ตอนที่ 3 ด้านมืดของรุ่งอรุณ

เอรอสเดินกลับเข้ามาในห้องหลังจากอาบน้ำเสร็จ เขาเปิดตู้เสื้อผ้าและหยิบชุดที่เหมาะสมสำหรับการทำงานในฐานะผู้สืบสวนออกมา สายตากวาดมองตรวจสอบเครื่องแบบสีดำเรียบที่ถูกออกแบบให้ดูคล่องตัวและเหมาะสมกับภารกิจภาคสนาม เสื้อเชิ้ตสีดำสนิทตัดเย็บเรียบร้อยพอดีตัว เสริมด้วยเสื้อโค้ทยาวที่ชายเสื้อถึงสะโพก ซึ่งมีซับในที่สามารถกันอากาศหนาวได้ แม้จะดูเรียบง่าย แต่ก็ยังมีกระเป๋าเล็กๆ ซ่อนอยู่หลายจุดสำหรับเก็บเครื่องมือที่จำเป็น กระดุมสีดำล้วนเรียงรายตลอดเสื้อทำให้ชุดนี้ดูสะอาดตาและไม่หวือหวาเกินไป ไม่มีหมวกเพิ่มมาให้ยุ่งยาก ชุดนี้ให้ความรู้สึกทะมัดทะแมง พร้อมรับมือกับสถานการณ์ไม่คาดฝันได้ทันที

หลังจากสวมใส่เรียบร้อย เขารู้สึกถึงความกระฉับกระเฉงและมั่นใจขึ้น เอรอสเดินไปเปิดตู้เย็นเพื่อหยิบน้ำขวดออกมาดื่มแก้กระหาย แต่เมื่อสัมผัสกับขวดกลับพบว่าอุณหภูมิของมันอุ่นกว่าปกติ น้ำดื่มไม่ได้เย็นตามที่ควรจะเป็น เขาเลิกคิ้วสงสัย ก่อนจะตรวจดูภายในตู้เย็นเล็กๆ และพบช่องเล็กๆ ที่เป็นแหล่งพลังงานของมัน

เอรอสเปิดช่องนั้นออกมา ข้างในมีแก่นมานาขนาดเล็กจิ๋วที่เคยเปล่งแสงสีเหลืองอ่อนให้พลังงานตู้เย็น แต่ตอนนี้กลับซีดจางจนเกือบไร้สี แสดงว่ามานาในแก่นนั้นใกล้หมดแล้ว เขาถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะก้มลงไปที่ข้างเตียง ยื่นมือเข้าไปหยิบแก่นมานาสำรองที่เขาซ่อนไว้ตั้งแต่ก่อนออกเดินทาง

เมื่อเปิดแก่นมานาสำรอง เขาระบายลมหายใจออกยาว ๆ พลางถ่ายเทพลังงานจากแก่นสำรองนี้เข้าสู่แก่นมานาที่ใกล้หมด ขณะที่พลังงานมานาไหลเวียน แก่นมานาเล็กในมือของเขาก็ค่อยๆ เปลี่ยนสีจากซีดจางเป็นสีเหลืองอมน้ำตาล เขาหยิบมันกลับเข้าไปใส่ในช่องพลังงานของตู้เย็นตามเดิม ไม่นานนัก ตู้เย็นก็เริ่มทำงานได้ปกติอีกครั้ง ความเย็นเริ่มแพร่กระจายไปทั่วภายในตู้

เอรอสเหลือบมองตู้เย็นที่กลับมาทำงานปกติแล้ว ก่อนจะยิ้มเล็กน้อยอย่างพอใจ แม้จะเป็นวิธีการแก้ไขที่ซับซ้อนสำหรับคนทั่วไป แต่สำหรับเขามันก็แค่ขั้นตอนปกติที่ทำบ่อยจนชิน เขาปิดตู้เย็นแล้วเดินกลับไปที่โต๊ะทำงาน รู้สึกพร้อมรับมือกับภารกิจที่รออยู่โดยไม่ต้องกังวลกับเรื่องเล็กน้อยเหล่านี้

เอรอสเหลือบตามองนาฬิกาที่ตั้งอยู่บนโต๊ะทำงาน และรู้ตัวทันทีว่าเวลาใกล้จะสายแล้ว เขาหยิบของใช้จำเป็นติดตัว ก่อนจะเร่งฝีเท้าเดินออกจากห้อง ทันใดนั้นเขาก็สังเกตเห็นจดหมายฉบับหนึ่งเสียบอยู่ตรงช่องเล็กๆ ข้างหน้าต่างใกล้ประตูบ้าน

บนซองกระดาษมีตราประทับของตระกูลวัลธอเรน ชื่อที่คุ้นเคยชวนให้เอรอสรู้สึกบางอย่างในใจแวบหนึ่ง สภาพของจดหมายดูเก่าขึ้นเล็กน้อยเหมือนผ่านเวลามาแล้ว เอรอสจ้องมองมันอยู่ชั่วครู่ แต่ตัดสินใจเมินเฉย พร้อมบอกกับตัวเองว่า “ไว้กลับมาแล้วค่อยอ่านก็ได้”

เอรอสยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์ของร้านค้าเล็กๆ แห่งหนึ่งในมุมถนน ร้านนี้มีกลิ่นขนมปังอบใหม่ๆ หอมลอยออกมา ซึ่งดึงดูดให้เขาแวะซื้อเป็นมื้อเช้า ก่อนออกเดินทางไปยังสถานที่ที่เขาต้องทำภารกิจในวันนี้

เมื่อได้รับขนมปังหอมๆ กับกาแฟร้อนหนึ่งแก้ว เอรอสควักเหรียญทองแดงออกมาจากกระเป๋าเงินอย่างคล่องแคล่ว แล้ววางลงบนเคาน์เตอร์จนครบหกเหรียญ ผู้ขายพยักหน้ารับอย่างยิ้มแย้ม แล้วบอกเขาด้วยน้ำเสียงอบอุ่น “ขอให้วันนี้เป็นวันดีนะพ่อน้อย”

เอรอสรับถุงขนมปังและกาแฟมาในมือ จากนั้นก็เดินออกจากร้านอย่างสบายใจ เขาก้าวยาวๆ ไปตามถนนพลางฉีกขนมปังออกเป็นคำเล็กๆ แล้วกินคู่กับกาแฟร้อน ขนมปังอบใหม่ยังคงอุ่นๆ และกรอบนอกนุ่มใน ส่วนกาแฟเข้มข้นช่วยให้ความง่วงจางลง ขณะก้าวเดินไปพร้อมกับลิ้มรสอาหารเช้า เอรอสก็มุ่งหน้าไปยังจุดหมาย นั่นคือกิลนักผจญภัย ที่ซึ่งเขาจะได้รับภารกิจในวันนี้

เขาเผลอยิ้มเล็กน้อยกับความเรียบง่ายของเช้านี้ ราวกับทุกสิ่งค่อยๆเข้าสู่จังหวะเดิมของชีวิต แม้จะมีความยากลำบากรอเขาอยู่ในที่แห่งนั้น แต่ตอนนี้เขาก็ขอพอใจกับสิ่งเล็กๆที่เกิดขึ้นนี้ก่อน

เอรอสยืนอยู่ที่ขอบทางเท้า ดวงตาสอดส่ายมองบรรยากาศรอบตัว ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีฟ้าจางจากแสงอาทิตย์ที่ค่อย ๆ เผยตัวขึ้น สร้างสีสันอ่อนโยนในยามเช้า บรรยากาศสดชื่นของเมืองยามแปดโมงทำให้รู้สึกสงบเป็นพิเศษ ถนนเต็มไปด้วยผู้คนที่กำลังเร่งรีบในจังหวะที่แตกต่างกัน บ้างก็เดินตัวตรงและหนักแน่นไปยังที่หมาย บ้างก็ผ่อนคลายราวกับไม่ได้กังวลกับเวลาที่ล่วงเลย

ท่ามกลางผู้คนหลากหลายสายตาของเอรอสเหลือบเห็นกลุ่มนักเรียนในชุดจอมเวทย์เดินปะปนเข้ากับประชาชนธรรมดา ชุดสีฟ้าสดกับเครื่องหมายเวทย์บนหน้าอกเสื้อของพวกเขาโดดเด่นสะดุดตา นักเรียนบางคนจับกลุ่มพูดคุยอย่างสนุกสนาน ส่วนบางคนมีท่าทีเคร่งเครียด ราวกับกำลังเตรียมตัวสำหรับภารกิจฝึกฝนในห้องเรียนเวทย์มนต์ ที่คงเต็มไปด้วยบททดสอบและความท้าทาย

สายตาของเอรอสทอดยาวไปตามเส้นทางรถไฟที่อยู่ห่างออกไปเล็กน้อย ตู้โดยสารยังคงจอดนิ่งอยู่ ณ ชานชาลาสถานีรถไฟซึ่งเป็นเส้นทางเดียวกับที่เขานั่งกลับมาเมื่อคืนนี้ รถไฟคันนั้นพาเขากลับมาด้วยความรวดเร็วเมื่อได้รับคำสั่งด่วน จนแทบไม่ได้มีเวลาพักหายใจ ความรีบร้อนจากเมื่อคืนยังคงทิ้งความเมื่อยล้าไว้เล็กน้อย แต่ในเช้านี้ เอรอสกลับรู้สึกปลอดโปร่งกับการได้สัมผัสอากาศสดชื่นและบรรยากาศอบอุ่นของผู้คนรอบตัว

เอรอสกวาดสายตามองบรรยากาศเมืองรอบตัว แม้ดูเผิน ๆ เมืองนี้จะดูสงบสุขดี ชีวิตของผู้คนต่างดำเนินไปในจังหวะปกติ เสียงพูดคุย เสียงหัวเราะ และความเคลื่อนไหวของตลาดยามเช้าชวนให้รู้สึกถึงชีวิตประจำวันที่อาจดูเรียบง่าย แต่เบื้องลึกเบื้องหลังที่เขารู้ดีนั้นช่างแตกต่างออกไป เมืองนี้ซ่อนความวุ่นวายที่ถูกปกปิดไว้อย่างแนบเนียน ราวกับมีม่านบางๆ ที่บังความลับของผู้คน ความวุ่นวายจากเหล่ากลุ่มเงาอาชญากรรมและการทุจริตที่ยึดครองพื้นที่บางส่วนเอาไว้เงียบๆ

ขณะที่เอรอสกำลังเดินคิดเพลิน ๆ สายตาของเขาเหลือบไปเห็นรถม้าสีเข้มคันหนึ่งที่ค่อยๆ เคลื่อนมาทางเดียวกับเขา รถม้าคันนั้นดูแตกต่างจากรถม้าทั่วไป ด้วยตัวกรงเหล็กที่ติดตั้งไว้ด้านหลัง ภายในกรงมีทาสที่ถูกพันธนาการอยู่ พวกเขาสวมปลอกคอเหล็กหนาและสวมเสื้อผ้าที่ขาดรุ่งริ่ง บางคนมีรอยฟกช้ำและใบหน้าหม่นหมองเหมือนถูกทิ้งร้างจากความหวัง ดวงตาแต่ละคู่สะท้อนความว่างเปล่า ราวกับชีวิตถูกทำลายจนเหลือเพียงซากความอ่อนล้ากับความทุกข์ทรมาน

เผ่าสัตว์บางตนในกรงนั้นมีรูปร่างคล้ายสัตว์ป่าที่บอบช้ำ มีหูหรือหางที่เคยอาจสง่างาม แต่ตอนนี้ถูกปกคลุมด้วยคราบฝุ่นและบาดแผล เผ่ากิ้งก่าบางตัวที่มีเกล็ดหนาเคยเปล่งประกาย ตอนนี้กลับดูซีดเซียวและแห้งผาก ดวงตาของพวกเขาเคยมองเห็นอิสระที่ห่างไกล แต่ตอนนี้ไม่หลงเหลือความมีชีวิตชีวา เหล่าทาสต่างนั่งนิ่งเงียบ ไม่สนใจใครรอบตัว ราวกับยอมรับชะตากรรมของตนเองไปแล้ว

เอรอสมองภาพเหล่านั้นด้วยความรู้สึกหนักอึ้ง เขาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจยาวออกมา รสชาติของขนมปังในมือขมไปทันที เขาจ้องมองมันครู่หนึ่ง ก่อนจะทิ้งมันลงในถังขยะใกล้ ๆ ความอยากอาหารหายไปทันใด ความจริงอันขมขื่นของเมืองนี้ที่หลบซ่อนอยู่หลังม่านแห่งความสงบสุขยิ่งตอกย้ำในใจ