ตอนที่ 18 เสียงลมหายใจสุดท้าย

เอรอสก้าวออกจากห้องขังอย่างช้าๆท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบสงัด เขากวาดสายตาสำรวจรอบๆด้วยความระมัดระวัง ความเย็นเยียบและเงียบงันของคุกใต้ดินทำให้เขารู้สึกถึงความว่างเปล่าที่แฝงอยู่ ไม่มีเสียงฝีเท้าของผู้คุม หรือแม้แต่เสียงสนทนาของผู้ใด สถานที่นี้ดูเหมือนถูกละเลย หรือแทบไม่มีนักโทษถูกนำมาคุมขังเท่าที่ควรจะเป็น

เอรอสสันนิษฐานว่า คุกแห่งนี้อาจมีนักโทษเพียงน้อยนิด หรือบางทีอาจมีเพียงบางคนที่ถูกขังไว้อย่างลับๆ สิ่งที่ทำให้เขามั่นใจมากขึ้นคือ วงเวทย์ที่เคยสลักบนแผ่นหลังของเขา ซึ่งเคยทำหน้าที่บอกตำแหน่งของเขาต่อหอคอย ตอนนี้มันถูกย้ายไปยังร่างของชายชราที่เข้ามาเฝ้าเขาแทน ขณะนี้ชายชราคนนั้นนอนสลบอยู่บนพื้น ไร้สติ ราวกับหมดแรงจากการถูกครอบงำโดยปีศาจ

เอรอสคิดได้ในทันที ภายในหกชั่วโมงต่อจากนี้ จะไม่มีใครสังเกตเห็นความผิดปกติใดๆ ที่เกิดขึ้น เขายังมีเวลาสำรวจสถานที่แห่งนี้ต่อไป บางทีรุ่นพี่ไอลีนอาจถูกกักขังอยู่ที่นี่ แม้ว่าชายชราคนนั้นจะบอกว่า เขาไม่เห็นเธอที่นี่ก็ตาม... แต่เพื่อความแน่ใจ การสำรวจให้ทั่วก่อนเป็นสิ่งจำเป็น

เอรอสเดินสำรวจไปตามทางเดินแคบๆท่ามกลางความเงียบสงัด ความมืดที่ปกคลุมทุกซอกทุกมุมราวกับแฝงความว่างเปล่า เสียงฝีเท้าของเขาก้องสะท้อนไปตามทางเดินที่ดูเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด เขาสอดส่องรอบๆด้วยสายตาที่ระแวดระวัง ความเงียบที่เย็นเยียบของคุกใต้ดินไม่ได้ทำให้เขารู้สึกเพียงแค่เดียวดาย แต่ยังทำให้ความกังวลและความสิ้นหวังเริ่มคืบคลานเข้ามาในจิตใจ ทุกย่างก้าวของเขาเต็มไปด้วยความหวังเล็กๆว่าจะพบเจอไอลีน รุ่นพี่ที่เขานับถือ

“รุ่นพี่... คุณอยู่ที่นี่หรือเปล่า?” เอรอสเอ่ยเรียกอย่างเบาๆ ก่อนค่อยๆ เปิดประตูเหล็กตรงหน้า ทว่าความจริงที่ปรากฏกลับเป็นเพียงความว่างเปล่า

เขาคุ้นเคยกับความรู้สึกนี้—ความว่างเปล่า ไร้ซึ่งความหวัง มันไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาพบกับความเงียบงันและความอึดอัดขณะที่ตามหาสิ่งที่ดูเหมือนจะไม่มีวันพบเจอ เขาเคยสัมผัสกับความผิดหวังแบบนี้มานับครั้งไม่ถ้วน มันไม่ใช่ครั้งแรกที่ประตูเหล็กทุกบานที่เขาเปิด มีแต่ความว่างเปล่ารออยู่

เขาหยุดอยู่หน้าประตูอีกบานหนึ่ง สูดลมหายใจเข้าลึก สัมผัสของโลหะเย็นเฉียบเตือนให้เขาจำไว้ว่าไม่มีอะไรแน่นอนในสถานการณ์นี้ ในทุกครั้งที่ผ่านมา ความผิดหวังเป็นเพียงส่วนหนึ่งของการเดินทาง แต่ถึงกระนั้น เขาก็ยังคงเปิดประตูทุกบานต่อไป หวังว่าสักวันหนึ่งคำตอบที่เขาตามหาจะปรากฏอยู่หลังประตูบานใดบานหนึ่ง

"รุ่นพี่... คุณอยู่ที่นี่ไหม?" เขาพึมพำเบาๆด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา สายตาที่อ่อนล้าสำรวจภายในห้องขังอีกครั้ง ร่างกายของเขายังคงก้าวเดินไปข้างหน้า แต่ใจของเขารู้ดีว่าครั้งนี้ก็คงไม่ต่างจากครั้งก่อนๆ

ประตูเหล็กบานแล้วบานเล่าถูกเปิดออก เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า สามสิบนาที หนึ่งชั่วโมง...สองชั่วโมง... ไม่มีสิ่งใดเปลี่ยนแปลง ทุกครั้งที่เอรอสกระชับลูกบิดและผลักประตู เขารู้ว่าความผิดหวังกำลังรออยู่ในอีกฟากหนึ่ง แต่ถึงกระนั้น เขาก็ยังคงทำต่อไป ความหวังริบหรี่ยังคงผลักดันเขา หวังว่าบางที สักครั้งหนึ่ง อาจจะมีบางสิ่งที่เขาตามหาซ่อนอยู่

เขายังคงก้าวเดินต่อ แม้หัวใจจะหนักอึ้งก็ตาม ท่าทางของเขายังคงสงบนิ่ง ความเจ็บปวดจากความผิดหวังที่เคยทำให้ใจเขาหวั่นไหวบัดนี้ดูเหมือนจะไร้ผล เขาเคยชินกับมันแล้ว—ความผิดหวังที่เกิดซ้ำๆ ทำให้ความหวังของเขาค่อยๆ ถูกลบหายไปในความมืดมิดของคุกใต้ดินนี้

แม้เอรอสจะรู้ดีว่าโอกาสพบรุ่นพี่ไอลีนเริ่มเลือนรางลงเรื่อยๆ แต่เขาก็ไม่ยอมหยุดเดิน เพราะการหยุดย่อมหมายถึงการยอมแพ้ และนั่นเป็นสิ่งที่เขาไม่อาจยอมรับได้ เขาต้องทำทุกอย่างเพื่อให้แน่ใจว่าไอลีนไม่ได้อยู่ที่นี่

บานแล้วบานเล่า เขาผลักประตูเข้าไป แต่ไม่ว่าจะบานใดก็พบเพียงห้องว่างเปล่า ไม่มีร่องรอยใดๆ สามชั่วโมงผ่านไปอย่างไร้ความหมาย ความหวังในใจของเขาค่อยๆ มอดดับลง เงียบสงัดที่เคยเป็นเพียงสิ่งรบกวนจิตใจ บัดนี้กลับกลายเป็นเงามืดที่ค่อยๆ กัดกร่อนทุกความคิด ความเหนื่อยล้าจากการสำรวจทุกซอกทุกมุมเริ่มกดทับจิตใจมากขึ้น ความรู้สึกเช่นนี้เขารู้จักดี—ความว่างเปล่า ความไร้ความหมาย ความผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เอรอสหยุดยืนอยู่หน้าประตูบานสุดท้าย ความหวังที่เคยเต็มเปี่ยมในหัวใจของเขาเหลือเพียงเศษเสี้ยว เขาสูดหายใจลึกก่อนจะยื่นมือไปจับลูกบิด ความเย็นเยียบของโลหะบาดผิวเขาเล็กน้อย เป็นสัญญาณเตือนว่าไม่มีสิ่งใดที่เขาจะพบเจอที่นี่อีก

เขาค่อยๆ ผลักประตูเปิดอย่างช้าๆ และสิ่งที่รออยู่เบื้องหน้าก็ไม่ต่างจากทุกครั้ง—ห้องว่างเปล่า เงียบสงัด ไม่มีร่องรอยของการต่อสู้ ไม่มีใครถูกขังอยู่ที่นี่ มันเป็นเพียงความว่างเปล่าเหมือนที่เขาได้พบมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน

"ไอลีน..." ชื่อของเธอหลุดออกจากปากเขาด้วยเสียงที่แผ่วเบา มันไร้ความหวัง เหมือนกับคนที่ยอมรับความจริงว่าไม่ว่าจะพยายามมากแค่ไหน ผลลัพธ์ก็ยังคงเป็นความผิดหวังเสมอ

ความสิ้นหวังเริ่มครอบงำจิตใจของเขาอย่างช้าๆ เอรอสยืนนิ่งอยู่หน้าประตูนั้นเป็นเวลานาน หัวใจที่เหนื่อยล้ากรีดร้องให้เขาหยุด แต่แม้จะถูกโอบล้อมด้วยความว่างเปล่าและความสิ้นหวัง เขาก็ยังไม่ยอมแพ้ แม้จะเหลือเวลาเพียงน้อยนิด เขายังคงเชื่อว่าบางที่ในโลกนี้ ไอลีนอาจยังรอให้เขาพบเจอ

 ทว่าทันใดนั้นเอง เขารู้สึกถึงสิ่งผิดปกติ—มีลมอ่อนๆ พัดผ่านจากมุมหนึ่งของห้องที่ควรจะปิดทึบ ลมหายใจของเขาชะงักเมื่อได้ยินเสียงแผ่วเบา เสียงที่แทบไม่ได้ยิน แต่มันคือเสียงของการหายใจ—เสียงหายใจที่เหนื่อยล้า ราวกับผู้ที่กำลังจะสิ้นลม

สายตาของเอรอสหันไปยังมุมนั้นทันที หัวใจเต้นแรงขึ้น เขารู้ได้ทันทีว่านั่นไม่ใช่ภาพลวงตา มีบางอย่างอยู่หลังผนังนั้น และมันกำลังจะจากไปถ้าเขาไม่รีบลงมือ

“ที่หลังกำแพงนั้นมีอะไรบางอย่างอยู่…..”

เอรอสรวบรวมพลังของตัวเอง ความรู้สึกที่คุ้นเคยท่วมท้น กล้ามเนื้อเขาขยายออกอย่างรวดเร็ว ร่างกายเปลี่ยนแปลงเป็นอีกตัวตนที่แข็งแกร่งยิ่งขึ้น พลังงานมหาศาลไหลเวียนภายใน และด้วยความเร่งรีบ เขาใช้กำปั้นที่ทรงพลังทุบกำแพงโดยไม่ลังเล เสียงหินแตกร้าวสะท้อนไปทั่วห้อง

กำแพงพังทลายลง เผยให้เห็นห้องลับที่ซ่อนอยู่เบื้องหลัง เศษหินที่กระจายรอบตัวถูกกลบด้วยเสียงลมหายใจที่ใกล้สิ้นสุด เอรอสรีบก้าวเข้าไปด้านใน ก่อนที่ดวงตาของเขาจะจับจ้องไปยังร่างที่นอนอยู่บนพื้นในสภาพที่อิดโรยและแทบไม่มีแรงหายใจ

แต่สิ่งที่เขาเห็นไม่ใช่รุ่นพี่ไอลีนอย่างที่เขาคาดหวัง

“...อาร์วิน แคร์นัส?”

ร่างของชายที่หายตัวไปนานปรากฏอยู่ตรงหน้าเขาในสภาพใกล้ตาย สภาพร่างกายของเขาย่ำแย่เกินจะบรรยาย ใบหน้าซีดเซียวและดวงตาที่หมดเรี่ยวแรงบ่งบอกว่าเขาถูกขังอยู่ที่นี่มาอย่างยาวนาน

"ทำไมเขาถึงอยู่ที่นี้...?"