ตอนที่ 45 หัวใจที่ไม่อาจไขว่คว้า

คาร์ลีนเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ ผ่อนลมหายใจยาว เส้นผมดำขลับทิ้งตัวแนบกับไหล่ราวเงามืดที่เกาะกุมตัวเธอ ผิวขาวซีดราวหินอ่อนสะท้อนแสงอ่อนจากโคมไฟบนโต๊ะ ขับเน้นชุดยาวสีดำที่พลิ้วไหวดุจเงามืดในสถานที่แห่งนี้

ในดันเจี้ยนที่ผสานเขากับเขตแดนของเธอ ทุกสิ่งล้วนเชื่อมโยงกับเธอ ความสัมพันธ์ลึกลับนี้ ทำให้คาร์ลีนรับรู้ถึงทุกการเคลื่อนไหวของเขา ไม่ว่าเขาจะอยู่จุดใดในสถานที่แห่งนี้ เธอก็สามารถสัมผัสถึงตัวตนของเขาได้เสมอ

เรย์นาร์ค—หรือเอรอสในร่างของชายที่มีฉายาว่า จอมเชือด เรื่องราวที่ซับซ้อนเกี่ยวกับตัวตนและพลังของเขานั้นเป็นสิ่งที่เธอรับรู้มาเนิ่นนาน แต่สิ่งที่เธอปรารถนากลับไม่ใช่การค้นพบด้วยตัวเอง หากแต่เป็นการได้ยินคำตอบจากปากของเขาโดยตรง

เธอเฝ้ารอให้เขาเปิดเผยความลับนี้กับเธอ แม้เวลาจะผ่านไปเนิ่นนาน แต่เขาก็ยังเลือกที่จะเก็บมันไว้ ไม่มีท่าทีที่จะบอกเธอ ราวกับคำพูดนั้นหนักเกินกว่าจะเปล่งออกมา

ดวงตาสีม่วงเข้มของเธอสะท้อนแสงจากโคมไฟ เธอนั่งนิ่งราวกับขบคิด แต่ในความเป็นจริง เธอกำลังต่อสู้กับความรู้สึกในใจ ความหนักใจเหมือนสายลมหนาวที่แผ่วผ่านกลับถูกเติมเต็มด้วยความหวังอันเปราะบาง เธออยากให้เขามาหา อยากได้ยินคำขอความช่วยเหลือจากเขา

แต่เธอก็รู้ดี เขาก็ยังเป็นตัวเขา—คนที่เลือกจะแบกรับทุกอย่างไว้เพียงลำพัง ไม่ยอมพึ่งพาคนอื่นเสมอมา

คาร์ลีนหลับตา ภาพในอดีตแวบเข้ามาในหัว เอรอสในรูปลักษณ์เดิม ดวงตาสีเทาที่แฝงประกายลึกซึ้ง และหญิงสาวที่อยู่ข้างเขา ผมสีฟ้าที่พลิ้วไหวในสายลม รอยยิ้มของเขาในวันนั้นยังคงชัดเจนจนทำให้หัวใจของเธอแทบแตกสลาย ความทรงจำเหล่านั้นย้ำเตือนว่าเธอไม่มีสิทธิ์ในหัวใจของเขา

เธอเคยพยายามตัดใจ แต่เมื่อได้ยินข่าวว่าหญิงสาวคนนั้นหายตัวไป เธอกลับมามีความหวังอีกครั้ง ความหวังที่เธอเองก็รู้ดีว่าอาจเป็นเพียงฝันลมๆแล้งๆ

"ถ้าฉันยื่นมือไปช่วยตอนนี้…. จะมีโอกาสบ้างไหมน่ะ?" คาร์ลีนพึมพำกับตัวเองเบาๆ คาร์ลีนกัดริมฝีปากแน่น ความคิดนั้นเสียดแทงใจเธอ ราวกับว่าเธอกำลังต่อสู้กับความจริงที่ไม่อยากยอมรับ เสียงนั้นเหมือนคำปลอบใจ หรืออาจเป็นข้ออ้างเพื่อเก็บเกี่ยวความหวังริบหรี่ที่ยังหลงเหลืออยู่

แม้คาร์ลีนจะยืนอยู่ในจุดที่ผู้คนมากมายเฝ้าฝันถึง อำนาจและตำแหน่งที่ใครต่างอิจฉา แต่เธอกลับรู้สึกเหมือนตัวเองยืนอยู่เพียงลำพังในความมืด อำนาจที่เธอถือครองไม่อาจเติมเต็มช่องว่างในใจ ความห่างเหินระหว่างเธอกับหัวใจของเอรอสชัดเจนขึ้นทุกครั้งที่เธอพยายามไขว่คว้าหาเขา

มันเหมือนกับว่า... ไม่มีอำนาจใดเลยที่สามารถก้าวข้ามกำแพงที่เขาสร้างไว้ได้ และนั่นทำให้เธอสงสัย—อำนาจที่เธอมีอยู่นั้น... มีความหมายอะไรจริงๆ หรือเปล่า? ทั้งๆที่มันคือสิ่งเธอในตอนเด็กเฝ้าฝันมาตลอด แต่ตอนนี้มันกลับดูไร้ความหมาย

มือเรียวของเธอลูบผ่านลิ้นชักล่างสุด ก่อนจะค่อยๆ ดึงมันออกมาอย่างระมัดระวัง ดวงตาของเธอไหววูบ ราวกับมีบางสิ่งกดทับหัวใจอยู่ในความเงียบขณะนั้น

ข้างในลิ้นชักบุด้วยผ้าไหมดำสนิท... แต่สิ่งที่โดดเด่นท่ามกลางความมืดนั้นคือกล่องไม้ใบหนึ่ง ลวดลายเถาองุ่นเลื้อยไปราวกับกำลังเคลื่อนไหว เส้นสายของรูนสีทองบนฝากล่องเปล่งแสงวูบวาบเหมือนกำลังเรียกหา สะท้อนแสงโคมไฟที่ทำให้โลหะเงินตามขอบดูเหมือนประกายดาว

เธอใช้นิ้วเรียวลูบไปตามขอบกล่องเบาๆก่อนจะค่อยๆ หยิบมันขึ้นมาด้วยสองมือ ก่อนที่เธอจะวางมันลงบนโต๊ะด้วยความนุ่มนวล

ฝาของกล่องถูกเปิดอย่างแผ่วเบา เผยให้เห็นขวดแก้วสีใสที่ภายในบรรจุของเหลวสีแดงสด พลังที่แผ่ออกมาจากขวดทำให้บรรยากาศรอบตัวหนักอึ้ง เลือดในขวดนั้นเป็นของเขา เลือดที่เขาใช้สังเวยเพื่อเรียกปีศาจใต้บัญชาของเธอออกมา

เมื่อคืนก่อน เธอสัมผัสได้ว่าปีศาจของเธอถูกอัญเชิญออกไป ตอนแรกเธอคิดว่าหนึ่งในลูกน้องของเธอเป็นคนใช้พิธีกรรมอัญเชิญปีศาจออกมา แต่ความจริงกลับไม่ใช่—ผู้ที่ทำพิธีคือเอรอส และเขาไม่ได้ใช้เป้าหมายเป็นเครื่องสังเวยในพิธี แต่กลับใช้เลือดของตัวเองแทน

การตัดสินใจเช่นนั้นทำให้เธอต้องจ่ายต้นทุนมหาศาล แก่นมานาของมอนสเตอร์จำนวนมากถูกใช้เพื่อแลกกับเลือดเพียงขวดเล็กๆนี้ เลือดของเอรอสเข้มข้นและทรงอานุภาพจนปีศาจที่ได้ลิ้มลองสามารถพัฒนาไปถึงขั้นที่ยากจะควบคุม เธอเองถึงกับต้องยอมสละปีศาจสองตนเพื่อรักษาสมดุลของพลังที่มากขึ้นของมัน

โชคดีที่เลือดของเขาไม่ได้ตกถึงมือจ้าวปีศาจ หากเป็นเช่นนั้น เอรอสจะไม่พบความสงบอีกต่อไป ปีศาจจะพยายามล่อลวงเขาให้ใช้งานมันมากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งเขาตกเป็นของมันในที่สุด

"ที่ฉันช่วยนาย… ฉันทำเพื่อนายจริงๆ หรือเพียงเพราะอยากให้นายเห็นว่าฉันสำคัญกันน่ะ?" คาร์ลีนกระซิบกับตัวเอง คำถามนั้นหลุดออกมาราวกับมีใครอีกคนกำลังกระซิบอยู่ในใจ เสียงของความลังเลที่เสียดแทงจิตใจจนยากจะปฏิเสธ

เธอยังไม่อาจตัดสินใจได้ว่าควรปล่อยเขาไปตามทางของเขา หรือยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือในตอนนี้ แม้จะรู้ว่าโอกาสนั้นริบหรี่เหลือเกิน

ดวงตาของเธอจ้องมองของเหลวสีแดงสดที่หมุนวนราวกับมีชีวิตอยู่ในขวดแก้ว พลังที่แผ่ออกมาจากเลือดนั้นทำให้บรรยากาศรอบตัวหนักอึ้ง แต่ยิ่งมอง เธอก็ยิ่งรู้สึกเหมือนถูกดึงดูดให้ดื่มมันมากขึ้นเรื่อยๆ

ในตอนนั้น จู่ๆ คาร์ลีนสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวบางอย่าง—เขาออกจากห้องไปแล้ว พร้อมกับสัมภาระและอุปกรณ์บางชิ้น มันเป็นเรื่องปกติสำหรับเอรอส เพราะเขาไม่เคยอยู่ที่นี่นาน ราวกับตัวเขาถูกผูกมัดด้วยภาระหน้าที่ที่ไม่มีวันสิ้นสุด

แต่สิ่งที่สะดุดใจเธอคืออาร์ติแฟกต์ชิ้นหนึ่งที่เขาพกติดตัวไป อุปกรณ์สื่อสารขนาดเล็ก รูปทรงเรียบง่ายเหมือนกระดุมธรรมดา หากมองเผินๆ แทบไม่มีใครใส่ใจ แต่คาร์ลีนรู้ดีว่าจุดประสงค์ของมันคือการติดต่อกับใครบางคน

มันไม่ใช่เรื่องปกติสำหรับเอรอส—ชายที่ปิดกั้นตัวเองจากทุกคนเสมอมา ความเปลี่ยนแปลงนี้ แม้จะเล็กน้อย แต่ทำให้เธอรู้สึกถึงประกายความหวังบางอย่าง แม้เขาไม่ได้มาขอความช่วยเหลือจากเธอโดยตรง แต่การที่เขาเลือกเปิดใจติดต่อขอความช่วยเหลือจากใครบางคน ก็เพียงพอที่จะทำให้เธอยิ้มออกมา อย่างน้อยก็แสดงให้เห็นว่าเขาเริ่มเปิดใจมากขึ้นแล้ว

คาร์ลีนวางขวดเลือดกลับลงในกล่องไม้ ปิดฝาด้วยความระมัดระวังและเก็บกลับเข้าไปในลิ้นชัก ก่อนจะลุกขึ้นยืน สายตาเธอหันไปยังผนังด้านหนึ่งของห้อง ซึ่งมีแผนที่ขนาดใหญ่ของเมืองติดอยู่ รายละเอียดของมันพิถีพิถันถึงขนาดระบุซอกซอยเล็กๆทุกจุด

ดวงตาสีม่วงลึกจับจ้องไปยังจุดหนึ่งในแผนที่ จากข้อมูลทั้งหมดที่เธอมีและสถานการณ์ของเขาตอนนี้ มีเพียงที่เดียวที่เอรอสจะไป—บ้านของ "โจชัว เรนฮาร์ท" ชายคนเดียวที่เธอมั่นใจว่าเอรอสจะไปหา

โจชัวเป็นแพทย์ผู้เชี่ยวชาญที่ไม่ได้อาศัยอยู่ในเมืองนี้ตั้งแต่ต้น เขาตามเอรอสมาจากเมืองอื่นที่ห่างไกล การรักษาของเขา แตกต่างจากนักบวชทั่วไปที่ใช้เวทมนตร์รักษา เพราะวิธีของเขาผสมผสานการแพทย์แบบดั้งเดิม เข้ากับพลังเวท และ ความรู้เฉพาะตัวที่เขาได้มาจากการทดลองขององค์กรมึดในอดีต พลัง และ ความรู้ที่เขาได้มานั้น มีต้นกำเนิดจากโศกนาฏกรรม

ในช่วงเวลานั้น ภรรยาของเขาถูกบังคับให้เป็นตัวทดลองในโครงการที่ไร้มนุษยธรรม ส่วนตัวเขาเองถูกบีบให้สังเกตผลการทดลองอย่างใกล้ชิด โดยไม่ได้มีสิทธิ์ช่วยเหลือใดๆ ความรู้ที่เขาได้จากงานวิจัยเหล่านั้นจึงกลายเป็นสิ่งที่เปื้อนเลือด ไม่ใช่เพียงเพราะภรรยาของเขาเสียชีวิต แต่เพราะความทรงจำในตอนที่เธอโดนทดลองยังคงหลอกหลอนในจิตใจของเขาตลอดมา

หลังจากที่เอรอสช่วยชีวิตเขาออกมาได้ โจชัวตั้งใจแน่วแน่ว่าจะทำลายเอกสารวิจัยทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับโศกนาฏกรรมครั้งนั้น ไม่ว่ามันจะมีศักยภาพช่วยเหลือหรือไม่ก็ตาม เพราะสำหรับเขา มันเป็นเพียงสิ่งที่สร้างความเจ็บปวดและสูญเสีย

อย่างไรก็ตาม เอรอสกลับมองสิ่งเหล่านี้แตกต่างออกไป เขาเห็นศักยภาพที่ซ่อนอยู่ในงานวิจัย และแทนที่จะปล่อยให้โจชัวทำลายมัน เขากลับยื่นเอกสารชิ้นหนึ่งให้ พร้อมกับคำพูดที่ชัดเจนและเรียบง่าย

“ศึกษามันซะ” เอรอสกล่าว ดวงตาของเขาสะท้อนความมั่นใจและความหวังลึกๆราวกับมีเจตบางอย่าง

โจชัวลังเลในตอนแรก เพราะการอ่าน และ ศึกษาสิ่งที่ทำลายชีวิตของภรรยาของตนนั้น เหมือนการทรยศต่อความทรงจำของเธอ ทว่าเอรอสไม่ได้บังคับ แต่ให้ทางเลือกแทน

“ถ้านายเข้าใจข้อมูลในนั้นทั้งหมด ฉันจะให้นายเพิ่มอีก และในตอนสุดท้าย...” เอรอสหยุดชั่วครู่ ราวกับจะเน้นย้ำถึงความสำคัญของคำพูดที่กำลังจะกล่าว “นายจะทำยังไงกับงานวิจัยของพวกมัน นั่นก็ขึ้นอยู่กับนายเอง”

คำพูดนั้นจุดประกายให้โจชัวพยายามก้าวข้ามความเจ็บปวด และเป็นแรงผลักดันให้เขาศึกษาพวกมัน แม้ว่าในตอนแรก เขาจะรู้สึกเหมือนกำลังทำผิดต่อตัวเอง แต่เมื่อเขาเริ่มศึกษางานวิจัย ผลลัพธ์กลับเปลี่ยนความคิดเขาไปอย่างสิ้นเชิง เด็กคนแรกที่เขาช่วยด้วยความรู้จากงานวิจัยนี้เป็นผู้ถูกคำสาปกัดกินวิญญาณ และการช่วยเหลือครั้งนั้นทำให้เขาตระหนักว่าความรู้ที่เปื้อนเลือดนี้ยังสามารถกลายเป็นแสงสว่างที่ช่วยเหลือคนอื่นได้

หลังจากนั้น จำนวนผู้คนที่เขาช่วยเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ และในแต่ละครั้ง เอรอสจะส่งเอกสารใหม่ๆ เพื่อให้เขาเรียนรู้เกี่ยวกับมันมากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งในวันหนึ่ง เอรอสส่งต้นฉบับทั้งหมดมาให้ พร้อมกับคำพูดสั้นๆ

“ถึงเวลาที่นายจะตัดสินใจด้วยตัวเองแล้ว”

ตอนนั้น โจชัวรู้ว่าความรู้ทั้งหมดอยู่ในมือเขาแล้ว การเผาหรือรักษามันไว้ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเขาเองทั้งหมด

แต่ในท้ายที่สุด เขาก็เลือกที่จะเก็บเอกสารเหล่านั้นไว้ มันได้กลายเป็นเครื่องมือที่ช่วยชีวิตผู้คน แม้จะยังคงเป็นเครื่องเตือนใจถึงสิ่งที่เขาสูญเสีย แต่มันก็กลายเป็นส่วนหนึ่งของจุดมุ่งหมายใหม่ของเขา—การช่วยชีวิตและไถ่บาปจากอ่อนแอของตน ที่ไม่สามารถช่วยเหลือ หรือ ปกป้องภรรยาที่รักของตัวเองได้

อาชญากรที่เกี่ยวข้องกับงานวิจัยก็ไม่ได้ถูกฆ่าตาย แต่กลายเป็นตัวทดลองในเขตแดนแห่งนี้ ที่ๆเขาใช้เวลาเพื่อทำความเข้าใจแก่นแท้ของข้อมูลทั้งหมด ก่อนจะย้ายเข้าไปอยู่ในเมืองเพื่อรักษาผู้คน ตามเจตนารมณ์ของเขาเอง อย่างไรก็ตาม เขาก็ยังคงเป็นส่วนหนึ่งขององกรณ์ แม้จะแยกไปอยู่ที่อื่นก็ตาม

นั้นเป็นเรื่องราวของโจชัวเท่าที่เธอรู้มาทั้งหมด คาร์ลีนแตะนิ้วไปยังตำแหน่งบ้านของโจชัวในแผนที่ รอยยิ้มจางๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้า “ถ้าเป็นโจชัว… บางทีอาจช่วยรักษาวงแหวนมานาของนายได้ และที่สำคัญ เขาอาจจะช่วยแนะนำให้นายยอมเปิดใจกับฉันมากขึ้น…..”

เธอหันกลับไปยังโต๊ะ เตรียมเขียนจดหมายเชิญถึงโจชัว ชุดคลุมสีดำพลิ้วไหวตามการเคลื่อนไหว หากเอรอสเลือกจะขอความช่วยเหลือจากหมอคนนี้จริงๆ นี่อาจเป็นโอกาสเดียวที่เธอจะเข้าใกล้เขาได้มากขึ้น—ทั้งตัวเขา และหัวใจของเขาด้วย