ช่วงต้นยุค80นี้เปรียบเสมือนยุคทองของการเริ่มต้นสร้างฐานะใครรู้ก่อนได้ก่อน คุณหมอหยางชิงโม่ที่เตรียมตัวมาอย่างดีที่จะใช้ชีวิตให้สุขสบายในปี80นี้แต่เธอกลับต้องเจอเรื่องเซอร์ไพส์ใหญ่หลวงซะแล้วสิ.
View Moreบทที่ 19 เฉินหวังตงคือใครกันแน่ (พระเอกออกมาช้าต้องมีเงื่อนงำแน่นอน)หยางชิงโม่ค่อยๆ ยื่นมือออกไปรับกระดาษสีทองจากเจ้าเสี่ยวเฮย ข้อความสีทองบนนั้นส่องประกายระยิบระยับ สะท้อนให้เห็นถึงความลึกลับและอำนาจบางอย่างที่แฝงอยู่"ช่วยเฉินหวังตงให้ได้ แล้วคุณจะมีสิทธิที่จะเลือกว่าจะอยู่ในยุคนี้ต่อไปหรือกลับไปในยุคที่คุณจากมา"...ชิงโม่อ่านข้อความซ้ำแล้วซ้ำเล่า พยายามวิเคราะห์และแยกแยะถึงความหมายที่ซ่อนอยู่ในข้อความนั้น แต่ทุกครั้งที่เธอคิด เธอกลับพบว่าคำถามมากมายผุดขึ้นในหัวของเธอเฉินหวังตงคนนั้นเป็นใครกันแน่?เขาไม่ใช่แค่นายทหารธรรมดาคนหนึ่งหรอกหรือ?เขามีความเกี่ยวข้องอย่างไรกับเธอและเจ้าเสี่ยวเฮย?ทำไมเธอถึงถูกเลือกให้ย้อนเวลากลับมาช่วยเขา?โลกนี้มีผู้คนมากมายเป็นล้านๆ คน ทำไมเธอถึงเป็นผู้ถูกเลือก?ทันใดนั้น ภาพความฝันซ้ำๆ ที่เธอเคยเห็นก่อนจะข้ามเวลาก็ผุดขึ้นมาในความทรงจำ ผู้หญิงคนนั้นที่หน้าตาคล้ายเธอ ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร? ทำไมเธอถึงได้มาเข้าฝันของเธอ? พวกเขาเกี่ยวพันกันอย่างไร?คำถามมากมายถาโถมเข้ามาในหัวของเธอ จนเธอรู้สึกว่าทุกอย่างเริ่มซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆ ก่อนหน้านี้ หยางชิงโม่เพียงคิดว่
บทที่ 18 เฉินหวังตงกลับบ้าน... บาดเจ็บถูกส่งตัวกลับบ้านถึงจะถูก หลีอันเล่อกำลังเลี้ยวรถเข้าหมู่บ้านจากหน้าหมู่บ้าน ระหว่างทางนั้นหยางชิงโม่มองเห็นความวุ่นวายสับสนบางอย่างและมันก็เริ่มใกล้บ้านเธอขึ้นเรื่อย ๆที่หน้าบ้านของเธอ มีรถทหารจอดอยู่หน้าบ้าน คุณพ่อคุณแม่เฉินและพี่น้องของสามีทุกคนยืนกันเต็มหน้าบ้านเธอ สีหน้าของแต่ละคนนั้นซีดเซียวมาก คุณแม่เฉินและน้องห้าเฉินหรงหรง ร้องไห้จนตาบวม โดยคุณแม่นั้นมีสะใภ้ใหญ่ยืนประคองอยู่ท่าทางเหมือนจะล้มได้ตลอด และเธอยังได้ยินเสียงร้องไห้หลายเสียงประสานกันด้วย แน่นอนว่านั้นจะต้องเป็นเสียงของพวกเจ้าเด็กแฝดของเธอแน่ คงจะตกใจที่มีคนมาที่บ้านเยอะแยะไปหมดและอาจจะมีบางสิงบางอย่างเกิดขึ้นด้วย...หยางชิงโม่ใช้มือตบหน้าผากเบาๆ ....มันคงไม่ใช่อยากที่คิดใช่มั้ย?? พล็อตนิยายย้อนเวลาลอยขึ้นมาทันที..…แน่นอน….เฉินหวังตงต้องบาดเจ็บและถูกส่งกลับมาบ้าน….เมื่อรถจอดเธอกระโดดลงจากรถแล้วรีบเดินอย่างรวดเร็วเข้าบ้านไปทันที ลืมแม้กระทั้งของที่เอามาจากกองขยะวันนี้ สะใภ้ใหญ่อู่ชิงชิงรีบเก็บของทุกอย่างแล้วรีบเดินตามเธอเข้าไปในบ้านทันที..ภายในบ้านมีแต่ความสับสนวุ่นวายมาก มีนา
บทที่ 17 แจกันเก่าๆ แตกๆ กับภาพวาดเก่าๆพวกนี้จะเอาไปทำไม? เย็นวันนั้น ทั้งบ้านใหญ่และบ้านรองบ้านสะใภ้ใหญ่อู่ชิงชิงรวมทั้งบ้านป้าหวังได้ทดลองใช้สบู่ แชมพู่ ครีมนวดผม ที่หยางชิงโม่ให้ไป ทุกคนต่างชื่นชอบมาก ดมผม ดมแขนตัวเองอยู่ตลอด โดยเฉพาะป้าหวังนั้น ตอนนี้พ่อเฒ่าหวังซึ่งวนเวียนมาขอดมกลิ่นสบู่ในซอกคอของเธออยู่ร่ำไป รู้สึกว่าพ่อเฒ่าจะชอบกลิ่นกุหลาบสีแดงมากเป็นพิเศษเช้าวันรุ่งขึ้น หยางชิงโม่ก็พาเด็กๆ ไปหาแม่สามีอีกครั้งและยังได้บอกเผื่อไว้เลยว่าช่วงนี้ เธออาจจะยุ่งนิดหน่อยเพราะต้องรับของที่ญาติฝากมาและหาสถานที่ขายและจัดการธุระต่างๆ ด้วย ซึ่งแม่สามีนั้นเข้าใจและดีใจที่อย่างน้อยสะใภ้ของเธอจะได้มีรายได้เพิ่มขึ้นมาบ้าง ลำพังเงินเดือนจากหวังตงนั้นก็ไม่ได้มากอะไรสำหรับแม่ลูกสาม ถ้าได้มาเพิ่มจะได้อยู่สบายขึ้นหน่อย เธอยินดีดูแลเด็กๆ ให้ในช่วงนี้(เอะรู้สึกบางสิ่งบางอย่างหายไปนะ ...อะไรนะ..ต้องมีพระเอกด้วยรึ...เอ้า ลืมบทพระเอกซะงั้น 5555 เอาเป็นตอนหน้าพระเอกมาแน่...)หยางชิงโม่นัดหมายเวลากับสะใภ้ใหญ่อู่ชิงชิงที่จะไปที่กองขยะของราชวงค์เก่ากันตอน 9 นาฬิกา เธอเดินออกมารอที่ถนนหน้าแล้ว วันนี้หยางชิง
บทที่ 16 ลิปสติกสีแดง super red ของ CHANEL ก็ได้มาเยือนยุค 80’ s ด้วยเช่นกันเมื่อตกลงกันได้แล้ว ป้าหวังจะขอทำความสะอาดโต๊ะก่อน แล้วจะให้พ่อเฒ่าหวังยกไปให้ตอนเย็น ซึ่งตอนเย็นนี้นางได้บอกให้ลูกเขยกับลูกชายมาหาที่บ้านเพื่อปรึกษาเรื่องการเป็นตัวแทนขายสินค้าให้กับหยางชิงโม่เมื่อมีขนมเปี๊ยะหล่นจากฟ้าลงมา จะไม่ให้รีบร้อนจัดการได้อย่างไร ...ส่วนสะใภ้ใหญ่อู่ชิงชิง จะให้สามีมาปรึกษาในอีก 2 วันข้างหน้าเพราะสามีเธอลางานได้วันนั้น ซึ่งหยางชิงโม่ก็ตกลง และพวกเธอสองคนยังนัดหมายกันที่จะไปดูกองขยะของราชวงค์ ในวันพรุ่งนี้ซึ่งห่างจากหมู่บ้านหลี่ฮวาเพียง 10 กิโมเมตรเท่านั้นป้าหวังอยากไปด้วยแต่พรุ่งนี้บ้านดองของลูกสาวจะมาเยี่ยมจึงจำเป็นต้องอยู่รอต้อนรับ เมื่อตกลงกันเรียบร้อยทั้งสามคนก็แยกย้ายกันกลับบ้านทันที .ด้านป้าหวังนั้นเอาของที่หยางชิงโมให้มา เข้ามาเก็บที่ห้องนอนนางเปิดดูสบู่ที่ได้มา มันทั้งก้อนใหญ่และกลิ่นหอมมากนางยกขึ้นมาดมแล้วยิ้มกว้าง หอมเหมือนกลิ่นเงินหยวนเลย.นอกจากนี้ยังหยิบกล่องขนาดเล็กๆ ขึ้นมาอีก 1 กล่อง อันนี้หยางชิงโม่เพิ่งจะแอบยื่นให้เธอตอนจะกลับไป บอกว่าเป็นลิปสติกสีสวยที่กำลังเป็น
บทที่ 15 ขยะราชวงค์ยังมีอยู่หรือเปล่านะ เมื่อกลับถึงบ้านก็เป็นเวลาเกือบบ่ายโมง หยางชิงโม่รีบเดินไปที่บ้านใหญ่เพื่อรับเด็กๆ กลับบ้านทันที เมื่อเธอไปถึงเห็นเจ้าเสี่ยวเป่าเอาเก้าอี้เล็กมานั่งรอเธอที่หน้าประตูบ้าน โดยมีพี่ๆ ยืนและนั่งอยู่ใกล้ๆ“แม่!!!!!! แม่กลับมาแล้ว” เสี่ยวเป่าลุกจากเก้าอี้และรีบวิ่งไปหาเธอที่กำลังเดินเข้ามาทันทีเธออุ้มเขาขึ้นมาแล้วหอมแก้มทั้งสองข้างทันที เด็กน้อยแก้มแดงก่ำด้วยความอายแล้วซุกหน้าลงบนไหล่ของเธอ...กระซิบบอกเธอเบาๆ ว่า...“เสี่ยวเป่าคิดถึงคุณแม่มากเลย คุณแม่ไปนานจัง เสี่ยวเป่าร้องไห้ด้วย แต่ว่าพี่ใหญ่บอกว่าหากร้องไห้คุณแม่จะไม่กลับมาเสี่ยงเป่าก็เลยหยุดร้อง แล้วคุณแม่ก็กลับมาจริงๆ ”เด็กน้อยเอ่ยแล้วกอดคอเธอแน่นพลางเล่าเรื่องไปด้วย หยางชิงโม่ยิ้มเล็กน้อยกับเรื่องราวที่เจ้าต้องเล็กกระซิบข้างหูของเธอก่อนจะตอบว่า“แม่ก็คิดถึงเสี่ยวเป่าจ๊ะ แม่มีของเล่นกับขนมมาฝากเยอะเลย ต่อไปเสี่ยวเป่าไม่ต้องร้องไห้นะลูก แม่ไปไม่นาน และทุกครั้งจะกลับมาหาพวกลูกๆ แน่นอน” หยางชิงโม่อุ้มเด็กน้อยพลางบอกเขาให้มั่นใจไปด้วย พวกเด็กเมื่อได้ยินที่คุณแม่ของเขาสัญญาแบบนั้นพวกเขาก็พยักหน้า
บทที่ 14 สินค้าจากเซียงไฮ้หายากและราคาแพงทั้งนั้น นาฬิกา จักรยาน ผ้า จักรเย็บผ้าหยางชิงโม่เดินออกจากตลาดสดด้วยรอยยิ้มบางๆ การเจรจากับเจียงไห่เป็นไปอย่างราบรื่น เธอไม่เคยคิดว่าการทำธุรกิจในยุค 80 จะง่ายขนาดนี้ แต่นั่นก็เพราะเธอมีความได้เปรียบ สินค้าในมิติของเธอล้วนเป็นของที่หายากในยุคนี้เธอเดินมาถึงโกดังที่เช่าไว้ เธอล้วงกุญแจออกมาไขประตูเหล็กบานใหญ่ที่มีสนิมเกาะ เสียงเหล็กเสียดสีดังเอี๊ยดอ๊าด กลิ่นอับชื้นโชยออกมา"เอาละ ได้เวลาจัดการสินค้ากันแล้ว"เธอเริ่มนำจักรยานใหม่เอี่ยมออกมาเรียง แสงแดดที่ลอดผ่านหน้าต่างสะท้อนกับโครเมียมวาววับ ถัดมาคือจักรเย็บผ้าที่ในยุคนี้หาซื้อได้ยาก นาฬิกาข้อมือรุ่นคลาสสิกที่อีก 40 ปีจะกลายเป็นของสะสมราคาแพง และวิทยุทรานซิสเตอร์ที่ยังใหม่กริบ จากนั้นก็เป็นพวกผ้าม้วนหลากสีสันที่เธอเตรียมมาสำหรับขาย และจัดทุกอย่างให้เป็นหมวดหมู่เมื่อเธอพาคนมารับสินค้าจะได้สะดวกไม่ต้องเสียเวลาเอาเข้าเอาออกบ่อยๆ เสร็จแล้วก็เอาแม่กุญแจขนาดใหญ่ 2 ตัวมาล็อคประตูและเดินออกมา ...โดยเธอไม่รู้ตัวเลยว่า ได้ทำธุรกิจกับเจ้าพ่อตัวจริงของเมืองจู่ไห่เรียบร้อยแล้วตอนนี้เป็นเวลาเกือบ 11 โมงแล
บทที่ 13 แก๊งมังกรดำณ แก๊งมังกรดำ ฉีฮ้าว พี่ใหญ่ของแก๊งกำลังนั่งหน้าโต๊ะ ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด แก๊งมังกรดำของเขานั้นก่อตั้งขึ้นมาได้เกือบ 8 ปีแล้ว เขาและท่านนายพลเซี่ย ได้ก่อตั้งตลาดมืดขึ้นเพราะจะได้เป็นทางเลือกให้กับประชาชนที่ต้องการจะซื้อสินค้า อาหาร ในช่วงเวลาที่ยากลำบากนั้น ท่านนายพลเซี่ยเคยเป็นผู้บังคับบัญชาของเขามาก่อน และเมื่อ10 ปีก่อนนั้นเขาถือเป็นนายทหารหนุ่มที่มีฝีมือดีที่สุด และยังเป็นทหารคนสนิทของท่านนายพลเซี่ยแต่แล้วก็มีเหตุการณ์ลอบสังหารขึ้นในระหว่างทางที่ท่านนายพลกำลังจะกลับกองทัพที่ปักกิ่ง ในตอนนั้นเขาซึ่งอยู่ใกล้ได้เอาตัวเข้าขวางวิถีกระสุน ทำให้ท่านนายพลรอดมาได้อย่างหวุดหวิด แต่ตัวเขานั้นบาดเจ็บสาหัส ขา แขน ปอดเสียหายอย่างหนัก ทางโรงพยาบาลแจ้งว่า ขาของเขาไม่สามารถจะกลับมาเดินได้เหมือนปรกติอีกต่อไปเขาสลบไปถึง 2 สัปดาห์เมื่อฟื้นขึ้นมาเขาขอย้ายมาอยู่ที่เมืองจู่ไห่ที่เป็นบ้านเกิดของเขาและตั้งใจจะลาออกเพื่อกลับมาทำนาที่บ้าน ซึ่งท่านนายพลก็อนุญาตให้เขาลาออก ระหว่างนั้นคุณหนูเซี่ยจางหยุนลูกสาวคนสุดท้องของท่านนายพลเซี่ยซึ่งกำลังคบกันกับเขาอยู่และทั้งสองว่างแผนจะแต่งงานกันใ
บทที่ 12 ไม่มีใครสามารถโกงแก๊งมังกรดำได้ ขณะที่รถค่อยเคลื่อนเข้าสู่ตัวเมืองหยางชิงโม่สังเกตสภาพความเป็นอยู่มากมายระหว่างทาง ถนนหนทางในยุค 80 ยังเป็นถนนดินแดงสลับกับถนนลูกรังเป็นส่วนใหญ่ ผู้คนส่วนใหญ่ใช้จักรยานเป็นพาหนะ มีรถยนต์ผ่านไปมาน้อยมาก"ถ้าเทียบกับปี 2024 แล้ว ที่นี่เหมือนคนละโลกเลย" หยางชิงโม่พึมพำกับตัวเอง ขณะมองดูอาคารเก่าๆ ที่ยังไม่ได้รับการพัฒนา บริเวณที่ในอนาคตจะกลายเป็นตึกระฟ้าและศูนย์การค้าหรูหราเมื่อรถแทรกเตอร์ของหมู่บ้านเดินทางมาถึงตัวเมืองจู่ไห่ก็เป็นเวลา 9 โมงเช้าพอดี หลีอันเล่อบอกทุกคนว่าจะรอที่ทางเข้าหน้าตลาดสด และจะจอดรอจนถึงเวลา 12 นาฬิกาเท่านั้นถ้าใครอยากจะกลับด้วยก็ให้มาให้ตรงเวลาเมื่อทุกคนต่างแยกย้ายกันไปทำธุระของแต่ละคน หยางชิงโม่ก็เดินตรงไปที่ตลาดสดเพื่อดูว่าในร้านแต่ละร้านมีสินค้าแบบไหนบ้าง เธอเดินเข้าไปในตลาดกลางเมือง สังเกตราคาสินค้าต่างๆ อย่างละเอียด เห็นผู้คนกำลังต่อคิวซื้อของใช้จำเป็น บางร้านมีป้าย "ต้องใช้คูปองแลกซื้อเท่านั้น" ติดอยู่ เธอจดบันทึกราคาสินค้าพื้นฐานไว้ในใจ:ข้าวสาร 1 กิโลกรัม ราคา 2.14 หยวนเนื้อหมู 1 กิโลกรัม ราคา 2.20 หยวนน้ำตาลทร
บทที่ 11 กำลังง่วงนอนก็มีคนส่งหมอนให้ทันทีเมื่อพิจารณาถึงสถานการณ์ปัจจุบันของตัวเองแล้วตอนนี้เธอไม่รู้จักใครที่นี้เลย ที่จะนำสินค้าของเธอไปขายได้ ดังนั้นเธอต้องวางแผนที่จะทำให้สินค้าของเธอเป็นสินค้าที่ขายส่งให้กับห้างร้านขนาดเล็กใหญ่และหาตัวแทนจำหน่ายเท่านั้น ดังนั้นเธอจึงได้ทำรายชื่อห้างร้านรวมถึงตลาดสดที่เธอต้องการที่จะส่งสินค้าให้พวกเขา โดยเท่าที่เธอหาข้อมูลมานั้น สินค้า ประเภท สบู่ ยาสระผม ยาสีฟัน เสื้อผ้า ของเล่น รวมถึงอาหารสดประเภทต่างๆ ยังคงเป็นสินค้าที่หายากในยุคนี้ แต่ด้วยความที่เธอตัวคนเดียวสินค้าที่เป็นประเภทอาหารสดเธอจะยังไม่นำออกมาขาย แต่จะเสนอขายสินค้าประเภทของใช้ในชีวิตประจำวันให้กับทางห้างและตลาดสดดูก่อน โดยเธอได้นำตัวอย่างสินค้าที่จะเสนอขายไปด้วย อย่างละ 10 ชิ้นเมื่อออกจากบ้านใหญ่เธอกลับมาที่บ้านตัวเองแล้วเตรียมอาหารเที่ยงสำหรับเด็กๆ และได้เตรียมเผื่อบ้านใหญ่ด้วยเลย โดยเธอได้เอาขาหมูพะโล้หม้อใหญ่ออกมาและอกไก่ชุบแป้งทอดออกมาใส่ตะกร้าแล้วเดินออกไปที่บ้านใหญ่พร้อมพวกเด็กๆ อีกครั้งซึ่งเธอได้คุยกับเด็กๆ แล้วว่าวันนี้จะไปรับของที่คุณยายคุณตาส่งมาให้ ดังนั้นจึงให้พวกเขาไป
บทที่ 1 ความฝันก่อนย้อนเวลา รีไรท์หยางชิงโม่ลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความอ่อนเพลียเหงื่อผุดขึ้นเต็มใบหน้าสวยหวานของเธอ ฝันร้ายยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเธอ ย้อนไปเมื่อเดือนก่อน ฝันประหลาดเริ่มคุกคามเธอหญิงสาวในฝันมีชื่อและหน้าตาคล้ายเธอมากถึง 70% นามว่าหยางชิงโม่ อายุเพียง 17 ปี ใช้ชีวิตอย่างยากลำบากในยุค 70 ของประเทศจีน แต่งงานกับเฉินหวังตง นายทหารหนุ่มรูปหล่อจากครอบครัวใหญ่ที่มีสมาชิกถึง 10 คนเรื่องราวในฝันของเธอที่หยางชิงโม่จำได้แม่นนั้นคือ เฉินหวังตงเป็นลูกชายคนที่สองของครอบครัวตระกูลเฉินซึ่งเป็นชาวนายากจนอยู่ที่หมู่บ้านหลี่ฮวา ซึ่งครอบครัวนี้มีสมาชิกมากถึง 10 คนด้วยกัน เพราะความลำบากยากจนทำให้เฉินหวัตงสมัครไปเป็นทหารจะได้มีเงินส่งมาจุนเจือครอบครัวของพวกเขา ส่วนหยางชิงโม่นั้นเป็นสาวน้อยนักเรียนมัธยมปลายผู้มีความรู้ ได้ที่ถูกส่งมาจากเซี่ยงไฮ้ ให้มาทำงานใช้แรงงานเป็นยุวชน เพราะต้องใช้แรงงานอย่างหนัก และจำเป็นต้องประหยัดอาหาร เพราะเธอได้อาหารมาน้อย เธอจึงทานอาหารให้น้อยลง ด้วยความหิวโหยและร่างกายเธอเหนื่อยล้าจากงานหนักจนทรุดโทรม วันหนึ่งเมื่อเธอเดินใกล้บริเวณสระน้ำประจำหมู่บ้านจึงเป็นลม...
Comments