ตอนที่ 23 ฝันร้าย

หญิงสาวนั่งเงียบอยู่ข้างเตียงในห้องที่มีแสงเทียนสลัวๆสั้นไหวไปตามแรงลมที่ลอดผ่านเข้ามา บรรยากาศรอบตัวราวกับหยุดนิ่ง ไม่มีเสียงใดๆนอกจากเสียงลมหายใจเบาๆระหว่างทั้งสองคน

ใบหน้าที่เธอคุ้นเคย แต่กลับมีบางสิ่งที่แปลกไป—บางสิ่งที่เธอไม่สามารถอธิบายได้ แต่กลับทวีความสงสัยมากขึ้น

รอยยิ้มของชายหนุ่มตรงหน้า และความอ่อนโยนของเขา มักทำให้เธอเคยรู้สึกปลอดภัยเสมอ แต่ครั้งนี้... เธอเริ่มสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่ต่างไป

มันอาจเป็นเพียงความเครียดจากสถานการณ์รอบตัวหรือความเหนื่อยล้าที่สะสมตลอดเวลาที่ผ่านมา ใบหน้าของเขายังคงเหมือนเดิมทุกประการ ยกเว้นเพียงสีของดวงตาที่แปลกไป ซึ่งคล้ายกับของใครบางคนที่เธอรู้จัก

เธอถอนหายใจเบาๆ พลางบีบจดหมายในมือแน่นขึ้น ภาพเหตุการณ์นั้นยังคงแจ่มชัดในหัวเธอ เลือดที่หลั่งไหล และ เสียงฝีเท้าของผู้ไล่ล่าเป็นสิ่งที่เธอไม่อาจลืมได้

การได้เจอกับคู่หมั้นของเธออีกครั้ง ก็เกือบจะเป็นความหวังที่เธอแทบจะถอดใจไปแล้ว แค่ได้อยู่ใกล้เขา เธอก็รู้สึกเหมือนตัวเองได้รับการปกป้อง แม้กระทั่งในยามนี้ที่ทุกอย่างรอบตัวดูสับสน วุ่นวาย การที่มีเขาอยู่ ก็ช่วยคลายความกังวลในใจของเธอได้พอสมควร

เธอสูดหายใจลึก แล้วพิงพนักเก้าอี้เพื่อพักเอาแรง ร่างกายที่อ่อนล้าจากการตระเวณรอบเมืองที่ผ่านมาตลอดหลายวัน ทำให้ดวงตาเธอใกล้จะปิดลง ก่อนที่ความง่วงจะเข้าครอบงำในที่สุด

ในห้วงฝันที่ก่อตัวขึ้น ความทรงจำวัยเด็กของหญิงสาวค่อยๆ หวนกลับไปยังเหตุการณ์ที่ฝังแน่นในจิตใจ—ที่คฤหาสน์ของตระกูล ในวันที่ จอมเชือด บุกเข้ามาเพื่อหมายปลิดชีวิตของเธอ

ทุกสิ่งรอบตัวถูกทำลายจนแทบไม่เหลือเค้าเดิม เสียงโลหะกระทบกันดังก้องอย่างต่อเนื่อง ชายร่างสูงผู้คลุ้มคลั่งตาสีเลือดจ้องเธอราวกับสัตว์ร้ายที่ถูกปลดปล่อย ความกลัวแผ่กระจายทั่วร่างจนหัวใจเต้นแรงแทบจะขาดอากาศหายใจ

ในวินาทีนั้น พลังในสายเลือดของเธอพลันถูกปลุกขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว สายลมรุนแรงพุ่งออกจากตัวเธอ ฟาดฟันใส่ จนร่างสูงตรงหน้าล้มลงไปกองกับพื้น

เธอคิดว่าทุกอย่างสิ้นสุดลงแล้ว แต่ก่อนที่สติจะดับวูบไป ภาพของเด็กหนุ่มผู้เป็นคู่หมั้นกลับปรากฏขึ้นในสายตา เขายืนอยู่ตรงหน้าเธอ แขนของเขากางออกเพื่อปกป้องเธอจากชายผู้บ้าคลั่งคนนั้นที่กำลังฟื้นตัวขึ้นอีกครั้ง ความรู้สึกโล่งใจที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนพลันเกิดขึ้น...ก่อนที่ทุกสิ่งจะจมลงสู่ความมืดมิด

ภาพในฝันค่อยๆเลือนเปลี่ยนไปอีกสู่เหตุการณ์นึง วันที่นักฆ่าตามล่าเธอ และ คู่หมั้นคนก่อน จนกระทั่งได้พบกับคู่หมั้นของเธอในปัจจุปัน

หลังจากการตรวจสอบสภาพจิตใจจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น พวกเขาก็ถูกนักฆ่าสะกดรอยตาม เด็กหนุ่มจับมือเธอแน่น พาเธอวิ่งหนีจากนักฆ่าหลายคนที่ตามไล่ล่า สายตาของเขามองมาอย่างเป็นห่วง ก่อนจะพาเธอเข้าไปหลบซ่อนในที่ปลอดภัย

เสียงหายใจของเขาดังอย่างเหน็ดเหนื่อย ขณะที่สายตาจ้องมองย้ำว่าให้เธออยู่นิ่งๆ จากนั้นเขาหันหลังกลับไปเผชิญหน้ากับเหล่านักฆ่าเพียงลำพัง

เด็กหญิงนั่งกอดเข่าอยู่ในมุมมืด ฟังเสียงฝีเท้าของนักฆ่าที่ไล่ตามเด็กหนุ่มห่างออกไปเรื่อยๆ แต่แล้วกลับมีเสียงฝีเท้าคู่หนึ่งหยุดดังขึ้นตรงหน้า เสียงนั้นหยุดลง เธอรู้สึกเหมือนหัวใจจะหยุดเต้นเมื่อเห็นนักฆ่าเดินเข้ามาใกล้ทีละก้าว ความหวาดกลัวโอบล้อมทุกความคิด จนกระทั่งเธอถูกเจอตัว

ในขณะนั้น เด็กชายคนหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นอย่างเงียบเชียบ เขาโจมตีมือสังหารอย่างไม่ทันตั้งตัว การต่อสู้จบลงอย่างรวดเร็วราวกับฝันร้ายได้สิ้นสุดลง แต่ทันใดนั้น เธอก็เห็นเงารางๆ ของชายผู้บ้าคลั่งกำลังยืนมองเธอจากเงามืด ห่างออกเพียงไม่กี่ก้าว

ความกลัวแทรกซึมเข้าไปในจิตใจของเธออีกครั้ง ร่างกายสั่นสะท้านด้วยความหวาดผวา ขณะเด็กชายตรงหน้ายืนประชันหน้ากับเขาไม่ไหวติง

เขายกไม้เท้าขึ้น ชี้ไปยังร่างตรงหน้า แม้พลังเวทย์จะหมดลง แต่เขาก็ยังไม่ยอมแพ้ นั้นทำให้ชายคนนั้นหยุดชะงัก ก่อนที่จะค่อยๆจางหายไปในความมืด ราวกับฝันร้ายที่เลือนลับไป

หญิงสาวยังไม่ทันได้ขอบคุณเด็กชายได้เต็มปาก เธอก็หมดสติไป ก่อนที่จะฟื้นขึ้นมาอยู่ที่คฤหาสน์ของตระกูลพร้อมๆกับเด็กหนุ่มคนนั้น

ในคืนนั้นเอง ด้วยอารมณ์เพียงชั่ววูบ เธอที่ทั้งโกรธ และ เสียใจ ก็ได้ทำสิ่งที่ไม่สมควรทำ เธอขับไล่เด็กหนุ่มคนนั้นอย่างไร้เยื่อใย จากการทิ้งเธอไว้เพียงลำพัง แถมยังกลับมาที่ตระกูลคนเดียว ทำให้เขาถูกขับไล่ออกจากตระกูลภายในวันนั้น ความทรงจำของวันนั้นยังคงติดตรึงในใจเธอ

ความสับสนปนเปไปกับความหวาดกลัว ราวกับว่าความจริงและความฝันกำลังทับซ้อนกันจนเธอรู้สึกหายใจไม่ออก ร่างกายเหมือนถูกบีบรัดด้วยสิ่งที่มองไม่เห็น หัวใจเต้นรัวดังสนั่นในอก ขณะเดียวกันความรู้สึกอบอุ่นจากอาร์วินในความทรงจำก็กลับมาทิ่มแทงจิตใจ ทำให้เธอไม่อาจหนีจากความสับสนนี้ไปได้

จนกระทั่งในที่สุด เธอก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา ท่ามกลางความมืด ใบหน้าของเธอชุ่มไปด้วยเหงื่อเย็น มือของเธอกำผ้าห่มแน่น หัวใจยังคงเต้นระรัวอย่างรุนแรง แต่ไม่มีเสียงฝีเท้าหรือใบหน้าของชายผู้บ้าคลั่งอีกต่อไป มีเพียงเสียงลมหายใจของตัวเอง และ เขาที่หลับอยู่เท่านั้น

“อาร์วิน...” เธอกระซิบเสียงเบาๆราวกับพูดกับตัวเอง

ขณะที่เธอกำลังครุ่นคิด เสียงกระซิบเบาๆ ของคู่หมั้นของเธอก็ดังขึ้น ทำให้หญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อย

ชายหนุ่มค่อยๆลืมตาขึ้น ดวงตาสีเทาของเขามองมาที่เธอด้วยความเงียบสงบ

“ไปพักผ่อนเถอะ” เขาพูดเบาๆ

“เธอไม่จำเป็นต้องเฝ้าฉันทั้งคืน ที่นี่ปลอดภัยดี ไม่มีใครทำอะไรฉันได้หรอก”

คำพูดของเขาทำให้เธอแปลกใจ แม้ว่าน้ำเสียงของเขาจะอ่อนโยนเหมือนที่เคยเป็น แต่บางอย่างในนั้น กลับให้ความรู้สึกที่แตกต่าง เธอยิ้มบางๆพยายามปกปิดความรู้สึกที่กำลังรุมเร้าในใจ แล้วเลือกจะไปพักผ่อน อย่างที่เขาแนะนำ

“งั้นฉันจะไปบอกให้คนมาเฝ้านายต่อ” เธอตอบด้วยน้ำเสียงที่ดูสงบ แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความสับสนและลังเล

เธอลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่นาน แต่ทว่าขณะที่เธอกำลังเดินออกไปจากห้อง ความรู้สึกแปลกๆ ทำให้เธอหันกลับมามองเขาอีกครั้ง แสงเทียนสลัวๆ ที่สะท้อนอยู่บนใบหน้านั้นที่ดูเงียบสงบ แต่บางอย่างกลับทำให้เธอรู้สึกไม่มั่นใจ ก่อนที่เธอจะเดินออกไปอย่างช้าๆ

เสียงฝีเท้าของเธอที่เดินออกจากห้องเริ่มจางหายไปในความเงียบ ชายหนุ่มก็ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง รอจนกระทั่งความเงียบกลับมาปกคลุมที่ห้อง เขาจึงค่อยๆ ขยับร่างกายลุกขึ้นจากเตียง เพื่อเตรียมลอบออกออกไปนอกคฤหาสน์ในคืนนี้