ตอนที่ 51 ความจริงในรสขม

“ไหนบอกว่านัดไว้แล้วไง ทำไมเขาบอกว่าไม่รู้เรื่อง?” ไอลีนหันมากระซิบถามอาร์วินด้วยสีหน้าไม่สบายใจ

อาร์วินยิ้มบางๆ ก่อนจะหันไปมองโจชัวที่ยังคงจับจ้องพวกเขาด้วยสายตานิ่งสงบ แฝงแววประเมินสถานการณ์อย่างรอบคอบ

"จำไม่ได้แล้วเหรอว่าเราเคยเดินทางด้วยกันตั้งเป็นเดือน? ตอนนั้นฉันต้องพกงานวิจัยของนายติดตัวไปด้วยตลอด เพราะกลัวว่านายจะสติหลุดแล้วเผลอทำลายมันไปซะเอง ตอนนี้ยังเก็บไว้อยู่ใช่ไหม? หรือว่าเผลอทำหายไปแล้ว?"

คำพูดของอาร์วินทำให้โจชัวชะงักไปเล็กน้อย แววตาของเขาที่เดิมดูระวังตัว กลับฉายแววสงสัยปนระลึกอะไรบางอย่าง

“งานวิจัย...” เขาทวนคำเบาๆคล้ายจะนึกย้อนถึงอะไรบางอย่างที่ซ่อนอยู่ในความทรงจำ ก่อนจะคลี่ยิ้มบางๆราวกับจับทิศทางได้แล้ว

“อ้อ คุณนี่เอง” โจชัวเอ่ยขึ้นหลังจากนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง รอยยิ้มบางๆปรากฏบนใบหน้า

“จำได้แล้วครับ ไม่ได้พบกันเสียนานเลยนะ”

อาร์วินพยักหน้าเล็กน้อย ท่าทางดูเหมือนสบายๆ แต่ในแววตากลับมีอะไรบางอย่างที่อ่านยาก

“ใช่ ไม่ได้เจอกันตั้งแต่ตอนนั้นเลย ฉันก็สงสัยอยู่ว่านายจะยังจำฉันได้อยู่หรือเปล่า”

“จะลืมได้ยังไงล่ะครับ ผมไม่ทีทางลืมหรอกครับ” โจชัวตอบ พลางหัวเราะเบาๆ

อาร์วินเอนตัวพิงเก้าอี้ด้วยท่าทางสบายๆ ก่อนจะหันไปหาไอลีน

“ขอแนะนำหน่อยแล้วกัน นี่ไอลีน เป็นนักเวทย์ฝึกงานที่ประจำอยู่กับตระกูลวัลธอเรน ตอนนี้เธอน่าจะกำลังคุ้มครองฉันอยู่น่ะ”

“น่าจะ อะไรของนาย” เธอหันไปแย้งกับอาร์วิน ก่อนจะยิ้มสุภาพ แต่ในใจก็ยังระแวงเล็กน้อย

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ คุณโจชัว”

“ยินดีเช่นกันครับ คุณไอลีน” โจชัวกล่าวน้ำเสียงนุ่มนวล พร้อมยกถ้วยชาขึ้นดื่ม ท่าทางเหมือนพยายามปิดบังความรู้สึกบางอย่าง

อาร์วินยังพูดต่อโดยไม่ปล่อยให้บรรยากาศเงียบไปนาน

“ส่วนโจชัว เขาเป็นหมอที่เดินทางมาจากเมืองทางเหนือไกลมาก เป็นดินแดนที่หนาวเหน็บกว่าที่นี่เยอะเลยหล่ะ”

“ใช่ครับ” โจชัวเสริม “ที่นั่นหนาวจนแทบไม่มีอะไรเติบโตได้ ผมเดินทางมาหลายปีจนสุดท้ายก็ตัดสินใจปักหลักที่นี่ มันอบอุ่นกว่ามาก”

ไอลีนพยักหน้ารับ พลางหยิบขนมชิ้นเล็กบนจานขึ้นมาลองกัด แต่ทันทีที่รสขมเข้ามาในปาก สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป เธอรีบวางขนมลงก่อนจะหยิบถ้วยชามาจิบเพื่อกลบความรู้สึก

"มีอะไรหรือเปล่า?" อาร์วินถาม น้ำเสียงเรียบง่ายแต่แฝงความสงสัยเล็กน้อย

“ขม...” ไอลีนตอบสั้นๆ พร้อมจิบชาอีกครั้ง

“ฉันว่าอร่อยดีออก” อาร์วินพูดพร้อมหยิบขนมอีกชิ้นเข้าปาก ท่าทางสบายๆ ราวกับไม่ได้ใส่ใจกับรสชาติที่คนอื่นคิด

“ขมขนาดนี้ยังเรียกว่าอร่อย?” ไอลีนแทรกขึ้น พลางเหลือบมองจานขนมที่เธอแทบไม่อยากแตะอีก

“ก็รสชาติแบบนี้ล่ะที่เข้ากับชา” อาร์วินตอบกลับด้วยน้ำเสียงเนิบๆ ก่อนจะหยิบชาขึ้นมาจิบตาม

โจชัวหัวเราะเบาๆ พลางวางถ้วยชาของตัวเองลงบนโต๊ะ

“มันดีต่อสุขภาพนะ ถึงรสชาติจะ...ไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่ก็เถอะ”

“คิดว่าแก้เลี่ยนหลังอาหารเย็นก็ไม่เลวน่ะ ล้างปากได้ดีเลย” อาร์วินพูดพร้อมรอยยิ้มจางๆ แต่ดวงตาที่สบกับโจชัวเหมือนจะส่งข้อความบางอย่าง

ไอลีนเหลือบมองชายทั้งสองที่ดูเหมือนพูดคุยกันปกติ แต่เธอกลับรู้สึกถึงบรรยากาศแปลกๆ คล้ายว่ามีอะไรบางอย่างที่เธอไม่สามารถรับรู้

เธอจิบชาเงียบๆพลางตั้งข้อสังเกตในใจ แต่รสหวานของชากลับไม่ได้ทำให้เธอสงบลง ตรงกันข้ามมันยิ่งทำให้เธอรู้สึกว่ามีบางอย่างที่มันแปลกๆ... จนกระทั่งเธอรู้สึกว่ามีอะไรเกิดขึ้น

ในตอนแรก เธอคิดว่าเป็นเพราะรสขมของขนมที่ยังติดอยู่ในลำคอ แต่เมื่อเวลาผ่านไป หัวของเธอกลับเริ่มหนักขึ้น ราวกับมีหมอกหนาทึบค่อยๆ ปกคลุมจิตใจ

เสียงสนทนาของอาร์วินและโจชัวค่อยๆไกลออกไป แม้พวกเขายังคงพูดคุยกันอยู่ตรงหน้า เธอพยายามตั้งสมาธิ แต่ทุกอย่างรอบตัวเหมือนหมุนช้าลง เสียงนาฬิกาที่ติ๊กเป็นจังหวะกลับดังชัดเจนเกินควร

“เฮ้? เป็นอะไร? ง่วงนอนแล้วหรอ?” เสียงของอาร์วินดังขึ้นพร้อมกับมือที่สะกิดเบาๆ แต่เธอไม่ได้ตอบ

ดวงตาของเธอเบลอขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุดเธอก็ไม่อาจบังคับตัวเองให้ลืมตาได้อีก

ถ้วยชาหลุดจากมือของเธอ เธอรู้สึกถึงแรงที่ดึงตัวลง แต่ไม่มีเสียงกระแทกหรือความเจ็บปวด ทุกอย่างดับวูบไป เหลือเพียงความเงียบที่ลึกลับและน่ากลัว...

อาร์วินกระพริบตาอย่างรวดเร็ว พลางขยับตัวเพียงเล็กน้อยเพื่อเช็คอาการของหญิงสาวที่สลบไป

เขาคุกเข่าลงข้างหญิงสาวที่ตอนนี้แน่นิ่งไป ริมฝีปากของเธอซีดเล็กน้อย แต่ลมหายใจยังคงสม่ำเสมอ

“หลับไปแล้วจริงๆ…” เขาพึมพำเบาๆ ใช้ปลายนิ้วแตะที่ข้อมือของเธอเพื่อจับชีพจร

ก่อนที่เขาจะได้ทำอะไรต่อ เสียงคมของโลหะที่เสียดสีกับอากาศดังก้องในความเงียบรอบตัว มีดบินนับสิบเล่มพุ่งลอยอยู่รอบกายเขา แสงจากไฟในห้องสะท้อนกับคมมีดจนเกิดเป็นประกายวูบวาบ

“อย่าขยับ” น้ำเสียงเรียบเย็นของโจชัวดังขึ้น

อาร์วินเงยหน้าขึ้นช้าๆโจชัวยืนอยู่ไม่ไกลนัก แว่นตากรอบเรียบสะท้อนแสงจนมองเห็นสายตาได้ไม่ชัด มือข้างหนึ่งของเขายกขึ้นเล็กน้อย ควบคุมมีดบินทั้งหมดด้วยมานาที่แฝงพลังคุกคาม

“คุณเป็นใคร?” โจชัวถามอีกครั้ง น้ำเสียงนิ่งแต่หนักแน่นกว่าก่อนหน้า “มาที่นี่ทำไม? และรู้เรื่องของผมได้ยังไง?”

อาร์วินที่ยังคงคุกเข่าอยู่ข้างไอลีน พลันเงยหน้าขึ้นช้าๆ สายตาของเขาจับจ้องไปที่โจชัวด้วยความสงบนิ่ง แม้จะมีมีดบินล้อมรอบตัวเขา

“ไม่เจอกันนานเลยนะ” น้ำเสียงที่เปล่งออกมาแฝงความคุ้นเคย ราวกับเป็นคนรู้จักที่ห่างหายกันไปนาน

“น่าจะ… สองปีได้แล้วใช่ไหม?”

ดวงตาของโจชัวเบิกกว้างเล็กน้อย ความสงสัยถูกแทนที่ด้วยความระแวงในทันที

ก่อนที่เขาจะได้ตอบอะไร บรรยากาศรอบตัวกลับเริ่มเปลี่ยนไป ชุดข้ารับใช้ที่ดูเรียบง่ายของเขาเริ่มซีดจางราวกับละลายหายไปในอากาศ กลายเป็นเสื้อผ้าโทรมๆ แบบชาวทะเลทรายที่เปื้อนฝุ่นผง ผิวสีขาวซีดของเขากลายเป็นสีน้ำตาลเข้มเหมือนคนที่เผชิญแดดมานานหลายปี

ผมสีทองที่จงทำให้ดูสกปรกค่อยๆเปลี่ยนสีเป็นเทาหยาบ ดวงตาสีเทาที่ซ่อนอยู่หลังแว่นตาที่จางหายไป ค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดงสดเหมือนสีของเลือด รูปลักษณ์ทั้งหมดค่อยๆ แปรเปลี่ยนราวกับภาพลวงตาที่ค่อยเผยตัวตนที่แท้จริง

“คุณ…..เรย์นาร์ค” เสียงของโจชัวต่ำลงพร้อมกับความเคร่งเครียดในน้ำเสียง ดวงตาเบิกกว้างเพียงเสี้ยววินาที “งั้นหรอ?”

อาร์วิน — หรือเอรอสในรูปลักษณ์เรย์นาร์ค — มองอีกฝ่ายด้วยสายตาเปี่ยมด้วยความยินดีเล็กน้อย ราวกับพึงพอใจกับปฏิกิริยาที่ได้รับ

“ต้องขอโทษด้วยที่ทำให้เรื่องมันยุ่งยาก พอดีเธอตามฉันมาเองน่ะ” เอรอสตอบเรียบๆพลางยืดตัวขึ้นช้าๆ สายตาจับจ้องไปยังมีดบินที่ยังคงลอยวนรอบตัวเขา

“ก่อนอื่นช่วยลดอาวุธลงก่อนได้ไหม? ก็รู้หนิว่าตอนนี้ฉันใช้พลังเวทย์ไม่ได้?”

หลังจากนั้นสักพัก โจชัวนั่งไขว่ห้างบนเก้าอี้ข้างๆเขา สายตาของเขามองตรงไปยังเอรอสในร่างเรย์นาร์คที่เอนตัวพิงพนักเก้าอี้อย่างสงบนิ่ง

“ดื่มนี่สิ” โจชัวยื่นขวดแก้วใสที่บรรจุของเหลวสีอำพันให้เอรอส น้ำเสียงเรียบเฉยของเขาไม่แสดงอารมณ์ใดๆ แต่แววตาสงบนั้นกลับแฝงไว้ด้วยความจริงจัง

เอรอสมองขวดนั้นอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหยิบขึ้นมา “คงไม่ได้ใส่อะไรแปลกๆเพิ่มใช่ไหม?” เขาเอ่ยเบาๆ แต่ยังติดน้ำเสียงเย้ยหยัน ก่อนจะดื่มรวดเดียวจนหมด

โจชัวเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนตอบ “ไม่ต้องห่วง ในนั้นมีแค่ยาแก้พิษเท่านั้น ผมไม่ได้ใส่อะไรเพิ่มนอกจากในขนมและน้ำชาหรอกน่ะ”

ขนม และ ชาที่พวกเขากินเข้าไนั้น ไม่ใช่แค่ของทานเล่นธรรมดา ชาถูกผสมยานอนสลบลงไปเล็กน้อย ขณะที่ขนมถูกปรุงขึ้นจากสมุนไพรชนิดพิเศษที่มีกลิ่นและรสชาติขมเข้มข้นจนแทบกลืนไม่ลง สำหรับคนทั่วไป การกินครบสามชิ้นโดยไม่รู้สึกคลื่นไส้เป็นเรื่องแทบจะเป็นไปไม่ได้ สมาชิกขององค์กรเท่านั้นที่รู้ถึงข้อมูลเหล่านี้ และสามารถฝืนกินมันจนหมด

การกินครบสามชิ้นไม่ได้มีแค่การล้างผลของยาสลบที่ซ่อนอยู่ในน้ำชา แต่ก็มาพร้อมกับผลข้างเคียงที่เป็นพิษ ทำให้ไม่สามารถใช้พลังเวทย์ได้ชั่วคราว ซึ่งในจุดนี้เองที่กลายเป็นบทพิสูจน์ถึงความจริงใจ การที่ใครสักคนยอมรับพิษนั้นเข้าสู่ร่างกายทั้งๆที่รู้อยู่แล้ว แสดงถึงความเต็มใจที่จะเปิดเผยตัวตนและยอมเสียเปรียบเพื่อสร้างความไว้วางใจต่ออีกฝ่าย

โจชัวถอนหายใจเบาๆ ก่อนเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ “ว่าแต่ ทำไมคุณถึงมาที่นี่? หรือว่ามีอะไรให้ผมช่วย?”

เอรอสนั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ พลางไล่สายตาไปที่ขวดแก้วบนโต๊ะ

“ใช่ ประมาณนั้น ค่อนข้างเป็นปัญหาใหญ่เลยล่ะ…”

โจชัวเลิกคิ้วเล็กน้อยพลางมองเขานิ่ง “เกี่ยวกับเรื่องหัวใจใช่ไหม? เป็นอย่างที่พวกคุณพูดก่อนหน้านี้จริงๆงั้นเหรอ? เรื่องที่คุณได้รับหัวใจของจอมปราชญ์ไรอัส”

เอรอสยักไหล่น้อยๆก่อนตอบ “ถูกต้อง เป็นอย่างที่ฉันบอกกับผู้หญิงคนนั้นไปก่อนหน้านี้ เพียงแต่ว่า…ตอนนี้ฉันต้องการสร้างวงแหวนโดยที่ไม่ใช่หัวใจเป็นแกนกลาง หรือไม่ก็หาทางเอามันออกไปจากร่างฉันเลย แต่ติดปัญหาอยู่บางอย่าง”

พูดจบ เขาก็หยิบมีดสั้นจากเข็มขัดข้างตัว ฟักมีดเป็นโลหะเงาวับที่สะท้อนแสงไฟในห้องวูบวาบ เอรอสเปิดฟักออก เผยให้เห็นใบมีดที่คมกริบราวกับสามารถเฉือนทุกสิ่งได้ในพริบตา

โดยไม่มีคำอธิบายเพิ่มเติม เอรอสเล็งปลายมีดไปที่ตำแหน่งหัวใจของตัวเอง แล้วกดปลายลงอย่างแรง

โจชัวนั่งนิ่ง มองภาพตรงหน้าด้วยสายตาจับจ้องไม่กระพริบ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกลับทำให้เขาต้องเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ

ปลายมีดจรดลงกับผิวหนังบริเวณหัวใจ แต่ไม่อาจทะลุผ่านได้ ราวกับมีเกราะเวทมนตร์บางอย่างกั้นเอาไว้ ผิวหนังของเขาไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน ขณะที่แรงกดของมีดทำให้เกิดเพียงแสงเรืองจางๆ รอบจุดสัมผัส

“เห็นไหมล่ะ” เอรอสพูดด้วยน้ำเสียงเนือยๆ ขณะหมุนมีดไปมาเหนือผิวของตัวเอง “มันเป็นแบบนี้ ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนก็ไม่มีอะไรผ่านไปได้”

โจชัวมองภาพนั้นด้วยความสนใจ ก่อนเอ่ยขึ้นช้าๆ

“เกราะนี้…..เป็นพลังของหัวใจงั้นเหรอ?”

เอรอสถอนหายใจเบาๆ ขณะเก็บมีดกลับเข้าฟัก “น่าเสียดาย แต่พลังเวทย์ที่ปกป้องมันน่ะ…เป็นของคนอื่น เป็นคนที่ค่อนข้างยุ่งยากซ่ะด้วย เขาหยุดพูดชั่วครู่ ก่อนเอ่ยต่อ “แล้ว…พอจะมีอะไรแนะนำไหม?”

โจชัวยืดตัวขึ้น เอามือแตะคางพลางคิด "แย่แฮะ ป้องกันหนาแบบนี้… เอาออกไม่ได้แน่ๆ" เขาหันมามองเอรอส "แต่พอจะแทรกแซงได้….คุณไม่อยากจะใช้พลังผ่านมันโดยตรงสินะ?"

เอรอสพยักหน้าช้าๆโดยไม่ตอบคำใด แต่สายตาของเขาสะท้อนความสงสัยบางอย่างออกมา

โจชัวนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงความจริงจัง "งั้นก็ต้องฝังแก่นมอนเตอร์ไปอย่างเดียว"

เขาหยุดเล็กน้อย ก่อนเสริม "ปัญหาคือเราจะเอาอะไรใส่เข้าไป แล้วไม่ทำให้คุณโดนมันครอบงำ"

เอรอสเงียบไปครู่หนึ่ง ดวงตาของเขาฉายแววครุ่นคิดเกี่ยวกับสิ่งที่โจชัวพูด ความเสี่ยงของการถูกครอบงำนั้นไม่ใช่สิ่งที่เขาไม่รู้ การอยู่ในพื้นที่ที่เต็มไปด้วยพลังเวทสูง เช่น ดันเจี้ยนเป็นเวลานาน แก่นกลางของมอนเตอร์จะค่อยๆก่อตัวขึ้นในร่างกาย และหากไม่มีการควบคุมที่ดี ก็อาจเสียสติหรือกลายเป็นบางสิ่งที่ไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไป

โจชัวลูกขึ้น เดินไปที่โต๊ะ ก้มลงไปที่กล่องไม้เก่าๆพลางค้นหาบางสิ่ง

"อย่างแรก ต้องหาแกนกลางที่มีความจุพลังเวทย์  และ อัตราการถ่ายเทที่เหมาะสมกับคุณ เพียงแต่..." เขาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยก่อนเอ่ยต่อ "ต้องมั่นใจว่าคุณจะไม่อ่อนแอต่อพลังเวทของมัน ไม่อย่างนั้นคุณเองก็อาจจะเป็นฝ่ายถูกมันครอบงำแทน"

เอรอสยังคงเงียบ ลุกขึ้นเดินไปข้างๆโจชัวที่ค้นของในกล่อง เขาคิดเล็กน้อย แล้วในที่สุดก็ตัดสินใจ ก่อนจะถามเสียงเรียบออกไป "มีแก่นมอนเตอร์ที่มีพลังเวทเต็ม กับไม่มีพลังเวทไหม?"

โจชัวชะงักไปเล็กน้อยก่อนตอบ "มีสิ" เขารื้อกล่องต่ออีกครู่หนึ่ง ก่อนหยิบแก่นมอนเตรอ์สองชิ้นขึ้นมาให้ดู ชิ้นหนึ่งมีสีแดงเข้มและเปล่งแสงจางๆ อีกชิ้นหนึ่งเป็นสีเทาหม่น ดูไม่มีชีวิตชีวา

"นี่ไง—อันนี้เต็มไปด้วยพลังเวท" เขาชี้ไปที่แก่นสีแดง "ส่วนอันนี้เป็นแก่นที่พลังเวทหมดไปแล้ว"

เอรอสมองแก่นทั้งสองก่อนยื่นมือไปหยิบ เขาถือแก่นทั้งสองไว้ในมือ ราวกับกำลังประเมินอะไรบางอย่าง โจชัวมองเขาด้วยสายตาฉงน "จะทำอะไร?"

โดยไม่ตอบคำ แสงสีแดงจากแก่นสีแดงกลับส่องสว่างขึ้น ณ ช่วงเวลาหนึ่ง ก่อนที่จะลดลงและสีจางลง แต่แก่นสีเทากลับค่อยๆ ส่องสว่างขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับสีเหลืองที่ค่อยๆ ปรากฏบนพื้นผิวของมันแทน

"โจชัวเบิกตากว้างด้วยความตกใจ 'เป็นไปไม่ได้! ไม่มีทางที่มนุษย์จะถ่ายเทพลังเวทจากหนึ่งแก่นไปสู่อีกแก่นได้... โดยเฉพาะเมื่อแก่นพลังของมอนสเตอร์นั้นแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง!'"

เอรอสไม่ได้ตอบคำ แต่เพียงเปิดตามองผลลัพธ์ในมือของเขา ราวกับกำลังคิดถึงความเป็นไปได้ในเส้นทางข้างหน้า