ตอนที่ 16 บีบคั้น

กงจื่อเย่ขมวดคิ้วไม่เข้าใจว่าทำถึงขั้นนี้แล้วเหตุใดจึงยังไม่เห็นจื่อเถิงปรากฏตัว ครั้นมองดูเซียนสำนักดาราสวรรค์ที่อยู่เบื้องล่างจึงได้เห็นสีหน้าโศกเศร้าระคนแค้น

เจ้าสำนักเซียวและเซียนเยว่ฉีสัมผัสได้ว่าแก่นวิญญาณของลูกศิษย์ที่เคยวนเวียนอยู่ในสำนักแตกสลายไปเพราะน้ำมือของใคร แววตาทั้งสองคู่จ้องกลับจอมมารไม่เกรงกลัว

“สวรรค์จะลงโทษเจ้า” เซียนเยว่ฉีโพล่งออกมา นางไม่คิดเลยว่าจอมมารผู้นี้จะร้ายกาจและชั่วช้า

หยางซีอวิ๋นดับสูญตลอดกาลมิอาจฟื้นคืนกลับมาได้อีก

“สวรรค์น่ะหรือจะลงโทษข้าได้” กงจื่อเย่แสยะยิ้ม “น่าเวทนายิ่งนัก พวกเจ้าคงไม่รู้อันใดว่าสวรรค์เวลานี้ถูกข้าทำลายเรียบเป็นหน้ากลอง”

“เป็นไปไม่ได้” เจ้าสำนักเซียวไม่เชื่อสิ่งที่เขาเอ่ยปาก “มารอย่างเจ้าพูดโป้ปดเป็นอาจิณ เสแสร้งหลอกลวงผู้อื่น”

“ไม่เห็นหรือว่าทำลายแก่นวิญญาณของเทพตนหนึ่งทิ้ง” เขาพูดถึงหยางซีอวิ๋นสีหน้าเรียบเฉย พลางเล่นไอมารกลม ๆ ในกำมือแล้วบีบให้แตกกระจาย พูดต่อว่า “อย่างง่ายดายถึงเพียงนี้เชียวล่ะ”

เฉาหมิงที่เพิ่งรู้ว่ากงจื่อเย่หมายถึงสิ่งใดแทบอดกลั้นไว้ไม่อยู่ ร่ายพลังเซียนเพื่อโจมตีเขา หากแต่อีกฝ่ายเพียงแค่เอียงคอหลบไม่รู้สึกรู้สา

“นางอยู่ที่ใด” เขาเอ่ยปากถามศิษย์สำนักดาราสวรรค์ที่เหลืออยู่เพราะจับไม่ได้เลยว่าจื่อเถิงแอบซ่อนตัวอยู่ตรงไหน ทั้ง ๆ ที่คิดไว้แล้วว่าคงหนีไปไม่ไกลจากที่นี่มากนัก

ทว่า กลับไม่รู้สึกถึงพลังกึ่งเทพของนางเหมือนอย่างที่ผ่านมา ราวกับอีกฝ่ายรู้ตัวว่าถูกตามทันได้เพราะเหตุใดจึงป้องกันเอาไว้ก่อน

“...” แม้เวลานั้นทุกคนจะรู้แล้วว่าจอมมารโหดเหี้ยมจนถึงขั้นทำลายแก่นวิญญาณเทพได้ กลับไม่มีใครปริปากบอกที่ซ่อนของศิษย์ร่วมสำนัก

“มนุษย์ช่างโง่เขลา ข้าตั้งใจจะปล่อยพวกเจ้าไปแท้ ๆ แต่กลับไม่มีผู้ใดรับโอกาสที่ข้าหยิบยื่นให้” สีหน้าจอมมารไม่สบอารมณ์จึงหันไปสั่งโจวเหวินหลงในร่างมังกรดำว่า “ตามหานางให้พบ”

“ขอรับ” มังกรดำรับคำจากไปพร้อมกับเฉินซือหยาง

“ข้าไม่ชอบถามอันใดซ้ำสอง แต่ไม่มีผู้ใดอยากตอบจริงหรือ” เขาร่ายพลังมารในมือทั้งสองข้าง ไอมารค่อย ๆ ขยายใหญ่ขึ้นครอบคลุมเกราะป้องกันสำนักเซียนโดยรอบ

พลังรุนแรงบีบอัดเกราะนั้นจนสั่นสะเทือนเกิดรอยร้าวเล็ก ๆ หลายจุด

ศิษย์สำนักดาราสวรรค์จึงช่วยกันร่ายพลังเซียนต้านทานเอาไว้ไม่ให้รอยร้าวขยายวงกว้างมากขึ้น

ยิ่งผลาญพลังเซียนไปมากเท่าใด พวกเขาก็ยิ่งอ่อนแอลง ในขณะที่พละกำลังของกงจื่อเย่ไม่มีถดถอยเพราะคอยดูดกลืนความชั่วร้ายและพลังชีวิตของมนุษย์อยู่ตลอดเวลา

ครั้นเกราะกำบังร้าวจนเกิดรอยปริรูเล็ก ๆ กงจื่อเย่จึงแทรกไอมารเข้าไปข้างในทีละนิด

พลังสีดำวิ่งว่อนไปทั่วสำนักดาราสวรรค์ก่อนจะพุ่งเข้าหาศิษย์ที่อ่อนแอที่สุด

ผู้ใดที่ปัดเป่าปกป้องตัวเองไม่ทันก็จะถูกมันจัดการในพริบตาเดียว

อ๊าก!!! อ๊าก!!! อ๊าก!!!

พวกเขาตะโกนลั่นด้วยความเจ็บปวดเพราะอวัยวะภายในถูกกัดกิน ไอมารทะลวงเข้าออกร่างราวเข็มนับหมื่นทิ่มแทงไม่มีปรานี

ศิษย์และอาจารย์ที่อยู่ข้างกันพยายามช่วยคนของตัวเองแต่กงจื่อเย่ไม่รอช้าต่อรองให้มากความพลันแสดงให้พวกเขาได้เห็นว่าพวกเขาจะต้องทุกข์ทรมานจนลมหายใจสุดท้ายที่ไม่เลือกเส้นทางที่เขามอบให้

เขาร่ายพลังมารดึงแก่นวิญญาณของศิษย์สำนักเหล่านั้นออกมาบีบให้แหลกสลายจนเป็นผุยผงต่อหน้าต่อตาอาจารย์แต่ละคน

“...!!!”

เฉาหมิงและจางเจี๋ยหลุนหน้าซีดเผือดที่เห็นศิษย์ของตนไม่อาจเวียนว่ายตายเกิดบรรลุเซียนได้อีกต่อไป

ทว่า ไม่อาจยอมแพ้บอกเรื่องจื่อเถิงให้จอมมารตรงหน้ารับรู้ได้ เพราะไม่อย่างนั้นแดนมนุษย์คงล่มสลายไปด้วย

ไอมารบินโฉบหาเหยื่อรายต่อไปด้วยความกระหาย กงจื่อเย่ดูดพลังชีวิตของศิษย์สำนักที่เพิ่งสิ้นไป สีหน้าเอร็ดอร่อยพร้อมพูดว่า “รสชาติดียิ่งนักและข้ายังไม่อิ่มเสียด้วย” พลางเลียริมฝีปากเยาะเย้ยพวกเขาสีหน้าระรื่น

เซียนเยว่ฉีหลับตาลงตรวจสอบอะไรบางอย่างอยู่เพียงลำพังก่อนจะส่งสัญญาณให้เจ้าสำนักเซียวและอาจารย์คนอื่นได้รับรู้

ทุกคนกระชับอาวุธเซียนประจำกายไว้แน่น สายตาเด็ดเดี่ยวไม่เกรงกลัวแม้จะถูกขู่อย่างเหี้ยมโหด

“สู้รบกันมาตั้งนาน ยังไม่รู้อีกหรือว่าพลังเซียนชั้นต่ำทำอันใดข้ามิได้” จอมมารพูดด้วยน้ำเสียงเหนือกว่า “อืม... บางทีเสียงร้องโหยหวนของพวกเจ้าอาจจะทำให้นางรู้สึกตัวก็เป็นได้”

“คิดจะล้มล้างสำนักดาราสวรรค์ ไม่ง่ายอย่างที่เจ้าคิดนักหรอก ถึงวันนี้จะสังหารเจ้าไม่ได้แต่สักวันเจ้าจะต้องถูกกำจัดอยู่ดี” เซียนเยว่ฉียิ้มมุมปาก “เพราะอย่างนั้นเจ้าถึงได้กลัวนางถึงเพียงนั้น ใช่หรือไม่”

“เฮอะ” เขาแสยะยิ้ม “ข้าจะส่งนางไปพบพวกเจ้าอย่างแน่นอน”

เวลานั้นพลังทั้งสองฝ่ายพุ่งโจมตีกันอย่างไม่มีใครยอมใคร เซียนสำนักทุกคนพร้อมใจกันลดทอนพละกำลังของจอมมารให้ได้มากที่สุด

ท้องฟ้าบริเวณนั้นจึงแปรปรวนจนเกิดฝนสีแดงกระหน่ำลงมาเบื้องล่าง บรรยากาศเยือกเย็นแผ่ขยายไปจนถึงเมืองที่อยู่รายรอบเทือกเขายาวนับร้อยลี้

เฉินซือหยางหยุดมองดูผลงานอลังการของเจ้านายด้วยความตื่นเต้น “พลังของนายท่านแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เชียวหรือ”

มังกรดำพยักหน้าแม้จะเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก “รีบตามหานางต่อดีกว่า ข้าไม่อยากถูกนายท่านป่นขยี้จนเละเหมือนมนุษย์พวกนั้นหรอกนะ”

เขาซวนเหยา

การจากไปของหยางซีอวิ๋นทำให้จื่อเถิงเข้าถึงอารมณ์ทั้งเจ็ดในเพียงชั่วยาม เมล็ดพันธุ์ที่นางตั้งใจหล่อหลอมขึ้นมาจึงเป็นรูปเป็นร่างมากขึ้น

นอกจากนั้นจื่อเถิงยังค่อย ๆ เปิดผนึกได้ทีละส่วนจึงรับรู้ความเป็นความตายของสรรพสิ่งในบริเวณนั้นได้มากขึ้น น้ำตาของนางไหลเอ่อสัมผัสความเจ็บปวดที่ศิษย์และอาจารย์ร่วมสำนักต้องเผชิญในเวลานี้

ไม่รวมถึงชาวเมืองในเขตร้อยลี้ที่กำลังหนีหัวซุกหัวซุนเพราะกองทัพมาร

ทุกครั้งที่แก่นวิญญาณของศิษย์สำนักแตกหัก หัวใจของจื่อเถิงเจ็บแปลบราวจะแหลกสลายไปด้วย หากแต่นางต้องตั้งสติหลอมรวมเมล็ดพันธุ์ขั้นสุดท้ายให้เสร็จสิ้นเพราะอย่างน้อยหลังจากผนึกเมล็ดพันธุ์ในแก่นวิญญาณของจอมมารแล้วจะทำให้เขาอ่อนแอลงไปชั่วขณะหนึ่ง

เปรี้ยง!!!

ท้องฟ้าคำรามด้วยความโกรธเกรี้ยว สายฟ้าสาดลงมายังสำนักเซียน จื่อเถิงสะดุ้งจากภวังค์รีบวิ่งออกมาหาอิงฮวาในทันใด

“ศิษย์พี่...” นางปาดน้ำตาพลางชี้ไปยังจุดที่พลังมารพวยพุ่งออกมาไม่ขาดสาย “ที่นั่น สำนักของเรา...”

“ข้ารู้” จื่อเถิงกอดนางเอาไว้พลันสายตาเหลือบเห็นมังกรดำบินวนเวียนอยู่รอบนอกจึงรีบดึงอิงฮวาเข้ามาหลบด้านในก่อน

จื่อเถิงไม่ต้องการปะทะกับลูกน้องปีศาจเพื่อออมแรงเอาไว้ ทั้งยังต้องแอบแทรกแซงเข้าไปโดยที่จอมมารไม่รู้ตัวจึงให้อิงฮวาร่ายพลังเซียนเบี่ยงเบนความสนใจอีกฝ่าย

นางปล่อยลูกไฟสีขาวให้ล่องลอยไปตามทางคดเคี้ยวในถ้ำหลอกล่อลูกน้องกงจื่อเย่ตามไป

จังหวะที่อิงฮวาเผลอหันหลังให้ จื่อเถิงจึงร่ายพลังกักขังนางเอาไว้เพราะไม่ต้องการให้ศิษย์น้องต้องมาเสี่ยงชีวิตไปด้วยคน

อย่างน้อยหากจะช่วยผู้ใดไม่ได้เลยก็ขอให้อิงฮวารอดชีวิต

“ศิษย์พี่!!!” อิงฮวารีบวิ่งกลับมาคว้าแขนเสื้อนางเอาไว้แต่ไม่ทัน “ให้ข้าไปด้วย”

จื่อเถิงหันกลับมายิ้มให้นางอย่างอ่อนโยน รู้ตัวดีว่าการออกไปเผชิญหน้ากับจอมมารครั้งนี้คือการเสียสละชีวิตของตนเองเพื่อผนึกเมล็ดพันธุ์และเมื่อกลับไปที่สำนักเซียนอาจไม่มีผู้ใดเหลือรอดแล้วเป็นได้ เพราะเหตุนั้น อิงฮวาจึงไม่ควรข้องเกี่ยวกับเหตุการณ์ครั้งนี้อีก

“ศิษย์พี่ อย่าบอกนะว่าจะทิ้งข้าไปอีกคน” อิงฮวาร้องไห้สะอึกสะอื้น “ข้าขอร้อง พาข้าไปด้วย”

“สำนักเซียนของเราต้องมีผู้สืบทอด เจ้าคือผู้ที่ได้รับหน้าที่นั้น” จื่อเถิงอธิบายให้นางฟัง “เราทุกคนต่างมีหน้าที่ของตนเอง จำได้หรือไม่”

แม้นางจะเคยเอ่ยปากว่าทำไม่ได้ตอนที่หยางซีอวิ๋นขอร้องให้ทิ้งเขาแล้วหนีไป แต่ครั้งนี้จื่อเถิงเข้าใจแล้วว่าทุกคนมีสิ่งที่ต้องทำแตกต่างกันไป

เรื่องระหว่างนางกับจอมมารก็ควรจะสิ้นสุดโดยไม่จำเป็นต้องสูญเสียใครอีก