ตอนที่ 42 จุดเริ่มต้นของความเปลี่ยนแปลง

เมื่อเอรอสเฝ้ามองไอลีนอยู่นาน สีหน้าเย็นชาของเขาเริ่มแสดงความไม่พอใจออกมาเล็กน้อย เขาขมวดคิ้วก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงห้วนๆ

"ถ้าไม่มีธุระอะไรก็ช่วยหลบไปหน่อย"

เขาเบี่ยงตัวไปด้านข้าง เตรียมเดินผ่าน แต่ก่อนที่เขาจะก้าวออกไป ไอลีนก็ยื่นมือออกมาคว้าข้อมือเขาไว้ ดวงตาของเธอที่เคยลังเลกลับแน่วแน่ขึ้น

"ฉันมีเรื่องต้องคุยกับคุณเป็นการส่วนตัว" ไอลีนพูดด้วยน้ำเสียงที่พยายามเก็บความกังวล

เอรอสหยุดชะงัก แววตาของเขาเปลี่ยนเป็นไม่พอใจชัดเจนยิ่งขึ้น เขาหันไปมองรอบๆ เห็นสายตาของเด็กบางคนที่อาจกำลังแอบมองอยู่จากหน้าต่าง และหญิงชราที่ครัวกำลังหันมามองเช่นกัน

หลังจากที่ประเมินสถานการณ์ เขาเลื่อนสายตาไปยังมุมโล่งใต้ต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ไม่ไกลนัก

"ตามมา" เขาเอ่ยสั้นๆก่อนจะดึงมือออกจากการเกาะกุมของเธอ และเดินนำไปยังที่ที่เขาเลือกไว้

ไอลีนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจเดินตามเขาไป ใต้ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ สายลมอ่อนๆพัดผ่านเบาๆ ท่ามกลางความเงียบที่อึดอัด ทั้งสองยืนประจันหน้ากัน เอรอสกอดอกและเอนตัวพิงต้นไม้ สายตาของเขาจ้องมองเธออย่างเย็นชา

"พูดมา จะพูดอะไรก็รีบพูด" เขาเร่งด้วยน้ำเสียงที่ราวกับไม่สนใจ แต่ก็แฝงความตึงเครียดเล็กๆ

ไอลีนสูดลมหายใจลึก พยายามรวบรวมความกล้า ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความจริงใจ

"ขอบคุณที่ช่วยชีวิตฉัน... และสำหรับเงินที่คุณให้เด็กๆ พวกนั้นด้วย"

เอรอสจ้องมองเธอด้วยสายตานิ่ง เขาไม่พูดอะไรอยู่ครู่หนึ่งเหมือนกำลังประเมินบางอย่างในตัวเธอ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ

"แค่ทำตามสัญญาก็พอ" เขาพูดเรียบๆ "หลังจากนี้ ห้ามไปชวนเด็กคนอื่นๆ มาเพิ่มอีก เพราะให้จ่ายทุกเดือนขนาดนี้ ก็ไม่ไหวน่ะ"

คำพูดนั้นทำให้ไอลีนขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เธอมองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะถามออกมา

"หมายความว่ายังไง?"

เอรอสปรายตามองเธอพร้อมรอยยิ้มบางๆที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยใจ

"ไม่รู้สิน่ะ? ตอนแรกก็กะจะจ่ายเงินแค่เดือนเดียว แล้วชิ่ง เพื่อให้เธอเลิกมาวุ่นวายกับเด็กพวกนั้น" เอรอสพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

"เงินแค่นั้นน่ะ พอจ่ายแค่เดือนเดียวเท่านั้น"

คำพูดนั้นทำให้ไอลีนทำหน้าหนักใจ เธอเม้มปากเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจเหมือนพยายามเก็บความรู้สึก

แต่ก่อนที่เธอจะพูดอะไร เอรอสก็เอ่ยขึ้นต่อด้วยน้ำเสียงที่ราวกับจะปิดบทสนทนา

"แต่... เห็นแก่ความพยายามของเธอเมื่อคืน" เขาเหลือบมองเธอเล็กน้อย

"ก็เลยจะแถมให้หน่อย จะจ่ายให้จนกว่าเด็กพวกนั้นจะโตจนเอาตัวรอดเองได้ล่ะกัน"

ไอลีนเงยหน้าขึ้นทันที ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความตกใจและไม่อยากเชื่อ

"คุณหมายความว่า...?"

"อย่าทำหน้าแบบนั้น ฉันไม่ได้มีเมตตาอะไรหรอก" เอรอสพูดตัดบท

"ถือว่าตัดปัญหาที่จะมีคนอย่างเธอจะมาขวางทางฉันอีกก็พอ และที่สำคัญ…คิดซ่ะว่าเป็นการลงทุนก็ไม่เลว"

เขาเบือนหน้าหนีไปทางอื่นอย่างไม่ใส่ใจ ราวกับว่าคำพูดของเขาเป็นเรื่องธรรมดาที่ไม่ควรให้ความสำคัญ แต่แววตาของไอลีนกลับเต็มไปด้วยความโล่งใจและความซาบซึ้งที่เธอไม่ได้แสดงออกมาอย่างชัดเจน

"ขอบคุณนะ..." เธอพูดเบาๆ

ดวงตาสีเทาเย็นชาของเขาจ้องไปยังขอบฟ้าที่ลิบลับราวกับกำลังปิดบังความคิดบางอย่าง สายลมยามเย็นพัดผ่าน เส้นผมสีดำสนิทของเขาปลิวเล็กน้อยในจังหวะเดียวกับที่แสงอาทิตย์ตกกระทบใบหน้าของเขา ทำให้ภาพของเขาดูเหมือนคนที่อยู่เหนือทุกสิ่ง

แต่แล้วเขาก็ชะงักเล็กน้อย พลางหันกลับมามองเธออีกครั้ง ดวงตาเรียบเฉยกลับฉายแววสงสัยอย่างปิดไม่มิด

"...ว่าแต่ ทำไมเธอยังกล้ามาเจอหน้ากับฉันอีก?" เสียงของเขาเย็นชา แต่แฝงไปด้วยความแปลกใจ

"ทั้งๆที่เห็นสภาพฉันเมื่อคืน ทั้งๆที่ฉันเกือบฆ่าเธอแล้วด้วยซ้ำ..."

ไอลีนยืนนิ่งอยู่ตรงหน้า ลมเบาๆพัดผ่านเส้นผมสีฟ้ายาวของเธอ เส้นผมของเธอสะท้อนแสงกับแสงอาทิตย์ในช่วงใกล้เที่ยง ดวงตาสีฟ้าลึกซึ้งที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นจ้องตอบเขา เธอไม่ได้ตอบในทันที แต่หลุบตาลงเล็กน้อย เหมือนกำลังชั่งใจ

เอรอสจ้องเธอเขม็ง ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและจริงจังขึ้น

"และที่สำคัญ... ถ้าเธอเอาความลับของฉันไปบอกองค์กรของเธอ ว่าฉันเป็น 'จอมเชือด' คนที่พวกนั้นต้องการ เธอคงจะได้รับชื่อเสียง หน้าที่การงานก็อาจจะก้าวกระโดดไปถึงจุดที่เธอไม่เคยคิดฝัน แต่ทำไมเธอถึงไม่ทำล่ะ?"

สายลมพัดเอื่อยอีกครั้ง เสียงใบไม้กรอบแกรบจากต้นไม้ใกล้ๆ สร้างความเงียบงันที่อึดอัดระหว่างพวกเขา ไอลีนเงยหน้าขึ้น ดวงตาคู่นั้นแฝงไปด้วยความจริงจังที่แม้แต่เอรอสยังสัมผัสได้

"เพราะฉันเห็นในสิ่งที่คนอื่นไม่เห็น" เธอพูดเสียงเบาแต่ชัดเจน ดวงตาสีฟ้าของเธอสะท้อนความแน่วแน่ราวกับน้ำทะเลที่นิ่งสงบแต่ลึกล้ำ

"คุณไม่ใช่แค่ 'จอมเชือด' ที่พวกเขาว่า คุณยังช่วยชีวิตฉันเอาไว้ และ ยังพยายามปกป้องฉันอีก ซึ่งมันต่างจากข่าวลือที่พวกเขาพูดกัน"

เอรอสเลิกคิ้วเล็กน้อย คำตอบนั้นทำให้เขาประหลาดใจ ใบหน้าของเขายังคงเฉยเมย แต่แววตากลับแฝงความไม่แน่ใจ

"อย่ามาตัดสินฉันด้วยเรื่องพวกนั้น…. ก็แค่เหตุการณ์มันพาไป" เขาตอบด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาเหมือนเดิม แต่ลึกๆ แล้วในใจของเขากลับรู้สึกสับสนเล็กน้อย

"คุณอาจจะบอกตัวเองแบบนั้น แต่การกระทำของคุณพูดอีกอย่างหนึ่ง" ไอลีนกล่าวต่อด้วยรอยยิ้มบางๆ

"และนั่นคือเหตุผลที่ฉันเลือกจะเชื่อในสิ่งที่ฉันเห็น มากกว่าสิ่งที่ใครๆ พูดถึงคุณ"

เอรอสจ้องไอลีนอีกครั้ง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสงสัยและความไม่เข้าใจ

"ทั้งๆตอนสุดท้าย ฉันเกือบจะฆ่าเธอเนี่ยนะ?" เขาพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แฝงความกดดันเหมือนกำลังทดสอบ

ไอลีนเงียบไปชั่วขณะ สายลมเย็นพัดผ่าน เส้นผมสีฟ้ายาวสยายปลิวไสวไปตามแรงลม ดวงตาสีฟ้าของเธอสะท้อนประกายของแสงแดดยามเที่ยงราวกับท้องฟ้าที่กำลังโอบล้อมด้วยสีสันของโลก เธอเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา พร้อมกับรอยยิ้มบางๆที่ฉายออกมาบนใบหน้า

"แต่คุณก็ไม่ได้ทำใช่ไหมหล่ะ?" เสียงของเธอเบาและเรียบนิ่ง แต่กลับทรงพลังอย่างน่าประหลาด

คำตอบนั้นทำให้เอรอสชะงัก ดวงตาสีเทาของเขาจ้องลึกลงไปในดวงตาคู่นั้นราวกับกำลังมองหาความลับที่ซ่อนอยู่ แต่สิ่งที่เขาเห็นกลับเป็นเพียงความจริงใจและความแน่วแน่ที่ทำให้เขาไม่อาจละสายตาได้

ลมพัดผ่านอีกครั้ง ใบไม้แห้งปลิวไปรอบตัวพวกเขา ราวกับธรรมชาติทั้งมวลกำลังเคลื่อนไหวเป็นฉากหลังให้กับช่วงเวลานี้ แสงแดดที่ลอดผ่านกิ่งไม้สร้างเงาอ่อนโยนบนใบหน้าของไอลีน รอยยิ้มนั้นดูสดใสราวกับทั้งโลกกำลังอวยพรให้กับเธอ

มันเป็นรอยยิ้มที่ทำให้เอรอสตกตะลึง ไม่ใช่เพราะความงดงามเพียงอย่างเดียว แต่เพราะมันทำให้เขารู้สึกถึงบางสิ่งที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อน ความอบอุ่นที่ค่อยๆแทรกซึมผ่านกำแพงน้ำแข็งในหัวใจของเขา สำหรับช่วงเวลาสั้นๆ ราวกับเวลาหยุดนิ่ง โลกทั้งใบเหลือเพียงพวกเขาสองคน รอยยิ้มของไอลีนและสายลมที่พัดผ่านสร้างความเงียบงันที่มีพลัง

เอรอสกระพริบตา ก่อนจะตั้งสติกลับมาได้ เขาหันหน้าหนีราวกับต้องการปิดบังความรู้สึกบางอย่างในใจของเขา และพูดตัดบทเสียงเรียบ

"ฉันแค่ไม่อยากเสียเวลาทำลายศพก็เท่านั้น อย่าคิดเป็นอย่างอื่น" เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ตัดบทก่อนที่เธอจะพูดอะไรต่อ

เขาหันหลังและเริ่มก้าวเดิน "ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัว ทำตามสัญญาที่พูดไว้ด้วยล่ะ" เอรอสกล่าวโดยไม่หันกลับมา ดวงตาของเขาจดจ่อไปที่เบื้องหน้าเหมือนต้องการตัดตัวเองออกจากความวุ่นวายตรงนี้

แต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าว สัญชาตญาณบางอย่างก็ตื่นตัวขึ้นในทันที เขาหยุดฝีเท้า สายลมที่เคยพัดเอื่อยๆเมื่อครู่กลับเงียบลง บรรยากาศหนักอึ้งราวกับพายุที่กำลังก่อตัว

ฟุ่บ!

จอมเวทย์ทั้งห้าปรากฏตัวจากฟากฟ้า ร่างของพวกเขาโอบล้อมด้วยออร่าเวทย์มนตร์ที่ทรงพลัง เสียงฝีเท้าของเอรอสหยุดนิ่งสนิท เขาเงยหน้าขึ้นมองพวกนั้น ดวงตาสีเทาแฝงความเย็นชาแปรเปลี่ยนเป็นเฉียบคม

เขาเบนสายตาไปหาไอลีนทันที สีหน้าของเขาแสดงความไม่ไว้ใจอย่างชัดเจน "เธอหลอกฉัน?" น้ำเสียงที่เย็นเยียบราวกับมีดเฉือนคอ

ไอลีนรีบส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว สายลมพัดเส้นผมสีฟ้าของเธอปลิวไปตามแรงลม แววตาของเธอเต็มไปด้วยความจริงใจและความไม่เข้าใจ "ฉันไม่รู้เรื่องนี้!"

หนึ่งในจอมเวทย์ก้าวออกมาข้างหน้า แววตาแข็งกร้าวมองตรงมายังเอรอส

"เราได้รับรายงานเกี่ยวกับพวกนักรีดไถในเมือง เรามาที่นี่เพื่อจับกุมพวกนั้น เอรอส ตามเรามาโดยดี อย่าทำให้เรื่องมันยากขึ้น"

จอมเวทย์อีกคนยิ้มอย่างชั่วร้ายและเจ้าเลห์ ดวงตาของเขาส่องประกายอย่างมีเลศนัย ราวกับได้เห็นเนื้อชิ้นโตตรงหน้า