ตอนที่ 8 ผู้เฝ้าแห่งโดม

เอรอสค่อยๆได้ยินเสียงบางอย่างที่ดังอยู่ไกลๆราวกับเสียงคลื่นซัดกระทบชายฝั่ง มันเป็นเสียงที่เขาไม่คุ้นเคย แต่กลับฟังดูปลอบโยน ในที่สุด เขาลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ดวงตายังพร่ามัวราวกับยังติดอยู่ในห้วงฝันอันยาวนาน

เขาไม่แน่ใจว่าตัวเองหลับไปนานเท่าไร รู้เพียงว่าร่างกายที่เคยเล็กและอ่อนแรงกลับรู้สึกหนักแน่น และ มีเรี่ยงแรงขึ้นอีกครั้ง นิ้วมือที่เคยดูเล็กเหมือนของเด็ก ตอนนี้กลับมาเรียวยาวและหยาบกร้าน เขาก้มมองมือตัวเองในความมืด นิ้วที่เคยเปื้อนดิน และ รอยแผลเก่าๆที่คุ้นเคยปรากฏกลับมาอย่างชัดเจน

ร่างกายของเขากลับมาเป็นปกติ—เป็นร่างของผู้ใหญ่ที่เขาจำได้

เขาค่อยๆลุกขึ้นยืน ขาและลำตัวที่กลับมาสมส่วนให้ความรู้สึกมั่นคง เสื้อโค้ทสีดำกับกางเกงขายาวของเขาก็กลับคืนมาแทนที่เสื้อผ้าแบบเด็กที่เขาเห็นในภาพหลอน เอรอสลูบแขนเสื้อเบาๆเพื่อยืนยันว่ามันเป็นของจริง

"มันเกิดอะไรขึ้นกัน..." เขาพึมพำ เสียงของเขาแหบแห้งเล็กน้อย แต่หนักแน่นกว่าในฝัน

เขาสูดหายใจลึกและหันมองรอบตัวอีกครั้ง แม้จะยังคงปกคลุมด้วยหมอกสีดำ แต่มีบางสิ่งดึงดูดสายตาของเขาไปที่ใจกลางพื้นที่นั้น โดมขนาดใหญ่ตั้งอยู่ท่ามกลางความมืดลึกลับ รูปทรงของมันดูเหมือนสิ่งที่เขาเคยเห็นในภาพหลอนนั้น โดมขาวมุกสะท้อนแสงเลือนรางจากหมอก สร้างความรู้สึกทั้งน่าค้นหาและน่าหวาดหวั่นในคราวเดียวกัน

“นี่ไม่ใช่ความฝัน...หรือมันคือเขตแดน?” เอรอสพูดกับตัวเอง ขณะก้าวไปข้างหน้าอย่างช้าๆ ทุกย่างก้าวของเขาหนักแน่น รู้สึกถึงพื้นดินที่แข็งใต้ฝ่าเท้า แม้จะไม่เข้าใจสิ่งที่เห็นทั้งหมด แต่เขารู้สึกได้ว่ามันเป็นหัวใจสำคัญของที่แห่งนี้ ทุกสิ่งในหมอกสีดำรอบตัวเหมือนจะหมุนวนเข้าหาโดมนี้ ราวกับมันเป็นจุดศูนย์กลางของโลกที่เขาตื่นขึ้นมา

"ฉันต้องเข้าไป" เสียงเขาแผ่วเบา แต่แน่วแน่ขึ้น

แม้หัวใจจะยังเต็มไปด้วยคำถามที่ไม่มีคำตอบ แต่เท้าของเขาเริ่มก้าวไปข้างหน้า ร่างกายที่กลับมาเป็นปกติทำให้เขารู้สึกถึงพลังบางอย่างที่เคยสูญเสียไปนาน...ทุกย่างก้าวที่เข้าใกล้โดมนั้น กลับเหมือนกำลังถอยห่างจากบางสิ่งที่เคยคุ้นเคยในชีวิตประจำวันมากขึ้นเรื่อยๆ

เอรอสก้าวเข้าไปในโดม เสียงฝีเท้าของเขากระทบกับพื้นหินอ่อนเย็นเฉียบดังก้องในความเงียบ บรรยากาศภายในเต็มไปด้วยกลิ่นอายที่ยากจะอธิบาย มันไม่ได้เป็นเพียงกลิ่นธรรมชาติของไม้ใบ แต่เหมือนจะมีบางสิ่งที่ซ่อนเร้นอยู่ในอากาศ ความสงบที่ปกคลุมบริเวณนี้กลับสร้างความอึดอัดในใจของเขา

เขามองขึ้นไปยังเพดานกระจกที่แตกร้าวเป็นบางส่วน แสงอาทิตย์สาดส่องผ่านรอยร้าวนั้นกระทบพื้นหินเป็นลวดลายที่เหมือนเงาของรอยประทับแห่งเวลา เงาของกิ่งไม้ใหญ่ทาบทับทั่วทั้งพื้นที่ ให้ความรู้สึกเหมือนกำลังยืนอยู่ใต้ร่มเงาของบางสิ่งที่ยิ่งใหญ่และเก่าแก่เกินกว่ามนุษย์จะเข้าใจ

เอรอสเดินตรงไปยังศาลาเล็กๆที่ตั้งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ โครงสร้างของมันเป็นไม้เก่าที่เต็มไปด้วยร่องรอยของกาลเวลา แต่ยังคงตั้งตระหง่านอย่างมั่นคง เบาะนั่งหินที่ตั้งเรียงรายมีมอสเขียวเกาะเต็มไปหมด ราวกับไม่ได้มีใครใช้มันมานานหลายปี

เขาสัมผัสขอบไม้ของศาลาเบาๆ ผิวไม้หยาบกร้าน แต่ให้ความรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด ในใจของเขาเหมือนมีบางสิ่งกำลังเตือนให้ระลึกถึงอดีต เสียงหัวเราะเบาๆของเด็กเล็กๆดังสะท้อนในหัว ความทรงจำที่ไม่ชัดเจนราวกับภาพในฝันค่อยๆ ปรากฏขึ้น

เด็กชายคนหนึ่งนั่งอยู่ตรงนี้—ตรงที่เขายืนอยู่ตอนนี้ พร้อมกับเด็กสาวอีกสองคน ทั้งสามดูมีความสุข รอยยิ้มของพวกเขาสดใสและบริสุทธิ์ เสียงหัวเราะดังก้องไปทั่ว แต่ภาพเหล่านั้นจางหายไปอย่างรวดเร็วเหมือนหมอกที่ถูกลมพัด

เอรอสหลับตาลง พยายามรวบรวมภาพความทรงจำที่เลือนรางนั้นไว้ แต่มันกลับหลุดลอยออกไปอย่างรวดเร็วเหมือนทรายที่ร่วงหล่นผ่านนิ้วมือ เสียงหัวเราะใสๆและรอยยิ้มอันบริสุทธิ์ของเด็กสามคนยังคงสะท้อนก้องในใจเขา แต่เมื่อเขาลืมตาขึ้นมา ภาพเหล่านั้นกลับถูกแทนที่ด้วยความเงียบงันที่กดดัน

เขาเพ่งมองพื้นที่ว่างตรงศาลา ก่อนจะสะดุดตากับร่างของใครบางคนที่เขาไม่ได้สังเกตเห็นมาก่อน

ภายใต้ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ มีหญิงสาวคนหนึ่งนั่งพิงเสาไม้ของศาลาอยู่ ผมยาวสีดำขลับของเธอพลิ้วเบาๆรอบใบหน้าที่นิ่งสงบเหมือนคนกำลังหลับใหล ทว่าในอ้อมแขนของเธอกลับกุมบางสิ่งไว้ มันคือกรงเหล็กสีดำเล็กๆวางแนบกับอกของเธอ

เอรอสก้าวเข้าไปใกล้โดยไม่รู้ตัว หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ เมื่อมองเห็นชัดขึ้นว่าภายในกรงนั้นมีบางสิ่งที่เคลื่อนไหว หัวใจสีแดงฉานที่ยังคงเต้นอยู่ในจังหวะที่คงที่ โซ่เงินเส้นบางพันธนาการหัวใจนั้นไว้ และแสงสะท้อนจากโซ่ทำให้มันดูราวกับสิ่งต้องห้ามที่ไม่ควรถูกปลดปล่อย

ดวงตาของเขาเลื่อนไปที่หญิงสาวซึ่งนั่งพิงศาลาอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ผมดำขลับของเธอรับแสงจากเพดานกระจกเหนือศีรษะ เผยความเงางามที่ราวกับถูกขับให้โดดเด่นในความมืด ดวงหน้าเรียวได้รูปที่แต่งแต้มด้วยความสง่ากลับดูนิ่งสงบจนชวนให้ขัดแย้งกับภาพของหัวใจที่ถูกจองจำตรงหน้า

เธอสวมชุดเดรสสีดำสนิทที่ตัดเย็บอย่างประณีต ลวดลายปักด้วยดิ้นเงินสะท้อนแสงสลัวจากเพดานโดม เส้นขอบและรายละเอียดของเดรสดูเหมือนมาจากยุคที่เขาไม่รู้จัก สไตล์ของมันสง่าแต่ก็ดูล้าสมัยในขณะเดียวกัน แขนเสื้อพองเล็กน้อย ไล่ลงมาถึงข้อมือที่ปกคลุมด้วยถุงมือผ้าลูกไม้บางๆ

ผิวของเธอขาวนวลดุจไข่มุก เมื่อแสงกระทบ มันสะท้อนเงาอ่อนๆ ที่ชวนให้นึกถึงรูปปั้นแกะสลักด้วยมือที่เชี่ยวชาญ เส้นผมสีดำขลับของเธอยาวสลวยราวกับได้รับการดูแลอย่างพิถีพิถัน มันคลอเคลียอยู่รอบไหล่และแผ่นหลัง ปลายผมตกลงมาถึงขอบพื้นเดรสที่เธอนั่งพิงอยู่

เอรอสพยายามปรับลมหายใจที่เริ่มติดขัด มันไม่ใช่เพราะความงามของเธอเท่านั้น แต่เป็นเพราะบางสิ่งที่มากกว่านั้น บางสิ่งที่เขารู้สึกผ่านสัญชาตญาณ

บรรยากาศรอบตัวหญิงสาวดูเหมือนจะบิดเบี้ยวเล็กน้อยเหมือนอากาศที่ปั่นป่วนในวันร้อนจัด แต่ไม่ได้มองเห็นด้วยตาเปล่า หากเป็นความรู้สึกที่กดดันและลึกลับ มานาที่แผ่ออกมาจากตัวเธอเหมือนจะสัมผัสได้ในทุกย่างก้าวที่เขาเข้าใกล้

มันไม่เหมือนกับมานาของมนุษย์ที่เขาเคยพบในอดีต ความรู้สึกนี้หนักหน่วงเกินไป หนาแน่นและทรงพลังจนทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงโดยไม่อาจควบคุม

เอรอสหยุดยืนห่างจากเธอเพียงไม่กี่ก้าว ความรู้สึกเหมือนแบกรับน้ำหนักของโลกไว้บนไหล่เพิ่มมากขึ้นในทุกวินาทีที่เขามองตรงไปยังหญิงสาวตรงหน้าที่กำลังหลับไหลตรงหน้า