ตอนที่ 32 ติดตาม

หลังจากที่หญิงสาวหลับไป ชายหนุ่มนั่งนิ่งอยู่ในความเงียบ ทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้น

ไฟไหม้สองจุดในคืนเดียว—หนึ่งคือห้องของเขาเอง สถานที่ที่เคยอบอวลไปด้วยเงาของความทรงจำ ทุกอย่างที่หล่อหลอมเป็นชีวิตของเขาและเธอ หนังสือที่เคยวางเรียงไว้อย่างเป็นระเบียบ บัดนี้กลายเป็นเถ้าถ่าน เฟอร์นิเจอร์ที่เขาเลือกเองถูกเผาผลาญจนไม่เหลือเค้าเดิม ทุกสิ่งที่เคยเป็นส่วนหนึ่งของวันคืนที่เคยมีร่วมกัน มอดไหม้ไปพร้อมกับเปลวเพลิง ราวกับว่ามันไม่เคยมีอยู่ตั้งแต่แรก…

มือขวาของเขากำแน่นจนข้อกระดูกปูดขึ้นมา เขาบีบมือจนเจ็บ แต่พยายามข่มความรู้สึกโกรธเอาไว้ แม้จะพยายามทำเช่นนั้น แววตากลับยังคงสะท้อนความเจ็บปวดที่ฝังลึกอยู่ภายใน เขาหายใจเข้าลึก พยายามประคองสติขณะที่ความคิดบางอย่างแล่นเข้ามาในหัว

อีกแห่งคือโรงพยาบาลกลางเมือง... สถานที่ๆซึ่งไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกันเลย หากต้องการลบตัวตนของเขาจริงๆ แค่เผาห้องพักก็เพียงพอ แต่ทำไมต้องเผาโรงพยาบาล?

เรื่องมันใหญ่เกินไป… หรือทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องบังเอิญที่เกิดขึ้นตอนที่เกิดเรื่องกับเขาพอดี? แต่ถ้านี้เป็นแผนของใครบางคน แล้วพวกมันจะได้ประโยชน์อะไรจากการกระทำเช่นนี้?

ชายหนุ่มนั่งครุ่นคิด ขณะนั่งอยู่ข้างเตียง ใกล้ๆกับหญิงสาวที่กำลังนอนหลับอยู่ ลมหายใจเริ่มลึกและสม่ำเสมอ บรรยากาศรอบตัวเงียบสงบ ราวกับความฝันกำลังโอบล้อมเธอไว้ในอ้อมกอดที่ปลอดภัย

เขาจ้องมองเธอเงียบๆอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เสียงเคาะประตูจะดังขึ้น ทำลายความเงียบในทันที ชายหนุ่มเหลือบมองเอเลน่าอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าเธอจะไม่ตื่น ก่อนจะลุกขึ้นและเดินไปที่ประตู

ชายรับใช้ในชุดเรียบง่ายยืนอยู่ด้านนอก ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเบื่อหน่ายและเย้ยหยัน ปึกหนังสือพิมพ์ในมือดูเหมือนหนักสำหรับเขา เขามองอาร์วินด้วยสายตาที่ขาดความเคารพ

"หนังสือพิมพ์ที่ท่านสั่งให้รวบรวมไว้ครบแล้ว เสียเวลาข้าจริงๆเลย ทีหลังถ้าจะให้ทำอะไรแบบนี้อีก อย่าลืมติดเงินมาให้ด้วยล่ะ"

คำพูดของเขาแฝงด้วยน้ำเสียงห้วนๆและหยิ่งผยอง เหมือนจงใจล้ำเส้น ราวกับคิดว่าตัวตนตรงหน้าไม่มีทางตอบโต้ หรือทำอะไรเขาแน่นอน หากเป็นเขาคนเดิม แต่เขาคิดผิด

บรรยากาศบริเวณโดยรอบเริ่มเปลี่ยนไป พลังเวทย์ที่แผ่ซ่านออกมาจากร่างกาย ราวกับมีแรงกดดันที่มองไม่เห็นค่อยๆกดทับชายที่อยู่เบื้องหน้า ดวงตาสีเทาเข้มของเขาจ้องมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างไร้ความรู้สึก แต่ความเย็นเยือกที่ส่งผ่านมานั้นทำให้ชายรับใช้รู้สึกเหมือนหัวใจถูกบีบรัด

ชายหนุ่มพูดขึ้นช้าๆแต่ชัดเจน แต่ละคำเหมือนเสียงของน้ำแข็งที่กำลังแตกร้าว

“การที่แกเสียมารยาทกับผู้เป็นนาย...ดูเหมือนว่าแกอยากจะโดนตัดลิ้นมากสินะ”

ข้ารับใช้ตรงหน้าชะงักไปทันที ขาของเขาสั่นเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว อากาศรอบตัวดูแน่นขึ้นจนเขาหายใจไม่ออก แผ่นหลังชื้นเหงื่อ รู้สึกเหมือนร่างกายของตัวเองหนัก ไร้เรี่ยวแรงมากขึ้นเรื่อยๆ 

“ไม่มีใครสนใจ.....ถ้าจะมีใครสักคนหายไปเพราะความปากพล่อยหรอกน่ะ แกอยากลองดูไหมหล่ะ?”

เสียงที่แผ่วเบาของเขากลับดังก้องในหัวของชายรับใช้ ราวกับคมมีดที่กรีดลงบนจิตใจ ชายตรงหน้ารีบโค้งตัวต่ำทันที

"ข้าผิดไปแล้ว ท่านโปรดยกโทษให้ด้วย!" เขากล่าวด้วยเสียงสั่น ร่างกายเริ่มลนลาน

ชายหนุ่มกระตุกยิ้มเล็กน้อย แต่แววตาของเขายังคงเย็นชา

"จำไว้ ถ้าฉันเรียกเมื่อไหร่ แกต้องมา ไม่งั้น..." เขาไม่ได้พูดจบ แต่ความหมายชัดเจนเกินพอ

ข้ารับใช้ชายหมุนตัว เตรียมจะเดินหนีอย่างลนลาน แต่ยังไม่ทันก้าว เขาก็พูดขึ้นอีกครั้ง น้ำเสียงของเขาแผ่วเบาแต่กลับทรงพลัง

“หนังสือพิมพ์….”

ข้ารับใช้ชะงัก และรีบยื่นปึกหนังสือพิมพ์ที่ถืออยู่มาให้ มือของเขาสั่นจนแทบจับมันไม่อยู่

ชายหนุ่มหยิบหนังสือพิมพ์ไปอย่างใจเย็น ก่อนจะโน้มตัวลงเล็กน้อย กระซิบข้างหูชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ

“และอีกอย่าง...ห้ามบอกเรื่องที่ฉันพูดกับแกให้ใครฟัง ถ้าฉันรู้ว่าเรื่องนี้หลุดออกไป...” เขาหยุดครู่หนึ่ง เสียงแผ่วลงราวกับมีดปลายแหลมกรีดเข้าหูชายหนุ่ม

“...ฉันจะเป็นคนตัดลิ้นแกเอง”

ชายรับใช้ตัวแข็งทื่อ สะดุ้งเฮือกก่อนรีบพยักหน้าอย่างลนลานและวิ่งออกไปอย่างไม่คิดชีวิต

ชายหนุ่มปิดประตูอย่างแผ่วเบา เดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้ เขาวางปึกหนังสือพิมพ์ลงบนโต๊ะข้างเตียง ก่อนจะทอดสายตามองเอเลน่าที่หลับอยู่ แววตาของเขากลับมาสงบอีกครั้ง ปล่อยให้ความรู้สึกของร่างนี้ ที่ยังหลงเหลืออยู่จากการที่ปล่อยให้มันครอบงำก่อนหน้านี้หายไป เพื่อให้ตัวเองกลับมาเป็นปกติ

เขานั่งพิงพนักเก้าอี้ ปลายนิ้วเคาะกับที่วางแขนเบาๆ ในขณะที่สายตาจ้องมองไปยังประตูที่ชายรับใช้เพิ่งออกไป เสียงฝีเท้าของอีกฝ่ายเลือนหายไปในระยะไกล ความเงียบกลับคืนสู่ห้องอีกครั้ง เขาลูบหนังสือพิมพ์ที่วางอยู่บนโต๊ะเบาๆ

"ที่สำคัญ..." เขาคิดในใจ เสียงความคิดของเขาชัดเจนและหนักแน่น

“…จำเป็นต้องรวบรวมข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ เพื่อที่จะใช้วางแผนในอนาคต”

สายตาของเขาหยุดอยู่ที่ปึกหนังสือพิมพ์ ก่อนที่จะหยิบฉบับบนสุดขึ้นมาอ่าน ดวงตาสีเทาเข้มจ้องมองอย่างตั้งใจราวกับพยายามรวบรวมข้อมูลสำคัญเกี่ยวกับสถานการณ์ในเมืองในช่วงที่เขาไม่อยู่

แสงแดดยามสายลอดผ่านหน้าต่าง ส่องประกายอ่อนๆ ในห้องที่เงียบสงบ ขณะที่เอรอสในรูปลักษณ์อาร์วินนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ พร้อมจมอยู่กับความคิดที่เรียงร้อยอย่างมีระเบียบเพื่อวางแผนการสำหรับอนาคตที่กำลังจะมาถึง

ในช่วงหัวค่ำของวันเดียวกัน

ไอลีนถือสมุดบันทึกเวทมนตร์เล่มเล็กไว้ในมือ ขณะเดินไปตามทางเดินในคฤหาสน์ที่เงียบสงบ ผมยาวสีน้ำตาลของเธอถูกมัดรวบไว้หลวมๆด้านหลัง ปลายเส้นผมพลิ้วไหวไปตามจังหวะก้าวเดิน เธอสวมชุดคลุมสีน้ำตาลอ่อนที่มีสัญลักษณ์เวทมนตร์สะท้อนแสงจันทร์เล็กน้อย ผ้าคลุมบางเบาดูสง่างามแต่คล่องตัวพอสำหรับการเคลื่อนไหวในยามค่ำคืน มืออีกข้างถือคทาไม้เนื้อแข็งที่ถูกแกะสลักอย่างประณีต ปลายคทาประดับด้วยคริสตัลสีใสที่เปล่งแสงเรืองรองจางๆ ราวกับกักเก็บพลังเวทไว้ภายใน

ตอนนี้เธอกำลังไปทำหน้าที่เสริมความปลอดภัยให้คู่หมั้นของเพื่อนสนิทของตน ที่ตอนนี้เธอออกไปทำธุระบางอย่างอีกเมืองนึง กว่าจะกลับมาก็พรุ่งนี้ ซึ่งในวันนี้ เธอได้รับหน้าที่ให้คุ้มครองความปลอดภัยของเขาชั่วคราว

แสงจากโคมไฟติดผนังทอดเงาสะท้อนบนพื้นหินเย็นเยียบ เสียงฝีเท้าของเธอเบาบางจนแทบไม่ได้ยินขณะที่กำลังเดินไปตามทางเดิน แต่แล้วกลับเหลือบไปเห็นเงาร่างหนึ่งที่เคลื่อนไหวอย่างระมัดระวังอยู่ด้านล่างของคฤหาสน์

ร่างนั้นคือคู่หมั้นของเพื่อนสนิทเธอ เขาสวมชุดข้ารับใช้ในที่ดูเรียบง่ายแต่สะอาดสะอ้าน เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวคาดด้วยเสื้อกั๊กสีดำเข้ารูปและกางเกงสีน้ำตาลเข้มที่พับปลายไว้เล็กน้อย หมวกแบนทรงกลมที่มียอดยกขึ้นนิดหน่อยปกปิดเส้นผมสีทองที่ยุ่งเล็กน้อย แว่นตาสีน้ำตาลอมแดงช่วยบดบังสายตาของเขาจากผู้พบเห็น ดวงตาสีเทาอันลึกลับถูกซ่อนเร้นไว้ราวกับต้องการปิดบังตัวตน

เขาก้าวเดินอย่างเงียบเชียบ ลัดเลาะผ่านแนวพุ่มไม้ด้านข้างของคฤหาสน์ ท่าทางของเขาดูระมัดระวังในทุกย่างก้าว ราวกับพยายามหลีกเลี่ยงการถูกจับตามอง ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนของเธอหรี่ลงด้วยความสงสัย

“สภาพแบบนั้น คิดจะไปไหนกัน?” เธอพึมพำเบาๆ ก่อนจะตัดสินใจติดตามเขาอย่างเงียบๆ