กูรักมึง

เมื่ออ้นได้ยินเสียงเคาะประตูเขารีบเดินออกมาเปิดประตูห้องทันที เพียงได้เห็นหน้าของเอเขายิ้มอย่างอ่อนละมุนให้เอ แต่เขากลับได้รีบความนิ่งเฉยที่ใบหน้าของเอ

       “เป็นอะไรเหรอ”อ้นถามด้วยความแปลกใจอย่างมาก เพราะสีหน้าและท่าทางนั้นได้แตกต่างจากเมื่อตอนหัวค่ำอย่างมาก

       “กูมาเก็บเสื้อผ้าจะกลับบ้านแล้ว”เอพูดด้วยเสียงราบเรียบ

       “ทำไมรีบกลับไหนบอกว่าจะอยู่อีกหลายวันล่ะ”

       “ก็มึงนั่นแหละที่ทำตัวเอง”

       “ทำอะไร”อ้นมีสีหน้าที่สงสัย

       “มึงเอารูปที่กูถ่ายคู่กับมึงลงในโซเซียลทำไม”เอมีสีหน้าที่บึ้งตึ่ง

       “ก็คือเรา”อ้นอ่ำอึ้ง

       “มึงต้องพูดอะไร เรื่องราวระหว่างมันจบแล้ว”เอเดินไปเกี่ยวเสื้อผ้าใส่กระเป่าของเขา

       “เอ เราขอโทษเดี๋ยวเราลบรูปก็ได้”

       “มันสายเกินไป เราคงไปกันไม่ได้หรอก อีกอย่างถึงเราจะไม่จากกันวันนี้ ต่อไปเราก็ต้องจากกันอยู่ดี สู้เราจากกันตั้งแต่ตอนนี้ไม่ดีกว่าอีกเหรอ”

       “เรารักนายนะ”อ้นพูดขึ้นมาจากใจจริง

       “แต่เราไม่ได้รักนายนี่”

       “แล้วที่นายทำดีกับเราล่ะ”           

       “เราขอบใจนายมากนะที่นายดีกับเรา ช่วยเหลือเราทุกอย่าง แต่เราคงไม่มีเงินใช้หนี้นายหรอก แต่เราก็ให้ตัวนายแล้วไง”

       “เอนายคิดอย่างนั้นจริงๆเหรอ ทำไมนายใจร้ายกับเรามากเลย”อ้นน้ำตาร่วงทันที

       “อย่าพูดอะไรเยอะเลย เราไปแล้วนะ”เอเดินไปที่ประตูกำลังจะก้าวออกไป แต่อ้นวิ่งเข้ามากอดที่ร่างของเอไว้ในทันที

       “ปล่อยเราไปตามทางของเราเถอะ เราก็ไม่ใช่คนดีอะไรนี่ นายก็น่าจะรู้ดีอย่ามารักคนอย่างเราเลย”เอแกะมืออ้นออกจากเอวของเขา

       เมื่อเอแกะมืออ้นออกจากเอวแล้วเขาก็รีบเดินลงไปข้างล่างทันที เพื่อลงไปหาเจนที่นั่งรออยู่ข้างล่าง

       “เอ นายอย่าไปนะ”อ้นรีบลงตามไป

       เอเดินอย่างเร่งรีบจนไปถึงที่รถของมอเตอร์ไซค์ของเจนจอดรออยู่ เจนก็รู้งานรีบสตาร์ทเครื่องรอทันที เมื่อเอมาถึงจึงรีบขึ้นรถในทันใด ส่วนอ้นรีบวิ่งมาแต่ไม่ทันแล้วเพราะเจนได้ขับพาอ้นออกจากหอของเขาไปไกลพอสมควร

       อ้นเดินกลับห้องอย่างคอตก และใจที่ปวดร้าวสุดจะทานทน เขาพยายามปาดน้ำตาทิ้งแต่ก็ยังไหลไม่หยุด เมื่ออ้นมาถึงในห้องของเขา อ้นจึงรีบโทรหาจีจี้เพื่อนสาวของเขาในทันที

       “ฮัลโหลว่าไง”

       “จีจี้ เอเขาทิ้งเราไปแล้ว”

       “อ้าวก็ยังเห็นดีดีกันอยู่นี่”จีจี้มีสีหน้าที่ตกใจ

       “เอ โกรธเราเรื่องที่ลงรูปที่กับเขาในโซเซียลน่ะ”

       “นั่นก็เหตุผลหนึ่งที่ทำให้เขามีเหตุผลรองรับ เพราะแท้ที่จริงแล้วเขาก็คงอยากจะเลิกกันอ้นนั่นแหละ”

       “พูดอะไรไม่เข้าใจเลย”

       “แหมทีเรื่องฉลาดแต่พอเรื่องนี้ช่างไร้เดียงสา”

       “ก็เอไม่ได้ชอบอ้นหรอก เขาแค่มาหลอกให้อ้นเลี้ยงดูเขาแค่นั้นแหละ พอหมดประโยชน์ก็จากไป ส่วนรุปถ่ายก็แค่ส่วนประกอบให้มีเหตุผลในการจากไหแค่นั้นเอง”

       “ไม่จริง”

       “จะโง่ไปถึงไหน ฉันไม่ปลอบเธอหรอกนะ  ฉันจะตอกย้ำให้เธอหลาบจำ”

          “จีจี้เธอต้องปลอบใจเราซิ”

       “ถึงเวลาที่เธอต้องเข้มแข็งแล้วนะอ้น หลังจากนี้ลืมเขาซะตั้งหน้าตั้งตาเรียนต่อจนจบปริญญา หลังจากนั้นหางานทำเดี๋ยวผู้ชายก็เข้ามาหาเองนั่นแหละ รับรองมีให้เลือกมากมายก่ายกอง”

       “จีจี้”

       “เรียกทำไมเตือนแล้วไม่ฟังก็ต้องรับผลของมันนี่แหละ”

       “ก็ได้พรุ่งนี้เราจะกลับบ้าน”

       “ดีมากแล้วค่อยเจอที่มหาวิทยาลัยนะ”

       “ฮือ”

       อ้นกดวางมือถือแล้วล้มตัวลงนอนอย่างใจสลาย ค่ำคืนที่เขาได้วาดฝันได้พังทลายจนหมดสิ้น ไม่มีเหลือแม้แต่ความหวังนิดหน่อยให้ชโลมใจ เพราะเอได้ไปแบบขาดเยื่อใยไร้ให้สานสัมพันธ์ต่อในอนาคต

       เมื่อเจนพาเอมาถึงที่ห้องเช่าของเขา ซึ่งใหญ่กว่าอ้นมากนักเพราะบ้านของเจนค่อนข้างมีฐานะพอสมควร

       “ห้องนายใหญ่มากเลยนะ”เอนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆเตียงนอน

       “ไม่ใหญ่หรอก ว่าแต่นายพรุ่งนี้กลับบ้านแน่ใช่ไหม”

       “แน่ กลับไปบ้านสักพักหลังจากนั้นก็ไปหางานทำ นายคงไปเรียนใช่ไหม”

       “ใช่พ่อเราหาที่เรียนไว้ให้แล้วแหละ”

       “ที่ไหนล่ะ”

       “กรุงเทพ”

       พอเอได้ยินว่าไปเรียนกรุงเทพเขาก็คิดถึงอ้นในทันที เพราะหลังจากนี้อ้นก็จะไปเรียนที่กรุงเทพเหมือนกัน แต่เขาก็สลัดความคิดนั้นทิ้งไป เพราะเอไม่อยากจะคิดอะไรเกี่ยวกับอ้นอีกไม่อยากให้ความคิดนั้นมากวนจิตใจของเขาที่กำลังห่อเหี่ยว ที่อ้นได้เผยแพร่รูปภาพของเขาให้สาธารณชนได้เห็นกันหมดเมื่อชั่วเวลาที่ผ่านมา

       “นายเป็นอะไรนิ่งไปเลย หรือว่าคิดถึงน้องอ้น ถ้าคิดถึงกูไปส่งมึงได้นะ”เจนปากกับใจไม่ตรงกัน เพราะเขาอยากหยุดเวลาค่ำคืนนี้ไว้ให้นานที่สุด เท่าที่จะนานได้ไม่ว่าจะทำด้วยวิธีใดก็ตามที

       “ปากมึงยังเหมือนเดิมนะ เลิกพูดเรื่องคนอื่นได้แล้ว จะพูดดีดีกับกูไม่ได้เลยเหรอวะ”

       “กูขอโทษ ก็ได้กูจะไม่พูดถึงน้องอ้นของมึงแล้วก เพราะถ้าพูดถึงน้องอ้นของมึงเดี๋ยวมึงจะไม่สบายใจ กูจะไม่พูดถึงน้องอ้นอีก น้องอ้นก็เหลือเกินทำอะไรไม่รู้จักคิด ทำให้เอได้ไม่สบอารมณ์ ใช้ไม่ได้จริงๆน้องอ้นคนนี้นี่”

       “ไอ้เจนมึงหยุดซะทีได้ไหม ไอ้นี่มึงจะเอาอย่างไงกับกูวะ บอกมาเลยอย่ามาพูดจาประชดประชันแดกดันกูอยู่ได้”

       “กูล้อเล่น  กูรักมึงเลยหยอกหน่อยนะ เพื่อที่มึงจะได้ไม่คิดอะไรมาก”

       “มึงเล่นแบบนี้กูไม่ชอบเลย พอเหอะกูจะนอนมึนๆอยู่เหมือนกัน มึงก็เหมือนกันนอนได้แล้ว ปากจะได้หุบซะทีมีปากก็สักแต่พูดไม่รู้จักไว้ทำอย่างอื่นบ้าง”

       “เอ่อก็ได้นอนก็นอน”

       ด้วยที่เอนั้นง่วงนอนอย่างมากเขาเลยหลับสนิททันที เมื่อเอได้ล้มตัวลงนอนบนที่นอนของเจน ซึ่งห้องของเจนนั้นเย็นสบาย เพราะมีแอร์ที่เจนเปิดทิ้งไว้ให้อ้นจะได้หลับสบาย ซึ่งเจนก็เช่นเดียวกันด้วยความเมาจึงทำให้เขาหลับลงไปอย่างง่ายดาย

       ยามเช้าตรู่เจนได้ตื่นก่อนเอ เมื่อเขาลืมตาขึ้นก็หันร่างตะแครงไปที่เอที่กำลังหลับอย่างสบายใต้ผาห่มผืนใหญ่ ด้วยใจที่ชอบเอเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เจนจึงตัดสินใจกระทำบางอย่างที่ใจของเขาปราถนา เจนค่อยๆเปิดผ้าห่มออกจนถึงปลายเท้า และเขาได้เห็นส่วนกลางลำตัวของเอพองนูน เขาจึงอยากสัมผัสสิ่งนั้น ที่เขาเคยเฝ้าปรารถนามานานตั้งแต่เขาเรียนวันแรก

       เอค่อยดึงกางเกงบ๊อกเซอร์ออกทีละน้อยจนเผยเห็นท่อนเอ็นของเอ ที่ชูชันผงาดชี้ฟ้าเจนเห็นแล้วอดใจไม่ไหวเขาจึงเผลอใจลิ้มรส เพียงชั่วอึดใจท่อนเอ็นของเอก็เข้าไปภายในปากพาเลินของเจน หลังจากนั้นเจนตวัดลิ้นรูดขึ้นรูดลง ในห้วงความรู้สึกตอนนี้เอได้รู้สึกตัว แต่เขาไม่ลืมตาเพราะในใจนั้นคิดว่าเป็นอ้น เขาจึงปล่อยกายปล่อยใจให้เพลิดเพลินซ่านสยืวกับรสสัมผัสของเจน

       ด้วยเวลาไม่นานนักเอก็ใกล้ถึงจุดหมายปลายทางที่สุขสม เพียงชั่วอึดใจแค่นั้นเอก็พ่นน้ำในกายออกมาอย่างทะลัก จนเจนตั้งรับไม่ทันเขาจึงคายท่อนเอ็นออกในทันใด ในความรู้สึกของเอนั้นคิดว่าอ้นเปลื่ยนไป เพราะถ้าอ้นจะกลืนกินจนหมดไม่เหลือคราบ แต่เหตุไฉนในครั้งนี้ เอจึงลืมตาขึ้นและสิ่งที่เขาเห็นคือเจนกำลังเช็ดริมฝืปากที่เปื้อนคราบสวาท เมื่อเขาเห็นเช่นนั้นจึงลุกขึ้นถีบเจนจนตกเตียง

       “ไอ้เจนมึงเป็นบ้าอะไรของมึงมาอมของกูทำไม”

       “คือกู ลองดู มึงก็ไม่ขัดขืนนี่หว่าจะโทษกูฝ่ายเดียวก็ไม่ได้”

       “มึงพูดมาได้อย่างไงก็มึงลักหลับกูนี่หว่า ถ้ากูรู้กูยันมึงตกเตียงก่อนหน้านี้แล้ว”

       “ทีน้องอ้นมึงยังให้อมได้เลยนี่หว่าไอ้เอ”

       “กูไม่ได้ให้อมเลย”เสียงของเอแผ่วลง

       “อมอะไรมาพูดก็ไม่เชื่อ”

       “แต่มึงก็ไม่มีสิทธิ์มีลักหลับกู”

       “กูขอโทษก็แล้วกัน มึงก็ไม่เสียหายอะไรนี่หว่า ก็สนุกกันทั้งสองฝ่ายนี่”เจนลุกขึ้นยืน

       “มึงนี่มันเกินคนจริงๆ มันเป็นอะไรของมึงทำไมมาทำกับกูอย่างนี้”

       “ก็กูอยากลองดูอย่างที่บอกเมื่อกี้นี้แหละ”

       “มึงจะมาลองกับกูทำไมผู้ชายเหมือนกันหรือว่ามึงเป็นแบบไอ้อ้น”

       “ไหนบอกว่าไม่มีอะไรกันนี่ แล้วไอ้อ้นเป็นแบบไหนล่ะ”

       “ก็แบบมึงนั่นแหละ”เอรู้สึกเครียดกับเจนที่มาลักหลับเขา

       “เอ่อน่า ฟิวเพื่อนกันมันก็สนุกดี ทำให้นายคลายความอัดอั้นด้วยนี่ไม่ใช่เหรอ”เจนนั่งลงบนเตียงนอน

       เอนั่งคิดหนักกับพฤติกรรมของเจน เขาก็โกรธเจนมากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะเป็นห้องนอนของเจน และเอก็ไม่ชอบพฤติกรรมแบบนี้ที่เอทำกับเขา กับอ้นเขาไม่ได้รู้สึกอะไรแบบนี้ถึงจะไม่ชอบอ้น แต่เขาก็ชอบความสัมพันธ์ทางกายที่มีอะไรกัน แต่กับเจนเขาไม่สามารถที่จะยอมรับมันได้ในทันทีทันใด

       “ก็ได้ ครั้งนี้กูให้อภัยมึงแต่อย่าให้มีอีกนะโว้ย เพราะกูอยากรักษาความเป็นเพื่อนไว้ให้เหมือนเดิม”

       “มึงก็อย่าคิดมากซิวะเรื่องแค่นี้เอง ทำตัวเหมือนไม่มีอไรเกิดขึ้นแค่นี้ก็จบ”

       “มึงไม่ใช่คนเสียหายก็พูดได้น่ะซิ”

       “เอาน่าอย่าไปซีเรียล ว่าแต่ทำไมมึงเสร็จเร็วจังวะ”เจนอมยิ้ม

       “ไอ้เจน มึงอยากโดนถีบอีกครั้งเหรอวะ ไอ้นี่พูดไม่รู้จักจบจักสิ้น”

       “ก็อยากจบนั่นแหละ แต่มันยังไม่จบนะซิ”เจนอมยิ้ม

       “มึงต้องการอะไรพูดมาตรงๆเลย อย่ามาอ้อมค้อมให้กูรำคาญ”

       “มึงไม่อยากต่อให้จบเหรอวะ”

       “มึงไม่ต้องมาพูดเลยแค่นี้แหละถือว่าค่าห้องหนึ่งคืนก็แล้วกัน”

       “ก็ได้”เจนรู้สึกผิดหวังนิดหน่อย

            เอนั้นนั่งมองหน้าเจนอยู่พัก เขาก็ไม่เข้าใจในตัวเจนเหมือนกันทำไมถึงทำเช่นนี้ แต่เขาก็ไม่อยากถามอะไรให้