ตอนที่ 33 คนประหลาด

ชายหนุ่มเดินลึกเข้าไปในแนวป่าจนถึงเขตเมือง กลิ่นอายของผู้คนเริ่มแตะจมูกของเธอที่แอบตามมาเงียบๆ เสียงพูดคุยและความเคลื่อนไหวของตลาดกลางคืนแว่วเข้ามา เธอหยุดอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ เพื่อเฝ้าสังเกตการณ์เขา ก่อนที่ชายหนุ่มจะเลี้ยวเข้าไปในตรอกแคบระหว่างร้านค้าเล็กๆ

“ทำไมต้องแอบมาเข้าเมืองมาในเวลานี้ด้วย น่าสงสัยจริงๆ…” หญิงสาวคิดในใจ ก่อนปรับผ้าคลุมไหล่ให้กระชับและเริ่มตามเขาเข้าไปในตรอกที่ดูคับแคบและอับทึบ มีกลิ่นอับของความชื้นผสมกับกลิ่นไม้เก่าจากกำแพงร้านค้า

หญิงสาวที่กวาดสายตาเหลือบมองไปรอบข้าง ก่อนที่จะเห็นเงาของเขาเลี้ยวหายเข้าไปในซอยเล็กๆ เธอเห็นดังนั้น จึบรีบเร่งก้าวตามโดยไม่ลดความระมัดระวัง แต่เมื่อพ้นมุมซอยเข้าไป ร่างสูงของชายหนุ่มก็พุ่งพรวดเข้ามามาจากมุมที่เขาเข้าไป ชายหนุ่มเคลื่อนตัวรวดเร็วจนเธอไม่ทันตั้งตัว เธอถูกผลักชนเข้าติดกับกำแพงผนังด้านหลัง

“อึก—!” เสียงร้องสั้นกระชับของเธอดังขึ้นในความเงียบ คทาในมือถูกปัดกระเด็นไปด้วยแรงที่เหนือชั้น ตัวเธอแข็งทื่อเหมือนถูกแช่แข็ง ลมหายใจที่เคยสม่ำเสมอหยุดชะงักทันที ปลายมีดเย็นเฉียบจ่ออยู่ห่างจากดวงตาของเธอเพียงเส้นขน ความหวาดกลัวที่ท่วมท้นทำให้หัวใจเธอเต้นรัวราวกับจะระเบิดออกจากอก

ชายหนุ่มตรงหน้าเธอไม่ละสายตาแม้แต่วินาทีเดียว ดวงตาคู่นั้นแฝงไปด้วยความระมัดระวังและความเยือกเย็นราวกับน้ำแข็ง มืออีกข้างของเขาบีบรัดคอเธอไว้แน่น แรงกดนั้นไม่เพียงทำให้เธอหายใจลำบาก แต่ยังส่งความรู้สึกอ่อนแอและไร้ทางสู้เข้ามาครอบงำจิตใจ

“อย่าขอร้อง...” เสียงของเธอแหบห้าว พยายามดิ้นรน แต่ทุกการเคลื่อนไหวกลับทำให้มีดเข้าใกล้ดวงตาของเธอมากขึ้น

ไอลีนรู้สึกได้ถึงความเยือกเย็นของปลายมีดที่จ่ออยู่ห่างจากดวงตาของเธอเพียงไม่กี่นิ้ว เธอไม่กล้าขยับเขยื้อน แม้แต่ลมหายใจก็ยังต้องระวัง ดวงตาของเธอจับจ้องไปที่ชายตรงหน้า—อาร์วิน คู่หมั้นของเพื่อนสนิทที่สุดของเธอ

“อาร์วิน…” เสียงของเธอสั่นระริก แต่เขากลับไม่ตอบสนอง ดวงตาสีเทาของเขาดูเยือกเย็นและไร้อารมณ์ มือที่บีบรัดคอเธอไว้แน่นคลายลง แต่เธอยังรู้สึกได้ถึงรอยกดที่คอ เธอพยายามหายใจเข้าลึกๆ แต่กลับรู้สึกเหมือนอากาศไม่พอ

“ฉัน… ฉันคือไอลีนนะ” เธอพยายามพูดอีกครั้ง แต่เสียงของเธอดังเพียงเบาๆ

อาร์วินสะดุ้งเล็กน้อย ดวงตาของเขาดูสับสนไปชั่วขณะ ก่อนจะถอนหายใจและลดมีดลงอย่างช้าๆ

“ไอลีน… โทษที ฉันคิดว่าเธอเป็นคนอื่น”

ไอลีนถอยหลังไปหนึ่งก้าว มือของเธอแตะที่คอ รู้สึกถึงรอยกดที่ยังคงหลงเหลืออยู่ เธอมองเขาด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความสับสนและหวาดระแวง

“นาย… เมื่อกี้นายเกือบฆ่าฉันแล้วน่ะ?”

อาร์วินไม่ตอบ เขาเพียงเก็บมีดเข้าฝักอย่างช้าๆ ท่าทางของเขาดูเยือกเย็นราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ก็เห็นใครไม่รู้แอบเดินตามมา จะให้ทำยังไงล่ะ? ฉันก็ต้องป้องกันตัวสิ?”

“ฉันเดินมาเงียบๆ แค่นั้นเอง! นายหูทิพย์ไปหน่อยหรือเปล่า?”

“ก็ฉันเคยโดนลักพาตัวมาก่อน ก็ต้องระวังตัวไว้ก่อนรึเปล่า?”

ไอลีนขมวดคิ้วแน่น ความโกรธเริ่มท่วมท้นในใจ หญิงสาวรู้สึกเหมือนถูกตบหน้า ทั้งที่เธอเป็นจอมเวทย์ระดับ 3 วงแหวน แต่กลับถูกชายตรงหน้าจัดการได้อย่างง่ายดายโดยที่เธอยังไม่ทันได้ใช้เวทมตร์ด้วยซ้ำ

"หากเป็นคนอื่น… เรื่องนี้ไม่มีทางเกิดขึ้นแน่” เธอครุ่นคิดในใจ แต่เพราะเป็นชายตรงหน้าที่เธอคิดว่ารู้จักดี เธอจึงประมาท และนั่นทำให้เธอตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ ตอนนี้เธอเริ่มเข้าใจแล้ว ว่าทำไมเพื่อนของเธอถึงบอกว่าเขาดูแปลกๆ เธอต้องประเมินเขาใหม่อีกครั้ง

จอมเวทย์ส่วนใหญ่มักไม่มีประสบการณ์การต่อสู้ในระยะประชิด เพราะทั้งหมดต้องมุ่งเน้นไปที่การฝึกฝนและเรียนรู้เวทมนตร์ การฝึกการต่อสู้ระยะประชิดไปด้วยจะทำให้การฝึกเวทมนตร์ถูกลดความสำคัญลง แต่ชายคนนี้ไม่ใช่…. ท่าทางของเขาเมื่อครู่ เหมือนจะมีเบื้องลึกเบื้องหลังกว่าที่เธอคิดไว้เสียอีก

ถึงจะเป็นเช่นนั้น แต่ท่าทางของเขากลับทำให้เธอรู้สึกคุ้นเคย เหมือนกับใครบางคนที่ช่วยเธอจากโชคชะตาที่น่าสิ้นหวัง แต่ก็เป็นคนที่ทิ้งเธอไว้ที่บ้านเด็กกำพร้า ไม่ว่าเธอจะขอร้องให้เขาพาเธอไปด้วยแค่ไหนก็ตาม

“แล้วเธอล่ะ ตามฉันมาทำไม?”

คำถามนั้นทำให้หญิงสาวตื่นจากภวังค์ เธอกัดริมฝีปาก พลางเบือนสายตาไปทางอื่น แสงจันทร์สาดส่องผ่านยอดอาคาร ทำให้ใบหน้าของเธอดูอ่อนไหว เต็มไปด้วยอารมณ์ที่สับสน

“ก็…ฉันแค่สงสัยว่านายจะไปไหน” เธอตอบด้วยน้ำเสียงที่พยายามให้ฟังดูมั่นใจ แต่กลับแฝงไปด้วยความลังเล

“เธอนี่มัน…” ชายหนุ่มถอนหายใจพลางส่ายหน้าเล็กน้อย แต่แววตาที่เคยเย็นชาดูเหมือนจะอ่อนลงนิดหน่อย เขามองเธอด้วยสายตาที่ซับซ้อน ราวกับกำลังพยายามปิดบังอะไรบางอย่างที่เธอไม่อาจเข้าใจได้ในตอนนี้

“คราวหน้าถ้าจะตามมา ก็ส่งเสียงหน่อย จะได้ไม่ต้องเกือบโดนเชือด” เขาพูดด้วยน้ำเสียงแหบๆ พลางก้าวเข้ามาใกล้เธอมากขึ้น ท่าทางของเขายังคงสงบนิ่ง แต่แววตาที่คมกริบทำให้เธอรู้สึกถึงอารมณ์ที่แตกต่างจากชายหนุ่มที่เธอเคยเจอก่อนหน้าลิบลับ ทำให้เธอยิ่งสับสนกว่าเดิม

“ฉันไม่คิดจะทำแบบนี้อีกหรอก!” ไอลีนสวนกลับทันควัน น้ำเสียงยังเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง แต่ก็อดไม่ได้ที่จะพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ พลางบ่นพึมพำ “บ้าที่สุด…”

เมื่อเห็นดังนั้น ชายหนุ่มก็มีท่าทีผ่อนคลายขึ้น เขาก้มลงเก็บบางอย่างจากพื้น มันเป็นคทาเวทมนตร์ของเธอที่หล่นไปตอนเขาเผลอจู่โจม เขาปัดคราบสกปรกที่ติดอยู่ออกเบาๆ ก่อนจะยื่นมันให้เธอโดยไม่พูดอะไร แสงจันทร์ส่องลงมาที่คทา ทำให้ลวดลายเวทมนตร์บนนั้นเปล่งประกายระยิบระยับ

หญิงสาวรับคทามาไว้ในมือ มองเขาด้วยความสงสัย

“แล้วนี่นายจะรีบไปไหน? ทำไมต้องแอบมาตอนนี้ด้วย” เธอเอ่ยถาม น้ำเสียงยังไม่หายขุ่นเคือง แววตาของเธอแฝงความกังวลที่ไม่อาจปิดบังได้

“ไปหาหมอ” เขาตอบเสียงเรียบ พลางยักไหล่เล็กน้อยราวกับมันเป็นเรื่องธรรมดา ท่าทางของเขาดูสงบนิ่ง แต่แววตาที่มองไปข้างหน้ากลับแฝงไปด้วยความเร่งรีบ

“หาหมอ?” เธอทวนคำ ดวงตาเบิกกว้างเล็กน้อยอย่างแปลกใจ

“ที่ตระกูลก็มีหมอแล้วนี่ ทำไมนายต้องออกไปหาหมอที่อื่นด้วย?”

ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจยาว สายตาของเขาดูอ่อนล้าลงเล็กน้อย ขณะหยิบเอานาฬิกาพกเรือนเล็กขึ้นมาดูเวลา 

“โทษที ไม่อยากเสียเวลาตอบ ถ้าอยากตามก็ตามมา แต่ช่วยเงียบๆหน่อยหล่ะกัน”เขาพูดสั้นๆด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ก่อนหันหลังกลับอย่างรวดเร็ว โดยไม่แม้แต่จะอธิบายใดๆ

“เดี๋ยวสิ— นี่นายไม่ได้กำลังไปทำเรื่องแปลกๆใช่ไหม?” ไอลีนเอ่ยขึ้นพลางเร่งฝีเท้าเดินตามหลังเขา ชายหนุ่มไม่ได้ตอบอะไร เขาเพียงแค่เร่งฝีเท้า เดินตรงไปตามเส้นทางที่ค่อนข้างดูเก่าโทรมกว่าอย่างเห็นได้ชัด เธอทำได้เพียงแค่กลอกตาอย่างหงุดหงิด แต่ก็ยังคงตามเขาไปไม่ห่าง