ตอนที่ 12 รอยขีดแห่งอดีต

เอรอสหยุดพูดไปชั่วครู่หลังจากเอ่ยปากว่าจะเล่าเรื่องให้หญิงสาวฟัง ดวงตาสีเทาหม่นของเขามองลงต่ำ ราวกับกำลังพยายามจับความทรงจำที่กระจัดกระจาย

“จริงๆแล้ว...ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน” เขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งที่ซ่อนอารมณ์บางอย่างลึกลงไป

“ที่นี่…มันให้ความรู้สึกแปลกๆ….เหมือนว่าฉันเคยมาที่นี่ แต่ฉันกลับจำอะไรไม่ได้เลย”

หญิงสาวมองเขาด้วยความสนใจ ดวงตาสีน้ำเงินของเธอเปล่งประกายด้วยความอยากรู้

“แล้วอะไรที่ทำให้นายมั่นใจว่านายเคยมาที่นี่จริงๆ?”

เอรอสไม่ได้ตอบในทันที เขาเบือนสายตามองไปรอบๆราวกับพยายามค้นหาเศษเสี้ยวความทรงจำที่หลงเหลืออยู่ ทันใดนั้น เขาก็หยุดนิ่ง ดวงตาของเขาจับจ้องไปยังมุมเสาของศาลา รอยขีดเล็กๆบนเนื้อไม้ดึงดูดสายตาเขาอย่างประหลาด

เขาเดินเข้าไปใกล้ มือยื่นออกไปแตะเสาเบาๆ รอยขีดสามเส้นเล็กๆที่มีระยะห่างเล็กน้อยกันปรากฏชัดในสายตา แม้จะดูธรรมดา แต่กลับทำให้หัวใจเขาเต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว “นี่มัน…”

นิ้วมือของเขาไล้ไปตามรอยขีดนั้น ความหยาบกร้านของเนื้อไม้สะกิดความทรงจำที่เลือนลางให้ชัดเจนขึ้น ดวงตาของเขาเผยแววอารมณ์ที่ซับซ้อน ก่อนจะพึมพำออกมาราวกับพูดกับตัวเอง

“เหมือนกับ...ที่ๆเราเคยใช้วัดส่วนสูงกัน ตอนนั้นเรามีกันสามคน…”

หญิงสาวเดินเข้ามาใกล้ เธอก้มมองรอยขีดด้วยความสงสัย“ใครคือ‘เรา’?นายกำลังพูดถึงใคร?”

เอรอสเงียบไปอีกครั้ง ดวงตาสีเทาเลื่อนลอย ราวกับกำลังพยายามเรียบเรียงภาพความทรงจำที่หายไป

“จำได้ลางๆว่าตอนเด็ก ฉันเคยมาที่นี่...กับพวกเขา” เสียงของเขาแผ่วเบา “ฉันมีเพื่อนผู้หญิงสองคนที่สนิทด้วยกัน แต่ฉันกลับจำใบหน้าหนึ่งในนั้นไม่ได้”

อากาศรอบตัวเต็มไปด้วยความสงบ เสียงลมพัดเบาๆพัดพากลิ่นหอมของดอกไม้ในสวน ศาลาไม้สีขาวที่ทั้งสองยืนอยู่ล้อมรอบด้วยพุ่มไม้เขียวขจี เสาต้นที่เอรอสสัมผัสมีร่องรอยขีดแกะสลักเล็กๆที่ดูเหมือนเป็นฝีมือเด็ก

หญิงสาวจ้องมองเอรอสด้วยความตั้งใจ “พวกเธอสำคัญกับนายรึเปล่า?” น้ำเสียงเธอนุ่มนวล ทว่าแฝงด้วยความอยากรู้อยากเห็น

เอรอสถอนหายใจแผ่วเบา ก่อนเงยหน้ามองเพดานศาลา ขณะที่พูดด้วยน้ำเสียงที่แฝงความสับสน

“ไม่รู้สิ...ฉันจำไม่ได้ แค่รู้สึกว่ามันมีบางอย่างเกี่ยวกับพวกเขา...เกี่ยวกับที่นี่”

นิ้วของเขายังคงไล้ไปตามรอยขีดบนไม้ ราวกับหวังจะจับต้องความทรงจำที่หล่นหายให้กลับคืนมา

“ฉันจำได้ว่าตอนเด็ก ฉันพยายามตามหาที่นี่ แต่สิ่งที่เจอ...มันกลับไม่ใช่ที่ที่ฉันคุ้นเคยเลย สิ่งที่พบกลับเป็นเพียงย่านสลัมที่ไม่มีอะไรเหมือนกับในความทรงจำ มันเลยทำให้ฉันสงสัยว่า...บางทีความทรงจำที่มีอาจไม่ใช่เรื่องจริง หรือไม่ก็...”

เขาหยุดพูดครู่หนึ่ง ความเงียบครอบงำขณะที่ลมพัดผ่านเบาๆ ก่อนเขาจะเอ่ยต่อด้วยเสียงที่เจือความไม่แน่ใจ “...หรือไม่ก็ ที่นี่ไม่ใช่โลกที่ฉันเคยอยู่”

หญิงสาวมองเขาด้วยความสงสัย เธอรอฟังอย่างตั้งใจโดยไม่พูดแทรก ราวกับต้องการปล่อยให้เอรอสพูดทุกอย่างออกมาโดยไม่มีสิ่งใดรบกวน เธอขยับเข้าใกล้เล็กน้อย ดวงตาที่ลึกลับของเธอจับจ้องเขาอย่างตั้งใจ

“แล้วนายทำยังไงกับความทรงจำพวกนั้น? นายจัดการมันยังไง?”

เอรอสถอนหายใจยาว ราวกับกำลังปลดปล่อยน้ำหนักบางอย่างในใจ “ฉันพยายามเลิกสนใจมัน” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบแผ่ว แต่แฝงไว้ด้วยความเหนื่อยล้า “ฉันใช้ชีวิตไปตามปกติ พยายามบอกตัวเองว่า สิ่งเหล่านั้นเป็นแค่ภาพหลอน...เป็นความฝัน หากปล่อยไว้มันก็หายไปเอง”

เขามองออกไปยังต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ไม่ไกลจากศาลา ใบหน้าของเขาครุ่นคิด

“ฉันคิดว่าถ้าเลิกสนใจมัน นานวันเข้า มันก็คงเลือนหายไปเอง แต่กลับกลายเป็นว่าสิ่งเหล่านั้นไม่เคยหายไปไหน มันยังอยู่กลับฉันตลอด โดยเฉพาะตอนที่ฉันมาที่นี่…”

ดวงตาสีแดงของเขาจับจ้องไปยังจุดใต้ต้นไม้ใหญ่ ราวกับภาพหลอนที่เคยเลือนรางกำลังแจ่มชัดขึ้น

“ฉันเห็นเด็กสามคนยืนอยู่ตรงนั้น ใกล้ๆกับต้นไม้นั้น”เขาชี้ไปยังต้นไม้ใหญ่ มือของเขาสั่นเล็กน้อย

“พวกเขามองมาที่ฉัน เหมือนกำลังเรียกฉัน...เชื้อเชิญให้ไปหาพวกเขา”

หญิงสาวหันมองตามนิ้วของเขา ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความสงสัย แต่กลับไม่เห็นสิ่งใดผิดปกติ

“ไม่มีอะไรอยู่ตรงนั้นน่ะ” เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบ เธอหลับตาลง พยายามใช้พลังเวทย์สัมผัสถึงสิ่งที่ผิดปกติในอากาศ กระแสพลังเวทย์แผ่ขยายออกจากร่างของเธอ ครอบคลุมไปทั่วบริเวณ แต่เธอไม่พบสิ่งใดที่เป็นข้อพิรุธ

“มานารอบต้นไม้นั้นไม่มีอะไรผิดปกติ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แต่สีหน้ากลับสะท้อนถึงความไม่แน่ใจ

เอรอสยังคงจ้องมองไปที่เดิม ร่างกายเขาแน่นิ่ง ราวกับกำลังใช้สายตาเจาะลึกเข้าไปในความว่างเปล่าที่อยู่ตรงหน้า ก่อนที่เขาจะถอนหายใจเบาๆ แล้วเอื้อมมือขึ้นมาลูบต้นคอตัวเองอย่างเหนื่อยล้า ดวงตาสีเทาหม่นหมองของเขาฉายแววเหมือนคนที่แบกรับสิ่งเดิมๆมานานเกินไป

“ไม่ใช่ครั้งแรกที่มีคนบอกฉันแบบนั้นหรอก” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เจือความขมขื่นเล็กน้อย พลางหันมาสบตาเธอชั่วครู่ก่อนเบือนหน้ากลับไปยังต้นไม้ “ทุกครั้งที่ฉันเล่าเรื่องนี้ให้คนอื่นฟัง...ไม่มีใครเห็นแบบเดียวกับที่ฉันเห็นเลย”

คำพูดของเขาทำให้หญิงสาวนิ่งคิด เธอเม้มริมฝีปากเล็กน้อยก่อนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แฝงความลังเล “หรือบางที...อาจจะมีอะไรบางอย่างอยู่จริงๆ”ขณะที่พูด เธอเหลือบมองเอรอสอีกครั้ง สังเกตสีหน้าและท่าทางที่ดูไม่มั่นใจของเขา

เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย ยกมือขึ้นช้าๆกระแสพลังเวทย์แผ่ขยายออกจากร่างของเธอ ไปผสมครอบคลุมมานาที่อยู่บริเวณโดยรอบทั่วทั้งพื้นที่ ไปจนถึงบริเวณต้นไม้ และ พุ่มไม้เขียวชอุ่มดูเงียบสงบ

แต่แล้วเธอก็สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อรู้สึกถึงความขัดแย้งระหว่างสัมผัส และสิ่งที่มองเห็น เธอสัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่ไม่สมดุล เมื่อพลังของเธอแผ่ไปถึงพื้นที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ตรงหน้า เธอก็พบสิ่งผิดปกติ กระแสมานาที่ควรจะตอบสนองต่อแรงกดดันของเธอ กลับแสดงออกสองสิ่งที่ขัดแย้งกันอย่างประหลาด

เธอสัมผัสได้ว่ามานากำลังไหลตามแรงควบคุมของเธอ เหมือนกับน้ำที่เคลื่อนไหวตามการกวนน้ำของมือ แต่ภาพที่ปรากฏกลับนิ่งสนิท ไม่มีสิ่งใดเปลี่ยนแปลง ทุกอย่างคงอยู่ในความสงบสมบูรณ์ราวกับไม่เคยมีอะไรแตะต้องมันเลย ความรู้สึกและสิ่งที่ตาเห็นขัดแย้งกันอย่างรุนแรง ทำให้เธอต้องหยุดพิจารณา

เธอหันมามองเอรอส แววตาเต็มไปด้วยความสงสัย “ตั้งแต่เขามาที่นี่...มันก็เริ่มเป็นแบบนี้หรือเปล่า?”

“แปลกมาก” เธอเอ่ยขึ้น สีหน้าของเธอฉายความสงสัยลึกซึ้ง

“นี่...มันแปลกจริงๆฉันไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน”

เอรอสเบือนสายตามาสบกับเธอ ใบหน้าเขาดูอ่อนล้า

“มันเหมือนกับว่าพวกมันกำลังพยายามจะบอกอะไรบางอย่างกับฉัน แต่ฉันกลับเข้าใจมันไม่ได้”เขากล่าวเสียงแผ่วราวกับเหนื่อยล้า “อย่างน้อยฉันก็ดีใจน่ะที่เธอรับรู้ถึงความผิดแปลกนั้นได้”

เอรอสจ้องมองภาพหลอนของเด็กทั้งสามที่ยืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ต่ออย่างละเอียดอีกครั้ง เด็กสามคนยืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ท่ามกลางแสงสีทองที่สาดส่องลงมาจากฟากฟ้า ราวกับสร้างเวทีที่ทำให้ภาพนั้นดูเหมือนจริงจนน่าหลงใหล

เด็กชายคนหนึ่งในภาพตรงหน้า ดูเหมือนตัวเขาเองตอนเด็ก ใบหน้าที่ดูดื้อรั้นและดวงตาสีเทาหม่นสะท้อนความมุ่งมั่นบางอย่าง เขายืนอยู่ตรงกลาง มือทั้งสองข้างจับกล่องไม้ขนาดใหญ่กว่าตัวเล็กน้อยไว้แน่น ราวกับมันเป็นสมบัติล้ำค่าที่เขาจะไม่มีวันยอมปล่อย

ทางขวาของเขา เด็กสาวที่มีเรือนผมสีขาวเงินที่ส่องประกายระยิบระยับยามต้องแสงสีทอง แม้ร่างกายเธอจะพร่ามัว แต่เส้นผมสีเงินนั้นกลับเด่นสะดุดตาอย่างประหลาด ทำให้สายตาของเอรอสไม่อาจละไปได้ ทว่าทุกครั้งที่เขาพยายามเพ่งมองใบหน้าของเธอ มันกลับเลือนหาย ราวกับเธอปฏิเสธที่จะถูกจดจำ

ทางซ้ายของเขามีเด็กหญิงอีกคน เธอที่มีผมสีทองยาวและดวงตาสีเขียวมรกต ยืนอยู่ใกล้ๆ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความสดใสและความเชื่อมั่น เหมือนกับตอนที่เขาเคยอยู่ด้วยกัน ดังเช่นในอดีต เธอยิ้มกว้าง มือหนึ่งจับไหล่ของเขาเอาไว้ และมืออีกข้างหนึ่งชี้ไปยังกล่องไม้ในมือของเอรอส ก่อนจะหันไปพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน

แสงสีทองที่สาดลงมาทำให้ทุกอย่างในภาพดูราวกับเป็นฉากในฝันที่สมจริงยิ่งกว่าความเป็นจริง ความอบอุ่นและความสุขจากภาพนั้นแผ่ซ่านเข้ามาจนเอรอสรู้สึกได้ แต่ยิ่งมอง ภาพนั้นก็ยิ่งคลุมเครือราวกับมันกำลังหลบหนีไปจากสายตา

แต่ในความเลือนลางนั้น บางสิ่งกลับผุดขึ้นมาในห้วงความคิด…

กล่องไม้เก่า

ภาพกล่องใบเล็กปรากฏขึ้นในความทรงจำ มันดูเรียบง่าย แต่กลับให้ความรู้สึกว่าข้างในนั้นบรรจุสิ่งสำคัญบางอย่างเอาไว้ และเขาจำได้ชัดเจนว่า…

พวกเขาเคยฝังกล่องใบนั้นไว้ใต้ต้นไม้ใหญ่

เอรอสเบิกตากว้างเล็กน้อย หัวใจเต้นแรงขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว ความรู้สึกแปลกประหลาดที่หลั่งไหลมาทำให้เขาก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว ก่อนจะหันไปมองหญิงสาวข้างกาย

“ฉัน…ขอไปดูอะไรหน่อย” น้ำเสียงของเขาแผ่วเบา แต่แฝงไปด้วยความมุ่งมั่น

หญิงสาวมองเขาด้วยความสงสัย แต่ไม่ได้ซักถามอะไร เพียงพยักหน้ารับและก้าวตามไปอย่างเงียบๆ

เอรอสเดินตรงไปยังต้นไม้ใหญ่ แต่ละก้าวของเขาหนักแน่นขึ้นเรื่อยๆ ดวงตาสีเทาหม่นจับจ้องไปยังพื้นดินเบื้องหน้า ราวกับถูกชักนำด้วยสิ่งที่มองไม่เห็น

เมื่อเขาเดินเข้าใกล้ ภาพหลอนของเด็กทั้งสามค่อยๆจางลงอย่างช้าๆ ราวกับหมอกที่ถูกลมพัดพาไป จนกระทั่งมันเลือนหายไปในที่สุด เหลือเพียงความเงียบงันและต้นไม้ใหญ่ที่ตระหง่านอยู่เบื้องหน้า อากาศเย็นวูบสัมผัสผิวเขา เสียงรอบตัวเงียบงัน ราวกับเวลาได้หยุดนิ่ง

เมื่อมาถึงใต้ต้นไม้ใหญ่ เขาหยุดนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะคุกเข่าลง มือสั่นเล็กน้อยขณะที่เริ่มใช้ปลายนิ้วเขี่ยใบไม้แห้งและดินออกจากพื้นบริเวณนั้น

หญิงสาวยืนเฝ้ามองเขาเงียบๆ “นายกำลังหาอะไร?” เธอเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

เอรอสไม่เงยหน้าขึ้น แต่ตอบเบาๆ ขณะมือยังคงขุดต่อไป “บางอย่างที่ฉันเคยซ่อนไว้…เมื่อนานมาแล้ว”

เมื่อเอรอสค่อยๆ ขุดพื้นดินเบื้องหน้า เสียงปลายนิ้วของเขาสัมผัสเข้ากับบางสิ่งที่แข็งและเย็น เขาดึงมันขึ้นมาอย่างระมัดระวัง กล่องไม้ใบเล็กปรากฏขึ้นจากชั้นดินที่ปกคลุมมันมานาน

“นี้น่ะหรอ คือสิ่งที่อยากจะบอก?” เขาพึมพำเบาๆ ขณะจ้องมองกล่องไม้ธรรมดาในมือ สีหน้าเขาฉายแววสับสนราวกับไม่เชื่อว่านี่คือสิ่งที่ภาพหลอนพยายามชี้นำให้เขาเห็น

มันเป็นกล่องไม้ธรรมดา ไม่มีลวดลาย ไม่มีสีสันโดดเด่นใดๆเพียงไม้เก่าที่ขอบเริ่มผุกร่อนตามกาลเวลา ความทรงจำเกี่ยวกับมันเคยถูกเขาเพิกเฉยไปนานจนเลือนหาย ราวกับมันไม่เคยมีตัวตนอยู่เลย—จนกระทั่งเมื่อครู่นี้

แต่ในตอนนี้ เมื่อได้พบมันอีกครั้ง ความรู้สึกบางอย่างลึกๆ ในตัวกลับบอกเขาว่า สิ่งที่อยู่ข้างในไม่ได้ธรรมดาเหมือนเปลือกนอกของมัน มันเหมือนมีความสำคัญบางอย่างที่กำลังรอการเปิดเผย... ความลับที่กล่องใบนี้แบกรับไว้ตลอดกาลเวลา.

เอรอสค่อยๆลูบมันเบา ดวงตาของเขาฉายแววซับซ้อนทั้งความประหลาดใจและความเศร้า หญิงสาวมองดูเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างเงียบงัน ก่อนจะเอ่ยถามเบาๆ

“นั่นคืออะไร…?”

เอรอสเงยหน้ามองเธอ ดวงตาของเขาสั่นไหวเล็กน้อย ก่อนจะตอบด้วยเสียงที่แผ่วเบา

“...ความทรงจำของฉัน”