ตอนที่ 11 ในเงามืดแห่งความสงสัย

"น่าสนใจใช่ไหม?" หญิงสาวพูดขึ้น เธอสังเกตสีหน้าของเอรอสอย่างพึงพอใจ “แต่ละคนก็มีเรื่องราวและพลังของตัวเอง น่าเสียดายที่ไม่มีใครผ่านการทดสอบได้เลย”

เธอพูดอย่างนั้น ก่อนจะสบัดมืออีกครั้ง คริสตัลเหล่านั้นหายไปเบื้องหน้าเขาเพียงชั่วพริบตา ทิ้งไว้เพียงร่องรอยของพื้นดินที่ถูกคริสตัลเหล่านั้นกดทับ แต่เพียงชั่วครู่ พื้นที่เหล่านั้นก็ถูกฟื้นฟูจนกลับมาเหมือนใหม่ รู้สึกได้ถึงมานาโดยรอบกำลังซึมลงสู่พื้นดินอย่างช้าๆ คล้ายหยาดน้ำค้างตอนรุ่งอรุณ อากาศโดยรอบมีกลิ่นหอมจางๆ เหมือนกลิ่นไม้สดใหม่ พื้นที่ที่เคยถูกคริสตัลกดทับกลับมาเรียบเนียนอีกครั้งราวกับเวลาถูกย้อนคืน พื้นที่นั้นฟื้นฟูด้วยตัวเอง ราวกับมีชีวิต มานาที่แทรกซึมลงดินกลับทำหน้าที่โดยไม่ต้องอาศัยพลังเวทย์ของหญิงสาว เอรอสหันกลับไปมอง ก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงที่แฝงความไม่ไว้ใจ

"พวกเขาเข้ารับการทดสอบด้วยตัวเองอย่างนั้นเหรอ?"

หญิงสาวเลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนตอบอย่างเรียบง่าย "ใช่ พวกเขามาที่นี่ด้วยความสมัครใจ ตั้งแต่พวกเขาก้าวเข้าสู่วงเวทย์ที่สุ่มเกิดขึ้นด้านนอก ในตอนนั้นก็ถือว่าพวกเขาต้องการเข้ารับการทดสอบแล้ว"

หญิงสาวยักไหล่เบาๆ ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"น่าเสียดาย... แต่ของรางวัลในครั้งนี้คือหัวใจของไรอัส ซึ่งทำให้มาตรฐานในการทดสอบสูงขึ้นมากเกินกว่าที่พวกเขาจะผ่านไปได้"

คำว่า ในครั้งนี้ ทำให้เอรอสสะดุด เขาเริ่มตั้งคำถามในใจ ถ้าของรางวัลในครั้งนี้คือหัวใจของไรอัส... แล้วก่อนหน้านี้ล่ะ?

เขาสบตากับหญิงสาวอีกครั้ง ก่อนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสงสัย "แล้วของรางวัลก่อนหน้านี้ล่ะ? มันคืออะไร?"

หญิงสาวไม่ได้ตอบในทันที เธอเพียงยิ้มจางๆส่ายหัวช้าๆก่อนกล่าว

"นายถามเยอะไปแล้ว" น้ำเสียงของเธอแฝงความเย้ยหยันเล็กน้อย "เริ่มรู้สึกไม่ยุติธรรมเท่าไหร่ เพราะฉะนั้น... นายควรตอบคำถามของฉันบ้าง"

บรรยากาศรอบตัวเงียบลงในทันที ความเงียบเข้าปกคลุม ราวกับเวลาหยุดเดิน เสียงลมที่พัดผ่านใบไม้ดูเหมือนจะช้าลง สายลมที่เคยอบอุ่นเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นเย็นยะเยือก เขารู้สึกถึงน้ำหนักของสายตาที่จ้องมองมา และทุกอณูในร่างกายเหมือนตื่นตัว รอคำตอบที่ยังไม่ได้หลุดออกจากปาก เอรอสยังคงนิ่งเงียบ สายตาของเขาเต็มไปด้วยความระมัดระวัง แต่หญิงสาวเพียงแค่เผยรอยยิ้มเล็กน้อยราวกับพอใจกับปฏิกิริยาของเขา

"ไม่ต้องห่วง... คำถามของฉันไม่ได้เกี่ยวกับพลังของนายหรอก ฉันแค่อยากรู้บางอย่างเท่านั้น"

เธอเอนตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย สายตาสีเงินเข้มจ้องมองเขาอย่างลึกซึ้ง

"นายดูไม่แปลกใจ หรือ สนใจกับสิ่งที่อยู่ที่นี่เลย..." หญิงสาวพูดขึ้น ขณะที่แววตาอันลึกลับที่เหมือนซ่อนเจตนาบางอย่าง กำลังจ้องมองเอรอสอย่างลึกซึ้ง “...มีเพียงมานาและพลังเวทย์เท่านั้นที่นายเฝ้าสังเกต ราวกับว่าสถานที่นี้เป็นที่ที่นายเคยมาก่อน ทั้งที่ทุกอย่างรอบตัวควรทำให้นายรู้สึกไม่สบายใจแท้ๆ”

เธอหันไปมองต้นไม้ใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่ไม่ไกลจากศาลา แสงสีทองอ่อนๆ ส่องลอดผ่านกิ่งก้านที่แผ่กว้างออกไป ราวกับโอบล้อมพื้นที่รอบตัวด้วยความอบอุ่น มานาสีขาวไหลเอื่อยลงมาตามลำต้น คล้ายสายธารแห่งแสงที่หลั่งลงมาจากฟากฟ้า ราวกับเป็นของขวัญล้ำค่าที่ไม่ควรปรากฏในโลกแห่งความจริง

ถึงแม้ภาพนั้นจะชวนให้น่าหลงใหลและผิดธรรมชาติ แต่เอรอสกลับไม่ได้สนใจแม้แต่น้อย สายตาของเขาจับจ้องอยู่เพียงแค่อากาศรอบตัวที่เต็มไปด้วยพลังเวทย์ และหญิงสาวผู้ยืนอยู่ตรงหน้า ราวกับว่าพวกมันคือสิ่งที่เขาเห็นว่าควรค่าแก่การเฝ้าระวังที่สุดในสถานที่แห่งนี้

"...นายไม่เหมือนกับคนอื่นๆที่เข้ามาที่นี่" หญิงสาวกล่าวต่อ น้ำเสียงแฝงความสงสัย "คนพวกนั้นมักจะตื่นตระหนก หวาดระแวง แม้แต่ต้นไม้หรือหินทุกก้อน... แต่นายกลับดูเหมือนจะคุ้นเคย เหมือนว่าที่นี่ไม่ใช่สิ่งใหม่สำหรับนาย"

เอรอสยังคงนิ่งเงียบ ราวกับชั่งน้ำหนักคำถามนั้นในใจ บรรยากาศรอบตัวกลับมาสงบนิ่งอีกครั้ง มีเพียงเสียงลมพัดผ่านใบไม้ที่ดังแผ่วเบาเหมือนเป็นเสียงประกอบการเผชิญหน้าที่กำลังดำเนินไป

เขาเหลือบมองหญิงสาวที่ตั้งใจรอฟังคำตอบของเขา แต่ก็ยังยืนกรานในใจว่าจะไม่บอกเธอ มันไม่มีเหตุผลใดที่เขาต้องเปิดเผยสิ่งเหล่านั้นให้คนแปลกหน้าฟัง โดยเฉพาะหญิงสาวที่ดูมีเลศนัย เขาคิดย้อนถึงภาพหลอนและความทรงจำที่คอยหลอกหลอนตั้งแต่อดีต ภาพเหล่านั้นทำให้เขาแยกแยะสิ่งที่เห็นไม่ได้ว่าเป็นความจริง หรือ เป็นเพียงภาพซ้อนทับของความทรงจำปลอมๆที่เกิดขึ้น

ความทรงจำและภาพหลอนเหล่านั้นเคยหายไปจากชีวิตเขานานถึง 6 ปี และปรากฏขึ้นมาอีกครั้งในเหตุการณ์เมื่อเช้านี้ ตอนแรกเขาคิดว่ามันเป็นเพียงอาการหลอนธรรมดา แต่พอเดินเข้ามาในสถานที่แปลกประหลาดแห่งนี้ ภาพหลอนเหล่านั้นกลับยิ่งชัดเจนขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ จนถึงขั้นทำให้เขาเห็นตัวเองกลายเป็นเด็กซึ่งมันไม่ใช่เรื่องที่ควรเกิดขึ้น

แม้กระทั่งตอนนี้ เขายังเห็นร่างสลัวของเด็กสามคนยืนอยู่ใกล้ต้นไม้ใหญ่แห่งเดียวในสถานที่แห่งนี้ แม้ใบหน้าของพวกเขาจะเลือนรางจนแทบมองไม่เห็น แต่เขารู้สึกได้ว่าพวกเขากำลังจ้องมองเขา

มันไม่ใช่ความกลัว หรือความรู้สึกขนลุกเหมือนการถูกจับจ้องโดยสิ่งลึกลับ แต่กลับเป็นความรู้สึกที่ชวนให้สบายใจและผ่อนคลาย เหมือนกับครั้งหนึ่งที่เขาเคยอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่งที่ทำให้รู้สึกแบบนี้

“แต่มันก็แค่ภาพหลอน…” เขาบอกตัวเองในใจ พลางเบือนสายตาออกไป แม้ความทรงจำเหล่านั้นจะดูคุ้นเคยจนไม่อาจปฏิเสธได้ แต่เอรอสยังคงเชื่อในเหตุผลมากกว่าความรู้สึก

“ถ้าพวกมันสำคัญจริงๆ….. เขาคงไม่ลืมมันหรอก”

เอรอสยืนเงียบอยู่นาน ดวงตาของเขาจับจ้องไปยังหญิงสาวตรงหน้า ราวกับกำลังค้นหาคำตอบที่ซ่อนอยู่ในสายตาของเธอ เขาตั้งใจจะปฏิเสธคำถามของเธออย่างชัดเจน แต่ก่อนที่คำพูดจะหลุดจากปาก ความรู้สึกบางอย่างกลับผุดขึ้นมาในใจเขา เป็นความรู้สึกที่เขาพยายามเก็บซ่อนไว้ตลอดหลายปีที่ผ่านมา—ความเสียใจ

มันเป็นความเสียใจที่เขาเคยเผชิญในวันที่หญิงสาวอีกคนหนึ่งหายตัวไปจากชีวิตเขา เขายังจำได้ดีถึงเหตุการณ์ในอดีตที่เคยเกิดขึ้น เป็นวันที่หญิงสาวที่เปรียบเสมือนผู้มีพระคุณของเขา หายตัวไปอย่างปริศนา

วันที่เธอหายตัวไปเป็นวันหยุดที่หาได้ยากยิ่งสำหรับเขา วันเวลาที่ควรจะเป็นช่วงเวลาพักผ่อนกลับไม่ได้สงบสุขอย่างที่ควรจะเป็น เพราะเธอไม่ได้หยุดด้วย วันนั้นเธอมีภารกิจสำคัญบางอย่างที่ต้องไปทำ เธอออกไปตั้งแต่เช้าตรู่

ภาพความทรงจำเหล่านั้นยังคงแจ่มชัดในหัวของเขา พวกเขากินอาหารเช้าด้วยกันตามปกติ ก่อนที่เธอจะเดินออกจากบ้านไปพร้อมรอยยิ้มสดใส รอยยิ้มที่เหมือนกับแสงอาทิตย์อ่อนๆ ในยามเช้า เธอมองเขาอย่างเอ็นดูและทิ้งท้ายประโยคเรียบง่ายที่ยังดังก้องอยู่ในความทรงจำ “อย่าทำหน้าเครียดเกินไปสิ เดี๋ยวก็กลับมาแล้ว”

สำหรับเธอ เขาคงเปรียบเสมือนน้องชายคนหนึ่ง คนที่เธอปกป้องและดูแลเหมือนครอบครัว และในตอนนั้น เขาก็เคยคิดเช่นเดียวกัน คิดว่าความรู้สึกที่มีให้เธอเป็นเพียงความผูกพันแบบพี่น้อง

แต่เมื่อเธอหายตัวไป ความจริงที่เขาไม่เคยยอมรับก็เริ่มเปิดเผยตัวมันเอง เขาไม่ได้มองเธอเหมือนพี่สาวหรือครอบครัว ความรู้สึกที่เกิดขึ้นมันลึกซึ้งและซับซ้อนกว่านั้น การสูญเสียเธอไปโดยไม่ได้พูดความในใจออกมา กลายเป็นบาดแผลที่เขาต้องแบกรับไว้

นั่นเป็นเหตุผลที่เขาเสียใจมาโดยตลอด ไม่ใช่แค่เพราะเธอหายไป แต่เพราะเขาไม่มีโอกาสได้พูดสิ่งที่ควรจะพูด ไม่มีโอกาสได้บอกเธอถึงสิ่งที่เขารู้สึกจริงๆ และนั่นก็กลายเป็นความทรงจำที่หลอกหลอนเขาไม่เคยจางหาย

ตอนนี้เหตุการณ์ตรงหน้ากลับดูคล้ายกับวันนั้นจนเกินไป สัญชาตญาณเดียวกันนั้นกำลังบอกเขาอีกครั้ง ให้เขาอย่าเมินเฉยและเผชิญหน้ากับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า เขาหลับตาแน่น สูดหายใจลึกเพื่อระงับความรู้สึกที่เอ่อล้นอยู่ในอก ก่อนจะเปิดตามองหญิงสาวอีกครั้ง เขาปล่อยให้ความทรงจำเหล่านั้นหายไปพร้อมกับลมหายใจ ก่อนจะกลับมาโฟกัสกับหญิงสาวตรงหน้า ความสงสัยยังคงไม่จางหาย

"บางที..." เขาพึมพำเบาๆ ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นขึ้น "เธออาจจะรู้บางอย่างเกี่ยวกับสถานที่แห่งนี้ และถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ฉันก็คงไม่มีทางรู้คำตอบ ถ้าฉันยังเก็บทุกอย่างไว้คนเดียว"

เขาไม่ได้ไว้ใจเธอ แต่ถ้าเธอมีเบาะแสบางอย่างที่จะช่วยให้เขาเข้าใจสถานที่แห่งนี้ หรือแม้แต่ตัวเขาเอง การบอกเล่าความทรงจำบางอย่างก็อาจไม่ใช่ความคิดที่แย่ที่สุด

"ก็ได้..." เอรอสเอ่ยออกมาในที่สุด เสียงของเขาเต็มไปด้วยความลังเลแต่ก็แฝงด้วยความจริงจัง "ฉันจะเล่าให้ฟัง แต่แค่บางอย่างเท่านั้น"