ตอนที่ 47 ในความสงบของรุ่งสาง

เอรอสก้าวออกจากป่าทึบในรูปลักษณ์ของอาร์วิน สายลมเย็นยามค่ำคืนพัดผ่านตัวเขาอย่างแผ่วเบา แสงจันทร์ยังคงสลัวทำให้เห็นเงาของคฤหาสน์ตระกูลวัลธอเรนลางๆ อยู่ไม่ไกล จุดที่เขามุ่งหน้าไปคือบริเวณใต้หน้าต่างห้องพักของเขาเอง

ก่อนหน้านี้ ในจุดลึกที่สุดของป่า เขาได้ซ่อนสิ่งของเอาไว้ใต้รากไม้เก่าแก่ บริเวณนั้นมีการวางอาคมพิเศษที่เรียนรู้จากชายคนหนึ่งที่เขาเคยช่วยไว้เมื่อหลายปีก่อน

ชายแปลกหน้าที่เอรอสช่วยเหลือไว้ปรากฏตัวในชุดยาวสีฟ้าอมเทา ตกแต่งด้วยลวดลายเมฆและคลื่นน้ำปักด้วยด้ายเงิน เสื้อตัวนั้นพาดสาบทับกันอย่างประณีต แขนเสื้อกว้างและชายผ้าปล่อยยาวราวกับหยิบยกมาจากยุคโบราณ ชายคนนี้ดูเหมือนนักเดินทางที่หลงยุค เขาอ้างว่ากำลังเดินทางรอบโลกแต่กลับถูกปล้นระหว่างทาง สูญเสียเงินทองและข้าวของมีค่าทั้งหมด แม้เอรอสจะช่วยจับตัวคนร้ายไว้ได้ แต่เนื่องจากสิ่งของที่ถูกขโมยมามีเยอะ ทำให้ขั้นตอนการตรวจสอบและคืนทรัพย์สินยังคงใช้เวลาหลายวัน

แทนการตอบแทนด้วยทรัพย์สินที่เขาไม่มี ชายคนนั้นกลับยื่นหนังสือเก่าแก่เล่มหนึ่งที่ไม่ได้ถูกขโมยมาให้ หนังสือเล่มนี้เต็มไปด้วยตัวอักษรและภาพสัญลักษณ์ที่บ่งบอกถึงความเป็นศาสตร์โบราณ ซึ่งเจ้าตัวอ้างว่าเป็นสิ่งที่หายสาบสูญไปแล้วในดินแดนของตน หนังสือเล่มนี้บันทึกศาสตร์เกี่ยวกับการปกปิดและซ่อนเร้น โดยใช้พลังที่ผสานระหว่างธรรมชาติและเจตจำนง

เอรอสรับหนังสือเก่าเล่มนั้นมาไว้ในครอบครองโดยไม่ได้คาดหวังอะไรเป็นพิเศษ ทว่ามันกลับกลายเป็นสิ่งที่มีคุณค่าและทรงพลังในแบบที่เขาไม่เคยคาดคิด ศาสตร์ลึกลับในหนังสือแตกต่างจากเวทมนตร์ที่เขาเคยรู้จักโดยสิ้นเชิง มันไม่ใช่เขตแดนที่สร้างขึ้นด้วยอักษรรูนซึ่งเป็นที่คุ้นเคยในทวีปของเขา แต่ใช้อักขระที่แปลกใหม่ ละเอียดอ่อน และแทบจะมองไม่ออกว่าเป็นเวทมนตร์

พลังของศาสตร์นี้ไม่ได้ดึงแก่นเวทมนตร์จากมอนสเตอร์หรือพลังเวทในตัวผู้ร่ายอย่างที่เขาคุ้นเคย แต่กลับใช้มานาที่อยู่ในธรรมชาติรอบตัว ดึงออกมาบิดเบือนและหล่อหลอมให้กลมกลืนไปกับสิ่งแวดล้อมจนแทบจะเป็นส่วนหนึ่งของมันเอง ความยากในการตรวจจับทำให้ศาสตร์นี้เหมาะอย่างยิ่งสำหรับการซ่อนสิ่งสำคัญโดยไม่ทิ้งร่องรอยที่ใครจะตามเจอ

เมื่อเขาก้าวพ้นขอบป่า กลิ่นอายของความชื้นในอากาศแผ่วผ่านราวกับย้ำเตือนถึงความลับที่ทิ้งไว้เบื้องหลัง สายตาของเขาสอดส่องขึ้นไปยังหน้าต่างห้องของตัวเอง แววตาเรียบนิ่งเปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อพบว่าหน้าต่างถูกเปิดอ้าออกมากกว่าที่เขาทิ้งไว้ก่อนออกมา

ในตอนนั้นเขาจงใจแง้มหน้าต่างไว้เพียงเล็กน้อย เพื่อระบายกลิ่นเครื่องหอมที่ใช้ทำให้อัศวินและสาวใช้หลับสนิทตลอดคืน แต่นี่...มันไม่ใช่สภาพที่ควรจะเป็น

ความตื่นตัวทำให้หัวใจเต้นแรงขึ้น ขณะที่เขาก้าวเข้าหาพื้นที่ใต้หน้าต่าง การเร่งรีบทำให้เขาตัดสินใจดึงพลังเวทย์ที่ยังเหลือเพียงเล็กน้อยในร่างของอาร์วินเพื่อช่วยย่นระยะเวลา แม้ร่างกายที่ยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่จะแผ่ความเจ็บปวดเป็นระลอก เขากลับไม่ปล่อยให้มันเป็นอุปสรรค

พลังเวทย์ถูกส่งผ่านเข้าสู่กล้ามเนื้อขาและข้อเท้า เสริมแรงให้เขาทะยานขึ้นอย่างรวดเร็วและเงียบเชียบ ร่างกายของเขาพลิ้วไหวราวกับลมขณะที่เท้าสัมผัสขอบหน้าต่าง และก้าวเข้าสู่ห้องที่ยังคงมืดสลัว ปลายเท้าแตะพื้นไม้เบาๆ โดยไม่ทำให้เกิดเสียง

เอรอสในร่างของอาร์วินหยุดยืนนิ่ง ประเมินบรรยากาศโดยรอบ ห้องของเขายังดูปกติ อัศวินยังคงยืนหลับในตำแหน่งเดิม สาวใช้คนหนึ่งนอนหลับพิงกำแพงใกล้กัน ดูเหมือนเครื่องหอมที่เขาใช้จะยังมีผลอย่างสมบูรณ์

แต่สิ่งที่ทำให้เขาขมวดคิ้ว คือร่างของหญิงสาวคนหนึ่งที่นอนอยู่ตรงปลายเตียงของเขา ผมสีทองสว่างราวแสงแรกของวันกระจายอยู่บนพื้นเตียง และเมื่อมองใกล้ๆ เขาจำได้ทันทีว่าเธอคือ เอเลน่า

เอรอสขยับเข้าไปใกล้ คุกเข่าลงข้างหนึ่งเพื่อสังเกตเธออย่างละเอียด ลมหายใจของเธอสม่ำเสมอแต่แฝงความเหนื่อยล้าจนเห็นได้ชัด ใบหน้าของเธอยังคงตึงเครียด แม้จะอยู่ในสภาพหลับสนิท เขาสังเกตได้ว่าร่างกายของเธอพยายามฝืนตัวเองให้ตื่น แต่คงไม่อาจต้านทานฤทธิ์ของเครื่องหอมที่เขาเพิ่มความเข้มข้นไว้กว่าปกติ

"เซ้นของผู้หญิงน่ากลัวจริงๆ" เขาบ่นออกมาเบาๆ ดวงตาจ้องมองเธอด้วยความสงสัยที่ปะปนกับความระแวดระวัง

เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงกลับมาที่นี้ ทั้งที่เขาบอกให้เธอกลับไปพักที่ห้องของตัวเองแล้ว

ชุดของเอเลน่ายังคงเป็นชุดเดิมกับตอนที่เธอเฝ้าเขาไว้ มันเป็นชุดกระโปรงยาวเรียบง่ายสีอ่อน ตกแต่งด้วยลายปักเล็กๆ ที่ขอบเสื้อและแขนเสื้อ บ่งบอกถึงความประณีตของตระกูลขุนนาง แต่ในขณะเดียวกันก็เหมาะสำหรับการพักผ่อนมากกว่าการออกงานสำคัญ

"ดูเหมือนเธอจะไม่ได้กลับไปที่ห้องของตัวเอง... บางทีอาจแวะไปหาใครบางคนก่อน แล้วรีบกลับมาที่นี่ในสภาพเหนื่อยล้าเกินกว่าจะต้านทานเครื่องหอมที่ฉันทำเอาไว้ จนสุดท้ายล้มลงตรงนี้.….. ส่วนหน้าต่างที่เปิดออก อาจเป็นเพราะเธอพยายามใช้เวทมนตร์ขจัดกลิ่น ก่อนที่สติจะหลุดลอยไป"

เอรอสถอนหายใจเบาๆ เขาล้วงมือลงไปในกระเป๋ากระเป๋ากางเกง หยิบแก่นมอนสเตอร์ขนาดเท่านิ้วก้อยออกมา วัตถุทรงกลมเปล่งแสงอ่อนจางในมือของเขา เขาหลับตาลงเพียงครู่ เพื่อดึงพลังเวทย์ที่เก็บสะสมไว้ออกมาเติมเต็มให้กับตัวเอง แสงในแก่นนั้นลดลงเล็กน้อยก่อนที่เขาจะเก็บมันกลับไปในกระเป๋า

เมื่อความอ่อนล้าจากการขาดแคลนพลังเวทย์ค่อยๆถูกบรรเทา เอรอสจึงค่อยๆเสริมพลังเวทย์ให้ทั่วร่างกายอย่างระมัดระวัง จากนั้นเขาก้มลงช้อนร่างของเอเลน่าขึ้นอุ้มไว้ในอ้อมแขน

เขาก้าวอย่างเบามือไปยังเตียงที่เขาเคยนอน ใช้หลังมือเลื่อนม่านเบาๆเพื่อปิดหน้าต่าง แสงจันทร์สาดผ่านเข้ามาเป็นเส้นริ้วจางๆ ก่อนวางเธอลงบนเตียงที่อยู่ใกล้หน้าต่าง ร่างของเธอขยับเล็กน้อย แต่ไม่ตื่น

ทุกการเคลื่อนไหวของเขาเต็มไปด้วยความเงียบเชียบ และระแวดระวัง ราวกับกลัวว่าสิ่งเล็กน้อยที่สุดอาจปลุกให้เธอลืมตาขึ้นมาในช่วงเวลาที่เขายังไม่พร้อมตอบคำถาม

ในตอนที่เขากำลังจะเดินออกไปนั่งบนโซฟาที่อยู่ไม่ห่างจากเตียงมากนัก มือของเธอกลับคว้าแขนเขาไว้แน่นจนไม่อาจดึงตัวออกได้ เมื่อเขาพยายามจะแกะมือออกจากแขน กลับได้ยินเสียงละเมอแผ่วเบาจากเธอ

"อย่าหายไปนะ...ขอร้องล่ะ..."

คำพูดนั้นทำให้เขาชะงัก ความรู้สึกบางอย่างที่ถูกเฉนเมยมาตลอดพุ่งเข้ามาในใจ ก่อนจะถอนหายใจเบาๆอย่างจำยอม เอรอสเลือกที่จะไม่แกะมือเธอออกอีกต่อไป

การที่คู่หมั้นของเธอหายตัวไปตลอดสองสัปดาห์ที่ผ่านมา เป็นเรื่องที่ไม่ง่ายสำหรับเธอเลย ใจของเธอคงว้าวุ่น เต็มไปด้วยความสงสัยและกังวลอย่างไม่มีที่สิ้นสุด เขาเห็นได้จากสีหน้าเหนื่อยล้าของเธอ รวมถึงการที่เธอพยายามอยู่ใกล้เขามากขึ้นในช่วงที่ผ่านมา

ตัวเขาเองเข้าใจความรู้สึกนั้นดี ตลอดสี่ปีที่ผ่านมา เขาใช้เวลาไปกับการตามหาไอลีนทั้งๆที่ไม่รู้เลยว่าเธอจะยังมีชีวิตอยู่หรือไม่ ความว่างเปล่าและความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นจากการรอคอยอย่างไร้จุดหมาย ยังคงกัดกินหัวใจของเขาอยู่ทุกวัน

เพราะเหตุนี้เอง เขาไม่อยากให้หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าเขาต้องรู้สึกแบบเดียวกับที่เขารู้สึก ไม่อยากให้เธอต้องจมอยู่กับความกังวลที่ไม่มีที่สิ้นสุด

เอรอสมองมือเล็กที่ยังกุมแขนเขาไว้แน่น ความรู้สึกบางอย่างแล่นผ่านเข้ามาในใจของเขา มันไม่ใช่แค่ความเห็นใจหรือความรู้สึกผิดปกติทั่วไป แต่เป็นอารมณ์ที่เขาไม่คุ้นเคย และมันกำลังเบียดตัวเข้ามาอย่างช้าๆ

เขาขยับตัวเล็กน้อย คว้าเก้าอี้ข้างโต๊ะหัวเตียงมานั่งลงใกล้เธอ ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าของเธอที่ยังคงหลับสนิท ลมหายใจของเธอสม่ำเสมอ แต่แฝงไว้ด้วยความเหนื่อยล้าจนเขาสัมผัสได้

ในช่วงเวลานั้นเอง เอรอสปล่อยให้อารมณ์ของอาร์วินที่ซ่อนอยู่ลึกในตัวเขาค่อยๆ ครอบงำ มืออีกข้างของเขายื่นไปกุมมือเธอที่จับเขาเอาไว้เบาๆ ความอุ่นจากผิวสัมผัสนั้นทำให้เขารู้สึกเหมือนตัวเองไม่ได้อยู่ในโลกที่โดดเดี่ยว แม้เอเลน่าจะยังคงหลับสนิท เอรอสสังเกตเห็นเปลือกตาของเธอสั่นไหวเล็กน้อย ราวกับว่ากำลังต่อสู้กับฝันร้ายบางอย่าง

"ฉันอยู่ตรงนี้... ไม่เป็นไร..." เสียงของเขาเบาแต่มั่นคง ราวกับพยายามยืนยันกับเธอ แม้ว่าเธอจะไม่ได้ยินคำเหล่านั้น

"ฉันไม่หายไปไหนหรอก..."

คำพูดนั้นหลุดออกมาจากปากโดยที่เขาไม่ได้ตั้งใจ ราวกับเป็นสัญญาที่ไม่ได้มีไว้เพื่อใคร แต่กลับกลายเป็นถ้อยคำย้ำเตือนต่อตัวเอง

ทันทีที่เสียงของเขาจางหายไป ท่าทีของเธอก็เปลี่ยนไปอย่างช้าๆ ลมหายใจที่เคยหนักหน่วงเริ่มผ่อนเบาลง ดวงหน้าที่เคยขมวดแน่นดูผ่อนคลายมากขึ้น มือที่เคยจับแขนเขาแน่นคลายแรงลงเล็กน้อย เอรอสมองดูด้วยความรู้สึกโล่งใจ ก่อนจะค่อยๆ ประคองมือของเธออย่างแผ่วเบา วางลงข้างลำตัวอย่างทะนุถนอม

แต่ในขณะที่สัมผัสนั้นเกิดขึ้น มันไม่ได้ช่วยปลอบประโลมเธอเพียงอย่างเดียว หากยังส่งผลลึกเข้าไปในใจของเขาเอง ความอบอุ่นที่ส่งผ่านระหว่างกันเหมือนจะปลดเปลื้องความหนักอึ้งที่เกาะกุมในใจเขามาเนิ่นนาน แสงริ้วเล็กๆ ที่เอรอสไม่เคยคาดหวังกลับปรากฏขึ้นในความรู้สึก ทำให้โลกที่เขาเคยคิดว่ามืดมนเริ่มมีความหวัง

ความนิ่งสงบค่อยๆ เข้าครอบงำห้องนั้นอีกครั้ง มีเพียงแสงจันทร์จางๆ ที่ลอดผ่านม่าน สร้างบรรยากาศอันนุ่มนวลและเงียบงัน ความเงียบที่ไม่ได้ว่างเปล่า หากเต็มไปด้วยความเข้าใจที่ไม่ต้องการคำพูด

เมื่อเวลาล่วงเลยจนเข้าใกล้รุ่งสาง แสงแรกของวันเริ่มเผยประกายจากขอบฟ้า เสียงนกร้องแผ่วเบาอยู่ที่กิ่งไม้ใกล้หน้าต่าง สายลมยามเช้าพัดเข้ามาแตะผิวเบาๆ เอรอสยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ดวงตาไม่ละจากใบหน้าของเธอ ราวกับกำลังเฝ้ารอช่วงเวลาที่เธอจะลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับความหวังใหม่ในวันรุ่ง.

ความรู้สึกเหนื่อยล้าเริ่มเล่นงานเขา แต่ความตั้งใจที่จะเฝ้าดูเธอกลับยังคงมั่นคง แม้มือของเขาจะวางอยู่ข้างตัว โดยไม่ได้แตะต้องเธอเลยสักนิด ราวกับเขากลัวว่าการสัมผัสจะทำลายความสงบในช่วงเวลานี้ไป

ดวงตาของเขามองผ่านม่านบางเบาที่พลิ้วไหวเบาๆ ไปยังความเงียบสงบของยามรุ่ง ก่อนจะเลื่อนกลับมามองใบหน้าเธออีกครั้ง เอรอสกระซิบเบา เกือบไม่ได้ยิน ราวกับเป็นคำมั่นที่มีเพียงตัวเขาเองเท่านั้นที่เข้าใจ

"ฉันจะอยู่ตรงนี้...จนกว่าเธอจะตื่น"

อย่างไรก็ตาม เขาย้ำเตือนกับตัวเองในความเงียบสงบนั้น นี่ไม่ใช่ความรู้สึกของเขา—มันเป็นเพียงเศษเสี้ยวของอารมณ์ที่หลงเหลือจากอาร์วิน ตัวตนที่แท้จริงของเขาจะต้องเลือนหายไปในวันหนึ่ง รูปลักษณ์นี้ไม่อาจเติบโตตามกาลเวลาได้ และในที่สุดอาร์วินก็ต้องจากไป

แต่ในตอนนี้…เขาเลือกที่จะอยู่ตรงนี้ อยู่เคียงข้างเธอในช่วงเวลาที่เหลืออยู่ จนกว่าวันนั้นจะมาถึง