อยากบอกให้โลกรู้ว่ารัก

ในที่สุดก็ถึงห้วงเวลาที่เอจะต้องกลับบ้าน จิตใจตอนนี้ของเจนรู้สึกเสียดายอยากให้ยืดเวลาออกไปอีกนานเท่านาน แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ไปมากกว่านี้ เพราะในส่วนตัวของเขาเองก็ต้องกลับบ้านเช่นกัน จึงเป็นความห่วงหาอาลัยยามจาก เพราะก่อนหน้านี้ไมได้ญาติดีคุ้นเคยกันเท่าไรนัก พอเริ่มสนิทมีความสัมพันธ์เกินเพื่อนก็จำใจต้องจากลา

       “คิดแล้วเศร้าหนอต้องจากกันจริงแล้วเหรอเนี่ย”เจนพูดขึ้น

       “อะไรของมีงจะคร่ำครวญอะไรนักหนา ทำอย่างกูเป็นผัวมึงอย่างนั้น”เอมีสีหน้าที่ไม่เข้าใจในตัวเจน

       “ก็ใช่ไม่ใช่เหรอ”เจนยิ้ม

       “ไอ้เจนมึงพูดดีดีนะเว้ย เรื่องนี้ต้องความลับมีแค่เราสองคนเท่านั้นที่รู้”

       “เอ่อน่า กูไม่บอกใครหรอก มึงทำอย่างกับกูกล้าบอกคนอื่นอย่างนั้น กูไม่ใช่น้องอ้นของมึงที่ประกาศให้โลก”

       “หุบปากไปเลย เลิกเอ่ยชื่อนี้ได้แล้วกูไม่อยากได้ยิน”

       “ดีหนอได้เขาแล้วก็ทิ้งขวางไม่ใยดี”

       “ถ้ามึงไม่หยุดพูดกูกลับรถประจำทางก็ได้”เอเริ่มมีอารมณ์โกรธในความแซะของเจนที่ไม่หยุดหย่อน  

       “เอ่อน่า พูดเล่นแค่นี้ก็ไม่ได้ทำเป็นขี้โมโหน้อยใจไปได้”

       “ไม่ต้องพูดมากเดี๋ยวกูลงไปรอข้างล่างรีบตามไปล่ะ”พูดจบเอก็เปิดประตูลงไปรอเจนข้างล่างห้องพัก เพื่อที่จะให้เจนไปส่งที่บ้านของเขา

       เอลงมาข้างล่างนั่งรอบนรถมอเตอร์ไซค์ของเจนอย่างเลื่อนลอย เพราะเขาคิดถึงอดีตไม่กี่วันที่ได้อยู่กับอ้น ถึงเขาจะไม่ได้รักอ้นฉันชู้สาวแต่เขาก็ไม่ได้รังเกียจอ้นเลย แต่ที่โกรธเพราะอ้นเอารูปถ่ายที่คู่กันไปเผยแพร่ในโซเซียล เพราะเขายังรับไม่ได้และไม่อยากให้ใครสงสัยความสัมพันธ์ของเขาและอ้นที่คลุมเครือพอสมควร

       “นั่งคิดถึงอ้นอยู่เหรอ”เจนมาถึงก็พูดขึ้นในทันที

       “ไอ้นี่มึงอย่างไงของมึงวะ เมื่อไรมึงจะปากอยู่เป็นสุขสักที”

       “ไม่พูดแล้ว นายขับนะเดี๋ยวเราซ้อนนายไปก่อน เพราะเราไม่รู้จักบ้านนายว่าอยู่ตรงไหน”

       “เอ่อ ก็ได้”เอหยิบกุญแจรถที่เจนยื่นให้

       “ใส่หมวกนี่ก่อน”เจนยื่นหมวกกันน็อคให้อ้นเพื่อส่วมใส

       “เอ่อ”เอรับมาสวมใส่ไว้ทันที ส่วนเจนก็เช่นเดียวกัน

       เอได้ขับรถด้วยความเร็วสูงพอสมควร เพราะเป็นทางเรียบที่ขับได้ง่าย ส่วนเจนก็ถือโอกาสกอดเอวของเอไว้อย่างหลวมๆ ไม่ใช่เพราะกลัวตกแต่เพราะอยากสัมผัสร่างกายของเอไว้ให้นานที่สุดเท่าที่จะนานได้

       เอใช้เวลานานพอสมควรก็มาถึงบ้านของเขา ซึ่งเป็นบ้านปูนชั้นเดียวก็ไม่ได้ใหญ่โตอะไร เมื่อมาถึงเอเห็นว่าเวลาบ่ายแก่ก็กลัวเจนจะกลับบ้านไม่ทัน เพราะกว่าจึงบ้านของเจนก็หลายสิบกิโล เอจึงชวนเจนนอนค้างที่บ้านของเขาอีกหนึ่งคืน พอถึงพรุ่งนี้เช้าค่อยให้เจนกลับไปบ้านของเขา

       “คืนนี้นอนนี่เหอะมึงน่ะ เดี๋ยวไปถึงบ้านมืดค่ำซะก่อน ทางมันเปรี่ยวอันตรายนะโว้ยไอ้เจน”

       “ก็ได้ เดี๋ยวกูโทรบอกกูก่อนว่ากลับพรุ่งนี้ ก็ดีเหมือนกูจะนอนเปิดใจกับมึง”เจนยิ้ ม

       “ไอ้เจนมึงเป็นอะไรจะมาเปิดใจอะไรกับกูไอ้นี่มึงอย่าคิดอะไรไม่ดีกับกูนะโว้ย”

       “กูก็ไม่ได้คิดอะไรกับมึงมากมายขนาดนั้นหรอก ก็แค่อยากปรับความเข้าใจให้มากกว่านี้อีกซักหน่อย เพราะเรายังไม่ค่อยได้คุยอะไรกันอีกหลายเรื่อง”

       “กูไม่อยากจะคุยกับมึงหรอกไอ้เจน มึงกวนกูตลอดจำได้เวลาสามปีมึงไม่เคยพูดดีกับกูเลย จูจู่จะมาพูดดีกับกูมึงต้องมีแผนชั่วร้ายแน่”

       “อย่ามองโลกในแง่ร้ายอย่างนั้นซะวะไอ้เอ”

       “กูไม่ได้มองโลกในแง่ร้ายแต่กูมองว่ามึงร้ายต่างหากไอ้เจน”

       “เอ่อน่ากูร้ายก็ได้มึงจะให้ก็อยู่หน้าบ้านตรงนี้นะ ชวนให้กูนอนบ้านมึงแต่ก็ยังไม่พากูเข้าไปสักที อยากให้กูนอนที่นี่จริงหรือเปล่าวะ”

       “ก็มึงชวนกูคุยนี่ ยังจะมีหน้ามาพูดจาให้ร้ายกูอีก ถ้างั้นก็เข้าไปเลย”

       “มึงอยู่กับใครบ้างล่ะ”เจนถาม

       “อยู่กันสี่คน พ่อแม่กู ตัวกูและน้องสาวอีกคน”

       “ดีใจมีน้องกูลูกคนเดียวเหงาจังเลยวะ”

       “คนอื่นเขาก็ลูกคนเดียวตั้งเยอะเขาก็ยังไม่เห็นเหงาเลย”

       “มึงรู้ได้ไง มึงไม่ใช่ลูกคนเดียวเหมือนกูนี่หว่า”

       “จะคนเดียวหรือสองคนมึงจะสนใจทำไม ไร้สาระอยู่ให้มันรอดไปวันๆหนึ่งก็พอแล้วมั้งไอ้เจน”

       “กูไม่ใช่มึงนี่จะไม่คิดอะไรอยู่ไปวันๆหนึ่ง”

       “มึงไม่ต้องมาย้อนกูเลยนะ ขืนพูดมากกูจะไล่มึงกลับบ้านเลย”

       “ไม่พูดมากแล้ว พาเข้าบ้านซะทีซิ”

       “ตามมา”

       เอนั้นสุดจะทนความปากมากของเจน แต่เขาก็ไม่ได้โกรธแค้นเคืองอะไรแม้แต่น้อย เพียงแต่รำคาญเฉยๆแค่นั้น เมื่อเอพาเจนเข้ามาในบ้านก็แนะนำให้พ่อแม่และน้องสาวของเขาได้รู้จัก หลังจากนั้นเอก็พาเจนเข้าไปในห้องนอน และหลังจากนั้นก็พาออกไปในสวนผสมที่ผลไม่หลากหลายชนิด

       “บ้านมึงร่มรื่นดีวะ น่ามาอยู่เลย”

       “แน่ใจว่าจะอยู่ได้เหรอ”

       “ถ้ามึงอยู่ได้กูก็อยู่ได้ มึงอยู่ไหนกูก็อยู่นั่นแหละ”

       “ตัวไม่ได้ติดกันเด้อจะมาอยู่ด้วยกันได้ไง มึงนี่เดี๋ยวนี้ชอบพูดอะไรแปลกๆทำให้กูคิดีไม่ได้เลย”

       “คิดว่าอะไรล่ะ”เจนมองหน้าเออยากรู้คำตอบ

       “มึงไม่ต้องรู้หรอก”

       “ไม่บอกก็ไม่อยากรู้ก็ได้ แต่ทำไมสวนมึงมีผลไม้ ผัก อะไรเนี่ยเยอะมากเลย พื้นที่หน่อยเดียวทำไมปลูกได้ซะมากมายได้อย่าไงเนี่ย”

       “ก็พื้นที่มีน้อยไงก็ต้องปลูกพืชให้หลากหลายหน่อย และใช้พื้นที่ให้คุ้มกับที่มีอยู่น้อยนิด การปลูกพืชห้าระดับนะ ทางเกษตรอำเภอเขาแนะนำมา”

       “ไม่น่าเป็นเรียนช่างเลยหนอ น่าจะเป็นเกษตรกรอยู่บ้านนี่แหละ”

       “มันอาชีพพ่อกับแม่กูเว้ย มันเกี่ยวอะไรกับกูมึงนี่ยุ่งเรื่องของกูทุกเรื่องเลย”

       “ก็ไม่อยากยุ่งหรอก”

       “ไม่อยากยุ่งก็อยู่เฉยๆพูดมากน่ารำคาญ”

       “เอาน่า กลับกันเถอะนี่ก็เย็นแล้วหิวข้าว”

       “เปลืองจริงๆไม่น่าชวนมาเลยมึงนี่ไอ้เจน”

       “กูกินไม่เยอะหรอก”

       “ถ้างั้นก็ไปกัน”

       เมื่อทั้งสองกลับมาจากสวนก็มานั่งล้อมวงกินข้าวทั้งครอบครัว โดยมีเจนที่เป็นแขกแต่ก็ได้รับการต้อนรับเป็นอย่างดี เมื่อทั้งสองกินข้าวเสร็จก็ช่วยแม่ของเอล้างจาน หลังจากนั้นก็เข้าไปในห้องนอน ซึ่งห้องนอนของเอก็ไม่ได้ใหญ่อะไรมากนัก ถือว่าเล็กซะด้วยซ้ำมีเตียงนอนพอนอนได้คนเดียว ถ้าสองคนก็ต้องเบียดกันพอสมควร

       “มึงนอนข้างบนก็ได้เดี๋ยวกูนอนข้างล่างเอง”

       “เฮ้ยแบบนั้นได้ไงกูมารบกวนมึงหรือเปล่า ก็ต้องนอนบนเตียงด้วยกันนี่แหละ มึงจะให้กูนอนคนเดียวสบายคนเดียวได้ไงไอ้เอ มึงเห็นกูเป็นคนอย่างไรถึงคิดว่ากูจะเอาเปรียบมึง”

       “กูไม่เอาเปรียบเลยหนอเมื่อคืนนี้มึงทำอะไรกู คืนนี้กูก็กลัวมึงอีกนะโว้ย”

       “ที่ชวนกูนอนด้วย ก็นึกว่ามันอยากให้กูทำอีก”เจนมีสีหน้าแสร้งตกใจ

       “มึงคิดไปคนเดียว มึงน่าเอาตายล่ะ”

       “ใช่สิ ใครสู้น้องอ้นได้ล่ะ”

       “จริงของมึง”

       “นั่นแน่แสดงว่าแอบชอบน้องอ้นเข้าแล้วใช่ไหม”

       “กูไม่ได้ชอบถ้าให้เลือกระหว่างมึงกับอ้นกูก็เลือกอ้นซิวะ”

       “เหรอ ตอนนี้อ้นไม่อยู่นี่ มีแต่กูกับมึงเท่านั้นแหละ”

       “แล้วไง”

       “ไม่แล้วไงหรอก พวกเรามาทำอะไรสนุกๆดีกว่าไหม”

       “ทำอะไรของมึงไอ้เจน”

       “ก็ทำแบบเมื่อคืนนนี้แหละ เปลื่ยนกันก็ได้นะ”

       “กูไม่เอากับมึงด้วยหรอก เรื่องอะไรกูจะปลื่ยนกับมึง กูต้องเอามึงอย่างเดียวไอ้นี่เพี้ยนหนักขึ้นนะ”

       “ก็ได้นะถ้ามึงต้องการกูยอมเป็นของมึง”เจนมีโอกาสก็เปิดทันทีไม่ให้เสียเวลา

       “กูพูดกับมึงเล่นๆนะโว้ยไอ้เจน”

       “แต่กูไม่พูดเล่นกับมึงนะซิ”เจนขยับลงไปนั่งข้างเตียง เพื่ออยู่ใกล้ๆเอ

       “มึงจะลงมาทำไม ขึ้นไปนอนข้างบนโน้น”

       “กูอยากนอนกับมึงข้างล่างนี่หว่า”

       “เอ่อตามสบายนอนเลย แต่กูก็จะนอนข้างบนคนเดียว”

       เอลุกขึ้นทันทีและนั่งบนเตียงก่อนที่จะล้มตัวลงนอน พร้อมกับก่ายหน้าผากคิดว่าต่อไปจะทำงานอะไรที่ไหนดี ซึ่งเอก็ต้องใช้เวลาพอสมควรกว่าจะหางานให้ได้ภายในเร็ววันนี้

       “ขยับไปหน่อยไม่ต้องคิดอะไรแล้ว”เจนลุกขึ้นมานั่งบนเตียง

       “ไอ้นี่มันเกินคนแล้วนะ”เอขยับร่างจนสุดชิดขอบเตียงอีกฝั่งที่ติดข้างฝา

       เมื่อเอได้ขยับร่างไปแล้วเจนจึงล้มตัวลงนอนข้างเอ ส่วนมืออีกข้างที่ติดกับลำตัวของเอ เจนก็เอื่อมไปจับมือของเอไว้แล้วยกขึ้น

       “มึงเป็นอะไรมาจับมือกูทำไม”

       “จับไม่ได้เหรอ”

       “ไม่ต้องมาจับกูจะนอน แล้วอย่ามาลักหลับกูล่ะ ถ้ามึงมาทำกูอีกโดนหนักแน่”

       “เอ่อน่าใครจะไปทำอะไรมึงล่ะ ตีนฉิบหายเลย”

       “รู้ก็ดี คราวนี้ไม่ใช่แค่ตีนนะโว้ย”

       “โอเค นอนเถอะ”

       “ให้มันแน่นะ  กูคิดผิดหรือคิดถูกที่ให้มึงนอนด้วยนี่ อันตรายเหลือเกินต้องคอยระแวดระวังตัว เป็นเพื่อนมึงนี่เปลืองเนื้อเปลืองตัวเหลือเกิน”

       “ทีกับกูนี่กลัวเปลืองเนื้อเปลืองตัว ที่น้องอ้นนี่ แหมเต็มที่ถึงไหนก็ยอม”

       “มึงจะพูดถึงมันทำไมอีก กูพึ่งหนีมันมามึงก็มาตอกย้ำกูจัง เป็นอะไรมากหรือเปล่า”

       “ไม่พูดแล้วกูก็จะนอนแล้วโว้ย”เจนพูดขึ้น

       เอหันหน้ามามองเจนแวบหนึ่งแล้วหันหน้ากลับ  หลังจากนั้นเขาก็หลับตาชั่วเวลาไม่นานเอหลับไปในทันที ส่วนเจนนั้นยังไม่หลับเพราะเขาก็อยากจะทำอะไรบางอย่างกับเอ แต่ก็ไม่กล้าเพราะคืนนี้เอไม่เมาเท่าไร และดูเอจะเครียดพอสมควร แต่อีกใจหนึ่งก็อยากลองอีกสักครั้ง แต่เขาก็พยายามหักห้ามจิตใจตัวเองไม่ให้คิด จนเขาก็หลับตามเอไปในที่สุด