ตอนที่ 50 คนที่ไม่คุ้นเคย

ไอลีนถือสมุดบันทึกเวทมนตร์เล่มเล็กไว้ในมือ ขณะเดินไปตามทางเดินในคฤหาสน์ที่เงียบสงบ ผมยาวสีดำสนิทของเธอถูกมัดรวบไว้หลวมๆด้านหลัง ปลายเส้นผมพลิ้วไหวไปตามจังหวะก้าวเดิน เธอสวมชุดคลุมสีม่วงอ่อนที่มีสัญลักษณ์เวทมนตร์สะท้อนแสงจันทร์เล็กน้อย ผ้าคลุมบางเบาดูสง่างามแต่คล่องตัวพอสำหรับการเคลื่อนไหวในยามค่ำคืน มืออีกข้างถือคทาไม้เนื้อแข็งที่ถูกแกะสลักอย่างประณีต ปลายคทาประดับด้วยคริสตัลสีใสที่เปล่งแสงเรืองรองจางๆ ราวกับกักเก็บพลังเวทไว้ภายใน

แสงจากโคมไฟติดผนังทอดเงาสะท้อนบนพื้นหินเย็นเยียบ เสียงฝีเท้าของเธอเบาบางจนแทบไม่ได้ยิน เธอสูดลมหายใจลึกขณะหยุดยืนอยู่ที่หน้าต่างบานใหญ่ จับจ้องไปยังเงาร่างหนึ่งที่เคลื่อนไหวอย่างระมัดระวังอยู่ด้านล่างของคฤหาสน์

ร่างนั้นคืออาร์วิน เขาสวมชุดข้ารับใช้ในที่ดูเรียบง่ายแต่สะอาดสะอ้าน เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวคาดด้วยเสื้อกั๊กสีดำเข้ารูปและกางเกงสีน้ำตาลเข้มที่พับปลายไว้เล็กน้อย หมวกแบนทรงกลมที่มียอดยกขึ้นนิดหน่อยปกปิดเส้นผมสีทองที่ยุ่งเล็กน้อย แว่นตาสีน้ำตาลอมแดงช่วยบดบังสายตาของเขาจากผู้พบเห็น ดวงตาสีเทาอันลึกลับถูกซ่อนเร้นไว้ราวกับต้องการปิดบังตัวตน

เขาก้าวเดินอย่างเงียบเชียบ ลัดเลาะผ่านแนวพุ่มไม้ด้านข้างของคฤหาสน์ ท่าทางของเขาดูระมัดระวังในทุกย่างก้าว ราวกับพยายามหลีกเลี่ยงการถูกจับตามอง ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนของเธอหรี่ลงด้วยความสงสัย ก่อนจะตัดสินใจติดตามเขาอย่างเงียบๆ

“สภาพแบบนั้น คิดจะไปไหนกัน?” เธอพึมพำ ก่อนถอยหลังสองก้าวเพื่อเตรียมกระโดดออกจากหน้าต่างชั้นสองของตัวเอง ขณะที่เธอร่ายเวทมนตร์เบาๆบริเวณฝ่ามือ ลมหมุนวนรอบตัวเธอขณะกระโดดลงจากหน้าต่าง ร่างของเธอร่อนลงบนพื้นหญ้าอย่างนุ่มนวล ไม่มีเสียงฝุ่นหรือกิ่งไม้ใดรบกวนความเงียบงันในยามค่ำคืน

อาร์วินเดินลึกเข้าไปในแนวป่า เธอรีบแฝงตัวตามหลังเขาในระยะที่ไม่ใกล้เกินไป ผ้าคลุมของเธอกลมกลืนไปกับเงามืด มีเพียงแสงจันทร์ที่จับต้องได้เล็กน้อยบนพื้นผิวผ้าคลุม

เขาเดินทะลุแนวป่าจนถึงเขตเมือง กลิ่นอายของผู้คนเริ่มแตะจมูกของเธอ เสียงพูดคุยและความเคลื่อนไหวของตลาดกลางคืนแว่วเข้ามา เธอหยุดอยู่หลังต้นไม้ต้นใหญ่ เฝ้าสังเกตเขาเลี้ยวเข้าไปในตรอกแคบระหว่างร้านค้าเล็กๆ

“ทำไมต้องแอบเข้าเมืองในตอนนี้ด้วย น่าสงสัยจริงๆ…” ไอลีนคิดในใจ ก่อนปรับผ้าคลุมไหล่ให้กระชับและเริ่มตามเขาเข้าไปในตรอก

ตรอกนั้นดูคับแคบและอับทึบ มีกลิ่นอับของความชื้นผสมกับกลิ่นไม้เก่าจากกำแพงร้านค้า เธอเหลือบมองไปด้านข้าง เห็นเงาของเขาเลี้ยวหายเข้าไปในซอยเล็กๆ

เธอเห็นดังนั้น จึบรีบเร่งก้าวตามโดยไม่ลดความระมัดระวัง แต่เมื่อพ้นมุมซอยเข้าไป ร่างสูงของอาร์วินก็โผล่พรวดมาจากเงามืด เขาเคลื่อนตัวรวดเร็วจนเธอไม่ทันตั้งตัว จนเธอถูกผลัก ชนเข้าติดกับกำแพงผนังด้านหลัง

“อะ!” ไอลีนร้องออกมาสั้นๆ ก่อนที่คทาในมือของเธอจะถูกปัดกระเด็นด้วยแรงที่เหนือความคาดหมาย  เธอแข็งทื่อ  เมื่อปลายมีดคมเย็นเฉียบจ่อเข้าที่คอของเธอ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเบิกกว้างอย่างตกตะลึง ชายหนุ่มตรงหน้าเผยใบหน้าที่ซ่อนอยู่ใต้เงาหมวก แววตาเย็นชาทอดมองเธอด้วยความระแวดระวัง มืออีกข้างของเขาบีบคอเธอไว้แน่น

เขานิ่งไปครู่หนึ่ง ดวงตาสีเทาจ้องมองเธอผ่านเลนส์ที่บดบังเอาไว้ ก่อนจะชะงักเมื่อสังเกตเห็นชัดเจนว่าเป็นใคร ก่อนจะผ่อนลมหายใจและลดมีดลงอย่างระมัดระวัง “เธอเองหรอ… โทษที”

เธอถอยหลังไปหนึ่งก้าว หายใจหอบถี่ มือสั่นเล็กน้อยขณะยกขึ้นแตะที่คอตัวเอง รู้สึกถึงรอยกดจางๆรอบคอ เธอเงยหน้ามองเขาด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความสับสนและหวาดระแวง ก่อนจะพูดเสียงแหบพร่า “นาย…ทำบ้าอะไรของนาย?”

อาร์วินมองเธอนิ่ง ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ “คิดว่าเป็นคนอื่นหน่ะ”

“คิดว่าเป็นคนอื่น แล้วต้องใช้มีดเลยหรอ?!” ไอลีนกัดฟันถาม น้ำเสียงยังสั่นสะท้าน แต่เต็มไปด้วยความขุ่นเคืองและไม่เข้าใจ เธอยังหายใจหอบ ใบหน้าซีดขาวขณะถอยห่างจากเขาเล็กน้อย สายตาจ้องมองเขาอย่างไม่ไว้ใจ

“เมื่อกี้นายเกือบจะฆ่าฉันอยู่แล้วนะ!”

อาร์วินเก็บมีดเข้าฝัก พลางยักไหล่เล็กน้อย ท่าทางของเขาดูไม่เดือดร้อนนัก “ฉันป้องกันตัวต่างหาก เห็นเงาแปลกๆเดินตามมา จะให้ทำยังไงล่ะ? ก็นึกว่าเป็นพวกกุ๊ยซะอีก”

ไอลีนขมวดคิ้วแน่น ดวงตาจ้องเขาเขม็ง “พวกกุ๊ยที่ไหนกันล่ะ? ฉันเดินมาเงียบๆ นายหูทิพย์ไปหน่อยหรือเปล่า?”

“ก็เธอเดินย่องๆ แอบตามมาเหมือนขโมยแบบนั้น ใครจะไปรู้” อาร์วินตอบเสียงเรียบ พลางกวาดตามองรอบตัวอย่างระแวดระวังราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก่อนจะเสริมด้วยน้ำเสียงปนประชด

“ก็แหม ฉันเคยโดนลักพาตัวมาก่อน ก็รู้หนิ? ก็ต้องระวังไว้เปล่า?”

“แล้วต้องจ่อมีดที่คอเลยหรือไง?” ไอลีนย้อนเสียงแข็ง ความหวาดกลัวในตอนแรกถูกแทนที่ด้วยความโกรธ “นายเล่นเอาซะหัวใจจะวาย!”

“ก็ปลอดภัยไว้ก่อน” อาร์วินตอบสั้นๆ ก่อนจะปรายตามองเธอแวบหนึ่ง “แล้วเธอล่ะ ตามฉันมาทำไม?”

คำถามนั้นทำให้ไอลีนชะงัก เธอกัดริมฝีปาก พลางเบือนสายตาไปทางอื่น “ก็…ฉันแค่สงสัยว่านายจะไปไหน”

“เธอนี่มัน…” อาร์วินถอนหายใจพลางส่ายหน้าเล็กน้อย แต่แววตาที่เคยเย็นชาดูเหมือนจะอ่อนลงนิดหน่อย

“คราวหน้าถ้าจะตามใครก็ส่งเสียงหน่อย จะได้ไม่ต้องเกือบโดนเชือด”

“ฉันไม่คิดจะทำแบบนี้อีกหรอก!” ไอลีนสวนกลับทันควัน น้ำเสียงยังเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง แต่ก็อดไม่ได้ที่จะพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ พลางบ่นพึมพำ “บ้าที่สุด…”

อาร์วินก้มลงเก็บบางอย่างจากพื้น มันเป็นคทาเวทมนตร์ของเธอที่หล่นไปตอนเขาเผลอจู่โจม เขาปัดคราบสกปรกที่ติดอยู่ออกเบาๆ ก่อนจะยื่นมันให้เธอโดยไม่พูดอะไร

ไอลีนรับคทามาไว้ในมือ มองเขาด้วยความสงสัย

“แล้วนี่นายจะรีบไปไหน? ทำไมต้องแอบมาตอนนี้ด้วย” ไอลีนเอ่ยถาม น้ำเสียงยังไม่หายขุ่นเคือง

“ไปหาหมอ” อาร์วินตอบเสียงเรียบ พลางยักไหล่เล็กน้อยราวกับมันเป็นเรื่องปกติ

“หาหมอ?” ไอลีนทวนคำ ดวงตาเบิกกว้างเล็กน้อยอย่างแปลกใจ แต่ยังคงไม่ลดความระแวดระวังในน้ำเสียงของเธอ “ที่ตระกูลก็มีหมอแล้วนี่ ทำไมนายต้องออกไปหาหมอที่อื่นด้วย?”

ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจยาว สายตาของเขาดูอ่อนล้าลงเล็กน้อย ขณะหยิบเอานาฬิกาพกเรือนเล็กขึ้นมาดูเวลา “โทษที ไม่อยากเสียเวลาตอบ ถ้าอยากตามก็ตามมา แต่ช่วยเงียบหน่อยได้ไหม?”

“เดี๋ยวสิ— นี่นายไม่ได้กำลังไปทำเรื่องแปลกๆใช่ไหม?” ไอลีนเอ่ยขึ้นพลางเร่งฝีเท้าเดินตามหลังเขา

อาร์วินไม่ได้ตอบอะไร เขาเพียงแค่เร่งฝีเท้า เดินตรงไปตามเส้นทางที่ค่อนข้างดูเก่าโทรมกว่าอย่างเห็นได้ชัด ไอลีนทำได้แค่กลอกตาอย่างหงุดหงิด แต่ก็ยังคงตามเขาไปไม่ห่าง

เขาเดินนำหน้าไปอย่างรวดเร็ว โดยที่ไม่ได้ชะลอฝีเท้าลงแม้แต่น้อย ไอลีนมองเขาด้วยความสงสัยและความรู้สึกแปลกๆ ที่ก่อตัวขึ้นในใจ มันเหมือนกับว่าเขากำลังเป็นคนละคนจากที่เธอเคยรู้จักก่อนหน้านี้ เหมือนกับที่เอเลน่าพูดไว้ไม่มีผิด

ก่อนหน้านี้เขามักจะพูดจานุ่มนวล สุภาพและมีมารยาททุกครั้งที่เขาอยู่ใกล้ แต่ตอนนี้คำพูดและท่าทางของเขากลับเย็นชาและห่างเหิน ยิ่งเมื่อตอนที่เขาหันมีดมาจ่อเข้าที่คอของเธอ เธอแทบไม่อยากเชื่อว่ามันคืออาร์วินที่เธอเคยรู้จัก

แววตาที่ราวกับจะฆ่าเธอจริงๆ แม้จะถูกปิดบังด้วยเลนส์แว่นสีน้ำตาลอมแดงนั้น มันไม่ใช่แววตาของคนที่เคยคุ้นเคยเลย สายตาของเขาในตอนนั้นเต็มไปด้วยความเย็นชาและความระมัดระวัง ที่ทำให้ไอลีนรู้สึกได้ถึงความแปลกแยกจากเขาอย่างชัดเจน

เธอไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขาในช่วงที่เขาถูกลักพาตัวไป มันคงมีบางอย่างที่ทำให้เขาเปลี่ยนไป แต่การเปลี่ยนแปลงนี้… มันมากเกินไปหรือเปล่า? ท่าทางแบบนี้มันไม่ได้เป็นแค่ความเจ็บปวด หรือทรมาณในช่วงที่ถูกจับตัวไป แต่เหมือนเขากำลังหลุดจากตัวตนเดิมไปเลย

ไอลีนถอนหายใจ พยายามปลดปล่อยความคิดที่ก่อกวนในหัวออกไป แต่ก็ไม่สามารถหยุดสงสัยได้ ว่าเขากำลังกลายเป็นใครที่เธอไม่รู้จักรึเปล่า

“นายจะพาฉันไปไหนเนี่ย?” ไอลีนถามขึ้นอีกครั้ง เมื่อพวกเขาเลี้ยวเข้าซอยแคบๆแห่งหนึ่ง กลิ่นอายของความวุ่นวายในเขตสามัญชนก็ทำให้รู้สึกตื่นตัวมากยิ่งขึ้น

“ฉันไม่ได้พาเธอ เธอตามฉันมาเอง” อาร์วินตอบเสียงห้วน แต่ยังไม่หยุดเดิน

ในที่สุดพวกเขาก็มาหยุดที่ด้านหน้าของอาคารหลังเล็กๆ ตัวอาคารดูสะอาดสะอ้านและเรียบร้อย ป้ายไม้ที่แขวนอยู่เหนือประตูเขียนว่า ‘คลินิกโจชัว’ พร้อมกับสัญลักษณ์ไม้กางเขนที่ดูเรียบง่ายและไม่มีร่องรอยของการสึกหรอ แต่เมื่อมองใกล้ๆ ก็เห็นป้ายที่ระบุว่า “ปิดให้บริการ”

“คลินิก?” ไอลีนเอ่ยพลางมองอย่างไม่เชื่อสายตา “นายเดินลับๆล่อๆเพื่อมาที่นี่เนี่ยนะ?”

อาร์วินไม่ตอบอะไร เขาเพียงแค่ผลักประตูเข้าไปอย่างรวดเร็ว ขณะที่ไอลีนก้าวตามเข้าไปข้างใน พวกเขาพบเด็กหนุ่มวัยรุ่นคนหนึ่งกำลังเก็บกวาดและทำความสะอาดร้าน เด็กหนุ่มหยุดมือและมองพวกเขาอย่างตกใจ ก่อนที่จะรีบพูดขึ้นเสียงเบา

“ขอโทษครับ ร้านปิดแล้วนะครับ คุณลูกค้า...” เขาพูดพร้อมกับยิ้มแห้งๆ แต่ยังคงยืนขวางทางอยู่

อาร์วินยกมือขึ้นและพูดเสียงเรียบ “หมอโจชัวอยู่ไหม? ฉันนัดไว้แล้ว”

เด็กหนุ่มมองเขาสักพักก่อนจะขยับตัวไปข้างๆ และตอบด้วยท่าทางลังเล

“เอ่อ... ท่านหมออยู่ข้างหลังครับ รออยู่ในห้องทำงาน แต่...” เขาทำท่าทางลังเล

“จะให้ไปบอกท่านหรือเปล่าครับ?”

“รบกวนด้วย บอกเขาด้วยว่าให้เตรียมชาแดงกับขนมที่ค่อนข้างขมให้หน่อย 2 ที่” อาร์วินกล่าวกับเด็กหนุ่มขณะเดินผ่านไป

เด็กหนุ่มพยักหน้าแล้วรีบเดินไปข้างหลังของคลินิก ไอลีนหันมองไปรอบๆ ภายในที่ดูเรียบง่ายและสงบ ราวกับคลินิกนี้เป็นสถานที่ที่ไม่ได้ให้ความรู้สึกเร่งรีบหรือวุ่นวายอะไรเลย

ไม่นานเด็กหนุ่มก็กลับมาพร้อมกับคำตอบ “เข้าไปได้เลยครับ คุณหมอบอกว่าเขาจะเตรียมขนมและชามาให้ แล้วก็บอกให้ผมรีบกลับบ้านได้แล้วครับ”

อาร์วินพยักหน้าเล็กน้อยแล้วเดินตรงเข้าไปในห้องทำงาน ส่วนไอลีนยังยืนอยู่ที่เดิม ก่อนจะหันไปถามเด็กหนุ่มอีกครั้ง

“นายไม่ได้พักอยู่ที่นี่งั้นหรอ?” ไอลีนถามด้วยความสงสัย

เด็กหนุ่มยิ้มเล็กน้อยและส่ายหัว “ไม่ครับ ผมมาฝึกงานเฉยๆ ตอนนี้ต้องรีบกลับไปดูแลน้อง แล้ว ขอตัวก่อนนะครับ” เขาโค้งเล็กน้อยแล้วเดินออกไป

ไอลีนจึงหันไปมองอาร์วินที่เดินหายเข้าไปในห้องทำงานแล้ว ก่อนจะรออยู่ตรงหน้าประตู

ภายในห้อง อาร์วินนั่งลงที่เก้าอี้ทำงานอย่างเงียบๆ ปรับท่านั่งให้เรียบร้อย ก่อนจะหันไปมองไอลีนที่ยังยืนอยู่ที่ประตู ไอลีนยืนมองเขาสักพัก ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้และนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเขาอย่างเงียบๆ

เธอจ้องมองเขาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเปิดปากถามขึ้น

“คราวนี้จะบอกได้รึยังว่ามาที่นี่ทำไม?”

อาร์วินหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง เขาไม่ตอบทันที แต่รอให้เธอปรับท่านั่งให้เรียบร้อยเสียก่อน เขาจึงพูดขึ้นด้วยเสียงเรียบ

“ก็ได้ เซ้าซี้จริง” เขาพูดก่อนจะเว้นช่วงเล็กน้อย ขณะที่ไอลีนนั่งเงียบๆ

“อย่างที่เธอรู้มาจากเอเลน่า ฉันได้รับหัวใจของจอมปราชญ์ไรอัสมา...” อาร์วินพูดเสียงต่ำ พร้อมกับจ้องไปที่โต๊ะทำงานของหมอโจชัว ราวกับว่าเขากำลังพยายามควบคุมความรู้สึกภายในตัวเอง

เขาหยุดไปเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อเสียงแหบๆที่แฝงไปด้วยความเครียด “แต่ฉันรู้สึกว่ามีอะไรแปลกๆ เกี่ยวกับมัน...เหมือนกับมีบางสิ่งบางอย่างกำลังครอบงำฉัน” เขาพูดอย่างยากลำบาก ดวงตาของเขาเบนไปที่มือที่กำแน่นอยู่บนโต๊ะ ขยับไปมาไม่หยุด ราวกับไม่สามารถควบคุมความรู้สึกที่มันวนเวียนอยู่ในหัวใจ

“มันเหมือนกับว่าอะไรบางอย่างในหัวใจนั้นมันมีเจตจำนงบางอย่าง... ราวกับมันกำลังควบคุมร่างกายของฉัน” เขาพูดเสียงแหบต่ำ ขณะที่สีหน้าเขาบ่งบอกถึงความวิตกกังวล

เขาหยุดไปชั่วขณะ หายใจเข้าลึกๆก่อนจะหันไปมองไอลีนอย่างจริงจัง “เพราะแบบนี้ ฉันเลยมาให้หมอที่นี่ตรวจดู เขาเก็บความลับเก่ง และค่อนข้างเชี่ยวชาญ” อาร์วินพูดด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความมั่นใจในตัวหมอโจชัว แต่ทว่าความวิตกกังวลที่ซ่อนอยู่ในท่าทางของเขากลับทำให้บรรยากาศในห้องดูหนักหน่วงขึ้น.

ไอลีนเหลือบตามองเขาด้วยสีหน้าผสมผสานทั้งความกังวลและความสงสัย

“และฉันไม่อยากให้เอเลน่าเป็นห่วง…” เขาถอนหายใจหนักๆ

“เพราะงั้นเลยให้เธอไปที่ไกลๆ จะได้แอบมาด้วยตัวเอง”

จังหวะนั้น เสียงเคาะประตูเบาๆ ดังขึ้น ชายในเสื้อกราวน์สีขาวเดินเข้ามาในห้อง เขามีผมสีน้ำตาลยาวเล็กน้อย ใส่แว่นตากรอบเรียบ ดวงตาสีน้ำตาลสะท้อนแสงไฟทำให้ดูมีภูมิฐาน มือของเขาถือถาดที่มีถ้วยชาและขนมหลายชิ้น

“ต้องขอโทษที่ทำให้รอนานนะครับ” หมอกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลขณะวางถาดลงบนโต๊ะเล็กใกล้เขา “นี้ครับขนม และ ชาที่สั่ง”

หมอเลื่อนเก้าอี้มานั่งตรงกลางระหว่างทั้งสอง ท่าทางของเขาสุภาพและดูเป็นมืออาชีพ “ว่าแต่ไม่ทราบว่าพวกคุณเป็นใคร แล้วนัดไว้ในชื่อของใครครับ?”