ตอนที่ 42 เงามืดนำทาง

แสงอรุณยามเช้าส่องผ่านม่านเมฆจางๆ ทอแสงลงมาบนถนนหินเปียกชื้นจากน้ำค้าง รถม้าค่อยๆโยกไปตามเส้นทางที่เงียบสงบ ทำให้บรรยากาศภายในยิ่งหนักอึ้งขึ้นไปอีก

โจชัวนั่งนิ่งอยู่ที่มุมหนึ่งของรถม้า  ดวงตาสีฟ้าทอดมองออกไปนอกหน้าต่าง แต่สายตากลับไม่ได้จับจ้องสิ่งใดโดยเฉพาะ เขาเพียงมองออกไปเพื่อไล่ความไม่สบายใจที่เก็บไว้เท่านั้น

เมื่อคืนมันแย่พอสมควรสำหรับเขา แม้ตอนนี้จะเก็บอารมณ์ไว้ แต่ใครที่รู้จักเขาดีพอ ย่อมรู้ว่าเขากำลังอารมณ์เสียอย่างเห็นได้ชัด

เมื่อคืนเขาถูกบังคับให้ทำสิ่งที่ไม่อยากทำ ไม่ใช่เพราะมันยากหรือเสี่ยงอันตราย แต่เพราะมันทำให้เขานึกถึงอดีต—อดีตที่เขาต้องทนมองดูภรรยาถูกกระทำการทดลองต่อหน้าต่อตา โดยที่เขาทำอะไรไม่ได้ นอกจากจดจำภาพนั้นฝังลึกเข้าไปในใจ เพื่อเฝ้ารอวันที่จะได้แก้แค้นมาถึง

และคนที่ขอให้ทำการผ่าตัดในครั้งนี้ ก็รู้ดีว่าเขาผ่านเหตุการณ์อะไรมา ถึงอย่างนั้นอีกฝ่ายก็ยังบังคับให้เขาทำ โดยอ้างเรื่องบุญคุณ แม้ว่าจะทำให้เขาไม่พอใจ และ นึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น แต่เพื่อตอบแทนหนี้บุญคุณแล้ว ก็มีแต่ต้องทำ

แต่สิ่งที่ได้รับหลังจากนั้น…ไม่คาดคิดเลยว่าคำพูดแรกที่ได้รับหลังจากทำการผ่าตัดเสร็จ จะไม่ใช่คำขอบคุณ หรือคำขอโทษสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่กลับเป็นประโยคที่ว่า—

“ถือซะว่าไม่เคยติดค้างอะไรกันอีก ทำเป็นว่าเรื่องในวันนี้ไม่เคยเกิดขึ้นก็พอ ฉันต้องการแค่นั้น”

เท่านั้น ไม่มีคำพูดเพิ่มเติม ไม่มีแม้แต่การบอกเล่าเรื่องราวตลอดเวลาที่ผ่านมา อีกฝ่ายหลังจากกล่าวจบแล้วก็เดินจากไปทันที พร้อมๆกับแบกผู้หญิงที่หมดสติที่มาด้วยกันออกไปอย่างหน้าตาเฉย เหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น

น่าขำ…

เขานอนไม่หลับทั้งคืน ภาพเหตุการณ์ในอดีตฉายชัดราวกับมันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน แม้จะพยายามทำเหมือนกับว่าไม่มีอะไร แต่ในใจกลับปั่นป่วนไปหมด

และ เรื่องยังไม่จบแค่นั้น เช้ามืดวันนี้ เขาได้รับการติดต่อจากองค์กรให้ไปพบเป็นการส่วนตัว ผ่านจดหมายที่ถูกส่งมา พร้อมๆกับงานเล็กน้อยบางอย่าง เป็นครั้งแรกในรอบสามปีที่เขาถูกเรียกตัวให้ไปพบ หลังจากเข้าร่วมกับองกรณ์ และ ออกมาตั้งฐานด้านบนเพื่อเก็บข้อมูล

ปกติแล้ว การสื่อสารกับองค์กรของเขามักจะเป็นทางเอกสาร หรือผ่านคนกลาง มีเพียงรายงานที่ส่งกลับไปเป็นระยะ และคำสั่งที่ถูกส่งมาให้เท่านั้น ไม่เคยมีสักครั้งที่เขาต้องไปพบด้วยตัวเอง

นั่นหมายความว่าเรื่องที่เขากำลังจะรับรู้ หรือเกี่ยวข้อง อาจไม่ใช่เรื่องธรรมดา แต่แล้วเสียงของคนขับรถม้าก็ดังขึ้นจากด้านนอกราวกับตั้งใจขัดจังหวะความคิดของเขา 

“ใกล้จะถึงแล้ว” คนขับพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ เป็นสัญญาณเตือนให้เขาเตรียมตัวให้พร้อม

รถม้าเลี้ยวเข้าไปในซอกตึกที่ไร้ผู้คน เสียงล้อบดกับพื้นหินดังก้องอยู่ในตรอกแคบ มันเคลื่อนตัวเข้าไปในความมืด ในซอยแม้ว่าตอนนี้จะใกล้สว่าง ครั้นแล้วเงาร่างหนึ่งก็ก้าวออกจากความมืด ราวกับเป็นส่วนหนึ่งของมันตั้งแต่ต้น บุคคลปริศนาเดินเข้ามาประชิดหน้าต่างรถม้า ก่อนจะเอ่ยถามด้วยเสียงทุ้มต่ำ

"ได้เตรียมของที่สั่งไว้หรือเปล่า?"

โจชัวไม่ได้ตอบคำถาม เขาเพียงเหยียบลงไปบนบางสิ่งบางอย่างที่นอนนิ่งอยู่บนพื้นใกล้เท้า แรงกดทับทำให้สิ่งที่เหยียบอยู่ส่งแรงสั่นสะเทือนเล็กน้อยไปทั่วตัวรถ ก่อนที่ไม่นานนักมันก็สงบลง แต่หากเงี่ยหูฟังดีๆ จะได้ยินเสียงหายใจหนักและแรงดิ้นรนแผ่วเบา เชือกที่รัดมือรัดปากแน่นหนาทำให้การเคลื่อนไหวของมันไร้ความหมาย 

เงามืดสะท้อนประกายในดวงตาของผู้ที่ยืนรออยู่ภายนอก ก่อนที่รอยยิ้มจะปรากฏขึ้นบางเบา เขาพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะก้าวถอยออกไปเพียงครึ่งก้าว ราวกับต้องการเปิดทางให้บางสิ่งบางอย่าง

สายลมพัดเอื่อย กระแสเวทมนตร์บางอย่างไหลเวียนอยู่ในอากาศ เงาสีดำเริ่มแผ่ขยาย บิดเบี้ยวและก่อตัวขึ้นอย่างไร้สุ้มเสียง ช่องว่างแห่งความมืดก่อตัวขึ้นเบื้องหน้ารถม้า ดำมืดลึกลงไป ราวกับเป็นรอยแยกที่แยกโลกแห่งความเป็นจริงออกจากสถานที่ที่อยู่ไกลเกินกว่าจินตนาการ

ม้าไม่ได้ลังเล ไม่มีแม้แต่การออกคำสั่ง มันก้าวเข้าไปในเงามืดนั้นด้วยจังหวะที่มั่นคงราวกับเส้นทางนี้คือถนนที่คุ้นเคย ความเงียบเข้าครอบคลุมทันทีที่ร่างของมันจมหายไปในความมืด และในห้วงวินาทีนั้นเอง บรรยากาศเย็นเยียบก็แผ่ซ่านออกมาจากตัวรถม้า เสียงกระซิบแผ่วเบาลอยมากับสายลม—แผ่วเบาเสียจนแยกไม่ออกว่าเป็นเสียงของใคร หรืออาจเป็นเสียงที่เกิดจากตัวรถม้าเอง 

ประวัติของมันเลือนราง ไม่มีใครรู้ว่ามันถูกสร้างขึ้นเมื่อใดหรือโดยใคร รู้เพียงว่าก่อนหน้านี้ทุกครั้งที่มันปรากฏขึ้น ผู้ที่โดยสารไปกับมันไม่เคยย้อนกลับมาอีกเลย

ม้าควบฝ่าความมืดในมิติลี้ลับราวกับคุ้นชินกับเส้นทางนี้ดี ไม่มีความลังเล ไม่มีการหยุดชะงัก มันไถลผ่านความเงียบเย็นยะเยือก จนกระทั่งแสงสลัวเรืองรองปรากฏขึ้นที่ปลายทางเบื้องหน้าค่อยๆเปิดออก เผยให้เห็นสถานที่หลบซ่อนอยู่ปลายทาง เมืองเงียบสงัดที่ถูกซ่อนไว้จากโลกภายนอก ที่นี่เวลาไหลไปไม่ต่างจากเบื้องบน แสงแดดยังไม่สว่างจ้า แต่มีผู้คนเดินไปมาอยู่ในเงาสลัวของอาคารที่เรียงรายกันเป็นระเบียบ

รถม้าเคลื่อนผ่านเส้นทางกลางเมือง โจชัวเพียงเอนกายกับพนักพิง ก่อนจะกล่าวทักทายผู้คนที่เดินผ่านไปมาเป็นระยะ และในที่สุด รถม้าหยุดลงที่อาคารกลางของสถานที่แห่งนี้

เขาก้าวลงมาอย่างสบายใจ ก่อนจะค่อยๆดันแว่นตากลับเข้าตำแหน่งเดิม มือข้างหนึ่งปิดประตูรถม้าลงเบาๆ ปล่อยให้มันนำพาอาชญากรจากด้านบนไปสู่ชะตากรรมที่พวกมันควรจะได้รับ และ ที่นี่...พวกมันจะไม่ได้รับโอกาสเป็นอิสระอีกต่อไป

ในตอนนั้น เสียงฝีเท้าดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอไปตามเส้นทางหิน เด็กหนุ่มกลุ่มหนึ่งในชุดออกกำลังกายวิ่งเรียงแถวไปตามถนน พลางพูดคุยหยอกล้อกันเบาๆ แม้แสงแดดจะยังไม่พ้นขอบฟ้า แต่อากาศเย็นสบายก็เพียงพอให้พวกเขารู้สึกกระปรี้กระเปร่า

หนึ่งในนั้นเหลือบเห็นรถม้าที่จอดอยู่หน้าตึกกลาง และชายที่เพิ่งก้าวลงมาจากมัน—โจชัว ใบหน้าของชายหนุ่มนิ่งสงบ ทว่าหลังแว่นเลนส์ใสนั้นแฝงไปด้วยอารมณ์ที่อ่านยาก

เด็กหนุ่มแยกตัวออกจากกลุ่ม หอบหายใจเล็กน้อยก่อนเดินเข้าไปหา “อรุณสวัสดิ์ครับคุณโจชัว”

โจชัวปรายตามอง ก่อนจะพยักหน้ารับคำทักทาย“อรุณสวัสดิ์”

ท่าทีของโจชัวนั้นยังคงเป็นปกติ แต่เด็กหนุ่มที่สังเกตเก่งพอจับความผิดปกติบางอย่างได้

“…คุณดูอารมณ์ไม่ดีเลยนะครับ” เขาเอียงคอเล็กน้อย ราวกับพยายามอ่านสีหน้าของอีกฝ่าย

โจชัวนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ “คิดไปเอง”

เด็กหนุ่มหัวเราะ “ผมว่าไม่ใช่หรอกครับ ทุกทีคุณไม่เป็นแบบนี้”

แทนที่จะตอบ โจชัวเลือกที่จะถามกลับ “แล้วนายล่ะ? ดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษ มีเรื่องอะไรน่ายินดีรึไง?”

“อ้อ!” ดวงตาของเด็กหนุ่มเปล่งประกายขึ้นทันที

“ก็คุณเรย์นาร์คเพิ่งมาที่นี่เมื่อวานไงครับ ทุกคนดีใจกันใหญ่เลย ได้ยินว่าเขาจะแวะมาบ่อยขึ้นด้วย”

ใบหน้าของโจชัวเรียบเฉย แต่ภายใต้แว่นตานั้น ดวงตาของเขาหรี่ลงเล็กน้อย

“…เจ้านั้นงั้นเหรอ”

เด็กหนุ่มชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะสังเกตเห็นว่าหลังจากเอ่ยชื่อนั้น อารมณ์ของโจชัวดูจะแย่ลงกว่าเดิมเสียอีก

“คุณโจชัว…คุณเรย์นาร์คไปทำอะไรให้คุณอารมณ์เสียงั้นหรอครับ?”

โจชัวเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ “ใช่…เป็นเรื่องส่วนตัวนิดหน่อย”

เด็กหนุ่มกระพริบตา ก่อนจะหัวเราะเบาๆ “ฟังดูเหมือนจะเป็นเรื่องที่ไม่ค่อยดี หรือ ทำให้ลำบากใจมากเลยสิน่ะครับ”

โจชัวไม่รู้จะตอบอะไรต่อจากนั้น แม้เด็กหนุ่มตรงหน้าจะพูดด้วยท่าทางเป็นมิตรและไม่ได้มีเจตนาอื่นใด ทว่าชื่อของเรย์นาร์คกลับดึงอารมณ์ของเขาให้ตกต่ำลงโดยไม่อาจหลีกเลี่ยง

แต่ก่อนที่เขาจะหาคำพูดอื่นมาหักล้างความเงียบที่เกิดขึ้น จู่ๆเขาก็สัมผัสได้ถึงบางสิ่ง—บางสิ่งที่ไม่อาจอธิบายเป็นคำพูดได้

เหมือนคลื่นความคิดบางอย่างแผ่ซ่านผ่านอากาศ สัมผัสได้จากชั้นผิวหนังราวกับแรงสั่นสะเทือนจากส่วนลึกของสถานที่แห่งนี้

—มีคนเรียกหาเขา

โจชัวเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยปาก

“ขอโทษที ฉันต้องไปแล้ว” เขาพูดพลางปรับแว่นตา “ผู้นำของที่นี่เรียกตัว”

เด็กหนุ่มพยักหน้าเข้าใจ “อ้อ ไม่เป็นไรครับ ไว้เจอกันทีหลัง”

เขาโบกมือนิดๆ ก่อนจะหันหลังกลับไปรวมกลุ่มที่ยังคงออกกำลังกายอยู่ และไม่นานก็จมหายไปในกลุ่มคนที่วิ่งไปตามถนนของเมือง

โจชัวมองตามพวกเขาครู่หนึ่ง ก่อนจะหันหลังแล้วเดินไปตามเส้นทางที่เหมือนจะถูกกำหนดไว้แล้ว

—เขาไม่ได้ถูกบอกว่าต้องไปที่ไหน

แต่เจตจำนงของสถานที่แห่งนี้กำลังชี้นำเขา

ฝีเท้าของเขาดำเนินไปเข้าในอาคารที่ค่อยๆลึกเข้าไปเรื่อยๆอาคารสูงใหญ่ขนาบข้างทำให้แสงจากด้านบนเริ่มริบหรี่ลง ราวกับเขากำลังก้าวเข้าสู่เขตแดนที่ถูกซ่อนเร้นจากสายตาผู้คน

ผ่านจากทางเดินนึง สู่อีกทางเดินนึง ราวกับทุกอย่างถูกจัดเตรียมไว้แล้วให้เขาก้าวเดินโดยไม่ต้องมีผู้นำทาง

และในที่สุด เขาก็มาถึงหน้าห้องหนึ่ง—ห้องที่ดูเคร่งขรึมและเรียบง่าย หากแต่มีแรงกดดันบางอย่างแผ่ซ่านออกมาอย่างชัดเจน

เขาผลักประตูเข้าไป

ภายในเป็นห้องรับรองขนาดพอดี แสงไฟจากเชิงเทียนส่องกระทบเฟอร์นิเจอร์ไม้สลักลวดลายประณีต บรรยากาศเงียบสงบและเยือกเย็น

ที่กลางห้อง หญิงสาวผมสีดำกำลังนั่งรออยู่

เธอคือผู้นำขององค์กรนี้ ผู้ควบคุมสถานที่แห่งนี้ด้วยเจตจำนงอันแน่วแน่

โจชัวปิดประตูเบื้องหลัง ก่อนจะก้าวเข้าไปเผชิญหน้ากับเธอ

“ท่านเรียกผมมา ธุระอะไรอย่างนั้นหรอครับ?” เขากล่าวเสียงเรียบ