ตอนที่ 4 ปลายทางของอุดมคติ

ชายหนุ่มก้าวเข้าสู่ห้องทำงานในแผนกสืบสวน แสงอ่อนจากหน้าต่างสูงเพียงจุดเดียวพาดลงบนพื้นไม้เย็น เงาทอดยาวไปบนความว่างเปล่ารอบตัว เขากวาดสายตามองรอบห้อง—โต๊ะเก้าอี้จัดเรียงอย่างเรียบร้อยแต่ไร้ชีวิต ราวกับมีเขาคนเดียวที่มาที่นี้

สายตาเหล่มองนาฬิกาบนฝาผนัง ก่อนจะพึมพำเบาๆ “เรียกมาตั้งแต่เช้า แต่ไม่เห็นโผล่หัวออกมาสักตัว อะไรกันว่ะเนี่ย?” เสียงสะท้อนกลับมากระทบห้องว่างเปล่า

มือเอื้อมหยิบลูกบอลแสงสีทองจากกระเป๋าหนัง มันเปล่งแสงสลัวคล้ายจันทร์คืนมืด ก่อนจะถูกวางลงบนแท่นเล็กที่โต๊ะ สัญญาณแสงสีฟ้ากะพริบขึ้นช้าๆ เป็นจังหวะบอกว่าการรายงานตัวเสร็จสมบูรณ์ แต่ความเงียบยังคงปกคลุมทั่วบริเวณโดยรอบ

ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆ ก่อนเดินไปตามทางเดินเล็กมุมห้องที่นำไปสู่ห้องทำงานส่วนตัว ห้องนั้นเล็ก และ อับแต่สงบ โต๊ะไม้เก่าเต็มไปด้วยฝุ่นและกองเอกสารที่วางกองกันอยู่ มุมหนึ่งยังมีปากกาดินสอที่เริ่มกร่อนตามกาลเวลา บ่งบอกถึงการถูกทิ้งร้าง

เขาทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้ไม้เสียงดังเอี๊ยดอ๊าด แขนกอดอกแน่น สายตาจ้องเอกสารบนโต๊ะที่ดูเหมือนถูกจัดเตรียมไว้ให้โดยเฉพาะ ภายในรายงานคือข้อมูลการหายตัวไปของจอมเวทย์หนุ่มสาวจากตระกูลขุนนาง ทุกคนถูกพบในภายหลัง 1-2 สัปดาห์ หลังจากที่หายตัวไป โดยพวกเขาทั้งหมดจะไร้ความทรงจำเกี่ยวกับช่วงเวลาที่เกิดขึ้น ราวกับถูกลบออกจากความคิด

หลังอ่านคร่าวๆ คิ้วเริ่มขมวด เขาไล่สายตาผ่านข้อมูลที่เหมือนจะบอกบางอย่าง แต่กลับเว้นจุดสำคัญไว้เหมือนมีเจตนาแอบแผง กระดาษแผ่นถัดไปไม่มีคำใดจารึกไว้ ราวกับมันกำลังรอให้ใครมาเขียนคำตอบเอง

“จริงจังใช่ไหมเนี่ย?…ให้มาแค่เนี่ย?” เสียงพึมพำหลุดออกมา สายตาจ้องชื่อเหยื่อพลางครุ่นคิด ทำไมเป้าหมายมักเป็นลูกหลานขุนนาง? นี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ๆ

มือเขาค่อยๆ ไล่ดูเอกสารทีละหน้า ทุกหน้ามีเพียงข้อความลึกลับ รายชื่อ และข้อมูลที่เชื่อมโยงกันอย่างหลวมๆ เขาจดบันทึกลงสมุดเล็ก เพิ่มสัญลักษณ์เตือนใจให้กลับมาตรวจสอบ

“อย่างน้อยก็ต้องหาวิธีที่ทำให้พวกเขาหายไปได้ยังไงก่อน” เขาพึมพำเสียงเบา ขณะจ้องเอกสารในมือพลางไล่อ่านซ้ำอีกครั้ง

แต่ในจังหวะที่สายตาเลื่อนผ่านตัวอักษร ความรู้สึกแปลกประหลาดก็พลันเกิดขึ้น มุมหนึ่งที่กระดาษบดบัง เขาเห็นเงาจางๆ ของเด็กสามคนกำลังยืนมองอยู่ ร่างเหล่านั้นดูสลัวและสว่างไสวในคราวเดียวกัน ราวกับไม่มีตัวตนอยู่จริง

เขาเคยเรียกสิ่งเหล่านี้ว่า ปรากฏการณ์ภาพหลอนของความทรงจำ เงาเหล่านี้เป็นผลพวงจากมานาแปลกปลอมที่ติดตามเขามาตั้งแต่วันที่ฟื้นคืนสติ เงาเหล่านั้นพูดไม่ได้ สื่อสารไม่ได้ แต่เหมือนว่าพวกมันจะเคลื่อนไหวตามเจตจำนงของเขาเอง และบ่อยครั้งพวกมันก็ช่วยนำทางหรือชี้เบาะแสในคดีต่างๆ

เขามองพวกมันเงียบๆ ร่างแรกเป็นเด็กชายในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวกับกางเกงขายาว เหมือนเขาในวัยเด็ก ข้างๆกันคือเงาของเด็กหญิงสองคน ร่างหนึ่งดูเหมือนเอเลน่าในวัยเด็ก แต่ชุดเดรสสีขาวเรียบง่ายที่เธอสวมกลับแตกต่างจากเครื่องแต่งกายหรูหราที่เคยเห็นในอดีต

ส่วนเงาสุดท้ายเป็นเด็กสาวผมสีขาวยาว ในเดรสลูกไม้สีดำ แม้ใบหน้าของเธอจะพร่ามัวจนจับไม่ได้ แต่เธอกลับดูคุ้นเคยอย่างประหลาด ราวกับเป็นความทรงจำที่หลบซ่อนในมุมมืดของจิตใจ ร่างนั้นเลือนรางเหมือนภาพที่ไม่สมบูรณ์กว่าทั้งสองเงา

โดยปกติ เขามักจะเห็นเพียงร่างของตัวเองในวัยเด็ก และ ของเพื่อนสมัยเด็กเท่านั้น เงาของเด็กสาวปริศนานั้นนานๆ ทีจะปรากฏ บางครั้งก็หายไปนานเป็นปีจนเขาแทบลืม แต่ในยามที่เธอปรากฏตัว มักจะเกิดเรื่องแปลกๆที่อธิบายไม่ได้อยู่เสมอ

ในตอนที่เขาตั้งใจจะอ่านเอกสารต่อ เงาของเด็กสาวในเดรสลูกไม้สีดำดูเหมือนจะขยับเล็กน้อยจากมุมสายตา เมื่อเขาหันไปมอง เธอยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม แม้เขาจะมองไม่เห็นใบหน้า แต่เขาสัมผัสได้ว่าร่างเล็กๆ นั้นกำลังแอบยิ้มเล็กน้อยที่มุมปาก รอยยิ้มบางเบานั้นราวกับส่งผ่านความลึกลับบางอย่างที่ยังรอการไขคำตอบ

ชายหนุ่มมองมันเพียงชั่วครู่ ก่อนที่จะเมินเฉย ล่ะสายตาไปจากมัน หลังจากไล่อ่านเอกสารต่อสักพัก เสียงของคนข้างนอกเริ่มดังขึ้น ดูเหมือนมีคนทยอยกันเข้างานมาแล้ว

เขาเหลือบมองนาฬิกาตั้งโต๊ะ เสียงเข็มวินาทีดังก้องในห้องเงียบสงัด เข็มชี้บอกเวลา 9 โมงเช้าพอดี อีกหนึ่งชั่วโมงกว่าคนอื่นจะมา แต่สำหรับเขา ดูเหมือนเวลาจะไม่มากพอเสียแล้ว ภารกิจที่รออยู่เบื้องหน้าไม่มีที่ว่างให้ความล่าช้า

สายตาของเขาเลื่อนมองไปยังลิ้นชักโต๊ะอย่างลังเล ก่อนจะเอื้อมมือเปิดมันออก ด้านในมีนาฬิกาพกสีเงินวางเรียงอยู่ห้าเรือน ถูกบรรจุในซองใสอย่างประณีต แสงสะท้อนจากนาฬิกาเหล่านั้นคล้ายจะสะท้อนความทรงจำในอดีต

มันคือของขวัญที่เขาตั้งใจจะมอบให้เด็กฝึกงานทั้งห้าคนที่เขาดูแลอยู่ เป็นครั้งแรกที่เขาได้รับมอบหมายให้ดูแลใครสักคน และสองปีที่ผ่านมาได้เปลี่ยนความรู้สึกของเขาอย่างสิ้นเชิง

เขายังจำได้ถึงวันแรกที่พวกเราพบกันได้อย่างชัดเจน เด็กฝึกงานมองเขาด้วยความลังเล แฝงไปด้วยความไม่เชื่อใจ แต่ในวันที่พวกเขาส่งยิ้มกว้างเมื่อแก้ไขคดีสำเร็จด้วยตัวเอง ความมุ่งมั่นในแววตาของพวกเขาเหมือนสะท้อนถึงตัวเขาในอดีต พวกเขาจึงกลายเป็นเหมือนเพื่อนที่ชายหนุ่มสามารถไว้ใจ และ ฝากฝังงานบางอย่างได้ แม้ว่าเขาจะพยายามรักษาระยะห่างอยู่เสมอ เพราะความลับเกี่ยวกับพลังของเขาก็ตาม

ชายหนุ่มหยิบหนึ่งในนาฬิกาพกขึ้นมา ค่อยๆ หมุนมันในมืออย่างระมัดระวัง ด้านหลังสลักตัวอักษรเล็กๆ เป็นชื่อของอนาคตเจ้าของมันเอาไว้—เครื่องหมายแห่งความทรงจำ และ มิตรภาพตลอดสองปีที่ผ่านมา เขามองมันครู่หนึ่ง ก่อนจะซ่อนมันเอาไว้ในลิ้นชัก พร้อมกับปิดมันอย่างเบามือ

“อีกสองสัปดาห์… หลังจากการฝึกงานของพวกเขาจบ ก็ถึงเวลาแล้วที่จะต้องออกเดินทาง” เสียงของเขาแผ่วเบาเหมือนกำลังคุยกับตัวเอง รอยยิ้มจางๆ แต่แฝงความเศร้าไล้บนใบหน้า

เขามีแผนอยู่ในใจ แผนที่จะออกเดินทางไปนอกทวีป เพื่อตามหารุ่นพี่ที่หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย เขาใช้เวลาหลายปีค้นหาไปทั่วทั้งทวีป แต่ทุกอย่างก็จบลงด้วยความว่างเปล่า

ครั้งนี้ เขาจะก้าวออกไปไกลกว่านั้น ออกจากกิลด์ ออกจากทวีป ราวกับจะละทิ้งทุกอย่างเพื่อคำตอบที่อาจไม่มีวันพบ และ ในตอนที่เขา และ เธอกลับมา…….จะเป็นวันที่พวกเราทั้งสองจะเปลี่ยนแปลงเมืองนี้อีกครั้ง

เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้ หยิบเสื้อคลุมขึ้นมาสวมก่อนจะหันมองรอบห้อง สุดท้ายก็เดินออกจากห้องไป เสียงฝีเท้าก้าวออกไปอย่างมั่นคง เงาเด็กทั้งสามก้าวตามหลังเขาอย่างเงียบงัน แสงแดดที่เล็ดลอดผ่านหน้าต่างทอดเงาของพวกเขาไว้เบื้องหลัง ราวกับทิ้งอดีตที่ไม่อาจลบเลือนไว้กับห้องแห่งนี้