เพราะการเงินที่ขัดสน ทำให้นักเขียนสาวตัดสินใจตอบรับคำขอของเพื่อนสนิท ที่ฝากให้เธอนั้นดูแลลูกติดสามีเพียงคนเดียว ระหว่างที่เจ้าตัวไปทำงานกับสามีที่ต่างประเทศเป็นเวลาหก เดือน ระหว่างนั้นก่อเกิดเป็นความรักที่ผิดและพลั้งเผลอทุกข้อในจิตใจ.. แม่จะเป็นเพียงลูกเลี้ยงของเพื่อนสนิทแต่ก็ทำให้เธอไม่อาจทนความรู้สึกไปได้ เพราะยิ่งเธออยากจะตัดใจไม่ถลำลึกลงไปมากเท่าไร หัวใจของเธอก็ยิ่งไม่รักดีมากเท่านั้น
Lihat lebih banyakตอนที่ 25“ว่าไงคะ แก้วไหนเหรอที่น้องว่าเป็นของน้องน่ะ” ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มหวาน แม้จะอยากให้นภัทรเป็นคนเคลียร์เรื่องนี้ด้วยตัวเอง แต่ในเมื่อเจ้าตัวมาหาเรื่องกันถึงที่ก็คงต้องตอบโต้กันสักหน่อยความเงียบที่เกิดขึ้นไม่ได้เหนือกว่าที่ปริมคาดเอาไว้นัก เดาได้ไม่ยากว่ากาแฟที่หญิงสาวหมายใจจะมาขอเธอเปิดตู้เย็นหยิบเมื่อครู่คือแก้วที่อยู่ในมือเธอราวกับเสียงคลิกดังขึ้นในหัว และภาพจิ๊กซอว์ต่อเข้าด้วยกันอย่างพอดิบพอดี เธออ่านแผนการของอลิซออกหมดแล้วคงจะเอาเรื่องกาแฟในมือเธอมาเป็นชนวนให้เข้าใจผิดสินะ...ฉลาดไม่เบา เพราะเป็นเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่ต่อจากนี้จะเป็นอย่างไรต่อล่ะ...มาถึงตอนนี้ปริมได้แต่คิดไม่ตก...ด้วยเรื่องต่อจากนี้มีความเป็นไปได้สองอย่าง คือ อลิซเธอกรีดร้อง โวยวายและแย่งกาแฟไปจากมือเธอจังหวะที่ยื้อแย่งเล็บปลอมสวย ๆ นั่นอาจจะข่วนมือเธอทิ้งเป็นรอยทางยาวเอาไว้ให้ดูเล่นไปอีกสองสามวันแน่นอนว่าทางเลือกนี้ไม่มีทางเกิดขึ้น เพราะนอกจากจะกำจัดเธอออกไปไม่ได้แล้ว ยังทำให้นภัทรเกลียดเจ้าตัวมากกว่าเดิมเพราะสุดท้ายแล้วนภัทรก็จะเข้าข้างเธอที่เจ็บตัวมากกว่าคนที่ร้องโวยวาย เพราะกาแฟโดนแย่งไปอ
ตอนที่ 24หลังจากทักทายกันพอเป็นพิธี เจ้าของบ้านคนงามก็จัดแจงเอาของที่ชายในความดูแลผู้ห้อยท้ายสถานะแฟนหนุ่มไปจัดเก็บในห้องครัวมือเรียวเรียงขนมหวานสี่ชิ้นเข้าตู้เย็น ก่อนจะจัดเอามัฟฟินแครนเบอร์รีที่ทางร้านแถมมาให้ จัดใส่จานใบเล็กสำหรับแขกพร้อมดอกไม้ยี่ห้อโปรดกาใหญ่ตามสูตรชงเสียงน้ำร้อนที่ถูกเทลงในกาพร้อมกลิ่นของดอกไม้หลากหลายชนิด ที่ใช้ทำเครื่องดื่มลอยฟุ้งกระทบนาสิกได้รูปที่หญิงสาวแอบสูดดมกลิ่นหอมของมันผ่านไอน้ำอุ่นร้อนที่ลอยขึ้นมาอย่างหลงใหลเธอยืนมองจนสีและกลิ่นถูกต้องตามคู่มือการชง ก่อนจะยกถุงชาออก ไม่แช่ค้างไว้ เพราะหากแช่ทิ้งไว้นาน ๆ จะทำให้ชาเสียรสชาติ ทั้งยังติดขมฝาดไม่น่ารับประทานกาเซรามิกสีขาวถูกวางลงบนฐานรองไม้สีเข็มตัดกับถาดไม้สีอ่อน ก่อนจะถูกยกออกไปให้แขกที่นาน ๆ จะมีมาเยือนสักครั้งร่างเพรียวก้าวย่างอย่างมั่นคงออกจากโซนครัวไปยังโซนทำงานที่เธอจัดเผื่อเปลี่ยนที่จากในห้องมาเป็นโซนกลาง เนตรกลมมองตรงแต่หูทั้งสองข้างก็ยังสดับรับฟังเสียงหวานใสที่เอ่ยชวนชายหนุ่มผู้เงียบขรึมของเธอคุยและเอยถามเรื่องงานอยู่เป็นระยะรอยยิ้มหวานปรากฏขึ้นบนใบหน้า ด้วยเธอไม่คิดว่านภัทรจะมีเพื่อน
ตอนที่ 23เสียงเตือนบอกหมดเวลาคาบเรียนช่วงเช้า เรียกสติท่านอาจารย์ประจำภาคที่กำลังตรวจรายงานของนักศึกษาอยู่ในเอ่ยปล่อยนิสิตที่ได้รับการตรวจงานแล้ว ให้ออกไปพักเที่ยงหรือกลับบ้านได้หากไม่มีตารางต่อ“ไปกินข้าวกันภัทร แล้ว...ตอนบ่ายเราไปทำรายงานที่ไหนดี” เสียงหวานของอลิสเพื่อนสาวคนสนิทของนภัทรเอ่ยถามขึ้น ท่ามกลางเสียงจ้อกแจ้กจอแจของนิสิตหลายคนที่กำลังเก็บของเพื่อเตรียมตัวกลับบ้านและไปเรียนต่อ“อยากไปที่ไหนล่ะ” ชายหนุ่มเอ่ยถามอย่างไม่ใส่ใจ เพราะไม่ว่าที่ใดเขาก็ไปได้ทั้งนั้น ทั้งเป็นการกดดันกลาย ๆ ว่าให้ตัดสินใจมาก่อนที่เขาจะเปลี่ยนใจกลับบ้าน“ภัทรอยากไปที่ไหน” “ก็บอกให้เลือกมา” น้ำเสียงติดรำคาญทั้งยังพูดลอดไรฟันจนชิน และดนัยที่ได้ยินแอบกังวลแทนหญิงสาวที่ยังทำหน้าซื่อตาใสตอแยเพื่อนชายของตนอยู่แต่อลิซที่ชินนิสัยของบิดาอยู่เป็นทุนเดิมไม่ได้รู้สึกอะไรมากกับเรื่องนี้ เธอยังคงยิ้มหวานและเอ่ยปากขอสิ่งชินและดนัยไม่คาดคิดออกมา“งั้นไปทำที่บ้านภัทรไหม ถือว่าเราไปส่งด้วยไง” คิ้วเรียวเลิกขึ้นก่อนจะขมวดมุ่นอย่างไม่ค่อยชอบใจเท่าไร แต่คิดอีกทีเขาก็ไม่อยากให้คนที่เพิ่งเจอศึกหนักมาเมื่อคืนอ
ตอนที่ 22รถซีดานสีดำจอดเทียบกับฟุตพาทหน้าอาคารเรียนคณะบริหาร ในเวลาเก้าโมงเช้าพอดิบพอดี พวกเขาใช้เวลาในการเดินทางทั้งหมด 35 นาทีจากที่คอนโดมิเนียมสุดหรูของปริม“สายรึเปล่า” ปริมเอ่ยถามนภัทรที่นั่งตอบแชตงานอยู่อย่างขะมักเขม้น“เดี๋ยวผมตอบนะ ขอเวลาแป๊ปหนึ่ง”มือหนากางเอาโน้ตบุ๊กยี่ห้อเดียวกับเธอขึ้นมาก่อนจะรัวนิ้วพิมพ์ข้อความที่ต้องการสั่งกับลูกน้องลงไป ใบหน้าเคร่งเครียดและบรรยากาศรอบตัวที่เปลี่ยนเรียกความสนใจจากปีย์วราที่ไม่เคยเจอนภัทรในโหมดทำงานมาก่อนเป็นอย่างมากตลอดมาเธอเคยเจอแต่มุมขี้เล่นและแพรวพราวของเขาในยามที่หยอกเอินเธอ ไม่ว่าจะตอนไหนเขาก็ไม่เคยหลุดมาดเคร่งขรึมของเขาให้เธอได้เห็นเลยเวลาทำงานก็จริงจังมากเหมือนกันแฮะ...แต่ก็นะ ลูกรักของแพรไหมจะไม่ให้เหมือนกันได้ยังไงจะว่าไปท่าทางและสีหน้าแบบนี้เราเคยเห็นที่ไหนนะ...‘เดี๋ยวตอบนะปริม ขอเวลาแพรแป๊ป’ภาพซ้อนทับของหญิงสาวร่างเพรียวคนหนึ่งที่เคยเปิดโน้ตบุ๊กทำงานบนรถ ในวันที่รถติดที่สุดของเดือนขึ้นมาซ้อนทับกับนภัทร จนปริมอดที่จะหลุดขำออกมาไม่ได้เพราะสีหน้าและท่าทางของนภัทรในตอนนี้เหมือนแพรไหมตอนที่เอารายงานมาทำในวันหยุดบน
ตอนที่ 21แสงทินกรสาดส่องดวงตา ปลุกนักเขียนสาวที่ถูกเจ้าของวงแขนแกร่งที่วางพาดเอวของเธอเคี่ยวกรำมาค่อนคืนให้รู้สึกตัวจากห้วงนิทรา เปลือกตาสีมุกขยับเบา ๆ ก่อนจะลืมขึ้น เผยให้เห็นเนตรกลมสีน้ำตาลสุกใสที่ซ่อนเร้นอยู่ภายในปีย์วราตื่นมาด้วยอาการปวดเนื้อปวดตัว ชนิดที่ว่าเข้าฟิตเน็ตกับเทรนเนอร์คนเก่าสองอาทิต์ติด ๆ ยังไม่ปวดตัวเท่าตอนนี้หญิงสาวลอบถอนหายใจเบา ๆ ระบายเอาความเหนื่อยล้าจากศึกรักเมื่อคืนออกมาเจ้าของร่างเพรียวยกยิ้มอย่างอ่อนใจ เพราะถึงจะปวดเนื้อเมื่อยตัวมากแค่ไหนเ ธอก็อดยอมรับไม่ได้เลยว่าเมื่อคืนตัวเองมีความสุขมากเพียงใดเรือนกายงดงามที่มีรอยแดงระเรื่อตามส่วนโค้งเว้าและผิวกายเคลื่อนไหวเบา ๆ ภายใต้ผ้าห่มผืนหนาพาตัวเองลุกออกจากอ้อมกอดของชายหนุ่ม เจ้าของรอยรักและรอยแดงตามตัวเธอช้า ๆ ด้วยไม่อยากให้นภัทรสะดุ้งตื่นขึ้นมาทั้ง ๆ ที่เพิ่งนอนไปได้ไม่นานทว่าดวงตาสีน้ำเงินครามที่เธอเงยขึ้นไปสบนั้นกลับทำเอาคนที่พยายามเคลื่อนไหวช้า ๆ รู้สึกราวกับตัวเองเป็นคนโง่งมไปเสียอย่างนั้นก็ดี ตื่นมาเจอสีสันสวยงามแบบนี้แต่เช้าก็ดีเหมือนกัน...แม้เราจะอยากเห็นใบหน้าตอนหลับราวเด็ก ๆ ของนภัทรเหมือนกับ
ตอนที่ 20ดวงตาคมเบิกกว้างมองเจ้าโฉมงามเบื้องหน้าไม่วางตา ด้วยตั้งแต่อยู่กันมาร่วมเดือน ไม่เคยแสดงท่าทีว่าสนใจหรือมีใจให้เขาเลยนอกจากคืนนั้นที่ยอมให้เขากกกอดอย่างเอาแต่ใจแต่จะว่ายอมก็ด้วยใจเสน่หาก็พูดยาก เพราะวันนั้นทั้งเขาและเธอต่างมีแอลกอฮอล์ในเส้นเลือดทั้งคู่“เมื่อกี้ปริมพูดว่าอะไรนะ?” “ปริมบอกให้ภัทรจูบปริม...” ชายหนุ่มมองหญิงสาวที่เขารักจนหมดหัวใจด้วยความสับสน ก่อนจะเข้าใจในวินาทีต่อมาว่าปีย์วราต้องการสิ่งใดมือหนาจับปลายคงมน แขนแกร่งวาดโอบไหล่พลางเหนี่ยวรั้งให้เรือนกายบอบบางเข้ามาแนบชิดก่อนที่ริมฝีปากหยักจะบดจูบที่ปากอวบอิ่มอย่างหนักหน่วง รสจูบวาบหวาม ที่แม้จะไร้ซึ่งการรุกล้ำอย่างที่เคยได้รับเมื่อครั้งก่อนแต่เพียงเท่านี้ก็มากพอที่จะมอบคำตอบให้ปริม ได้ว่าเธอรู้สึกอย่างไรกับชายหนุ่ม“อืมม พอ อือ พอก่อน อื้อออ” เจ้าโฉมงามที่พยายามผละออกด้วยหวังจะเอ่ยห้าม แต่ก็ถูกมือใหญ่กดรั้งท้ายทอยเอาไว้ไม่ให้ผละออกไปง่าย ๆริมฝีปากอิ่มเผยอออกเล็กน้อยหมายใจจะเอ่ยห้าม แต่กลายเป็นเปิดโอกาสให้ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้ามาตักตวงความหวานในโพรงปากนุ่มไปเสียได้“อืมมม อึก” แขนแกร่งโอบรั้งกาย
ตอนที่ 19นภัทรอุ้มปริมในสภาพที่เปียกโชกมาทั้งคู่กลับขึ้นด้วยใจที่อิ่มเอม ทั้งยิ้มหน้าบานเป็นจานเชิงจนปริมอดที่จะหมั่นไส้ไม่ได้“ไม่กลัวปริมหลอกให้พากลับเหรอ...” “ยังแทนตัวด้วยชื่อแบบนี้ไม่น่าหลอกนะ” “นี่...เชื่อกันเกินไปหรือเปล่า” ปริมเอ่ยทักจนนภัทรอดคิดตามไม่ได้ ว่าตนเชื่องกับหญิงสาวมากเกินไปหรือไม่ แต่สุดท้ายชายหนุ่มก็ปัดข้อสงสัยนั้นทิ้งไป เพราะไม่ว่าจะจริงหรือไม่ เขาก็ยอมรับว่าเขาเชื่องกับหญิงสาวราวกับสุนัขจริง ๆ ดังที่กล่าวมา“ครับ เชื่อง แต่ผมเชื่องแค่เวลาปกตินะ” “จิ๊ รู้แล้วน่า” เจ้าของร่างเพรียวจิ๊ปากอย่างไม่พอใจ ก่อนจะหันหน้าซบซุกอกแกร่งของนภัทรเพื่อพักสาย และสงบจิตใจหลังเจอเรื่องร้ายด้วยเหตุผลใดก็ไม่ทราบ แต่ตอนนี้กลิ่นโคโลญจน์ของนภัทรคือสิ่งเดียวที่ปลอบประโลมจิตใจของเธอได้ตัวปริมในตอนนี้ค่อยยอมรับกับใจตนแล้วว่า เธอรักลูกชายเพื่อนสนิทคนนี้เข้าเต็ม ๆ และดูเหมือนว่า...เธอจะถอนตัวไม่ได้อีกแล้ว...ในตอนนี้ก็มีแต่ต้องเตรียมตัว เตรียมใจเผชิญหน้ากับแพรไหมและธนินผู้เป็นบิดามารดาของนภัทรก็เท่านั้นติ๊ด!ตัวล็อกแบบสแกนลายนิ้วมือถูกปลดออก ก่อนที่กลิ่นหอมของก้านน้ำหอมป
ตอนที่ 18ให้โอกาสปีย์วรามองหยาดฝนที่ตกกระทบหน้าต่างคอนโดด้วยความว้าวุ่นใจกว่าสองชั่วโมงแล้วที่นภัทรหายออกจากห้องไป หลังจากที่ปริมพลั้งมือตบหน้าเขาเพราะชายหนุ่มบังคับจูบเธอแต่ตอนนี้เธอกำลังกังวล เธอไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน เพราะกว่าปริมจะตั้งสติได้ ก็สายเกินกว่าจะรั้งนภัทรเอาไว้ได้แล้วซ่าาาาสายฝนที่ตกกระทบและพายุที่โหมกระหน่ำ เร่งเร้าให้ปริมตัดสินใจว่าจะออกไปตามหา หรือจะรั้งรอจนกว่าชายหนุ่มจะกลับมาดวงตากลมไหวระริกมองหยดเม็ดฝน ที่เกาะอยู่บนกระจกบานใหญ่อยู่นาน ก่อนจะหมุนกายคว้าร่มพับและร่มยาว ที่เคยไปซื้อด้วยกันกับนภัทรมาไว้ในมือแล้วพุ่งตัวออกจากห้องไปมือเรียวกดลิฟต์ลงไปยังชั้นล็อบบี้ของตึก หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำไม่หยุด ด้วยหวั่นใจว่าจะเกิดอันตรายกับชายหนุ่มในความดูแลของตนเองเสียงสัญญาณและประตูลิฟต์ที่เปิดออกเรียกสติปีย์วรา ให้วิ่งก้าวผ่านประตูเหล็กให้เร็วที่สุดเท่าที่ตัวเองจะเร็วได้เธอวิ่งผ่านโถงทางเดินและรีเซ็ปชันสาวคนสวยอย่างรวดเร็ว ไม่ทันให้หญิงสาวที่เป็นเวรกะดึกในวันนี้เอ่ยทักท้วงเลยแม้แต่หน่อย“คุณปริม อย่าออกไปค่ะ มันอันตราย!! คุณปริม!! ตาย ๆ ยัยลูกหว้า เธอตายแน่
ตอนที่ 17แสงนวลที่ส่องผ่านผ้าม่านผืนทึบภายในห้องกว้าง ตกกระทบใบหน้างดงามที่หลับพริ้มอยู่ภายใต้ผ้านวมผืนใหญ่ เรียกเจ้าโฉมงามที่ถูกเคี่ยวกรำอยู่ครึ่งคืนให้ตื่นขึ้นจากนิทรา“อึก...อื้อ...” มือขาวยกขึ้นปัดป้องแสงทองที่สาดส่อง ก่อนที่ร่างเพรียวจะผุดลุกขึ้นเมื่อตั้งสติได้ว่า เมื่อคืนเธอทำอะไรลงไปเรื่องจริงเหรอ...เรา...มีอะไรกับนภัทรไปแล้วจริง ๆ เหรอ...เจ้าของร่างอรชรมองสำรวจตัวเอง เมื่อเห็นว่ายังไม่แน่ชัดพอ ก็ผุดลุกขึ้นหมายใจจะเดินไปที่กระจก ที่ติดอยู่หน้าตู้เสื้อผ้า แต่ก็ต้องทรุดกายลงมานั่งตามเดิม เมื่อความเจ็บปวดวิ่งแล่นไปทั่วทั้งร่าง“ฮึก...” ความเจ็บที่สะโพก หลัง และช่องทางรักที่ไม่ต้องไปถึงกระจก ก็ตอกย้ำเธอได้เป็นอย่างดีว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น หยดน้ำสีใสไหลรินจากดวงตา เธอไม่โทษนภัทร เพราะเมื่อคืนก็เป็นเธอเองที่เมามายและไหลตามอารมณ์ชักนำของชายหนุ่มแต่หลังจากนี้...เธอจะปล่อยให้มันเกิดขึ้นอีกไม่ได้“อืม...” เสียงครางฮึ่มของนภัทรที่ยังนอนอยู่ข้างกายเธอเรียกสติของปริมให้ออกจากภวังค์ เมื่อครู่เธอมัวแต่ตกใจจนลืมมองข้างกายตนเองหญิงสาวเอนตัวลงนอนแกล้งหลับเพราะเหมือนว่าชายหนุ่ม
บทนำกระเป๋าเดินทางสองใบถูกหยิบยกออกมาวางไว้บนเตียงนอน พร้อมร่างเพรียวระหงที่เดินเข้าออกตู้เสื้อผ้าขนาดเท่าห้องน้ำห้างไปมา หญิงสาวบรรจงเก็บเสื้อผ้าของตัวเองที่จำเป็นสำหรับร่วมงานพบปะธุรกิจต่าง ๆ อย่างรีบเร่งด้วยอีกไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมงดีเธอต้องไปขึ้นเครื่องบินตามไฟลต์ที่จองไว้ทุกการเคลื่อนไหวถูกสายตาจับจ้องอย่างเพลิดเพลินแต่นั่นก็ไม่สามารถหยุดเธอให้จับเรียงเสื้อผ้าได้ “พี่ว่าพี่เรียกคนมาช่วยเก็บดีกว่า”“ไม่ต้อง-”“ไม่เอาน่า เดี๋ยวน้องต้องไปคุยเรื่องฝากเจ้าภัทรกับเพื่อนอีกไม่ใช่เหรอ มาเถอะ มาพักก่อนเสื้อผ้าเดี๋ยวให้เลขาน้องมาช่วยเก็บ”แพรไหมมองเสื้อผ้าและข้าวของที่เธอต้องนำไปอย่างอาลัยอาวรณ์ด้วยเธออยากเป็นคนจัดการเก็บของพวกนี้เองมากกว่าให้เลขาหรือเมดคู่กายมาเก็บให้เนตรกลมหันไปส่งสายตาออดอ้อนสามีผู้เป็นทีรักอีกครั้งก่อนจะตัดใจเมื่อได้รับแววตาดุ ๆ กลับมา ก็ต้องจำใจวางของทุกอย่างลงแล้วเดินไปควงแขนแล้วพากันเดินลงไปที่ห้องนั่งเล่นที่ชั้นล่างของบ้านสองร่างอิงแอบแนบชิดมองดูข่าวภาคค่ำด้วยความรื่นรมย์แตกต่างจากคนใช้ในบ้านที่วิ่งวุ่นเพราะต้องเก็บของให้เจ้านายไปทำงานต่างประเทศนานเกือบครึ่งป...
Komen