ตอนที่ 25 นครลี้ลับ

ชายผิวสีเดินลึกเข้าไปในเขตตอนใต้ของเมือง เขาใช้ผ้าคลุมศีรษะให้มิดชิดเพื่อซ่อนใบหน้า ดวงตาคมกวาดมองรอบๆอย่างระมัดระวัง แสงไฟจากร้านค้าและแสงเทียนสลัวๆ ตามตรอกซอยสะท้อนให้เห็นถึงบรรยากาศที่มืดมน ราวกับโลกอีกใบที่ซ่อนตัวอยู่ภายในเมืองอันศิวิไลซ์

ถนนเต็มไปด้วยฝุ่นคละคลุ้ง กลิ่นเหม็นอับจากของไม่พึงประสงค์วางเรียงรายอยู่ในแผงลอย เหล่าพ่อค้าแม่ค้ากำลังลักลอบขายของต้องห้ามอย่างลับๆ เสียงการเจรจาต่อรองดังขึ้นเป็นระยะ เติมเต็มบรรยากาศแห่งนี้ไปด้วยความรู้สึกไม่ชอบมาพากล แต่สำหรับที่นี้ มันเป็นเรื่องปกติ

ชายผิวสีแทรกตัวเข้าไปในฝูงชนอย่างแนบเนียน ลัดเลาะผ่านตรอกซอยที่สลับซับซ้อนจนกระทั่งมาถึงร้านขายของจิปาถะที่ดูธรรมดาแห่งหนึ่ง มันเหมือนร้านทั่วๆไป แต่นี่เป็นเพียงฉากบังหน้าเท่านั้น ภายในที่แห่งนี้ มีโลกอีกใบซ่อนอยู่

เมื่อเดินเข้ามา กลิ่นธูปหอมอ่อนๆลอยตลบอบอวลไปทั่วร้าน บนชั้นวางสินค้าถูกจัดเรียงไว้อย่างเป็นระเบียบ มีผลิตภัณฑ์มากมายที่องค์กรผลิตขึ้น วางปะปนอยู่กับสินค้าประเภทอื่นๆ สินค้าพวกนี้มีราคาย่อมเยาและใช้งานได้จริง ทำให้มีอยู่ในบ้านเรือนของผู้คนเป็นจำนวนมาก จึงกลายเป็นเหตุผลให้เขาสามารถหาของใช้ต่างๆที่จำเป็นได้อย่างง่ายดาย

เมื่อเดินไปยังเคาน์เตอร์ที่หญิงสูงวัยนั่งอยู่ สายตาเธอสบเข้ากับเขาแวบหนึ่งก่อนเบนไปทางหลังร้าน เสียงของเธอเอ่ยขึ้นเบาๆ แต่หนักแน่น

“อยากได้ของพิเศษบ้างไหม?”ชายผิวสีพยักหน้า และ กล่าวรหัสลับที่ใช้มาตลอดอย่างเบาๆทว่าชัดเจน เธอพยักหน้ารับ แล้วเลื่อนกุญแจที่ซ่อนอยู่ใต้เคาน์เตอร์ออกมาไขประตูบานเล็กที่ซ่อนอยู่หลังชั้นวาง ก่อนที่เขาจะก้าวผ่านประตูนั้นไปยังเส้นทางลับที่ซ่อนอยู่ด้านหลังของร้าน

เมื่อประตูปิดลง ความมืดและอากาศอับชื้น ทางเดินคับแคบ และ ขรุขระเหมือนเดินผ่านเขาวงกตใต้ดินที่ถูกอำพลาง แสงไฟริบหรี่จากมอสเรืองแสงติดประปรายตามกำแพงหินที่มีรอยร้าว ทางเดินเต็มไปด้วยเถาวัลย์หนาที่เลื้อยพันแน่น เสียงน้ำหยดเป็นจังหวะจากสายธารบางๆ ที่ซึมผ่านกำแพงดินช่วยให้สัมผัสถึงความชื้น กลิ่นดินเก่าแก่ที่ปกคลุมทั่วอากาศ ทำให้รู้สึกถึงความลึกลับในสถานที่แห่งนี้

เขาก้าวเดินต่อไปเรื่อยๆ รู้สึกได้ถึงแรงกดดันจากพลังที่แผ่ซ่านออกมาจากเขตแดนที่ถูกสร้างขึ้นอย่างประณีต มวลมานาไหลเวียนรอบตัวราวกับสายน้ำที่ไม่มีวันเหือดแห้ง แม้ใจกลางจะถูกทำลายไปแล้ว แต่ผู้นำของสถานที่แห่งนี้ ได้ผสานเขตแดนเข้ากับกระแสมานาของโลก และใช้รีริคโบราณมากมาย เพื่อยกระดับอาณาเขตให้กว้างใหญ่และล้ำลึกเกินกว่าที่ขอบเขตทางกายภาพจะกำหนดถึง

ในความเงียบอันลึกล้ำ ชายคนนั้นรู้สึกได้ถึงสายตานับไม่ถ้วนที่จับจ้องมองมาที่เขา แต่ทว่าความรู้สึกนั้นไม่ได้ชวนให้หวาดกลัวหรืออึดอัด กลับกัน มันเต็มไปด้วยความรู้สึกยินดี ราวกับได้พบเพื่อนเก่าที่ห่างหายไปนาน

เมื่อเดินทะลุเข้ามาในเขตแดน ก็พบกับชุมชนขนาดใหญ่ที่ถูกก่อตั้งในสถานที่แห่งนี้ บรรยากาศเขียวชอุ่ม ประกายจากดอกไม้เรืองแสงประดับอยู่ตามผนังทำให้ที่นี่ดูเหมือนเป็นเมืองอันน่าพิศวงที่แฝงตัวอยู่ในมิติอันแปลกตา ท้องฟ้ายามค่ำคืนที่ถูกจำลองขึ้นอย่างปราณีต  สายธารมานาที่ไหลผ่านยังคงหล่อเลี้ยงทุกชีวิตในสถานที่แห่งนี้

เขาเดินผ่านผู้คนมากหน้าหลากตาฝ่าเข้าไปถึงใจกลางของเมืองลี้ลับ จนถึงอาคารขนาดใหญ่ ในตอนนั้นเด็กหนุ่มวัย 17 ปี ผมสีดำยุ่งเหยิง สวมชุดเสื้อผ้าหยาบๆ แต่สะอาดสะอ้าน วิ่งตรงเข้ามาด้วยความตื่นเต้น ใบหน้าของเขาประดับด้วยรอยยิ้มกว้าง และเมื่อมาถึงตัวก็เรียกเสียงดังอย่างไม่ลังเล

“พี่ใหญ่! กลับมาแล้วหรือ?”

ร่างสูงใหญ่ยกคิ้วขึ้นเล็กน้อยใต้ผ้าคลุมศีรษะ ก่อนที่ใบหน้าจะเปลี่ยนเป็นสีหน้านิ่งๆ เขามองเด็กหนุ่มก่อนตอบด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ แต่แฝงไปด้วยความคุ้นเคย

“ใช่ ฉันกลับมาแล้ว” เขาตอบ ก่อนจะปลดผ้าคลุมศีรษะออก เผยให้เห็นรูปลักษณ์ที่น่าเกรงขามที่ซ่อนอยู่

เด็กหนุ่มยิ้มกว้างขึ้น “ทุกคนกำลังรอพี่ใหญ่อยู่เลยครับ! พอรู้ว่าพี่ใหญ่จะมา ทุกคนก็เตรียมตัวกันใหญ่เลย”

เขาหันไปมองรอบๆ และในไม่ช้าก็มีเสียงฝีเท้าหลายคู่ดังขึ้น สมาชิกหลายคนที่สวมชุดหลากหลายรูปแบบ ต่างทยอยเดินออกมาจากมุมต่างๆ แววตาทุกคู่เต็มไปด้วยความสนิทสนม และ ปีติยินดี

“ยินดีต้อนรับกลับมา!” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากชายวัยกลางคนผู้มีรอยแผลเป็นยาวพาดผ่านแก้ม เขายืนกอดอกด้วยสีหน้าจริงจัง แต่ก็ยิ้มเล็กๆ ขณะที่เอ่ยทักทาย

“นึกว่าจะไม่กลับมาแล้วเสียอีก”ชายวัยกลางคนพูดต่อ ราวกับไม่ได้พบสหายที่ห่างหายไปนาน

เขาพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อ“ทุกอย่างเรียบร้อยดีรึเปล่า?”

ชายวัยกลางคนพยักหน้า “เรียบร้อยดี เอ็งไม่ต้องห่วงหรอกหน่า”

เมื่อเสียงฝีเท้าคนเริ่มเบาบางลง ขณะที่หลายๆคนทยอยเข้ามายืนล้อมวง เด็กหนุ่มที่วิ่งมาก่อนหน้านี้ก็เอียงคอมองเขาอย่างแหย่ๆ ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงขี้เล่นปนขุ่นเคือง

“พี่ใหญ่ ไอพวกนั้นมันล้อข้าว่าเป็นไอหนุ่มเวอร์จิ้น! เมื่อไหร่ท่านจะอนุญาติให้ข้าออกไปสักที?”

เขาหยุดชั่วครู่แล้วเหลือบมองเด็กหนุ่มด้วยรอยยิ้มมุมปาก ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงขำขัน

“รออีกปีนึง ไว้ตอนนั้นข้าจะพานายไปเอง ถ้าไปตอนนี้นายโดนพวกสาวๆที่นั่นเล่นงานจนโงหัวไม่ขึ้นแน่ๆ”

เด็กหนุ่มเบิกตากว้างนิดๆ ก่อนจะยิ้มอย่างเข้าใจ “ท่านสัญญาแล้วนะ!” เขาพูดพลางหัวเราะ

พวกชายที่ยืนอยู่ด้านหลังพากันหัวเราะลั่น ชอบใจกับการหยอกล้อของเขา บางคนถึงกับตีไหล่กันเบาๆ ด้วยความสนุกสนาน

ชายร่างสูงใหญ่เลิกคิ้วเล็กน้อย แล้วหันกลับไปมองพวกที่หัวเราะเสียงดัง

“ขืนยังแกล้งเขาอยู่ ข้าจะบอกให้ที่นั้นปิดรับพวกแกเข้าบริการสักเดือนน่ะเว้ย”

ทันใดนั้นเสียงหัวเราะก็เปลี่ยนเป็นเสียงโอดครวญ พวกชายหนุ่มรีบยกมือขอโทษกันจ้าละหวั่น

“พี่ใหญ่! ข้าขอโทษ ข้าจะไม่แกล้งเขาแล้ว! อย่าทำแบบนั้นเลย!”

เด็กหนุ่มที่ถูกแกล้งอยู่หัวเราะชอบใจ บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและการหยอกล้อระหว่างพวกเขา ทำให้เขาสัมผัสได้ถึงความอบอุ่น หลายคนยังคงส่งเสียงแซวหยอกล้อเด็กหนุ่มอย่างสนุกสนาน จนชายร่างสูงใหญ่ต้องยกมือขึ้นเป็นเชิงปราม

“พวกเจ้านี่ชอบหาเรื่องสนุกกันอยู่ตลอดเลยน่ะ” น้ำเสียงของเขาแฝงความเรียบขรึม แต่ก็แอบมีรอยยิ้มเล็กๆ ซ่อนอยู่ ชายวัยกลางคนที่ยืนกอดอกอยู่ก่อนหน้าเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

“แล้วนี่เอ็งมาทำอะไรล่ะคราวนี้? ไม่บอกกันล่วงหน้าเลย เห็นชอบโผล่หน้ามาเฉพาะเวลามีเรื่องสำคัญ”

“ก็เรื่องสำคัญจริงนั่นแหละ” เขาตอบเรียบๆ ก่อนปรายตามองทุกคนที่มารวมตัวกัน “แต่ไม่ใช่เรื่องที่พวกเจ้าต้องกังวล ข้าแค่แวะมาเอาของ แล้วจะกลับก่อนเช้า”

คำพูดนั้นทำให้หลายคนมองหน้ากันเล็กน้อย ก่อนจะมีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง

“อะไรกัน? ข้านึกว่าพี่ใหญ่จะอยู่นานกว่านี้เสียอีก!”

เด็กหนุ่มคนนั้นพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแฝงความเสียดาย เขาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า พร้อมเงยหน้ามองชายร่างสูงด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง

“ช่วงนี้ข้ายุ่งนิดหน่อย แต่ไม่ต้องห่วง ข้าจะมาที่นี่บ่อยๆ” เขาพูดพลางยกมือแตะไหล่เด็กหนุ่มเบาๆเพื่อปลอบโยน

“พูดแล้วนะ!” เด็กหนุ่มยิ้มกว้างขึ้นทันที น้ำเสียงสดใสขึ้นมาอีกครั้ง

เสียงชายวัยกลางคนหัวเราะพลางส่ายหน้า “เจ้าพวกเด็กนี่ใจง่ายจริงๆ แค่ได้ยินว่าจะกลับมาก็ดีใจล่ะ”

“ก็ข้าคิดถึงพี่ใหญ่นี่!” เด็กหนุ่มสวนกลับไปทันที ทำให้รอบข้างเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะอีกรอบ

ชายร่างสูงใหญ่พยักหน้าช้าๆ ก่อนกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ถ้าพวกเจ้าไม่มีอะไรแล้ว ข้าขอตัวไปเอาของที่ห้องก่อน”

เมื่อได้ยินดังนั้น ทุกคนจึงเริ่มทยอยแยกย้ายกันไป บางคนยังคงส่งเสียงคุยกันต่อ แต่ทว่าก็เว้นทางให้เขาเดินออกไปได้สะดวก เขาเดินลึกเข้าไปในอาคาร มุ่งหน้าไปยังห้องส่วนตัวที่เขารู้จัก