ตอนที่ 43 ผู้รับรอง

เสียงกระซิบแห่งเวทมนตร์ แผ่วเบา แต่ทรงพลัง ดังก้องอยู่ในอากาศอันเย็นเยียบ ริบบิ้นสีดำ ที่ราวกับเงาแห่งความมืดจากอีกโลกหนึ่ง ปรากฏตัวขึ้นจากความว่างเปล่า มันเคลื่อนไหวดั่งมีชีวิต เลื้อยวนรอบร่างของ เอรอส ซ้อนชั้นขึ้นเรื่อยๆ ราวกับงูพิษที่กำลังจู่โจมเหยื่อ ความแน่นหนาของริบบิ้นทำให้แม้แต่ลมหายใจยังรู้สึกตึงเครียด แขนขาถูกตรึงแน่น ริบบิ้นเลื้อยขึ้นสูง ปิดริมฝีปาก และบดบังดวงตาของเขาไว้อย่างมิดชิด ไม่ว่าจะดิ้นรนหรือใช้พลังทั้งหมดที่มี พันธนาการเหล่านั้นยังคงรัดแน่น น้ำหนักของเวทมนตร์ที่โอบล้อมร่างเขาเหมือนโซ่ตรวนหนักอึ้งที่ไม่มีวันปลดได้

จอมเวทย์ผู้ร่ายมนตรามองดูภาพตรงหน้าด้วยสายตาเย็นชา รอยยิ้มที่มุมปากของเขา แฝงความพอใจอย่างปิดไม่มิด ในขณะที่อีกคนหนึ่งในกลุ่มของเขาเดินเข้ามาใกล้ กระชากคอเสื้อของเอรอสอย่างรุนแรง พร้อมๆกับลากเขาไปกับพื้น ราวกับเป็นเพียงสิ่งของไร้ค่า

ไม่ไกลออกไป ไอลีน ยืนตัวแข็งทื่อ ดวงตาเบิกกว้างขณะมองสิ่งที่เกิดขึ้น เธอไม่สามารถปล่อยให้เรื่องนี้ดำเนินต่อไปได้ ก่อนที่วิ่งตรงไปข้างหน้าด้วยความแน่วแน่ แล้วตะโกนเสียงดังลั่น

"หยุดเดี๋ยวนี้! คุณตั้งใจจะพาเขาไปที่ไหน?"

น้ำเสียงของเธอหนักแน่นเกินกว่าที่ใครจะคาดคิด ดวงตาที่มุ่งมั่นของเธอ ตอกย้ำว่าเธอไม่ใช่เพียงเด็กสาวธรรมดา ทว่าคำพูดของเธอไม่ได้ทำให้จอมเวทย์เหล่านั้นสะดุ้งสะเทือนแต่อย่างใด ชายผู้ยืนอยู่ด้านหน้าสุดเหลือบมองเธอด้วยสายตาเย้ยหยัน

"เด็กน้อย เรากำลังทำหน้าที่ตามกฏหมาย เรื่องนี้เกินกว่าที่เธอจะเข้าใจ อย่ามายุ่งให้เสียเวลาจะดีกว่า" เสียงของเขาเย็นชา ราวกับใบมีดน้ำแข็งที่แทงลงกลางใจ

ไอลีนสูดหายใจลึก เธอไม่ยอมแพ้ง่ายๆ

"คุณบอกว่ากำลังปฏิบัติตามกฎหมาย... แล้วการลักพาตัวเขาไปโดยไม่ให้สิทธิ์พูดอะไรเลย มันเข้าข่ายกฎหมายตรงไหน?"

คำถามนั้นทำให้จอมเวทย์บางคนหยุดชะงักไปชั่วครู่ ก่อนที่ชายอีกคนจะหัวเราะออกมาเบาๆ เขาก้าวเข้ามาใกล้ สายตาเต็มไปด้วยความดูแคลน

"เด็กน้อย นี้มันเรื่องใหญ่กว่าที่เธอคิด... เราไม่อยากมาเสียเวลากับเธอหรอก ช่วยอย่ามายุ่งจะได้รึเปล่า?"

ไอลีนจ้องตาเขาแน่วนิ่ง แม้หัวใจของเธอจะเต้นระรัว แต่เธอไม่ยอมถอยแม้เพียงก้าวเดียว "ไม่ว่าคุณจะพูดอย่างไร แต่สิ่งที่คุณทำตอนนี้ผิดแน่นอน! ฉันจะไม่ยอมปล่อยให้พวกคุณพาตัวเขาไป"

จอมเวทย์อีกคนแทรกขึ้น น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม "เด็กคนนี้...คิดว่าตัวเองสำคัญ และ มีอำนาจมากนักหรือไง? เขาเป็นแค่หัวขโมย เราต้องการตัวเขาเพื่อสอบปากคำเกี่ยวกับที่ซ่อนของเงินที่ถูกขโมยมา ใครก็ขวางไม่ได้!"

ไอลีนชะงักไปเพียงครู่ แววตาเธอสั่นไหวเล็กน้อย ทว่าความลังเลนั้นอยู่ไม่นาน เธอยืดตัวขึ้นอย่างแน่วแน่อีกครั้ง

"ถ้าคุณต้องการสอบปากคำเขา คุณต้องทำตามกระบวนการ ไม่ใช่ใช้กำลังลักพาตัวไปแบบนี้!"

คำพูดหนักแน่นของไอลีน ทำให้จอมเวทย์ทั้งกลุ่มหันมองหน้ากัน บรรยากาศที่เคยดูสง่างามแต่หยิ่งผยอง เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความตึงเครียด ผู้นำกลุ่มจอมเวทย์ หันกลับมามองเธอด้วยสายตาเย็นชา 

"เธอคิดจริงๆ หรือว่าเสียงเล็กๆของเด็กสาวอย่างเธอ จะมีน้ำหนักพอจะหยุดพวกเรา?"

คำพูดนั้นเหมือนมีดที่กรีดกลางใจ แต่ไอลีนไม่สะทกสะท้าน เธอยืนมั่นอย่างท้าทาย "ฉันอาจจะไม่มีพลังเท่าพวกคุณ แต่ฉันรู้ว่าการทำแบบนี้มันผิด!" น้ำเสียงของเธอสั่นเล็กน้อย แต่แฝงไว้ด้วยความมุ่งมั่นที่ยากจะปฏิเสธ

จอมเวทย์ผู้นำขมวดคิ้ว ท่าทีรำคาญปรากฏชัด เขาหันไปส่งสัญญาณให้พรรคพวกจัดการพาตัวเอรอสออกไปโดยไม่สนใจเธออีก

"คิดจะไปไหน!" ไอลีนตะโกนเสียงดัง ความดื้อรั้นของเธอเด่นชัดก่อนที่ม่านเวทย์โปร่งแสง จะถูกสร้างขึ้นกั้นกลางระหว่างเธอกับพวกเขาในทันที แสงบางเบาแต่ทรงพลัง เรืองรองตรงหน้าเธอ ราวกับจะประกาศว่าเธอไม่มีสิทธิ์ขัดขวาง

ไอลีนยื่นมือออกไป ความพยายามที่จะสัมผัสหรือทำลายม่านนั้นมีแต่ความว่างเปล่าตอบกลับมา เธอพึมพำกับตัวเอง

"...ปืนของฉันกำลังซ่อมอยู่" น้ำเสียงของเธอแผ่วเบา แต่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

ความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในหัวของเธอ แม้จะรู้ว่ามีพลังเวทย์เพียงเล็กน้อย แต่เธอยังคงพยายาม เธอสูดลมหายใจลึก ก่อนจะยกมือขึ้นรวบรวมพลังที่เหลืออยู่ แสงจางๆ สั่นไหวจากฝ่ามือพุ่งเข้าหาม่านเวทย์เบื้องหน้า

เปรี๊ยะ! เสียงกระทบดังขึ้น แต่ม่านเวทย์นั้นไม่แม้แต่จะสะเทือน ไอลีนกัดฟันแน่น มือทั้งสองยังคงประสานพลังต่อไป แม้หัวใจจะรู้ดีว่าไม่มีทางชนะ

"ทำไม..." เธอพึมพำกับตัวเอง เสียงเบาและเจือความสิ้นหวัง "ทำไมถึงต้องเป็นแบบนี้ตลอด..."

เธอยืนมองพวกเขาลากตัวเอรอสไป ตัวของเขาค่อยๆห่างออกไปเรื่อยๆ น้ำตาคลอเบ้าของเธอ เธอคิดว่าแค่มีปืนตัวเองก็จะมีพลังมากพอที่จะเปลี่ยนแปลงอะไรได้ แต่ความจริงกลับโหดร้ายเกินคาด

ท่ามกลางความเงียบและสิ้นหวัง เสียงหนึ่งที่แฝงความเยือกเย็นและทรงอำนาจพลันดังขึ้นจากด้านหลัง

"หยุดเดี๋ยวนี้ พวกท่านคิดว่ากำลังทำอะไรอยู่งั้นหรือ?"

ทุกคนหยุดชะงัก ดวงตาเบิกกว้าง หันไปมองยังต้นเสียงพร้อมกัน สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าคือชายหนุ่มรูปร่างสูงสง่าในเสื้อคลุมยาวสีดำ สัญลักษณ์ของหอคอยเวทมนตร์ ปักอยู่บนอกซ้ายของเขาอย่างเด่นชัด เขาคือ เซนริก เวลด์ ผู้นำแห่งหอคอยเวทมนตร์ จอมเวทย์อัจฉริยะระดับ 5 วงแหวนที่มีอายุน้อยที่สุดในโลก

สายตาคมกริบของเขา กวาดมองจอมเวทย์ทั้งกลุ่มด้วยความสงสัยและตำหนิที่ชัดเจน "ข้าจะถามอีกครั้ง—พวกท่านกำลังทำอะไร? การพาตัวเขาไปเช่นนี้ ถือเป็นการละเมิดสิทธิทางกฎหมายอย่างชัดเจน"

หนึ่งในจอมเวทย์กล่าวด้วยเสียงตะกุกตะกัก "ท่านเซนริก... ข้า... ข้ามีเหตุผล เขามีส่วนเกี่ยวข้องกับอาชญากรรม เราจำเป็นต้องนำตัวเขาไปสอบสวน!"

"อาชญากรรม?" น้ำเสียงเยือกเย็นของเซนริก ขัดขึ้นในทันที "คำกล่าวหาที่ไร้หลักฐานก็ไม่ต่างจากลมปาก พวกท่านมีเอกสารยืนยันหรือ?"

คำถามนั้นทำให้บรรยากาศอึดอัดขึ้น เหล่าจอมเวทย์มองหน้ากันอย่างกระอักกระอ่วน ผู้นำกลุ่มพยายามยืนหยัด

"เรา... เรามีสิทธิ์ที่จะทำตามหน้าที่ นี่คือเรื่องเร่งด่วน!"

เซนริกคลี่ยิ้มบางๆ แต่สายตากลับเยือกเย็นยิ่งกว่าเดิม

"สิทธิ์? การใช้เวทย์พันธนาการและพาตัวคนไปโดยพลการเช่นนี้ ข้าสงสัยนักว่าสิทธิ์นั้นได้มาอย่างไร"

บรรยากาศที่เงียบงัน กลับมาหลังคำพูดของเซนริก จอมเวทย์ผู้นำกลุ่ม แม้จะพยายามแสดงความกล้าหาญ แต่แววตาของเขากลับมีความลังเลชัดเจน เขากำมือแน่น สีหน้าบ่งบอกถึงความขัดแย้งในใจ

"เอรอสไม่มีผู้รับรองหรือผู้ปกครอง" เขาพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง "ข้าบอกแล้วว่าเรามีสิทธิ์พาตัวเขาไป!"

เซนริกยังคงยืนนิ่ง สายตาคมกริบของเขาจับจ้องผู้นำจอมเวทย์อย่างไม่ละสายตา ราวกับจะเจาะลึกเข้าไปในจิตใจของอีกฝ่าย ท่าทีของเขาทรงอำนาจจนไม่มีใครกล้าเอ่ยแย้ง

ขณะเดียวกัน เอรอส ที่ถูกพันธนาการไว้ เริ่มรู้สึกถึงบางสิ่งผิดปกติ ดวงตาของเขาเหลือบมองเซนริกผ่านริบบิ้นเวทมนตร์ที่หลุดออกไปจากดวงตาของเขาเล็กน้อยในตอนที่เขาปรากฏตัว "นี่มัน..." เขาคิดในใจ สัมผัสของเขาแจ่มชัดขึ้น ร่างของเซนริกไม่ใช่มนุษย์ แต่กลับเป็นกลุ่มก้อนพลังเวทมนตร์ที่ประณีตที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็น

“ไม่ใช่ตัวจริง...” เอรอสพึมพำเบาๆ แต่ไม่มีใครได้ยิน

ในขณะนั้นเอง ไอลีน ที่ยืนอยู่ข้างหลังเซนริก สูดลมหายใจลึก เธอก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงแน่วแน่

"ถ้าไม่มีใครรับรองเขา... ฉันจะเป็นผู้รับรองเอง"

คำพูดของเธอทำให้ทุกคนตกตะลึง เหล่าจอมเวทย์หันมองเธอพร้อมกัน สายตาเต็มไปด้วยความแปลกใจและสงสัย

ผู้นำกลุ่มจอมเวทย์แค่นเสียง "เธอ? จะรับรองเขา? เด็กอย่างเธอเข้าใจหรือเปล่าว่าการเป็นผู้รับรองหมายถึงอะไร?"

ไอลีนพยักหน้า เธอเงยหน้าขึ้น จ้องมองอีกฝ่ายด้วยแววตาแน่วแน่ "ฉันรู้ และฉันพร้อมรับผิดชอบทุกอย่าง"

จอมเวทย์เหล่านั้นเริ่มกระซิบกระซาบกัน บ้างมองเธอด้วยความสงสัย บ้างแฝงความดูแคลน เซนริกเหลือบตามองไอลีน ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ เหมือนรับรู้บางสิ่ง

"ในเมื่อมีผู้รับรองอย่างเป็นทางการแล้ว..." เซนริกกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบง่าย แต่กดดันจนทุกคนรู้สึกอึดอัด

"การพาตัวเขาไปโดยพลการเช่นนี้ ย่อมไม่มีเหตุผลใดให้ดำเนินต่อ"

ผู้นำกลุ่มจอมเวทย์กัดฟันแน่น เขามองไอลีนด้วยสายตาแฝงความไม่พอใจอย่างชัดเจน "ก็ได้... แต่เรื่องนี้จะไม่จบแค่นี้แน่นอน"

เขาส่งสัญญาณให้พรรคพวกถอยกลับ เวทย์พันธนาการที่พันตัวเอรอสไว้ค่อยๆคลายออก ริบบิ้นสีดำเลือนหายไปในอากาศ ท่ามกลางแสงจางๆ ก่อนที่พวกนั้นจะรีบบินหายออกไปด้วยความหงุดหงิดอย่างรวดเร็ว

เมื่อกลุ่มจอมเวทย์จากไป บรรยากาศกลับมาเงียบสงบอีกครั้ง ไอลีนหันไปหาเอรอสด้วยสายตาแฝงความกังวล "คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?"

เอรอสที่ยังนั่งอยู่กับพื้น ลุกขึ้นอย่างเชื่องช้า สายตาของเขาเหลือบมองเซนริก ซึ่งยังคงยืนนิ่งอยู่ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นในเสี้ยววินาทีต่อมา คือเซนริกหายไปจากที่ตรงนั้น ราวกับเป็นเงาลวงตา

"หายไปแล้ว..." เอรอสพึมพำกับตัวเอง แววตาของเขาเต็มไปด้วยคำถาม "เขา... คืออะไรกันแน่?"

ไอลีนเดินเข้ามาใกล้เขาอีกก้าว เธอยิ้มบางๆ ให้ รอยยิ้มนั้นดูสงบนิ่งราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่เอรอสรู้ดีว่าเธอกำลังซ่อนบางสิ่งไว้

"เธอรู้จักเขาใช่ไหม?" เอรอสถามตรงๆ

ไอลีนชะงัก แต่เพียงครู่เดียว เธอก็หลบสายตาไปทางอื่น แสงแดดยามเช้าสาดผ่านต้นไม้ลงมาบนใบหน้าของเธอ เธอสูดลมหายใจลึกก่อนตอบ

“...นั่นไม่ใช่สิ่งที่นายต้องกังวลตอนนี้” เธอพูดเบาๆ แต่แฝงความหนักแน่น

เอรอสยังคงจ้องเธอ "แล้วอะไรล่ะที่ฉันต้องกังวล?"

"มากับฉันก่อน เราต้องไปจัดการเอกสารรับรองตัวตนให้นาย" ไอลีนพูดตัดบท เสียงของเธอจริงจังขึ้น "ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ พวกนั้นอาจกลับมาหานายอีก"

สายลมอ่อนๆ ในยามเช้าพัดผ่านพวกเขา กลิ่นสดชื่นของธรรมชาติรอบตัวทำให้บรรยากาศดูสงบ แต่ในความเงียบสงบนั้น เอรอสกลับรู้สึกถึงความตึงเครียดที่ยังไม่ได้รับคำตอบ

เขาจ้องไอลีนด้วยสายตาครุ่นคิด "คุณกำลังปิดบังอะไรอยู่ใช่ไหม?"

ไอลีนหันมามองเขาอีกครั้ง แต่ไม่ได้ตอบคำถาม เธอเพียงยื่นมือมาข้างหน้า "ไปกันเถอะ"

เอรอสลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะจับมือเธอไว้ แสงอาทิตย์ที่กำลังสาดส่องทำให้เงาของพวกเขาซ้อนทับกันขณะที่เธอเดินนำหน้า ส่วนเขายังคงเดินตามพร้อมกับความคิดที่หมุนวน

"ทำไมเธอถึงทำแบบนี้? แล้วเซนริก... พวกเขามีความสัมพันธ์อะไรกันแน่?"