ตอนที่ 48 ชื่อที่ไม่ควรถูกเอ่ย

แสงแดดอ่อนในยามสายลอดผ่านช่องว่างของผ้าม่านสีขาว ลำแสงบางตกกระทบบนเตียงนุ่ม ส่งไออุ่นที่สัมผัสได้ เอเลน่าค่อยๆลืมตาขึ้น เสียงนกร้องจากต้นไม้ไกลๆ กลืนไปกับบรรยากาศเงียบสงบในห้อง เธอพลิกตัวอย่างเกียจคร้าน ความอบอุ่นของผ้าห่มราวกับกักเก็บเธอไว้ในห้วงความฝันที่ไม่อยากตื่นจากมัน

เธอค่อยๆยืดเส้นยืดสายด้วยท่าทีผ่อนคลาย แต่จู่ๆหัวใจก็เต้นผิดจังหวะ เมื่อสายตาเธอกวาดมองไปรอบห้องและสะดุดเข้ากับร่างของใครบางคนที่นั่งอยู่ข้างเตียง

ชายหนุ่มนั่งหลับพิงเก้าอี้อยู่ ใบหน้าสงบนิ่งในเงามืด เส้นผมสีทองของเขาดูอ่อนโยนขึ้นเมื่อต้องแสงที่ลอดเข้ามา เอเลน่าจ้องมองเขาอย่างไม่เชื่อสายตา ช่วงเวลานี้เผยให้เห็นอีกด้านของเขา—ความเปราะบางที่ซ่อนอยู่ภายใต้ท่าทีเหมือนจะซ่อนเร้นก่อนหน้า ทำให้เธอโล่งใจเล็กน้อย ดวงตาของเธอสบเข้ากับใบหน้าอ่อนล้าของเขา ความรู้สึกปะปนกันระหว่างความสับสนและความอบอุ่นไหลเวียนในอก

“อาร์วิน...” เธอเรียกชื่อเขาเบาๆเหมือนจะยืนยันว่าเขาอยู่ตรงนี้จริงๆ ก่อนที่แก้มของเธอจะร้อนวูบวาบเมื่อเหลือบมองตัวเองที่นอนอยู่บนเตียง ซึ่งเธอรู้ดีว่ามันไม่ใช่เตียงของเธอ แต่เป็นของเขา

“ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่?” เสียงของเธอสั่นเล็กน้อย ขณะที่พยายามเรียกความทรงจำที่เลือนรางกลับคืนมา

ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนผุดขึ้นในความคิด เอเลน่าจำได้ว่าเธอและไอริสพูดคุยกันเกี่ยวกับข่าวลือเรื่องของรางวัลในการทดสอบที่แพร่กระจายเฉพาะในหมู่นักเวทย์ ว่ากันว่ารางวัลนั้นไม่ใช่สิ่งธรรมดา แต่คือ “ชิ้นส่วนร่างกายของไรอัส” จอมปราชญ์ผู้ล่วงลับ ผู้ใดที่ครอบครองจะได้รับพลังอำนาจเกินกว่าที่ใครจะจินตนาการได้

ข่าวลือดังกล่าวดูเหมือนถูกจงใจแพร่กระจาย นักเวทย์หลายคนที่เคยเฉยเมยต่อการทดสอบกลับให้ความสนใจอย่างกระตือรือร้น ทั้งที่ในตอนแรกไม่มีใครรู้แม้แต่ว่าของรางวัลคืออะไร หรือรูปแบบการทดสอบเป็นเช่นไร ทุกอย่างถูกปิดเป็นความลับ

แต่เมื่อข่าวลือเริ่มแพร่ไป เหล่าอาจารย์ในหอคอยเวทมนตร์กลับนิ่งเงียบ ไม่ยืนยันหรือปฏิเสธใดๆ ความเงียบงันนั้นยิ่งทำให้ข่าวลือดูน่าเชื่อถือขึ้น คล้ายกับมีใครบางคนอยู่เบื้องหลังและกำลังชักใยทุกสิ่งให้เป็นไปตามที่ต้องการ

ความผิดปกตินั้นทำให้เอเลน่าไม่อาจมองข้าม เธอและไอริสจึงตัดสินใจจะสืบหาความจริงที่ซ่อนอยู่ให้ลึกกว่านี้

ตอนแรกเอเลน่าก็แค่ตั้งใจจะกลับไปพักที่ห้องของตัวเอง แต่แล้วความกังวลที่เธอเก็บไว้ในใจเกี่ยวกับอาร์วินกลับพลุ่งพล่านจนเธอเปลี่ยนใจ

ระหว่างทางไปยังห้องของเขา ภาพของดวงตาสีน้ำเงินเข้มของอาร์วิน—สีที่เหมือนกับท้องฟ้าตอนกลางคืน—ผุดขึ้นในความคิด ดวงตาคู่นั้นเคยเปี่ยมไปด้วยความสงบนิ่งและลึกซึ้ง แต่สิ่งที่เธอเห็นเมื่อไม่นานมานี้กลับไม่ใช่เช่นนั้นอีกต่อไป มันเปลี่ยนไปเป็นสีเทาเย็นเยียบ ราวกับหมอกที่ปกคลุมท้องฟ้าหลังพายุ

ความเปลี่ยนแปลงนั้นทำให้เธอใจสั่น ราวกับได้เห็นภาพซ้อนของใครบางคน ดวงตาที่ครั้งหนึ่งเคยสดใสกลับกลายเป็นสีเทาหม่นคล้ายกับ... "ไม่... มันจะเป็นไปได้ยังไง?"

 มันคล้ายกับดวงตาของใครบางคน คนที่เคยมีบทบาทในชีวิตของเธอในช่วงเวลาที่ทุกอย่างดูมืดมน ความเชื่อมโยงที่เธอไม่อาจทำความเข้าใจได้เพิ่มความสับสนในใจยิ่งขึ้น

เมื่อเธอผลักประตูเข้าไปในห้องของอาร์วิน กลิ่นเครื่องหอมที่อบอวลเป็นกลิ่นดอกไม้ที่คุ้นเคย นุ่มนวลและผ่อนคลาย แต่กลับแทรกซึมเข้ามาลึกจนผิดธรรมชาติ ราวกับมันถูกปรับให้รุนแรงเกินกว่าที่ควรจะเป็น ทุกลมหายใจที่สูดเข้าไปเหมือนถูกชักนำเข้าสู่ความฝันที่ไม่อาจตื่นได้ ราวกับทุกอณูของอากาศถูกแต่งแต้มด้วยกลิ่นนั้นจนแน่นหนา

ภายในห้อง เธอเห็นอัศวินในชุดเกราะเบายืนพิงกำแพงใกล้กับประตูที่เธอเข้ามา ท่าทางหลับสนิทโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้าง เมดอีกคนก็นั่งหลับอยู่ที่มุมห้อง ใบหน้าผ่อนคลายเหมือนคนที่กำลังหลับฝันดี สภาพของพวกเขาดูผิดธรรมชาติอย่างน่าประหลาด

“นี่มันอะไรกัน…” เธอกระซิบเบาๆ ความรู้สึกไม่สบายใจพุ่งขึ้นในอก

กลิ่นนั้นทำให้ดวงตาของเธอเริ่มพล่ามัว ทุกก้าวที่เดินเข้าไปเหมือนต้องแบกน้ำหนักที่มองไม่เห็น ร่างกายเธอหนักอึ้งจนแทบจะล้มลง ความเหนื่อยล้าจากความง่วงงุนกัดกินสติของเธอทีละน้อย

สายตาของเธอจับจ้องไปยังเตียงของอาร์วิน ผ้าห่มสีเข้มถูกพาดคลุมจนดูเหมือนมีบางสิ่งขดตัวอยู่ข้างใต้ เธอหยุดนิ่ง ความรู้สึกกังวลวิ่งวาบในอก

“อาร์วิน?” เธอเอ่ยเรียกเสียงเบา

แต่สิ่งที่เธอเห็นกลับไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ ใต้ผ้าห่มนั้นยังคงนิ่งสนิท ราวกับไร้ซึ่งชีวิต นั่นยิ่งทำให้หัวใจของเธอกระตุกวูบ ความกังวลเพิ่มพูนจนแทบหยุดหายใจ

เธอพยายามก้าวไปใกล้เตียง แม้ทุกย่างก้าวจะยากลำบากและร่างกายเหมือนจะล้มพับในทุกวินาที ดวงตาเริ่มพร่ามัวจนแทบจะโฟกัสสิ่งที่อยู่ตรงหน้าไม่ได้

กลิ่นหอมที่รุนแรงจนแทบหยุดหายใจยังคงทำให้ความคิดของเธอว้าวุ่น เธอยกมือขึ้นใช้เวทมนตร์ลมพุ่งกระแทกหน้าต่างห้องที่ปิดสนิท เสียงกระจกเปิดออกดังขึ้นพร้อมสายลมที่พัดผ่านเข้ามา แม้กลิ่นจะเจือจางลง แต่ฤทธิ์ของมันยังคงหลงเหลืออยู่ในร่างกายของเธอ เปลือกตาหนักอึ้ง ร่างกายเหมือนถูกถ่วงด้วยน้ำหนักที่มองไม่เห็น ขณะที่ปลายนิ้วชาเล็กน้อย และความคิดเริ่มพร่ามัวราวกับกำลังจมลงสู่ห้วงนิทราอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

เธอพยายามเดินไปถึงปลายเตียงอย่างทุลักทุเล ใกล้เข้ามา... ใกล้จนเธอสามารถเอื้อมมือไปสัมผัสได้ แต่ก่อนที่เธอจะทันได้ดึงผ้าห่มขึ้น ร่างกายของเธอก็อ่อนแรงเกินไป

สติของเธอดับวูบลงพร้อมกับความมืดที่กลืนกินทุกสิ่งรอบตัว และ เมื่อเธอลืมตาขึ้นอีกครั้ง เธอพบตัวเองอยู่ที่นี่—บนเตียงของเขา ขณะที่เขานั่งหลับอยู่ใกล้ๆ

เอเลน่าจ้องมองอาร์วินที่นั่งหลับพิงเก้าอี้ ใบหน้าของเขานิ่งสงบในเงามืด แต่ก็แฝงไว้ด้วยความเหนื่อยล้าที่เห็นได้ชัด เธอยังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียง หัวใจเต้นแรงขึ้นเล็กน้อยเมื่อความคิดพลุ่งพล่านพยายามหาคำตอบว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนที่ผ่านมา

“หรือว่า…เขาเป็นคนพาฉันมานอนบนเตียง?”

ความคิดนั้นทำให้ใบหน้าของเธอร้อนผ่าวอีกครั้ง

เธอพยายามขยับตัวโดยไม่ให้เสียงใดๆรบกวนความเงียบสงบภายในห้อง เอเลน่ายืดมือออกไปช้าๆปลายนิ้วของเธอสัมผัสเส้นผมสีทองอ่อนของเขาอย่างแผ่วเบา ความนุ่มละมุนของเส้นผมที่ม้วนเล็กน้อยตามธรรมชาติทำให้เธออดไม่ได้ที่จะลูบปลายผมของเขาเบาๆราวกับพยายามยืนยันว่า เขาอยู่ตรงนี้จริงๆ

แต่แล้ว...

“ตื่นแล้วงั้นหรอ?”

เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นอย่างแผ่วเบา ทำให้เอเลน่าชะงัก มือของเธอหยุดนิ่งกลางอากาศ หัวใจเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาจากอก เมื่อรู้ตัวว่ามือของเธอยังคงสัมผัสกับเส้นผมนุ่มละมุนของเขา เธอรีบชักมือกลับด้วยความประหม่า แต่เมื่อเงยหน้าขึ้น สายตาสีเทาของอาร์วินสบเข้ากับเธออีกครั้ง

 ดวงตาสีเทาของเขาสบตาเธอ รอยยิ้มบางๆปรากฏบนใบหน้าที่ดูอ่อนล้าแต่กลับแฝงไว้ด้วยความรู้สึกผิดแปลก เหมือนมีอะไรบางอย่างที่ทำให้เธอรู้สึกต่างไปจากเดิม

“ฉัน…แค่กำลังจะ...” เอเลน่าพูดตะกุกตะกัก ความอายแล่นขึ้นมาจนทำให้เธอแทบไม่กล้าสบตาเขา แม้ในใจจะรู้สึกแปลกๆก็ตาม

“ไม่ต้องลุกก็ได้” อาร์วินเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบแต่แฝงความอบอุ่น “เธอต้องพักอีกสักหน่อย ดูเหมือนตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอจะเหนื่อยมามาก จำเป็นต้องพักอีกสักหน่อย”

เอเลน่าขมวดคิ้วเล็กน้อย “เมื่อคืน…ฉันหลับไปได้ยังไง?”

อาร์วินเงียบไปครู่หนึ่ง ราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่าง ก่อนจะตอบเบาๆ “กลิ่นเครื่องหอมในห้องนี้...มันแรงไปหน่อย ฉันคิดว่ามันอาจจะทำให้เธอหมดสติ”

เอเลน่าเบิกตากว้างขึ้นเล็กน้อย “แล้วคนอื่นล่ะ?”

“ไม่ต้องห่วง” อาร์วินตอบ ขณะพยุงตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ด้วยความยากลำบาก ร่างกายของเขายังคงไม่ฟื้นตัวเต็มที่ แต่ก็ยังมีความพยายามอย่างเต็มกำลัง เขาหยิบชามารินจากมุมโต๊ะและยื่นให้เธอ “พวกเขาแค่รู้สึกสับสนเล็กน้อย ฉันบอกให้พวกเขากลับห้องไปพักแล้วหน่ะ”

เอเลน่ารับแก้วชามาไว้ในมือ แต่ไม่ได้ดื่มทันที เธอเงียบไปชั่วขณะ หัวใจของเธอยังรู้สึกหนักอึ้งกับสิ่งที่ไม่อาจพูดออกมา เธอมองดูอาร์วินนั่งกลับลงไปบนเก้าอี้ ร่างกายของเขาดูเหนื่อยล้าหลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น สีหน้าของเขาสงบนิ่ง แต่สายตาเหมือนมีอะไรบางอย่างที่เก็บซ่อนเอาไว้

เธออยากถามเขา—เกี่ยวกับทุกอย่างที่เกิดขึ้น เกี่ยวกับสิ่งที่เขาต้องเจอและสิ่งที่เขาต้องเผชิญ แต่กลับกลืนคำถามเหล่านั้นลงไปในลำคอ รู้สึกว่ามันอาจยังไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม

“นาย…อาการเป็นยังไงบ้าง?” เธอถามออกไปในที่สุด เสียงของเธอเบาและแฝงความห่วงใย

อาร์วินเหลือบตามองเธอ ก่อนจะคลี่ยิ้มจางๆ ที่ไม่ได้ช่วยปิดบังความเหน็ดเหนื่อยในแววตา เขาก้มลงมองมือของตัวเอง เหมือนกำลังใช้ความคิดบางอย่าง ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ก็ดีขึ้น... ถึงมันจะยังไม่ดีมากก็ตาม”

เอเลน่าพยักหน้าเล็กน้อย ความกังวลในใจของเธอคลี่คลายลง แต่ก็ยังไม่หมดสิ้น ราวกับไม่สามารถสลัดคำถามนั้นออกจากหัวไปได้

“ฉัน…” เธอเริ่มพูด ก่อนจะหยุดลง หายใจเข้าลึก รวบรวมความกล้าอีกครั้ง “ฉันรู้ว่ามันอาจจะไม่เหมาะนัก ที่จะถามอะไรแบบนี้ในตอนที่นายเพิ่งผ่านเรื่องเลวร้ายมา…”

เธอหยุดเพื่อสังเกตปฏิกิริยาของเขา แต่อาร์วินยังคงนั่งนิ่ง เหมือนเปิดโอกาสให้เธอพูดต่อ

“มันมีหลายเรื่องที่ฉันอยากจะถามนาย แต่…” เธอลดสายตาลงมองแก้วชาที่อุ่นในมือ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาเขา “เรื่องที่สำคัญกว่านั้น—ฉันอยากรู้... นายได้รับอะไรจากการทดสอบนั้น?”

อาร์วินหันมองเอเลน่า ก่อนจะยิ้มให้เธออย่างอึดอัด "ขอโทษด้วย มันเป็นความลับเฉพาะฝ่าย ไม่สามารถบอกได้"

เอเลน่าพยักหน้า แต่สีหน้าของเธอกลับเต็มไปด้วยความมั่นใจ "ฉันรู้เกี่ยวกับการทดสอบนั้นแล้ว แล้วก็รู้ด้วยว่าของรางวัลอาจจะเป็นชิ้นส่วนร่างกายของจอมปราชญ์ไรอัส"

อาร์วินชะงัก ริมฝีปากของเขาขมวดเล็กน้อย ก่อนที่จะหันมองไปที่เอเลน่าอีกครั้ง เขาหยุดคิดไปชั่วขณะก่อนจะพูดออกมา "รู้มาจากไอริสสิน่ะ? เธอคนนั้นไม่เข้าใจรึไงว่าถ้าข้อมูลหลุดออกไป มันจะกระทบขนาดไหน?"

เอเลน่าจ้องเขาไม่ละสายตา "แล้วมันจะเกิดอะไรขึ้นถ้ารู้แล้ว?"

"ถ้ารู้แล้วก็ไม่เป็นอะไร" อาร์วินพูดเสียงต่ำ แล้วเขาก็ถอนหายใจ "ฟังแล้วก็อย่าไปบอกใครล่ะ แล้วก็ห้ามบอกด้วยว่าเธอรู้มาจากไอริส ไม่งั้นไอริสได้เดือดร้อนแน่ๆ"

อาร์วินหยุดพูดชั่วขณะ ก่อนที่จะปลดกระดุมเสื้อออกช้าๆ เสียงกระดุมที่หลุดจากร่องก็ดังขึ้นในความเงียบ เขาเผยให้เห็นรอยแผลที่ยังหลงเหลืออยู่บริเวณหัวใจ ซึ่งดูเหมือนจะยังไม่หายสนิทเต็มที่ รอยแผลเป็นเหมือนเครื่องหมายของการเปลี่ยนแปลงที่ไม่มีวันลบเลือน

เขายกมือขึ้นทาบบนแผลกลางอกช้าๆ ราวกับกำลังสัมผัสถึงบางสิ่งที่มองไม่เห็น เสียงทุ้มแผ่วเบาหลุดออกมาพร้อมกับลมหายใจเหนื่อยล้า

“สิ่งที่ฉันได้รับ...คือส่วนของหัวใจ ส่วนที่สามารถบรรจุและสร้างพลังเวทได้มหาศาล” เขาหยุดพูดไปครู่หนึ่ง ดวงตาที่เคยแน่วแน่ฉายแววหม่นหมอง “ตอนนี้ต้องใช้เวลาปรับตัวอีกสักพัก...กว่าจะฟื้นคืนวงแหวนกลับมาได้ เพราะมันหายไปพร้อมกับหัวใจเดิมของฉัน”

เอเลน่าจ้องมองไปที่แผลนั้น แสงเรืองรองจางๆ บนผิวเนื้อสะท้อนออกมาเหมือนแสงแห่งชีวิตใหม่ ทว่าในใจเธอกลับเต็มไปด้วยคำถาม เธอหันมาสบตาเขา สายตาเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ

“แล้ว...ดวงตาของนายล่ะ?” เธอถามด้วยเสียงแผ่วเบา ราวกับกลัวว่าคำถามนี้จะกระตุกบางสิ่งในใจของเขา

“มันเปลี่ยนไปได้ยังไง?”

อาร์วินเงียบไปครู่หนึ่ง ราวกับคำถามนั้นบีบให้เขาจมลึกลงไปในความทรงจำที่ไม่อยากจดจำ เขาถอนหายใจยาว ก่อนเลื่อนมือขึ้นสัมผัสดวงตาของตัวเองอย่างแผ่วเบา

“เธอจำคนที่ชื่อว่า เอรอส ได้ไหม?”

ชื่อที่หลุดออกมาจากปากเขาทำให้หัวใจของเอเลน่าราวกับหยุดเต้น ใบหน้าของเธอซีดลงในทันที “จำได้...เขาทำไม?”

อาร์วินหันมามองเธอ ดวงตาที่เปลี่ยนไปของเขาสะท้อนความรู้สึกบางอย่างที่ซ่อนลึก เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยแต่แฝงไปด้วยความหมายที่ไม่อาจคาดเดา

“เขา...ก็อยู่ในการทดสอบนั้นด้วย” น้ำเสียงของเขาเจือความขมขื่นเล็กน้อย ราวกับว่าเพียงแค่เอ่ยชื่อ ความทรงจำบางอย่างก็พุ่งกลับมาในหัวใจของเขา