ตอนที่ 31 คำลวง

ความกังวลในใจของเธอคลี่คลายลง แต่ก็ยังไม่หมดสิ้น ราวกับไม่สามารถสลัดคำถามนั้นออกจากหัวไปได้ ก่อนจะหายใจเข้าลึก รวบรวมความกล้าอีกครั้ง

“ฉันรู้ว่ามันอาจจะไม่เหมาะที่จะถามอะไรแบบนี้ ในตอนที่นายเพิ่งผ่านเรื่องเลวร้ายมา…”

เธอหยุดเพื่อสังเกตปฏิกิริยาของเขา แต่ชายหนุ่มยังคงนิ่ง เหมือนไม่มีความสับสนใดๆ

“มันมีหลายเรื่องที่ฉันอยากจะถามนาย แต่…” เธอลดสายตาลงมองแก้วชาที่อุ่นในมือ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาเขา “เรื่องที่สำคัญกว่านั้น—ฉันอยากรู้... นายได้รับอะไรจากการทดสอบนั้น?”

ชายหนุ่มมีท่าทีลำบากใจเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มตอบอย่างอึดอัด

"ขอโทษด้วย มันเป็นความลับเฉพาะฝ่ายนักเวทย์ ไม่สามารถบอกได้"

"ฉันรู้เกี่ยวกับการทดสอบนั้นแล้ว แล้วก็รู้ด้วยว่าของรางวัลอาจจะเป็นชิ้นส่วนร่างกายของจอมปราชญ์ไรอัส นายไม่จำเป็นต้องปิดบังหรอก"

เขาชะงักเล็กน้อย หยุดคิดไปชั่วขณะก่อนจะพูดออกมา

"รู้มาจากไอริสสิน่ะ? เธอคนนั้นไม่เข้าใจความละเอียดอ่อนของฝ่ายอัศวิน กับ จอมเวทย์รึไง?"

"แล้วมันจะเกิดอะไรขึ้นถ้ารู้แล้ว?"

"ถ้ารู้แล้วก็ไม่เป็นอะไร" เขาพูดเสียงต่ำ แล้วเขาก็ถอนหายใจ

"ฟังแล้วก็อย่าไปบอกใครล่ะ แล้วก็ห้ามบอกด้วยว่าเธอรู้มาจากไอริส ไม่งั้นเธอคนนั้นได้เดือดร้อนแน่ๆ"

เขาหยุดพูดไปครู่นึง ก่อนที่จะปลดกระดุมเสื้อออกช้าๆ เสียงกระดุมที่หลุดจากร่องก็ดังขึ้นในความเงียบ เผยให้เห็นรอยแผลที่ยังหลงเหลืออยู่บริเวณหัวใจ ซึ่งดูเหมือนจะยังไม่หายสนิทเต็มที่ รอยแผลเป็นเหมือนเครื่องหมายของการเปลี่ยนแปลงที่ไม่มีวันลบเลือน

เขายกมือขึ้นทาบบนแผลกลางอกช้าๆ ราวกับกำลังสัมผัสถึงบางสิ่งที่มองไม่เห็น เสียงทุ้มแผ่วเบาหลุดออกมาพร้อมกับลมหายใจเหนื่อยล้า

“สิ่งที่ฉันได้รับ...คือส่วนของหัวใจ ส่วนที่สามารถบรรจุและสร้างพลังเวทได้มหาศาล”เขาหยุดพูดไปครู่หนึ่ง ดวงตาฉายแววหม่นหมองเล็กน้อย

“ตอนนี้ต้องใช้เวลาปรับตัวอีกสักพัก...กว่าจะฟื้นคืนวงแหวนกลับมาได้ เพราะมันหายไปพร้อมกับหัวใจเดิมของฉันแล้ว”

เอเลน่าจ้องมองไปที่แผลนั้น แสงเรืองรองจางๆ บนผิวเนื้อสะท้อนออกมาเหมือนแสงแห่งชีวิตใหม่ ทว่าในใจเธอกลับเต็มไปด้วยคำถาม เธอหันมาสบตาเขา สายตาเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ

“แล้ว...ดวงตาของนายล่ะ? มันเปลี่ยนไปได้ยังไง?” เธอถามด้วยเสียงแผ่วเบา ราวกับกลัวว่าคำถามนี้จะกระตุกบางสิ่งในใจของเขา

ชายหนุ่มเงียบไปครู่หนึ่ง ราวกับคำถามนั้นบีบให้เขาจมลึกลงไปในความทรงจำที่ไม่อยากนึกถึง ก่อนจะถอนหายใจยาว เลื่อนมือขึ้นสัมผัสบริเวณขอบตาของตัวเองอย่างแผ่วเบา

“เธอจำคนที่ชื่อว่า เอรอส ได้ไหม?”

ชื่อที่หลุดออกมาจากปากเขาทำให้หัวใจของเอเลน่าราวกับหยุดเต้น ใบหน้าของเธอซีดลงในทันที

“...เขาทำไม?”

ชายหนุ่มหันมามองเธอ ดวงตาที่เปลี่ยนไปของเขาสะท้อนความรู้สึกบางอย่างที่ซ่อนลึก ก่อนจะพูดออกมา

“เขา...ก็อยู่ในคุกนั้นด้วย” น้ำเสียงของเขาเจือความขมขื่นเล็กน้อย ราวกับไม่อยากนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้น

หญิงสาวนั่งอยู่บนเตียง จ้องมองเขาที่ยังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้ใกล้ๆ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าและเศร้าสร้อย ดวงตาสีเทาที่มองมาทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกดึงเข้าสู่ความลึกที่อธิบายไม่ได้ มีบางสิ่งในแววตานั้นที่ทำให้หัวใจเธอสั่นไหว แต่เธออ่านมันไม่ออก

เขานิ่งเงียบไปสักพัก ท่าทางเหมือนกำลังรวบรวมความกล้าอย่างยากลำบาก ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา

"เอเลน่า... ฉันไม่แน่ใจว่าควรเริ่มจากตรงไหน แต่ฉันจะพยายามเล่าให้เธอฟัง"

เสียงของเขานุ่มลึก แต่สั่นเครือเล็กน้อย เธอรู้ว่าเขากำลังแบกรับอะไรบางอย่างที่หนักหนา ทว่าในใจของเธอเองก็เต็มไปด้วยคำถามมากมาย ก่อนพยักหน้าเบาๆ เป็นเชิงให้เขาพูดต่อ

"ตอนที่ฉันถูกจับอยู่ในคุก... ฉันไม่รู้เลยว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว แต่แล้วคืนก่อนที่ฉันจะหนีออกมาได้ จู่ๆก็มีวงแหวนประหลาดเกิดขึ้นในห้องขัง มันเปล่งแสงสว่างจ้าและส่งเสียงก้องไปทั่ว ฉันรู้ว่ามันอันตราย แต่ตอนนั้น ฉันไม่มีทางเลือกอื่น... ฉันเลยลองเข้าไป"

"แล้วมันพานายไปไหน?" เธอถาม น้ำเสียงพยายามรักษาความสงบนิ่ง แม้จะรู้สึกว่ามันสั่นน้อยๆ

"ที่อีกฝั่ง... ฉันพบว่าตัวเองอยู่ในสวนขนาดใหญ่ มีต้นไม้ใหญ่ที่ยอดแตะถึงโดม และในศาลาใกล้ๆ กับต้นไม้นั้น... ฉันเจอผู้หญิงคนหนึ่ง….. เธอบอกกับฉันว่า ฉันต้องเข้ารับการทดสอบความเข้ากันได้กับหัวใจ"

"ผู้หญิงคนนึงงั้นหรอ?" เอเลน่าทวนคำอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง 

"ใช่...บางทีเธออาจจะเป็นแม่มดก็ได้ ถ้าดูจากพลังที่หลุดออกมาเล็กน้อยล่ะน่ะ"

"แล้วทำไมนายต้องไปรับการทดสอบด้วย?" 

"เธอบอกว่าฉันกำลังจะตาย..." ชายหนุ่มตอบเสียงแผ่ว

"และฉันไม่มีทางเลือก ฉันต้องรับหัวใจนั้น ถ้าไม่อย่างนั้น ฉันก็ไม่รอด เธอก็เห็นสภาพฉันก่อนหน้านี้แล้วหนิ?"

หญิงสาวรู้สึกถึงลมหายใจที่ติดขัดเล็กน้อย ความหมายในคำพูดของเขาดูหนักหนาเกินกว่าที่เธอจะรับได้ในทันที แต่เธอก็ยังคงนิ่งฟัง ขณะที่พยายามสงบใจและจัดการกับความคิดที่ปั่นป่วนในหัว เขาหยุดลงเล็กน้อย เหมือนกำลังชั่งใจว่าจะเล่าต่อหรือไม่ ก่อนที่เธอจะถามขึ้นมา

"แล้วมันเกิดอะไรขึ้นต่อ?"

"ฉันพยายามสัมผัสหัวใจนั้น... และตอนนั้นเอง ฉันก็หมดสติไปทันที แต่ในช่วงเวลานึงที่ฉันสะลืมสะลือตื่นขึ้นมา  ก็พบว่าตัวเองอยู่ในของเหลวบางอย่าง คล้ายกับกำลังลอยอยู่ในถังใสขนาดใหญ่"เขาหยุดเล็กน้อย น้ำเสียงเริ่มสั่น

"และตอนนั้นเอง... ฉันเห็นเขา เขายืนอยู่ข้างแม่มด ราวกับกำลังจับตาดูฉัน และดวงตาของฉัน... มันอยู่บนใบหน้าของเขา"

หญิงสาวรู้สึกเหมือนทั้งร่างถูกความเย็นวาบแทรกผ่าน เธอมองหน้าชายหนุ่มอย่างนิ่งเงียบ หากเป็นอาร์วินคนเดิมที่เธอรู้จัก เธอคงเชื่อเขาอย่างสนิทใจโดยไม่ตั้งข้อสงสัยใดๆ แต่เมื่อเธอจ้องไปยังดวงตาคู่นั้น ที่บัดนี้กลายเป็นสีเทาเหมือนกับเขาคนนั้น ความลังเลและความสงสัยก็ก็ไม่อาจลบเลือนหายไปได้

แต่เธอก็รีบสลัดความคิดนั้นออกจากหัว พร้อมบอกตัวเองว่าเธออาจคิดมากเกินไป ทุกอย่างในตัวเขาดูเหมือนอาร์วินที่เธอรู้จัก น้ำเสียงอบอุ่นที่เธอคุ้นเคย ท่าทางที่เต็มไปด้วยความจริงใจ และแม้กระทั่งสัมผัสที่ยังคงมอบความรู้สึกปลอดภัยและอบอุ่นเหมือนเดิม

ทว่าลึกลงไปในใจ เธอกลับอดไม่ได้ที่จะตั้งคำถามกับตัวเองว่า นี่คืออาร์วินจริงๆ ใช่ไหม? ความทรงจำในวันเก่าๆ ของเขาเริ่มขัดแย้งกับสิ่งที่เธอเห็นในตอนนี้ รอยยิ้มและสายตาที่เคยเปี่ยมด้วยความอ่อนโยน บัดนี้ดูเหมือนกำลังซ่อนบางสิ่งที่เธอไม่อาจรับรู้

“มันก็แค่ดวงตาของเขาที่เปลี่ยนไป...” เธอบอกตัวเองในใจ พยายามทำให้ตัวเองสงบ แม้ว่าในส่วนลึกของจิตใจ จะยังมีบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ และไม่อาจอธิบายได้ เธอสูดลมหายใจลึก พยายามจัดระเบียบความคิด ก่อนจะพูดออกมา

"หากทุกอย่างที่ว่ามาเป็นเรื่องจริง... ตอนที่เอรอสกลับมาที่เมือง ก็คงหลุดเข้าไปในการทดสอบด้วยพอดี ถึงแม้ว่าเขาจะ..." เธอหยุดคำพูดไว้เพียงชั่วครู่ ก่อนจะกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

"ถึงแม้ว่าเขาจะ…….. ตายไปแล้วก็ตาม"