ตอนที่ 41 ความจริงที่ถูกบิดเบือน

"ท่านอาร์วิน จอมเวทย์จากหอคอยเวทมนตร์ต้องการเข้าพบขอรับ"

เอรอสในรูปลักษณ์ของอาร์วินลืมตาขึ้นจากความคิด เขาเหลือบมองออกไปนอกหน้าต่าง แสงแดดบอกให้รู้ว่าอีกสักพักใหญ่เอเลน่าถึงจะเดินทางกลับมาที่เมือง ซึ่งมันก็ดีแล้ว เพราะเขาไม่อยากให้เธอเข้ามาวุ่นวายเกี่ยวกับการเจรจาในครั้งนี้

แน่นอนว่าหัวข้อเจรจาคงเป็น เรื่องที่อาร์วินถูกจับทรมาณอยู่ในคุกลับใต้ดินตลอดเวลาที่ผ่านมาโดยที่พวกมันไม่รู้ตัว และ มันก็ยากจะปกปิด

เพราะเอเลน่าดันอุ้มเขาออกมากลางถนน...

ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่คนเยอะมาก ทำให้ผู้คนต่างเห็นว่าพวกเราออกมาจากพื้นที่ของหอคอย และ มันกลายเป็นหัวข้อสนทนาที่แพร่สะพัดไปอย่างรวดเร็ว ทำไมชายที่หายตัวไปถึงออกมาจากที่นั้น? หรือว่าหอคอยจะเป็นผู้อยู่เบื้องหลังการลักพาตัวคู่หมั้นของตระกูลวัลธอเรนจริงๆ?

และที่สำคัญยิ่งกว่า...

คนที่จับตัวมาจริงๆมันหายไปไหน เขารู้อะไรรึเปล่า? แล้วในการทอดสอบ เขาได้รับอะไรกลับมา นั้นคือสิ่งที่พวกมันอยากรู้จริงๆ

เขาหลับตาลงครู่หนึ่ง ก่อนจะคิดต่อว่า… แต่ก็พอดี เขาเองก็ยังไม่รู้เหตุผลว่าทำไมพวกมันถึงต้องเผาโรงพยาบาล ในหนังสือพิมพ์ก็ดูเหมือนจะยังไม่ได้ชี้แจงอะไร ถ้าอยากรู้ก็คงต้องหลอกถามข้อมูลจากพวกมันเสียก่อน

เอรอสลุกขึ้นยืน มือข้างหนึ่งเผลอยกขึ้นแตะหน้าอกโดยไม่รู้ตัว ที่บริเวณนั้น บัดนี้ได้ฝังแก่นพลังเวทย์ ที่แอบซ่อนอยู่ใกล้ๆกับหัวใจ แก่นสีดำสนิทที่เมื่อได้รับพลังเวทย์ แทนที่สีของมันจะเปลี่ยนไป แต่กลายเป็นว่ามันกลับใสขึ้นราวกับต้องการเปิดเผยสิ่งที่อยู่ข้างใน แม้ว่ามันจะว่างเปล่าก็ตาม 

แก่นนี้แตกต่างจากที่เคยเห็น—ไม่มีจิตวิญญาณใดๆแฝงอยู่ แม้จะไม่รู้ว่ามันมาจากตัวอะไร แต่ก็พอใจที่มันปลอดภัยพอสมควร อย่างน้อยก็ดีกว่าการไปขอให้อีกฝ่ายช่วยอีกหากมีปัญหาเกิดขึ้น นึกถึงสีหน้าของอีกฝ่ายเมื่อคืน เข้าใจดีว่าตัวเองบีบบังคับจิตใจอีกฝ่ายมากแค่ไหนเพื่อให้ได้มันมา แต่ยังไงก็ต้องทำ

ถึงแม้มอนสเตอร์จะสร้างวงแหวนเวทย์เหมือนมนุษย์ไม่ได้ แต่มันก็มีความจุพลังเวทย์ขนาดใหญ่พอสมควร และ สามารถสร้างพลังเวทย์ได้ด้วยเงื่อนไขบางอย่าง แต่เขาตั้งใจจะใช้มันเป็นเพียงแค่ตัวกรอง เพื่อลดทอนสิ่งที่ติดมากับพลังเวทย์ที่ได้รับมาจากหัวใจเท่านั้น

อย่างไรก็ตาม นี่เป็นเพียงการแก้ปัญหาระยะนึงเท่านั้น แม้เขาจะไม่อยากยอมรับ แต่ระดับพลังเวทย์ของเขากำลังเพิ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ ราวกับมีจิตวิญญาณที่อยู่ภายในหัวใจ ที่แม้มันจะไร้ซึ่งจิตสำนึก ทว่ากลับมีสัญชาตญาณที่พยายามจะหลอมรวมกับเขาอยู่ตลอดเวลา

แม้ว่าเขาจะไม่ใช้เวทมนตร์ แต่แก่นพลังเวทย์ที่ทำหน้าที่เป็นตัวกรองก็ไม่อาจรองรับพลังเวทย์ที่ดูเหมือนจะเพิ่มขึ้นนี้ไปได้ และไม่อาจขจัดจิตวิญญาณที่แฝงเร้นกับมาออกมาได้ตลอด เมื่อถึงที่สุด เขาอาจจะถูกมันครอบงำโดยสมบูรณ์ จนเปลี่ยนไปเป็นคนล่ะคนก็ได้

ทว่าจนกว่าจะถึงวันนั้น... อย่างน้อยมันก็ช่วยยืดเวลาให้เขาได้้ทำสิ่งที่ต้องการ และสามารถใช้เวทมนตร์ระดับนึงได้โดยไม่มีปัญหาใดๆ

เขาสูดลมหายใจลึก ละมือออกจากหน้าอก ก่อนเปิดประตูและพยักหน้าให้ข้ารับใช้

"พาข้าไปพบพวกเขา"

เอรอสก้าวออกจากห้อง เดินไปตามระเบียงทอดยาวของคฤหาสน์ จนกระทั่งถึงห้องรับแขก ที่นั่น ไอลีนยืนรออยู่

เธอสวมชุดที่แทบไม่ต่างจากเมื่อคืน เดรสสีน้ำตาลที่มีผ้าคลุมที่มีลูกไม้สีดำประดับ เพียงแต่สิ่งที่สะดุดตา คือสร้อยคอที่มีคริสตัลน้ำแข็งใสประดับอยู่ คริสตัลนั้นใสราวกับสามารถมองทะลุผ่านได้ แต่กลับไม่สามารถเห็นได้ว่ามีอะไรอยู่ข้างใน ราวกับมีเวทมนตร์ปกปิดเอาไว้

เขามองเธอแวบหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้น "ฉันบอกแล้วว่าถ้ายังเหนื่อยอยู่ ก็สามารถไปพักก่อนได้ ไม่เห็นจำเป็นต้องมาเลย"

หญิงสาวได้ยินแบบนั้น ก็ตอบกลับทันทีด้วยน้ำเสียงมั่นคง "ไม่ได้ ตอนนี้ฉันได้รับหน้าที่คุ้มครองความปลอดภัยของนายอยู่ ยังไงฉันก็ต้องมา"

เมื่อได้ยินดังนั้น ก็ถอนหายใจเบาๆ กับความดื้อรั้นของเธอ แม้ว่าจะไม่อยากให้เธอเข้าร่วมการเจรจา แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ นอกจากเดินนำไปยังหน้าประตูไม้บานใหญ่ที่มีลวดลายสลักอย่างวิจิตร ประตูนี้นำไปสู่ห้องรับรองที่เขามีนัดหมาย

เธอเดินตามไปอย่างเงียบเชียบ ก่อนจะกระซิบถามเบาๆ “ข้างในมีใครอยู่?”

“ตัวแทนจากหอคอยเวทมนตร์” อาร์วินตอบเรียบ ๆ “เขาส่งข่าวมาว่าต้องการเข้าพบฉันโดยตรง และดูเหมือนจะมาคนเดียว”

หญิงสาวพยักหน้ารับ แม้สีหน้าเธอจะยังคงเคร่งขรึม

เมื่อเขาผลักประตูเข้าไป ภายในห้องตกแต่งอย่างเรียบง่าย ทว่าดูสง่างาม ชั้นหนังสือสูงตั้งเรียงรายเต็มผนัง โต๊ะไม้โอ๊คตัวใหญ่ตั้งอยู่กลางห้อง ใกล้กันนั้น ชายชราผู้หนึ่งนั่งรออยู่ เขาสวมชุดคลุมจอมเวทย์สีเทาแก่ ผมและเคราของเขาขาวโพลน ดวงตาคมกริบแต่แฝงไปด้วยความสงบนิ่ง

เมื่อเห็นเขาเข้ามา ชายชราก็ลุกขึ้นอย่างมีมารยาท ก่อนจะโค้งศีรษะเล็กน้อย

“ท่านขุนนาง ขอบคุณที่สละเวลามาพบข้า”

ชายหนุ่มพยักหน้าก่อนกล่าวว่า “ไม่ต้องมากพิธีหรอก ท่านเอลดริก ท่านเป็นถึงอาจารย์แห่งหอคอย ข้าเองก็ไม่ใช่คนแปลกหน้าสำหรับท่าน ทำตัวตามสบายเถอะ”

เอลดริกพยักหน้าช้าๆ ก่อนจะเหลือบตามองไอลีน “และท่านหญิงผู้นี้…”

ไอลีนยืดตัวขึ้นเล็กน้อยก่อนเอ่ยเสียงมั่นคง “ไอลีน ผู้คุ้มกันของท่านอาร์วิน”

เขาผายมือไปทางเก้าอี้ตรงข้าม “เชิญนั่งเถอะ ท่านเอลดริก”

จอมเวทย์เฒ่าพยักหน้าก่อนจะกลับไปนั่งลงตามเดิม ขณะที่ตัวเองก็นั่งลงตรงข้ามเขา ไอลีนยืนอยู่ด้านหลังอย่างสงบนิ่ง ราวกับเป็นเงาคอยจับตาดูสถานการณ์

เอลดริกเอนตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย ดวงตาของเขาฉายแววจริงจัง ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึก ดวงตาของเขาฉายแววครุ่นคิดและลังเล ราวกับกำลังชั่งน้ำหนักคำพูดของตนเอง

“ก่อนอื่น ข้าต้องขออภัยต่อท่านขุนนาง” ชายชราเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“เรื่องที่ท่านถูกจับตัวไปยังพื้นที่ของหอคอย ข้าขอยอมรับว่าเราได้กระทำผิดพลาดครั้งใหญ่”

เขาไม่ตอบทันที ราวกับต้องการดูว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร เอลดริกถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะพูดต่อ

“เราตรวจสอบที่เกิดเหตุแล้ว… และพบร่องรอยทุกอย่างที่ยืนยันว่าเรื่องนี้เป็นความจริง” เขาหยุดเว้นจังหวะเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่หนักขึ้น

“หลักฐานทั้งหมดชี้ชัดว่าท่านถูกขังอยู่ที่นั่น และ ถูกทรมาน… แต่ที่สำคัญ—”

ชายชราเหลือบตามองเขาอย่างพินิจพิเคราะห์ “ท่านถูกขังอยู่ในห้องลับที่ถูกปิดตายทางเข้าเอาไว้ แต่ด้วยอะไรบางอย่าง กำแพงที่ซ่อนตัวท่านเอาไว้ กลับถูกทำลายลง”

เขาหยุดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเหมือนไม่อยากเชื่อ

“จากสภาพร่องรอยในพื้นที่… ข้าไม่เข้าใจเลยว่าท่านสามารถทำลายกำแพงนั้นได้อย่างไร ด้วยสภาพร่างกายแบบนั้น แต่มันถูกทำลายจากภายนอก หรือว่า… มีใครบางคนอยู่ที่นั่นกับท่าน?”

เขาฟังคำพูดเหล่านั้นเงียบๆ ดวงตาของเขาหรี่ลงเล็กน้อย

ที่แกพูดแบบนี้ เพราะต้องการจะปกปิดเรื่องที่จับตัวฉันไปสินะ… ตั้งใจจะทำเหมือนว่าฉันแอบเข้าไปเองรึไง? เอาเถอะ… มันก็เข้าทางพอดี

ชายหนุ่มกระตุกยิ้มจางๆ ก่อนจะเอนตัวพิงพนักเก้าอี้แล้วตอบเสียงเรียบ

“ข้าก็ไม่แน่ใจนัก… ตอนที่ผ่านการทดสอบ แล้วฟื้นขึ้นมา กำแพงก็ถูกทำลายไปแล้ว”

เอลดริกขยับตัวเล็กน้อย ดูเหมือนกำลังไตร่ตรองคำตอบนั้นอย่างละเอียด แต่ในแววตาของเขา มีบางอย่างที่เปลี่ยนไป มันคล้ายกับความสนใจ… หรือไม่ก็ความตื่นเต้นที่เขาพยายามเก็บซ่อนเอาไว้

“การทดสอบ?” เขาทวนคำ “หมายความว่า… ท่านได้รับการทดสอบ และ ผ่านมันจริงๆสิน่ะ…”

เขาพยักหน้าตอบรับเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อ “ถูกต้อง โชคดีที่ทางเข้าเกิดขึ้นที่นั้นพอดี ไม่งั้นข้าคงจะตายอยู๋ในนั้นไปแล้ว…”

เอลดริกเงียบไปครู่หนึ่ง ดวงตาของเขาฉายแววครุ่นคิดอย่างลึกซึ้ง ก่อนจะถามด้วยเสียงทุ้มต่ำ  

"ถ้าอย่างนั้น ในการทดสอบ ท่านก็จำมันได้หมดสิน่ะ…. พอจะบอกได้หรือไม่ว่าภายในนั้นมีใครนอกจากท่าน และ เนื้อหาการทดสอบเป็นอย่างไรได้หรือไม่?”

“แน่นอน หากท่านต้องการ”

พูดเสร็จเขาก็ทำท่าครุ่นคิดอยู่สักพัก ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อยแล้วกล่าวต่อ

“ข้าได้พบกับหญิงสาวผู้หนึ่ง นางดูเหมือนเพียงหญิงสาวธรรมดา ทว่าพลังเวทย์ที่แผ่ออกมากลับมหาศาลเกินกว่าจะจินตนาการได้ หากนางไม่ใช่มังกรที่ปลอมแปลงเป็นมนุษย์ ก็คงเป็นตัวตนที่อยู่ในระดับเดียวกับแม่มดผู้จากตำนานเก่าแก่”

“นางเรียกตนเองว่า ‘ผู้ดูแลการทดสอบ’ และการทดสอบนั้น… คือการวัดความเข้ากันได้กับหัวใจของจอมปราชญ์ไรอัส”

เอลดริกเงียบไปครู่หนึ่ง ดวงตาของเขาฉายแววครุ่นคิดอย่างลึกซึ้ง ก่อนจะพึมพำเบาๆออกมา ยากจะได้ยิน

“หัวใจของจอมปราชญ์ไรอัส… ถ้าเช่นนั้น อีกคนหนึ่งได้รับสิ่งใดไปกันแน่?”

แววตาของจอมเวทย์เฒ่าเต็มไปด้วยความสับสน แต่ก่อนที่ความสับสนเหล่านั้นจะหายไป ชายหนุ่มก็พูดต่อโดยไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายได้ตั้งตัว

“อย่างไรก็ตาม แม้ข้าจะไม่แน่ใจนัก… แต่หลังจากผ่านการทดสอบแล้วหมดสติไป ข้าก็สะลึมสะลือตื่นขึ้นมาในของเหลวภายในคริสตัลบางอย่าง.. แล้วตอนนั้นข้าก็เห็นคนอื่นนอกเหนือจากนางอยู่ที่นั้น”

เขาหยุดเว้นจังหวะเล็กน้อย คล้ายต้องการให้ความเงียบซึมซับเข้าไปในจิตใจของอีกฝ่าย

“ที่สำคัญ คนผู้นั้นคือคนที่ข้าได้ยินข่าวว่าตายไปแล้ว… ในวันเดียวกับที่ข้าหลบหนีออกมา”

สีหน้าของจอมเวทย์เฒ่าตึงเครียดขึ้นทันที มือเหี่ยวย่นเผลอกำชายเสื้อคลุมของตนแน่นราวกับไม่รู้ตัว แต่ก็ยังเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“คนที่ท่านบอกว่าตายไป… ท่านหมายถึงใคร?”

ชายหนุ่มแสยะยิ้มอยู่ภายในใจเล็กน้อย ดวงตาสะท้อนประกายเย็นเยียบ

“นักสืบ เอรอส…” เขาลากเสียงช้าๆ ราวกับต้องการตอกย้ำทุกคำพูด

“บุคคลที่ท่านประกาศว่าตายไปแล้ว… ยังไงล่ะ”