ตอนที่ 7 เพื่อนที่ถูกลืม

เอรอสพยายามเพ่งมองรอบตัว แม้จะรู้ว่าทุกสิ่งถูกปกคลุมด้วยหมอกหนา แต่บางอย่างในสายตาของเขาเริ่มเปลี่ยนไป ทุกย่างก้าวดูเหมือนจะถอยห่างจากโลกความจริงมากขึ้นเรื่อยๆ หัวใจเขาเต้นแรง แต่ไม่ใช่เพราะความตื่นเต้น—มันคือความรู้สึกแปลกประหลาดที่ไม่อาจอธิบายได้

ขณะที่เขายกมือขึ้นเพื่อฝ่าหมอกหนานั้น สายตาเขาก็เหลือบเห็นบางสิ่งที่ผิดแปลกไปที่มือทั้งสองข้างของตัวเอง

"นี่มันอะไรกัน…" เขาพึมพำ

มือทั้งสองข้างของเขาดูเล็กลง นิ้วเรียวยาวที่เคยหยาบกร้านจากการทำงาน และ รอยถลอกมากมาย กลับเปลี่ยนไปเป็นนิ้วมือของเด็กวัยสิบขวบ แขนที่เคยแข็งแรงเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ กลายเป็นแขนเล็กผอมบางของเด็กชาย ราวกับร่างกายทั้งหมดของเขาถูกย้อนกลับไปในวัยที่เขาไม่อาจจดจำได้อย่างแจ่มชัด

เมื่อเขาก้มมองตัวเอง ชุดที่เคยเป็นเสื้อโค้ทสีดำเข้ม และกางเกงขายาวก็เปลี่ยนไปเป็นเสื้อผ้าแบบเด็กในยุคนั้น เสื้อเชิ้ตผ้าฝ้ายสีขาวสะอาดกับกางเกงขาสั้นสีน้ำตาลอ่อน รองเท้าหนังเก่าที่ดูเรียบง่ายแต่เหมาะกับเด็กในวัยนั้น

"นี่มัน…เกิดอะไรขึ้นกับตัวฉัน…" เอรอสพูดเสียงแผ่ว

ก่อนที่เขาจะทันตั้งคำถามไปมากกว่านี้ เสียงหัวเราะเบาๆดังขึ้นจากข้างหลัง เมื่อหันกลับไป เขาเห็นเด็กสาวสองคน คนหนึ่งมีผมสีทองและรอยยิ้มที่สดใส ส่วนอีกคนมีผมสีขาวบริสุทธิ์ ใบหน้าของเธอดูอ่อนโยนแต่มีบางอย่างในดวงตาที่เขาไม่สามารถมองมันอย่างเห็นได้ชัด ทั้งสองยืนจับมือกันและมองมาที่เขา

"เอรอส มานี่สิ!" เด็กสาวผมทองพูดอย่างร่าเริง

“พวกเธอเป็นใคร...” เอรอสเอ่ยถาม แต่คำถามของเขาเหมือนล่องลอยไปในความว่างเปล่า

ทั้งสองสาวเดินเข้ามาใกล้และจับมือเขาอย่างเป็นธรรมชาติ ความอบอุ่นจากมือเล็กๆ เหล่านั้นทำให้เขานึกถึงอะไรบางอย่างในอดีต ภาพของวันที่แดดอ่อนๆ ส่องกระทบใบไม้ ภาพของเสียงหัวเราะที่เคยทำให้ใจสงบ แต่มันดูเลือนรางเกินไป

"ไปเล่นกันเถอะ เอรอส" เด็กสาวผมขาวพูดเบาๆ น้ำเสียงของเธอนุ่มนวล แต่เอรอสสัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่ไม่ปกติ

พวกเธอจูงเขาเดินผ่านตรอกซอยที่แคบๆที่ค่อยๆกลายเป็นทิวทัศน์ที่ไม่รู้จัก จากตรอกแคบ และ ผนังอิฐเก่า กลายเป็นพื้นดินที่เต็มไปด้วยหญ้าสีเขียวสด บรรยากาศเริ่มอบอุ่นขึ้นอย่างประหลาด แสงแดดอ่อนๆ สาดส่องลอดผ่านช่องว่างโดมด้านบน

ตรงหน้าพวกเขาคือ ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง มันสูงตระหง่านจนปลายยอดนั้นเหมือนจะสัมผัสกับโดมที่อยู่ด้านบน ลำต้นของมันใหญ่จนต้องใช้หลายคนโอบล้อม ผิวเปลือกไม้หยาบกร้าน แสดงถึงความเก่าแก่ที่อาจมีอายุนับร้อยปี กิ่งก้านที่แผ่กว้างเหมือนแขนขาขนาดยักษ์ทอดเงาปกคลุมพื้นดิน ใบไม้สีเขียวเข้มพริ้วไหวตามลมเบาๆ

เอรอสยืนมองต้นไม้นั้นอย่างครุ่นคิด รู้สึกเหมือนเคยเห็นมาก่อนในความทรงจำที่ไม่ชัดเจน ความรู้สึกอุ่นวาบแทรกซึมเข้ามาในใจ ราวกับว่าต้นไม้นี้เคยเป็นสถานที่ที่มีความหมายต่อเขา

เด็กสาวผมทองหัวเราะเบาๆ พลางชวนให้เขานั่งลงใต้ร่มเงาของต้นไม้

“ที่นี่คือที่ของเธอ จำได้ไหม?”เธอพูดด้วยน้ำเสียงสดใส

เด็กสาวอีกคนที่มีผมสีขาวบริสุทธิ์ยืนอยู่ข้างๆเธอเงียบกว่า ใบหน้าของเธอจับจ้องมาที่เขาอย่างอ่อนโยน แต่ในความอ่อนโยนนั้นกลับมีอะไรบางอย่างที่ดูซับซ้อนและยากจะเข้าใจ

"ฉัน...จำไม่ได้..." เอรอสตอบเสียงแผ่ว ขณะที่พยายามปะติดปะต่อภาพความทรงจำที่ยังพร่าเลือน

เด็กสาวผมขาวยิ้มบาง“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเธอก็จะจำได้เอง” เธอพูด พลางย่อตัวลงนั่งข้างเขา

ทั้งสามนั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ ลมเย็นเบาๆ พัดผ่านสร้างความสงบในแบบที่เอรอสไม่เคยสัมผัสมานาน ทว่าทุกสิ่งรอบตัวกลับรู้สึกผิดแปลก เขาไม่แน่ใจว่ามันเป็นเพราะความสงบนี้ดู "สมบูรณ์แบบเกินไป" หรือเพราะบางอย่างในบรรยากาศกำลังบอกเขาว่าทุกสิ่งไม่ใช่ความจริง

เอรอสก้มมองมือตัวเองอีกครั้ง มันยังเล็กเกินกว่าที่เขาควรจะเป็น ร่างกายที่เคยแข็งแรงบัดนี้กลับอ่อนแอเหมือนเด็กชายธรรมดา

"พวกเธอ...เป็นใครกันแน่" เขาถาม ขณะที่ดวงตายังคงจับจ้องไปยังต้นไม้ตรงหน้า

"พวกเราเหรอ?" เด็กสาวผมทองหันมายิ้ม "เราก็เพื่อนของเธอน่ะสิ เพื่อนเก่าที่เธอลืมไป"

คำพูดนั้นเหมือนเสียงสะท้อนที่ก้องอยู่ในหัวเขา มันทั้งอบอุ่นและน่าขบคิดในเวลาเดียวกัน ราวกับว่าคำพูดนั้นไม่ได้เป็นเพียงคำอธิบาย แต่เป็นคำสั่งให้เขาเชื่อในสิ่งที่พวกเธอกล่าว

เขาหันไปมองเด็กสาวผมขาว เธอเพียงมองตอบด้วยสายตาที่ดูนิ่งลึกและยากจะเข้าใจ

ขณะที่เขากำลังพยายามคิด หูของเขาได้ยินเสียงบางอย่างแทรกเข้ามา—เสียงใบไม้สั่นไหว เสียงที่ไม่สอดคล้องกับสายลมที่พัดเบาๆ ความเย็นแปลกประหลาดเริ่มก่อตัวในอากาศ

“มาสิ เอรอส” เด็กสาวทั้งสองพูดพร้อมกัน น้ำเสียงของพวกเธอฟังดูอ่อนโยนเกินจริงจนทำให้เขารู้สึกขนลุก พวกเธอจูงมือเขาเดินเข้าไปใต้ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ ทุกย่างก้าวเหมือนกำลังถ่วงเขาไว้ อากาศเริ่มเย็นเยียบจนรู้สึกเหมือนแทรกซึมถึงกระดูก

เอรอสพยายามหยุดเดิน แต่ขาของเขาไม่ตอบสนอง ความสับสนเริ่มกัดกินหัวใจเขา เขาหันมองใบหน้าเด็กสาวผมขาวอีกครั้ง เธอมองตอบด้วยรอยยิ้ม แต่ในดวงตาของเธอมีประกายบางอย่างที่เขาไม่อาจเข้าใจ มันเหมือนเป็นการเตือน...หรือคำสั่ง

เสียงหัวเราะดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ฟังดูเหมือนเสียงของคนหลายคนประสานกัน ทั้งสูงต่ำและแผ่วเบา ราวกับมาจากที่ไหนสักแห่งไกลโพ้น

"นี่มันอะไรกัน…" เอรอสพึมพำ แต่เสียงของเขาเบาจนแม้แต่ตัวเขาเองแทบไม่ได้ยิน ก่อนที่ความมืดจะเข้าปกคลุมทุกสิ่ง...