ตอนที่ 34 มรดกของจอมเวทย์สติเฟื่อง

"นายจะพาฉันไปไหนเนี่ย?" หญิงสาวถามขึ้น ขณะที่พวกเขาเลี้ยวเข้าตรอกซอยแคบๆแห่งหนึ่ง กลิ่นอายของความวุ่นวายในย่านนี้ ทำให้เธอรู้สึกตื่นตัวมากขึ้น

"ฉันไม่ได้พาเธอ เธอตามฉันมาเอง" ชายหนุ่มที่เดินนำหน้าตอบเสียงห้วนๆ แต่ยังไม่หยุดเดิน เขาไม่แม้จะหันมามองด้วยซ้ำ

ก่อนหน้านี้ เขาเคยเป็นคนที่พูดจานุ่มนวล สุภาพ และมีมารยาทเสมอเมื่ออยู่ใกล้เธอ แต่ทุกสิ่งที่เธอรู้จักเกี่ยวกับตัวเขาก็เปลี่ยนไป เมื่อคมมีดหันมาจ่อที่ตาของเธอ เธอแทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่านี่คืออาร์วินคนเดิมที่เธอเคยรู้จัก

แววตาของเขาที่ซ่อนอยู่ใต้เลนส์แว่นสีน้ำตาลอมแดง เต็มไปด้วยความระมัดระวัง เหมือนกับเด็กน้อยที่พึ่งออกจากบ้านเป็นครั้งแรก มันเป็นสายตาที่ทำให้หญิงสาวรู้สึกถึงความแปลกใจอย่างชัดเจน

เธอมองเขาอย่างพินิจพิเคราะห์ ในขณะที่เขาก้าวเดินอย่างชำนาญ แต่ทุกย่างก้าวกลับเต็มไปด้วยความระแวง เขามองไปรอบตัวเหมือนกับคนที่กำลังหลบหนี หรือไม่ก็เหมือนคนที่สูญเสียบางสิ่งบางอย่างไป เธอเริ่มสงสัยว่าเขากำลังกลัวอะไรอยู่ หรืออาจจะเป็นเพราะเขาสูญเสียวงแหวนเวทมนตร์ไป ทำให้ไม่สามารถใช้เวทมนตร์ได้ เลยต้องระวังตัวเป็นพิเศษ

หญิงสาวหยุดชะงักเมื่ออาร์วินหยุดก้าวอย่างกะทันหัน เธอเกือบชนเข้ากับหลังของเขา แต่ก็รีบถอยออกมาเล็กน้อย เธอมองไปรอบตัว ตรอกซอยที่เงียบสงัดและมืดมิดนี้ดูไม่น่าไว้วางใจเลย แสงจากโคมไฟข้างทางส่องสว่างเพียงพอให้เห็นทางเดิน แต่ก็ยังทิ้งเงามืดไว้ในมุมอับต่างๆ เธอรู้สึกได้ถึงลมเย็นที่พัดผ่าน ทำให้เธอส่ายตัวเล็กน้อย

อาร์วินยังคงนิ่งอยู่ เขามองไปที่ป้ายไม้ที่แขวนอยู่เหนือประตูอย่างจดจ่อ แววตาของเขาที่เคยเต็มไปด้วยความระแวงตอนนี้กลับดูเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง เขายกมือขึ้นแตะที่ขอบแว่นสีน้ำตาลอมแดงของเขา แล้วค่อยๆผลักขึ้นไปบนหน้าผากอย่างช้าๆ

“คลินิก?” ไอลีนเอ่ยพลางมองอย่างไม่เชื่อสายตา “นายเดินลับๆล่อๆเพื่อมาที่นี่เนี่ยนะ?”

ชายหนุ่มไม่ตอบอะไร เพียงแค่ผลักประตูเข้าไปอย่างรวดเร็ว ขณะที่หญิงสาวก้าวตามเข้าไปข้างใน พวกเขาพบเด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังทำความสะอาดพื้นที่ เด็กหนุ่มหยุดมือและมองพวกเขาอย่างตกใจ ก่อนที่จะรีบพูดขึ้นเสียงเบา

“ขอโทษครับคุณลูกค้า ร้านปิดแล้วนะครับ...” เขาพูดพร้อมกับยิ้มแห้งๆ แต่ยังคงยืน

อาร์วินยกมือขึ้นและพูดเสียงเรียบ “หมอโจชัวอยู่ไหม? ฉันนัดไว้แล้ว”

เด็กหนุ่มมองเขาสักพักก่อนจะขยับตัวไปข้างๆ และตอบด้วยท่าทางลังเล

“ท่านอยู่ในห้องทำงาน จะให้ไปบอกท่านหรือเปล่าครับ?” เด็กหนุ่มทำท่าทางลังเล

“รบกวนด้วย”เขากล่าวออกมาสั้นๆ ขณะที่เด็กหนุ่มพยักหน้ารับ แล้วรีบเดินไปด้านหลังของคลินิก ไม่นานนัก เขาก็กลับมาพร้อมกับคำตอบ

“เชิญเข้าไปได้เลยครับ ผมต้องขอตัวก่อน”

อาร์วินพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนเดินตรงเข้าไปในห้องทำงาน ส่วนเธอที่ยังยืนมองรอบๆ ก็หันไปถามเด็กหนุ่ม

“นายไม่ได้พักอยู่ที่นี่งั้นหรอ?” หญิงสาวถามด้วยความสงสัย

เด็กหนุ่มยิ้มเล็กน้อยและส่ายหัว “ไม่ครับ ผมมาฝึกงานเฉยๆ ตอนนี้ต้องรีบกลับไปดูแลน้องแล้ว ขอตัวก่อนนะครับ” เขาโค้งหัวเล็กน้อย ก่อนที่เดินออกไป ทิ้งให้เธอยืนอยู่ตรงนั้นสักพัก ก่อนที่หญิงสาวจะเดินเข้าห้องอย่างรวดเร็ว

เมื่อสามปีก่อน ในคืนที่หิมะโปรยปรายอย่างหนัก คู่สามีภรรยาคู่หนึ่งถูกจับตัวไปจากบ้านของพวกเขาโดยไม่ทราบสาเหตุ พวกเขาตื่นขึ้นมา พบว่าตัวเองอยู่ในถ้ำลึกลับที่ซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางหุบเขาหิมะอันหนาวเหน็บ ห่างไกลจากเมืองที่พวกเขาเคยอาศัย เมืองนั้นถูกปกคลุมด้วยหิมะตลอดทั้งปี และยากที่ใครจะพบเจอถ้ำแห่งนี้

ในความมืดมิดของถ้ำ ทั้งคู่ถูกคุมขังโดยจอมเวทย์สติเฟื่อง ผู้มีผมยาวสีเงินที่รกรุงรัง และดวงตาที่เต็มไปด้วยความคลั่งไคล้ในอำนาจเวทมนตร์ จอมเวทย์คนนั้นเห็นว่าภรรยาของชายคนนั้นมีเชื้อสายของขุนนาง ซึ่งทำให้พลังเวทในตัวมีมากกว่าคนทั่วไป และ มีพลังเวทย์ใกล้เคียงกับเขา ทำให้เธอเป็น "วัตถุดิบ" ที่สมบูรณ์แบบสำหรับการทดลอง

จอมเวทย์ต้องการฟื้นฟูสภาพร่างกายของตัวเองที่กำลังทรุดโทรมลงทุกวันด้วยเวทมนตร์ เขาใช้เธอเป็นหนูทดลอง ทดสอบเวทมนตร์แปลกประหลาดที่ทำให้ร่างกายของเธอเปลี่ยนแปลงไปทุกวัน ชายคนนั้นถูกบังคับให้เฝ้ามองภรรยาของเขาถูกทรมานด้วยเวทมนตร์เหล่านั้น โดยที่เขาทำอะไรไม่ได้ นอกจากจะรู้สึกถึงความเจ็บปวดและสิ้นหวัง

วันแล้ววันเล่า ภรรยาของเขาอ่อนแอลงเรื่อยๆ จนกระทั่งวันหนึ่ง จอมเวทย์ก็ทิ้งพวกเขาไว้ หายตัวไปอย่างลึกลับ ทิ้งให้ทั้งคู่อยู่ในถ้ำเพียงลำพัง หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็สิ้นลมหายใจในอ้อมแขนของเขา ความเจ็บปวดและความโกรธแค้นทำให้เขาหมดหวังในทุกสิ่ง

แต่แล้ว ในวันที่หิมะเริ่มโปรยปรายอีกครั้ง ชายปริศนาคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้น ได้ช่วยเขาออกจากถ้ำ และ พาเขากลับสู่เมือง แต่ทุกอย่างก็สายไปเสียแล้ว ภรรยาของเขาจากไปแล้ว

ด้วยความเจ็บปวดที่ท่วมท้น เขาจึงตัดสินใจทิ้งเมืองที่เต็มไปด้วยหิมะและความทรงจำอันโหดร้ายออกมา เขาแอบติดตามชายคนนั้นที่ดูเหมือนจะรู้ว่าจอมเวทย์สติเฟื่องคนนั้นเป็นใคร ชายคนนั้นมีผมสีเทา ดวงตาสีแดงก่ำ ท่าทางลึกลับราวกับรู้เรื่องราวบางอย่างเกี่ยวกับจอมเวทย์สติเฟื่อนคนนั้น

แต่การติดตามของเขาไม่ได้ราบรื่นนัก ชายคนนั้นจับได้ว่าเขากำลังแอบตามมา อย่างไรก็ตาม ชายผมสีเทาไม่ได้แสดงความโกรธหรือทำอะไรเขา เพียงแค่ทิ้งวิธีการติดต่อกับองค์กรลึกลับไว้ให้ ก่อนจะหายตัวไปอย่างเงียบๆ หลังจากที่พวกเขามาถึงเมืองนี้โดยที่ไม่ทันตั้งตัว

ด้วยความช่วยเหลือขององค์กรนั้น เขาค่อยๆได้รู้ความจริงเกี่ยวกับจอมเวทย์สติเฟื่องคนที่ทำร้ายเขาและภรรยา จอมเวทย์คนนั้นไม่ใช่เพียงคนบ้าที่คลั่งไคล้ในเวทมนตร์ย้อนวัย แต่ยังมีเบื้องหลังที่ซับซ้อนและเชื่อมโยงกับอำนาจทางการเมือง มันซ่อนตัวตนอย่างเงียบเชียบเป็นเวลาหลายปี ยากที่จะหาเจอ ทำให้เขาต้องรอเวลาที่เหมาะสม เพื่อที่จะจัดการกับจอมเวทย์คนนั้นมาตลอด 3 ปีนี้

เวลาผ่านไป นับตั้งแต่เขาย้ายมาอยู่ในเมืองนี้ ใช้ชีวิตอย่างเงียบๆ และรอคอยเวลาอย่างเหมาะสม จนกระทั่งเมื่อเช้านี้ เขาก็ได้พบกับจดหมายฉบับนึงที่มีแหวนของชายคนนั้น และข้อความสั้นๆว่า “พบกันคืนนี้”

คืนนี้ ชายหนุ่มผมสีน้ำตาล ที่ทรงผมถูกจัดไว้อย่างเรียบร้อย ดวงตาสีฟ้าที่ซ่อนอยู่หลังแว่นตา ขณะที่สวมชุดกาวน์ กำลังเตรียมขนมและชาอย่างพิถีพิถันในห้องเล็กๆ ห้องนั้นเต็มไปด้วยกลิ่นหอมของชาร้อน และ ขนมอบสดใหม่ เขาจัดทุกอย่างให้เรียบร้อย ราวกับกำลังเตรียมพร้อมเพื่อให้แขกคนสำคัญที่รออยู่ห้องใกล้ๆกับเขา