ตอนที่ 1 เดิมพันของสองพ่อลูก

ในห้องทำงานของกิลด์นักผจญภัย บรรยากาศเงียบงันอย่างกดดัน แสงแดดอ่อน ๆ ส่องลอดผ่านหน้าต่างบานใหญ่เข้ามาเล็กน้อย แต่กลับไม่ได้ช่วยให้ห้องนี้รู้สึกอบอุ่นแม้แต่น้อย กลิ่นไม้เก่าและหมึกเขียนหนังสืออบอวลอยู่ในอากาศ บนโต๊ะมีเอกสารกองระเกะระกะ สะท้อนถึงความสับสนวุ่นวายในงานที่ค้างคา เสียงก้าวเท้าหนัก ๆ ของชายร่างใหญ่ดังก้องในห้อง ราวกับเขากำลังทุ่มความโกรธทั้งหมดลงในทุกย่างก้าว

“พวกแกทำบ้าอะไรกันอยู่!!”เสียงของขุนนางร่างใหญ่ดังก้องทั่วห้อง น้ำเสียงเต็มไปด้วยความโกรธเคือง ใบหน้าแดงก่ำ ราวกับภูเขาไฟที่พร้อมจะระเบิด ชายวัยกลางคนผู้จัดการแผนกสืบสวนก้มศีรษะต่ำ มือสั่นไหวเล็กน้อยจากแรงกดดันที่ได้รับ

“ผมขอโทษจริงๆครับท่าน เรากำลังพยายามเต็มที่ในการตามหาตัวลูกชายของท่าน เราจะเร่งหาข้อมูลเพิ่มเติมโดยเร็วที่สุด” เขาเอ่ยเสียงสั่น เผยให้เห็นถึงความวิตกกังวลในแววตา

“พยายาม? พวกแกยังกล้ามาพูดคำนี้อีกงั้นเหรอ? พวกแกทำอะไรอยู่ตั้งหลายวัน! แต่ก็ยังหาเขาไม่เจอ!!” เสียงของขุนนางเหมือนฟ้าผ่ากลางห้อง เขายืนอยู่ตรงหน้าผู้จัดการ ราวกับจะกลืนกินเขาเข้าไป

ชายผู้จัดการขบกรามแน่น เขาพยายามอย่างมากที่จะไม่แสดงอารมณ์โกรธหรือท้อแท้ออกมา แม้จะรู้สึกหนักหน่วงจากคำกล่าวหาของขุนนางที่ตรงหน้า

“พวกผมจะพยายามมากกว่านี้ครับ ได้โปรดเถอะครับ เราจะหาพวกเขาให้ได้”

ภรรยาของขุนนางที่นั่งอยู่ไม่ไกลค่อยๆขยับเข้ามาหาสามี ใบหน้าของเธอซีดเซียว แสดงถึงความอ่อนล้า แต่ในสายตาของเธอก็มีประกายแห่งความหวัง

“ที่รัก ใจเย็น ๆ เถอะค่ะ ลูกเราเขาเก่ง เขาไม่เป็นไรหรอก เราต้องเชื่อใจพวกเขานะคะ”

ขุนนางชายหันกลับไปมองภรรยาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความทุกข์ใจ

“จะให้ใจเย็นได้ยังไง!!! ลูกเราเป็นถึงจอมเวทย์สองวงแหวน…..เป็นความหวังของตระกูล เขาหายไปตั้งหลายวันแล้ว! ถ้าเกิดอะไรขึ้น...”

เขาหยุดพูด ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโศกเศร้า การหายตัวไปของลูกชาย ทำให้เขารู้สึกอ่อนไหวตลอดที่ผ่านมา

“โธ่ที่รัก แต่ที่ผ่านมาพวกเขาส่วนมาก ก็ไม่ได้บาดเจ็บเลยน่ะ ไม่เป็นไรหรอก”ภรรยายังคงพูดต่อ พลางเข้าไปใกล้สามีมากขึ้น หวังให้เขาใจเย็นลง

“สามวัน!!! ฉันจะให้แกเวลาแค่สามวัน!!! ลูกชายของฉันต้องกลับมา ถ้าแกตามจับคนร้ายไม่ได้ล่ะก็ แกได้เจอดีแน่!” เขาตะคอกเสียงดังพร้อมกับหันไปเรียกภรรยา “ไปกันเถอะที่รัก”

“ค่ะ ต้องขอโทษด้วยนะคะ” ภรรยาขุนนางพูดด้วยท่าทางสุภาพ แต่ในแววตาของเธอก็ยังแฝงไปด้วยความห่วงใยสามี

ทันทีที่ขุนนางชายเดินออกจากห้องพร้อมกับภรรยา ประตูถูกปิดอย่างรุนแรง เสียงประตูกระแทกดัง "ปัง!" ทำให้ชายแก่สะดุ้งเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นว่าพวกเขาไปแล้ว เขาก็ระบายลมหายใจออกมา

“แม่งเอ้ย! ซวยชิบหาย นึกว่างานง่าย ๆ ซ่ะอีก” เขาพึมพำออกมา ก่อนจะหันไปตวาดใส่พวกพนักงานที่เหลือในห้องด้วยความโกรธ

“พวกแกทั้งหมดทำไมไร้ความสามารถแบบนี้!!!! แค่คดีง่าย ๆ แค่นี้ แต่ไม่เจออะไรเลยเนี่ยน่ะ!!!”

เสียงของเขาดังก้องจนทุกคนในห้องสะดุ้ง หนึ่งในลูกน้องของเขาซึ่งเป็นลูกชายของชายแก่เดินเข้ามาใกล้ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก

“พ่อ อย่างนี้พวกเราจะทำยังไงดี?”

“ทำยังไงเหรอ? พวกเราชิบหายหมดแล้ว!!!”

ชายแก่มองลูกชายตัวเองด้วยสายตาท้อแท้ ก่อนจะระเบิดความโกรธใส่พวกพนักงานที่เหลืออีกครั้ง

“มัวนั่งทำอะไร! ไสหัวออกไปหาเบาะแสเดี๋ยวนี้!!!”

ลูกน้องทุกคนรีบลุกออกจากห้องอย่างรวดเร็ว ทิ้งไว้เพียงสองพ่อลูกที่ยังคงอยู่ในห้อง

“ทำไมเรื่องทุกอย่างมันยากขนาดนี้? กะอีแค่คดีเด็กหายแท้ ๆ!”

ชายแก่บ่นพึมพำ พลางกุมหัวของตัวเองด้วยความเครียด เดิมทีเขาวางแผนจะใช้คดีนี้สร้างบุญคุณให้เหล่าขุนนางเพื่อยกระดับตระกูลของตัวเอง แต่เรื่องทุกอย่างกลับไม่เป็นไปตามที่ต้องการ รู้สึกได้เลยว่า ถ้าเขาจัดการปัญหาไม่ได้ จะทำให้ตระกูลของเขาล่มสลายแน่นอน

“ถ้ากิลมาสเตอร์จับได้ล่ะก็ พวกเราชิบหายแน่…..”

ลูกชายของเขาพยายามปลอบด้วยน้ำเสียงสงบ

“พ่อใจเย็นๆเรายังมีเวลาตั้ง 3 วัน”

แต่ผู้เป็นพ่อกลับตวาดใส่เขา

“สามวันจากสิบเอ็ดวันเลยน่ะเหรอ!? แกพูดบ้าอะไร? สิบเอ็ดวันเลยน่ะเว้ยที่หาอะไรไม่เจอ!!!”

สีหน้าของชายแก่เต็มไปด้วยความเครียด และ กังวล เพื่อการยกระดับของตระกูล เขาได้แย่งงานนี้มาจากชายหนุ่มคนหนึ่งมา และสั่งให้เขาพักงานเพื่อไม่ให้เขาเข้ามาข้องเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้ แต่ไม่คิดเลยว่าผลลัพท์จะย้อนกลับมาเล่นงานเขา

ซ้ำร้าย ครั้งนี้ไม่ได้ใช้อำนาจที่ตัวเองมีจัดการแค่คดีเดียว แต่ถึงสอง อีกคดีเขาได้โยนไปให้เด็กฝึกงานจัดการแล้ว แม้ว่าจะมีปัญหาตามมา อย่างน้อยก็ไม่ได้รับผลอะไรมาก

แต่ปัญหาคือ หากไม่สามารถปิดคดีนี้ได้ภายในสามวัน ทุกอย่างที่เขาทำมาจะพังลงอย่างแน่นอน จะต้องโดนเบื้องบนสั่งตรวจสอบย้อนหลังไปถึงคดีที่ผ่านๆมาแน่ เพราะส่วนใหญ่พวกเขาใช้วิธีสกปรกต่างๆ เพื่อที่จะจบคดีอย่างรวดเร็ว รวมถึงตำแหน่งที่ได้มาก็ซื้อต่อมาจากผู้จัดการคนก่อนหน้าที่เกษียณไปแล้ว

แต่ชายหนุ่มผู้เป็นลูกชายกลับยิ้มเล็กน้อย ราวกับคิดแผนบางอย่างออก ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจ

“พ่อ ผมว่าพวกเรามีโอกาสรอดแล้วหล่ะ!”

ชายแก่มองลูกชายด้วยความสงสัย“อะไร? แกมีแผนอะไร? ไม่ใช่เวลามาเล่น บอกมาเร็ว ๆ”

ลูกชายของเขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะตอบ“ก็แค่ให้ไอหมอนั่นมาจัดการต่อซะก็สิ้นเรื่อง!”

ชายแก่ตกใจเล็กน้อยก่อนจะถามเสียงสั่น “ไม่ใช่แกบอกว่าจะไม่ให้มันได้งานไป เพื่อที่มันจะไม่ได้เลื่อนตำแหน่งไม่ใช่รึ?”

“ก็ใช่พ่อ” ลูกชายตอบด้วยน้ำเสียงมั่นใจ แต่ในใจกลับซ่อนความคิดซับซ้อน “แต่เดิมแล้ว นี้ก็เป็นงานที่มันควรจะได้รับ ถ้าเราให้งานมันไปทำพรุ่งนี้เช้า ยังไงก็ไม่มีทางสำเร็จทันแน่นอน”

ชายแก่มองลูกชายด้วยความสงสัย ผมขาวของเขาหยิกเล็กน้อยในแสงไฟอ่อนๆ

“แล้วถ้ามันทำสำเร็จล่ะ? มันจะไม่เลื่อนตำแหน่งมารึ?”

เด็กหนุ่มยิ้มกรุ่มกริ่ม ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยม

“ไม่เห็นยากเลยพ่อ ด้วยผลงานที่ล่าช้าขนาดนี้ ต่อให้สำเร็จ พวกขุนนางก็ไม่พอใจแน่นอน”

เขาทำท่าอธิบาย ยิ้มแย้มราวกับคิดถึงแผนที่สมบูรณ์แบบ

“ถ้าเรายุพวกเขาเล็กน้อย รับรองเลยว่าหมอนั้นโดนไล่ออกแน่ ๆ”

แผนการของเด็กหนุ่มทำให้ชายแก่มองลูกชายด้วยความประทับใจ เขาเข้ามากอดลูกชายอย่างแนบแน่น พลางพูดด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความรัก

“เจ๋งมาก ไอลูกรัก ไม่เสียแรงที่เกิดมาเป็นลูกพ่อ!!!”

แต่ลูกชายกลับทำท่ารังเกียจและผลักพ่อออกไป ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์

“ถ้าอย่างนั้นก็เรียกตัวหมอนั่นมาทำงานก่อนล่ะกัน หึ ๆ…….เท่านี้ลีน่าก็เป็นของฉันแล้ว”

เด็กหนุ่มตรงหน้ายิ้มกริ่ม รู้สึกพอใจกับแผนที่ได้คิดขึ้น เขาพยายามจีบลีน่ามาตั้งแต่เข้ามาฝึกงาน แต่กลับโดนชายหนุ่มคนนั้นขัดขวางมาตลอด ชายแก่จัดท่าทางหลังจากได้สติ เขาเรียกคนเฝ้าประตูที่อยู่ข้างนอกมา ชายหนุ่มสองคนในชุดเครื่องแบบเดินเข้ามาด้วยท่าทางรีบร้อน แต่ชายแก่กลับหยิบกาแฟขึ้นมาจิบอย่างสบายใจ

“เห้ย!พวกแก ฉันมีงานให้ทำ” ชายแก่จิบกาแฟเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย

“ไปตามห่านทองคำของฉันมา”

ชายหนุ่มทั้งสองทำหน้างง ก่อนจะถามอย่างไม่แน่ใจ “ท่านหมายถึงอะไรหรือครับ?”

ชายแก่กระแทกแก้วกาแฟลงบนโต๊ะด้วยความรุนแรง ร่างกายของเขาดูสูงใหญ่จนน่ากลัวขณะยืนตรงหน้าชายหนุ่มทั้งสอง

“พวกแกมีสมองไว้ประดับหัวรึไง จะใครซ่ะอีกล่ะ!”

เขาตะคอกเสียงดังลั่น พลางหันหน้าออกไปทางหน้าต่าง มองออกไปยังสวนที่เต็มไปด้วยดอกไม้สีสันสดใสที่เหมือนจะเย้ายวนใจ แต่ในใจเขากลับคิดถึงแต่เรื่องราวมืดมนที่กำลังจะเกิดขึ้น

“ไปตามตัว 'เอรอส' มาซ่ะ แล้วบอกเขาด้วยว่านี่คือคำสั่งจากฉัน”