เจ็บแล้วจำ

ยามรุ่งอรุณวันใหม่เอได้มายืนอยู่หน้าบ้าน เพื่อส่งเจนที่กำลังจะกลับบ้านแต่เช้าตรู่ ซึ่งเจนก็ลีลาแกล้งอยากจะกลับใจจะขาด แต่ก็ยังไม่กลัวซักทีเพราะเขาอดคิดถึงเอไม่ได้ เพราะความรักของเขากำลังเริ่มก่อตัวขึ้นเรื่อยๆ จนแท่บจะหักห้ามใจไม่ได้ในช่วงเวลานี้

       “มึงนี่ลีลาอยู่นั่นแหละ นั่งบนรถจนขาถ่างหมดแล้วมั้ง”

       “กูคิดถึงมึงไม่อยากไปเลยวะ”

       “ไอ้เจนมึงเป็นบ้าเป็นบออะไร ทีตอนเรียนมึงไม่เห็นหัวกูเลยนะ ที่ตอนนี้มาพูดนั่นพูดนี่อยู่ได้”

       “กูก็เอ่อ ไม่มีอะไรหรอก”เจนอยากจะพูดว่ากูรักมึงแต่ใจก็ไม่กล้า

       “ไปได้แล้วไอ้เจนมือถือก็มีเดี๋ยวค่อยคุยกัน”

       “มึงสัญญากับกูแล้วนะโว้ย”

       “เอ่อน่า”

       “ถ้างั้นกูไปแล้วนะ”

       “โชดดีเพื่อนรัก”

       “เช่นกัน”

       เจนตัดใจครั้งสุดท้ายโดนไม่หันมามองหน้าเอ เขาสตาร์ทรถและขับไปในทันที ส่วนเอก็ยืนมองด้วยสายตาที่ว่างตา เพราะเขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับเจน เอคิดกับเจนแค่เพื่อนเท่านั้น ไม่ได้มีอะไรเกินเลยไปกว่านี้

       ในระหว่างที่เอกำลังจะกลับเข้าบ้าน ก็มีรถมอเตอร์ไซค์สองคันสี่คนมาจอดตรงหน้าเขา พอทั้งสี่เปิดหมวดกันน็อคออก เอแท่บซ็อคเพราะคนที่เขาเห็นคนแรกคืออ้น และซัน ซี จีจี้ ในส่วนของจีจี้นั้นไม่อยากมาแต่ทนคำขอร้องของอ้นไม่ไหวเธอก็เลยจำใจต้องมา ส่วนซันและซี จีจี้เป็นคนชวนมา เพราะเธอคิดว่าถ้ามากันสองคนดูน่ากลัว ถ้ามีซันและซีมาเสริมทัพทำให้เธอไว้วางใจในการเดินทางครั้งนี้

       “มาทำไม”อ้นพูดขึ้น

       “เรามีเรื่องอยากจะเคลียร์กับนายได้ไหม”

       “เรื่องอะไร”เอมีสีหน้าที่สงสัย

       “ก็เรื่องของเราสองคนไง”

       “ก็ได้แต่ตรงนี้ไม่เหมาะ”

       “ก็ได้ตรงไหน”

       “ตามเรามา”

       “ฮือ”ต้นพยักหน้าและหันไปมอง จีจี้ ซัน ซี ที่ยืนนิ่งรอฟังว่าเขาจะพูดอะไรกัน แต่ก็ผิดหวังเพราะเอกับอ้นจะไปคุยกันสองคน

       “รอเราอยู่นี่นะ”

       เมื่ออ้นพูดจบก็ไปกับเอที่สวนหลังบ้าน ซึ่งก็ใช้เวลาเดินไม่นานก็มาถึง ด้วยบรรยากาศร่มรื่นจนอ้นอยากจะนอนพัก แต่เขาก็ไม่ใคร่สนใจตรงนี้มากนัก

       “มีอะไรพูดมา”อ้นหยุดทันทีเมื่อเห็นว่าเดินมาไกลพอสมควร

       “ก็เรื่องความสัมพันธ์ของเราไง”

       “ก็มันจบแล้วนี่”

       “แต่เรายังไม่อยากจบนี่เอ”

       “ถ้าไม่อยากจบจะให้ทำอย่างไรล่ะ”

       “เรายังอยากอยู่กับนายเหมือนเดิมนะ หรือไม่ก็ยังติดต่อกันอยู่ นายไปทำงานส่วนเราก็เรียน ถ้าว่างๆเราค่อยมาเจอกันแบบนี้ก็ได้”

       “ไม่ได้หรอกเรื่องของเรามันจบลงแล้ว ข้อสำคัญเราสองคนจะอยู่ด้วยกันได้อย่างไร ก็อย่างที่รู้ๆกันอยู่ นายน่าจะรู้ดีที่สุด”

       “เหรอ แต่เราไม่สนใจ”

       “แต่เราสน”

       “แล้วที่นายมามีความสัมพันธ์กับเรานี่นายไม่ได้รักเราเลยใช่ไหม”

       “ใช่ เราไม่ได้รักนายหรอก”

       “ถ้างั้น นายมาอยู่กับเราทำไมและมาพูดจากับเราให้หลงคิดไปเอง”

       “เราต้องพูดอีกเหรอ แค่นี้นายยังไม่เข้าใจอีกหรืออย่างไง”

       “เราเข้าใจแต่เราไม่เชื่อ”

       “ตามใจนาย”

       “นายโกรธที่เราลงรูปคู่กับนายในโซเซียลเหรอ”

       “นั่นก็ใช่ แต่ส่วนใหญ่เราไม่ได้รักนาย ขืนอยู่ด้วยกันต่อไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร”

       “แต่เรารักนายน่ะเอ”

       “จะให้เราทำไงก็เราไม่ได้นายนี่ จะฝืนบอกว่ารักอย่างงั้นเหรอ”

       “ที่ผ่านมานั้นนายฝืนใช่ไหม”

       “ใช่ รู้แบบนี้ก็ทำใจซะ เราสองคนไปด้วยกันไม่ได้หรอก พอแค่นี้เถอะคนที่เจ็บไม่ใช่เราแต่เป็นนาย”

        “ที่ผ่านมาเราทำให้นายทุกอย่าง นายไม่คิดที่จะเห็นความดีของเราบ้างเลยเหรอ”

        “เห็นซิ และเราต้องขอบใจนายมากด้วยนะที่ดีกับเรา แต่เรื่องความรักไม่สามารถบังคับจิตใจใครได้หรอก”

       “จริงของนาย ถ้างั้นเราก็จะไม่ตามตื้อนายอีกต่อไป”

       “คิดได้แบบนั้นก็ดีแล้วนี่นายจะได้มีความสุข”

       “แน่นอนเรามีความสุขอยู่แล้ว แต่นายนั่นแหละจะหาความสุขที่แท้จริงได้หรือเปล่า”

       “ไม่ต้องห่วงเราหรอก ห่วงตัวเองดีกว่ามั้ง”

       “ได้ คนหลอกลวงเราจะจำนายไว้จนขึ้นใจเลย”

       “ไม่ต้องจำเราหรอก เราไม่ได้มีอะไรน่าจดจำขนาดนั้น”

       “รู้ตัวก็ดีแล้วนี่ คนอย่างนายไม่มีวันเจริญหรอก”

       “มันจะมากเกินไปแล้วนะ มีสิทธิ์อะไรมาว่าเราอย่างนี้”

       “สิทธิ์ไม่มีแต่อยากจะว่า เพราะคนอย่างนายมันช่างไร้ค่าไร้ราคา”

       “จะมากเกินไปแล้วนะไอ้อ้น เห็นไม่ทำอะไรเข้าหน่อยพูดจาไม่น่าฟังเลย”

       “เพลี้ยะ”อ้นตบหน้าของเอ

       “มึงจะมากไปแล้วนะ”เอง้างมือจะต่อยอ้นแต่เขาก็ลดมือลง เพราะเขาไม่อยากที่จะทำร้ายอ้น เพราะเขารู้ว่าอย่างไงอ้นก็ไม่มีทางสู้เขาได้

       “นี่คือคำว่า จบ ต่อไปนี้ไม่ต้องมาพบเจอกันอีกต่อไป”

       อ้นหันหลังกลับเดินไปที่ประตูหน้าบ้าน โดยมีเพื่อนของเขารออยู่ ส่วนเอก็เดินตามหลังอ้นไปอย่างช้าๆ เมื่ออ้นไปถึงที่หน้าประตู เพื่อนของเขาก็ถามไภ่ทันที

       “เป็นไงบ้าง”จีจี้ถาม

       “มันจบแล้ว”

       “ดีมากอ้นเรารอวันที่เธอจะได้สติกลับคืนมาซักที”

       “หล่อกินไม่ได้ ผู้ชายมีเยอะแยะอย่าไปแคร์”ซันพูดขึ้น

       “ใช่ มีหล่อกว่านี้อีกตั้งหลายเท่า เราว่าเธอเอาเวลาไปตั้งใจเรียนดีกว่า”ซีพูดเตือนสติ

       “ขอบใจทุกคนมากน่ะที่ปลอบใจ และมาเป็นเพื่อนเราจากใจจริง”

       “ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ในเมื่อทุกอย่างมันจบเราก็กลับกันเถอะ”จีจี้พูดขึ้น

       เมื่ออ้นตัดความสัมพันธ์ขั้นเด็ดขาดกับเอได้ เขาก็ไม่หันหลังกลับมามองอีกเลย และในใจคิดว่าถ้าวันใดเจอกันอีกก็จะทำเหมือนคนที่ไม่รู้จักกัน แต่อ้นก็กลับไปด้วยดวงใจที่ร้าวรานไร้คนเยียวยารักษา แผลทางใจที่โดนกระทำซ้ำซากอยู่หลายหน จนอ้นอดรนทนต่อไปไม่ได้อีกแล้ว เขาคิดว่าจะไม่มีวันห้วนคืนกลับมาที่นี้อีกแน่นอน

       ส่วนเอยืนมองอ้นกลับพรรคพวกขับรถจากไป ด้วยท่าทีที่นิ่งเฉยเหมือนไม่ได้คิดอะไร แต่เขาก็รู้สึกผิดที่พูดกับอ้นแรงเกินไป สาเหตุที่เขาพูดกับอ้นแรงเพราะเขาอยากให้อ้นเลิกรักเขา ส่วนตัวของเอเองนั้นเขายังไม่พร้อมที่จะมีใคร เพราะสิ่งที่เขาปราถนาที่สุดในตอนนี้คือทำงานหางานเลี้ยงตัวเองและครอบครัวของเขา เมื่อรถของอ้นแล่นจนลับตา เอค่อยๆหันหลังกลับเข้าไปในบ้านด้วยท่าทีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแม้แต่น้อย