เข้าสู่ระบบแชร์
01
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-03-05 11:15:27ตอนที่ 1
ร่างเพรียวระหงในชุดนอนสุดเซ็กซี่ที่เธอสวมใส่เพราะความคล่องตัวในยามนอนกำลังนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดจวนจะผูกเป็นโบสวยอยู่หน้าแล็ปท็อปสุดหรูเครื่องมือทำมาหากินของเธออย่างเคร่งเครียด ปลายนิ้วเรียวพิมพ์ ๆ ลบ ๆประโยคที่บรรจงเขียนลงในหน้าโพรแกรมเขียนเอกสารครั้งแล้วครั้งเล่า เมื่อประโยคที่เรียบเรียงออกมาไม่ได้ดั่งใจที่เธอต้องการ ปริมยกมือขึ้นขยี้ศีรษะด้วยความหงุดหงิด ด้วยไม่ว่าจะเขียนอย่างไรก็ไม่ถูกใจเสียจนเธอนึกอยากจะลุกไปหาอะไรมาเคี้ยวแก้เครียด น่าเสียดายขนมล็อตสุดท้ายที่เธอตุนไว้หมดลงไปแล้วตั้งแต่สามวันก่อน โครกกกกกกก แค่นึกถึงของกินท้องน้อย ๆ ของนักเขียนสาวก็ส่งเสียงดังขึ้นเรียกความสนใจจากเธอที่ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยนอกจากน้ำเปล่าและน้ำผลไม้ตั้งแต่เมื่อวานเย็นให้ไปหาอะไรทาน เจ้าของร่างอรชรถอยหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะคว้าเอาสมาร์ตโฟนเครื่องหรูอายุการใช้งานกว่าหนึ่งปีเศษขึ้นมาปลดล็อก นิ้วเรียวจิ้มเข้าแอปธนาคารสีสวย อันเป็นธนาคารหลักของเธอในการใช้จ่ายต่าง ๆ และเป็นธนาคารที่เอาไว้รับเงินค่าต้นฉบับผลงานที่เขียนส่งด้วยดวงใจที่ห่อเหี่ยว เพราะยอดเงินในนั้นแม้แต่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปหนึ่งซองเธอก็ไม่อาจซื้อได้เลยด้วยซ้ำไป.... “โอ๊ยยย ทำไงดี ไม่มีอะไรกินก็คิดงานไม่ออกกันพอดี ฮื่ออ” ปริมหวีดร้องด้วยพลางยกมือขึ้นขยี้หัวตัวเองไปมาเบา ๆ ก่อนจะทิ้งตัวฟุบลงกับโต๊ะทำงานของเธอ ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้มสุกใสกลอกไปมาอย่างใช้ความคิดก่อนจะนึกถึงคนที่น่าจะพอช่วยตัวเองเรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ ได้ขึ้นมา หรือเราจะลองโทรหายัยดาดีนะ.... นักเขียนสาวดาวรุ่งพุ่งแรงที่ไร้ซึ่งเงินจะประทังชีวิตดีดตัวขึ้นมาจากโต๊ะทำงานทันทีที่นึกได้ แต่ก็ต้องคอตกไหล่ลู่อีกครั้งเมื่อนึกถึงฝีปากแสนจัดจ้านของกานดา บ.ก. สาวของเธอที่ทางสำนักพิมพ์ส่งมาดูแลเธอได้ 3 ปีแล้วตั้งแต่ บ.ก. คนเก่าลาออกไปอยู่กับสามีที่ต่างประเทศ เธอทำงานนี้มานานหลายปีเขียนนิยายขายดีไปแล้วก็หลายเรื่องจนมีเงินมาซื้อคอนโดมิเนียมหรูและอุปกรณ์ทำงานได้มากมายโดยไม่ต้องออกไปทำงานบริษัทแต่แล้วความซวยก็มาเยือนเธอ เริ่มจากที่คอมพิวเตอร์คู่ใจของเธอเกิดพังจนซ่อมไม่ได้ ทำให้ต้องควักเงินเก็บออกมาซื้อเครื่องใหม่ยี่ห้อเดิมที่แพงแสนแพงจนลมแทบจับเพื่อให้ได้ทำงานต่อ สาเหตุที่ต้องซื้อยี่ห้อเดิมก็เพราะเธอยอมจ่ายรายเดือน เดือนละหลายร้อยเพื่อหน่วยความจำออนไลน์ที่ถูกสร้างและพัฒนามาให้ใช้ได้แค่ผู้ใช้ผลิตภัณฑ์ต้นสังกัดของมันเท่านั้น แน่นอนว่าความซวยของเธอยังไม่หมดเพียงเท่านั้นเมื่อซื้อโน้ตบุ๊กใหม่ได้ไม่นานไฟฟ้าของคอนโดเก่าก็เกิดขัดข้องกะทันหันในขณะที่ตัวเธอไปออกอีเวนต์พบแฟน ๆ ในเมือง เมื่อไฟฟ้าทั้งคอนโดลัดวงจรทำให้ประตูไฟฟ้าระบบความปลอดภัยสูงสุดของเธอเกิดพังไปด้วย ระหว่างนั้นไม่รู้มือดีที่ไหนเข้ามาขโมยของในห้องเธอจนเกือบหมด ที่ถึงแม้จะตามกลับมาได้แล้วแต่ก็ยังเอาของคืนมาได้ไม่ครบอยู่ดี โดยเฉพาะเงินสดกว่าสองล้านบาทในตู้เซฟไฟฟ้าที่พังเพราะเหตุไฟฟ้าลัดวงจรของคอนโด... ที่แม้ทางโครงการจะขอชดเชยให้แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่มีท่าทีจะได้เงินจากเจ้าของโครงการเลยแม้แต่แดงเดียว ทั้งเรื่องระบบไฟฟ้าและระบบรักษาความปลอดภัยก็ล่มจนกู้แทบไม่ได้ เมื่อความปลอดภัยไม่เหลือแล้วตัวเธอในตอนนั้นที่โมโหจัดก็ตัดสินใจย้ายคอนโดทันทีอย่างไม่รีรอ หญิงสาวประกาศขายคอนโดเก่าด้วยราคาที่ถูกแสนถูกชนิดที่ถ้าเจ้าของโครงการมาเห็นเข้าคงร่ำไห้กรีดร้องด้วยความเจ็บใจที่โดนดูถูก ทั้งมือเติบด้วยความแค้นใจเลยทำการซื้อคอนโดหรูด้วยเงินที่มีโดยไม่รอเงินจากการขายห้องก่อน เป็นเหตุให้เงินค้างบัญชีเหลือน้อยกว่าที่คาดไว้และทำให้เธอที่เพิ่งย้ายมาอยู่ได้ไม่ถึงสามเดือนมีสภาพเป็นยาจกเช่นนี้ โครกกกกกกก เสียงร้องประท้วงอีกครั้งของกระเพาะอาหารเป็นสัญญาณว่าหากเธอไม่หาอะไรลงท้องเดี๋ยวนี้กรดทั้งหมดในนั้นย่อยผนังท้องของเธอแทน ด้วยท้องที่หิวและสมองอันแสนตื้อตึงทำให้ปริมตัดสินใจโทรหา บ.ก. สาวปากจัดของตัวเองที่ตอนนี้น่าจะกำลังกอดอกนั่งรอโทรศัพท์ของเธออยู่ที่โต๊ะทำงานแน่นอน หากเธอไปขอเบิกค่าต้นฉบับล่วงหน้าตอนนี้คงไม่วายโดนด่ามาสองสามบท หนักกว่าโดนเทศนาจนหูดับคือสาวเจ้าจะไม่ยอมโอนเงินให้แม้แต่แดงเดียวจนกว่าเธอจะปั่นต้นฉบับเสร็จ... ในใจปริมอยากลองพยายามดู แต่เธอก็หวั่นเกรงฝีปากของ บ.ก. สาวอายุน้อยกว่า 5 เดือนจนล้นอกจนสมองสั่งให้นิ้วกด ๆ ลบ ๆ เบอร์โทรที่หน้าจอการโทรอยู่หลายครั้งจนโทรศัพท์เครื่องบางขึ้นแจ้งเตือนการกระทำผิดปกติส่งให้นักเขียนสาวหยุดกดลบ ๆ เบอร์โทรของ บ.ก. สาวได้เสียที ริมฝีปากอวบอิ่มคบเม้มแน่นด้วยความวิตกจนความแสบร้อนในช่องท้องเร่งการตัดสินใจของเธอให้เด็ดขาดขึ้น เอาวะ ไม่โทรก็ตาย โทรก็ตาย งั้นโทร! อย่างน้อยเราก็พยายามแล้ว! “สู้หน่อยปริม สู้หน่อย!” เสียงหวานเอ่ยให้กำลังใจตนเองก่อนจะกดโทรหาคนที่ต้องการคุยด้วยพร้อมใจที่ฮึกเหิมราวกับจะออกรบ เสียงสัญญาณรอสายดังขึ้นไม่นานคนปลายสายก็กดรับพร้อมเสียงหวานแหลมแสบแก้วหูที่ตวาดออกจากสมาร์ตโฟนจนปริมต้องยกมันออกห่างจากหูเพื่อกันไม่ให้หูของเธอดับเพราะเสียงอันดังนั่นเสียก่อน [โทรมาทำไมยะ แล้วต้นฉบับน่ะ เมื่อ ไร จะ ส่ง!!!] “โอ๊ย รู้แล้วค่า คือ...มันเหลืออีกนิดเดียวเอง ขอเวลาอีกนิดน้า” [จ้า ขอให้มันเหลือแค่นั้นจริง ๆ เถอะ แล้วนี่จะโทรมาขอเบิกค่าต้นฉบับล่วงหน้าใช่ไหมล่ะ] รู้ได้ไง.... “แหะ จ้ะดา แล้วได้ไหมจ๊ะ” [ไม่ ได้ ค่ะ !!! เอาต้นฉบับมาส่งก่อนแล้วค่อยคุยกันเรื่องเงินนะคะ ลาล่ะ] ติ๊ด!!! เสียงตัดสายดังขึ้นพร้อมร่างเพรียวของนักเขียนสาวที่ทิ้งตัวลงฟุบนอนกับโต๊ะอย่างหมดอาลัยตายอยาก ดวงตากลมโตทอประกายเศร้าสร้อยด้วยตัวเธอในตอนนี้นั้นไม่เหลือติดตัวพอให้ประทังชีวิตได้เลย ทั้งนิยายที่ปั่นต้นฉบับอยู่ตอนนี้ก็เหลือเนื้อหาอีกหลายส่วนที่ต้องใช้เวลาเกือบเดือนในการร้อยเรียงมันออกมาตามซีนและรายละเอียดที่วางไว้ แน่นอนว่าร่างกายเธอทนถึงตอนนั้นไม่ไหวแน่.... “ทำยังไงดี ฮื่อ ทำยังไงดี” ร่างอรชรในวัยสวยสะคราญเดินโซซัดโซเซไปล้มตัวลงนอนกับโซฟาเบดในห้องทำงานอย่างหมดแรงพร้อมเสียงท้องที่ร้องประท้วงครั้งสุดท้ายก่อนจะเริ่มจะกระบวนการกัดกร่อนเยื่อบุผนังในกระเพาะของเธอแทนมื้อเช้า มื้อกลางวัน มื้อเย็น และ มื้อเช้าของวันนี้ที่เธอไม่ได้กินเพราะไม่มีเงินและของกินเหลือในบ้านอีกต่อไปแล้ว “กระเพาะบ้า! อยากกัดเยื่อบุผนังฉันแกก็กัดไปเลย ฮึกฮื่อ” Rrrrr Rrrrrr เสียงคร่ำครวญที่ร้องขึ้นพร้อมเสียงริงโทนโทรศัพท์มือถือของเธอเรียกความสนใจจนปริมเลิกโอดครวญพลางเหลือบมองมันอย่างอ่อนแรง มือเรียวเอื้อมอย่างเชื่องช้าไปหยิบเครื่องมือสื่อสารเครื่องบางมาไว้ในมือก่อนจะกดรับโดยไม่สนใจดูเบอร์หรือชื่อคนที่โทรมาแม้แต่น้อย “นี่คุณปริม พูดค่ะ” [ปริมจ๋า คือฉัน...ฉันรบกวนแกหน่อยสิ...] เสียงหวานใสแสนคุ้นเคยในความทรงจำเรียกให้ปริมดึงโทรศัพท์ออกจากหูมาดูชื่อผู้ติดต่อที่เธอบันทึกไว้ก่อนจะเอ่ยตอบปลายสายไปด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง “อื้อ ว่ามาสิแพร ถ้าเป็นแพรเราได้ทั้งนั้น...” แพรหรือแพรไหมเพื่อนรักที่ไม่ได้ติดต่อกันนานตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยเหตุเพราะเรียนกันคนละสาย แพรไหมเลือกเรียนสายบริหารในขณะที่ปริมเลือกเรียนควบสองคณะทั้งอักษรศาสตร์และจิตวิทยา เรียกได้ว่าชีวิตในมหา’ ลัยของเธอหฤโหดจนคณบดียังยกนิ้วให้ ทว่าแม้จะเรียนคนละสายปริมก็ยังแบ่งเวลาเรียนที่หฤโหดราวกับทุกรกิริยาที่พระพุทธเจ้าทรงกระทำก่อนตรัสรู้มาคุยกับปริมอยู่บ้าง เวลาเจอกันตามคณะ หรืองานมหา’ ลัยก็ทักทายกันปกติ เป็นความสัมพันธ์ที่ไม่ต้องคุยกันทุกวันหรือหากิจกรรมทำด้วยกันก็ยังสัมผัสได้ถึงความสนิทสนมจนน่าอิจฉา แต่ถึงกระนั้นพวกเธอก็ขาดการติดต่อกันไปนานตั้งแต่เรียนจบ เธอและเพื่อนสาวคนสวยปลายสายสนทนาไม่ได้อัปเดตชีวิตกันมากนัก ไม่รู้ว่าตอนนี้ยัยแพรจะเป็นยังไงบ้างนะ ด้วยเหตุที่ว่าเธอและหญิงสาวมักให้พื้นที่ส่วนตัวกันเสมอ หากเรื่องใดอีกฝ่ายไม่อยากให้รู้เธอจะไม่ก้าวก่าย เรียกว่าเป็นคนสนิทที่รักและไว้ใจจนทำเพียงแต่อ้าปากหรือมองตาก็รู้ไส้รู้พุงดี แม้จะไม่รู้เรื่องชีวิตส่วนตัวของกันและกันก็ตาม [ฮิ ๆ ปริมนี่ยังใจดีเหมือนเดิมเลยน้า เรานี่โชคดีจริง ๆ ที่มีเพื่อนรักอย่างปริมอะ] “จ้า แล้วตกลงมีเรื่องอะไร” [จะว่ายังไงดี...คือฉันรู้นะว่าแกงานยุ่ง แต่...ฉันจำเป็นจริง ๆ รบกวนด้วยนะ...] “อื้อ ถ้าเป็นแกอะฉันไม่อะไรอยู่แล้ว แต่...แกจะรบกวนฉันเรื่องอะไร?” [คือว่าฉันกับสามีต้องไปต่างประเทศกะทันหัน แต่ลูกชายไม่ไปเพราะติดเรียน...ประเด็นคือเขาอยู่คนเดียวไม่ได้เพราะเขามีอาการแพนิค ฉันเลยจะขอฝากเขาไว้กับแกสัก...5 เดือนได้ไหม...] “ฮะ...5 เดือน?” ปริมตะโกนออกมาด้วยความตกใจ เธอสติหลุดตั้งแต่แพรไหมขอให้ดูแลลูกชายให้ มาได้ยินระยะเวลาก็ยิ่งแล้วใหญ่ โอยยย ชีวิตยัยปริมไปทำบาปทำกรรมอะไรมา!! [อืม ใช่จ้ะ 5 เดือน เดี๋ยวฉันให้ค่าจ้างเธอ 1 แสนเลย แต่ฉันขอร้อง ฝากดูแลลูกฉันด้วยเถอะนะ ฉันไม่ไว้ใจใครนอกจากแกแล้วจริง ๆ] “ไม่ ๆๆ ไม่เด็ดขาด ฉันดูแลไม่ไหวหรอกจริง ๆ นะ ฉันไม่เคยดูแลเด็กเลยนะแพร” น้ำเสียงหวานเอ่ยปฏิเสธทันทีด้วยเธอนั้นไม่มีประสบการณ์เลี้ยงเด็กเลยแม้แต่น้อย แล้วนี่จะให้เธอดูแลเด็กที่ป่วยเป็นแพนิคอีกงั้นเหรอ... ไม่ไหวหรอก!! นิ้วเรียวกดเปิดสปีกเกอร์โฟนแล้ววางมือถือไว้ไกล ๆ ตัวก่อนจะหมุนกายนอนหันหลังให้สมาร์ตโฟนเครื่องหรูนั่นไป เธอพยายามไม่สนใจเสียงอ้อนวอนของเพื่อนสาวที่สะอึกสะอื้นพยายามขอร้องเธอให้รับงานนี้ [ปริมม ฮึก...เราขอร้องละนะ นะ ขอร้องล่ะ เราไม่มีใครที่ไว้ใจและพึ่งพาได้แล้วจริง ๆ นะปริมนะ ลูกเราเขาเป็นแพนิค แต่เขาไม่ดื้อไม่ซนนะ...ขอร้องล่ะ...นะ] เจ้าของตากวางสีน้ำตาลเข้มกลอกไปมาพยายามคิดทบทวนเรื่องรับดูแลลูกชายเพื่อนอีกครั้งเพราะเริ่มใจอ่อนกับเสียงสะอื้นฮึกราวกับจะขาดใจของแพรไหม เธอไม่มีประสบการณ์เลี้ยงเด็กน่ะใช่ แต่หากเรื่องงานที่ต้องทำกับเงินค่าจ้างกว่าหนึ่งแสนบาทแล้ว... เธอก็อยากจะลองเสี่ยงดูสักครั้ง... “โอเคเราตกลง” ปริมไม่ได้หน้าเงินหรือเห็นแก่เงิน เธออยากช่วยเพื่อนด้วยและเงินเป็นของแถม โดยที่เธอหวังในใจว่าลูกชายของเพื่อนรักจะไม่ดื้อไม่ซนดังคำโฆษณาที่มารดาของเด็กชายกล่าวอ้าง... เพราะถ้าซนจนห้องเธอพังเธอคงปรี๊ดแตกจนกู่ไม่กลับแน่... [ฮึก! จริงนะ ขอบคุณมาก ขอบคุณมาก พร้อมเพย์เบอร์นี้ใช่ไหม เดี๋ยวเราโอนเงินไปให้นะ มัดจำไปก่อน ห้าหมื่น อีก ห้าหมื่นเราจะโอนหลังนภัทรไปหาปริมนะ] นภัทรเหรอ...ชื่อดูซุกซนยังไงไม่รู้... “จ้ะ ๆ แล้วน้องจะมาวันไหน” [พรุ่งนี้จ้ะ ขอบคุณนะปริม เชื่อฉัน ตาภัทรเป็นเด็กดี จริง ๆ ถึงชื่อจะดูซน แต่จริง ๆ แกเด็กดีมากเลยนะ] “อืม ๆ เชื่อแล้วค่ะ คุณแม่” [ฮิ ๆ ขอบคุณมากเลยนะปริม เดี๋ยวพรุ่งนี้เราให้คนของสามีไปส่งนภัทรที่คอนโดเธอนะ ยังอยู่ที่เดิมไหม?] “ไม่จ้ะ ห้องนั้นฉันขายไปแล้วล่ะ ย้ายมาอีกทีแล้ว เดี๋ยวส่งโลเคชันไปให้ในแชตนะ [จ้ะ เดี๋ยววางสายแล้วเราโอนเงินให้นะ ฝากลูกเราด้วยนะปริม ขอบคุณมากเลยนะ] “จ้า ไม่เป็นไร” ติ๊ด! “เฮ้ออ คงต้องไปเก็บห้องสินะ...” เจ้าของร่างระหงถอนหายใจออกมาเบา ๆ เมื่อเธอต้องลุกขึ้นไปทำความสะอาดห้องนอนแขกทั้งยังต้องปูที่นอนใหม่ด้วยเธอไม่ได้มีแขกมาพักมากนัก แฟนเฟินอะไรก็ไม่มีเพราะถูกหักอกทิ้งไปด้วยเหตุที่ว่าเธอบ้างานตั้งแต่สองปีก่อนแล้ว Rrrr Rrrrr “หืม?” เสียงข้อความที่ดังขึ้นพร้อมกับสามแอปเรียกความสนใจจากปริมที่กำลังหิ้วถังน้ำและไม้ม็อบเพื่อที่จะเตรียมทำความสะอาดให้หันมอง เจ้าของร่างเพรียวเดินนวยนาดเข้าไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูพบเป็นข้อความแจ้งเตือนเงินเข้าจากธนาคารและไลน์ที่เธอลงทะเบียนบัญชีไว้ รวมทั้งข้อความจากเพื่อนรักที่นำลูกมาฝากเธอด้วย... [แพรไหม] : สลิปจ้ะปริม ฝากลูกชายเราด้วยนะ รับรองไม่ซนแน่นอนเชื่อใจได้ นักเขียนสาวมองข้อความและสลิปจากเพื่อนสาวคนสนิทด้วยรอยยิ้มกับความขี้อวดของคุณแม่ลูก 1 ก่อนจะปัดออกจากแอปแล้วกดสั่งอาหารมาทานเพราะตอนนี้เธอหิวจนตาลายจวนจะเป็นลม ปริมจัดการสั่งอาหาร น้ำอัดลมกลิ่นโปรดและขนมก่อนจะลุกไปทำความสะอาดห้องนอนอีกห้องที่ว่างอยู่อย่างร่าเริง โดยไม่รู้เลยตัวเองกำลังจะได้เผชิญหน้ากับเรื่องวุ่นวายที่จะเปลี่ยนชีวิตของเธอไปตลอดกาล...
บทที่เกี่ยวข้อง
นภัทรตามรัก 02
ตอนที่ 2เสียงแป้นพิมพ์คลอเคล้าไปกับเสียงเพลงสากลเพลย์ลิสโปรดของนักเขียนสาวมากฝีมือที่ตอนนี้กำลังระรัวปลายนิ้วเรียวลงกับแป้นเพื่อบรรจงพิมพ์เนื้อเรื่องของนิยายเรื่องใหม่อย่างเมามันแรงสั่นเบา ๆ จากนาฬิกาปลุกเรียกความสนใจนักเขียนผู้บ้างานให้หันมอง ปริมกดหยุดนาฬิกาก่อนจะผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้พลางบิดตัวช้า ๆ เพื่อคลายความเมื่อยล้าที่สะสมจากการทำงานมานานกว่าสามชั่วโมงดวงตากลมเหลือบมองนาฬิกาหน้าจอแท็บเล็ตเครื่องบาง ก่อนเดินไปล้มตัวลงนอนกับโซฟาเบดอย่างอ่อนล้า ไม่กี่นาทีต่อมาร่างเพรียวในชุดนอนสุดหวาบหวิวก็ดีดตัวขึ้นเขียนงานต่อทันทีปริมไม่อยากปล่อยเวลาให้เลยผ่านอย่างเปล่าประโยชน์ด้วยเธอก็ไม่รู้ว่าหลังจากนี้จะมีเวลาปั่นต้นฉบับอย่างสงบ ๆ อย่างที่เคยเป็นอีกหรือไม่เพราะตอนสายของวันนี้คือเวลาที่ลูกชายของแพรไหมจะมาถึงคอนโดของเธอตามนัดเธอเชื่อใจคำโฆษณาของเพื่อนสาวที่บอกว่าหลานชายของเธอคนนี้ไม่ดื้อไม่ซน แต่คนที่เธอไม่เชื่อนั้นคือตัวเธอเอง...เธอไม่เคยเลี้ยงเด็ก ไม่มีแม้แต่ประสบการณ์เพราะคนในบ้านไม่มีใครมีลูกเล็กที่ต้องช่วยกันเลี้ยง พี่ชายเธอที่แม้ตอนนี้จะมีแฟนสาวเป็นตัวเป็นตนแต่ก็ไม่ได้มีหลานตัวน้อย
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-05นภัทรตามรัก 03
ตอนที่ 3นภัทรมองดูหญิงสาวที่ยืนคิดอะไรอยู่คนเดียวพลางมองซ้ายมองขวาสำรวจห้องไปตามเรื่อง เพราะตราบใดที่หญิงสาวเจ้าของห้องไม่มีท่าทีจะหายกลัวเขา ชายหนุ่มก็ไม่มีความคิดจะเดินไปไหนนัยน์ตาสีม่วงครามเหลือบซ้ายแลขวาก่อนจะมาหยุดที่จุดพักสายตาจุดเดียวในห้องนี้ ชายหนุ่มแอบพินิจมองเรือนร่างอรชรในชุดสุดวาบหวิวสีดำสนิทช่วยขับเน้นผิวขาวให้กระจ่างมากขึ้นอย่างเผลอไผลความคิดอกุศลก่อเกิดขึ้นในจิตใจพาลเอาดวงตาคมลอบมองเรียวขาขาวและทรวดทรงองค์เอวของคนอายุมากกว่าไม่วางตาชายหนุ่มอดยอมรับไม่ได้เลยว่าเป็นวิวที่เขาเห็นในตอนนี้งดงามมากเพียงใด สำหรับคนอื่นจะคิดเห็นอย่างไรเขาไม่ทราบ แต่สำหรับเขาเพื่อนคุณแม่คนนี้เป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดตั้งแต่เขาเจอมาสวย...เหมือนวันแรกที่เคยเจอ...สวย...จนเขานึกหวงRrrr Rrrrเสียงโทรศัพท์จะเรียกสติชายหนุ่มให้ออกจากภวังค์และเลิกคิดอกุศลกับ เพื่อนแม่คนสวยที่จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่รู้ตัวว่าตนเองสวมชุดนอนออกมาหาเขาดวงตาคมเบนมองทางอื่นเพื่อความเป็นส่วนตัว นัยน์ตาคมเบนมองขยะชิ้นนั้น ชิ้นนี้รอบ ๆ ห้องไปพลางวางแผนถึงการเก็บกวาดไปพลางอย่างใจเย็น ก่อนที่เสียงถอนหายใจจะดังขึ้น“เฮ้อออ...” น
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-05นภัทรตามรัก 04
ตอนที่ 4Rrrr Rrrrแรงสั่นแจ้งเตือนหมดเวลาสามชั่วโมงของนาฬิกาปลุกที่เธอตั้งไว้เรียกสติปริมให้หลุดจากภวังค์ยามเขียนนิยามและกลับมายังโลกความจริงเป็นเรื่องปกติของเธอที่ต้องทำแบบนี้เพราะเคยเขียนจนภวังค์หลุดไปในงานจนลืมทานข้าวและพักผ่อน เธอเคยมาราธอนเขียนนานกว่า 6 ชั่วโมงโดยไม่พักทานน้ำและทานข้าววนเวียนจนจบปิดเล่ม สุดท้ายก็ไปจบที่ต้องนอนโรงพยาบาลทั้งเดือนและทั้งเดือนนั้นเธอเลยได้นอนโรงพยาบาล งานไม่ได้ทำ ต้องอยู่ในความดูแลของแพทย์ตลอดเวลาเพราะร่างกายอ่อนแอมากจนเกือบไม่รอดเพื่อนของเธอที่เป็นหมอเลยแนะนำว่าให้เธอตั้งเวลาปลุกเอาไว้ที่ 2-3 ชั่วโมงเพื่อเตือนให้ตัวเองพักและออกจากภวังค์บ้าง เพื่อให้สมองของเธอได้พักผ่อนและปล่อยให้กล้ามเนื้อผ่อนคลายลง หากกลัวพักเพลินให้ตั้งนาฬิกาเอาไว้ที่ 30 นาที หรือ 1 ชั่วโมง แล้วแต่ตัวเธอแต่ไม่ควรพักต่ำกว่า 20 นาทีเป็นเหตุให้เธอต้องตั้งนาฬิกาเอาไว้ตลอดเวลาและพักตามนั้นเป๊ะ ๆ เพื่อกันไม่ให้ตัวเองต้องนอนโรงพยาบาลนาน ๆ อีก“เฮ้อออ อย่างน้อยก็ได้ 2 ตอนตามเป้าก็ยังดี สปีดยังไม่ตกล่ะนะ” ร่างเพรียวลุกขึ้นยืดเส้นยืดสายก่อนจะเดินไปทิ้งตัวลงนอนกับโซฟาเบดจนเกิดเสียงดับต
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-05นภัทรตามรัก 05
ตอนที่ 5 เสียงเปียโนและเสียงพูดคุยเบา ๆ ของแขกที่ดังขึ้นมาบนชั้นสองของร้านอาหารที่มีเมนคอร์สเป็นเนื้อสเต๊กชั้นดียังคงความเพลิดเพลินให้นักเขียนมีชื่ออย่างปีย์วราได้ไม่จบสิ้น เธอชอบบรรยากาศยามเที่ยงของร้านโปรดที่มักมีผู้คนแวะเวียนกันเข้ามาแลกเปลี่ยนสิ่งต่าง ๆ ในชีวิตของกันและแบบนี้ หากเป็นยามปกติเธอคงหยิบสมุดขึ้นมาจดบรรยากาศพวกนี้เก็บไปใช้ในงานของเธออย่างที่ชอบทำ แต่เพราะเวลานี้เธอมีคนอื่นอยู่ด้วย การจะจมลงในงานที่ต้องใช้ทั้งเวลา แรงกาย และมันสมองเพื่อนรังสรรค์มันขึ้นมาเห็นทีจะไม่เหมาะ อีกอย่างคือเธอเกรงใจนภัทรที่กำลังทานอาหารไปเหลือบมองเธอไป สลับกับมองโทรศัพท์ไปพลางมาตั้งแต่อาหารจานหลักถูกยกขึ้นเสิร์ฟ ใช่ เธอรู้ตัวว่าถูกชายหนุ่มจดจ้องแต่ในเมื่อแววตาราวกับสุนัขมองเจ้าของของนภัทรไม่ได้ทำให้เธออึดอัดเช่นนั้นเธอจะปล่อยมันผ่านไปและปล่อยให้ชายหนุ่มในความดูแลเมียงมองเธอให้เปรมปรี่ ดวงตาสีน้ำตาลกลมโตงดงามมองพนักงานและแขกในร้านทานอาหารไปพูดกันไปอย่างเพลิดเพลินและเมื่อใบหน้าของบริกรประจำโต๊ะโผล่เข้ามาในครรลองสายตาคำถามที่เธอยังไม่ได้รับคำตอบก็ย้อนกลับมาอีกครั้ง คำถามเกี่ยวกับประโยคที่ว่า
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-05นภัทรตามรัก 06
ตอนที่ 6เสียงประกาศตามสายไม่สามารถหยุดปริมและนภัทรที่กำลังถกเถียงเรื่องขนมและบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปได้พวกเขาเถียงกันมานานตั้งแต่เริ่มเข้ามาซื้อของเพราะทันทีที่เข้ามาในร้านปริมก็เดินตรงไปหยิบคว้าขนม น้ำอัด และ บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปทันทีด้วยความเคยชิน เพราะทานแต่ของพวกนี้แต่นภัทรมาห้ามไว้ทั้งยังบอกว่ามันไม่ดีต่อสุขภาพและหยิบคืนชั้นวางของโดยไม่สนใจคำห้ามของปริม“ภัทร...” “มันไม่ดีต่อสุขภาพนะครับ” “งั้นแค่ขนมข้าวอบ กาแฟ กับลูกอม ได้ไหม” “กาแฟทานเยอะก็ทำลายสุขภาพนะครับ” “แต่มันเป็นกาแฟดำ...” ร่างสูงโปร่งที่เป็นคนคุมรถเข็นแทนคนที่ศักดิ์เป็นน้า หมุนกายกลับมามองแพ็กกาแฟในมือของหญิงสาวก่อนจะเลือกหยิบเอายี่ห้อเดียวกันแต่เป็นแบบที่มีเพียงเมล็ดกาแฟมาใส่รถเข็นแทน“แบบนี้มันถูกกว่า น้าทานได้ไหม” “อืม ได้ๆ งั้นไปเลือกของสดกัน” ร่างเพรียวพยักหน้ารัว ๆ ก่อนจะเอาลูกอมและขนมข้าวอบที่เธอชอบใส่รถเข็นอย่างรวดเร็วไม่เปิดโอกาสให้นภัทรเอ่ยห้ามใด ๆ อีกชายหนุ่มที่เป็นคนเข็นรถเข็นส่ายหัวเบา ๆ แต่ก็ยอมแพ้ให้กับคนติดขนมอย่างปริม พลางคิดหาวิธีที่จะทำให้คุณน้าคนสวยของตนติดอย่างอื่นแทนขนมแน่นอนว่าติดเขาคือหนึ่
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-05นภัทรตามรัก 07
ตอนที่ 7หลังจากปลอบให้ใจตนเองสงบได้แล้วปริมก็หอบเอาผ้าปูที่นอน ปลอกหมอน และผ้านวมสีน้ำเงินเข้มที่นภัทรเลือกซื้อมาใหม่ไปอบฆ่าเชื้อที่เครื่องอบผ้าเพราะหากซักตอนนี้กว่าจะได้ปูก็คงเป็นช่วงค่ำและอาจทำให้ชายหนุ่มไม่มีที่นอนได้หากฝนตก เธอจึงตัดสินใจซักแห้งและฆ่าเชื้อเครื่องนอนของร่างสูงเท่านั้นมือเรียวดึงเครื่องนอนครบชุดออกมาจากเครื่องอบแล้วยัดเอาผ้านวมผืนนิ่มเข้าไปอบต่ออย่าไม่รีรอ ก่อนหอบเอาเครื่องนอนที่อบเสร็จแล้วขึ้นมาแนบอกแล้วเดินตรงไปยังห้องนอนของชายหนุ่มปริมจัดแจงโยนเครื่องนอนในอ้อมแขนลงที่โซฟาเบดในห้องแล้วเลือกหยิบเอาผ้าปูที่นอนขึ้นสะบัด เพื่อที่จะให้มันปูได้ง่ายขึ้นแต่ในขณะที่กำลังจะจับมุมผ้าอยู่นั้น กลิ่นโคโลญจน์อันแสนคุ้นเคยก็ลอยฟุ้งกระทบกับโสตประสาทพร้อมกับฝ่ามือหนาที่พาดผ่านมากุมทับมือเธอจากทางด้านหลังความใกล้ชิดที่มากเกินไปจนไม่เหมาะสมกับสถานะของเธอ รวมทั้งศีลธรรมในใจเรียกร้องให้ปริมผินหน้าไปหวังจะต่อว่าคนที่ทำรุ่มร่ามกับเธอให้เข็ดหลาบทว่าปลายจมูกที่สัมผัสกับแก้มเนียนของนภัทรพาให้เจ้าของร่างเพรียวตกใจจนเสียหลักล้มลงกับเตียง แต่ปฏิกิริยาของคนจะล้มที่มักจะดึงเอาคนใกล้ตัวลงมา
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-05นภัทรตามรัก 08
ตอนที่ 8หลังทานอาหารด้วยกันเสร็จเรียบร้อยปริมก็รวบจานชามเตรียมจะไปล้างทำความสะอาดตอบแทนคนที่ลงมือทำอาหารวันนี้ให้เธอแต่กลับถูกนภัทรเอ่ยห้ามไว้ก่อน“เดี๋ยวผมล้างเองครับ” “ไม่เป็นไร เธอเป็นคนทำอาหารแล้วนี่ ให้น้าทำเถอะ” เจ้าของมือหนาไม่ฟังคำค้านพร้อมกับเอื้อมมือไปดึงเอาจานชามที่ทานเสร็จแล้วออกจากมือบางแต่ปริมไม่ยอมปล่อยทั้งยังขืนแรงของชายหนุ่มไว้จนเส้นเลือดขึ้นที่หลังมือขาว“น้าครับ” “ขอร้องให้น้าทำเถอะ น้าต้องเป็นคนดูแลเราสิ ไม่ใช่เราดูแลน้า อีกอย่างแม่เราจ้างน้ามาดูแลเรานะ ควรเป็นน้าไหมที่ต้องเลี้ยงเราไม่ใช่เรามาเลี้ยงน้าแบบนี้” ปริมเอ่ยบอกร่างสูงไปตามเพราะตอนนี้เธอรู้แล้วว่าต่อให้เธอบอกว่าโดนจ้างนภัทรก็ไม่มีทางไปแน่นอน ด้วยท่าทีที่ดูติดเธอตั้งแต่วันแรกที่เจอ ต่อให้เธอบอกไปว่าถูกจ้างวานชายหนุ่มก็คงไม่งอแง“แต่ยังไงผมก็อยากทำให้ครับ นะครับ ให้ผมทำเถอะ” ไหนแพรไหมว่าไม่ดื้อไง...ที่เธอเจออยู่ตอนนี้ นี่ ดื้อตาใสชัด ๆ“ต่อให้น้าโดนจ้างมาดูแลผม ผมก็อยากทำให้น้าอยู่ดี” “แล้วจะให้น้าบอกแม่เธอว่าอะไร” “แม่เขาไม่ได้หวังให้น้าดูแลผมเหมือนเด็กหรอกครับ แม่แค่อยากให้มีคนอยู่เป็นเพ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-05นภัทรตามรัก 09
ตอนที่ 9นภัทรกำลังกลัว....ปกติเขาเป็นคนไม่ค่อยกลัวอะไรมากเท่าไร แต่ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์เลวร้ายในวัยเด็ก ก็เกิดเป็นบาดและความกลัวหยั่งรากลึกในจิตใจบรรยากาศในยามค่ำคืนของลานหน้าคณะบริหารธุรกิจดูวังเวงลงไปถนัดตาเมื่อไร้ทั้งแสงทินกรและเหล่านักศึกษาที่มักจะรวมกลุ่มรวมตัวกันนั่งทำกิจกรรมในยามค่ำในยามปกติทั่วทั้งลานหน้าคณะนี่จะเต็มไปด้วยนักศึกษาที่จับกลุ่มรวมตัวนั่งทำงานด้วยกันจนค่ำมืดพร้อมแสงไฟสลัว ๆ ของไฟริงทางที่ทางมหาวิทยาลัยจัดตั้งไว้แต่เหมือนโชคของนภัทรในวันนี้จะไม่ดีนักเพราะนอกจากจะไร้ซึ่งเหล่าเพื่อนร่วมคณะแล้วไฟทางริมถนนก็เกิดช็อตติดดับ ๆ ตั้งแต่เวลาหกโมงเย็นย่ำแย่ยิ่งกว่านั้นคือตัวเขาที่สะเพร่าลืมขอคอนแทกต์ปีย์วราน้าสาวคนสวยของตนเอาไว้ ครั้นจะติดต่อมารดาก็กลัวว่าฝ่ายนั้นจะโทรไปโวยวายคุณคนสวยจนเขาต้องกลับบ้านไปอยู่กับสาวใช้และพ่อบ้านที่ชอบทำหน้าตายก้มตัวให้เขาตลอดเวลาคนพวกนั้นไม่มีทางใส่ใจเขาเหมือนปีย์วราและแพรไหมและไม่มีทางรักเขาผู้ที่ทำให้นายหญิงคนแรกของบ้านต้องตายคนนี้ได้ลงเหมือนธนิน...การตายของมารดาผู้ให้กำเนิดเป็นเรื่องสะเทือนใจของใครหลายคนไม่เว้นแม้แต่ตัวเขาที่
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-05
บทล่าสุด
นภัทรตามรัก 12
ตอนที่ 12แท็บเล็ตเครื่องหรูถูกหยิบออกมาจากห้อง ก่อนที่มือเรียวจะกดเข้าโพรแกรมแชตสีเขียวอ่อนเพื่อกดโทรออกผ่านเครือข่ายอินเทอร์เน็ตเสียงรอสายประจำโพรแกรมดังขึ้นอยู่สองสามครั้ง ก่อนที่ปลาสายจะกดรับ“ยัยแพร ว่ามาเลยฉันพร้อมแล้ว” [ครับ?] น้ำเสียงนุ่มที่คล้ายกับชายหนุ่มร่วมห้องของเธอดังขึ้นมาจากปลายสาย ทำเอาคนที่หั่นสเต๊กทานอยู่เกือบจะพ่นออกมา ถ้าไม่ติดว่ามันราคาแพงเท่าราคาหนังสือเธอ 1 เล่ม“แคก ๆ คุณ...คุณธนิน...” [สวัสดีครับ คุณปริม ผมได้ยินเรื่องคุณจากแพรไหมมาเยอะเลย – เดี๋ยวสิคะพี่ พี่มารับโทรศัพท์แพรแบบนี้ถ้าแพรซ่อนกิ๊กไว้ แพรไม่โดนลงโทษเหรอคะ] ซ่อนกิ๊ก? ...อ่าคงเป็นมุกตลกของยัยแพรละมั่ง...[หื้ม เธอบอกว่าจะซ่อนกิ๊กต่อหน้าพี่แบบนี้ไม่อยากคุยกับเพื่อนดี ๆ แล้วแหละ ป่ะ กลับห้อง] [ตอนนี้เราก็อยู่ห้องนะคะ แต่หยุดค่ะ ขอแพรคุยธุระก่อน – ครับ คนสวย มีอะไรเรียกนะ พี่อยู่ห้องข้าง ๆ] [ ค่าา โทษนะจ๊ะปริม พี่ธนินน่ะ เราไปอาบน้ำแล้วฝากเขารับโทรศัพท์น่ะ เผื่อเธอหรือคู่ค้าโทรมาก็ให้เขารับได้เลย เอ...ก่อนหน้านี้เราคุยกันถึงไหนนะ...] “เรื่องนภัทรจ้ะ” [อ่าใช่ คือปริมเรื่องมันเป็นแบ
นภัทรตามรัก 11
ตอนที่ 11เปลือกตาสีมุกลืมขึ้นในความมืด ลูกแก๊สใสสีน้ำตาลเข้มสดสวยไหวระริกสอดรับกับอัตราการเต้นของหัวใจที่ดังจนในหูของเธออื้ออึงไปด้วยเสียงตุบ ๆร่างเพรียวยันตัวลุกขึ้นนั่งเหม่อมองหน้าต่างในห้องนอนของตนเอง นิ้วเรียวยกขึ้นลูบริมฝีปากที่โดนฉกชิมไปเมื่อครู่อย่างเหม่อลอยความจริงคือตื่นตั้งแต่นภัทรอุ้มเธอขึ้นจากโซฟา แต่ที่ไม่ลืมตามาเพราะกลัวว่าชายหนุ่มจะตกใจจนปล่อยเธอลง เหมือนที่เคยเผลอปล่อยมีดหั่นสเต๊กในร้านโปรดของเธอวันก่อนก็เท่านั้นแต่เธอไม่คิดว่าสิ่งที่ตามมาหลังจากการพาเธอมาส่งเข้านอน จะเป็นจูบที่หวานล้นเฉกเช่นเมื่อครู่“เฮ้อออ” เสียงถอนหายใจดังขึ้นเบา ๆ จากความมืด ด้วยตั้งแต่นภัทรออกไปจนถึงตอนนี้ เธอพยายามใช้ความคิดเค้นตรรกะ และเหตุผลทุกอย่างออกมาจากการแก้ต่างการกระทำเมื่อครู่ของนภัทร แต่ก็ไม่มีอะไรให้เหตุผลได้ดีไปกว่าข้อที่ว่า...นภัทรแอบชอบเธอปริมไม่รู้ว่าชายหนุ่มรู้สึกแบบนี้ตั้งแต่เมื่อใดและตอนไหน แต่จากอากัปกิริยาก็คงนานพอดู...ที่น่าแปลกคือ เธอเพิ่งเจอเขาได้ไม่ถึงสามวันแต่เจ้าตัวกลับมาชอบพอเธอได้มันไม่มีเหตุผลอื่นนอกเสียจากว่าเธอและเขาเคยเจอกันมาก่อน อาจจะเคยมีโมเมน
นภัทรตามรัก 10
ตอนที่ 10ร่างเพรียวของนักเขียนสาวเดินไปเดินมาอยู่ในห้องครัว จากเตาร้อนไปเขียง จากเขียงไปเตาร้อน สลับไปมา ก่อนจะออกมาเป็นเมนูง่าย ๆ อย่างแกงจืดไข่น้ำ ใส่สาหร่าย หมูเปรี้ยวหวานสูตรของเธอ และ ผัดผัก เมื่อทำทุกอย่างเรียบร้อยปริมก็จัดวางทุกอย่างลงบนโต๊ะข้าวสวยร้อน ๆ ตักใส่จานเปล่าสองใบ ก่อนจะถูกยกไปไว้บนโต๊ะทานข้าว ร่างเพรียวของคนรังสรรค์อาหารค่ำในวันนี้เดินถอยหลังมาดูความเรียบร้อยก่อนจะรีบหันกลับไปทำลายความวุ่นวายที่เธอละเลงไว้เมื่อครู่จนสะอาดกริบ กันไม่ให้คนรักความสะอาดอีกคนในบ้านออกมาเจอโดยไม่รู้เลยว่านภัทรแอบยืนดูจากห้องนอนตั้งแต่ต้น ชายหนุ่มที่ออกมาหวังจะทำอาหารเย็นรอคุณน้าคนสวยก็ต้องมาเจอกับภาพความวุ่นวายที่ร่างเพรียวละเลงไว้ตอนแรกเขาจะเข้าไปช่วยแต่ถือเป็นการลงโทษกลาย ๆ จากการที่ลืมไปรับเขาวันนี้ ชายหนุ่มเลยเลือกที่จะยืนดูเฉย ๆเขาไม่โกรธแล้วน่ะใช่ แต่ในใจลึก ๆ ก็ยังอยากเอาคืนคนขี้ลืมอยู่บ้าง เหมือนที่เคยแกล้งแม่บุญธรรมตนเองผ่านบิดา ทำเอาหญิงสาวที่บ้างานเหมือนคุณน้าคนสวยคนนี้ไม่ได้ไปทำงานอยู่หลายวัน...ในใจเขาก็อยากทำแบบนั้นบ้าง แต่ก็ไม่ได้ เพราะสถานะของเขากับปริมไม่เหมือนขอ
นภัทรตามรัก 09
ตอนที่ 9นภัทรกำลังกลัว....ปกติเขาเป็นคนไม่ค่อยกลัวอะไรมากเท่าไร แต่ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์เลวร้ายในวัยเด็ก ก็เกิดเป็นบาดและความกลัวหยั่งรากลึกในจิตใจบรรยากาศในยามค่ำคืนของลานหน้าคณะบริหารธุรกิจดูวังเวงลงไปถนัดตาเมื่อไร้ทั้งแสงทินกรและเหล่านักศึกษาที่มักจะรวมกลุ่มรวมตัวกันนั่งทำกิจกรรมในยามค่ำในยามปกติทั่วทั้งลานหน้าคณะนี่จะเต็มไปด้วยนักศึกษาที่จับกลุ่มรวมตัวนั่งทำงานด้วยกันจนค่ำมืดพร้อมแสงไฟสลัว ๆ ของไฟริงทางที่ทางมหาวิทยาลัยจัดตั้งไว้แต่เหมือนโชคของนภัทรในวันนี้จะไม่ดีนักเพราะนอกจากจะไร้ซึ่งเหล่าเพื่อนร่วมคณะแล้วไฟทางริมถนนก็เกิดช็อตติดดับ ๆ ตั้งแต่เวลาหกโมงเย็นย่ำแย่ยิ่งกว่านั้นคือตัวเขาที่สะเพร่าลืมขอคอนแทกต์ปีย์วราน้าสาวคนสวยของตนเอาไว้ ครั้นจะติดต่อมารดาก็กลัวว่าฝ่ายนั้นจะโทรไปโวยวายคุณคนสวยจนเขาต้องกลับบ้านไปอยู่กับสาวใช้และพ่อบ้านที่ชอบทำหน้าตายก้มตัวให้เขาตลอดเวลาคนพวกนั้นไม่มีทางใส่ใจเขาเหมือนปีย์วราและแพรไหมและไม่มีทางรักเขาผู้ที่ทำให้นายหญิงคนแรกของบ้านต้องตายคนนี้ได้ลงเหมือนธนิน...การตายของมารดาผู้ให้กำเนิดเป็นเรื่องสะเทือนใจของใครหลายคนไม่เว้นแม้แต่ตัวเขาที่
นภัทรตามรัก 08
ตอนที่ 8หลังทานอาหารด้วยกันเสร็จเรียบร้อยปริมก็รวบจานชามเตรียมจะไปล้างทำความสะอาดตอบแทนคนที่ลงมือทำอาหารวันนี้ให้เธอแต่กลับถูกนภัทรเอ่ยห้ามไว้ก่อน“เดี๋ยวผมล้างเองครับ” “ไม่เป็นไร เธอเป็นคนทำอาหารแล้วนี่ ให้น้าทำเถอะ” เจ้าของมือหนาไม่ฟังคำค้านพร้อมกับเอื้อมมือไปดึงเอาจานชามที่ทานเสร็จแล้วออกจากมือบางแต่ปริมไม่ยอมปล่อยทั้งยังขืนแรงของชายหนุ่มไว้จนเส้นเลือดขึ้นที่หลังมือขาว“น้าครับ” “ขอร้องให้น้าทำเถอะ น้าต้องเป็นคนดูแลเราสิ ไม่ใช่เราดูแลน้า อีกอย่างแม่เราจ้างน้ามาดูแลเรานะ ควรเป็นน้าไหมที่ต้องเลี้ยงเราไม่ใช่เรามาเลี้ยงน้าแบบนี้” ปริมเอ่ยบอกร่างสูงไปตามเพราะตอนนี้เธอรู้แล้วว่าต่อให้เธอบอกว่าโดนจ้างนภัทรก็ไม่มีทางไปแน่นอน ด้วยท่าทีที่ดูติดเธอตั้งแต่วันแรกที่เจอ ต่อให้เธอบอกไปว่าถูกจ้างวานชายหนุ่มก็คงไม่งอแง“แต่ยังไงผมก็อยากทำให้ครับ นะครับ ให้ผมทำเถอะ” ไหนแพรไหมว่าไม่ดื้อไง...ที่เธอเจออยู่ตอนนี้ นี่ ดื้อตาใสชัด ๆ“ต่อให้น้าโดนจ้างมาดูแลผม ผมก็อยากทำให้น้าอยู่ดี” “แล้วจะให้น้าบอกแม่เธอว่าอะไร” “แม่เขาไม่ได้หวังให้น้าดูแลผมเหมือนเด็กหรอกครับ แม่แค่อยากให้มีคนอยู่เป็นเพ
นภัทรตามรัก 07
ตอนที่ 7หลังจากปลอบให้ใจตนเองสงบได้แล้วปริมก็หอบเอาผ้าปูที่นอน ปลอกหมอน และผ้านวมสีน้ำเงินเข้มที่นภัทรเลือกซื้อมาใหม่ไปอบฆ่าเชื้อที่เครื่องอบผ้าเพราะหากซักตอนนี้กว่าจะได้ปูก็คงเป็นช่วงค่ำและอาจทำให้ชายหนุ่มไม่มีที่นอนได้หากฝนตก เธอจึงตัดสินใจซักแห้งและฆ่าเชื้อเครื่องนอนของร่างสูงเท่านั้นมือเรียวดึงเครื่องนอนครบชุดออกมาจากเครื่องอบแล้วยัดเอาผ้านวมผืนนิ่มเข้าไปอบต่ออย่าไม่รีรอ ก่อนหอบเอาเครื่องนอนที่อบเสร็จแล้วขึ้นมาแนบอกแล้วเดินตรงไปยังห้องนอนของชายหนุ่มปริมจัดแจงโยนเครื่องนอนในอ้อมแขนลงที่โซฟาเบดในห้องแล้วเลือกหยิบเอาผ้าปูที่นอนขึ้นสะบัด เพื่อที่จะให้มันปูได้ง่ายขึ้นแต่ในขณะที่กำลังจะจับมุมผ้าอยู่นั้น กลิ่นโคโลญจน์อันแสนคุ้นเคยก็ลอยฟุ้งกระทบกับโสตประสาทพร้อมกับฝ่ามือหนาที่พาดผ่านมากุมทับมือเธอจากทางด้านหลังความใกล้ชิดที่มากเกินไปจนไม่เหมาะสมกับสถานะของเธอ รวมทั้งศีลธรรมในใจเรียกร้องให้ปริมผินหน้าไปหวังจะต่อว่าคนที่ทำรุ่มร่ามกับเธอให้เข็ดหลาบทว่าปลายจมูกที่สัมผัสกับแก้มเนียนของนภัทรพาให้เจ้าของร่างเพรียวตกใจจนเสียหลักล้มลงกับเตียง แต่ปฏิกิริยาของคนจะล้มที่มักจะดึงเอาคนใกล้ตัวลงมา
นภัทรตามรัก 06
ตอนที่ 6เสียงประกาศตามสายไม่สามารถหยุดปริมและนภัทรที่กำลังถกเถียงเรื่องขนมและบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปได้พวกเขาเถียงกันมานานตั้งแต่เริ่มเข้ามาซื้อของเพราะทันทีที่เข้ามาในร้านปริมก็เดินตรงไปหยิบคว้าขนม น้ำอัด และ บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปทันทีด้วยความเคยชิน เพราะทานแต่ของพวกนี้แต่นภัทรมาห้ามไว้ทั้งยังบอกว่ามันไม่ดีต่อสุขภาพและหยิบคืนชั้นวางของโดยไม่สนใจคำห้ามของปริม“ภัทร...” “มันไม่ดีต่อสุขภาพนะครับ” “งั้นแค่ขนมข้าวอบ กาแฟ กับลูกอม ได้ไหม” “กาแฟทานเยอะก็ทำลายสุขภาพนะครับ” “แต่มันเป็นกาแฟดำ...” ร่างสูงโปร่งที่เป็นคนคุมรถเข็นแทนคนที่ศักดิ์เป็นน้า หมุนกายกลับมามองแพ็กกาแฟในมือของหญิงสาวก่อนจะเลือกหยิบเอายี่ห้อเดียวกันแต่เป็นแบบที่มีเพียงเมล็ดกาแฟมาใส่รถเข็นแทน“แบบนี้มันถูกกว่า น้าทานได้ไหม” “อืม ได้ๆ งั้นไปเลือกของสดกัน” ร่างเพรียวพยักหน้ารัว ๆ ก่อนจะเอาลูกอมและขนมข้าวอบที่เธอชอบใส่รถเข็นอย่างรวดเร็วไม่เปิดโอกาสให้นภัทรเอ่ยห้ามใด ๆ อีกชายหนุ่มที่เป็นคนเข็นรถเข็นส่ายหัวเบา ๆ แต่ก็ยอมแพ้ให้กับคนติดขนมอย่างปริม พลางคิดหาวิธีที่จะทำให้คุณน้าคนสวยของตนติดอย่างอื่นแทนขนมแน่นอนว่าติดเขาคือหนึ่
นภัทรตามรัก 05
ตอนที่ 5 เสียงเปียโนและเสียงพูดคุยเบา ๆ ของแขกที่ดังขึ้นมาบนชั้นสองของร้านอาหารที่มีเมนคอร์สเป็นเนื้อสเต๊กชั้นดียังคงความเพลิดเพลินให้นักเขียนมีชื่ออย่างปีย์วราได้ไม่จบสิ้น เธอชอบบรรยากาศยามเที่ยงของร้านโปรดที่มักมีผู้คนแวะเวียนกันเข้ามาแลกเปลี่ยนสิ่งต่าง ๆ ในชีวิตของกันและแบบนี้ หากเป็นยามปกติเธอคงหยิบสมุดขึ้นมาจดบรรยากาศพวกนี้เก็บไปใช้ในงานของเธออย่างที่ชอบทำ แต่เพราะเวลานี้เธอมีคนอื่นอยู่ด้วย การจะจมลงในงานที่ต้องใช้ทั้งเวลา แรงกาย และมันสมองเพื่อนรังสรรค์มันขึ้นมาเห็นทีจะไม่เหมาะ อีกอย่างคือเธอเกรงใจนภัทรที่กำลังทานอาหารไปเหลือบมองเธอไป สลับกับมองโทรศัพท์ไปพลางมาตั้งแต่อาหารจานหลักถูกยกขึ้นเสิร์ฟ ใช่ เธอรู้ตัวว่าถูกชายหนุ่มจดจ้องแต่ในเมื่อแววตาราวกับสุนัขมองเจ้าของของนภัทรไม่ได้ทำให้เธออึดอัดเช่นนั้นเธอจะปล่อยมันผ่านไปและปล่อยให้ชายหนุ่มในความดูแลเมียงมองเธอให้เปรมปรี่ ดวงตาสีน้ำตาลกลมโตงดงามมองพนักงานและแขกในร้านทานอาหารไปพูดกันไปอย่างเพลิดเพลินและเมื่อใบหน้าของบริกรประจำโต๊ะโผล่เข้ามาในครรลองสายตาคำถามที่เธอยังไม่ได้รับคำตอบก็ย้อนกลับมาอีกครั้ง คำถามเกี่ยวกับประโยคที่ว่า
นภัทรตามรัก 04
ตอนที่ 4Rrrr Rrrrแรงสั่นแจ้งเตือนหมดเวลาสามชั่วโมงของนาฬิกาปลุกที่เธอตั้งไว้เรียกสติปริมให้หลุดจากภวังค์ยามเขียนนิยามและกลับมายังโลกความจริงเป็นเรื่องปกติของเธอที่ต้องทำแบบนี้เพราะเคยเขียนจนภวังค์หลุดไปในงานจนลืมทานข้าวและพักผ่อน เธอเคยมาราธอนเขียนนานกว่า 6 ชั่วโมงโดยไม่พักทานน้ำและทานข้าววนเวียนจนจบปิดเล่ม สุดท้ายก็ไปจบที่ต้องนอนโรงพยาบาลทั้งเดือนและทั้งเดือนนั้นเธอเลยได้นอนโรงพยาบาล งานไม่ได้ทำ ต้องอยู่ในความดูแลของแพทย์ตลอดเวลาเพราะร่างกายอ่อนแอมากจนเกือบไม่รอดเพื่อนของเธอที่เป็นหมอเลยแนะนำว่าให้เธอตั้งเวลาปลุกเอาไว้ที่ 2-3 ชั่วโมงเพื่อเตือนให้ตัวเองพักและออกจากภวังค์บ้าง เพื่อให้สมองของเธอได้พักผ่อนและปล่อยให้กล้ามเนื้อผ่อนคลายลง หากกลัวพักเพลินให้ตั้งนาฬิกาเอาไว้ที่ 30 นาที หรือ 1 ชั่วโมง แล้วแต่ตัวเธอแต่ไม่ควรพักต่ำกว่า 20 นาทีเป็นเหตุให้เธอต้องตั้งนาฬิกาเอาไว้ตลอดเวลาและพักตามนั้นเป๊ะ ๆ เพื่อกันไม่ให้ตัวเองต้องนอนโรงพยาบาลนาน ๆ อีก“เฮ้อออ อย่างน้อยก็ได้ 2 ตอนตามเป้าก็ยังดี สปีดยังไม่ตกล่ะนะ” ร่างเพรียวลุกขึ้นยืดเส้นยืดสายก่อนจะเดินไปทิ้งตัวลงนอนกับโซฟาเบดจนเกิดเสียงดับต
