บทที่ 17 ปากร้ายแต่ใจดี

ราชสีห์ที่เลิกเล่นน้ำทะเล เขาขึ้นมาอาบน้ำเสร็จเรียบร้อย       ส่วนนางมะลิก็เพิ่งอาบเสร็จตามเขามา สภาพของนางมะลิที่เล่นน้ำทะเลมาทั้งวัน เขาเห็นก็อดขำไม่ได้ ราชสีห์เห็นนางมะลิตอนนี้ที่กำลังนั่งหน้ากระจก ทำท่าทางเหมือนกำลังจะเป่าผม เขาจึงมีความอยากรู้อยากเห็นราชสีห์อยากจะลองเป่าผมให้กับนางมะลิดู

"นางมะลิมึงทำอะไรน่ะ"

"มะลิเล่นน้ำทะเลมาหัวเปียกเพิ่งสระผม จะต้องใช้ไดร์เป่าผมเป่าผมให้แห้งจ๊ะ นายหัว เดี๋ยวหัวเหม็น"

"ขอกูลองทำได้ไหม"

"เออจะดีหรอจ๊ะ นายหัวทำเป็นเหรอจ๊ะ"

               "มึงก็สอนกูสิมันจะไปยากอะไร"

“ได้จ้ะ มันมีลมร้อนกับลมเย็นนะจ๊ะ นายหัวค่อย ๆ เป่าลมร้อนอย่าจ่อมาที่หัวตรง ๆ นะจ๊ะ เดี๋ยวหัวมะลิจะไหม้ แล้วหลังจากนั้นพอผมเริ่มแห้งเข้าที่ ก็ใช้ลมเย็นในการเป่าอีกทีจ้ะ"

"เออ กูทำได้สบายมากมึงหันหัวมานั่งนิ่งๆ"

ราชสีห์เดินไปรับไดร์เป่าผมจากมือของนางมะลิมา ราชสีห์คิดว่ามันก็คงทำง่ายแต่จริง ๆ มันทำยากมาก สำหรับผู้ชายอย่างเขา และผมนางมะลิก็ยาวจนถึงเอว แต่เขาในเมื่อรับปากแล้ว ก็ทำให้นางมะลิจนเสร็จสรรพ      ราชสีห์คิดว่านางมะลิเป็นเด็กที่น่ารักสำหรับเขาเสมอ ในตอนนี้มันค่อนข้างเชื่อฟังเขาและไม่เคยแย้งในสิ่งที่เขาต้องการเลยสักครั้งนึง เขาจึงเอ็นดูมันมากขึ้น

"นายหัวจ๋า มีอะไรให้มะลิจะต้องทำไหมจ๊ะ"

"มึงมีอะไรล่ะ"

"มะลิอยากจะนอนสักหน่อยได้ไหมจ๊ะ"

"กูไม่มีอะไรให้มึงทำหรอกมึงไปนอนเถอะ"

"เดี๋ยวตอนเย็นกูจะพามึงออกไปหาอะไรกิน เราพักคืนนี้อีกคืนพรุ่งนี้กูจะพามึงกลับสวนทุเรียน"

"ขอบคุณนะจ๊ะนายหัว สำหรับวันนี้และสำหรับทุกอย่างที่            นายหัวมอบให้ นายหัวเป็นทุกอย่างสำหรับมะลิจริง ๆ นะจ๊ะ"

ราชสีห์ที่ได้ยินคำพูดซื่อบื้อ ของนางมะลิ แต่มันช่างกินใจเขาเหลือเกิน  นางมะลิที่พูดจาออดอ้อนแบบนี้ประจำของมัน แต่ตอนนี้มันช่างทำให้เขาหวั่นไหวกับคำพูดเด็ก ๆ ของนางเด็กมะลิ เขาจะทำยังไงกับความรู้สึกนี้ดีเขาครุ่นคิดกับตัวเอง ที่หันไปมองนางมะลิ ที่กำลังล้มตัวนอน ราชสีห์คิดว่าเขาในวัย 42 กะรัต มันช่างแตกต่างทางด้านอายุกับนางมะลิเหลือเกิน ที่พึ่งจะ 20ปีเข้า 21 ปี เท่านั้น สายตาของเขาจ้องมองไปที่นางมะลิ ราวกับมีคำถามในหัวมากมาย แต่เขาก็ต้องปล่อยไปตามธรรมชาติ เพราะเขาคิดว่าเขาเองไม่เคยคิดจะมีภรรยาใหม่ นอกจากน้ำแตกแล้วแยกทางดังที่ทำเคยมา   ราชสีห์ลุกขึ้นเต็มความสูงเอนกายขึ้นเตียงอย่างแผ่วเบา เพราะกลัวนางมะลิจะตื่น เขากอดเอวคอดกิ่วของนางมะลิ หลับไปด้วยกันทั้งคู่

ผ่านมาจวบจนเวลาเย็นประมาณ 4 โมงกว่า ๆ ราชสีห์ที่รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาก่อนนางมะลิ เขาสัมผัสได้ว่านางมะลิตัวร้อนรุม ๆ เหมือนจะเป็นไข้    ราชสีห์รีบลุกพรวดลงจากเตียง แล้วไปเตรียมน้ำสำหรับเช็ดตัวให้กับนางมะลิดูทรง แล้วน่าจะไข้กินจริง ๆ เพราะวันนี้เขาพานางมะลิเล่นน้ำตากแดดตั้งแต่เช้าจนเที่ยง กว่านางมะลิจะขึ้นก็ดื้อไม่ยอมขึ้นจากน้ำ แต่เขาก็ไม่คิดว่ามันจะกระหม่อมบางขนาดนี้ ราชสีห์ใช้ผ้าขนหนูผืนขนาดเล็กของบังกะโล เอาน้ำใส่ถ้วยใบขนาดกลางมาวางตรงหัวเตียง แล้วค่อยๆไล่เช็ดตั้งแต่หน้าส่วนต่าง ๆ ของร่างกายไปจนปลายเท้า มะลิที่สลึมสลือ รู้ตัวลืมตาจ้องมองมาทางราชสีห์ ราวกับเป็นคำถาม แต่ตอนนี้เธอรู้สึกปวดหัวปวดตัวมาก เธอได้แต่นอนงัวเงียขี้ตา ปล่อยให้ราชสีห์เช็ดตัวให้เธอราวกับเด็ก

"ตื่นแล้วหรือไงมึงเดี๋ยวลุกมากินข้าวกินยา"

"มะลิปวดหัวมากเลยจ้ะนายหัวจ๋า'

"ก็มึงเป็นไข้ตัวร้อนจี๋ ลำบากกูต้องมานั่งหาผ้าเช็ดตัวให้มึงหายาให้มึงกินอีกเนี่ย"

"มะลิขอบคุณนะจ๊ะ แต่ตอนนี้มะลิไม่ไหวแล้ว ปวดหัวมากเลย"

“ตื่นมาก็ออดอ้อนกูเลยนะ กลัวกูไม่หลงมือไงฮึ กูสั่งข้าวต้มมาให้มึงแล้วเดี๋ยวมึงลุกไปกินข้าว ลุกไหวหรือเปล่า"

"ลุกไหวสิจ๊ะ สบายมากนายหัวไม่ต้องเป็นห่วงมะลินะจ๊ะแค่นี้มะลิก็เกรงใจนายหัวมากแล้วจ้า"

มะลิที่ทำตัวอวดเก่ง เธอรีบยืนและก้าวลงเตียงอย่างรวดเร็ว โดยไม่ดูสภาพร่างกายที่อ่อนแอของเธอ เพราะพิษไข้ทำให้เธอเซถลาแทบล้มลงพื้น ราชสีห์ที่เห็นอย่างนั้น เขาพุ่งตัวไปรับนางมะลิทันที เพราะกลัวหัวจะฟาดพื้น เขาส่งสายตาดุ ๆ มาที่นางมะลิที่ทำอวดเก่งว่าตัวเองไหว

"ไหนมึงบอกมึงไหวไง อวดเก่งจริง ๆ ถ้ามึงล้มหัวฟาดพื้นมาพิการนอนติดเตียง ไม่เป็นภาระกูไปตลอดชีวิตหรือไง"

"โถ่ นายหัวมะลิขอโทษจ้ะมะลิก็คิดแล้วว่ามะลิไหว"

"มึงนี่มันน่าตี โตจนป่านนี้แล้วดื้อจริง ๆ เลยนางมะลิ"

"มะลิไม่ได้ดื้อสักหน่อยนะจ๊ะ นายหัวปล่อยมะลินั่งลง เตียงก่อนดีไหมจ๊ะเดี๋ยวจะติดไข้จากมะลิเอา"

"กูไม่ได้กระหม่อมบางเหมือนมึงนะ นางมะลิรอกูอยู่ที่เตียงนี่แหละเดี๋ยวกูไปเอาข้าวมาให้"

ราชสีห์ปากก็บ่นกนด่านางมะลิไม่ขาดสาย แต่การกระทำที่ห่วงใยและตรงข้ามกับคำพูดทุกอย่าง ทำให้นางมะลิมองนายหัวราชสีห์เปลี่ยนไป         นางมะลิรู้สึกว่านายหัวราชสีห์ของเธอใจดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนเป็นสิบเท่า      ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงโดนดุหนักกว่านี้แน่นอน

ราชสีห์ที่เดินกลับมาพร้อมกับข้าวต้มร้อน ๆ และยาในมือเขายื่นให้นางมะลิกินและนั่งดูมันกินข้าวต้มจนหมดถ้วยเขารอเก็บถ้วยข้าวต้มให้กับนางมะลิ

"เอากินหมดแล้วก็เอาถ้วยข้าวมาให้กูแล้วก็กินยาซะด้วยนี่ยากินน้ำตามเยอะๆ"

"ไม่เป็นไรจ้ะนายหัว เดี๋ยวมะลิจัดการเอง ถ้วยข้าวต้มแค่นี้เดี๋ยวมะลิล้างเองนะจ๊ะ"

"ไม่เป็นไรหรอก แค่ถ้วยใบเดียวกูล้างได้ มึงดูแลตัวเองให้ดีก่อนเดี๋ยวกูพามึงกลับไปสวน คนอื่นเขาจะหาว่ากูเอามึงมาทรมานจนป่วย"

"นายหัวก็พูดไปเรื่อยใครจะกล้าพูดแบบนั้นจ๊ะ"

"เอาเร็ว ๆ อย่าพูดมากกินยา เดี๋ยวกูเอาถ้วยไปล้างเก็บก่อน    กินยาเสร็จมึงก็นอนพักเปิดดูทีวีก็เปิดได้"

"ขอบคุณนะจ๊ะ นายหัว"

ราชสีห์ที่ไม่เคยต้องมานั่งห่วงใยใครมาก่อน เขาเดินเอาถ้วยข้าวต้มของนางมะลิไปล้างคว่ำเก็บจนเรียบร้อย แล้วเดินกลับเข้ามาในห้องนอน       มาดูว่านางมะลิทำอะไรอยู่ เขาเห็นนางมะลิหยิบมือถือที่เขาให้แกะกล่องออกมาดู ตั้งแต่เล็กยันโตนางมะลิไม่เคยมีมือถือเป็นของตัวเองเลยสักเครื่องนึง เขาเองก็ไม่เคยใส่ใจที่จะซื้อให้ เวลามันจะค้นหาข้อมูลเวลาทำรายงานมันก็จะมาใช้คอมพิวเตอร์ ในสำนักงานของสวนทุเรียนเป็นประจำเขาจึงมองว่ามันไม่ได้มีความสำคัญอะไร ตั้งแต่เล็กยันโตนางมะลิก็ไปแค่โรงเรียนและบ้านเท่านั้น เขาเดินเข้าไปหานางมะลิเพื่อช่วยนางมะลิใส่ซิมและประกอบชิ้นส่วนต่างๆ

"นายหัวจ๋า ประกอบเสร็จแล้วสวยมากเลยจ้ะ"

"มึงชอบก็ดีแล้วอย่าทำตกแตกล่ะ"

"แต่ว่ามะลิจะโทรหาใครล่ะจ๊ะ"

"กูใส่เบอร์กูลงไปให้แล้ว แล้วอันนี้ก็ไลน์ เอาไว้แชทคุยกับกูเวลาที่มึงอยู่โรงเรียนหรือมหาลัยมีปัญหามึงจะได้โทรหากูได้"

"ขอบคุณนะจ๊ะ นายหัว"

ราชสีห์จ้องมองกลับมาที่นางมะลิที่ตอนนี้ยิ้มแป้นน่ารัก ราชสีห์ที่ตั้งใจจะพานางมะลิไปกินข้าวตอนเย็น กลายเป็นว่าต้องอยู่ที่ห้องดูทีวีกับนางมะลิจนหลับไปจนถึงเช้า