ใต้หล้าสยบรัก

ใต้หล้าสยบรัก

last updateLast Updated : 2023-08-01
By:  จูน  Completed
Language: Thai
goodnovel4goodnovel
9.5
594 ratings. 594 reviews
1015Chapters
182.0Kviews
Read
Add to library

Share:  

Report
Overview
Catalog
Leave your review on App

ชื่ออื่น ๆ (แพทย์ยอดพธูแห่งใต้หล้า) (หมอยิ้มงามล่มเมือง) หมออัจฉริยะแห่งวงการแพทย์ผู้ทะลุเวลามากลายเป็นพระชายาที่ถูกทอดทิ้งของอ๋องฉู่ เพิ่งจะมาถึงก็พบกับคนที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส เธอยึดมั่นในจรรยาบรรณของหมอในการเข้าช่วยรักษา จนเกือบจะทำให้ตัวเองเกือบเข้าคุก จักรพรรดิ์ประชวรหนัก เธอพยายามหาทางรักษา แต่ถูกเข้าใจผิด และถูกตำหนิจากตู๋อ๋องผู้น่ารังเกียจ การทำความดีทำได้ยากขนาดนั้นเลยเหรอ? ผู้ชายคนนี้สร้างปัญหาให้เธอตลอด ไม่เป็นไร เธอทนได้ แต่ที่ทนไม่ได้ที่สุดคือ เขายังแต่งอนุเข้ามาเย้ยหยันเธอนี่สิ! “เจ้าคิดว่าเจ้าทำให้ข้าเกลียดเจ้าเช่นนั้นรึ ข้าเกลียดเจ้า เพราะเจ้ามันน่ารังเกียจตั้งแต่แรกพบด้วยซ้ำ” ตู๋อ๋องพูดวาจาทิ่มแทงอย่างไร้เยื่อใย หยวนชิงหลิงคลี่ยิ้มออกมา“ท่านไม่คิดรึว่าข้าเองก็ไม่ได้ชอบท่านเช่นกัน เพียงแต่ทุกคนที่นี่ล้วนมีการศึกษา และข้าเองก็ไม่อยากทำให้ท่านต้องขายหน้าหรอกนะเพคะ”

View More

Latest chapter

Free Preview

บทที่ 1

ณ ตำหนักเฟิ่งอี้ จวนอ๋องฉู่แห่งราชวงศ์ถังของทางตอนเหนือ แสงเทียนพริ้วไหวไปมา กระทบกระดาษอักษรมงคลสีแดงค่อนข้างเก่าที่แปะอยู่ทั่วทุกที่ภายในห้อง แสงและเงากระจายเป็นขอบสีทอง เรืองแสงอ่อน ๆ สะท้อนเป็นเงาซ้อนอยู่บนผนังใบหน้าของ หยวน ชิงหลิง มีเพียงความอัดอั้นและไม่พอใจหนึ่งปีแห่งการแต่งงาน เขาไม่เคยแตะต้องนางเลยแม้แต่ปลายนิ้ว และเมื่อวันก่อนไปเข้าเฝ้าในวังหลวง ไทเฮามองดูหน้าท้องแบนราบของนางแล้วก็ถอนหายใจ เพราะทรงผิดหวังมาก พระนางยังตรัสถึงเรื่องการรับพระชายารองของท่านอ๋องเพิ่ม นางจึงอดไม่ได้ที่จะต้องบอกไทเฮาว่า พวกเขาแต่งงานกันมาแล้วหนึ่งปี แต่ยังไม่เคยร่วมหอด้วยกันเลยนางไม่อยากร้องไห้เพื่อเรียกร้องความสนใจ นางเพียงแค่ไม่พอใจตั้งแต่ที่นางเห็นเขาครั้งแรกตอนอายุสิบสาม หัวใจของนางก็ผูกติดอยู่กับเขา นางพยายามทำทุกวิถีทาง และในที่สุดก็แต่งงานกับเขาในฐานะพระชายา นางคิดว่านางทุ่มเทให้ทุกสิ่งทุกอย่าง เขาก็ต้องหวั่นไหวหรือใจอ่อนให้บ้างสักเล็กน้อย แต่นางกลับประเมินค่าตัวเองสูงไปเกินไป ทั้งที่รู้ ๆ กันว่าเขาเป็นสามีของนาง แต่นางไม่เห็นความสงสารแม้แต่น้อยในสายตาของเขา มีเพียงความเกลียดชัง

Interesting books of the same period

Comments

user avatar
Suphakjira Sawangmek
ชอบมากค่ะอ่านแล้วดิ​สนุกตั้งแต่​บทแรกเลยค่ะ
2023-08-30 22:38:27
0
user avatar
Chayanis Srimanta
ไม่มีต่อแล้วหรอค่ะ
2023-08-08 20:39:12
0
user avatar
ลดาวัลย์ ขาธรรม
อ่านแล้วนสนุกมากคะ
2023-07-07 22:37:54
0
user avatar
ปอปลา ตากลม
สนุกมากค่ะเรื่องนี้ได้ลุ้นทุกตอน
2023-05-26 23:03:08
0
user avatar
Ja Nattina Chooduang
เรื่องนี้สนุกมากๆๆ ลุ้น และน่าติดตาม หมดเงินไปเยอะเลย
2023-04-23 07:55:42
1
user avatar
ปอปลา ตากลม
สนุกมากค่ะได้ลุ้นทุกตอนเลยค่ะ
2023-04-13 14:38:12
0
user avatar
Fon Sukanya omsongkram
บทลงตัวดี เดินเรื่องได้น่าติดตามดีมากคะ
2023-04-03 01:05:30
0
user avatar
Fon Sukanya omsongkram
บทของนางเอกดี เดินเรื่องได้เร็ว ไม่น่าเบื่อ ไม่มีฉากแบบโบราณที่นางเอกโดนแกล้งตลอด แรวนี้ดี ชอบมากกกคะ
2023-04-03 01:04:08
0
user avatar
ปอปลา ตากลม
สนูกมากๆๆค่ะอยากให้อับเดพเยอะๆๆ
2023-03-31 11:53:52
0
user avatar
นายเพลิ- พิศเพ่ง
คงน่าอ่านทุกเรือง
2023-03-15 01:50:33
0
user avatar
Ratthirod Bunna
สนุกมากก แต่ปต่ละตอนมีน้อยมากแงงแต่ก็รอ
2023-03-07 10:02:31
1
default avatar
Rebellion Angel
รอทุกวัน นิยายสนุกมาก
2023-02-05 16:01:52
0
user avatar
Amornchai Sujaritpong
ได้อ่านแล้วหน้สติดตาม
2023-02-01 00:05:26
0
user avatar
ปอปลา ตากลม
สนุกมากๆๆอัพน้อยตอนจัง
2023-01-28 09:34:43
0
default avatar
Rebellion Angel
ติดตามอยู่นะคะ
2023-01-12 19:43:30
0
  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 40
1015 Chapters

บทที่ 1

ณ ตำหนักเฟิ่งอี้ จวนอ๋องฉู่แห่งราชวงศ์ถังของทางตอนเหนือ แสงเทียนพริ้วไหวไปมา กระทบกระดาษอักษรมงคลสีแดงค่อนข้างเก่าที่แปะอยู่ทั่วทุกที่ภายในห้อง แสงและเงากระจายเป็นขอบสีทอง เรืองแสงอ่อน ๆ สะท้อนเป็นเงาซ้อนอยู่บนผนังใบหน้าของ หยวน ชิงหลิง มีเพียงความอัดอั้นและไม่พอใจหนึ่งปีแห่งการแต่งงาน เขาไม่เคยแตะต้องนางเลยแม้แต่ปลายนิ้ว และเมื่อวันก่อนไปเข้าเฝ้าในวังหลวง ไทเฮามองดูหน้าท้องแบนราบของนางแล้วก็ถอนหายใจ เพราะทรงผิดหวังมาก พระนางยังตรัสถึงเรื่องการรับพระชายารองของท่านอ๋องเพิ่ม นางจึงอดไม่ได้ที่จะต้องบอกไทเฮาว่า พวกเขาแต่งงานกันมาแล้วหนึ่งปี แต่ยังไม่เคยร่วมหอด้วยกันเลยนางไม่อยากร้องไห้เพื่อเรียกร้องความสนใจ นางเพียงแค่ไม่พอใจตั้งแต่ที่นางเห็นเขาครั้งแรกตอนอายุสิบสาม หัวใจของนางก็ผูกติดอยู่กับเขา นางพยายามทำทุกวิถีทาง และในที่สุดก็แต่งงานกับเขาในฐานะพระชายา นางคิดว่านางทุ่มเทให้ทุกสิ่งทุกอย่าง เขาก็ต้องหวั่นไหวหรือใจอ่อนให้บ้างสักเล็กน้อย แต่นางกลับประเมินค่าตัวเองสูงไปเกินไป ทั้งที่รู้ ๆ กันว่าเขาเป็นสามีของนาง แต่นางไม่เห็นความสงสารแม้แต่น้อยในสายตาของเขา มีเพียงความเกลียดชัง
Read more

บทที่ 2

เธอหมดสติไปหลังจากฉีดยาที่เธอคิดค้นขึ้น พอตื่นขึ้นมาก็อยู่ที่นี่แล้วความทรงจำบางอย่างในสมองของเธอ ที่ไม่ได้เป็นของเธอนั้นค่อย ๆ ไหลทะลักเข้ามาเชื่อมโยงความทรงจำอย่างช้า ๆหยวนชิงหลิงบุตรสาวภรรยาหลวงของขุนนางจิ้ง รอคอยอย่างเงียบ ๆ เธอเฝ้ารออ๋องฉู่ หวี่เหวินห่าวมานาน เมื่ออายุได้สิบห้าปี เธอไปที่บ้านขององค์หญิงเพื่อร่วมงานเลี้ยง และวางแผนจัดฉากว่าอ๋องฉู่มีความสัมพันธ์เชิงชู้สาวกับเธอ และการขู่ว่าจะทำร้ายตัวเอง เลยทำให้เธอกลายเป็นพระชายาของอ๋องฉู่น่าเสียดายที่หลังจากอภิเษกสมรสในวังเป็นเวลาหนึ่งปี เธอทุ่มเททั้งแรงกายแรงใจ อ๋องฉู่ก็ไม่เคยชายตามองเธอแม้แต่นิดเดียวสาววิศวะ แม้ว่าจะไม่เคยมีความรัก แต่ร่างกายบอกกับเธอว่า ก่อนเจ้าของเดิมจะเสียชีวิต เธอน่าจะเคยมีพฤติกรรมก้าวร้าวมาก่อนความทรงจำของเจ้าของเดิมในใจของเธอก็ยืนยันสิ่งนี้เช่นกันจากหมออัจฉริยะเลื่อนขั้นเป็นพระชายาอ๋องฉู่แห่งราชวงศ์ที่ไม่รู้จัก สิ่งที่เสียดายเพียงอย่างเดียวของหยวนชิงหลิงคือโครงการวิจัยที่เธอมีอยู่ในมือแต่ไม่สามารถดำเนินการได้อีกต่อไปวิญญาณข้ามมิติทะลุเวลาเป็นเรื่องที่ไม่เป็นไปตามหลักวิทยาศาสตร์แบบนี้ได้เกิดข
Read more

บทที่ 3

ร่างของเจ้าของเดิมอ่อนแอเกินไป เธอจึงหลับไปอย่างเพลีย ๆเธอฝันว่าตัวเองได้กลับไปที่ห้องวิจัยของเธอจริง ๆห้องวิจัยที่บริษัทจัดให้เธอเป็นห้องที่ลึกลับมาก นอกจากประธานบริษัทและผู้ช่วยของเธอ แทบไม่มีใครรู้ที่ตั้งของห้องวิจัยเลยทั้งหมดไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง เธอแตะโต๊ะ, คอมพิวเตอร์, กล้องจุลทรรศน์, กระบอกฉีดยาที่เธอเคยฉีด และหลอดทดลองก็ทิ้งไว้ที่ด้านข้างคอมพิวเตอร์เปิดอยู่ เธอล็อกอินไลน์ในคอมพิวเตอร์ ข้อความมากมายเด้งขึ้นอย่างต่อเนื่องจากคนในครอบครัว ถามเธอว่าอยู่ที่ไหนเธอสัมผัสแป้นพิมพ์ ในใจรู้สึกเศร้า เพราะว่าความตายในยุคปัจจุบันของเธอเธอจะไม่มีวันได้เจอพ่อแม่และครอบครัวอีกแล้วตกใจอยู่ครู่หนึ่ง เธอเห็นขวดยาใส่แผลโพวิโดนวางอยู่บนโต๊ะ ซึ่งเธอได้เอามันมาด้วยก่อนจะฉีดยา เพราะเธออยู่ในสถาบันวิจัยมานาน ดังนั้นสถาบันวิจัยมักจะมียาหลายชนิดอยู่เธอเปิดกล่องยา ยาแทบจะไม่เคยได้ใช้เลยถ้าเธอมียาเหล่านี้ เด็กคนนั้นอาจจะรอดไม่รู้ว่าหลับไปนานแค่ไหน และทันใดนั้นเธอก็ตื่นจากความฝัน เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูสาวใช้เดินมาพร้อมกับตะเกียง ในมือถือจานหมั่นโถว วางลงบนโต๊ะอย่างแรง แล้วพูดอย่างเย็นช
Read more

บทที่ 4

หยวน ชิงหลิงผงะไปชั่วขณะ ในสมองพลัยผุดภาพความทรงจำนั้น เป็นวันก่อนที่ฮั่วเกอเอ๋อร์จะเกิดเรื่องขึ้น เจ้าของร่างเดิมเคยดุเขาตบเขาอย่างรุนแรง ทั้งยังสั่งให้แน่นหนา ที่เขาเกิดเรื่องขึ้นก็คงเป็นเพราะเกิดพลัดกลิ้งตกลงมา แล้วถูกตะปูตำจนได้รับบาดเจ็บซึ่งจริง ๆ แล้วงานนี้ ไม่ใช่หน้าทีของเขาไม่เพียงแค่นั้น เพราะคนที่เขาแต่งงานด้วยก็ถูกขายออกไป เธอโกรธแค้นคนที่อ๋องฉู่สั่งการมา และมักจะเฆี่ยนตีและดุด่าคนรอบข้างของเธอเสมอ แม่นมฉีก็ถูกเธอทุบด้วยถ้วย เลือดไหลออกมาจำนวนมากเจ้าของเดิมเป็นคนจิตใจไม่ดี ไม่แปลกที่ทุกคนจะเกินความรำคาญ“เจ้าลองถามแม่นมฉีดู ฉันจะไปดูเขาได้ไหม” หยวน ชิงหลิง ถาม“พระชายามีจิตใจที่ดีเช่นนี้ เราก็คงจะไม่ตกอยู่ในสภาพแบบนี้ ไม่ต้องหน้าซื่อใจคด แม่นมฉี และ ฮั่วเกอเอ๋อร์ไม่อยากเห็นพระชายา” ลู่หยา พูดแล้วหันกลับก่อนจะเดินออกไปประตูปิดอีกครั้งหยวน ชิงหลิง ถอนหายใจเบา ๆ เด็กคนนั้นกำลังจะตาย?เธอไม่รู้ว่าอาการบาดเจ็บของหั่วเกอนั้นร้ายแรงแค่ไหน และก็ไม่รู้ว่าหมอที่นี่รักษาเขาอย่างไร หากไม่ได้รับการดูแลอย่างเหมาะสม เป็นไปได้มากที่กระจกตาจะหลุดออกมา และลูกตาอาจจะติดเชื้อชีวิต
Read more

บทที่ 5

แม่นมฉีคุกเข่าลงกับพื้น ขอร้องหมอลี่ หมอลี่มองไปที่องครักษ์ทังหยาง ทังหยางพูดอย่างลำบากใจ: "หมอ ไม่ลองดูเหรอ?"หมอลี่ยิ้มแหย ๆ "ลองดู? คนใกล้จะตายแล้วให้ข้ารับช่วงต่อ มันก็จะทำลายชื่อเสียงของข้าหมดสิ"หลังจากได้ยินแบบนี้ แม่นมฉีร้องไห้เกือบจะเป็นลม หายใจหอบและตะโกนต่อไปว่า: "หลานชายผู้น่าสงสารของข้า!"ลวี่หยาเดินเข้าไปปลอบ ช่วยประคองแม่นมฉีลุกขึ้นนั่งข้าง ๆแต่องครักษ์ทังหยางพูดกับหมอว่า: "เด็กคนนี้มีอาการปวดรุนแรงมาก ไม่ก็หมอช่วยสั่งยาเพื่อบรรเทาความเจ็บปวดของเขา ข้างนอกจะไม่พูดถึงท่านแน่นอนว่าเคยช่วยเหลือไว้"ทังหยางพูด ๆ อยู่ พร้อมกับยัดเงินเข้าไปในแขนเสื้อของหมอหมอลี่พูดขึ้นว่า "ถ้าความเจ็บปวดบรรเทาลงก็ถือว่าดี แต่ก็เปล่าประโยชน์ที่จะบรรเทาความเจ็บปวด เพราะเมื่อถึงเวลาก็ต้องไป"“ใช่ ใช่ ใช่!” ทังหยางก็อยากให้หั่วเกอไปอย่างสบาย เด็กคนนั้นน่าสงสารจริง ๆ ก็เห็นกันมาตั้งแต่เด็ก ๆหมอลี่กำลังจะเข้าไปเขียนใบสั่งยา แต่จู่ ๆ ประตูก็ปิดดังปั้ง ทั้งยังคล้องด้วยสลักประตูลวี่หยาจำลักษณะของเสื้อผ้าที่เห็นก่อนประตูจะปิด และตะโกนว่า "เป็นพระชายา"แม่นมฉีได้เมื่อยินว่าเป็นพระชายา ก็ทั้
Read more

บทที่ 6

ยังไม่ทันได้ตั้งตัว นิ้วที่แข็งราวกับคีมเหล็กบีบคอเธอ ดวงตาของเธอเบิกกว้าง ก็ได้เห็นใบหน้าเหย่อหยิ่งของอ๋องฉู่ที่ระเบิดอารมณ์โกรธออกมาแรงบีบที่ทำให้เกือบขาดอากาศหายใจ ตาของเธอมืดลงจนเกือบจะหมดสติ“แม้แต่เด็กอายุสิบขวบ” เสียงขบกรามแน่นที่ดังอยู่ข้างหูเธอ “เจ้าลงมืออย่างอมหิตถึงเพียงนี้ ทหาร นำตัวพระชายาออกไปโบยสามสิบที!”หยวน ชิงหลิง นอนไม่หลับติดต่อกันมาหลายวัน ร่างกายจึงไม่มีเรี่ยวแรง ทั้งยังโดนตบไปอีก ร่างกายก็ไร้เรี่ยวแรงจนลุกไม่ขึ้น ทันทีที่ท่านอ๋องปล่อยมือ ร่างเธอก็ร่วงฟุบลงไปกับพื้น ทันทีที่ได้รับอากาศ เธออ้าปากกว้างสูดหายใจเข้าปอด จู่ ๆ ร่างก็ถูกหามลากออกไปยามค่ำคืน เธอมองเห็นเพียงแค่ใบหน้าเย็นชาของอ๋องฉู่ในชุดคลุมหรูหราและสายตาที่มองมาด้วยความรังเกียจ…เธอถูกลากไปที่บันไดหิน ศีรษะโขกกระแทกกับขั้นบันไดหินแข็ง ความรู้สึกเจ็บปวดที่ล้นทะลักออกมา แววตาที่มืดลง เธอได้หมดสติไปแล้วเธอหมดสติได้ไม่นาน ความเจ็บปวดก็กลับเข้ามาในสติ เป็นความรู้สึกเจ็บปวดที่แม้แต่ในชีวิตที่แล้วก็ไม่เคยได้รับ แรงฟาดของไม้ที่ฟาดลงมาแต่ละทีบนเอวและขา ทุกครั้งที่ฟาดลงมาเจ็บซึมลึกเข้ากระดูก เธอรู้สึกได้แค่
Read more

บทที่ 7

ถังหยางสั่งให้ลวี่หยาไปจัดยาและพูดปลอบใจแม่นมฉีเล็กน้อยก่อนจะหันจากไปแม่นมฉีเฝ้าดูแล ยิ่งมืดก็เริ่มหวาดกลัวลวี่หยาก็เข้ามาอยู่เป็นเพื่อน ทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไรกลั้นหายใจเฝ้ามองฮั่วเกอเอ๋อร์ กลัวว่าถ้าหายใจแรงไปเขาจะตื่นขึ้นมาแต่ทว่า ฮั่วเกอเอ๋อร์นอนหลับสนิท จนถึงรุ่งสาง ไม่คิดเลยว่าจะตื่นขึ้นมา ฮั่วเกอเอ๋อร์ลืมตาขึ้นมาข้างหนึ่งมองแม่นมฉี “ท่านย่า ข้าหิว!”แม่นมฉีแทบจะกระโดดขึ้นมาด้วยความประหลาดใจ หลังจากได้รับบาดเจ็บ เขาก็กินอะไรไม่ได้ แม้แต่นมแพะที่นางไปร้องขอมาอย่างยากลำบากก็ดื่มไม่ลงเลยสักนิดนางเอื้อมมือไปลูบหน้าผากของหลาน คาดไม่ถึงเลยว่าจะไม่ร้อนแล้ว“ยาของท่านหมอได้ผล ได้ผลจริงๆ!” แม่นมพูดกับลวี่หยาด้วยความรู้สึกตื่นตะลึง“ใช่เจ้าค่ะ ยาของท่าหมอได้ผลแล้ว” ลวี่หยาเองก็รู้สึกดีใจมากๆท่านหมอหลี่ที่ถูกเชิญมาในวันรุ่งขึ้นได้มาถึงที่จวนอ๋องฉู่แล้วได้ยินว่าเด็กยังไม่ตาย หมอหลี่ก็ได้แต่คิดมันช่างเป็นเรื่องที่แปลกจริง ๆ “เด็กคนนี้ดวงแข็งจริงๆ โดยปกติคงไม่รอดแล้ว”แม่นมฉีคุกเข่าแล้วก้มหัวลง “ท่านหมอ ท่านจ่ายยาช่วยชีวิตหลานชายข้า”หมอหลี่ชะงักไปสักครู่ เมื่อวานที่ยาที่จ่ายไม่
Read more

บทที่ 8

กินหมั่นโถวไปแล้วครึ่งลูก เธอรู้สึกว่าเริ่มมีแรงขึ้นมาบ้างเล็กน้อย เธอพยายามลุกขึ้นเอนตัวลงไปพักกับโต๊ะ ใช้ร่างกายท่อนบนพยุงร่าง ไม่มีทางที่จะเทน้ำเองได้ จึงทำได้แค่เอนตัวไปดื่มน้ำที่เหลือเท่านั้นรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย เธอค่อย ๆ ขยับขาทั้งสองขาอย่างช้า ๆ ค่อย ๆ พาตัวเองลงมาจากโต๊ะ แต่ก็ไม่มีเรี่ยวแรงมากพอ จึงล้มลงกับพื้นกระเทือนถึงแผลบอบช้ำที่หลังเธอกัดฟันอดทนกับความเจ็บ จากนั้นใช้ศอกทั้งสองคลานหากล่องยาอย่างช้า ๆ ถึงแม้ว่าจะมองไม่เห็น แต่เธอจำได้ว่ามียาแก้อักเสบและยาลดไข้อยู่ในนั้น ฉีดยาไม่ได้ เธอก็ทำได้แค่เพิ่มปริมาณยาที่กินเท่านั้นผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง เธอเทวิตามินซีกินไปสักนิด เมื่อไม่มีน้ำเลยกินแบบกลืนลงไป รสชาติเปรี้ยวจนเธอแทบอยากเอามือทุบพื้นกินยาแล้ว เธอนอนขดตัวกับพื้นแล้วหายใจเข้าลึก ๆ ตั้งแต่เกิดมาเธอไม่เคยได้รับความทุก์ทรมานขนาดนี้มาก่อนเลย ทำให้เธอรู้ตัวว่ายุคนี้กับยุคปัจจุบันที่เธอเคยอยู่มันต่างกัน คนที่มีอำนาจ สามารถลิขิตสั่งให้ใครอยู่หรือใครตายก็ได้และชีวิตของเธอ อยู่ในกำมือของอ๋องฉู่เธอจำเป็นต้องปรับตัวให้มีชีวิตรอดในสภาพแวดล้อมเลวร้ายนี้ให้ได้เพียงแต่ก็ไ
Read more

บทที่ 9

หยวน ชิงหลิง ปรับตัวให้ชินกับความมืดได้แล้ว ทันใดนั้นเองแสงสว่างที่เข้ามาโดนตาเธอทำให้เธอต้องยกมือบังแสงนั้น เธอได้ยินเสียงคุกเข่ากับพื้น แม่นมฉีคุกเข่าลง “พระชายา หม่อมฉันไม่รู้ จึงเข้าใจพระชายาผิดไป ได้โปรดช่วยฮั่วเกอเอ๋อร์ด้วย”“พยุงข้าขึ้น!” หยวน ชิงหลิง พูดอย่างช้า ๆ ด้วยน้ำเสียงแหบแห้งแม่นมฉีวางตะเกียงลงแล้วไปช่วยพยุง หยวน ชิงหลิง นางมองเห็นรอยเลือดที่ด้านหลังของหยวนชิงหลิงแล้ว อาการบาดเจ็บช่างสาหัสจริง ๆ นางเกิดความลังเลขึ้นมาในใจเล็กน้อย นางเกลียดผู้หญิงคนนี้จากก้นบึ้งของหัวใจ แต่ทว่าสิ่งที่ฮั่วเกอเอ๋อร์พูดอาจจะเป็นความจริง?“พระชายา พระองค์ยืนได้ไหมเพคะ?”“ไปนำกล่องยาข้ามา!” หยวน ชิงหลิง รู้ว่าแม่นมฉีเกลียดเธอยังกับอะไรดี แต่ก็ยังยอมคุกเข่าขอร้องให้เธอช่วยแบบนี้ คาดว่าอาการของฮั่วเกอเอ๋อร์ดูท่าคงไม่ดีแล้ว ไม่ใช่เวลามาสนใจว่าใครจะเห็นกระเป๋ายาอีกแล้ว“พะ เพคะ!” แม่นมฉีรีบเข้าไปเอากระเป๋ายาหลังจากนั้นก็กลับมาพยุงเธอหยวน ชิงหลิง เดินไปไม่กี่ก้าวรู้สึกเจ็บปวดที่ขาและสะโพกจนเหงื่อไหลหยดออกมา เมื่อก้าวออกจากประตู มันเจ็บมากเสียจนฟันกระทบกัน“พระชายา...”“อย่าพูดไร้สาระ รี
Read more

บทที่ 10

หลังจากทำแผลเสร็จแล้ว เธอเหนื่อยล้าจนถึงขีดสุด เธอเอนกายพักผ่อน เธอรู้ตัวเองดีกว่ากระทำของตัวเองไม่ได้น่าภูมิใจมากนัก แต่เธอก็ไม่ได้สนใจอะไรมันอีกแล้วพักอยู่ครู่หนึ่ง ได้ยินเสียงแม่นมฉีบ่นด้วยความกังวลใจ “พระชายา เป็นอย่างไรบ้างเพคะ?”หยวน ชิงหลิง ดันตัวเองขึ้นจากโต๊ะอย่างช้า ๆ แล้วยืนให้เรียบร้อย ก่อนเรียกแม่นมฉี “เข้ามาเถอะ”เสียงผลักประตูดังขึ้น แม่นมฉีกับลวี่หยาเมา ทั้งสองคนรีบวิ่งไปดูฮั่วเกอเอ๋อร์ พบว่าลมหายใจสม่ำเสมอดี แม่นมฉีจึงถอนหายใจได้อย่างโล่งอกหยวน ชิงหลิง ยกกล่องยาขึ้นแล้วพกกับทั้งคู้ว่า “เรื่องในคืนนี้ พวกเจ้าทั้งสองจงเก็บเป็นความลับ อย่าได้บอกอ๋องฉู่หรือคนในจวนแม้แต่คนเดียว” แม่นมฉีและลวี่หยามองหน้ากันและคิดว่ามันเป็นเรื่องที่เหนือความคาดหมายลวี่หยาเข้าไปพยุง หยวน ชิงหลิง “พระชายา หม่อมฉันพยุงพระองค์กลับไปนะเพคะ” “ไม่เป็นไร เจ้าเฝ้าเขาเถอะ ที่หัวเตียงข้าวางยาเอาไว้ สองชั่วยามให้เขากินหนึ่งครั้ง ถ้ากินหมดแล้ว ค่อยมาหาข้า” หยวน ชิงหลิง ปล่อยมือลวี่หยาแล้วเดินออกไปข้างนอกอย่างยากลำบาก “พระชายาเพคะ!” จริง ๆ แล้วนางอยากพูดขอบคุณสักคำ แต่พอนึกเรื่องเมื่อก่อนที่
Read more
DMCA.com Protection Status