ตอนที่ 20 ร่องรอยที่หายไป

ดวงตาสีเทาของเอรอสหรี่ลงเล็กน้อยขณะที่เขามองอาร์วิน ความประหลาดใจผุดขึ้นในใจ แม้ไม่ได้แสดงออกอย่างชัดเจน ความคิดวนเวียนในหัว—“อาร์วินรู้ได้ยังไง?” ทั้งที่รูปลักษณ์ของเขาเปลี่ยนไปแทบจะสิ้นเชิง…

อาร์วินเงยหน้ามองเอรอส แม้ร่างกายอ่อนแรงจนแทบไม่เหลือเรี่ยวแรงจะพูด ดวงตาสีฟ้าของเขากลับพยายามสื่อความจริงบางอย่างที่ถูกปิดซ่อนเอาไว้ ราวกับต้องการบอกเอรอสถึงสิ่งที่เขาแบกรับมาตลอด แสงสีฟ้าค่อยๆ เปล่งประกายออกมาจากดวงตา ภาพความทรงจำพรั่งพรูเข้าสู่จิตใจของเอรอสอย่างไม่ทันตั้งตัว

ความทรงจำหนักอึ้งของอาร์วินยังคงปะทุอยู่ในหัวใจ ภาพเหตุการณ์ในอดีตฉายชัดขึ้นทุกวินาที—ช่วงเวลาวัยเด็กที่เต็มไปด้วยความกดดัน ตระกูลของเขากำลังล่มสลายหลังการสูญเสียผู้นำในสงคราม อาร์วินต้องกลายเป็นผู้นำตระกูลตั้งแต่เด็ก รับผิดชอบในการรักษาชื่อเสียงและสถานะของตระกูล ท่ามกลางตระกูลรอบข้างที่จ้องจะเล่นงานพวกเขาทุกครั้งที่มีโอกาส

เหตุการณ์ที่เปลี่ยนชีวิตของอาร์วินเกิดขึ้นในคืนหนึ่ง ขณะที่เขากำลังสำรวจตรอกซอยในเมืองเงียบสงัด สายตาของเขาเหลือบไปเห็นเด็กสาวในชุดหรูหรากำลังถูกชายปริศนาฉุดกระชากออกมาจากที่ซ่อน และ ตั้งใจจะทำร้ายเธอ

หัวใจของอาร์วินเต้นถี่เร็วขณะที่ความกลัวกัดกร่อนเข้ามาในใจ แต่เขาไม่มีทางทิ้งเด็กผู้หญิงคนนี้ไว้เพียงลำพังแน่นอน ด้วยมือที่สั่นเทาเล็กน้อย อีกฝ่ายยังไม่รู้สึก เขาร่ายเวทย์เสริมแกร่งให้กับร่างกายของตัวเอง จนทั้งร่างของเขารู้สึกร้อนระอุ แม้ว่าร่างกายของเขาจะเริ่มแสดงสัญญาณถึงความอ่อนล้า แต่เขาก็รวบรวมแรงทั้งหมด พุ่งตรงไปยังชายปริศนา ยกคทาขึ้นสูงเหนือหัว และ แรงทั้งหมดฟาดลงไปในการโจมตีครั้งเดียว คทาปะทะกับศีรษะของนักฆ่าอย่างแรงจนชายคนนั้นล้มลงกับพื้น ร่างกายของอาร์วินทรุดลงทันที ความรู้สึกอ่อนแรงปะทุขึ้นอย่างฉับพลันเมื่อมานาในร่างกายถูกใช้จนหมด แขนของเขาสั่นระริกและหัวใจเต้นรัวเหมือนกลองศึก ในตอนนี้ร่างกายเขาแทบจะไม่มีมานาเหลือแล้ว

แต่ก่อนที่อาร์วินจะได้พักสายตา เขาก็สังเกตเห็นชายแปลกหน้าอีกคนที่ยืนหลบอยู่ในเงามืดห่างออกไป รูปลักษณ์ของเขาดูคล้ายกับคนจากแดนใต้ ผิวสีคล้ำ ผมสีขาวออกเทา ร่างกายบึกบืน เนื้อตัวเด็มไปด้วยคราบเลือด แต่ดวงตาของเขากลับเห็นจิตวิญญาณของเด็กหนุ่มที่อายุห่างจากเขาเพียงไม่กี่ปี ซึ่งขัดกับลูกษณ์ภายนอกอย่างสิ้นเชิง

ความระแวงก่อตัวขึ้นทันที อาร์วินพยายามลุกขึ้นยืนอีกครั้ง แม้จะอ่อนแรง เขายกคทาขึ้นเตรียมพร้อมรับมือ แต่เด็กหนุ่มคนนั้นกลับไม่เคลื่อนไหว เขาเพียงแค่ยืนมองอาร์วินอยู่เงียบๆ ก่อนจะถอยหลังหายลับไปในเงามืด ทิ้งไว้เพียงสับสนในใจของเขา

จนกระทั่งในภายหลัง ความจริงก็ปรากฏขึ้น เมื่อเขาเห็นเด็กหนุ่มคนนั้นถูกขับไล่ออกจากตระกูลอย่างไร้ความปราณี ความเข้าใจผิดที่เคยมีทั้งหมดก็ถูกลบออกไป

หลังจากเหตุการณ์นั้น อาร์วินที่ได้ช่วยชีวิตลูกสาวของตระกูลใหญ่โดยบังเอิญ ก็ได้หมั้นหมายกับเอเลน่าอย่างเป็นทางการ การหมั้นครั้งนี้ทำให้ตระกูลของเอเลน่าเข้ามาช่วยเหลือตระกูลของอาร์วินอย่างเต็มที่ จนสถานการณ์ของตระกูลเขาค่อยๆ ดีขึ้นจากวิกฤตการณ์ที่เคยต้องเผชิญ แต่สิ่งที่แลกมากลับเป็นความรู้สึกผิดที่อาร์วินไม่เคยลืมได้

เอเลน่าเข้าใจมาตลอดว่าเอรอสเป็นคนบอกให้เธอไปซ่อนตัวแล้วหนีไปคนเดียว ปล่อยให้เธออยู่ลำพังท่ามกลางความหวาดกลัว แต่ความจริงที่อาร์วินรู้ กลับแตกต่างออกไป เอรอสไม่ได้ทิ้งเธอ เขาเป็นคนที่ล่อนักฆ่าที่เหลือออกจากที่ซ่อนของเอเลน่า และจัดการพวกนั้นอย่างเงียบๆจนหมด เพียงเพื่อให้เธอปลอดภัย แม้มันจะผิดแผน เพราะดันมีคนนึงไม่ได้ตามเขาไปด้วยก็ตาม

อาร์วินเลือกที่จะไม่บอกความจริงนี้ เพราะเขาคิดว่ามันอาจจะทำลายความสัมพันธ์ที่เปราะบางระหว่างเขากับเอเลน่า รวมถึงตระกูลของไม่สามารถขาดความช่วยเหลือจากตระกูลของเธอได้ ความกลัวที่จะสูญเสียทุกอย่าง ทำให้เขาเก็บเรื่องนี้ไว้ในใจมาตลอด ไม่กล้าที่พูดออกไป

“เอรอส…” เสียงอาร์วินเบาราวกระซิบ แต่ในความแผ่วเบานั้นกลับบรรทุกความทุกข์ทรมานมหาศาล เอรอสขมวดคิ้ว หัวใจเขาบีบตัวอย่างรุนแรงเมื่อได้ยินชื่อของตัวเองถูกเรียกด้วยน้ำเสียงแบบนั้น สายตาของเขามองลงไปที่อาร์วินซึ่งนอนอยู่ตรงหน้า ชายผู้เคยเข้มแข็ง และ กล้าหาญ บัดนี้มีเพียงร่างที่บอบช้ำ ดวงตาสีฟ้าที่ครั้งหนึ่งเคยแข็งกร้าว ทว่าบัดนี้สั่นไหวอย่างไม่น่าเชื่อ ดวงตานั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวด รู้สึกทรมาณจนยากจะทนทนไหวต่อไป

ลมหายใจของเอรอสสะดุด เขารู้สึกถึงความหนักอึ้งที่กดทับลงในอก มันเป็นความรู้สึกที่เขาไม่เคยสัมผัสมาก่อน เขาพยายามจะพูดอะไรบางอย่างเพื่อปลอบโยน แต่คำพูดกลับติดอยู่ในลำคอ เขาทำได้เพียงจ้องมองกลับไปที่อาร์วิน ความรู้สึกในใจสับสน มันเป็นความรู้สึกที่ไม่อาจอธิบาย ทำให้เขานั่งนิ่งอยู่อย่างนั้น ราวกับถูกสายตาของอีกฝ่ายตรึงเอาไว้

“………..”ริมฝีปากของเอรอสขยับเล็กน้อยราวกับจะเอ่ยอะไรบางอย่าง แต่คำพูดกลับจุกแน่นอยู่ในลำคอ มันยากเกินกว่าจะเปล่งเสียงออกมา

สายตาของเขาจ้องกลับไปที่อาร์วินที่นอนอยู่ตรงหน้า แววตาของอีกฝ่ายเต็มไปด้วยการอ้อนวอนขอร้อง และ ความหวังสุดท้ายที่เหมือนจะผลักภาระหนักอึ้งทั้งหมดลงบนบ่าเขา มันคือความรับผิดชอบที่น่าหวั่นกลัว ที่พร้อมจะดึงเขาลงไปในห้วงมืดที่ไม่มีที่สิ้นสุด หัวใจของเอรอสเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ ความคิดพันกันยุ่งเหยิง ขณะที่น้ำหนักของการตัดสินใจครั้งนี้กดทับลงอย่างหนักหน่วง

อาร์วินหายใจติดขัด ใบหน้าที่เหน็ดเหนื่อยนั้นแสดงถึงความเจ็บปวดที่สะสมมานาน และในที่สุดก็เอ่ยประโยคที่เอรอสไม่อยากจะได้ยิน“ช่วย…เอเลน่า...และตระกูลของเรา...แทนฉันที” เสียงนั้นเบาจนแทบจะไม่ได้ยินแต่กลับดังชัดเจนในหัวของเขา ราวกับมันได้แทรกซึมลงไปในใจ คำพูดนั้นเป็นเสมือนคมมีดที่แทงลึกลงไปในหัวใจของเขา

เอรอสนิ่งสนิท ความคาดหวังนี้ ไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ หรือ ควรจะแบกรับ มันมากเกินไปสำหรับตัวเขาที่ออกจากตระกูลไปแล้ว แต่เมื่อเขามองไปที่สายตาของชายที่นอนบอบช้ำอยู่ตรงหน้า มันก็ทำให้เขาไม่อาจปฏิเสธได้ ความรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกค่อยๆ กัดกินเขาจนแทบจะทำให้เขาหมดแรงไปเสียเอง

เขาหลับตาลง สูดลมหายใจลึก พยายามดึงสติกลับมา ชีวิตของเขาจะเปลี่ยนไปตลอดกาลหากเขารับความคาดหวังนี้เอาไว้ เขาไม่อยากทำ ไม่อยากรับผิดชอบ เสียงของอาร์วินยังคงดังก้องอยู่ในหัว ราวกับเข็มที่แทงไม่หยุดหย่อน

เอรอสค่อยๆลืมตาขึ้น ดวงตาที่เคยสับสนกลับแน่วแน่ขึ้น เขาไม่สามารถปฏิเสธได้อีกต่อไป แม้ว่่าในอนาคตเขาอาจจะต้องเสียใจกับทางเลือกนี้ก็ตาม

"ฉันจะจัดการทุกอย่างให้เอง" เอรอสเอ่ยออกมาในที่สุด เสียงของเขาแผ่วเบาและเจือไปด้วยความลังเล แม้จะดูเหมือนเย็นชา แต่ในหัวใจของเขา ความรู้สึกบางอย่างเริ่มแปรเปลี่ยน น้ำเสียงนั้นแม้จะแข็งกร้าว แต่มันซ่อนความรู้สึกภายในที่บีบคั้นเอาไว้ ความกลัวและภาระหนักที่เขารับรู้ได้ชัดเจน แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็รู้ดีว่าเขาไม่มีทางหันหลังกลับไปอีกแล้ว"

อาร์วินมองเขาด้วยสายตาที่อ่อนแรง แต่ในแววตานั้นกลับมีความสงบเสงี่ยมปรากฏขึ้น ราวกับว่าเขาได้ปล่อยวางสิ่งที่แบกไว้มาอย่างยาวนาน อาร์วินยิ้มเล็กน้อย ก่อนที่ดวงตาของเขาจะค่อยๆปิดลง ลมหายใจที่เหลือน้อยนิดค่อยๆ หยุดลงเช่นเดียวกับแสงสุดท้ายในดวงตาของเขา

เอรอสยืนนิ่ง เสียงคำขอสุดท้ายของอาร์วินยังดังก้องอยู่ในใจ ร่างของอาร์วินนอนแน่นิ่งอยู่ตรงหน้า เขามองมันด้วยความรู้สึกหนักอึ้ง แต่ภายในใจเขารู้ดี—นี่คือสิ่งที่ต้องทำ

ในตอนนั้น หมอกสีดำค่อยๆคืบคลานออกจากร่างกายของเอรอส ไหลเลื้อยไปตามพื้นหินอย่างเงียบงัน ราวกับสิ่งมีชีวิตที่หล่อหลอมจากความมืดล้วนๆ มันเปลี่ยนรูปร่างไปเรื่อยๆ ไม่แน่ชัด—บางคราวคล้ายเงาที่คืบคลานเพื่อโอบล้อม บางครั้งกลับเหมือนมือที่พยายามจะฉุดรั้งทุกสิ่งเข้าสู่ห้วงลึก

หมอกนั้นแผ่คลุมไปทั่วร่างของอาร์วิน กลืนกินเขาจนเหลือเพียงเงาเลือนราง ลมหายใจสุดท้ายของอาร์วินเลือนหายไปพร้อมกับเงาแห่งความมืด ทุกสิ่งถูกดูดกลืนเข้าหาความเงียบงันรอบตัว ราวกับความว่างเปล่าที่ไร้ที่สิ้นสุด

ความเงียบปกคลุมทุกสิ่ง เหลือเพียงความว่างเปล่ารอบตัวเอรอส มันหนักหน่วงจนเหมือนจะบดบังทุกเสียงในโลก—เหลือเพียงตัวเขาและสิ่งที่เขาเลือกจะทำ