ตอนที่ 12 เงาในห้วงวิญญาณ

ชายหนุ่มอยู่ในสภาพกึ่งหลับกึ่งตื่น สติเลือนรางขณะที่สายตาเหลือบมองรูโหว่บริเวณหน้าอกของตัวเอง แม้หัวใจจะหายไป แต่ร่างกายของเขากลับไม่ยอมพังทลาย มันกำลังดิ้นรนเพื่อความอยู่รอดด้วยพลังบางอย่างที่ไม่อาจระบุได้

ร่างของเขาลอยอยู่กลางอากาศ มวลมานาขนาดใหญ่แผ่กระจายโอบล้อมร่างที่กำลังถูกแทรกแซงจากจิตวิญญาณอีกดวงที่แฝงตัวอยู่ภายใน มันไม่ได้เป็นเพียงแค่ผู้เฝ้ามองอีกต่อไป แต่กำลังต่อสู้เพื่อความอยู่รอดของตัวเองด้วยการพยายามครอบงำทุกส่วนของร่างกายเขา

ผิวสีขาวของเขาเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีเข้มในหลายจุด ผมที่ดำสนิทกระเซอะกระเซิง บัดนี้มีสีเทาแซมอย่างเด่นชัด ดวงตาข้างหนึ่งกลายเป็นสีแดงเข้ม บ่งบอกถึงการแผ่ขยายอิทธิพลของจิตวิญญาณแปลกปลอม แม้ว่าการครอบงำจะยังไม่สมบูรณ์ แต่ร่องรอยของมันปรากฏชัดในทุกเส้นสายของร่างกาย

จิตวิญญาณที่แฝงอยู่พยายามอย่างสิ้นหวังที่จะฟื้นฟูรูโหว่บริเวณหน้าอก โดยการเปลี่ยนพลังงานที่เหลืออยู่ทั้งหมดให้ฟื้นฟูหัวใจของเขาอย่างสิ้นหวัง แม้ว่ามันจะเป็นการพยายามที่สูญเปล่าก็ตาม

ขณะเดียวกัน หญิงสาวผมดำ ดวงตาสีเงิน จับจ้องเขาด้วยความพึงพอใจปนความระแวดระวัง

เธอมองเห็นกระบวนการเปลี่ยนแปลงที่กำลังเกิดขึ้นในร่างของเขา ภายหลังจากที่เธอทำลายหัวใจของเขาอย่างสิ้นเชิง เธอตั้งใจจะใส่หัวใจของจอมปราชญ์ที่เธอปรับแต่งขึ้นมาแทนที่ แต่สิ่งที่เธอไม่คาดคิด คือการที่จิตวิญญาณแปลกปลอมในร่างของเขาจะต่อสู้กลับ

ในตอนแรก เธอเพียงต้องการให้จิตวิญญาณของเขาถูกครอบงำโดยความทรงจำ และ เศษเสี้ยวจิตวิญญาณของ ไรอัส ด้วยการ เก็บหัวใจของเขาออกมา พร้อมกับฝังหัวใจดวงนี้เข้าไป แต่ดูเหมือนว่าจิตวิญญาณลึกลับในตัวเขา กำลังขัดขวางความพยายามของเธอ ทำให้เธอไม่มีทางเลือก เลยต้องทำลายจิตวิญญาณของเขาบางส่วน พร้อมๆกับสร้างเขตแดนทำลายตรงรูโหว่กลางอก เพื่อขัดขวางการฟื้นฟูที่เกิดขึ้น

มือของเธอยังคงขยับอย่างเชี่ยวชาญ เธอค่อยๆสลักอักขระเวทมนตร์ลงบนหัวใจของจอมปราชญ์ เสริมพลังป้องกันและขัดขวางการต่อต้านที่อาจเกิดขึ้น เธอต้องการให้มันสมบูรณ์แบบ เพราะนี่คือความหวังสุดท้ายที่จะพาคนรักของเธอกลับมา

แม้ว่าร่างกายของชายหนุ่มจะพยายามดิ้นรนเอาตัวรอด แต่เวทมนตร์ที่ล้อมรอบตัวเขาไว้ ก็ทำให้การครอบงำของจิตวิญญาณอีกดวงไม่อาจแผ่ขยายได้เต็มที่ มันเป็นเหมือนกับการต่อสู้ที่ไร้จุดจบ — ทุกครั้งที่มันพยายามแทรกซึมและซ่อมแซมร่างกาย เวทมนตร์ของเธอก็จะบดขยี้ความพยายามนั้นจนย่อยยับ

รอบตัวพวกเขา เขตแดนของมิติกำลังเสื่อมสลายอย่างช้าๆ พฤกษาที่เป็นหัวใจสำคัญของสถานที่แห่งนี้ได้สูญสิ้นไปแล้ว หญิงสาวปล่อยพลังเวทมนตร์จากตัวเองอย่างต่อเนื่อง เพื่อคงสภาพมิตินี้เอาไว้ให้นานที่สุด แต่แรงกดดันที่เพิ่มขึ้นจากความเสื่อมถอยของมิติและพลังงานอันมหาศาลที่เธอใช้ในการควบคุมทุกอย่าง ทำให้สถานการณ์เริ่มเกินการควบคุม

เมื่อหัวใจของจอมปราชญ์ถูกปรับแต่งจนสมบูรณ์แบบ เธอก็ไม่ลังเลที่จะเดินเข้าสู่ช่วงสุดท้ายของพิธีกรรม เธอยื่นมือออกไปเบื้องหน้า พลังเวทมนตร์ที่เข้มข้นจนบิดเบี้ยวไปทั่วทั้งมิติถูกรวบรวมไว้ในฝ่ามือของเธอ

“แค่นี้ก็แค่รอเวลาที่เธอจะกลับมาแล้ว...” เธอเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบา แต่เต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยว

หญิงสาวจับหัวใจของจอมปราชญ์บรรจุมันเข้าไปในช่องว่างกลางอกของชายหนุ่มทันที เสียงแตกหักของเขตแดนดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับแสงจ้าที่ปกคลุมทุกสิ่ง

ร่างของเขาสั่นไหวอย่างรุนแรง พลังที่ต่อต้านกันในร่างกายเขาปะทุขึ้นจนเกิดเป็นกระแสพลังงานที่แผ่กระจายไปทั่ว ก่อนที่ทุกอย่างจะดับมืดลงในชั่วพริบตา

เมื่อมิติพังทลายลง ทั้งร่างของชายหนุ่มและหญิงสาว หายไปในความว่างเปล่า ทิ้งไว้เพียงเสียงก้องสะท้อนของพลังงานที่ยังไม่รู้จุดจบ...

ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมาจากความมืดและพบว่าตัวเองอยู่ในซอยเปลี่ยวก่อนหน้า—สถานที่ที่เขาเคยเข้าไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน เหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นเร็วเกินไปจนเขายังไม่ทันได้ตั้งตัว ร่างกายของเขาเจ็บปวดและรู้สึกถึงความผิดปกติ เขากระตุกตัวลุกขึ้นมาอย่างร้อนรน สัมผัสที่หน้าอกบริเวณที่เสื้อของตัวเองฉีกขาด ดูเหมือนรูโหว่ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้จะหายสนิทแล้ว แต่กล้องที่เขาซ่อนเอาไว้ก็ถูกทำลายเช่นกัน

เขาหยิบนาฬิกาพกที่อยู่ในกระเป๋าขึ้นมาดู มือสั่นนิดหน่อยเมื่อเห็นว่าเวลาผ่านไปแล้ว 4 ชั่วโมง ช่วงเวลาที่เขาหายไปในเขตแดน ก่อนที่จะเช็คร่างกายของตัวเองอย่างละเอียดอีกครั้ง ผ่านการมองเงาสะท้อนของหน้าต่างที่แตกหักที่หน้าต่างข้างๆ

ทรงผมที่เคยแซมด้วยสีเทา กลับมามีสีดำสนิทเช่นเดิม ผิวบางส่วนที่กลายเป็นสีเข้มก็กลับกลายเป็นสีขาว ดวงตาสีแดงก่ำจนน่ากลัว ก็กลายเป็นสีเทาปกติ ไม่มีร่องรอยของจิตวิญญาณที่อยู่ข้างในหลงเหลืออยู่ที่ภายนอกของเขา ราวกับความพยายามเอาชีวิตรอดก่อนหน้านี้ของมันเป็นเรื่องโกหก

แต่ถึงกระนั้น เขาก็สัมผัสได้ถึงความผิดปกติบางอย่างในตัวเอง เขายกมือกดไปที่หน้าอก รู้สึกถึงหัวใจที่เต้นอยู่ภายใน มันไม่ใช่หัวใจของเขา—แต่มันคือหัวใจของจอมปราชญ์ไรอัส ที่ตอนนี้เต้นอย่างเป็นธรรมชาติ ราวกับมันเป็นของเขามาแต่แรก

เขาตัดสินใจลองใช้พลังเวทจากหัวใจใหม่นี้ ทันทีที่เริ่มกระตุ้นพลัง ร่างกายก็เกิดการตอบสนองทันที เหมือนบางสิ่งที่ไม่ใช่ตัวเขากำลังเคลื่อนไหวไปพร้อมกัน เศษเสี้ยวจิตวิญญาณที่ซ่อนอยู่ในหัวใจค่อยๆขยับ และเริ่มผสานเข้ากับจิตวิญญาณของเขา แม้จะเป็นเพียงความเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย แต่ความรู้สึกแปลกประหลาดนั้นทำให้เขาต้องหยุดลงชั่วคราว สูดลมหายใจลึกเพื่อสงบจิตใจและไตร่ตรองสถานการณ์อีกครั้ง

เขารู้ดีว่าความจริงคืออะไร แต่ลึกๆแล้วก็ยังไม่อยากยอมรับมัน หัวใจของจอมปราชญ์ไรอัสที่เต้นอยู่ในอกของเขา มาพร้อมกับพลังที่เขาแสวงหามาโดยตลอด ทว่ามันกลับมาพร้อมความเสี่ยงที่เกิดขึ้นกับตัวตนของเขา

ทุกครั้งที่เขาใช้เวทมนตร์ รู้สึกได้ถึงความเคลื่อนไหวเล็กๆในส่วนลึกของหัวใจ เหมือนเศษเสี้ยวของไรอัสกำลังผสานเขากับตัวเขา แม้จะแทบไม่สังเกตเห็น แต่เพียงพอที่จะทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ

"ยังไม่เป็นไร..." เขาพึมพำกับตัวเองเบาๆ พยายามปลอบจิตใจไม่ให้คิดเกินเลย มือหนึ่งล้วงลงไปในกระเป๋า หยิบแก่นมอนสเตอร์สีเงินที่เปล่งประกายออกมา เขาตัดสินใจดึงพลังเวทย์จากมันมาใช้แทน แสงสีเงินบางเบาคลี่ตัวออกจากแก่น ลื่นไหลและนุ่มนวล

พลังเวทย์ค่อยๆ ซ่อมแซมรอยฉีกขาดบริเวณหน้าอก เสื้อผ้าที่เสียหายกลับมาสมบูรณ์อีกครั้ง ราวกับไม่เคยเกิดอะไรขึ้น เขามองดูผลลัพธ์ตรงหน้า ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ ราวกับปลดเปลื้องความกังวลออกไปได้เพียงเล็กน้อย

“แบบนี้ดีกว่า…ไม่จำเป็นต้องพึ่งมัน” เขากล่าวกับตัวเอง คลายมือลงจากแก่นในมือ แต่ในใจลึกๆเขารู้ว่าคงหนีความจริงนี้ไปได้อีกไม่นาน

เขาเก็บแก่นมอนสเตอร์กลับเข้าไปในกระเป๋า ก่อนจะหันหลังเดินไปยังห้องพัก ท่ามกลางความเงียบสงัดของราตรี เขารู้สึกเหนื่อยล้าเกินกว่าจะสนใจสิ่งรอบตัว ความคิดฟุ้งซ่านเริ่มเลือนหายเมื่อก้าวเท้าไปเรื่อยๆ

เสียงลมอ่อนๆ พัดผ่านใบไม้เหนือหัว เขาชะงักไปชั่วครู่ รู้สึกเหมือนมีบางอย่างกำลังจ้องมอง แต่เมื่อมองไปรอบตัว กลับไม่มีอะไรผิดปกติ “คงคิดไปเอง…” เขาพึมพำเบาๆ ก่อนจะดึงตัวเองกลับมาสู่เส้นทาง

แต่เขาไม่รู้เลยว่าในความมืดรอบตัว มีสายตานับสิบคู่กำลังจ้องมองเขาอยู่ เงาร่างของเหล่าจอมเวทย์ที่ซ่อนตัวอยู่ในเงามืดต่างเฝ้าติดตามทุกการเคลื่อนไหวของเขาอย่างเงียบงัน

ยิ่งไปกว่านั้น สัมผัสเวทมนตร์ที่เขาเคยพึ่งพา บัดนี้กลับเงียบงันราวกับหายไปโดยไม่รู้ตัว

และในเงาสลัวของตรอกแคบ ดวงตาสีเปลวเพลิงคู่หนึ่งส่องประกายขึ้นมา แฝงไว้ด้วยความคุกคามและเจตนาบางอย่างที่ยากจะคาดเดา มันจับจ้องเขาอยู่เงียบๆ ราวกับรอเวลาที่เหมาะสม…