ตอนที่ 35 รสขมของความจริง

โจชัวถือถาดที่วางชาและขนมอบสดใหม่ เขาก้าวเข้ามาในห้องพยาบาลอย่างเงียบเชียบ ภายในห้องนั้นมีเพียงอาร์วินและไอลีนที่กำลังรออยู่ อาร์วินนั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้ริมเตียง ท่าทีเฉยชา แต่นัยน์ตาของเขาดูคมกริบราวกับจับสังเกตทุกสิ่งรอบตัว ในขณะที่ไอลีนยังคงรักษามารยาทสมบูรณ์แบบ นั่งหลังตรง มือวางบนตักอย่างสง่างาม

"ชาร้อนและขนมอบสดใหม่ครับ" โจชัวกล่าวด้วยน้ำเสียงสุภาพ ก่อนจะวางถาดลงบนโต๊ะเล็กๆ ตรงกลางห้อง

"ผมโจชัว เป็นหมอเวทย์ที่นี่ ยินดีที่ได้พบ" เขากล่าวแนะนำตัว ก่อนหันไปมองชายหนุ่มที่นั่งข้างไอลีน "แล้วคุณคือ...?"

อาร์วินสบตาเขาด้วยแววตาเรียบเฉย ก่อนตอบเสียงเรียบ "ขอผมแนะนำตัว อาร์วิน แคร์นัส ส่วนนี้ไอลีน ตอนนี้น่าจะกำลังคุ้มกันผมอยู่"

"น่าจะ อะไรของนาย" ไอลีนหันไปแย้งเบาๆ ก่อนจะยิ้มสุภาพ แต่ดวงตายังคงแฝงความระแวงเล็กน้อย

"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ คุณโจชัว ฉันเป็นนักเวทย์ฝึกหัดของตระกูลวัลธอเรน และกำลังให้การคุ้มครองเขาอยู่ค่ะ"

"ยินดีเช่นกันครับ คุณไอลีน" โจชัวตอบรับ ก่อนที่สายตาของเขาจะเหลือบมองไปยังอาร์วิน ซึ่งกำลังหยิบขนมขึ้นมากัดโดยไม่ลังเล

ขนมที่ดูปกติกลับมีรสขมจัด แต่ชายหนุ่มกลับกินมันได้อย่างง่ายดาย และยังหยิบชิ้นต่อไปโดยไม่มีท่าทีสะดุ้งแม้แต่น้อย

โจชัวหรี่ตาลงเล็กน้อย เขาเคยเห็นพฤติกรรมแบบนี้มาก่อน—ในอดีตที่ห่างไกลออกไป คนๆหนึ่งที่เคยช่วยชีวิตเขาไว้ คนที่กินขนมรสขมโดยไม่ยี่หระ และรู้ว่าต้องกินกี่ชิ้นถึงจะล้างฤทธิ์บางอย่างที่แฝงอยู่ได้

"คุณ..." โจชัวพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงต่ำ "เราเคยเจอกันมาก่อนรึเปล่า?"

อาร์วินหยุดเคี้ยวไปชั่วขณะ ก่อนจะเหลือบตามองเขา "หมายถึงอะไร?"

โจชัวไม่ตอบ แต่สีหน้าเขาฉายแววบางอย่างที่อ่านไม่ออก ก่อนที่ไอลีนจะหยิบขนมขึ้นมากัดบ้าง เธอกัดไปเพียงหนึ่งคำ สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที ความขมที่คาดไม่ถึงทำให้เธอชะงักไปครู่หนึ่ง แต่ยังรักษามารยาทพอจะกัดต่ออีกเล็กน้อย ก่อนจะหยิบถ้วยชามาจิบเพื่อล้างรสชาติ

"มีอะไรหรือเปล่า?" อาร์วินถามเสียงเรียบ

"ขม..." ไอลีนตอบสั้นๆ พลางขมวดคิ้วเล็กน้อย จิบชาอีกครั้งเพื่อกลบรสขมติดลิ้น

"หวานเป็นลม ขมเป็นยา กินๆเข้าไปเถอะ" อาร์วินกล่าวขณะหยิบขนมอีกชิ้นเข้าปากอย่างไม่ใส่ใจ

ไอลีนเหลือบตามองชายหนุ่มอย่างไม่อยากเชื่อ เขากินของขมขนาดนี้ได้โดยไม่สะทกสะท้านเลยหรือ? เธอส่ายหัวเล็กน้อย แต่ยังคงวางตัวสุภาพเช่นเดิม

โจชัวหัวเราะเบาๆ "มันดีต่อสุขภาพนะ ถึงรสชาติจะ...ไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่ก็เถอะ"

อาร์วินไหวไหล่ "ถ้าคิดว่าเป็นตัวช่วยแก้เลี่ยนหลังอาหารเย็น ก็ไม่เลวนะ"

แต่ทันใดนั้นเอง ไอลีนก็รู้สึกถึงบางสิ่งที่ผิดปกติ ความเวียนหัวแล่นเข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัว เธอกะพริบตาถี่ๆ พยายามปรับโฟกัส แต่ยิ่งทำก็ยิ่งรู้สึกเหมือนแรงโน้มถ่วงกำลังถ่วงตัวเธอลง

‘ทำไม...ฉันรู้สึกง่วงขนาดนี้?’

เธอพยายามจิบชาอีกครั้ง หวังว่ารสหวานจะช่วยให้เธอตื่นตัวขึ้น แต่กลับตรงกันข้าม มันทำให้เปลือกตาของเธอหนักขึ้นทุกที...

รอบข้างเริ่มพร่าเลือน เธอหันไปมองอาร์วิน พยายามจะพูดออกมา แต่เสียงของเธอเบาราวกับลมหายใจ

"อาร์...วิน...ในชา..."

เสียงสนทนาของอาร์วินและโจชัวค่อยๆ ไกลออกไป ราวกับโลกทั้งใบกำลังถูกดูดเข้าสู่ความเงียบ เสียงนาฬิกาที่ติ๊กเป็นจังหวะกลับดังชัดเจนเกินควร ราวกับมันเป็นสิ่งเดียวที่ยังคงอยู่

"เฮ้? เป็นอะไร? ง่วงนอนแล้วเหรอ?" เสียงของอาร์วินดังขึ้นพร้อมกับมือที่สะกิดเธอเบาๆ แต่เธอไม่ได้ตอบ

ภาพของเขาเริ่มเบลอ เสียงเริ่มเบาหวิว ก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบลง เธอรู้สึกถึงแรงที่ดึงตัวลงไป แต่ไม่มีเสียงกระแทก ไม่มีความเจ็บปวด มีเพียงความเงียบอันลึกลับและน่ากลัวที่ค่อยๆ กลืนกินทุกสิ่ง...

ชายหนุ่มขยับตัวเพียงเล็กน้อยเพื่อตรวจสอบอาการของหญิงสาวที่หมดสติไป เขาคุกเข่าลงข้างร่างของเธอ ปลายนิ้วแตะที่ข้อมือเพื่อจับชีพจร ริมฝีปากของเธอซีดลงเล็กน้อย แต่ลมหายใจยังคงสม่ำเสมอ

“หลับไปแล้วจริงๆ…” เขาพึมพำกับตัวเอง แววตาครุ่นคิดเพียงชั่วครู่ก่อนจะชะงัก

“อย่าขยับ”

เสียงเรียบเย็นดังก้องในความเงียบ อากาศโดยรอบพลันหนักอึ้งลงชั่วพริบตา ก่อนที่เสียงเสียดสีของโลหะจะสะท้อนก้องไปทั่วห้อง มีดบินกว่าหนึ่งโหลพุ่งขึ้นมาจากเงามืด รายล้อมร่างของชายหนุ่มในชั่วพริบตา แสงไฟจากโคมสะท้อนกับคมมีดเป็นประกายวูบวาบ ให้ความรู้สึกถึงอันตรายที่รอจู่โจมได้ทุกเมื่อ

ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นช้าๆ เผชิญกับสายตาที่แฝงไปด้วยความระแวดระวัง

โจชัว ยืนห่างออกไปไม่ไกล แว่นตากรอบเรียบของเขาสะท้อนแสงเรืองรอง ทำให้มองเห็นแววตาภายในได้ไม่ชัดเจน มือข้างหนึ่งของเขายกขึ้นเพียงเล็กน้อย เส้นใยพลังเวทแผ่กระจายออกมาจากปลายนิ้ว ควบคุมมีดบินทั้งหมดราวกับเป็นอวัยวะส่วนหนึ่งของร่างกาย

“คุณเป็นใคร?” น้ำเสียงของโจชัวนิ่งเฉียบ แต่หนักแน่นยิ่งกว่าครั้งแรก “บอกเจตนาของคุณมา ทำไมถึงอ้างตัวเป็นเขา? แล้วเขาอยู่ที่ไหน?”

ชายหนุ่มที่ยังคุกเข่าอยู่ข้างร่างหญิงสาว พลันแค่นหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นเต็มที่ นัยน์ตาสีเทาของเขาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของโจชัว ราวกับต้องการจับจ้องถึงก้นบึ้งของจิตใจ

“ไม่เจอกันนานเลยนะ” น้ำเสียงนั้นเปี่ยมด้วยความคุ้นเคย แฝงไปด้วยเศษเสี้ยวของอดีตที่ถูกกลืนหายไปตามกาลเวลา “คงจะ… สองปีได้แล้วสินะ?”

โจชัวเบิกตากว้างเล็กน้อย ความสงสัยที่เคยมีถูกแทนที่ด้วยความระแวงฉับพลัน ก่อนที่เขาจะได้เอ่ยอะไร บางสิ่งบางอย่างก็เกิดขึ้น

อากาศรอบตัวชายหนุ่มสั่นไหว คลื่นพลังอันมองไม่เห็นแผ่กระจายออกมา เงามืดก่อตัวขึ้นรอบร่างของเขาเป็นสายหมอกสีดำสนิท หมอกนั้นม้วนตัวอย่างช้าๆ ก่อนจะทวีความเข้มข้นจนกลืนกินทุกเส้นสายของร่างกาย สิ่งที่เคยเป็นเสื้อผ้าสีทึบของข้ารับใช้ ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นผ้าผืนยาวที่พลิ้วไปตามกระแสพลัง เสื้อผ้าเรียบสะอาดแปรเปลี่ยนเป็นชุดสีกระด้าง เปื้อนฝุ่นของชาวทะเลทราย

ผิวกายที่เคยขาวซีดค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลเข้มราวกับถูกแดดแผดเผามานานปี ผมสีทองอ่อนหม่นแสง เปลี่ยนเป็นสีเทาหยาบกร้านเหมือนเถ้าถ่านที่ถูกลมพัดพาไปตามกาลเวลา นัยน์ตาสีเทาเรืองรองภายใต้แว่นตาที่เลือนหายไป ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีแดงสดดุจโลหิตซึ่งฉายประกายราวกับสามารถมองทะลุจิตวิญญาณของผู้คน

การเปลี่ยนแปลงทั้งหมดเกิดขึ้นอย่างเงียบงัน ราวกับเป็นเพียงภาพลวงตาที่ค่อยๆ ฉีกกระชากม่านแห่งความจริงออกทีละชั้น เผยให้เห็นตัวตนที่แท้จริงของเขา

แววตาของโจชัวฉายแววตึงเครียดมากขึ้น ริมฝีปากเม้มแน่นก่อนจะเอ่ยชื่อออกมาเบาๆ

“…คุณ… เรย์นาร์ค?”

เสียงนั้นแฝงไปด้วยแรงกดดันที่ไม่อาจระงับได้

อาร์วิน—หรือเอรอสในรูปลักษณ์เรย์นาร์ค—มองเขาด้วยสายตาเรียบนิ่ง ไม่หลงเหลือความเป็นกันเองเช่นเมื่อครู่แม้แต่น้อย

“ต้องขอโทษด้วยที่ทำให้เรื่องยุ่งยาก” เอรอสเอ่ยเสียงราบเรียบ ก้าวลุกขึ้นอย่างเชื่องช้า “เธอตามฉันมาเอง ฉันไม่มีทางเลือก”

ดวงตาของเขาฉายแววเฉียบคม จับจ้องไปที่มีดบินที่ยังคงลอยวนรอบตัว “ก่อนอื่น… ลดอาวุธลงก่อนได้ไหม?” เสียงของเขาต่ำลงเล็กน้อย แต่แฝงแรงกดดันบางอย่าง “ก็รู้อยู่แล้วไม่ใช่หรือไง… ว่าตอนนี้ฉันใช้พลังเวทย์ไม่ได้?”