ตอนที่ 53 อดีตของเด็กสาวไร้ชื่อ

ใต้ดินที่มืดมิดและอับชื้น กลิ่นดินและสนิมเหล็กตลบอบอวลเหมือนกลิ่นความตาย กรงขังที่ทำจากเหล็กเส้นเก่าๆ ถูกสร้างไว้ตามผนังของคุกโบราณแห่งนี้ แสงจากรูเล็กๆบนเพดานสูงเปิดให้เห็นเพียงเศษเสี้ยวของท้องฟ้าด้านบน เป็นแสงที่ไม่เพียงพอจะทำให้พื้นที่รอบตัวสว่าง แต่เพียงพอที่จะเตือนให้เธอจำได้ว่ายังมีโลกภายนอก

เธอนั่งอยู่ในมุมหนึ่งของกรง ดวงตาสีฟ้าอ่อนจ้องมองแสงที่ลอดผ่านลงมา ราวกับหวังว่ามันจะพาเธอหลุดพ้นจากกรงแห่งนี้ ผมสีดำยุ่งเหยิงของเธอห้อยปิดหน้าซีดเซียวที่ครั้งหนึ่งเคยดูสดใส แต่ตอนนี้กลับดูเหมือนเธอถูกกักขังในฝันร้ายที่ไม่มีวันตื่น

เธอจำได้ถึงคืนที่ทุกอย่างพังทลาย หมู่บ้านเล็กๆ ที่เคยสงบสุขกลายเป็นนรกบนดินเมื่อกลุ่มโจรบุกเข้ามา เพลิงไฟโหมกระหน่ำ เสียงกรีดร้องของผู้คน เสียงไม้ลั่นดังขณะบ้านพังถล่ม ทุกสิ่งดูเหมือนภาพฝันร้ายที่เธอไม่มีวันลืม สิ่งสุดท้ายที่เธอจำได้คือเสียงแม่ตะโกนเรียกเธอท่ามกลางควันไฟ แล้วความมืดก็เข้าครอบงำ

สองเดือนก่อน เธอยังอยู่บนเรือทาส ลอยกลางทะเลอันกว้างใหญ่ เสียงน้ำทะเลซัดกระแทกกับไม้กระดานดังแผ่วเบา แต่สำหรับเด็กสาวไร้ชื่อ เสียงนี้เหมือนเพลงบรรเลงแห่งความสิ้นหวัง แสงจันทร์ลอดผ่านช่องเล็กๆ ของกรงขังไม้ที่เธอถูกขังอยู่ เธอกับเพื่อนเด็กสาวอีกคนหนึ่งที่อายุมากกว่าเธอเพียงหนึ่งปี ถูกจับตัวขึ้นเรือมาพร้อมกัน เสียงโซ่กระทบกัน เสียงร้องไห้ และเสียงคำสั่งของผู้คุมยังคงดังก้องในหัวของเธอ

เรือสินค้าที่เธอถูกขังอยู่นี้ไม่ได้เป็นแค่เรือสินค้า แต่มันคือ "เรือทาส" ที่เต็มไปด้วยเด็กและผู้คนจากดินแดนต่างๆ เสียงร้องไห้ เสียงคร่ำครวญดังขึ้นจากทุกมุมของกรงใต้ท้องเรือ กลิ่นอับของเหงื่อและเลือดลอยอบอวลจนแทบหายใจไม่ออก

"อย่ายอมแพ้" เสียงของเพื่อนคนนั้นยังคงดังก้องในใจ ราวกับเป็นสิ่งยึดเหนี่ยวสุดท้ายในยามที่เรือโคลงเคลงไปตามแรงคลื่น เด็กสาวผู้นั้นยื่นมือมาจับเธอแน่น ราวกับส่งผ่านความหวังสุดท้าย "ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เธอต้องมีชีวิตต่อไป แม้ว่าฉันจะไม่ได้อยู่ข้างเธออีก เธอก็ต้องสู้เพื่อวันพรุ่งนี้แทนฉันด้วย"

คำพูดนั้นฝังอยู่ในใจเธอ และมันคือสิ่งเดียวที่ทำให้เธอยืนหยัดจนถึงตอนนี้ เพื่อนที่เปรียบเสมือนพี่สาวของเธอนั้นถูกแยกตัวออกจากเธอทันทีที่เรือจอดเทียบท่า เธอไม่รู้ว่าอีกฝ่ายอยู่ที่ไหน หรือยังมีชีวิตอยู่หรือไม่ สิ่งเดียวที่เธอรู้คือเธอถูกพามายังสถานที่แห่งนี้ กรงขังใต้ดินที่ไร้ซึ่งความหวัง

เมื่อเรือเดินทางมาถึงชายฝั่ง เธอถูกส่งตัวไปยังสถานที่ที่เรียกว่า "ตลาดทาส" ซึ่งจริงๆ แล้วเป็นสถานกักกันที่มืดมิดและสกปรก เด็กๆ ถูกแบ่งแยกออกเป็นกลุ่มตามอายุและรูปลักษณ์ เด็กสาวถูกประเมินเหมือนสิ่งของ มีการตรวจสอบรูปร่าง ผิวพรรณ และความบริสุทธิ์

เธอถูกจัดให้อยู่ในกลุ่มเด็กสาวอายุ 8-12 ปีที่ยัง "บริสุทธิ์" พวกมันบอกว่าเด็กกลุ่มนี้มีมูลค่าสูงที่สุดในตลาดทาส เพราะสามารถขายให้กับคนร่ำรวยที่ต้องการเด็กสำหรับงานรับใช้ หรือในบางกรณี…สำหรับความต้องการที่เลวร้ายกว่า

เธอต้องทำงานหนักทุกวัน ล้างจาน ขัดพื้น และทำความสะอาดห้องขังของตัวเองและคนอื่นๆ อาหารที่ได้รับมีเพียงขนมปังแข็งและน้ำเปล่า เสียงคร่ำครวญแผ่วเบาจากกรงขังข้างๆ ดังขึ้นตลอดเวลา เด็กคนอื่นๆ ในคุกนี้ต่างมีใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง บางคนถึงกับซ่อนตัวอยู่ในมุมมืด ร่างกายของพวกเขาผอมแห้งจนดูเหมือนเงาของตัวเอง สายตาที่เคยแวววาวนั้นมืดมิด ราวกับดวงตาเหล่านั้นตัดขาดจากโลกภายนอกโดยสิ้นเชิง

เธอเองก็รู้สึกถึงความกลัวที่แทรกซึมอยู่ในทุกวินาทีของการมีชีวิตที่นี่ ข่าวลือที่ได้ยินมาเกี่ยวกับเด็กชายคนหนึ่งที่เคยพยายามหลบหนีแต่ถูกจับได้ยังคงวนเวียนในหัว ผู้คุมโยนเขาลงไปในหลุมลึก ทุกคนต่างพูดว่าเขาไม่รอด

แต่เธอไม่อาจยอมแพ้ คำสัญญานั้นยังดังก้องในใจ

ในทุกๆ วัน เธอมองออกไปนอกหน้าต่างเล็กๆ ของค่ายค้าทาส มองดูท้องฟ้าที่มีนกบินผ่าน เธอไม่รู้ว่ามันบินไปที่ไหน แต่เธออยากจะเป็นเหมือนมัน อยากจะหนีไปจากที่นี่ เธอแอบสะสมเศษเหล็กที่หาได้จากงานที่เธอทำในค่าย คิดว่าจะใช้มันตัดกรงขัง หรือ ใช้มันสะเดาะกลอนกุญแจ เพื่อหนีออกไป

ทุกคืน เธอเฝ้าสังเกตการเคลื่อนไหวของผู้คุม พวกมันมักจะเดินตรวจตราในช่วงหัวค่ำ แต่เมื่อถึงกลางดึก กลับมีบางคนแอบหายไป บางครั้งพวกมันใช้เวลาอยู่นานในห้องเก็บของ บางครั้งก็แอบขึ้นไปด้านบนเพื่อสูบบุหรี่ เธอใช้เวลาหลายวันเพื่อจับจังหวะเหล่านี้และจดจำมันไว้อย่างแม่นยำ

เธอเริ่มเตรียมตัวทีละเล็กทีละน้อย เก็บเศษโลหะที่หลุดจากกำแพงเหล็กและพื้นดิน เอามันซ่อนไว้ใต้เสื้อขาดๆ ซอมซ่อของเธอ เวลากลางคืนเธอจะแอบฝึกใช้มันเพื่องัดล็อกเล็กๆ ที่กรงของเธอ

จนกระทั่งคืนหนึ่ง โอกาสที่จะหลบหนีมาถึงอย่างที่เธอเฝ้ารอ

เด็กสาวยืนมองกรงเหล็กตรงหน้า หัวใจเต้นรัวจนแทบทะลุอก เสียงลมหายใจของเธอผสมกับเสียงครวญครางแผ่วเบาของเด็กคนอื่นๆ ที่หลับไหล เธอเหลือบมองเศษเหล็กที่ซ่อนไว้ในกำมือ มันเป็นเศษเล็กๆ ที่เธอใช้เวลาหลายวันเก็บสะสมและลับให้คมที่สุดเท่าที่จะทำได้

ผู้คุมสองคนที่ประจำอยู่หน้าทางเข้าหายไปอีกครั้ง เหมือนทุกคืนที่ผ่านมา เธอเดาว่าพวกมันคงออกไปแอบสูบบุหรี่หรือดื่มเหล้าในมุมที่พวกหัวหน้าไม่เห็น เสียงกรนของเด็กคนอื่นทำให้บรรยากาศเงียบสงัดขึ้นจนแทบได้ยินเสียงเข็มนาฬิกาเดิน

เธอหันไปมองเด็กคนอื่นที่นอนเรียงกันอยู่ พวกเขาไม่ได้หลับลึกอย่างที่คิด เด็กบางคนลืมตาขึ้นมามอง แต่ไม่มีใครพูดอะไร บางคนพยักหน้าเล็กน้อยเป็นสัญญาณว่า จะไม่ขัดขวางการกระทำของเธอ เธอรู้ว่าพวกเขาไม่เชื่อว่าเธอจะหนีได้สำเร็จ และ ไม่อยากเสี่ยงจะหนีไปด้วยกันกับเธอ

“ถ้าไม่ลองก็ไม่มีทางรู้...” เธอบอกตัวเองในใจ สูดลมหายใจลึกเพื่อสะกดความกลัว ก่อนจะเริ่มงัดแม่กุญแจเก่าๆ ด้วยเศษเหล็กที่มี แม้มือจะสั่นจนแทบจับไม่มั่น แต่แรงกดดันจากเวลาบีบบังคับให้เธอต้องรวบรวมสมาธิทั้งหมด

คลิก!

เสียงแม่กุญแจปลดล็อกดังขึ้น เธอสะดุ้งสุดตัว หันไปมองรอบๆ อย่างระแวง ไม่มีใครหรือสิ่งใดขยับ เธอค่อยๆ เปิดกรงออกให้แคบที่สุดเพื่อลดเสียง แล้วเล็ดลอดออกมา เสียงหัวใจเต้นดังลั่นในหูราวกับกลองศึก

เธอเดินย่องไปตามโถงทางเดินที่มืดสลัว กลิ่นเหม็นอับและสนิมเหล็กเสียดแทงจมูก เธอพยายามก้าวเท้าเบาที่สุด ประตูเหล็กสนิมเกรอะที่อยู่ปลายโถงดูเหมือนอุปสรรคสุดท้าย เธอรู้จากการเฝ้าสังเกตว่ามันเชื่อมไปยังบันไดเล็กๆ ที่นำขึ้นสู่โพรงด้านบน เธอไม่รู้ว่าโพรงนั้นนำไปสู่อะไร แต่มั่นใจว่ามันคือทางเดียวที่พาเธอออกจากที่นี่

เศษเหล็กคมในมือถูกหยิบมาใช้อีกครั้ง ขณะมือสั่นเทา งัดแม่กุญแจบนประตู เสียงฝีเท้าหนักๆ ดังขึ้นในระยะไกล หัวใจเธอเต้นแรงจนแทบหลุดจากอก ผู้คุมกลับมาเร็วกว่าที่คาด

“ได้โปรด...อีกนิดเดียว...” เธอพึมพำ กดแรงทั้งหมดลงไปที่เศษเหล็กจนในที่สุดแม่กุญแจก็หลุดออก เสียง “คลิก” ดังสะท้อน เธอสะดุ้งอีกครั้ง แต่ไม่มีเวลาช้า เธอผลักประตูและพุ่งตัวขึ้นปีนบันไดทันที

สายลมเย็นยะเยือกจากช่องเปิดด้านบนพัดผ่านปะทะใบหน้า ขณะที่เธอปีนบันไดขึ้น ท้องฟ้ายามค่ำคืนที่เห็นผ่านโพรงเล็กๆ เบื้องบนทำให้รู้สึกถึงอิสรภาพ แต่การจะไปถึงยังคงไม่ง่ายดาย

เสียงตะโกนดังลั่นจากด้านล่าง “หยุดเดี๋ยวนี้!” เธอเหลียวกลับไปมอง เห็นผู้คุมหลายคนกำลังวิ่งไล่เข้ามาอย่างรวดเร็ว เธอปีนบันไดสูงขึ้น แม้มือจะเต็มไปด้วยแผลจากความคมของเหล็กสนิม

เมื่อเธอปีนถึงด้านบนสุดของบันได เธอกระโจนเข้าไปในทางเดินวนที่มุ่งหน้าสู่โพรงข้างบนโดยไม่รีรอ เสียงฝีเท้าของผู้คุมยังคงดังไล่หลังมา ความตื่นตระหนกทำให้เธอเร่งฝีเท้าแม้ขาจะเริ่มอ่อนล้า แต่เพียงไม่กี่ก้าว เธอก็สะดุดเข้ากับขอบหินที่แตกยื่นออกมา ล้มกระแทกพื้นอย่างแรง

ขณะนั้นเอง ตอนที่เธอกำลังลุกขึ้น เธอสัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่ทำให้สัญชาตญาณสะท้านอย่างรุนแรง เธอหันสายตาไปยังเงามืดตรงมุมนึงของกำแพงที่อยู่หัวโค้งทางเดิน ดวงตาสีแดงก่ำสองดวงปรากฏขึ้นในความมืด จ้องมองเธอราวกับวิเคราะห์ทุกการเคลื่อนไหวด้วยความเยือกเย็น

สิ่งนั้นหลบซ่อนตัวกลมกลืนไปกับเงามืด มีเพียงดวงตาสีแดงดั่งเลือดที่เปล่งประกาย เธอไม่สามารถขยับได้ ความรู้สึกเหมือนถูกล่าจากสัตว์ร้ายแผ่ซ่านเข้าสู่กระดูกสันหลัง

ดวงตาคู่นั้นเคลื่อนไหวเล็กน้อย ก่อนจะเลื่อนไปจับจ้องผู้คุมที่มุ่งหน้าเข้ามา แสงจางๆ จากโพรงเบื้องบนเผยให้เห็นเงาร่างพร่ามัวของสิ่งนั้น แต่ก็ไม่อาจจะเผยร่างที่ซ่อนอยู่ ราวกับมันจงใจไม่ให้ใครมองเห็นตัวตนที่แท้จริง

เสียงฝีเท้าของผู้คุมหยุดลงทันที พวกมันยืนนิ่งเหมือนถูกตรึงไว้กับที่ สายตาของพวกมันเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ราวกับถูกแช่แข็งด้วยสายตาสีแดงคู่นั้น

หัวใจของเธอเต้นระรัว สัญชาตญาณร้องเตือนให้วิ่งหนี แต่ร่างกายกลับตรึงอยู่กับที่ราวกับถูกพันธนาการ เธอไม่อาจบอกได้ว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าคืออะไร แต่ในเสี้ยววินาทีนั้น ความรู้สึกบางอย่างบอกเธอว่ามันไม่ใช่สิ่งธรรมดา — ราวกับโชคชะตาของเธอกำลังจะถูกพลิกผันอย่างไม่อาจย้อนคืน