ตอนที่ 44 เรียนรู้

เอรอสค่อยๆตื่นขึ้นในห้องประชุมท่ามกลางความมืดมิดที่ปกคลุมไปทั่วบริเวณ มีเพียงแสงริบหรี่ที่ส่องลอดเข้ามาจากขอบประตู ร่องรอยของเวทมนตร์เก่าก่อนยังคงอบอวลอยู่ในอากาศจางๆ แม้แสงจากเทียนเวทมนตร์ที่เคยให้ความสว่างจะดับไปจากการตัดการเชื่อมต่อกับเวทมนตร์ทำให้บรรยากาศในห้องเย็นยะเยือกและว่างเปล่า แต่กลิ่นอายของพลังที่เหลืออยู่ยังคงสร้างแรงกดดันให้ผู้ที่อยู่ภายในเล็กน้อย

เขาขยับตัวกึ่งลุกกึ่งนั่งจากเก้าอี้ที่ดูเหมือนจะทำให้เขาหลับไปลึกเกินคาด โต๊ะยาวตรงหน้าเขามีแฟ้มเอกสารเล็กๆวางไว้อยู่ ดูเหมือนจะเป็นเอกสารเพิ่มเติมเกี่ยวกับเรื่องที่เขาจะรับปากจะจัดการให้

เขาหยิบแฟ้มเอกสารที่วางไว้บนโต๊ะมาตรวจสอบ ใช้มือสีคล้ำที่มีกล้ามเนื้อชัดเจนลูบเส้นผมสีเทาของตัวเองเบาๆ เพื่อเรียกความกระปรี้กระเปร่า สายตาสีแดงฉานของเขากวาดมองไปทั่วห้องเล็กๆที่ยังคงอบอวลด้วยบรรากาศที่ชวนให้รู้สึกพิศวง พลางเหลือบมองเวลาที่บอกเขาว่านี้เป็นเวลาตี 1 ดูเหมือนเขาจะเผลอหลับไปแค่ชั่วโมงเดียว ยังดีที่เสียเวลาแค่นั้น

หลังจากตรวจดูเอกสารครู่หนึ่งโดยที่ไม่มีใจความสำคัญอะไรที่ทำให้เขาต้องรีบร้อนเป็นพิเศษ เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้ และก้าวออกจากห้องประชุม ไปยังห้องส่วนตัวของเขา

เอรอสเดินผ่านทางเดินยาวที่ปกคลุมด้วยความเงียบสงัดของพื้นที่ บรรยากาศภายในบริเวณนี้เต็มไปด้วยกลิ่นอายพลังที่ทั้งหนักอึ้งและน่าเกรงขาม เขาหยุดชั่วครู่หน้าประตูบานใหญ่ของห้องผู้นำองกรณ์ บานประตูไม้สลักลวดลายละเอียดอ่อนแสดงถึงอำนาจและบทบาทสำคัญของเจ้าของห้อง

ในขณะที่เขาก้าวผ่านหน้าประตู ความรู้สึกหนึ่งแผ่ซ่านไปทั่วร่าง คล้ายมีสายตาจับจ้องจากอีกมิติ พลังจากดันเจี้ยนแห่งนี้ทำให้เขาสัมผัสได้ถึงการเฝ้ามองของคาร์ลินอย่างชัดเจน แม้เธอจะไม่ได้อยู่ตรงนั้นจริงๆแต่ความคิดของเธอเหมือนจะสื่อมาถึงเขา

"ดูเหมือนเธอจะมีอะไรจะพูดด้วย แต่ก็ลังเลที่จะถามสิน่ะ" เอรอสคิดในใจ สายตาสีแดงฉานของเขาหันไปมองบานประตูอย่างครุ่นคิด ก่อนที่เขาจะส่ายหัวเบาๆ

เขาเคยคิดว่าอารมณ์อ่อนไหวของคาร์ลินที่มีต่อเขาในตอนวัยเยาว์นั้นจะเป็นเพียงความหลงใหลเพียงชั่ววูบ แต่ความจริงกลับไม่ใช่ เธอยังคงแสดงความสนใจต่อเขาอย่างต่อเนื่องจนถึงปัจจุบัน แม้ว่าเขาจะพยายามรักษาระยะห่างก็ตาม แต่ความรู้สึกนั้นกลับไม่ได้ลดลงเลย ความสัมพันธ์ของพวกเขานั้นไม่มีทางเป็นไปได้ เพราะในสายตาของเธอ เขาคือเรย์นาร์ค ไม่ใช่ เอรอส ตัวตนที่แท้จริงของเขา

"ไว้ครั้งหน้า...ตอนนี้ไม่มีเวลา"เอรอสคิดในใจอย่างเย็นชา ความคิดที่จะแก้ไขสถานการณ์นี้เกิดขึ้นครู่หนึ่ง แต่เขาก็ปัดมันทิ้งไปอย่างรวดเร็ว

เขามีเวลาอีกเพียงแค่สามชั่วโมงก่อนที่จะต้องกลับไปยังคฤหาสน์ของตระกูล ไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมสำหรับการพูดคุยเรื่องใดๆกับเธอ เอรอสตัดสินใจก้าวต่อไปยังห้องของตัวเองซึ่งอยู่ถัดไป

เมื่อประตูบานใหญ่แกะสลักลวดลายซับซ้อนถูกผลักออก ห้องส่วนตัวที่ซ่อนอยู่หลังมัน ก็เผยให้เห็นภาพของสถานที่ที่สะท้อนความทรงพลังและลึกลับของผู้เป็นเจ้าของ ผนังทั้งสี่ด้านถูกปกคลุมด้วยชั้นหนังสือที่บรรจุทั้งตำราโบราณ คัมภีร์ต้องห้าม และบันทึกการวิจัยที่เขาเป็นคนเขียน และ ตีความขึ้นมาใหม่เพื่อใช้สำหรับตัวเอง

ตรงกลางห้องมีโต๊ะทำงานขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์เวทมนตร์ ซึ่งแต่ละชิ้นมีกลิ่นอายของพลังที่คละคลุ้ง บางชิ้นยังดูเหมือนกำลังปลดปล่อยพลังงานเบาบางออกมา เศษกระดาษและแผ่นแปลนเวทมนตร์ถูกจัดเรียงแบบลวกๆ พร้อมด้วยแท่นบูชาขนาดเล็กที่ตั้งอยู่ด้านข้าง พื้นห้องมีลวดลายวงเวทย์ซึ่งถูกสลักไว้ เปื้อนด้วยรอยคราบจางๆของสิ่งที่ดูเหมือนเลือดแห้ง มันเป็นเลือดของเขาจากการวิจัย และ ทดลองบางอย่างกับร่างกายนี้

ด้านหนึ่งของห้อง ตู้กระจกตั้งเรียงราย ในแต่ละตู้จัดแสดงอาร์ติแฟกต์โบราณที่เปล่งประกายเรืองรอง บางชิ้นถูกแกะสลักด้วยอักษรโบราณที่ไม่มีใครอ่านออก บางชิ้นดูราวกับสามารถขยับเขยื้อนได้เอง

เอรอสก้าวเข้าไปในห้อง เสียงรองเท้าของเขากระทบพื้นอย่างมั่นคง เขาวางเอกสารในมือไว้บนโต๊ะที่รกด้วยเครื่องไม้เครื่องมือ แล้วหันไปยังชั้นวางด้านหนึ่ง

มือสีคล้ำของเขาหยิบแฟ้มเอกสารที่มีหัวข้อเกี่ยวกับวิญญาณจากชั้นวาง เอกสารเล่มนี้เป็นหนึ่งในบันทึกการทดลองที่ได้มาจากอาชญากรรมไร้มนุษยธรรมของนักโทษในองค์กร นักวิจัยคนนี้เคยใช้ชีวิตผู้บริสุทธิ์นับไม่ถ้วนเพื่อสร้างเวทมนตร์ที่ช่วยส่งวิญญาณของตนเข้าสู่ร่างใหม่เพื่อยืดอายุของตัวเอง แม้การทดลองนี้จะถูกหยุดยั้ง แต่ความเสียหายที่มันก่อไว้ยังไม่อาจลืมเลือนได้

อย่างไรก็ตาม ผลงานการวิจัยเหล่านี้ไม่ได้ถูกทำลายไปอย่างไร้ค่า เขามองมันในฐานะเครื่องมือที่ยังมีศักยภาพ การปล่อยให้มันสูญเปล่าจะยิ่งทำให้การตายของผู้บริสุทธิ์เหล่านั้นไร้ความหมาย

เขาเดินกลับไปยังโต๊ะทำงาน วางเอกสารลงบนโต๊ะที่เต็มไปด้วยเครื่องมือสำหรับการปรุงยา และ วงแหวนเวทมนตร์ที่ยังไม่สมบูรณ์ เขาเริ่มอ่านเนื้อหาในเอกสารอย่างตั้งใจ

เขาตั้งใจจะใช้ผลงานวิจัยนี้เพื่อทำลายวิญญาณพร้อมๆกับความทรงจำของผู้ที่เขาจะใช้พลังกลืนกิน เหลือไว้แค่วงแหวนแวทมนตร์ เพื่อที่จะได้ไม่รับผลกระทบจากความทรงจำของพวกมัน การทำเช่นนี้จะช่วยให้เขาได้รับวงแหวนมานาโดยไร้ความเสี่ยง เพราะหัวใจของเขา และ เรย์นาร์คถูกทำลายจนไม่อาจฟื้นคืน เหลือเพียงหัวใจของจอมปราชญ์ไรอัสที่ถูกแม่มดนั้นฝังเข้ามาแทน มันเป็นพลังที่เขาไม่สามารถควบคุมหรือใช้ประโยชน์ได้เต็มที่ เป้าหมายของเขาคือการสร้างวงแหวนมานาขึ้นมาใหม่ด้วยตัวเอง หรือ ชิงมันมาจากอาชญากรที่อยู่ในคุกแห่งนี้

อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนเรื่องราวจะไม่ได้ง่ายดายเช่นนั้น เมื่ออ่านไปได้สักระยะ เขาก็ถอนหายใจหนักหน่วง ลุกขึ้นช้าๆ ก่อนจะวางหนังสือกลับไปยังชั้นเดิม แล้วหยิบแฟ้มงานวิจัยจำนวนมากขึ้นมาวางแทน น้ำเสียงของกระดาษที่พลิกไปมาดังขึ้นในห้องที่เงียบงัน ขณะเขากลับมานั่งที่โต๊ะเพื่อเริ่มต้นอ่านอีกครั้ง

เวลาเคลื่อนผ่านไปอย่างเชื่องช้า หนึ่งชั่วโมง สองชั่วโมง กองแฟ้มงานที่สะสมอยู่บนโต๊ะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ทว่าบนใบหน้าของเอรอสกลับเต็มไปด้วยความเคร่งเครียด ริมฝีปากของเขาขบเม้มแน่น ขณะที่มือพลิกกระดาษหน้าต่อหน้าอย่างรวดเร็ว จนกระทั่งแฟ้มงานเล่มสุดท้ายถูกปิดลงและวางซ้อนลงบนกองอย่างแรง ราวกับต้องการปลดปล่อยความอึดอัดในใจ

เขายกมือขึ้นทั้งสองข้าง กุมใบหน้าของตนไว้แน่น ดวงตาปิดสนิท ความเหนื่อยล้าและผิดหวังสะท้อนออกมาผ่านอากัปกิริยาเหมือนผู้ที่ไร้ทางออก

“เสียเวลาชะมัด... สุดท้ายแล้วก็ต้องใช้พลังกลืนไปทั้งแบบนั้น ใช่ไหม…” เสียงบ่นของเขาแผ่วเบา ราวกับไม่ต้องการให้ใครได้ยิน แต่กลับเต็มไปด้วยความขมขื่น

แน่นอนว่าเอกสารบางส่วนมีแนวทางไปยังที่เขาหวังได้บ้าง หากเพียงแต่มันไปขัดกับหลักฐานความเป็นจริงที่เกิดขึ้น นั้นก็คือตัวของเขาเอง

มือข้างหนึ่งเลื่อนไปสัมผัสที่หน้าอกบริเวณหัวใจของเขา สัมผัสนั้นเจือไปด้วยความลังเล เหมือนเขาพยายามยืนยันสิ่งที่รู้ดีอยู่แล้ว นั่นคือหัวใจที่เต้นอยู่ภายใน มันเป็นหลักฐานที่ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าการขโมยเพียงแคา วงแหวน มันเป็นไปไม่ได้

โครงสร้างพลังงานที่ถูกถักทอไว้อย่างซับซ้อนระหว่างหัวใจ และ วงแหวนนั้น ถูกเชื่อมโยงกันอย่างลึกซึ้ง เป็นระบบทั่วร่างกาย ไม่สามารถแยกออกจากกันได้โดยไม่ก่อให้เกิดความเสียหายร้ายแรง แม้ดูเหมือนพลังทั้งหมดจะวนเวียนอยู่ที่หัวใจ แต่ในความเป็นจริง มันกระจายตัว และผสานกับทุกส่วนของร่างกายอย่างสมบูรณ์

การแยกหัวใจจากวงแหวนนั้นไม่ใช่แค่เรื่องยาก แต่เป็นไปไม่ได้โดยสิ้นเชิง การแยกส่วนใดส่วนหนึ่งออกมาเหมือนกับการทำลายแกนหลักที่คอยหล่อเลี้ยงทั้งระบบ ตัวอย่างเช่น หัวใจของเรย์นาร์ค เมื่อหัวใจถูกโจมตี วงแหวนก็ได้รับผลกระทบจนพังทลายไปด้วย แม้ว่าวงแหวนนั้นไม่ได้ถูกทำลายโดยตรง

นอกจากนี้ แม้จะพยายามแยกหัวใจออกมา วงแหวนก็ไม่ติดตามมาด้วย เพราะมันเชื่อมโยงลึกซึ้งกับร่างกายของเจ้าของเดิมอย่างสมบูรณ์ ทำให้ไม่สามารถถอดแยกออกจากกันได้.

เขาเหลือบมองนาฬิกาบนผนัง เวลาค่อยๆใกล้จะหมดลงเรื่อยๆ เขาต้องรีบกลับไปที่คฤหาสน์ในฐานะอาร์วิน เพื่อรักษาบทบาทและแผนการของตน เขาลุกขึ้นรีบหยิบอาร์ติแฟกต์และของจำเป็นติดตัวไป แต่สายตากลับสะดุดเข้ากับวัตถุบางอย่างในตู้โชว์

มันเป็นสิ่งเล็กๆที่ดูคล้ายกระดุมเม็ดหนึ่ง วางอยู่ในมุมของตู้กระจกเก่าๆ สิ่งนั้นทำให้เขานึกถึงอาร์ติแฟกต์ชิ้นหนึ่ง—อาร์ติแฟกต์ที่นำเขาไปพบกับอาร์วินในวันสุดท้ายของชีวิตผู้ชายคนนั้น ภาพความทรงจำผุดขึ้นในหัวทันที วันนั้นที่เขาพบอาร์วินนอนรอความตายอยู่เพียงลำพังในคุกใต้ดินที่หนาวเหน็บ เสียงลมหายใจเฮือกสุดท้ายยังคงก้องในหัว ความเดียวดายและความสิ้นหวังของอาร์วินยังติดตรึงในใจเขา

ความหนาวเหน็บจากความทรงจำเริ่มแทรกซึมเข้ามา ความรู้สึกผิดที่เขาไม่อยากยอมรับค่อยๆ ทวีความชัดเจนขึ้น หากวันนั้นเขาไม่ออกเดินทางไปจากเมืองในช่วงเวลานั้นพอดี หากเขาไม่ละเลยความวุ่นวายในเมือง อาร์วินก็อาจจะยังมีชีวิต และเอเลน่าก็อาจจะไม่ต้องสูญเสียเขาไป

เอรอสถอนหายใจหนักๆ ความลังเลกัดกินใจจนเขาแทบไม่อาจมองหาทางออกอื่นได้ แต่สุดท้ายเขาก็ต้องยอมรับความจริง

“บางที...อาจจะต้องขอความช่วยเหลือจากหมอนั่น” เขาพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะหยิบแล้วมองดูมันใกล้ๆ มันเป็นอุปกรณ์สื่อสารขององค์กร ซึ่งทำเลียนแบบสินค้าคู่รักที่ขายทั่วไป เพียงแต่มันจะทำงานก็ต่อเมื่อมีอาร์ติแฟกต์ที่เหมือนกันเปิดใช้งานอยู่ใกล้ๆ สัญลักษณ์ใบโคลเวอร์สีดำบนพื้นผิวของมันดูเหมือนจะขับดันความลังเลในจิตใจให้ชัดเจนยิ่งขึ้น การตัดสินใจครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องเล็ก การขอความช่วยเหลือจากโจชัว อาจเป็นทางออกเดียว แต่ก็เสี่ยงเกินไปหากความลับของเขาถูกเปิดเผย

มือของเขากำอาร์ติแฟกต์แน่น ความคิดฟุ้งซ่านในหัวว่า ถ้าโจชัวเอาพลังของเขาไปบอกคนอื่น—พลังที่สามารถกลืนกินและแปลงร่างเป็นใครก็ได้—จะเกิดอะไรขึ้น? หากโจชัวช่วยเขาได้ นั่นอาจเป็นแสงสว่างเพียงหนึ่งเดียวในสถานการณ์ที่มืดมน แต่หากเขาทรยศ เรื่องนี้อาจกลายเป็นหายนะสำหรับตัวเขาเอง และอาจนำไปสู่ความขัดแย้งกับองค์กรที่เขาอยู่

“ถ้าจำเป็นจริงๆ...” เขาพึมพำเบาๆ สายตาเต็มไปด้วยความกังวล “ก็คงต้องจัดการ แม้ว่านั่นจะหมายถึงการเป็นศัตรูกับองค์กรก็ตาม”

เอรอสลุกขึ้นอย่างช้าๆ เก็บอาร์ติแฟกต์กลับเข้าไปในกระเป๋า เขาหยิบของจำเป็นติดตัวและหันหลังเดินออกจากห้อง เส้นทางข้างหน้ามีเพียงแต่ความไม่แน่นอน แต่เขารู้ว่าไม่มีทางหลีกเลี่ยงอีกแล้ว

เขามุ่งหน้าไปหาโจชัว เรนฮาร์ท ชายที่อาจเป็นทั้งความหวังสุดท้าย หรือศัตรูที่ร้ายกาจที่สุด.