Novels by primพริมโรส

บทสุดท้าย : ฝาแฝดหงส์มังกร / การเผชิญหน้าครั้งสุดท้ายวันเวลาผ่านไปหลายเดือนจนกระทั่งครรภ์ของหยางซีซีนั้นตั้งครรภ์ครบเก้าเดือน ครอบครัวหยางก็กำลังเตรียมพร้อมสำหรับเหตุการณ์สำคัญของตระกูล พวกเขาจองห้องพิเศษที่โรงพยาบาลเอาไว้และหยางซีซีก็เข้าพักทันทีในวันคลอด หยางซีซีต้องเผชิญกับความเจ็บปวดอย่างหนักในห้องคลอด เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของเธอทำให้หยางเฟยหลงที่ยืนรออยู่หน้าห้องคลอดเป็นกังวลจนเดินไปมาไม่หยุด เขามองไปยังประตูห้องคลอดด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใยและความกดดัน จนคุณพ่อหยางที่มีประสบการณ์มาหลายครั้งต้องตบบ่าเขาเบา ๆ และพูดขึ้นว่า"หยุดเดินไปมาได้แล้วเจ้าสาม พ่อเริ่มเวียนหัวเพราะตามดูเรานี่ล่ะ"หยางเฟยหลงถอนหายใจยาว พยายามสงบสติอารมณ์ แต่ความกังวลในใจยังคงไม่ลดลง เขาภาวนาให้ภรรยาและลูกน้อยปลอดภัย ในขณะที่เสียงร้องของหยางซีซีดังลอดออกมา เขายิ่งรู้สึกเหมือนเวลาผ่านไปช้าเหลือเกินและแล้วเมื่อเวลาผ่านไปนานหลายชั่วโมง เสียงร้องของทารกดังขึ้นมาจากภายในห้องคลอด"อุแว้ อุแว้ อุแว้!!"เสียงดังลั่นห้องไปหมดเหมือนกับว่าพวกเขาไม่พอใจที่ถูกแม่เบ่งออกมาให้พบเจอกับโลกใหม่ หยางเฟยหลงรู้สึกเห

ตอนพิเศษ 2 ดร.หยางไป่หลงในวันที่อากาศสดใสวันหนึ่ง ดร.หยางไป่หลงกำลังยืนอยู่หน้าชั้นเรียน สอนนักศึกษาเกี่ยวกับแนวคิดการประยุกต์ใช้ปัญญาประดิษฐ์ในการวิเคราะห์ข้อมูลทางการแพทย์ เขามีท่าทีที่เป็นมิตรและเป็นกันเอง แต่ว่าขณะเดียวกันก็เต็มไปด้วยความตั้งใจในการสอน หลังจบชั้นเรียน เขาได้ยินเสียงเคาะประตูเบาๆ เมื่อหันไปมองก็พบหญิงสาวคนหนึ่งที่ยืนอยู่หน้าประตู เธอมีใบหน้าสวยงามคิ้วโค้งเรียว ดวงตาคมที่แฝงไปด้วยความมั่นใจ ตามประสาลูกสาวคนเล็กของคนรวยและมีอำนาจ เธอคือเซี่ยจื่อหานลูกสาวของนายพลเซี่ยและเป็นอาจารย์ที่เพิ่งได้รับตำแหน่งในมหาวิทยาลัยชิงหัวเช่นกัน“ดร. หยางใช่ไหมคะ? ฉันเซี่ยจื่อหานเพิ่งมาร่วมงานที่นี่ เห็นได้ยินมาว่าคุณกำลังพัฒนาโครงการทดลองด้านปัญญาประดิษฐ์ ฉันเองก็สนใจงานวิจัยนี้เหมือนกัน”เซี่ยจื่อหานพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ เธอมองไปที่ชายหนุ่มที่หล่อเหลาที่ความหล่อของเขานั้นเหมือนจะไม่ใช่ของจริงที่กำลังยืนอยู่ข้างหน้าเธอ พลางถอนหายใจและคิดว่า …ไม่รู้ว่าจะหล่อไปทำไมหนักหนามาสอนเด็กสาวพวกนี้มันจะไปมีประโยชน์อะไรกันหยางไป่หลงหันมองเธอพร้อมกับยิ้มเล็กๆ“ใช่ครับ ผมก

ตอนพิเศษ 1 หยางไป่หลง อัจฉริยะในรอบ 100 ปี หลังจากที่หยางไป่หลงได้จบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยชิงหัว ซึ่งถือว่าเป็นมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงที่สุดแห่งหนึ่งในประเทศจีน เขาได้สร้างชื่อเสียงในวงการวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีตั้งแต่ยังเป็นนักศึกษา ไม่เพียงแค่มีผลการเรียนที่โดดเด่นเท่านั้น แต่ยังมีความสามารถเฉพาะตัวที่หายาก นั่นก็คือความจำแบบภาพถ่าย ทุกสิ่งที่เขาได้เห็นผ่านตา ไม่ว่าจะเป็นบทเรียนทางวิชาการหรือภาพที่ซับซ้อน เขาก็สามารถจดจำได้ทั้งหมด นี่ทำให้หยางไป่หลงมีความได้เปรียบในการศึกษาและการทำงานวิจัยอย่างมากความสามารถในการจดจำของหยางไป่หลงทำให้เขาได้รับความสนใจจากอาจารย์และนักวิจัยหลายคน พวกเขาต่างเห็นศักยภาพในตัวของหยางไป่หลงว่ามีความสามารถในการสร้างสรรค์นวัตกรรมใหม่ ๆ ได้ และด้วยความสนใจเป็นพิเศษในด้านเทคโนโลยี เขามักจะใช้เวลาว่างทำการทดลองใหม่ ๆ ไม่ว่าจะเป็นการพัฒนาอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์หรือการศึกษาปัญญาประดิษฐ์ เขาใช้เวลาหลายคืนในการคิดค้นโปรเจคที่เกี่ยวข้องกับการพัฒนาเทคโนโลยีเพื่อยกระดับคุณภาพชีวิตของผู้คนในอนาคต***ระบบ AI เริ่มพัฒนาและนำมาใช้ในทศวรรษที่ 1950 โดยนักวิทยาศาสตร์ด้านคอม

บทที่ 94 จุดจบ (จบ ) หลังจากงานเลี้ยงผ่านไปหลายวัน และในที่สุดประกาศเรื่องการปลดรัฐมนตรีเผยเฉินฟงก็ออกมา ตอนนี้เฟิงอวี้ชิงนั้นรู้สึกไม่พอใจอยู่บ้างแต่เมื่อคิดถึงก้าวต่อไปของเธอ ก็ทำให้เธอรู้สึกสบายใจขึ้นมาเล็กน้อย ตอนนี้คงจะถึงเวลาที่เธอจะต้องกำจัดหมากที่หมดประโยชน์อย่างรัฐมนตรีเผยออกจากชีวิตแล้ว และเป้าหมายต่อไปของเธอก็คือ ท่านผู้นำประเทศ ดังนั้นเธอจึงได้คิดว่ารีบจัดการเคลียร์ปัญหาเล็กๆ อย่างรัฐมนตรีเผยยิ่งเร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งดี เพราะว่าในตอนนี้นั้นเธอได้ทราบแล้วว่า หยางฮองเฮานั้นคือภรรยาของรองรัฐมนตรีหยางเฟยหลง นั้นก็แปลได้ว่าพวกเขาย่อมมีอำนาจพอสมควร และหากว่าเธอต้องการที่จะอยู่เหนือพวกเขา เธอจำเป็นต้องได้ท่านผู้นำประเทศหนุนหลัง และการจะได้เขามานั้นก็ไม่ยากสำหรับเธอ เพราะว่าเรื่องเหล่านี้เธอทำมาครั้งแล้วครั้งเล่าไม่เคยพลาดสักครั้งเลย เฟิงอวี้ชิงคิดอย่างมั่นใจในตัวเองเฟิงอวี้ชิงเดินเข้าไปในห้องของอดีตรัฐมนตรีเผยในยามดึก ห้องทั้งห้องเงียบสนิท มีเพียงเสียงลมหายใจเบา ๆ ที่ดังจากเตียง ร่างของรัฐมนตรีเผยนอนเหยียดยาวบนเตียง ดวงตาปิดสนิท แต่ใบหน้าแสดงถึงความเหนื่อยล้าและความแก่ชรา เฟิงอวี้ช

บทที่93 ตาต่อตาฟันต่อฟัน บรรยากาศรอบตัวทั้งสองคนกลายเป็นตึงเครียด ผู้คนรอบข้างที่สังเกตเห็นสายตาที่ทั้งสองส่งให้กันต่างก็รู้สึกถึงความอึดอัดและพลังที่ปะทะกันอย่างเงียบๆ ราวกับว่าโลกทั้งใบหายไป เหลือเพียงพวกเขาทั้งสองคนที่ยืนประจันหน้ากัน ความเกลียดชังที่ไม่มีทางจบสิ้น ความโกรธเคียดแค้นที่ฝังรากลึก ไม่ว่าจะเป็นหยางซีซีหรือเฟิงอวี้ชิง ต่างก็รู้ดีว่าการพบกันครั้งนี้อาจนำไปสู่การเผชิญหน้าที่รุนแรงในอนาคตเฟิงอวี้ชิงก้าวเข้ามาใกล้เล็กน้อย ดวงตาของเธอจับจ้องไปยังหยางซีซีอย่างไม่ละสายตา"คิดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะมาอยู่ที่นี่ได้...หยางฮองเฮา" เสียงของเธอเต็มไปด้วยการยั่วยุและการท้าทาย ทันใดนั้นภาพอดีตที่เจียงกุ้ยเฟยเคยวางยาพิษทำร้ายหยางซีซีจนถึงแก่ความตายก็ผุดขึ้นมาในความคิดของทั้งสองฝ่ายหยางซีซีจำได้อย่างชัดเจนถึงวันที่เธอถูกไล่ล่าและเจ็บปวดจากความแค้นของเจียงกุ้ยเฟย ความโกรธที่เคยสงบลงกลับปะทุขึ้นมาในใจ ความรู้สึกเคียดแค้นที่เก็บซ่อนไว้เริ่มชัดเจนขึ้น เธอยิ้มเย็นชาและตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบแต่แฝงไปด้วยความเยือกเย็น"เจ้าก็เหมือนกัน เจียงกุ้ยเฟย โลกกลมจริงๆ ข้าคิดว่าคงไม่ได้พบเจ้าที่นี่อ

บทที่ 92 การเผชิญหน้าครั้งที่หนึ่งเรื่องราวของหานหรูอี้และหวังเทียนซานยังคงดำเนินต่อไป โดยที่หานหรูอี้ยังคงให้เขาง้องอนอยู่นานหลายเดือน จนกระทั่งวันหนึ่งเธอรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงในร่างกาย ซึ่งอาการนั้นคล้ายกับที่หยางซีซีเคยเป็นมาก่อน ทำให้เธอรู้ว่าหมดเวลาที่จะเล่นตัวแล้วในเย็นวันหนึ่งเมื่อหวังเทียนซานพูดถึงเรื่องการแต่งงานของพวกเขา หานหรูอี้จึงตอบตกลงทันทีคำตอบนั้นทำให้หวังเทียนซานถึงกับงุนงงเล็กน้อยเนื่องจากไม่คิดว่าเธอจะยอมง่ายๆ หลังจากที่เขานั้นเคยของเธอแต่งงานอยู่หลายครั้ง"หรูอี้... คุณตอบตกลงจริงหรือ?" หวังเทียนซานถามด้วยความแปลกใจในน้ำเสียง เขายังคงมองหน้าหานหรูอี้ด้วยความไม่เชื่อหานหรูอี้ยิ้มบาง ๆ ให้เขา "ฉันตกลงแล้ว คุณคงไม่คิดจะเปลี่ยนใจหรอกนะ?""ไม่... ไม่แน่นอน! ผมแค่... ผมแค่ไม่คิดว่าคุณจะยอมง่าย ๆ แบบนี้" หวังเทียนซานพูดพร้อมหัวเราะเบา ๆ แต่ในแววตาของเขามีความสุขที่ไม่อาจซ่อนได้หานหรูอี้มองเขาอย่างอ่อนโยน "ฉันเองก็เหนื่อยแล้วเหมือนกัน คุณรู้ไหมว่าฉันไม่ได้ต้องการให้คุณทรมานหรอก เพียงแต่อยากให้คุณเข้าใจว่าฉันต้องการความจริงใจจากคุณ"หวังเทียนซานยื่นมือมากุมมือขอ

บทที่ 44 ผ่าตัดใส่ขาเทียม“ขาเทียมเช่นนั้นรึ? มันเป็นอย่างไรหรือหลานรัก บอกตามาสิ”ใต้เท้าหวังเอ่ยขึ้นมาอย่างสงสัยเมื่อเขาเล่าอาการให้หลานรักฟังและนางนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง และในที่สุดนางก็บอกว่ายังพอมีทางนั้นก็คือการผ่าตัดใช้ขาเทียมนั้นเองหลังจากที่สองแม่ลูกรับปากจะเข้าตระกูลหวังอันยิ่งใหญ่ของใต้เท้าหวังเทียน เขานั้นก็ดีใจมาก จนหัวเราะออกมาเสียงดัง หัวหน้าหมู่บ้านที่ตอนแรกนั้นยังงวยงงว่าท่านผู้สูงศักดิ์ท่านนี้คือใครกันแน่ จนเมื่อใต้เท้าหวังเอ่ยถึงตระกูลหวังของเขาทำให้หัวหน้าหมู่บ้านที่กำลังเก้าอี้อยู่ถึงกับทรุดลงคุกเข่ากับพื้น จะไม่ให้เขาทรุดได้อย่างไร เขาเพิ่งจะนั่งดื่มน้ำชาร่วมโต๊ะกับอัครเสนาบดีอันดับที่หนึ่งของแคว้นและที่สำคัญท่านอัครเสนาบดีถึงกับรินชาให้เขาเมื่อเห็นว่า เขาดื่มชาชั้นเลิศที่นางจ้าวเม่ยรินให้ตอนแรกนั้นหมดเร็วมาก ตอนนี้ขาของเขานั้นไม่มีแรงแล้วจริงๆใต้เท้าหวังนั้นบอกว่าไม่เป็นไร ให้เขาลุกขึ้นมานั่งตามเดิมได้ แต่ถึงอย่างไรเขาก็ไม่บังอาจที่จะทำเช่นนั้นอยู่แล้ว พูดอยู่นานหัวหน้าหมู่บ้านถึงอย่างไรก็ไม่ยอมลุก จนในที่สุดใต้เท้าหวังก็บอกว่าให้เขากลับไปก่อน เพราะเขานั้นมีเรื่องจ

บทที่ 43 แซ่หวังของข้านั้นเป็นรองแค่แซ่ของฮ่องเต้เท่านั้น“ใครจะตั้งตระกูลเฟิงเช่นนั้นรึ”ผู้ที่ก้าวเข้ามาในบ้านเช่าหลังเล็กนี้คือ เสนาบดีอันดับที่หนึ่งของแคว้น ใต้เท้าหวังเทียนซานนั้นเอง วันนี้เขามาหาท่านหมอน้อยถึงที่หมู่บ้านเลียงเพราะว่ามีเรื่องด่วนที่อยากจะปรึกษา เมื่อเดินเข้ามาก็ได้ยินว่าท่านหมอน้อยกับแม่ของนางนั้นต้องการที่จะตั้งตระกูลของตัวเองพอดี“เป็นใต้เท้าหวังนั้นเองหรือเจ้าค่ะ เชิญ เชิญเจ้าค่ะ ท่านมาได้อย่างไรเจ้าค่ะ หรือว่าฮูหยินท่านเจ้าเมืองเป็นอะไรหรือเปล่าเจ้าค่ะ?”จ้าวเว่ยเว่ยนั้นเป็นเพียงคนเดียวที่ได้พบใต้เท้าหวังจึงเอ่ยทักทายและเชิญให้เขาเข้ามาในบ้าน และให้เจ้ารองรีบนำถ้วยชามาเพิ่มอีก 1 ชุด“ม่านม่านไม่ได้เป็นอะไร นางสบายดีข้อมือของนางก็เจ็บแต่ไม่มีปัญหาอะไร นี่พวกเจ้ากำลังจะตั้งตระกูลของตัวเองเช่นนั้นหรือ?” ใต้เท้าหวังถามขึ้นมา“และก็ข้าบอกเจ้าแล้วอย่างไรเล่าว่าให้เรียกว่าลุงหวัง เรียกว่าลุงหวัง ท่านหมอน้อยนี้ก็ขี้ลืมเสียจริง!”เขาต่อว่านางอย่างไม่จริงจังนัก จ้าวเว่ยเว่ยยิ้มและก็พยักหน้าและเอ่ยขึ้นมาว่า“ว่าแต่ท่านลุงมาหาข้ามีเรื่องอะไรหรือไม่เจ้าคะ?”จ้าวเว่ยเว่ยเอ

บทที่ 42 ตระกูลเฟิงที่มาจากเฟิงมิ่งจูของท่านแม่เมื่อจ้าวเว่ยเว่ยฉีดเซรุ่มแก้พิษงูให้กับเด็กน้อยเฉินอี้แล้วก็ให้ครอบครัวของเขากลับบ้านไปพักผ่อน ถึงแม้เฉินอี้จะไม่อยากจะไปมากแค่ไหนแต่ก็ไม่อาจที่ฝืนร่างกายได้ ครอบครัวของเขาจึงจำต้องกลับบ้าน จ้าวเว่ยเว่ยนั้นทราบถึงความคิดของคนทั้งตระกูล จึงได้กระซิบบอกแม่เฒ่าชุนว่า ไม่ต้องกังวลยังมีงานอีกมากหากว่าเขาต้องการจะทำหลังจากหายแล้วนางก็จะยังรับเขาทำงานอีกครั้ง ตอนนี้ก็ตั้งใจรักษาตัวเองให้ดีก็พอ เมื่อได้ยินเช่นนี้พวกเขาจึงได้วางใจลงได้และให้เพื่อนบ้านอุ้มเจ้าหนูเฉินอี้กลับบ้านไป ชาวบ้านเมื่อเห็นว่าครอบครัวของเฉินอี้กลับบ้านไปแล้ว พวกเขาก็รีบกลับไปที่แปลงของตัวเองและรีบปลูกมันต่อทันที เพราะว่างานนี้คือหากว่าใครปลูกได้เยอะเงินก็จะเยอะตาม ดังนั้นทุกครอบครัวจึงได้รีบปลูกมากทำงานไม่นานแม่บ้านก็มาตีเกราะเป็นเวลาพักเที่ยงพอดี จ้าวเว่ยเว่ยนั้นได้จัดที่ล้างมือล้างหน้าเอาไว้ทั้งหมด 5 จุด ให้ชาวบ้านได้ล้างมือกันให้สะอาดก่อนที่จะมากินอาหาร นางจะเริ่มฝึกนิสัยการล้างมือก่อนกินอาหารทุกครั้งให้ชาวบ้านให้ได้ เมื่อพวกเขาได้ยินเสี่ยงเกราะต่างก็วางเครื่องมือและเด

บทที่ 41 งูพิษกัดตอนนี้ทุกครอบครัวต่างก็มายืนเป็นแถวยาวตามจำนวนสมาชิกในครอบครัวที่จะมาทำงานในวันนี้ โดยมีหัวหน้าครอบครัวยืนอยู่ด้านหน้าแถว ทั้งหมู่บ้านมีด้วยกันทั้งหมด40 ครอบครัว พวกเขาต่างก็มากันหมด โดยบางครอบครัวก็แบ่งชายฉกรรจ์ไปทำงานก่อสร้างบ้านกับนายช่างใหญ่ จ้าวเว่ยเว่ยมองดูพวกเขาพลางคิดว่า 40 ครอบครัวก็ราวๆ 200-350 คน ไม่มากหากว่านางจะช่วยเหลือทั้งหมด เพราะบางบริษัทในยุคปัจจุบันยังมีพนักงานหลายพัน หลายหมื่นคนเลย ดังนั้นคนแค่ 200-300 คนแค่นี้ไม่เป็นปัญหาสำหรับนาง แต่ว่าการจะให้เฉยๆมันจะเป็นการทำให้พวกเขาเคยตัวที่จะรับเพียงอย่างเดียวหากในวันหน้านางไม่ให้พวกเขาอาจจะบอกว่านางเอาเปรียบและเห็นแก่ตัวก็เป็นได้ เช่นนั้นก็ให้พวกเขาทำงานแลกเอาก็แล้วกัน เพียงแต่ให้มากกว่าปรกติหน่อยหัวหน้าหมู่บ้านเดินมาด้านหน้าพวกเขาอีกเช่นเคย (ทำงานดีจริงๆ)“เอาหล่ะพวกเจ้าทุกคนคงจะรู้เงื่อนไขเรื่องการปลูกมันฝรั่งและมันเทศนั้นก็คือ 1 หมู่ 4 ตำลึงนั้นเอง แต่ว่าคราวนี้แม่นางจ้าวนั้นเห็นว่าพวกเจ้ามากันทั้งครอบครัวคงจะไม่มีใครที่จะทำอาหารเที่ยงให้ ดังนั้นนางจึงได้เพิ่มมื้อเที่ยงเป็นค่าจ้างให้พวกเจ้าอีก 1 มื้อ

บทที่ 40 ซือเหอหยวน (เรือนสี่ประสาน)“ท่านแม่คิดว่าเจ้าภูติขาวมันจะกลับมาอีกหรือไม่เจ้าคะ?”เมื่อสองแม่ลูกกลับถึงบ้านก็รีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและขึ้นไปนอนบนเตียงข้างๆ เจ้ารองและเจ้าเล็กที่ตอนนี้หลับสนิท จากนั้นสองแม่ลูกก็นอนคุยกัน“แม่คิดว่าคงจะอีกพักใหญ่เพราะตอนนี้มันได้รับบาดเจ็บและก็ไม่รู้ด้วยว่าใครเป็นคนทำร้ายมันและอีกอย่างการที่เจ้าภูติดำตายไปคงจะทำให้มันหวาดกลัวอยู่ไม่น้อย” เฟิงมิ่งจูบอกลูกสาว“หากเป็นเช่นนั้นก็ดี พวกเราจะได้มีเวลาเตรียมตัวหากว่าพวกมันกลับมาอีกครั้ง ครั้งต่อไปข้าคงจะขอให้ท่านใต้เท้าหวังช่วยเจ้าค่ะ”จ้าวเว่ยเว่ยคิดเอาไว้แล้วว่าต่อจากนี้ นางจะขอทหารผ่านศึกมือพระกาฬที่ปลดเกษียณ์และอยากจะรับงานดูแลความปลอดภัยให้ครอบครัวของนางจากใต้เท้าหวังมาช่วยโดยเน้นคนที่เป็นวรยุทธหากว่าพวกมันมาเจอกับเหล่าบอดี้การ์ดที่มีทั้งปืนและวรยุทธพวกมันจะรอดไปได้ก็ให้มันรู้ไป จ้าวเว่ยเว่ยคิดวางแผนเอาไว้เสร็จสรรพ....“แม่ขอถามเจ้าได้หรือไม่ ว่าทำไมเจ้าถึงต้องการที่จะปลูกพืช ผักเหล่านี้ในปีนี้ให้ได้”จ้าวเม่ยนั้นถึงแม้จะตามใจลูกสาวแต่ว่านางก็มีความสงสัยอยู่มากเหมือนกัน นางเข้าใจว่าลูกสาวอยากจ

บทที่ 39 บาดแผลนี้ใครเป็นคนทำ“เช่นนั้นคืนนี้พวกเราไปทักทายพวกมันกันดีหรือเจ้าค่ะท่านแม่”จ้าวเว่ยเว่ยเอ่ยกับท่านแม่เบาๆ จ้าวเม่ยมองหน้าลูกสาว“ตกลง”ขณะที่พูดจ้าวเม่ยก็ไอออกมาเล็กน้อย จ้าวเว่ยเว่ยเห็นแม่ไอและเอามือจับหน้าอกด้านขวาจึงได้เอ่ยถามขึ้นมา“ท่านแม่ ท่านเป็นอะไรหรือไม่เจ้าคะ ข้าเห็นตั้งแต่ตอนที่ท่านมาเปิดประตูแล้ว ข้าขอดูหน่อยเจ้าค่ะ หากเป็นอะไรจะได้รักษาทัน ท่านก็รู้ว่าข้ามีวิชาแพทย์”จ้าวเว่ยเว่ยเอ่ยพลางจูงมือของท่านและพานางเดินเข้าไปในห้องอีกครั้ง เมื่อนางลงบนเตียงจ้าวเม่ยก็เอ่ยขึ้นมาว่า“เป็นเพียงแผลเก่านะลูก ที่ตอนนั้นแม่ต่อสู้กับพวกที่ทรยศสำนักและถูกพวกมันฟันและแทงหลายแผล อาจจะเป็นเพราะช่วงนี้แม่กลับมาใช้พลังได้อีกครั้งมันก็เลยกระทบกระเทือนเล็กน้อย”จ้าวเม่ยพูดพลางแกะสาบเสื้อเพื่อให้ลูกสาวได้ดูแผลเมื่อสาบเสื้อเปิดออกจ้าวเว่ยเว่ยถึงกับขมวดคิ้ว ร่างกายที่ควรจะสวยงามไร้ที่ติของท่านแม่เต็มไปด้วยรอยแผลจากของมีคมมากมาย และแผลที่ใหญ่ที่สุดก็คือตรงบริเวณหน้าอกด้านขวาที่เป็นรอยนูนและมีสีแดงอยู่บ้าง“แผลนี้ใครเป็นคนทำ?”จ้าวเว่ยเว่ยหลังจากที่เห็นแผลมากมายตามตัวแม่จึงถามออกมาเสีย

บทที่ 131 ถ้ำศักดิ์สิทธิ์ตระกูลเหวิน"เป็นแค่งู จะสู้มังกรได้อย่างไร? ชิงหลง!!"เฟิงหย่าเสวี่ยตะโกนขึ้นมายกพู่กันขึ้นตวัดวาดอักขระด้วยจังหวะที่สงบนิ่ง แต่เต็มไปด้วยพลังที่ซ่อนอยู่ แสงสีเงินเริ่มเปล่งประกายจากพู่กัน และทันใดนั้น เสียงคำรามแผ่วลึกก็ดังก้องไปทั่วป่า มังกรที่นางวาดคราวนี้ไม่ใช้มังกรทองแต่ทว่าเป็นมังกรเหล็กขนาดมหึมาปรากฏขึ้นจากแสงอักขระ ร่างของมันแวววาวด้วยเกล็ดโลหะคมกริบ ดวงตาสีแดงเพลิงจับจ้องไปยังงูยักษ์มังกรเหล็กพุ่งเข้าโจมตีอย่างดุเดือด กรงเล็บและหางของมันกวาดผ่านนางพญางูยักษ์ เกล็ดแข็งของงูไม่อาจต้านทานพลังอันมหาศาลนี้ได้ เสียงคำรามของงูดังสะท้อนป่า ขณะที่มังกรเหล็กใช้กรงเล็บจับงูไว้แน่น ก่อนที่มันจะอ้าปากพ่นไฟสีเงินบริสุทธิ์ที่ในเปลวไฟนั้นเป็นพิษที่เหมือนกับตะกั่วใส่ร่างของนางพญางูยักษ์ภายในพริบตา นางพญางูยักษ์ก็ถูกพิษตะกั่วลามไปทั่วทั้งร่างไม่สามารถขยับตัวได้ จากนั้นมังกรเหล็กก็ใช้หางฟาดอย่างแรงไปที่ร่างของมันทำให้มันแตกเป็นเสี่ยงๆ ราวกับกระจกแตกและในที่สุดก็สลายเป็นเถ้าถ่านกระจายไปในอากาศทันที เฟิงหยวนเจี๋ยลดพู่กันลง มังกรเหล็กยังคงลอยอยู่บนท้องฟ้าจากนั้นก็ค่อยล

บทที่ 128 ป่าพิษกับนางพญางูยักษ์คณะของเฟิงหย่าเสวี่ยค่อยๆ เดินทางมาเรื่อยๆ ระหว่างทาง เฟิงหย่าเสวี่ยสังเกตเห็นเมฆดำก่อตัวเหนือยอดเขาที่เป็นจุดหมายปลายทาง นางรู้สึกถึงลางสังหรณ์บางอย่าง... บางสิ่งที่ชั่วร้ายกำลังรอคอยพวกเขาอยู่...คณะเดินทางมุ่งหน้าไปตามเส้นทางที่ปรากฏในแผนที่ เมื่อพระอาทิตย์คล้อยต่ำ เฟิงหยวนเจี๋ยสังเกตเห็นสัญลักษณ์แปลกๆ สลักอยู่บนก้อนหินริมทาง"หยุดก่อน!" เขาร้องเตือน "ตรงนี้มีค่ายกลซ่อนอยู่"แม่ทัพเว่ยสิง เดินเข้าไปตรวจสอบสัญลักษณ์อย่างละเอียด “มันคล้ายกับค่ายกล” เขาเอ่ยขึ้นมา"เป็นค่ายกลนำทาง" เฟิงหย่าเสวี่ยกล่าว นางจ้องมองสัญลักษณ์บนก้อนหิน "ถ้าเราเดินผ่านไปโดยไม่ทำตามที่มันบอก จะเจอกับดัก"เฟิงหยวนเจี๋ยพยักหน้า "และดูเหมือนว่าจะมีคนผ่านมาที่นี่ไม่นานมานี้" เขาชี้ไปที่รอยเท้าบนพื้น "รอยเท้าเหล่านี้ยังใหม่มาก""เหวินเทียนหลงและพรรคพวก" ฮ่องเต้เจิ้งอี้หลงกล่าว ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่รอยเท้า "พวกเขาต้องมุ่งหน้าไปที่ถ้ำแน่นอน""ทูลฝ่าบาท" ทหารนายหนึ่งชี้ไปที่เส้นทางข้างหน้า "มีควันลอยขึ้นมาจากทางนั้น"ทุกคนมองไปตามทิศทางที่ทหารชี้ เห็นควันบางๆ ลอยขึ้นมาจากป่าทึบ กลิ่น

บทที่ 121 เดินทางสู่ถ้ำศักดิ์สิทธิ์ของตระกูลเหวินแสงแรกของวันทอดผ่านบานหน้าต่างพระราชวัง เฟิงหย่าเสวี่ยมองออกไปยังลานกว้างเบื้องล่าง ใจหนึ่งยังคงหนักอึ้งเมื่อครุ่นคิดถึงเรื่องราวที่เพิ่งค้นพบเกี่ยวกับพู่กันมังกรดำ แต่ในขณะเดียวกันนั้น ก็มีความอบอุ่นบางอย่างก่อเกิดขึ้นภายในใจ ทุกครั้งที่นางละสายตาจากภาพยามเช้า นางจะพบว่าฮ่องเต้เจิ้งอี้หลงยืนอยู่ไม่ไกล ราวกับต้องการคุ้มกันนางอย่างเงียบ ๆ“เมื่อคืนเจ้าคงหลับไม่ค่อยสนิทกระมัง” เสียงทุ้มของฮ่องเต้เจิ้งอี้หลงเอ่ยถาม เขาเดินมายืนข้าง ๆ เฟิงหย่าเสวี่ยพยักหน้าเบาๆ จากนั้นก็ยื่นแก้วกาแฟดำที่ตอนนี้ได้กลายเป็นเครื่องดื่มที่เจิ้งอี้หลงนั้นชื่นชอบมากที่สุดก็ว่าได้ ข้างๆ นั้นเฟิงหยวนเจี๋ยกำลังดื่มนมผสมช็อกโกแลตที่พี่ใหญ่วาดออกมาให้เขาเช่นกัน และแน่นอนว่ามันคือเครื่องดื่มที่เขานั้นชอบมากที่สุดในตอนนี้ “เพคะ” นางพยักหน้า ก่อนจะกล่าวอย่างจริงจัง “เรื่องพู่กันมังกรดำทำให้หม่อมฉันเป็นกังวล มันน่าหวั่นเกรงกว่าที่เคยรู้มาเสียอีก”เจิ้งอี้หลงรับฟังด้วยสีหน้าเรียบขรึม จากนั้นก็เหล่ตามองเจ้าเจี๋ยหยวนที่กำลังก้มหน้าก้มตาดื่มนมช็อกโกแลตของตัวเองอยู่ ก่อนจะโน

บทที่ 120 ความลับของพู่กันมังกรดำและก่อนที่พวกเขาจะกลับออกมา เฟิงหยวนเจี๋ยได้พบประตูเล็กๆ อีกบานที่อยู่ด้านหลังค่ายอาคมที่เพิ่งระเบิดไป เมื่อเขาเดินไปดูใกล้ๆ ก็เห็นว่าประตูยังปิดสนิทอยู่ เขาค่อยๆ ยกพู่กันมังกรหยกของตัวเองขึ้นมาและใช้มันเหมือนกับกระบี่ที่ค่อยๆ ดันให้ประตูเปิดออก ฮ่องเต้เจิ้งอี้หลงและเฟิงหย่าเสวี่ยหันไปมองทันทีที่ได้ยินเสียงประตูเปิด พวกเขามองหน้ากัน จากนั้นก็เดินตามเจ้าเล็กเข้าไปเมื่อประตูห้องถูกเปิดออก กลิ่นหมึกและกระดาษเก่าโชยออกมา ภายในห้องมืดสนิท เฟิงหย่าเสวี่ยจึงให้ฮ่องเต้เจิ้งอี้หลงวาดไฟฉาย LED ขนาดใหญ่ขึ้นมา และจัดการห้อยไว้ตรงประตูทางเข้า ห้องที่เคยมืดสนิทเมื่อเจอแสงสว่างจากหลอด LED เข้าก็ไม่มีส่วนใดมืดมิดอีกต่อไป พวกเขาจึงสามารถมองเห็นทั้งห้องได้อย่างชัดเจน ภายในห้องมีชั้นหนังสือสูงจรดเพดาน แสงจากไฟฉายเผยให้เห็นโต๊ะไม้แกะสลักตัวใหญ่ตั้งอยู่กลางห้อง พวกเขาทั้งสามเดินดูรอบๆ ห้องทันทีพวกเขาหยิบคัมภีร์เหล่านั้นมาดู มีบันทึกเก่าและวิชาของตระกูลเหวินมากมายอยู่บนนั้น รวมทั้งคาถา บันทึกการเดินทางของบรรพบุรุษ และการวางค่ายกลต่างๆ ที่ดูเหมือนจะเป็นสิ่งที่ตระกูลเหวินส

บทที่ 119 ขุมทรัพย์ตระกูลเหวินหลังจากที่คณะของแม่ทัพซู่หลิงและชินอ๋องช่วยเหลือจนสามารถกวาดล้างเหล่าผู้ทรยศได้ พวกเขาก็กลับแคว้นต้าโจวพร้อมกับสองพี่น้องจวงและพระชายาเฟิง ซึ่งหากว่าชินอ๋องและแม่ทัพใหญ่แห่งต้าโจวอยู่ด้วยคงจะไม่ดีนักในสายตาของเหล่าขุนนางของแคว้นต้าหมิง ส่วนเฟิงหย่าเสวี่ยและเฟิงหยวนเจี๋ยนั้นยังคงอยู่ที่แคว้นต้าหมิงเพื่อช่วยเหลือองค์ชายอี้หลงให้ขึ้นครองบัลลังก์ก่อนเสียงฝีเท้าเร่งรีบดังก้องในท้องพระโรง ร่างของทหารนายหนึ่งวิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก เลือดไหลซึมจากแผลบนแขนของเขา"ทูลฝ่าบาท! มีเหตุด่วนที่จวนตระกูลเหวินพะยะค่ะ!" ทหารคุกเข่าลงรายงาน "ค่ายอาคมที่ซ่อนอยู่ในจวนได้ทำให้นายทหารของเราบาดเจ็บสาหัสไปสิบนายแล้วพะยะค่ะ และอีกหลายคนได้ดูเหมือนว่าจะรับพิษพะยะค่ะ"เจิ้งอี้หลงทรงขมวดคิ้ว"เกิดอะไรขึ้น?""นายทหารหนึ่งกองร้อยได้ตรงไปที่จวนตระกูลเหวินเพื่อทำการยืดทรัพย์สินของพวกเขาเป็นของแผนดินตามพระราชบัญชา พอถึงประตูจวนพวกเราก็ไม่สามารถเข้าไปได้อย่างง่ายดาย มีนายทหารเริ่มบาดเจ็บและเมื่อเข้าไปได้ พวกเราพยายามค้นห้องลับตามที่ได้รับรายงานพะยะค่ะ แต่พบว่าทั่วทั้งจวนมีกับดักและ

บทที่ 118 การชำระล้างราชวงค์ต้าหมิงเสียงคำรามสุดท้ายของมังกรดำทั้งเก้าดังก้องไปทั่วผืนฟ้า ก่อนที่ร่างของพวกมันจะสลายกลายเป็นละอองแสงสีทองที่ลอยหายไป เฟิงหยวนเจี๋ยยังคงยืนนิ่งกลางวงเวท ร่างเล็กๆ ของเขาส่องแสงอ่อนๆ จากพลังน้ำทิพย์ที่ยังหลงเหลืออยู่ในมือ ทุกสายตาในลานพิธีจับจ้องเขาด้วยความเคารพและทึ่งในความกล้าหาญเฟิงหยวนเจี๋ยนั้นมองไปที่เงาดำมรณะที่เมื่อร่างของฮองไทเฮาสลายไปพวกมันยังคงพยายามที่จะต่อสู้ เขาจึงยกพู่กันขึ้นและตวัด2-3 ครั้งร่างของพวกเขาก็สลายกลายเป็นเถ้าตามฮองไทเฮาไป ส่วนทหารที่เหลือเมื่อเห็นว่าฝ่ายตนนั้นพ่ายแพ้พวกเขาต่างก็รีบหันหลังและวิ่งหนีไปฮ่องเต้เจิ้งหลี่เฟิงก็เหมือนกันที่เห็นว่าตอนนี้พวกเขานั้นพ่ายแพ้แล้วกำลังอาศัยช่วงชุลมุนหลบหนีออกไปโดยการช่วยเหลือของคนของเขา องค์ชายเจิ้งอี้หลงนั้นไม่ได้ติดไปเขาไป แต่เลือกใช้พู่กันชิงหลงวาดอักขระควบคุมวิญญาณแทน แสงสีฟ้าสายหนึ่งพุ่งตรงไปยังร่างของเจิ้งหลี่เฟิงอย่างแม่นยำ รอยอักขระลึกลับเรืองแสงขึ้นบนหน้าผากของอดีตฮ่องเต้หนุ่ม ก่อนที่เขาจะหายลับเข้าไปในความมืด"ข้าคิดว่าเขาจะกลับไปหากองกำลังที่หลงเหลือของอดีตฮองไทเฮา" องค์ชายเจิ้ง