ตอนที่ 10 หัวใจต้องห้ามของจอมปราชญ์

หญิงสาวนั่งอยู่บนม้านั่งหินในศาลา ท่าทางดูสงบนิ่งราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น กรงโลหะที่บรรจุหัวใจสีแดงกำลังส่องแสงริบหรี่จางๆอยู่ข้างๆตัวเธอ  ดวงตาสีเงินเข้มของเธอจ้องมองเอรอสตรงหน้า แต่ชายหนุ่มกลับรู้สึกเหมือนสายตานับพันกำลังจับจ้องเขาอยู่รอบทิศทาง ราวกับทุกมุมมองถูกตรวจสอบจนหมดสิ้น นั่นเป็นผลจากพลังเวทย์ของเธอที่แทรกซึมอยู่ในมานาบริเวณโดยรอบ

บรรยากาศรอบตัวเย็นยะเยือกจนแผ่ซ่านไปถึงกระดูก มวลมานาอันเข้มข้นที่แฝงด้วยพลังเวทย์ของหญิงสาวกดทับบรรยากาศไว้ ราวกับมันกำลังตอบสนองต่อเจตจำนงที่เธอปลดปล่อย

เสียงที่เย็นเยียบแต่แฝงความหนักแน่นดังขึ้นขัดความเงียบงัน

"นายเข้ามาที่นี่ได้ยังไง?" เธอเอ่ยถาม สายตาของเธอไม่ได้ลดละจากตัวเขา "ยังไม่ถึงเวลาทดสอบเลย..."

คำพูดนั้นเหมือนคำเตือนที่ทำให้เอรอสต้องระมัดระวังตัวมากขึ้น แต่เขายังคงนิ่งเงียบ ความเงียบของเขาไม่ได้ทำให้เธอหงุดหงิด ตรงกันข้าม มันเหมือนทำให้เธอสนใจในตัวเขามากขึ้น

"ถ้านายไม่อยากตอบ ฉันก็ไม่บังคับ" เธอกล่าวพลางเอนตัวพิงพนักม้านั่ง รอยยิ้มบางจางปรากฏขึ้นที่มุมปาก

"ถึงจะเป็นผู้บุกรุก แต่ฉันจะยอมให้นายถามคำถามก่อนก็ได้ เห็นแก่ความกล้านั้นของนาย"

เอรอสจ้องมองเธอราวกับพยายามประเมินสถานการณ์ตรงหน้า หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาจึงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบแต่แฝงด้วยความสงสัย

"การทดสอบที่ว่าคืออะไร?"

คำถามของเขาทำให้หญิงสาวเผยรอยยิ้มบางๆ แววตาสีเงินของเธอเปล่งประกาย ราวกับพบอะไรบางอย่างที่น่าสนใจ

"นายเข้ามาโดยที่ไม่รู้อะไรเลยงั้นเหรอ?" เธอถามกลับ น้ำเสียงแฝงความเย้ยหยันจางๆ

สายตาของเธอกวาดมองร่างกายของเอรอสอย่างพินิจพิเคราะห์ ก่อนจะหยุดนิ่งราวกับพบสิ่งที่น่าสนใจ เหมือนกับว่าเธอพึ่งสังเกตุเห็นสิ่งที่ผิดปกติที่เธอมองข้ามมันมาตลอด

"น่าสนใจ..." เธอพึมพำเบาๆ ก่อนกล่าวชัดเจนขึ้น

"ในตัวนายไม่มีพลังเวทย์หลงเหลืออยู่เลย ทั้งๆที่ร่างก่อนหน้านี้มันมีแท้ๆ นี้คือเหตุผลที่ฉันสัมผัสถึงนายไม่ได้สิน่ะ"

เอรอสขมวดคิ้วเล็กน้อย แม้เขาจะยังคงนิ่งฟังด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่ความรู้สึกว่ากำลังถูกตรวจสอบเบื้องลึกของเขาอย่างละเอียด กลับเริ่มทำให้เขากระวนกระวายมากขึ้น

"มานารอบตัวนาย แม้จะดูเหมือนไม่มีอะไรครอบงำ แต่กลับปฏิเสธพลังเวทย์ของฉัน…. ทั้งๆที่มานาในถานที่แห่งนี้ควรอยู่ในอาณัติของฉันทั้งหมด" น้ำเสียงของเธอราบเรียบ แต่แฝงด้วยความกดดัน

เธอหยุดพูดชั่วครู่ ก่อนเบนสายตากลับไปมองมานาที่ลอยวนรอบตัวเอรอส ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความครุ่นคิด

"เจตจำนง?" เธอเอ่ยพึมพำ ราวกับพูดกับตัวเอง "มันกำลังถูกบงการ โดยที่นายไม่ได้ทำอะไรเลย... นายทำอะไรกับมันกันแน่?"

คำถามนั้นทำให้เอรอสเกิดความสับสน เขาไม่เคยตั้งคำถามกับตัวเองในเรื่องนี้มาก่อน แต่คำพูดของเธอกลับกระตุ้นความคิดเกี่ยวกัยมันมากขึ้นในจิตใจ

หญิงสาวจ้องเขาด้วยสายตาที่สงบนิ่งขึ้น ก่อนพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล

"แต่ไม่เป็นไร ยังไงซะ นายก็คงไม่ตอบ" เธอกล่าวพลางยิ้มจางๆ "ส่วนเรื่องการทดสอบ ฉันจะตอบคำถามให้นายก็แล้วกัน"

เธอเหลือบมองกรงโลหะข้างตัวที่ยังคงเปล่งแสงสีแดงจางๆ ก่อนหันมาสบตาเขาอีกครั้ง

"การทดสอบที่ว่าก็คือ การหาผู้ที่เหมาะสมที่จะได้รับ หัวใจของจอมปราชญ์ ไรอัส จอมเวทย์ในตำนาน ผู้บุกเบิกเส้นทางเวทมนตร์ขึ้นมายังไงล่ะ"

เอรอสเบิกตากว้างเล็กน้อย ก่อนพึมพำอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง

“หัวใจของจอมปราชญ์ ไรอัส?”

เอรอสจ้องมองหัวใจที่อยู่ในกรงโลหะที่อยู่ข้างตัวหญิงสาว เขาสัมผัสได้ถึงจิตวิญญาณที่แตกสลายสถิตอยู่ภายใน แต่ถึงกระนั้น มันกลับถูกโซ่สีเงินพันเอาไว้ ราวกับพยายามตรึงจิตวิญญาณที่แตกสลายนั้นไม่ให้หลุดลอยหายออกไป

หากสิ่งที่อยู่ในนั้นคือ หัวใจของจอมปราชญ์ไรอัส จริง มันจะเป็นหนึ่งในวัตถุเวทมนตร์ที่ล้ำค่าและทรงพลังที่สุดในประวัติศาสตร์แห่งโลกเวทมนตร์ มันคือสิ่งที่หลงเหลืออยู่จาก ไรอัส อาร์แคนเทีย จอมเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่ ผู้บุกเบิกเส้นทางเวทมนตร์ และก้าวสู่จอมเวทย์ สิบวงแหวน ซึ่งเป็นขอบเขตที่ไม่มีผู้ใดเคยไปถึง

แม้กระทั่งในปัจจุบัน ตำนานของไรอัสเต็มไปด้วยเรื่องราวอันน่าทึ่ง แต่วีรกรรมที่โด่งดังที่สุดคือการที่เขาเสียสละแขนทั้งสองข้างเพื่อสังหารมังกรที่ชั่วร้าย และ อันตรายมากที่สุด

หลังจากเหตุการณ์ที่ไรอัสสูญเสียแขนทั้งสองในสงคราม เขาได้ฟื้นคืนแขนขึ้นมาใหม่ ผ่านการใช้สิ่งมหัศจรรย์ที่รวมเอาความลึกลับของธรรมชาติ และ วิญญาณเข้าไว้ด้วยกัน

เขาของมังกรนอร์มุงดันด์ มังกรในตำนานที่มีชื่อเสียงจากการกัดกินรากฐานของต้นไม้โลก อิกดราซิล มันเป็นตัวแทนแห่งการทำลายล้างและการฟื้นคืนในเวลาเดียวกัน เขาของนอร์มุงดันด์ถูกหลอมรวมเข้ากับแขนของไรอัส ทำให้เขามีพลังในการควบคุมมานาที่อยู่โดยรอบอย่างสมบูรณ์แบบ

และอีกสิ่งที่ขาดไม่ได้  กิ่งจากต้นไม้โลก อิกดราซิล ต้นไม้ที่สถิตพลังแห่งการฟื้นฟูและสรรค์สร้าง กิ่งไม้นี้ถูกนำมาสร้างเป็นแกนหลักของแขนอีกข้าง ทำให้ไรอัสสามารถรักษาตัวเองและผู้อื่นได้อย่างมหัศจรรย์ รวมถึงสามารถบังคับพลังเวทย์ที่อยู่ในตัวของผู้อื่น ราวกับเป็นของตนเองได้อย่างไม่น่าเชื่อ

แม้จะมีตำนานมากมายเกี่ยวกับความสามารถ และวีรกรรมของไรอัส แต่ช่วงสุดท้ายของชีวิตเขากลับเต็มไปด้วยปริศนา ประวัติศาสตร์ไม่ได้บันทึกว่าเขาเสียชีวิตหรือหายไปในสถานการณ์ใด

บางตำนานกล่าวว่า ไรอัสไม่ได้ตาย แต่ สละร่างและจิตวิญญาณของเขา เพื่อผนึกบางสิ่งบางอย่างที่อันตรายยิ่งกว่าความตาย ในขณะที่บางแหล่งระบุว่าเขาหลบหนีเข้าสู่มิติที่ไม่มีวันย้อนกลับ เพื่อหลีกเลี่ยงความขัดแย้งที่เกิดขึ้นจากการมีตัวตนของเขา

 แม้จะเต็มไปด้วยคำถามในใจ แต่เขาเลือกที่จะนิ่งเงียบ เขาอยากรู้ว่าทำไมเธอถึงมีสิ่งที่ถูกเรียกว่า หัวใจของจอมปราชญ์ ไรอัส แต่ก็รู้สึกได้ว่าการถามโดยตรงอาจไม่ได้คำตอบง่ายๆ

แต่แล้ว ข้อสงสัยเกี่ยวกับคดีที่เขารับมาจู่ๆก็ผุดขึ้นในความคิด ความเชื่อมโยงระหว่างหัวใจนี้ และ กลุ่มจอมเวทย์ที่หายตัวไปก่อนหน้า เริ่มก่อตัวในหัวของเขา เขาจึงตัดสินใจถาม

"นี่เป็นการทดสอบของเธอใช่ไหม?" เอรอสเอ่ยขึ้น น้ำเสียงจริงจัง "ถ้าอย่างนั้น...มีผู้เข้ารับการทดสอบคนอื่นอยู่ที่นี่รึเปล่า?"

หญิงสาวยิ้มเล็กน้อย ดวงตาสีเงินของเธอเป็นประกายเหมือนกำลังสนุกกับคำถามนี้

"ก็มีบ้าง..."เธอตอบอย่างคลุมเครือ ก่อนจะขยับตัวเล็กน้อย มือเรียวขาวของเธอยื่นออกไปด้านหน้าโดยไม่เอ่ยคำใด การร่ายเวทย์เกิดขึ้นในชั่วพริบตา

ทันใดนั้น เสียง ครืนนน ดังสะท้อนจากด้านหลังเอรอส ความเย็นยะเยือกในบรรยากาศยิ่งทวีความชัดเจนมากขึ้น เขาหันกลับไปตามเสียงด้วยความระมัดระวัง แต่ภาพที่ปรากฏเบื้องหน้าทำให้เขาชะงัก ราวกับลมหายใจถูกหยุดชั่วขณะ

แท่งคริสตัลขนาดใหญ่ทั้งห้าแท่งตั้งเรียงรายอยู่ ท่ามกลางแสงสว่างที่ส่องผ่านใบไม้ด้านบนเข้ามา สร้างเงาไหวพลิ้วที่ดูสงบนิ่ง แต่สิ่งที่บรรจุอยู่ภายในคริสตัลกลับขัดกับบรรยากาศอันสงบของป่าโดยรอบอย่างสิ้นเชิง

ภายในแท่งคริสตัลมีของเหลวสีเขียวหม่นที่เหมือนจะเรืองแสงจางๆล้อมรอบร่างกายของคนทั้งห้าคน พวกเขาไม่ได้อยู่ในสภาพที่สมบูรณ์ ร่างกายบางส่วนของพวกเขาแตกร้าวเหมือนกับกระจกที่แตกหัก โดยเฉพาะบริเวณแขนขาและลำตัว รอยแตกเหล่านี้ดูเหมือนกำลังถูกซ่อมแซมช้าๆโดยของเหลวภายในคริสตัล ที่ค่อยๆแทรกซึมเข้าสู่ร่างพวกเขา ราวกับจะหลอมรวมทุกส่วนให้กลับมาสมบูรณ์

หญิงสาวชี้นิ้วอย่างไร้กังวลไปที่คริสตัลเบื้องหน้า เอ่ยเสียงเรียบว่า "พวกเขาคือผู้เข้ารับการทดสอบที่ล้มเหลว… และตอนนี้ กำลังอยู่ในกระบวนการฟื้นคืนชีพ"

เอรอสหันไปสบตาเธอทันที "ฟื้นคืนชีพ?"

หญิงสาวพยักหน้าเล็กน้อย ราวกับคาดการณ์ไว้อยู่แล้วว่าเขาจะถามคำนี้

"ร่างกายของพวกเขาไม่สามารถเชื่อมต่อกับหัวใจนี้ไม่ไหว จนร่างกายระเบิดออก" เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ไม่ได้มีความรู้สึกผิดหรือกังวลแฝงอยู่เลย

"ระเบิด?" เอรอสทวนคำ รู้สึกหนาวเยือกตั้งแต่ต้นคอจนถึงปลายเท้า

"ใช่" หญิงสาวตอบ พร้อมเหลือบมองไปยังหัวใจในกรงที่อยู่ข้างตัว

"ฉันต้องใช้เวลาพอสมควร กว่าจะคืนชีพพวกเขากลับมาในสภาพนี้ รวมถึงต้องใช้เวทย์ลบความทรงจำ ในช่วงเวลาที่ร่างกายของพวกเขาระเบิดออกไปด้วย"

เธอเว้นช่วงเล็กน้อย ดวงตาสีเงินของเธอจับจ้องมาที่เอรอส ราวกับต้องการสังเกตทุกปฏิกิริยาของเขา ก่อนจะพูดต่อ

"แต่ไม่ต้องห่วง มะรืนนี้ร่างกายของพวกเขาก็จะกลับมาหายโดยสมบูรณ์ ไม่ทิ้งร่องรอยใดๆ"

คำพูดของเธอทำให้เอรอสยิ่งรู้สึกไม่สบายใจ การฟื้นคืนชีพ การลบความทรงจำ การซ่อมแซมร่างกายที่แตกร้าว...ทุกอย่างฟังดูผิดธรรมชาติอย่างไม่น่าเชื่อ แต่ในเวลาเดียวกัน มันทำให้เขาเข้าใจถึงความอันตรายของการทดสอบที่หญิงสาวพูดถึง

เอรอสหันกลับไปมองกลุ่มคนในคริสตัลอีกครั้ง สีหน้าของพวกเขายังคงสงบนิ่งเหมือนกำลังหลับลึก แต่บริเวณหัวใจของพวกเขายังมีรอยแตกร้าวขนาดใหญ่ที่ดูเหมือนจะเป็นจุดที่ซ่อมแซมได้ช้าที่สุด

และเมื่อเขาพยายามยืนยันตัวตนว่าบุคคลที่อยู่ข้างในเป็นใคร เขาก็พบว่าร่างในคริสตัลสามแท่งแรกนั้น เป็นเหล่าจอมเวทย์ปีหนึ่งที่พึ่งเข้าเรียนที่หอคอยเวทมนตร์ได้ไม่นาน ร่องรอยของความวัยเยาว์ในใบหน้า และพลังเวทย์ที่ไม่ไม่มีเอกลักษณ์ บ่งบอกว่าพวกเขายังเป็นผู้ฝึกฝนที่ไม่ได้มีอะไรพิเศษ ความธรรมดานั้นแตกต่างอย่างชัดเจนกับอีกสองแท่งที่เหลือ

คริสตัลแท่งที่สี่บรรจุร่างของชายหนุ่มผู้มีผมสีแดงเพลิง แม้ในสภาพที่นิ่งสงบในของเหลว รังสีแห่งความก้าวร้าวและดุดันยังแผ่ออกมาให้รู้สึกได้ เขาคือ บุตรชายของตระกูลดราโกร์น ตระกูลผู้ปกครองเวทมนตร์แห่งเปลวเพลิง ผู้ครองพลังที่ลือกันว่าแผดเผาทุกสิ่งจนเป็นเถ้าถ่านได้ในพริบตา เอรอสรู้จักเขา ชื่อของเขาคือ ไครอส ดราโกร์น

แม้จะเรียนอยู่ปีที่สองของหอคอยเวทมนตร์ แต่ความเชี่ยวชาญในเวทไฟของไครอสทำให้เขาเป็นที่จับตามอง ทว่านิสัยหุนหันพลันแล่นและก้าวร้าว กลับเป็นเหมือนดาบสองคม ที่มักจะทำให้เขาตกอยู่ในสถานการณ์อันตราย สภาพแตกร้าวของร่างกายเขาดูชัดเจนที่สุด โดยเฉพาะที่แขนขวาและหน้าอก อันเป็นบริเวณที่พลังเวทมนตร์มักจะไหลเวียนเข้มข้นที่สุด

คริสตัลแท่งสุดท้ายเป็นของชายหนุ่มผมสีน้ำเงินเข้ม รัศมีที่แผ่ออกมาจากร่างของเขาแตกต่างไปจากไครอส เป็นพลังที่เย็นเยียบ เงียบงัน แต่ก็ให้ความรู้สึกที่แตกต่างกลับความหนาวเหน็บของธาตุน้ำแข็งอย่างสิ้นเชิง เป็นพลังที่ให้ความรู้สึกที่เหมือนพยายามจะกักขังทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่รอบตัว และที่ซับซ้อนไปกว่านั้น ร่างนั้นคือ ดาเมียน แบล็คการ์ด บุตรชายแห่งตระกูลแบล็คการ์ด ผู้สืบทอดเวทพันธนาการอันโดดเด่น

ดาเมียนเป็นบุคคลที่ยากจะคาดเดา เขาเงียบขรึมและลึกลับจนแม้แต่ผู้ร่วมชั้นเรียนในหอคอยเวทมนตร์ยังไม่สามารถเดาได้ว่าเขาคิดอะไร สายตาของเอรอสหยุดนิ่งอยู่ที่แขนซ้ายของดาเมียนซึ่งมีรอยแตกร้าวพาดผ่านตั้งแต่ไหล่ถึงปลายนิ้ว บริเวณนั้นเต็มไปด้วยของเหลวสีเขียวที่ซ่อมแซมช้าที่สุด ราวกับการคืนชีพของเขาเต็มไปด้วยอุปสรรค 

ทว่าความเสียหายของเขานั้นต่างจากของคนอื่นๆอย่างมาก ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นเพียงคนเดียว ที่พยายามควบคุมหัวใจของจอมปราชญ์ไรอัสได้ดีที่สุด เลยทำให้รอยแตกของดูเสียหายน้อยที่สุดในบรรดาพวกเขาทั้งหมด