ตอนที่ 49 หน้ากากแห่งคำลวง

เอเลน่านั่งอยู่บนเตียง จ้องมองอาร์วินที่ยังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้ใกล้ๆ กับเตียง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าและเศร้าสร้อย ดวงตาสีเทาที่มองมาทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกดึงเข้าสู่ความลึกที่อธิบายไม่ได้ มีบางสิ่งในแววตานั้นที่ทำให้หัวใจเธอสั่นไหว แต่เธออ่านมันไม่ออก

บรรยากาศรอบตัวเงียบสงัด เสียงลมเบาๆ จากหน้าต่างที่เปิดแง้มอยู่ดังก้องในห้องที่เต็มไปด้วยความตึงเครียด เธอสัมผัสได้ถึงความเย็นของผ้าปูที่นอนใต้ฝ่ามือ พยายามดึงสติกลับมา แต่ก็ยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น เหมือนถูกตรึงด้วยแรงบางอย่างที่มองไม่เห็น

อาร์วินเงยหน้าขึ้นมองเธอ ท่าทางของเขาดูเหมือนกำลังรวบรวมความกล้าอย่างยากลำบาก ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา

"เอเลน่า... ฉันไม่แน่ใจว่าควรเริ่มจากตรงไหน แต่ฉันจะพยายามเล่าให้เธอฟัง"

เสียงของเขานุ่มลึก แต่สั่นเครือเล็กน้อย เธอรู้ว่าเขากำลังแบกรับอะไรบางอย่างที่หนักหนา ทว่าในใจของเธอเองก็เต็มไปด้วยคำถามที่ไม่รู้จบ เอเลน่านิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนพยักหน้าเบาๆ เป็นเชิงให้เขาพูดต่อ แม้ในใจจะปั่นป่วนจนแทบระเบิด

อาร์วินถอนหายใจยาว เสียงนั้นเหมือนลมหายใจที่พยายามปลดปล่อยความกดดันบางอย่าง

"ตอนที่ฉันถูกจับอยู่ในคุก... ฉันไม่รู้เลยว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว แต่วันหนึ่ง จู่ๆก็มีวงแหวนประหลาดเกิดขึ้นในห้องขัง มันเปล่งแสงสว่างจ้าและส่งเสียงก้องไปทั่ว ฉันรู้ว่ามันอันตราย แต่ตอนนั้น ฉันไม่มีทางเลือกอื่น... ฉันเลยลองเข้าไป"

เอเลน่าเลิกคิ้วเล็กน้อย เธอพยายามจินตนาการถึงสิ่งที่เขาเล่า แต่มันก็แปลกเกินกว่าจะเชื่อสนิทใจ หัวใจเธอเต้นแรงขึ้นเล็กน้อย เมื่อภาพในหัวเริ่มเรียงร้อยเป็นภาพของวงแหวนแสงและห้องขังอันมืดมิด

"แล้วมันพาเธอไปไหน?" เธอถาม น้ำเสียงพยายามรักษาความสงบนิ่ง แม้จะรู้สึกว่ามันสั่นน้อยๆ

อาร์วินมองเธอแวบหนึ่งก่อนเล่าต่อ "ที่อีกฝั่งของวงแหวน... ฉันพบว่าตัวเองอยู่ในสวนที่ดูเหมือนจากโลกอื่น มีต้นไม้ใหญ่ที่แตะถึงโดม และในศาลาใกล้ๆ กับต้นไม้นั้น... ฉันเจอผู้หญิงคนหนึ่ง"

เอเลน่าขมวดคิ้ว คำพูดของเขาดูน่าเหลือเชื่อจนเธออดไม่ได้ที่จะตั้งคำถามในใจ แต่เธอก็ยังคงนิ่งฟัง เธอจับสังเกตได้ถึงท่าทางที่เปลี่ยนไปของเขาเล็กน้อย เขาดูเหมือนกำลังดึงความทรงจำที่ฝังลึกออกมาเล่า

"เธอบอกกับฉันว่า ฉันต้องเข้ารับการทดสอบความเข้ากันได้กับหัวใจ"

"หัวใจ?" เอเลน่าทวนคำอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง เธอรู้สึกว่าคำพูดนั้นมีน้ำหนักบางอย่างที่เธอไม่เข้าใจ

"ใช่..." อาร์วินตอบ ดวงตาเขาดูเหมือนหลบสายตาเธอเล็กน้อย "มันเป็นหัวใจที่เปล่งแสง เต้นอยู่ในกรงนกที่เหมือนทำจากเหล็กสีเงิน เธอบอกว่ามันคือหัวใจของไรอัส จอมปราชญ์ในตำนาน"

คำพูดนั้นทำให้เอเลน่ารู้สึกถึงความกังวลที่ก่อตัวขึ้นในใจ มันก็ฟังดูเหมือนเรื่องเล่ามากกว่าจะเป็นความจริง แต่มันก็สอดคล้องกับข่าวลือที่ไอลีนเล่าให้ฟัง

"แล้วทำไมเธอต้องไปรับการทดสอบด้วย?" เธอถามด้วยน้ำเสียงที่แฝงด้วยความระมัดระวัง แม้ในใจจะเต็มไปด้วยความสงสัย

"เธอบอกว่าหัวใจในตัวฉันกำลังจะตาย..." อาร์วินตอบเสียงแผ่ว "และฉันไม่มีทางเลือก ฉันต้องรับหัวใจนั้น ถ้าไม่อย่างนั้น ฉันก็ไม่รอด เธอก็เห็นสภาพฉันก่อนหน้านี้แล้วหนิ?"

เอเลน่ารู้สึกถึงลมหายใจที่ติดขัดเล็กน้อย ความหมายในคำพูดของเขาดูหนักหนาเกินกว่าที่เธอจะรับได้ในทันที แต่เธอก็ยังคงนิ่งฟัง ขณะที่พยายามสงบใจและจัดการกับความคิดที่ปั่นป่วนในหัว

อาร์วินหยุดเล็กน้อย เหมือนกำลังชั่งใจว่าจะเล่าต่อหรือไม่ ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เบากว่าเดิม

"แต่เธอเตือนว่า ถ้าฉันเข้ากับหัวใจนั้นไม่ได้... ฉันอาจจะถูกทำลายจนไม่มีชิ้นดี"

คำพูดนั้นทำให้เอเลน่าเย็นวาบ เธอเพ่งมองเขา ความเงียบระหว่างพวกเขาหนักอึ้งราวกับทุกอย่างรอบตัวหยุดนิ่ง เธอรู้สึกถึงลมหายใจของตัวเองที่ช้าลง ขณะที่ดวงตาสีเทาคู่นั้นของเขามองมาอย่างลังเล

"แล้วมันเกิดอะไรขึ้นต่อ?" เธอถาม น้ำเสียงแฝงด้วยความไม่แน่ใจ เธอต้องการคำตอบ แต่ก็กลัวในสิ่งที่เขากำลังจะเล่า

อาร์วินหลบสายตาเธออีกครั้ง "ฉันพยายามสัมผัสหัวใจนั้น... และตอนนั้นเอง ฉันก็หมดสติไปทันที แต่ในช่วงที่ฉันสะลืมสะลือตื่นขึ้นมา ฉันพบว่าตัวเองอยู่ในของเหลวบางอย่าง คล้ายกับกำลังลอยอยู่ในถังใสขนาดใหญ่"

เขาหยุดเล็กน้อย น้ำเสียงเริ่มสั่น "และตอนนั้นเอง... ฉันเห็นเอรอส เขายืนอยู่ข้างแม่มด ราวกับกำลังจับตาดูฉัน และดวงตาของฉัน... มันอยู่บนใบหน้าของเขา"

เอเลน่ารู้สึกเหมือนร่างทั้งร่างถูกความเย็นวาบแทรกผ่าน เธอมองหน้าอาร์วินนิ่ง หากเป็นอาร์วินคนเดิมที่เธอรู้จัก เธอคงเชื่อเขาอย่างสนิทใจโดยไม่ตั้งข้อสงสัยใดๆ แต่เมื่อเธอจ้องไปยังดวงตาคู่นั้น ที่บัดนี้กลายเป็นสีเทาเหมือนกับเอรอส ความลังเลและความสงสัยก็พลันผุดขึ้นมาในใจอย่างไม่ทันตั้งตัว

ภาพในวันที่เธอเห็นดวงตาสีเทาของเขาเป็นครั้งแรกแวบเข้ามาในความคิด เธอจำได้ว่าหัวใจในตอนนั้นเต้นแรงและสับสนเพียงใด แววตาคู่นั้นให้ความรู้สึกแปลกประหลาด เหมือนมีบางสิ่งในตัวอาร์วินที่เปลี่ยนไป

แต่เธอก็รีบสลัดความคิดนั้นออกจากหัว พร้อมบอกตัวเองว่าเธออาจคิดมากเกินไป ทุกอย่างในตัวเขาดูเหมือนอาร์วินที่เธอรู้จัก น้ำเสียงอบอุ่นที่เธอคุ้นเคย ท่าทางที่เต็มไปด้วยความจริงใจ และแม้กระทั่งสัมผัสที่ยังคงมอบความรู้สึกปลอดภัยและอบอุ่นเหมือนเดิม

ทว่าลึกลงไปในใจ เธอกลับอดไม่ได้ที่จะตั้งคำถามกับตัวเองว่า นี่คืออาร์วินจริงๆ ใช่ไหม? ความทรงจำในวันเก่าๆ ของเขาเริ่มขัดแย้งกับสิ่งที่เธอเห็นในตอนนี้ รอยยิ้มและสายตาที่เคยเปี่ยมด้วยความอ่อนโยน บัดนี้ดูเหมือนกำลังซ่อนบางสิ่งที่เธอไม่อาจเข้าใจ

“มันก็แค่ดวงตาของเขาที่เปลี่ยนไป...” เธอบอกตัวเองในใจ พยายามทำให้ตัวเองสงบ แม้ว่าในส่วนลึกของจิตใจ จะยังมีบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ และไม่อาจอธิบายได้

เอเลน่าสูดลมหายใจลึก พยายามจัดระเบียบความคิดก่อนเอ่ย "หากทุกอย่างที่นายว่ามาเป็นเรื่องจริง... เหตุการณ์นี้ก็คงเกิดขึ้นเมื่อวานซืน ตอนที่เขากลับมาที่เมืองพอดี ถึงแม้ว่าเขาจะ..." เธอหยุดคำพูดไว้เพียงชั่วครู่ ก่อนจะกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา "ถึงแม้ว่าเขาจะตายไปแล้วก็ตาม"

ดวงตาของอาร์วินหรี่ลงเล็กน้อย น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความสงสัย "ตายไปแล้ว? เกิดอะไรขึ้น?"

เอเลน่าจ้องมองเขา ก่อนจะเริ่มเล่า "เมื่อคืนวันนั้น... ช่วงราวๆตี 1 อยู่ๆเขาก็เสียสติ บุกเข้าไปทำร้ายนักเวทย์ของหอคอยที่เดินผ่านมาพอดี มีคนได้รับบาดเจ็บหนัก จากนั้นเขาก็กลับไปที่พักของตัวเอง"

เธอหยุดไปชั่วครู่ ดวงตาฉายแววเจ็บปวด ก่อนกล่าวต่อ "แล้วเขา... เขาจุดไฟเผาตัวเองไปพร้อมกับที่พัก ตอนนี้ร่างของเขา และ ห้องพักถูกไฟเผาจนแทบไม่เหลือ แต่หอคอยได้เก็บร่างนั้นไว้เพื่อตรวจสอบ เพราะคนที่เขาทำร้ายเป็นจอมเวทย์ของหอคอย และ..."

เอเลน่าพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ราวกับคำพูดนั้นเต็มไปด้วยความขมขื่น เอรอสเคยเป็นคนของตระกูลเธอ เป็นอดีตคู่หมั้นที่เธอเคยฝากความหวังไว้ และยังเป็นคนที่เธอตั้งใจจะขอให้ช่วยตามหาอาร์วิน น่าเสียดายที่จุดจบของเขากลับกลายเป็นเช่นนี้ เธอหลบสายตาอาร์วิน ราวกับลังเลที่จะพูดต่อ แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจบอกออกมา

"พวกเขาคิดว่าเขาอาจเป็นคนเดียวกันกับฆาตกรต่อเนื่องที่ก่อเหตุขึ้นเมื่อไม่นานมานี้"

ความเงียบที่ตามมาหนักอึ้ง ราวกับอากาศรอบตัวกลายเป็นน้ำหนักถ่วง อาร์วินนิ่งเงียบ สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย ขณะที่มือของเขากำแน่นจนเส้นเลือดปูดขึ้นมาชัดเจน

แต่ไม่นานนัก มือของเขาก็คลายออก สีหน้าที่เคยเปลี่ยนไปกลับมาสงบนิ่งเหมือนเดิม ราวกับเขากำลังฟังเรื่องราวของคนอื่นที่ไม่เกี่ยวข้องกับตัวเอง อาร์วินนิ่งเงียบอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

"งั้นหรอ... บางทีเขาอาจจะได้รับอะไรบางอย่างมาจากแม่มด จนทำให้เสียสติไปก็ได้ ฉันก็ต้องระวังตัวเองเหมือนกัน"

เขาหันไปมองเอเลน่าด้วยสายตาจริงจัง "แต่สิ่งสำคัญกว่านั้น... ฉันไม่อยากให้ใครรู้เกี่ยวกับดวงตาของฉัน เพราะงั้น เอเลน่า ฉันขอร้องเธอช่วยไปสั่งทำคอนแทคเลนส์สีเดียวกับดวงตาเดิมของฉันที่เมืองถัดไปได้ไหม?"

เอเลน่าขมวดคิ้วด้วยความกังวล "ทำไมถึงต้องทำขนาดนั้น?"

อาร์วินสูดลมหายใจลึก น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความหนักแน่น

"ฉันไม่อยากให้ใครสงสัยว่าฉันมีส่วนเกี่ยวข้องกับเอรอส ดวงตานี้เป็นจุดที่คนอาจจับผิดได้ คอนแทคเลนส์จะช่วยให้ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม และ... เธอต้องไปด้วยตัวเอง ห้ามให้ใครรู้เรื่องนี้ เข้าใจไหม?"

เอเลน่าจ้องมองเขาด้วยสายตาที่ฉายความลังเล ใบหน้าเธอขมวดเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจเบาๆ และพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจนัก "ได้ ฉันจะไป แต่... นายต้องระวังตัวด้วย อาร์วิน" เธอเอื้อมมือแตะแขนเขาเบาๆก่อนจะเสริมด้วยน้ำเสียงจริงจัง "ฉันจะให้ไอลีนมาเฝ้าเธอเอง จะได้สบายใจขึ้นมาหน่อยตอนที่ฉันไม่อยู่"

"งั้นเธอนอนพักสักหน่อย ตอนเที่ยงค่อยไปล่ะกัน" อาร์วินพูดขึ้น พร้อมยกมือแตะไหล่เธอเบาๆ ราวกับปลอบโยน น้ำเสียงของเขาผ่อนคลายและมั่นคงจนเหมือนว่าไม่มีเรื่องใดให้กังวล "ฉันจะอยู่ที่นี่ ไม่ไปไหนหรอก เธอหลับไปก่อนเลย" เขายิ้มให้บางๆ ขณะจับชายผ้าห่มของเธอขึ้นมาคลุมให้อย่างอ่อนโยน

เอเลน่าขยับตัวเล็กน้อย ดึงผ้าห่มเข้าหาตัวมากขึ้น พลางเหลือบมองเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า แต่ยังเปี่ยมด้วยความไว้วางใจ "อืม... งั้นปลุกฉันตอนเที่ยงนะ" เธอพึมพำเบาๆ เสียงแผ่วแต่แฝงความอบอุ่น

อาร์วินพยักหน้ารับ ก่อนจะนั่งลงข้างเตียง ไม่ละสายตาจากเธอแม้แต่น้อย ขณะที่เปลือกตาของเธอค่อยๆปิดลงอย่างช้าๆ ลมหายใจเริ่มลึกและสม่ำเสมอ บรรยากาศรอบตัวเงียบสงบ ราวกับความฝันที่กำลังจะโอบล้อมเธอไว้ในอ้อมกอดที่ปลอดภัย

อาร์วินจ้องมองเธอเงียบๆอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอนตัวพิงเก้าอี้ เสียงเข็มนาฬิกาดังแผ่วในห้องที่เงียบสงัด เสริมบรรยากาศให้ดูสงบ แต่ในความเงียบนั้นกลับเต็มไปด้วยความระแวดระวัง

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ทำลายความเงียบในทันที อาร์วินเหลือบมองเอเลน่าอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าเธอไม่ตื่น ก่อนจะลุกขึ้นและเดินไปที่ประตู

ชายรับใช้ในชุดเรียบง่ายยืนอยู่ด้านนอก ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเบื่อหน่ายและเย้ยหยัน ปึกหนังสือพิมพ์ในมือดูเหมือนหนักสำหรับเขา เขามองอาร์วินด้วยสายตาที่ขาดความเคารพ

"หนังสือพิมพ์ที่ท่านสั่งให้รวบรวมไว้ครบแล้ว เสียเวลาข้าจริงๆเลย ทีหลังถ้าจะให้ทำอะไรแบบนี้อีก อย่าลืมติดเงินมาให้ด้วยล่ะ"

คำพูดของเขาแฝงด้วยน้ำเสียงห้วนๆและหยิ่งผยอง เหมือนจงใจล้ำเส้น ราวกับคิดว่าตัวตนตรงหน้าไม่มีทางตอบโต้ หรือทำอะไรเขาแน่นอน แต่เขาคิดผิด

บรรยากาศบริเวณโดยรอบเปลี่ยนไปทันที ความเงียบแผ่ซ่านออกมาจากตัวอาร์วินราวกับแรงกดดันที่มองไม่เห็น ดวงตาสีเทาเข้มของเขาจ้องมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างไร้ความรู้สึก แต่ความเย็นเยือกที่ส่งผ่านมานั้นทำให้ชายรับใช้รู้สึกเหมือนหัวใจถูกบีบรัด

เอรอสพูดขึ้นช้าๆแต่ละคำเหมือนเสียงของน้ำแข็งที่กำลังแตกร้าว

“การที่แกเสียมารยาทกับผู้เป็นนาย...ดูเหมือนว่าแกอยากจะโดนตัดลิ้นมากสินะ”

ชายหนุ่มชะงักไปทันที ขาของเขาสั่นเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว อากาศรอบตัวดูแน่นขึ้นจนเขาหายใจไม่ออก แผ่นหลังชื้นเหงื่อ และเขารู้สึกเหมือนมีบางอย่างมองเขาจากความมืด

“ไม่มีใครสนใจ...” เอรอสเว้นจังหวะ รอยยิ้มเยือกเย็นปรากฏขึ้น “...ถ้าข้ารับใช้ที่ไม่มีค่า หายไปเพราะความปากพล่อย แกอยากลองเสี่ยงดูไหม?”

เสียงที่แผ่วเบาของเขากลับดังก้องในหัวของชายรับใช้ ราวกับคมมีดที่กรีดลงบนจิตใจ ชายหนุ่มรีบโค้งตัวต่ำทันที

"ข้าผิดไปแล้ว ท่านโปรดยกโทษให้ด้วย!" เขากล่าวด้วยเสียงสั่น ร่างกายเริ่มลนลาน

เอรอสกระตุกยิ้มเล็กน้อย แต่แววตาของเขายังคงเย็นชา "จำไว้ ถ้าฉันเรียกเมื่อไหร่ แกต้องมา ไม่งั้น..." เขาไม่ได้พูดจบ แต่ความหมายชัดเจนเกินพอ

ชายหนุ่มหมุนตัวจะเดินหนีอย่างลนลาน แต่ยังไม่ทันก้าว เอรอสพูดขึ้นอีกครั้ง น้ำเสียงของเขาแผ่วเบาแต่กลับทรงพลัง

“หนังสือพิมพ์”

ชายหนุ่มชะงัก และรีบยื่นปึกหนังสือพิมพ์ที่ถืออยู่มาให้อาร์วิน มือของเขาสั่นจนแทบจับมันไม่อยู่

เอรอสหยิบหนังสือพิมพ์ไปอย่างใจเย็น ก่อนจะโน้มตัวลงเล็กน้อย กระซิบข้างหูชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ

“และอีกอย่าง...ห้ามบอกเรื่องที่ฉันพูดให้ใครฟัง ถ้าฉันรู้ว่าเรื่องนี้หลุดออกไป...” เขาหยุดครู่หนึ่ง เสียงแผ่วลงราวกับมีดปลายแหลมกรีดเข้าหูชายหนุ่ม “...ฉันจะเป็นคนตัดลิ้นแกเอง”

ชายรับใช้ตัวแข็งทื่อ สะดุ้งเฮือกก่อนรีบพยักหน้าอย่างลนลานและวิ่งออกไปอย่างไม่คิดชีวิต

เอรอสปิดประตู เดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้ เขาวางปึกหนังสือพิมพ์ลงบนโต๊ะข้างเตียง ก่อนจะทอดสายตามองเอเลน่าที่หลับอยู่ แววตาของเขากลับมาสงบอีกครั้ง ปล่อยให้ความรู้สึกของอาร์วินที่ยังหลงเหลืออยู่จากการที่เขาปล่อยให้มันครอบงำก่อนหน้านี้หายไป ก่อนที่จะกลับมาเป็นปกติ

เขานั่งพิงพนักเก้าอี้ ปลายนิ้วเคาะกับที่วางแขนเบาๆ ในขณะที่สายตาจ้องมองไปยังประตูที่ชายรับใช้เพิ่งออกไป เสียงฝีเท้าของอีกฝ่ายเลือนหายไปในระยะไกล ความเงียบกลับคืนสู่ห้องอีกครั้ง

เขาเอนหลังพิงเก้าอี้ ดวงตาสีเทาเข้มที่ดูว่างเปล่าเมื่อครู่ค่อยๆทอแสงแห่งความคิดอีกครั้ง

"ถึงจะหัวเสียไปหน่อย…" เอรอสพึมพำเบาๆ ราวกับพูดกับตัวเอง “…แต่อย่างน้อยก็ได้ข้ารับใช้มาเพิ่มคนนึง”

มุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อยพร้อมกับรอยยิ้มที่แทบมองไม่เห็น เขาลูบหนังสือพิมพ์ที่วางอยู่บนโต๊ะเบาๆ

"ที่สำคัญ..." เขาคิดในใจ เสียงความคิดของเขาชัดเจนและหนักแน่น “…ฉันจำเป็นต้องรวบรวมข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ เพื่อที่จะใช้วางแผนในอนาคต”

สายตาของเขาหยุดอยู่ที่ปึกหนังสือพิมพ์ ก่อนที่จะหยิบฉบับบนสุดขึ้นมาอ่าน ดวงตาสีเทาเข้มจ้องมองอย่างตั้งใจราวกับพยายามรวบรวมข้อมูลสำคัญเกี่ยวกับสถานการณ์ในเมืองในช่วงที่เขาไม่อยู่

แสงแดดยามสายลอดผ่านหน้าต่าง ส่องประกายอ่อนๆ ในห้องที่เงียบสงบ ขณะที่เอรอสในรูปลักษณ์อาร์วินนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ พร้อมจมอยู่กับความคิดที่เรียงร้อยอย่างมีระเบียบเพื่อวางแผนการสำหรับอนาคตที่กำลังจะมาถึง