ตอนที่ 43 เมื่อเงาในอดีตทับซ้อนกับปัจจุบัน

โจชัวเดินเข้ามาในห้องด้วยสีหน้านิ่งเงียบ เสียงฝีเท้ากระทบพื้นไม้ดังแผ่วเบาในห้องรับรองอันเงียบสงัด แสงแดดยามเช้าผ่านม่านผ้าเนื้อบางที่ปลิวไหว เฉดสีทองอบอุ่นสะท้อนผ่านแว่นตาทรงเรียบที่เขาสวมอยู่ ท่ามกลางแสงนั้น ใบหน้าของเขายิ่งดูเย็นชาและยากจะคาดเดา

พื้นไม้โอ๊คขัดมันสะท้อนเงาของหญิงสาวผู้หนึ่งซึ่งนั่งอยู่ก่อนแล้วในมุมห้อง โซฟาหนังสีน้ำตาลเข้มรับร่างของเธอไว้ราวกับรู้ตำแหน่งอย่างเหมาะสมที่สุด

คาร์ลินนั่งไขว่ห้างอย่างสง่างามบนเก้าอี้ไม้บุหนัง ผมยาวเป็นลอนคลื่นสีม่วงเข้มถูกรวบไว้อย่างหลวมๆ ด้านหลัง ดวงตาสีชมพูจางทอประกายราวอัญมณีต้องแสง ภายใต้แสงสลัวในห้อง มันดูราวกับกำลังเรืองแสงอยู่เบาๆ

เธอสวมชุดคลุมจอมเวทย์สีดำแต่งขอบม่วงเข้ม ลายอักขระเวทแผ่เรืองแสงบางๆ ตัดกับเสื้อเชิ้ตสีขาวและผ้าคลุมไหล่ยาวที่ปักตราสัญลักษณ์ขององค์กรอย่างประณีต ท่าทางของเธอสงบเฉย...แต่ไม่อาจมีใครละสายตาได้

แม้จะไม่เอ่ยสักคำ แต่พลังของเธอก็แผ่ซ่านอย่างชัดเจน หนาวเย็น ลึกลับ และน่าเกรงขามในเวลาเดียวกัน

มือเรียวของเธอถือถ้วยชาพอร์ซเลนเนื้อดี ลวดลายสีม่วงอมเทาทอแสงเบาบางจากเวทเสริมพลังที่สลักอยู่ที่ก้นถ้วย...ชาร้อนนั้นแทบไม่พร่องเลยตั้งแต่วางไว้

“ยินดีต้อนรับ… ไม่ได้เจอกันนานพอสมควรเลย” เสียงของเธอนุ่มลึก แฝงด้วยอำนาจเล็กน้อย

โจชัวหยุดยืนอยู่กลางห้อง แววตาภายใต้กรอบแว่นฉายแววประหลาดใจเพียงครู่ ก่อนจะกลับเป็นเรียบนิ่งอีกครั้ง เขาไม่ได้ตอบในทันที แต่ก้าวเข้าไปใกล้เธอ ชั่วขณะหนึ่งเงาของเขาและเงาของเธอซ้อนทับกันบนพื้นไม้

เขาค้อมศีรษะเล็กน้อย คล้ายเป็นการแสดงความเคารพ

“คุณเรียกผมมา…มีธุระอะไรรึเปล่าครับ?”

คาร์ลินวางถ้วยชาลงบนโต๊ะอย่างเบามือ เสียงกระทบถ้วยกับจานรองแผ่วเบาจนแทบจะไร้เสียง เสียงเดียวที่ดังกว่าคือเสียงนาฬิกาแขวนผนังที่เดินเป็นจังหวะเนิบช้า

“เมื่อคืน…เรย์นาร์คได้ไปหาคุณใช่ไหมคะ?”

คำถามของเธอเรียบง่าย ไม่มีแววตำหนิหรือกดดัน หากแต่แฝงความรู้สึกบางอย่างที่จับต้องไม่ได้ มันทำให้คิ้วของโจชัวขมวดเข้าหากันเล็กน้อย

เขาไม่ได้ตอบในทันที สีหน้าแปรเปลี่ยนเล็กน้อย — ความไม่พอใจบางอย่างฉายผ่านแววตา ตั้งแต่เมื่อวานนี้ เขาเริ่มรู้สึกว่ามีแต่เรื่องของชายที่ทำให้เขาอารมณ์เสียคนนั้นอยู่ในหัว

‘อีกแล้วเหรอ…เรื่องของหมอนั่น’

เมื่อคืนเขาเพิ่งถูกเรย์นาร์คปั่นหัวจนแทบคลั่ง แต่ท้ายที่สุด ชายคนนั้นกลับทิ้งคำพูดง่ายๆไว้เพียงว่า ‘ถือว่าหนี้บุญคุณหายกัน’ ราวกับเรื่องทั้งหมดไมไ่ด้สำคัญอะไร

“…ผมไม่มีอะไรจะพูดเกี่ยวกับเรื่องนั้น” เขาตอบหลังจากปล่อยให้ความเงียบทอดผ่านไปชั่วครู่ ดวงตาฉายแววระแวดระวัง เขาไม่แน่ใจว่าความสัมพันธ์ระหว่างหญิงสาวตรงหน้า กับเรย์นาร์คนั้นลึกซึ้งแค่ไหน แต่ยังไงหมอนั้นก็ได้บอกให้เขาทำเหมือนกับว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น เพราะงั้นเขาก็ไม่สามารถบอกเธอได้

คาร์ลินพยักหน้าเบาๆ ไม่ได้โต้เถียง ไม่แสดงความไม่พอใจใดๆ ท่าทีของเธอยังคงสงบนิ่งดังเดิม แม้แววตาจะมีบางอย่างฉายแววครุ่นคิด

“ฉันเข้าใจค่ะ… งั้นเปลี่ยนเรื่องละกัน” เธอกล่าว ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบแฟ้มเอกสารที่วางอยู่ข้างตัว แล้วยื่นส่งให้

โจชัวรับมาอย่างลังเล นิ้วมือข้างหนึ่งสอดใต้ปกแฟ้มแล้วเปิดออก หน้าแรกคือภาพถ่ายชายหนุ่มคนนึง ดวงตาสีเทาคมกริบจ้องตรงมายังกล้องอย่างเฉยเมย ผมของเขาถูกจัดทรงไว้อย่างเรียบร้อย พร้อมกับชุดของทางการ ปรากฏชื่อใต้ภาพว่า “เอรอส”

เขากวาดสายตาอ่านข้อมูลใต้ภาพด้วยสีหน้าครุ่นคิด — อดีตนักสืบเอกชน ผู้เสียชีวิตไปเมื่อไม่กี่วันก่อน มีตราประทับรับรองการตายจากหอคอยจอมเวทย์ไว้ด้วย

เขาเงยหน้าขึ้นมองคาร์ลินอย่างสงสัย พยายามคาดเดาเจตนา บ่อยครั้งที่มีการจัดฉากการตายปลอมๆ และ ส่วนมากคนที่ทำแบบนี้ เบื้องหลังมักจะมีประวัติที่ไม่ดีนัก เพราะงั้นเจตนาน่าจะเป็น…..

“คุณต้องการให้ผมจัดการเขา?” เขาถามตรงๆ

เธอส่ายหน้าทันที

“ไม่ค่ะ ฉันไม่ต้องการให้คุณ ‘จัดการ’ ใครทั้งนั้น”

น้ำเสียงของเธอราบเรียบ แต่แฝงแววบางอย่างที่ยากจะอธิบาย

เธอหยุดไปชั่วครู่ ก่อนจะพูดต่ออย่างมั่นคง

“เขาคือเรย์นาร์คที่คุณรู้จัก — นี้คือตัวตนที่แท้จริงของเขาค่ะ”

ดวงตาของโจชัวเบิกขึ้นเล็กน้อย ข้อมือที่ถือแฟ้มสั่นไหวเพียงนิด ความเงียบปกคลุมห้องราวม่านหมอกที่โรยตัวลงอย่างรวดเร็ว

“…อะไรนะ…? เป็นไปไม่ได้” น้ำเสียงของเขาเบา แหบพร่า แฝงความตกใจอย่างไม่ปิดบัง

เขานิ่งไปพักใหญ่ สายตาจ้องภาพถ่ายบนแฟ้มอย่างไม่วางตา

“นี่มัน…หมายความว่ายังไง”

เขาเม้มริมฝีปากแน่น ลมหายใจแผ่วเบา ก่อนจะเอ่ยเสียงต่ำ

“ขอเวลาอ่านให้ละเอียดหน่อย…ได้ไหมครับ”

คาร์ลินพยักหน้าอย่างอ่อนโยน ไม่มีท่าทีรีบเร่งแม้แต่น้อย

“ได้สิคะ…ฉันรอได้เสมอ”

โจชัวไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่สายตากลับยังคงตรึงแน่นอยู่ที่ภาพถ่ายตรงหน้า แววตานิ่งขรึมของเขาทอประกายระแวดระวังด้วยความไม่เข้าใจ

ใบหน้าของชายหนุ่มที่เขาพบเมื่อคืน อาร์วิน แคร์นัส คู่หมั้นของตระกูลวัลธอเรน ซึ่งหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยเมื่อสองสัปดาห์ก่อนปรากฏขึ้นในหัว เป็นรูปลักษณ์ที่เขาปรากฏตัวในตอนแรกในค่ำคืนที่ผ่านมา

ตอนแรกเขารู้สึกแปลกใจอยู่บ้าง ทำไมชายหนุ่มผู้สูงศักดิ์ถึงได้มาหาเขาในตอนกลางคืน แทนที่จะเป็นเรย์นาร์คที่นัดกันไว้ ทว่าเมื่ออีกฝ่ายเปลี่ยนรูปลักษณ์ที่เคยเห็นตรงหน้าเขา เขาก็พอจะเข้าใจอะไรบางอย่าง

แม้ตลอดเวลาเขาจะอารมณ์ไม่ดีนัก อีกทั้งยังถูกอีกฝ่าย “ตัดความสัมพันธ์” อย่างไม่ให้ทันตั้งตัว...จิตใจจึงไม่เปิดรับอะไรดี แต่ในยามนี้ เมื่อได้นั่งเผชิญหน้ากับความจริงซึ่งถูกพิมพ์ไว้ในหน้ากระดาษตรงหน้า มันกลับเหมือนมีอะไรบางอย่างในสมองของเขาถูกเปิดออก

“แสดงว่าเขา...มีพลังเปลี่ยนรูปลักษณ์ได้…”

เสียงพึมพำต่ำดังออกจากลำคอ เขาขยับตัวเล็กน้อย เอนหลังพิงเก้าอี้แต่ยังไม่ละสายตาจากเอกสาร

ชื่อจริง: เอรอส

อาชีพเดิม: นักสืบเอกชน (สถานะ: เสียชีวิตแล้ว)

อายุ: 22 ปี

ดวงตาของโจชัวสั่นไหววูบเล็กน้อย ขณะความคิดหนึ่งแล่นเข้ามาในหัว—‘เขา...อายุน้อยกว่าฉัน?’

เขาเชื่อเสมอว่าเรย์นาร์คต้องเป็นบุรุษมากวัย ผ่านประสบการณ์ร้อยพันมาแล้ว ด้วยกิตติศัพท์ของ “จอมเชือด” ที่สะท้านโลกมานานเกือบสามทศวรรษ สีหน้าเยือกเย็น และการเคลื่อนไหวที่ไร้ช่องโหว่—สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่สิ่งที่เด็กหนุ่มอายุยี่สิบต้นๆ จะมีได้

แต่นี่…กลับเป็นคนคนเดียวกัน

โจชัวขมวดคิ้ว เอกสารในมือถูกบีบแน่นขึ้นอย่างไม่รู้ตัว เขาเงียบอยู่อีกพักหนึ่ง ก่อนจะไล่สายตาอ่านต่อ…จนสะดุดเข้ากับประโยคที่ทำให้ลมหายใจของเขาชะงักเล็กน้อย

“เป็นผู้รอดชีวิตจากเหตุการณ์ดันเจี้ยนถล่มเพียงคนเดียว แต่ตอนเข้าไปอายุเพียง 10 ปี หายไปเพียงวันเดียว—ออกมากลับอายุ 12 ปี”

“…อะไรนะ?” เขาขมวดคิ้วแน่น พลิกกระดาษอีกหน้า ริมฝีปากขยับช้าๆ ราวกับพึมพำตามตัวอักษร

ดวงตานิ่งค้างอยู่ตรงบรรทัดนั้นนานกว่าปกติ ลึกลงไปในแววตา ปรากฏเงาของความสงสัย และ ความไม่เข้าใจ

“เมื่อออกจากดันเจี้ยน ความทรงจำบางส่วน และเส้นพลังเวทในร่างได้หายไปโดยไร้ร่องรอย ราวกับไม่เคยมีอยู่ตั้งแต่แรก”

“มีผู้คนในเมืองกล่าวหาว่าเขาอาจไม่ใช่มนุษย์ แต่เป็น ‘บางสิ่ง’ ที่สวมรูปลักษณ์มนุษย์เข้ามา และ ต้นเหตุของโศกนาฏกรรมดันเจี้ยนถล่ม…. อย่างไรก็ตาม เพราะว่าไม่ได้มีพิษภัยอะไร และ ได้มีการพิสูจน์ร่างกายแล้ว ข้อกล่าวหานี้จึงถูกปัดตกไป”

บรรยากาศในห้องเหมือนจะเงียบลงไปอีกระดับ เสียงเข็มนาฬิกาที่กำลังเดินกลายเป็นสิ่งเดียวที่ยังขยับอย่างมั่นคง

โจชัวผ่อนลมหายใจออกอย่างหนักหน่วงขณะคิดในใจ—

‘…นั่นสินะ ถ้าไม่มีพลัง ใครจะสนใจว่าเขาคืออะไร แต่ถึงขั้นมีคนกล่าวโทษว่าเป็นต้นเหตุของโศกนาฏกรรม...ก็เกินไปหน่อย’

เขาเลื่อนสายตาอ่านต่อไป จนมาหยุดที่อีกหน้าหนึ่ง—หัวข้อใหม่ที่ถูกขีดเส้นไว้ด้วยปากกาสีแดง

“เหตุการณ์ไฟไหม้ตระกูลวัลธอเรน ช่วงอายุ 14 ปี มีผู้บุกรุกเข้าไปหมายสังหาร ลูกสาวของตระกูลผู้ปกครองเพียงหนึ่งเดียว แต่ล้มเหลว ลือกันว่าคนร้ายคือ ‘จอมเชือด’หลังจากนั้นเพียงไม่กี่วัน กลับพบเด็กชายคนนั้นอยู่บริเวณชายป่า คาดเดากันว่าเขาถูกลักพาตัวหลังจากล้มเหลวในการสังหาร แต่เพราะว่าไม่มีประโยชน์ในฐานะตัวประกัน และ สิ่งแลกเปลี่ยน จึงถูกทิ้ง”

“อย่างนี้นี่เอง...ถึงว่า...”เสียงพึมพำแผ่วเบาดังลอดไรฟัน ขณะชายหนุ่มผู้แบกรอยแผลในอดีตทอดสายตามองกระดาษตรงหน้า

“ถึงว่าทำไมข่าวลือเกี่ยวกับจอมเชือดถึงได้เปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิง...ราวกับเป็นคนละคน”

โจชัวเอนกายพิงพนักเก้าอี้ พลางยกมือขึ้นลูบหน้าผากช้าๆ แววตาฉายแววครุ่นคิด ริมฝีปากเม้มแน่นอย่างไม่รู้ตัว ขณะที่ในหัวเขากำลังเชื่อมโยงเส้นใยความทรงจำกับข่าวลือมากมายที่เคยได้ยินผ่านมาเป็นเส้นตรงเดียวกัน

ชื่อเสียงของ “จอมเชือด” ปรากฏขึ้นเมื่อประมาณ 25 ปีก่อน ในตอนนั้น จอมเชือดยังเป็นเพียง เด็กชายที่มีอายุเพียง 10 ปี ขื่อเสียงของเขาไม่ได้มาจากเวทมนตร์ หรือ ทักษะการต่อสู้ แต่มาจาก “พลังการฟื้นฟู” ที่ผิดมนุษย์อย่างสิ้นเชิง

ไม่ว่าจะโดนฟัน โดนแทงกี่ครั้ง ก็ลุกขึ้นได้เสมอ ไม่มีแม้เสียงร้องด้วยความเจ็บปวด เหมือนร่างกายไม่มีความรู้สึกเหล่านั้น ราวกับเกิดมาไม่เคยมีมันอยู่”

และยิ่งผิดธรรมชาติมากขึ้นไปอีกคือ “พลังกาย”ในตอนนั้น—แขนเล็กๆกลับมีแรงบดขยี้กระดูกผู้ใหญ่ที่เสริมพลังเวทย์ได้ราวกับกิ่งไม้แห้ง

การสังหารแต่ละครั้งทิ้งไว้เพียงรอยแผลเดียวที่แม่นยำราวกับไม่ต้องการให้ตัวเองเปื้อนเลือด ไม่มีเหยื่อคนใดหนีรอดไปได้ แต่การสังหารแต่ล่ะครั้งกลับไม่มีผู้บริสุทธิ์มาเกี่ยวข้อง ในหมู่มือสังหารระดับสูง...ไม่มีใครไม่เคยได้ยินชื่อ “จอมเชือด”

...แต่ข่าวลือที่น่าสนใจที่สุดกลับไม่ใช่เรื่องฝีมือ หากแต่เป็น "การเปลี่ยนแปลง"

ราว 10 กว่าปีต่อมา พฤติกรรมของเขาเริ่มเปลี่ยน กลายเป็นจอมสังหารโหดเหี้ยม ผู้ไม่เว้นแม้กระทั่งผู้ที่ไม่เกี่ยวข้อง การโจมตีด้วยความบ้าคลั่ง ไร้จุดหมาย ราวกับเครื่องจักรสังหารที่ไร้เหตุผล แต่สิ่งที่แปลกกว่านั้นคือการเปลี่ยนแปลงอีกครั้ง ราวๆ 7–8 ปีก่อน

เขากลับมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่ใช่เพื่อฆ่า แต่เพื่อ “สังหารความอยุติธรรม”

ข่าวลือกระซิบกันว่า เขาไล่ล่าองค์กรลับ ปราบปรามกลุ่มค้ามนุษย์ ถล่มเครือข่ายทาสในพื้นที่รกร้าง และแม้ข่าวเหล่านั้นจะไม่มีการยืนยัน แต่ก็มีพยานหลายคนที่รับรองว่าเป็นเขาจริงๆ แม้จะไม่มีหลักฐานก็ตาม

โจชัวลูบนิ้วไปตามขอบกระดาษเบาๆ ขณะหรี่ตาลง พลิกเอกสารหน้าใหม่ช้าๆ ดั่งคนที่ไม่แน่ใจว่าควรจะรู้ความจริงต่อไปหรือไม่

“ตอนอายุ 16 ปี หลังจากถูกขับไล่ออกจากตระกูล การรับรองตัวตนก็ถูกยกเลิก”

เขาหยุดนิ่งอยู่ตรงประโยคนั้นนานกว่าปกติ แววตาที่เคยอ่านอย่างรีบร้อนกลับเงียบลง ราวกับใจหนึ่งกำลังย้อนกลับไปคิดถึงภาพในอดีต

ในสังคมนี้ การไม่มี “การรับรองตัวตน” คือคำพิพากษาทางสังคม ไม่มีชื่ออยู่ในทะเบียนเมือง ไม่มีบันทึกการเกิด ไม่มีหลักฐานการศึกษา ไม่มีสิทธิ์ใดๆ แม้กระทั่ง “สิทธิ์ที่จะมีชีวิตในเมือง”

พวกเขากลายเป็น เงา สิ่งมีชีวิตที่ระบบไม่ยอมรับ ไม่สามารถเรียน ไม่สามารถทำงาน ไม่สามารถรักษาตัว ไม่สามารถซื้อหรือเช่าที่อยู่ได้

“...ก็แค่เงาเดินดิน...รอวันตายอย่างเงียบเชียบในสลัมที่สักวันก็จะถูกลืม”

จนกระทั่ง หญิงสาวผู้หนึ่ง เธอที่ซึ่งชื่อของเธอถูกลบออกไปจากกระดาษ ได้เข้ามารับรองตัวเขาในตอนนั้น