Novels by primพริมโรส

ท่านยมทูตที่ยืนมองทั้งสองคนพูดคุยกันเงียบๆ ค่อยๆ ก้าวเข้ามา พร้อมกล่าวขึ้นด้วยเสียงที่หนักแน่นและทรงพลัง "เจียงกุ้ยเฟย เจ้าจะต้องถูกจองจำในนรกที่เต็มไปด้วยความทุกข์ทรมาน วิญญาณที่เจ้าทำร้ายจะได้รับการชดเชย และเจ้าจะต้องเผชิญหน้ากับผลของการกระทำชั่วที่เจ้าก่อไว้ตลอดชั่วนิรันดร์…"วิญญาณที่อาฆาตของเจี

ท่านยมทูตดำพยักหน้าเบา ๆ และกล่าวทิ้งท้าย"ข้าขอให้ครอบครัวของเจ้าพบแต่ความสุขและความสงบ เจ้าได้ผ่านพ้นสิ่งที่ยากลำบากมาแล้ว และขอให้เวลาต่อจากนี้เป็นเวลาที่เจ้าจะได้พบกับความรักและความอบอุ่นที่แท้จริง"หลังจากนั้นเงาทะมึนของท่านยมทูตดำค่อยๆ หายไปในความมืด เหลือเพียงครอบครัวหยางที่เต็มไปด้วยความสุขแ

บทสุดท้าย : ฝาแฝดหงส์มังกร / การเผชิญหน้าครั้งสุดท้ายวันเวลาผ่านไปหลายเดือนจนกระทั่งครรภ์ของหยางซีซีนั้นตั้งครรภ์ครบเก้าเดือน ครอบครัวหยางก็กำลังเตรียมพร้อมสำหรับเหตุการณ์สำคัญของตระกูล พวกเขาจองห้องพิเศษที่โรงพยาบาลเอาไว้และหยางซีซีก็เข้าพักทันทีในวันคลอด หยางซีซีต้องเผชิญกับความเจ็บปวดอย่างหนัก

ท่านนายพลเซี่ยไม่ได้มีความคิดแบบครึ่งๆ กลางๆ หากเขาต้องการอะไรแล้ว เขาต้องทำให้ได้อย่างเด็ดขาด โดยเฉพาะเมื่อมันเกี่ยวกับครอบครัวของเขาเอง เมื่อตั้งใจว่าต้องการให้ ดร.หยางไป่หลง มาเป็นลูกเขยของเขา ก็ไม่มีอะไรจะหยุดยั้งได้ ท่านนายพลจึงตัดสินใจเริ่มต้นปฏิบัติการทันที โดยการให้ลูกสาวนั้นเชิญ ดร.หยางไป่ห

"อาจารย์หยางค่ะ ฉันคิดว่าเราอาจจะมีปัญหากับผลลัพธ์การทดลองนี้ ฉันไม่แน่ใจว่าเครื่องมือวิเคราะห์ข้อมูลทำงานถูกต้องหรือไม่"หยางไป่หลงเงยหน้าจากบันทึกการทดลองของเขา และเดินตรงมาที่โต๊ะของเซี่ยจื่อหาน เขามองเห็นหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่แสดงผลการวิเคราะห์ข้อมูลที่ผิดปกติ บนหน้าจอนั้นมีกราฟที่ไม่สอดคล้องกับค่

หยางไป่หลงหันมองเธอพร้อมกับยิ้มเล็กๆ“ใช่ครับ ผมกำลังทำงานวิจัยเกี่ยวกับการใช้ AI ในการช่วยวิเคราะห์ข้อมูลทางการแพทย์ คุณสนใจมาร่วมงานด้วยหรือครับ?”เขาพูดอย่างสุภาพ แต่ในน้ำเสียงมีความเป็นทางการเล็กน้อย“สนใจค่ะ แต่ฉันคิดว่ามีหลายประเด็นที่คุณอาจจะมองข้ามไป เช่น ความเสี่ยงทางจริยธรรมในการใช้ AI ในก

ตอนพิเศษ 3 บทส่งท้ายแห่งความสุข EP 2 NC...“…อา อื๊อ อี้หลง”เจิ้งอี้หลงใช้ความจัดเจนดูดดุนปลายลิ้นกับทรวงอกอวบสวยทำให้นางแอ่นหน้าอกขึ้นมาด้วยเสียวซ่าน ขณะที่มืออีกข้างก็เขี่ยคลึงเล่นไปที่ปลายถันที่ยังว่างอยู่จนยอดแข็งชันสู้มือหญิงสาวส่ายร่างบิดไปมาบนที่นอนด้วยด้วยความกระสันซ่าน อารมณ์ปรารถนาของนางถูกปลุกเร้าจนตื่นเพริศ เนื้อตัวเร่าร้อนไปหมดนางปรารถนาเขาจริงๆ ส่วนเจิ้งอี้หลงนั้น เมื่อหญิงสาวตอบสนองและไม่หวงเนื้อหวงตัว เขาจึงจัดเต็มตามอารมณ์ที่เก็บกดไว้ ริมฝีปากของเขาหยอกเย้าดูดดุนอยู่ที่ปลายถัน ส่วนมือก็บีบเค้นปทุมถันอวบใหญ่แรงขึ้นจนผิวขาวๆ เริ่มเป็นจ้ำสีแดงตามรอยมือและปาก จนเมื่อเขาละริมฝีปากจากปลายถันก็เล็มไล้ไต่ลงมาที่เนินหน้าท้อง แล้วซุกไซ้จมูกและปากอยู่ที่สะดือสวย ก่อนจะใช้นิ้วเลื่อนลูบไปที่เนินเนื้อโหนกนูนที่บิดส่ายอยู่ใต้ร่างเขา“อ๊า…อี้หลงค่ะ ฉัน..”หญิงสาวสะดุ้งเฮือกขึ้นมา แล้วจับข้อมือชายหนุ่มไว้ เจิ้งอี้หลงยกยิ้มที่มุมปากและค่อยดึงมือของเขาออก และยกมือของนางมาจูบและรวบดูดปลายนิ้วเล็กเรียวแสนสวยนั้นเสียเลย เฟิงหย่าเสวี่ยตัวอ่อนระรวย ไม่มีแรงที่จะห้ามปรามเขาเสียแล้ว… (เฮ้อช่าง

ตอนพิเศษ3 บทส่งท้ายแห่งความสุข ep 1ค่ำคืนอันสดใสในฤดูใบไม้ผลิ ท้องฟ้ายามราตรีเหนือพระราชวังต้าหมิงสว่างไสวไปด้วยแสงประกายของดอกไม้ไฟที่พุ่งขึ้นสูง สาดส่องท้องฟ้าด้วยสีสันอันตระการตา เสียงเพลงบรรเลงจากเครื่องดนตรีพื้นบ้านผสมผสานกับเสียงปรบมือและเสียงหัวเราะของเหล่าประชาชนที่มารวมตัวกันอย่างคับคั่ง บรรยากาศเต็มไปด้วยความสุขและความปลื้มปีติภายในพระราชวังงานเฉลิมฉลองครบรอบ 5 ปีแห่งการครองราชย์ของฮ่องเต้เจิ้งอี้หลงกำลังดำเนินไปอย่างยิ่งใหญ่ ท้องพระโรงอันวิจิตรตระการตาประดับประดาไปด้วยโคมไฟหลากสี เสนาอำมาตย์และขุนนางจากทั้งแคว้นต้าหมิงและแคว้นต้าโจวต่างมาชุมนุมกันอย่างพร้อมเพรียง เพื่อร่วมแสดงความยินดีและสรรเสริญความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ของสองแคว้นฮ่องเต้เจิ้งอี้หลงประทับบนบัลลังก์แกะสลักมังกร พระพักตร์เปี่ยมด้วยความสุขและความภาคภูมิใจ ขณะที่เฟิงฮองเฮา หรือเฟิงหย่าเสวี่ยนั่งเคียงข้างพระสวามี สวมอาภรณ์สีเหลือทองประดับประดาอย่างงดงามสมเกียรติสะท้อนความงดงามหยดย้อยของนางอย่างชัดเจน แววตาของนางแสดงถึงความมุ่งมั่นและความรักและความเมตตาที่มีต่อแผ่นดินและประชาชน"กระหม่อมขอกราบบังคมทูล" เสนาบดีอาวุ

ตอนพิเศษ 2 สองสุดยอดแพทย์แห่งยุคภายในห้องผ่าตัดขนาดกลางที่ถูกดัดแปลงอย่างพิถีพิถัน แสงจากโคมไฟหลากดวงส่องรวมตรงกลาง เผยให้เห็นเตียงผ่าตัดที่ถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ บนเตียงมีชายชราผู้สูญเสียขาจากสงครามนอนหลับสนิทด้วยฤทธิ์ยาชา รอบข้างเต็มไปด้วยเครื่องมือแพทย์ที่ดูแปลกตาสำหรับแพทย์จำนวนไม่น้อยในยุคนี้วันนี้ถือเป็นวาระสำคัญที่หลายคนต่างพูดถึง เพราะจะมีการผ่าตัดเพื่อใส่ขาเทียมให้กับผู้ป่วยที่ขาพิการโดยผู้นำการผ่าตัดคือนายท่านเฟิงหยวนเจี๋ย คุณชายหมอเทวดาซึ่งกำลังมีชื่อเสียงขจรขจาย และถือเป็นคุณชายเนื้อหอมมากๆ ผู้หนึ่งของแคว้นต้าหมิง และอีกผู้ยิ่งใหญ่อีกผู้หนึ่งก็คือฮองเฮาเฟิงหย่าเสวี่ย ซึ่งแม้ร่างกายเพิ่งฟื้นตัวได้ไม่นาน แต่ความเชี่ยวชาญทางการแพทย์ของนางก็ไม่เป็นสองรองใคร และการผ่าตัดในครั้งนี้ก็เป็นการที่นางต้องการที่จะทำด้วย และวาระสำคัญเช่นนี้ฮ่องเต้ของทั้งสองแคว้นนั้นไม่รอช้าที่จะส่งนายแพทย์มาเพื่อศึกษาดูงาน ซึ่งฮองเฮาเฟิงนั้นก็ยินดีที่จะให้พวกเขาได้เรียนรู้ในการผ่าตัดครั้งนี้ด้วยเหล่าแพทย์ของจากทั้งสองแคว้นคือแคว้นต้าโจวและต้าหมิงรวมตัวกันอยู่รอบ ๆ ทางด้านหลังเพื่อศึกษาขั้นตอนในก

ตอนพิเศษ ครอบครัวสุขสันต์หลังจากที่เฟิงหย่าเสวี่ยฟื้นคืนสติ ข่าวดีนี้ได้แพร่กระจายไปทั่วอย่างรวดเร็วตอนนี้ทั้งประชาชนแคว้นอวี้ไห่และประชาชนแคว้นต้าหมิงต่างก็ความสุขที่ได้รับรู้ว่าเฟิงฮองเฮานั้นได้ฟื้นขึ้นมาแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งภายในคฤหาสน์หลังใหญ่ที่เมืองอวี้ไห่ในวันที่ท้องฟ้าแจ่มใส ดอกเหมยท้อบานสะพรั่งทั้งสวนส่งกลิ่นหอมไปทั่ว ภายในสวนที่จัดแต่งเอาไว้อย่างงดงามนั้นมีเสียงหัวเราะและบทบทสนทนาของคนในครอบครัวเฟิงที่นั่งล้อมวงคุยกันอยู่ เฟิงหย่าเสวี่ยหลังจากฟื้นก็ได้รับการดูแลอย่างดีทั้งจากอาจารย์ของนาง ท่านป้าจวงและเฟิงหยวนเจี๋ยที่มักจะนำยาบำรุงชั้นเลิศที่เขาคิดค้นขึ้นมาสำหรับนางโดยเฉพาะมาให้ดื่มเสมอ ทำให้ร่างก่ายของนางนั้นแข็งแรงขึ้นอย่างรวดเร็ว สมกับที่นางนั้นได้ตกอยู่ในมือของเหล่าหมอเทวดาจริงๆ"ท่านแม่" เฟิงหย่าเสวี่ยเอ่ยเรียกเฟิงซิ่งเหยาที่กำลังนั่งปักรองเท้าอยู่ในสวนดอกไม้ "ท่านแม่ดูอิ่มเอิบขึ้นมากเลยนะเจ้าคะ" เฟิงซิ่งเหยายิ้มอายๆ ขณะที่มือลูบท้องน้อยที่เริ่มนูนขึ้น"เสด็จพ่อของเจ้านี่สิ... ตั้งแต่รู้ว่าข้าตั้งครรภ์บุตรคนนี้ก็เอาแต่แพ้ท้องแทนข้า กินไม่ได้นอนไม่หลับวิงเวียนอยู่ตลอดเ

บทที่ 163 จนกว่าจะพบกัน.. (จบบริบูรณ์)แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาผ่านหน้าต่างโรงพยาบาลในยุคปัจจุบัน เฟิงหย่าเสวี่ยค่อยๆ ลืมตาขึ้น ดวงตาที่เคยเปี่ยมไปด้วยชีวิตชีวากลับสับสนเล็กน้อย ราวกับจิตวิญญาณของนางยังคงล่องลอย เธอมองเพดานสีขาวสะอาดและพยายามดึงความทรงจำที่กระจัดกระจายกลับคืนมาเธอถูกพาออกจากโลกแห่งยุคโบราณและกลับมายังยุคปัจจุบัน ร่างกายของนางอ่อนแอแต่หัวใจของนางเต็มไปด้วยความทรงจำอันเจ็บปวด นางนึกถึงผู้คนที่นางได้ช่วยเหลือและเสียสละเพื่อพวกเขา นึกถึงท่านแม่และเจ้าเล็กหากว่าพวกเขารู้ข่าวจะเป็นอย่างไรนะ…คงจะเศร้าเสียใจอย่างแน่นอน..ไหนจะป้าจวงที่จะต้องรู้สึกผิดที่ไม่สามารถที่จะช่วยเหลือนางได้ จากนั้นน้ำตาไหลของนางก็ออกมาเงียบๆ ขณะที่นางพึมพำชื่อคนที่คุ้นเคยจากโลกอีกใบหลังจากนั้น เฟิงหย่าเสวี่ยฟื้นตัวและกลับไปดำเนินชีวิตในฐานะจิตรกร นางใช้ศิลปะในการแสดงความรู้สึกและความทรงจำจากอดีต ทุกภาพที่นางวาดล้วนเต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการเสียสละและความหวัง นางกลายเป็นจิตรกรที่มีชื่อเสียง ผู้คนต่างหลงใหลในผลงานของนางโดยไม่รู้ว่านั่นคือเศษเสี้ยวของชีวิตที่นางเคยผ่านพ้นมา แต่ทว่าพู่กันชิงหลงที่เธอใช

บทที่ 162 พี่ใหญ่...ท่านผิดสัญญาเช่นนั้นหรือ?“จบแล้ว...” เฟิงหย่าเสวี่ยพึมพำ เสียงแผ่วบางราวกับสายลมที่พัดผ่านใบไม้ร่วง ร่างบางของนางค่อยๆ ทรุดลงกับพื้นอย่างช้าๆ ราวกับวิญญาณที่กำลังหลุดลอยไปจากโลกนี้“คุณหลีหนิง!” เสียงของเจิ้งอี้หลงดังขึ้นด้วยความตกใจ พระองค์รีบพุ่งเข้ามาประคองร่างของนางไว้ในอ้อมพระกร พระพักตร์ซีดเผือด น้ำพระเนตรเอ่อคลอ “คุณหลีหนิง! ลืมตาขึ้นมา! อย่าทิ้งข้าไปแบบนี้!”ดวงตาของเฟิงหย่าเสวี่ยค่อยๆ เปิดขึ้นอย่างยากลำบาก เปลือกตาที่หนักอึ้งเผยให้เห็นดวงตาที่แฝงไว้ด้วยความอ่อนล้าและเศร้าสร้อย ริมฝีปากซีดเผือดสั่นระริก “อี้หลง... ข้า... ข้าเหนื่อยเหลือเกิน...”“ไม่เป็นไร ข้าอยู่ตรงนี้” เจิ้งอี้หลงพูดด้วยน้ำเสียงสั่น มือหนาลูบใบหน้าซีดขาวของนางอย่างอ่อนโยน ราวกับพยายามปลอบประโลมความเจ็บปวดของนาง “เจ้าอย่าพูดแบบนี้ เจ้าจะไม่เป็นอะไร ข้าสัญญา...”เฟิงหย่าเสวี่ยพยายามยกมือที่อ่อนแรงขึ้นแตะใบหน้าที่แสนหล่อเหลาของเจิ่งอี้หลง มือที่เย็นเฉียบสั่นระริกจนเจิ้งอี้หลงรู้สึกได้ถึงความสิ้นหวัง “ข้า... ใช้พลังทั้งหมดแล้ว... ทุกหยด... ตอนนี้ข้ารู้สึกเหมือน... เหมือนวิญญาณกำลังหลุดลอย

ตอนพิเศษ บทส่งท้าย ท่านราชครูหวังหย่งเล่อหลังพิธีแต่งงานของคุณชายหวังหย่งเล่อและเฟิงมิ่งจู่ผ่านมา 6 เดือน ตอนนี้อีกไม่กี่วันก็จะเป็นวันปีใหม่เช้าวันที่หนาวเหน็บหิมะตกโปรยปรายบรรยากาศเหมาะสมกับการเฉลิมฉลองเป็นอย่างยิ่งและอีก 2 วันก็จะถึงวันปีใหม่แล้ว จวนเฟิงตอนนี้ถือได้ว่าคึกคักขึ้นมาไม่น้อย เพราะตั้งแต่ที่เฟิงฮองเฮาแต่งออกไปที่แคว้นต้าเจียง บรรดาคนไข้ต่างๆ ก็ลดลงมากทำให้จวนเฟิงไม่ค่อยได้รับแขกที่เป็นคนไข้อีกแล้ว แต่ทว่าบ้านพักฟื้นนั้นกลับไม่เคยว่างเลยก็ว่าได้ มันถูกจองเต็มกันข้ามปีกันเลยทีเดียว จนเฟิงฮองเฮานั้นชักจะสงสัยแล้วว่าที่นางทำนั้นคือ บ้านพักตากอากาศหรือสถานพักฟื้นสำหรับคนป่วยกันแน่ ส่วนเรื่องความวุ่นวายที่เริ่มกลับมาที่จวนเฟิงอีกครั้งนั้นมาจากสาเหตุนี้เรื่องแรกคือท่านหวังหย่งเล่อที่มีศักดิ์เป็นพ่อต่อขององค์ฮ่องเต้แคว้นต้าเจียง ได้รับการแต่งตั้งให้เป็นราชครูของไท่จื่อของแคว้นต้าหมิงนั้นเอง เขาได้กลายเป็นขุนนางใหญ่ของต้าหมิงมีหน้าที่ประสิทธิ์ประสาทวิชาความรู้ที่เขามีให้กับองค์ไท่จื่อ โดยเฉพาะด้านวรยุทธ์ที่สูงส่งของเขาและกาพย์กลอน แต่ในด้านการเข้าสังคมนั้นองค์ฮ่องเต้หยางเฟยหล

บทที่ 116 ตอนพิเศษ...คืนเข้าหอมีค่าดั่งทองพันชั่ง (ท่านพ่อท่านแม่)ภายในห้องหอที่ประดับประดาด้วยดอกไม้สีชมพูอ่อนระเรื่อ แสงเทียนระยิบระยับส่องกระทบกับผนังสีทองอร่าม กลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไม้และน้ำมันหอมระเหยอบอวลไปทั่วห้องเฟิงมิ่งจู่นั่งก้มอยู่บนเตียงที่ประดับตกแต่งเอาไว้อย่างประณีตสวยงามสมกับเป็นเตียงของบ่าวสาว สีแดงที่ตัดเย็บอย่างประณีตและสวยงามอลังการสมกับเป็นชุดแต่งงานของคู่รักคู่ครองที่เคยอยู่ร่วมกันมานานปี นางกำลังรอให้เจ้าบ่าว หวังหย่งเล่อของนางที่ตอนนี้กำลังยกดื่มสุราอยู่กับเหล่าขุนนาง ญาติพี่น้องและเพื่อนฝูงเดินเข้ามา ในขณะนั้นข้างกายของเฟิงมิ่งจู่นั้นมีบ่าวรับใช่ขั้นหนึ่งที่หวังฮูหยินส่งมาเพื่อดูแลและแนะนำพิธีการต่างๆ อยู่ต้องทราบว่าก่อนหน้านี้ที่ทั้งสองแต่งงานกันนั้นพวกเขาทำด้วยความรีบร้อนและไม่ได้มีพิธีการใดๆ เลยนอกจากกราบไหว้ฟ้าดินกันสองคน เพราะครอบครัวจ้าวนั้นไม่เห็นด้วยกับการแต่งงานของพวกเขา มาตอนนี้หวังหย่งเล่อนั้นต้องการที่จะทำทุกอย่างให้ถูกต้องตามประเพณีทั้งหมดไม่ให้ขาดแม้แต่ขั้นตอนเดียว เขาบอกกับทุกคนว่านี่เป็นวิธีการบอกรักและให้เกียรติฮูหยินของเขาอย่างหนึ่ง ซึ่งทุก

บทที่ 114 ตอนพิเศษ 3 คิดถึงเหลือเกิน..ที่รักของข้าหลังพิธีแต่งงานอันยิ่งใหญ่ของทั้งสองแคว้นผ่านไปชีวิตผู้คนทั้งสองแคว้นต่างก็อยู่กันอย่างปรกติสุข เพราะทั้งสองแคว้นนั้นต่างก็ช่วยเหลือและพึ่งพาอาศัยกัน ตอนนี้ราคาของเกลือและน้ำตาลนั้นลดลงมาเป็นอย่างมากแล้ว เพราะการผลิตที่เข้มงวดและเพิ่มกำลังออกมาเต็มที่ เพื่อให้ประชาชนของทั้งสองแคว้นได้มีสินค้าที่ดีและมีคุณภาพและราคายุติธรรมออกมาขาย ประชาชนจึงพออกพอใจการบริหารและดูแลพวกเขามาก ตอนนี้ไม่ว่าจะไปทางไหนก็มีแต่คนยกย่องสรรเสริญฮ่องเต้และราชวงค์ ไม่ว่าพวกเขาเดินทางไปทางไหนผู้คนก็จะทรงพระเจริญไปทั่ว เหล่าราชวงค์ พระสนมนางในต่างก็มีความสุขกันทั่วหน้าด้วยเช่นกัน เพราะว่าตอนนี้การเงิน การทอง และเบี้ยหวัดของพวกนางนั้นฮ่องเต็ได้เพิ่มให้มาขึ้นแล้ว ตอนนี้พวกนางสามารถซื้อครีม ซื้อกระเป๋ารองเท้าตามแบบเว่ยฮองเฮาได้แล้วไม่ว่านางจะออกแบบสิ่งที่เว่ยฮองเฮาเรียกว่า คอลเลกชั่น ออกมากี่คอลเลกชั่นพวกนางก็สามารถสั่งซื้อได้ทันที ความสุขจึงได้เกิดขึ้นภายในวังมังกรของฮ่องเต้หยางเฟยหลงแล้วแต่ทว่าสิ่งเหล่านั้นหาได้เกิดขึ้นกับวังหลงหว่างฝู่ ของชินอ๋องอย่างสิ้นเชิง เวล

ตอนที่ 113 ตอนพิเศษ2 ฮันนีมูนที่ปารีสดึกดื่นคืนหนึ่งภายใต้แสงจันทร์นวลฉายแสงระยิบระยับลงบนผิวน้ำใสของทะเลสาบหูซีอันเลื่องชื่อบรรยากาศเงียบสงบ ไร้เสียงรบกวนเหลือเพียงเสียงคลื่นกระทบฝั่งแผ่วเบาฮ่องเต้ฉู่อี้เทียนที่ทรงว่างจากภาระงานราชการพระองค์เอ่ยชวนเฟิงฮองเฮาอันเป็นที่รักกลับมาที่แคว้นต้าหมิง โดยทิ้งเหล่าองค์ชายและองค์หญิงให้กับทางแม่ยายและพ่อตาดูแล ฮ่องเต้ฉู่อี้เทียนทรงจับมือเฟิงฮองเฮาสุดที่รัก พาท่านล่องเรือไม้ลำน้อยออกสู่กลางทะเลสาบ สายลมเย็นพัดโชยมาแตะใบหน้า กลิ่นหอมของดอกไม้ป่าโชยมาตามสายลม บรรยากาศโรแมนติกโอบล้อม ฉู่อี้เทียนที่มีเฟิงฮองเฮาอิงแอบอยู่ในอ้อมแขน เขาก้มลงมองนางด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก ทรงเอ่ยขึ้นว่า"คืนนี้น้องหญิงช่างงดงามเหลือเกิน" ก่อนจะจุมพิตลงบนผมที่มีกลิ่นหอมของดอกกุหลาบอ่อนๆ ของนางเฟิงฮองเฮาเงยหน้าขึ้นมา นางยื่นหน้าขึ้นมาจูบที่คางของเขาเบาๆ และยิ้มอย่างอ่อนหวาน ก่อนจะเอ่ยตอบว่า“ท่านพี่ก็เช่นกัน คืนนี้ท่านดูหล่อเหลาเป็นพิเศษข้าชอบ”พูดเสร็จก็ยื่นหน้าไปจุมพิตเขาอีก 2 ทีฉู่อี้เทียนยิ้มทรงโอบไหล่เฟิงฮองเฮาเข้าไว้เขาค่อยๆ ถอนหายใจออกมาอย่างมีความสุข และ

บทที่ 113 ตอนพิเศษ 1 CPR มิใช่การจุมพิตแต่เป็นการช่วยชีวิต“เพี๊ยะ!”ใบหน้าอันหล่อเหลาของคุณชายถงเจี้ยนหลานหันไปตาแรงตบของฝ่ามือเล็กๆ นั้น เขาค่อยๆ หันหน้ากลับมาและมองมือเล็กที่ยังคงเปียกชื้นอยู่ ซึ่งตอนนี้มันแดงก่ำเพราะการใช้กำลัง และแน่นอนบนใบหน้าของเขาก็ปรากฎรอยแดงขึ้นมาทันทีเช่นกัน“เจ้า..เจ้าคนสารเลว เจ้าเป็นโจรเด็ดบุปผาหรืออย่างไรกัน ทำไมถึงได้ทำกับข้ากลางวันแสกๆเช่นนี้” เสียงเล็กหวาน แว๊ดขึ้นมาใส่เขาอีกครั้งหนึ่ง นางน่าจะตกใจจนลืมไปว่าตัวเองเพิ่งจะตกน้ำจนหมดสติไป ตอนนี้ถงเจี้ยนหลานยังคงหาเสียงของตัวเองไม่เจอและเขาก็ค่อนข้างตกใจเหมือนกันที่อยู่ๆ ก็โดนตบเช่นนี้ เขาที่เป็นถึงเจ้ากระทรวงสาธารณสุขที่ยิ่งใหญ่แห่งแคว้นต้าหมิง ช่วยชีวิตคนแล้วโดนตบ รู้ถึงไหนอายถึงนั้นจริงๆ แล้ว!!!!ย้อนไปเมื่อ หนึ่งเคอก่อนหน้านี้ ถงเจี้ยนหลานที่ปีนี้อายุอานามเข้า35ปีแล้ว แต่ว่าเขายังไม่แต่งงาน ตอนนี้เขากำลังอ่านหนังสือแพทย์ที่ท่านอาจารย์ซึ่งก็คือฮองเฮาแห่งแคว้นตาเจียงให้มา ในหนังสือแพทย์เล่มนั้นสอนเรื่องการผ่าตัดที่ซับซ้อนทำให้เขาสนใจมาก ตอนนี้คุณชายถงเจี้ยนหลานนั้นมีตำแหน่งใหญ่โตเป็นถึงเจ้ากระทรวงสาธา

บทที่ 112 การจากลา (จบ)พิธีแต่งงานระหว่างสองแคว้น ต้าเจียงและต้าหมิง จัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่สมเกียรติ ด้วยการเฉลิมฉลองที่ยาวนานถึง 7 วัน 7 คืน ประชาชนต่างมาร่วมแสดงความยินดีอย่างล้นหลาม สร้างความชื่นมื่นทั่วทั้งแคว้นต้าเจียง นับเป็นงานสมรสที่ยิ่งใหญ่และทรงเกียรติที่สุดในยุคสมัยสามเดือนผ่านไป ภายในพระตำหนัก ฮ่องเต้ฉู่อี้เทียนในเวลานี้กำลังนอนเอนอยู่บนแท่นบรรทมอันหนานุ่มที่ฮองเฮาทรงเตรียมไว้เป็นพิเศษ ข้างกายของพระองค์มีจานมะนาวฝานบางๆ วางอยู่ ถัดจากนั้นเป็นถาดผลไม้รสเปรี้ยวหลากหลายชนิด ตั้งเรียงไว้เพื่อช่วยบรรเทาอาการอยากอาเจียนที่ฮ่องเต้กำลังประสบ ฮ่องเต้ฉู่อี้เทียนหลับตาแน่น คิ้วขมวดเป็นปม พร้อมกับอมมะนาวไว้ในปากเพื่อบรรเทาความรู้สึกคลื่นไส้ที่ไม่หายไปง่ายๆขันทีประจำพระองค์ยืนอยู่ใกล้ๆ คอยมองด้วยความเป็นห่วง แม้ว่าฮองเฮา ซึ่งเป็นแพทย์ผู้เชี่ยวชาญ จะตรวจและบอกไปแล้วว่านี่เป็นอาการปรกติของผู้ชายที่ "แพ้ท้องแทนเมีย" ซึ่งไม่ร้ายแรงและจะหายไปเองเมื่อเวลาผ่านไป แต่ความทุกข์ทรมานที่ฮ่องเต้ต้องเผชิญทุกครั้งที่มีอาการอยากอาเจียน ทำให้ขันทีอดที่จะรู้สึกไม่สบายใจตามไปด้วยไม่ได้ฮ่องเต้ฉู่อี้เทีย

บทที่ 57 คลอดก่อนกำหนด หยางชิงโม่ทรุดลงนั่งบนเก้าอี้ตัวนุ่มในเรือนสี่ประสาน รู้สึกอ่อนเพลียทั้งกายและใจ ตั้งแต่ที่เธอได้รู้จักกับท่านนายพลเซี่ยจง ชีวิตของเธอก็เหมือนถูกพลิกผันไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง เหมือนเธอกลับไปใช้ชีวิตในโลกปัจจุบันยังไงยังงั้น เฮ้อ ไหนบอกไม่ต้องเข้ากรมจริงจังนักงั้ย นี้ไม่ว่าผ่าเคสไหนก็จะต้องให้เธอมีส่วนร่วมทุกที ไม่ให้ผ่าตัดเองก็ให้เธอแนะนำแพทย์เหล่านั้น ซึ่งหยางชิงโม่ก็ไม่ได้อยากจะว่าอะไร เพราะอย่างไรก็คือชีวิตคนที่พวกเขาช่วยอยู่ แต่มันก็มาบ่อยไปมั้ย!!!!...เธอเคยคิดว่าชีวิตในยุคนี้จะเรียบง่ายและสงบสุขกว่าชาติก่อน แต่ดูเหมือนว่าความคิดนั้นจะเป็นแค่ภาพลวงตาอาการเหนื่อยล้าที่เธอเคยคิดว่าจะไม่มีวันกลับมาเยือน ได้กลับมาหาเธออีกครั้งแล้วการผ่าตัด การอยู่เวร ยามค่ำคืนที่ต้องนอนน้อยลง ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นสิ่งที่เธอคุ้นเคยดีในชาติก่อนเธอเคยคิดว่าการได้มาใช้ชีวิตในยุคนี้ เธอจะได้หลีกหนีจากวังวนเหล่านี้ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะคิดผิด“แม่ คุณแม่ครับ แม่ครับ เสียงเรียกที่น่ารักตะโกนขึ้นมาพร้อมกันทั้งสามเสียงและลูกกระสุนเสี่ยวเป่าก็พุ่งมาก่อนเพื่อนเช่นเคย"แม่ครับ วันนี้หนูเรีย

บทที่ 56 เด็กไม่หายใจแล้วเมื่อสถานการณ์ที่ห้างเจียหลินคลี่คลาย ทีมแพทย์ของหยางชิงโม่ก็รีบกลับมาที่โรงพยาบาลทหารทันที เพราะมีผู้บาดเจ็บ และ บาดเจ็บสาหัสหลายคน ดังนี้พวกเขาต้องการหมอผ่าตัดอย่างเร่งด่วน หยางชิงโม่รีบเปลี่ยนชุดและทำความสะอาดร่างกายก่อนจะใส่ชุดผ่าตัดแล้วรีบวิ่งไปที่ห้องผ่าตัดที่เธอรับผิดชอบทันที เคสของเธอเป็นคนไข้ที่หนักที่สุดภายในห้องผ่าตัดคุณหมออวิ่นไป่ยืนรออยู่แล้ว เขาอาสาเข้ามาเป็นผู้ช่วยแพทย์ของคุณหมอหยางในวันนี้ อย่างไรก็ตามเขาต้องทำให้คุณหมอหยางใจอ่อนยอมรับเขาเป็นลูกศิษย์ให้ได้แสงไฟสีขาวจ้าสาดส่องลงมาบนร่างเล็ก ๆ ของเด็กชายวัย 8 ขวบ ที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงผ่าตัด เสียงเครื่องวัดสัญญาณชีพดังรัวเร็วเป็นจังหวะ หัวใจของเด็กเต้นช้าลงทุกวินาที แพทย์และพยาบาลในห้องต่างตึงเครียด เหงื่อไหลอาบใบหน้าเสียงฝีเท้าหนักๆ ของหมอหยางชิงโม่ ดังก้องไปทั่วห้องผ่าตัด บรรยากาศเต็มไปด้วยความตึงเครียด ไฟสว่างจ้าวจนแสบตา ทีมแพทย์และพยาบาลต่างเตรียมพร้อมสำหรับการผ่าตัดหมอหยางเดินตรงไปที่เตียงทัน “เด็กเป็นอย่างไรบ้าง?”พยาบาลสีหน้าตึงเครียด “เด็กถูกยิงเข้าที่หน้าท้อง เสียเลือดมาก ชีพจรเริ่ม

บทที่ 55 สถานการณ์จับตัวประกันผ่านวันที่หยางชิงโม่เข้าติดยศทางทหารมาแล้ว 3 เดือนตอนนี้เธอกำลังจะเริ่มขนย้ายครอบครัวเพื่อเข้าไปอยู่ที่ปักกิ่ง ที่ไปล่าช้าเพราะคุณแม่สามีเป็นห่วงพี่สะใภ้ใหญ่ที่ตอนนี้ท้องโตมาก ใกล้จะคลอดเต็มที เดิมคุณแม่สามีอยากจะอยู่ดูแลจนกว่าสะใภ้ใหญ่จะคลอดแต่หยางชิงโม่มีความจำเป็นที่จะต้องเข้ากรมค่อนข้างบ่อย ไม่เหมือนที่นายพลเซี่ยจงบอกเอาไว้แต่แรกเลยว่า นานๆ ครั้งถึงจะเข้าไปก็ได้ เธอรู้สึกเหมือนถูกหลอกอย่างไรอย่างนั้น ดังนั้นหลังจากที่เธอเข้ากรมเป็นครั้งที่ 5 ภายใน 1 สัปดาห์ เป็นสัปดาห์ที่ 5 ติดกัน ดังนั้นวันนี้หยางชิงโม่จึงขอเข้าพบท่านนายพลเซี่ย เธอเดินมาที่แผนกของท่านนายพลเซี่ยจง"ขออนุญาตค่ะ ท่านนายพลเซี่ย!" เธอเปิดประตูพรวดพราดเข้าไปอย่างไม่รีรอหมอหยางชิงโม่ก้าวเข้ามาในห้องทำงาน ท่าทางมาดมั่นว่าวันนี้ต้องเคลียร์กับท่านนายพลให้จงได้ "ท่านนายพลคะ ดิฉันมีเรื่องสำคัญมาคุย" นายพลเซี่ยจงเงยหน้ามองหมอหยางด้วยสายตาสายตานิ่งเฉย…เฉยมากๆ จนผิดปกติก็ว่าได้ ก่อนจะกระแอมให้ลำคอโล่งและเอ่ยว่า " ว่า..ว่ามา หมอหยาง มีอะไรอีก?"หยางชิงโม่ยิ้มกว้างแบบที่ใครเห็นก็ต้องระแวง "ดิฉันขอ

บทที่ 54 วันขึ้นบ้านใหม่เมื่อหยางชิงโม่เปิดประตูรถฝั่งคนขับแล้วหันไปมอง 2 แม่ลูกที่ตอนนี้เจ้าหนูหรง ยังคงร้องไห้สะอึกสะอื่นอยู่คงจะตกใจและเจ็บก้นด้วย หยางชิงโม่หยิบยานวดแล้วส่งให้น้องสะใภ้สาม“ทายาให้ลูกเถอะ เจ้าหนูหรงคนเก่งของป้าคงจะเจ็บก้นมากแล้ว” เธอพูดแล้วหันไปลูบศีรษะเด็กน้อยเจ้าหนูหรงหรงจงค่อยๆ หยุดร้องไห้ เธอชอบคุณป้าชิงโม่มาก เพราะทุกครั้งที่มาบ้านคุณป้าจะเธอจะต้องได้กินอาหาร ขนม นม จนพุงป่องกลับบ้านทุกครั้ง แถมยังมีติดไม้ติดมือไปฝากคุณพ่อคุณแม่ของเธอประจำด้วย“ขอบคุณพี่สะใภ้รองมากค่ะ วันนี้ครอบครัวของฉันทำเรื่องน่าอายให้พี่สะใภ้รองเห็นแล้ว” เธอพูดขึ้นมาเสียงเบาหยางชิงโม่เหลือบตาดูเฉินม่านหลิน แล้วสตาร์ทรถค่อยๆ ขับออกไป เมื่อขับรถออกมานอกหมู่บ้านหยางชิงโม่กล่าวขึ้นเสียงเข้มว่า“ทุกครอบครัวต่างก็มีเรื่องน่าอับอายทั้งนั้น แต่ตอนนี้พี่อยากให้น้องสะใภ้สาม จำเอาไว้ว่าครอบครัวของน้องสะใภ้สามคือ ตระกูลเฉินเธอไม่ได้อยู่คนเดียว เธอมีพวกเราอยู่ข้างๆ เสมอน้องสะใภ้ไม่ต้องคิดมาก” เธอพูดแล้วหันไปขับรถกลับไปที่ร้านทันทีเมื่อมาถึงร้านเจ้าหนูหรงหลับไปแล้วเธอจึงได้อุ้มกลับบ้านไปกับเธอด้วยโด

บทที่ 53 เสียสละตำแหน่งงานร้านหมูพะโล้สูตรวังหลวงเปิดมาได้เกือบหนึ่งเดือนแล้ว ถนนหน้าร้านยังคง คลาคล่ำไปด้วยผู้คนที่มาต่อคิวซื้อหมูพะโล้แสนอร่อยอยู่ เฉินม่านหลินเดินออกมาดูคิวของร้านเธอที่ต่อยาวเหยียดอยู่บางคนมาเร็วหน่อยก็ได้นั่งเก้าอี้อีกส่วนคนที่ยังไม่ถึงคิวก็ยืนรอต่อไป ไม่มีใครบ่นเลยเพราะความอร่อยของหมูพะโล้ร้านนี้นั้นคุ้มค่าที่จะต่อคิวจริงๆวันนี้เธอได้บอกพี่สะใภ้รองว่าจะกลับบ้านสักพักเพราะมีคนที่หมู่บ้านเธอมาซื้อหมูพะโล้และเห็นเธอทำงานที่นี่ก็เข้ามาทักทายกัน 2 วันต่อมาก็มีคนมาบอกเธอว่าแม่ของเธอไม่สบายอยากให้เธอไปเยี่ยมที่บ้านเฉินม่านหลินมีความรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่แต่อย่างไรก็ตามเธอก็ได้บอกกับพี่สะใภ้รองแล้ว และพี่สะใภ้รองก็อาสาที่จะขับรถไปส่งเธอที่บ้านพร้อมกับเจ้าหนูหรงหรง เธอไม่ได้ให้สามีของเธอไปด้วยเพราะจะไม่มีคนดูแลร้าน เมื่อจัดของเสร็จเรียบร้อยพี่สะใภ้รองก็มาถึงพอดีเธอก้าวขึ้นรถและหยางชิงโม่ก็ขับออกไปทันทีสีหน้าที่มีแต่ความกังวลใจของน้องสะใภ้สามก็หาได้รอดสายตาของชิงโม่ไม่ หมู่บ้านของเธอห่างจากหมู่บ้านหลี่ฮวาประมาณ 50 กิโลเมตร ถ้าสมัยก่อนที่ไม่มีรถขับก็ต้องใช้เวลาเกือบทั้

บทที่ 52 เงิน 50 ล้านหยวน" 5 ล้านหยวนมันจะไปพออะไรละ เอาที่ผมไปก่อนสัก 50 ล้านหยวนมั้ย เงินกู้ปลอดดอกเบี้ยเลยนะ " นายพลเซี่ยจงเอ่ยขึ้นมา“เอาค่ะ” หยางชิงโม่เองก็ไม่เกรงใจกันเลย ในเมื่อท่านนายพลเซี่ยเสนอมาหยางชิงโมก็รับเอาไว้ทันทีเช่นกัน นายกเทศมนตรีที่ฟังการสนทนาอยู่ใกล้อ้าปากค้างเลยทีเดียว 50 ล้านหยวนเลยนะ มันให้ยืมกันง่ายๆ แบบนี้ได้ด้วยหรือ แต่ก็เอาเถอะมันไม่ใช่เรื่องของเขาสักหน่อย“ส่วนผมเอาแบบที่คุณหมอหยางสั่ง ที่ละ 30 ล้านแบ่งมาให้เท่าๆ กันทุกที่นะ” ท่านนายพลเซี่ยสั่งซื้อที่ดินเหมือนสั่งซื้อหมูเลย ให้แบ่งให้เท่ากันด้วย .“ได้ ได้ ครับท่าน เดียวพวกผมจะจัดการเรื่องเอกสารต่างให้เรียบร้อยแล้วจะส่งไปให้ท่านที่กรมพร้อมกับใบเรียกเก็บเงินนะครับ เพราะท่านซื้อที่ดินเยอะอาจจะต้องใช้เวลาในการที่จะจัดทำเอกสารและวัดพื้นที่ครับ” นายกเทศมนตรีรีบเข้ามาปิดดีลยักษ์นี้ทันทีเขาดีใจมากที่อยู่ๆ เมืองเสินเซิ้นก็ได้รับเงินก้อนใหญ่เช่นนี้ แบบนี้ก็สามารถพัฒนาพื้นที่ได้เยอะที่เดียวนะ โอยยย.... ปีนี้ตำแหน่งของเขาต้องขึ้นอีกแน่นอนแถมยังจะได้หน้าได้ตาอีกที่สามารถขายที่ดินได้เยอะขนาดนี้ในคราวเดียว (หนึ่งปีหล