Novels by ิิิิดอกบุหงา-2537

สองร่างที่ยังคงเชื่อมติดกันอยู่ ต่างคนต่างหอบเหนื่อยเพราะเพิ่งผ่านศึกหนักกิจกรรมแสนเร่าร้อนบนเตียงราชสีห์ที่ตอนนี้มีอารมณ์ร้อนแรงขึ้นมาอีกครั้งส่วนร่างบางเธอเพิ่งจะเกร็งกระตุกถึงสวรรค์ยังไม่ทันได้พักหายใจ พ่อหนุ่มราชสีห์วัย 46 กะรัตถอดแท่งเอ็นร้อนที่แข็งโป๊กออกจากรูร่องอวบอ้วนของเธอ"เมียจ๋าเลียให้ผัวหน่อยได้ไหมจ๊ะ""ได้สิจ๊ะ อุบ จ๊วบ จ๊วบ แผล็บๆ""โอว์ ซีด เมียจ๋า เสียวหัวไปหมดแล้ว เมียจ๋าอย่าทรมานผัวเลยนะ ซีด"ราชสีห์ที่โดนเมียป้ายแดงรังแกหยอกล้อกับแท่งเอ็นร้อนของเขา ด้วยการอมจนแทบจะมิดด้าม รูดขึ้นรูดลงพร้อมใช้ลิ้นเล็ก ๆ เลียวนที่หัวแท่งร้อนของเขา ราชสีห์กำลังอยากจะลองทุกส่วนในร่างกายของเมียตัวเล็กของเขา เขาจับเมียตัวเล็กของเขาหันหลังในท่าหมาพร้อมกับกระซิบไปที่ข้างหูข้างกระเส่าเพื่อขอบางอย่างกับเธอ แต่เขาไม่รอให้เธออนุญาตค่อยๆใช้หัวแห้งร้อนๆขยับเข้าไป"กรี๊ด.. อ้าส์ เจ็บ ทำไม่ได้ของผัวใหญ่เกินไปเมียรับไม่ไหวได้โปรดอย่าขยับ เมียเจ็บใจจะขาดแล้ว โอว์ ซีด""ชูว์... ไม่เป็นไรเมีย หัวก็ทรมานไม่แพ้เมีย อ้าส์ ซีดมันเพิ่งเข้าไปได้แค่หัวแน่นมากจะเมียจ๋า..ซีด เสียว"ราชสีห์ที่ตอนนี้ได้ลองประต

หลังจากขอมะลิแต่งงานเมื่อวานที่ผ่านมาเช้าวันนี้ทั้งสองกลายเป็นเจ้าบ่าวเจ้าสาวป้ายแดงโดยการที่ราชสีห์เชิญนายอำเภอและพยานในการจดทะเบียนสมรสมาที่บ้านของเขา มะลิรู้สึกโชคดีที่สุดและดีใจที่สุดที่เธอได้พบเจอผู้ชายที่รักและให้เกียรติเธอมากขนาดนี้ในชีวิตนี้ของเธอก็คงจะมีแต่เขาผู้ชายที่ชื่อราชสีห์"ตอนนี้คุณทั้งสองเป็นสามีกันอย่างถูกต้องตามกฎหมายแล้วนะครับ""ขอบคุณมากครับท่านนายอำเภอ""ส่วนเรื่องทรัพย์สินต่างๆที่คุณราชสีห์ทุกอย่างยกให้เป็นชื่อของคุณมะลิคุณแน่ใจแล้วใช่ไหมครับว่าจะไม่มีปัญหากันภายหลัง""สำหรับผมแล้วตอนนี้ไม่มีอะไรสำคัญในชีวิตไปกว่ามะลิแล้วครับ""ผมขอให้คุณทั้งสองรักกันนานๆหนักนิดเบาหน่อยก็อภัยให้กันนะครับขอให้คุณทั้งสองมีความสุขมากๆผมต้องขอตัวก่อนนะครับ"ราชสีห์ที่ตอนนี้ยกทรัพย์สินทุกอย่างให้เป็นชื่อของมะลิอย่างเป็นทางการไม่ว่าจะเป็นสวนทุเรียนและรีสอร์ทที่ภูเก็ตทุกอย่างถูกโอนย้ายเป็นชื่อของมะลิยกเว้นเงินสดในธนาคารที่เป็นชื่อของเขาอยู่มะลิเองเธอไม่ได้อยากได้ครอบครองทรัพย์สมบัติใดๆของราชสีห์เธอทักท้วงแล้วแต่ราชสีห์ไม่ฟัง"นายหัวจ๊ะนายหัวไม่หน้าโกนกรรมสิทธิ์ต่างๆมาให้มะลิเลยจ้ะแค่น

หลังจากเมื่อคืนที่ผ่านมาทางราชสีห์และนางมะลิได้ตกเป็นของกันและกันอย่างสมบูรณ์แบบราชสีห์จัดการนางมะลิทั้งคืน นางมะลิแทบขาดลงเตียงอย่างไม่ได้พักผ่อนนางมะลิค่อยๆลืมตาขึ้นมาพร้อมกับอาการเจ็บปวดรวดร้าวร่างกายแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆส่วนราชสีห์นั้นเดินลงไปเตรียมข้าวต้มให้นางมะลิอย่างอารมณ์ดีเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ราชสีห์ค่อยๆยกข้าวต้มขึ้นมาบนชั้น 2 ให้กับนางมะลิพร้อมกับยาแก้ปวดแก้อักเสบตามสไตล์ผู้ชายวัย 45 กะรัต"อ่าวมะลิตื่นแล้วหรอจ๊ะที่รัก"มะลิแทบตะลึงงงงวยที่ได้ยินคำสรรพนามที่เปลี่ยนไปของนายหัวที่เรียกเธอว่าที่รักนายหัวเรียกมะลิว่าอะไรนะจ๊ะก็ที่รักยังไงล่ะนายหัวกินยาไม่ได้เขย่าขวดหรือเปล่าจ๊ะก็มะลิเป็นเมียของฉันแล้วนี่เป็นเมียที่ถูกต้องสมบูรณ์แบบตั้งแต่เมื่อคืนแล้วไม่ใช่หรอแต่ว่าฉันเห็นในหัวกับคุณโสภา"แล้วทำไมถึงไม่เข้าไปปลุกฉันหรือรอฟังทุกอย่างจากปากฉันก่อนล่ะ"มะลิตกใจแล้วก็เสียใจมากจ้ะก็เลยวิ่งออกไปแบบไม่มีสติมะลิขอโทษนะจ๊ะไม่เป็นไรหรอกโสภาวางยาในน้ำให้ฉันกินในคืนนั้นแล้วก็พยุงลากฉันมาที่ห้องของเธอจากนั้นก็จัดฉากตามที่เธอเห็นนั่นแหละโอ้โห ยิ่งกว่านางร้ายละครในหนังอีกนะเนี่ยแล้วที่ร

ราชสีห์ค่อยๆใช้ลิ้นสากๆลิ้มไลท์ไปตามจุก 2 เต้าอวบๆใหญ่ๆของนางมะลิราวกับหิวกระหายนางมะลิที่นอนอ้าซ่าอยู่ตรงขอบเตียงตอนนี้ได้แต่ครางกระเส่าราชสีห์ใช้ท่อนเอ็นใหญ่ๆที่ตอนนี้กำลังสัมผัสอยู่ตรงกลางร่องอวบอูมของนางมะลิเขาเสียดสีไปมาให้นางมะลิทรมานราชสีห์ค่อยๆเม้มดูดจุกเต้าใหญ่ๆของนางมะลิไปมาพร้อมทำรอยตามตัวเต็มไปหมด"นายหัวอย่าจ๊ะ พะ พอ แล้วมะลิเสียว..พอแล้วอย่าทำมะลิเลยนะจ๊ะ เมตตามาลีเถอะ ซีด..""จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ"ราชสีห์ที่ได้ยินคำวิงวอนของนางมะลิว่ามันทรมานเสียวซ่านมากแค่ไหนกับสิ่งที่เขามอบให้แต่นี่มันเพิ่งเริ่มต้นเขาจะต้องสั่งสอนนางมะลิให้หลาบจำ มันจะได้ไม่กล้าหนีเขาไปไหนอีก"มึงไม่ต้องอ้อนวอนกูให้เสียปากอีมะลิ""นายหัวจ๋ามะลิขอโทษ อาส์""ตอนนี้คำขอโทษมึงไม่มีความหมายสำหรับกูแต่มึงต้องโดนลงโทษจากกูเท่านั้น"ราชสีห์จัดการยกขามนางมะลิขึ้นเป็นรูปตัว เอ็ม นางมะลิที่นอนอยู่ขอบเตียงทำให้มองเห็นร่องอวบอูมเด่นลอยชัดเจน รูร่องตรงกลางสีแดงชมพูระลึกขอบข้างๆเป็นสีน้ำตาลอ่อนๆตามสไตล์ผู้หญิงผิวเข้มราชสีห์ไม่เคยคิดจะใช้ลิ้นกับนางมะลิเลยสักครั้งแต่ครั้งนี้เขาจะต้องทำทุกอย่าง ราชสีห์ก้มลงไปดูดเม้มตรงกลางร่

เวลาผ่านล่วงเลยมาเกือบ 1 อาทิตย์กว่าๆราชสีห์ที่ไม่เข้าสวนเลยไม่สนใจงานในออฟฟิศวันๆนึงเขาขับรถลงทางใต้ไม่รู้กี่ร้อยกิโลเมตรแต่เขาก็ยังไม่เจอร่างของนางมะลิสักทีไม่เห็นแม้แต่เงา"มะลินี่มึงไปหลบซ่อนอยู่ที่ไหนกันมึงรู้ไหมว่ากูคิดถึงมึงใจจะขาดอยู่แล้ว"ราชสีห์ที่บ่นพึมพำอยู่บนรถคนเดียวเขายังคงให้บรรดาลูกน้องมือดีช่วยออกตามหาอีกแรงหนึ่ง วันนี้ทั้งวันเขาซื้อเพียงกาแฟ 1 แก้วมากินบนรถเหมือนดวงชะตาฟ้าลิขิตขณะที่เขาขับรถไปจวบจนเวลาเกือบ 21:00 น รถของเขาดันจอดเสียอยู่ริมถนนเขาโทรตามช่างให้มาซ่อมให้เขาแต่ก็ยังไม่มีใครมาเพราะห่างไกลจากร้านซ่อมค่อนข้างมากเขาจึงล็อครถและเดินไปตามถนนเผื่อมีบ้านคนให้เขาได้นั่งพัก และแล้วเขาก็เดินไปเรื่อยๆจนไปสะดุดกลับบ้านตาและยายหลังที่นางมะลินั้นได้เข้ามาขอพักอาศัยอยู่เขาจึงเดินตรงเข้าไปที่บ้านหลังนั้นทันทีเนื่องจากมันอยู่ไม่ไกลจากถนนมากนักเขาอยากจะขอเข้าไปนั่งพักและดื่มน้ำสักหน่อยเขารู้สึกเหนื่อยมาก"ตาครับยายครับสวัสดีครับ"ตายายตกใจอีกครั้งเบิกตาโพลงนี่มันวันโลกาวินาศอะไรยายถึงได้มีแต่คนมาเยี่ยมเยียนเราถึงบ้านตอนกินข้าวทุกทียายก็ได้แต่หัวเราะขำๆให้กับสามีตัวเองที

มะลิที่ตอนนี้เธอแอบนั่งพักอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ๆ ริมทางเธอมุดป่ามุดดงเข้าไปเพื่อหลบแดดความร้อน ขณะที่เธอเดินเข้ามาในป่าข้าง ๆ ทางเท้าเล็ก ๆ ของเธอนั้นก็มีรอยแผลเลือดซิบ ๆ เต็มไปหมดแต่ก็เป็นแผลไม่ใหญ่มาก แต่เลือดไม่ค่อยหยุดเธอเองก็ไม่รู้ว่า เธอเป็นโรคอะไรทำไมถึงเป็นแบบนี้ตลอด รู้แค่ว่านายหัวมักจะสอนให้เธอกินวิตามินเป็นประจำตั้งแต่ 4 ปีที่แล้ว แต่เธอก็ไม่เคยถามรายละเอียดอะไรมากมาย ตอนนี้เธอนั่งเหม่อลอยเหมือนคนบ้า เธอเอามือทั้งสองกุ้มหัวใจที่มันรู้สึกเจ็บปวดกับภาพที่เธอเห็น น้ำตาไหลอาบสองแก้ม แสงแดดยามเที่ยงมันร้อนแรงแทบจะแผดเผาให้เธอไหม้เป็นจุล อยู่ข้างทาง เธอทั้งหิวน้ำทั้งหิวข้าวเธอนั่งร้องไห้อยู่ใต้ต้นไม้เพียงลำพังราชสีห์ที่เขาให้ลูกน้องช่วยกันออกตามหานางมะลิรอบสวนทุเรียนแต่ก็ไม่มีใครพบเจอนางมะลิสักคนเขาจึงเกณฑ์คนงานออกตามหารอบๆนอกแต่ก็ยังไม่เจอนางมะลิอยู่ดีตอนนี้เวลาก็โพล้เพล้จวนจะทุ่มนึงอยู่แล้วเขาที่ใจไม่ดีเป็นห่วงกังวลนางมะลิจนจะเป็นบ้าเขาขับรถตลอดทั้งวันเพื่อตามหานางมะลิ"มะลิทำไมมึงถึงไม่ถามกูก่อน"ราชสีห์ตอนนี้เขาขับรถออกมาไกลเขาขับรถเรื่อย ๆ โดยที่ไม่ได้หยุดพักข้าวปลาเขาก็ไม่ยอม

แสงแดดอ่อนโยนสาดส่องลงบนผิวน้ำสีฟ้าใส ราฮิมหัวเราะเสียงดังขณะที่อุ้มมายา ลูกสาววัย 3 ขวบของเขาไว้ในอ้อมแขน มายาเตะขาเล็ก ๆ ของเธออย่างตื่นเต้น พยายามเลียนแบบท่าว่ายน้ำที่คุณพ่อสอน "เก่งมากมายา! ดูสิ ลูกทำได้แล้ว!" ราฮิมมีความสุขที่ได้ใช้เวลาอยู่กับมายา เขารักลูกสาวของเขามาก และรู้สึกผิดที่ไม่ได้อยู่กับเธอและนิชา แม่ของมายามากเท่าที่ควร เขาอยากจะแก้ไขทุกอย่าง อยากจะกลับไปเป็นครอบครัวที่อบอุ่นเหมือนเดิม"มายา ลูกอยากให้แม่มาว่ายน้ำกับเราไหม?" "อยากค่ะ! หนูอยากให้แม่มาเล่นน้ำกับหนู!" ราฮิมยิ้ม เขามีแผนที่จะชวนนิชามาว่ายน้ำกับพวกเขา เขาหวังว่านี่จะเป็นโอกาสให้เขาได้ใกล้ชิดกับเธออีกครั้ง ได้พูดคุยและปรับความเข้าใจกัน "ถ้าอย่างนั้น เราไปชวนแม่กันเถอะ" เขาอุ้มมายาขึ้นจากสระว่ายน้ำ และเดินไปที่บ้านพักริมสระ นิชากำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ระเบียง เมื่อเห็นราฮิมและมายาเดินมา เธอวางหนังสือลงและยิ้มให้ลูกสาว "แม่คะ! มาว่ายน้ำกับหนูและพ่อไหมคะ?" นิชาลังเล เธอไม่อยากอยู่ใกล้ราฮิม แต่ก็ไม่อยากทำให้ลูกสาวผิดหวัง "ก็ได้จ้ะ" เธอเดินไปหยิบชุดว่ายน้ำ และตามราฮิมและมายาไปที่สระว่ายน้ำ เมื่อนิชาลง

หลังจากที่ราฮิมได้วางสัมภาระทุกอย่างลงหยอกล้อเล่นกับลูกสาวหนูน้อยมายาอย่างเพลิดเพลินจนเธอหมดฤทธิ์หลับไปในที่สุดตอนนี้ก็เป็นเวลาเกือบ 20:00 น แล้วราฮิมตัดสินใจคุยกับนิชาให้เคลียร์อีกครั้ง "นิชา..." เสียงทุ้มต่ำของราฮิมดังขึ้นในห้องนั่งเล่นที่เงียบเชียบ นิชายังคงนั่งอยู่บนโซฟาเพียงลำพัง ใบหน้ายังคงบอกถึงความโกรธและความผิดหวัง "ผมรู้ว่าผมทำผิดไป แต่ผมอยากให้คุณลองฟังผมอธิบายก่อนได้ไหม?" ราฮิมพยายามใช้คำพูดที่สุภาพที่สุดเท่าที่จะทำได้ แม้ว่าใจจริงจะอยากกระชากเธอเข้ามาในอ้อมกอดเหลือเกิน นิชายังคงนิ่งเงียบ ไม่ตอบอะไร แม้แต่จะสบตากับราฮิมเธอก็ยังไม่ทำ "ผมขอโทษที่ทำให้คุณเสียใจ... ที่ทำให้คุณรู้สึกแย่ขนาดนี้ ผมสัญญาว่าจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว" ราฮิมคุกเข่าลงต่อหน้านิชา ใบหน้าเต็มไปด้วยความจริงใจ "คุณคิดว่าคำขอโทษของคุณจะทำให้ทุกอย่างกลับมาเหมือนเดิมได้เหรอ?" "ผมรู้ว่ามันคงยาก แต่ผมอยากให้คุณลองเชื่อใจผมอีกครั้งสักครั้งเถอะนะครับ" "คุณคิดว่านิชาจะเชื่อใจคนที่ทำร้ายความรู้สึกนิชาได้ลงคอเหรอ?" "ผมรู้ว่าผมต้องใช้เวลาพิสูจน์ตัวเอง แต่ผมจะทำทุกอย่างเพื่อให้คุณกลับมาไว้ใจผมอีกครั้ง" ราฮิมตอบด

ราฮิมนักธุรกิจหนุ่มผู้มีอิทธิพลและร่ำรวยที่สุดในดูไบ กำลังเผชิญหน้ากับความจริงอันเจ็บปวด นิชา ภรรยาของเขาและแม่ของลูกในท้อง ได้หนีจากเขาไปอย่างลึกลับ ทิ้งไว้เพียงความว่างเปล่าและความคิดถึง หลังจากพยายามอย่างหนักในการตามหา ในที่สุดราฮิมก็ได้พบกับร่องรอยบางอย่างที่นำเขาไปสู่ประเทศไทย ข้อมูลที่เขาได้รับบ่งชี้ว่านิชาได้เปลี่ยนชื่อเป็น กรนิชา และมีลูกสาว 3 ขวบ ชื่ออมายา "ลูกกูเป็นลูกสาว ลูกสาว ฮ่าๆ ลูกกูน่ารักไหมโมแอล มึงดูนี่ลูกกู ลูกกูน่ารักมาก' "นะ น่ารักครับนาย เสียงหัวเราะที่หายไปตลอด 3 ปี พอหัวเราะทีโมแอลคิดว่าเสียงซาตาน เสียวสันหลังวาบ, ราฮิมด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งความโกรธ ความคิดถึง และความกังวล ราฮิมตัดสินใจเดินทางไปยังประเทศไทยทันที เขาต้องการพบกับนิชาและลูกของเขา ต้องการรู้เหตุผลที่เธอทิ้งเขาไป และต้องการที่จะนำเธอกลับมา ราฮิมได้เขาพบว่าเธอใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายและเงียบสงบ พร้อมกับลูกสาววัยสามขวบของพวกเขาที่ชื่อว่า มายา ข้อมูลที่บอดี้การ์ดของเขาได้สืบสาวราวเรื่องมาตลอด คนที่ปกปิดข้อมูลทั้งหมดก็คือเมษา วาดุลย์ใช้วิธีต่างๆ สาวความลับจากเมษาทุกทางเพื่อเจ้านายของเขา ราฮิมเ

ดวงตาสีเทาใสกระจ่าง ราวกับหยดน้ำค้างยามเช้า เด็กหญิงตัวน้อยวิ่งเล่นบนสนามหญ้าอย่างร่าเริง ถักผมเปีย ผูกโบว์สีชมพู เปียทั้งสองข้างแกว่งไปแกว่งมาตามจังหวะฝีเท้า ใบหน้าใสซื่อไร้เดียงสาของเด็กน้อยดูสดใสราวกับเจ้าหญิงตัวน้อยในเทพนิยาย แถมความน่ารักด้วยการพูดไทยคำ อังกฤษคำ ส่วนใหญ่ก็แทบจะพูดภาษาอังกฤษซะมากซะด้วย ถึงจะแค่ 3 ขวบ ก็พูดภาษาอังฤกษคล่องมาก ยิ่งเพิ่มความน่ารัก น่าหลงของเด็กหญิงมายาเข้าไปอีก สันยิ้มน้อยๆ มองเด็กหญิงตัวน้อยวิ่งเล่นอย่างเอ็นดู หัวใจของเขาอบอุ่นราวกับมีใครคอยซับน้ำตาในวันที่เหนื่อยล้า สันต์นั่งอยู่บนม้านั่งหินอ่อนสีขาวไม่ไกลจากเด็กหญิงนัก สายตาของสันต์จับจ้องไปยังเด็กหญิงไม่วางตา ความรักและความเอ็นดูที่ท่านมีให้เด็กหญิงคนนี้เปรียบเสมือนสายใยที่ผูกพันกันอย่างเหนียวแน่น แม้จะไม่ได้เป็นสายเลือดที่แท้จริง แต่ความรักที่ท่านมอบให้เด็กหญิงคนนี้ก็ไม่เคยจืดจาง สันนั่งเอนหลังพิงโต๊ะม้าหินอ่อนตัวใหญ่ ใบหน้าคมเต็มไปด้วยรอยยิ้มขณะมองมายาเด็กหญิงตัวน้อยวัย 3 ขวบวิ่งเล่นอยู่บนสนามหญ้า ทันใดนั้นมายาก็หยุดวิ่ง แล้วปรี่เข้ามาหาคุณลุงด้วยท่าทางออดอ้อน "ลุงสันขาาาาา พามายาไปกินขนมหน่อยย

ตอนนี้ผ่านมาแล้ว 7 เดือนราฮิมที่ยังตามหาลูกกับเมียไม่เจอ เขากลายเป็นคนเงียบสุขุมไม่พูดไม่จากับใครสักเท่าไหร่วัน ๆ เขาเอาแต่เซ็นเอกสารส่วนการออกไปพบลูกค้า เขาไม่ไปเลย เขาเก็บตัวเงียบ เขาใช้ลูกน้องมือดีทั้งสองทำงานแทนเขา จนบางครั้งโมแอลคิดว่าตัวเองเป็นเจ้าของกิจการไปแล้วเพราะเจ้านายที่เปลี่ยนไปมาก เลิกงานเสร็จ เขาก็หมกตัวอยู่แต่ในห้องดื่มหนักทุกวันจนหลับคาขวดเหล้า ขวดเหล้าเกลื่อนในห้องตั้งแต่เคาน์เตอร์บาร์จนไปถึงห้องนอน ราฮิมเดินโซซัดโซเซไปรอบคอนโดหรูที่เคยเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของทั้งคู่ ขวดเหล้าไม่รู้เป็นใบที่เท่าไหร่ ในคืนนี้ถูกทิ้งเกลื่อนกลาดไปหมด เมาไม่เมาไม่รู้ รู้แต่ว่าหัวใจมันเจ็บจนแทบจะระเบิดออกมา ความเงียบเข้ามาแทนที่เสียงเพลงที่เคยเปิดดังลั่น ความมืดเข้ามาแทนที่แสงสีที่เคยทำให้ห้องนี้ดูมีชีวิตชีวา ตอนนี้ทุกอย่างดูว่างเปล่า เหมือนชีวิตของเขาตอนนี้ไม่มีอะไรเหลือให้เกาะเกี่ยวอีกแล้ว "ฮึก...เธอทำกับผมได้ยังไง...ทำไมคุณถึงไม่ให้โอกาสผมได้อธิบายบ้าง นิชา ฮึก .." ราฮิมร้องไห้จนเสียงแหบพร่าออกมา น้ำตาไหลอาบแก้มที่เห่อร้อนเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ "นิชาฉันรักเธอ ทำไมถึงทิ้งฉัปไป...

ตกเย็นหนุ่มข้างบ้าน ตาตี่ผิว ขาวตามสไตล์หนุ่มเหนือที่ชื่อคุณสันหน้าตาดี ได้ชวนนิชาทานข้าวเย็นที่บ้านของเขาบ้าน บ้านนิชาและคุณสันติดกัน นิชาก็รู้สึกยินดีที่ได้เพื่อนใหม่ คุณสันดูเป็นมิตรและสุภาพมาก "คุณนิชาชอบไหมอาหารเหนือพอทานได้หรือเปล่าครับน้ำพริกก็อร่อยนะ" "ชอบมากค่ะ อร่อยดีขอบคุณสำหรับมื้อเย็นนะคะ" "ยินดีมากครับ แล้วนี่คุณนิชาจะอยู่ที่นี่ยาวเลยไหมครับหรือว่ายังไง" "นิชาก็น่าจะอยู่ที่นี่ยาวเลยค่ะ เพราะว่านิชาซื้อร้าน สปาเรียบร้อยแล้วก็บ้านหลังนี้ก็ตกลงกับเจ้าของเขา ขายให้แล้วค่ะ" "โอ้โห คุณนิชานี่คือซื้อยาวแล้วใช่ไหมครับผมจะมีเพื่อนบ้านใหม่แล้วล่ะสิเนี่ย แบบถาวร" "ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ นิชาชอบบรรยากาศของที่นี่ตอนเช้ามันสดใสสงบดีค่ะ" "นี่ยังไม่เข้าหน้าหนาวนะครับถ้าหน้าหนาวจะสวยกว่านี้มากเลยเพราะบรรยากาศบ้านของเรามันหันไปก็เป็นภูเขาแล้วอ่ะสวยมากครับ" สองคนที่นั่งทานข้าวกันอยู่ด้านนอกชานบ้านสไตล์โมเดิร์นที่ถูกออกแบบมาเป็นอย่างดีให้รับกับบรรยากาศที่แสนอบอุ่น จะมีชานด้านนอกสำหรับนั่งทานข้าวรับชมบรรยากาศตอนเย็นพระอาทิตย์ตกดิน สันที่มองวิชาด้วยแววตาชื่นชอบ เขารู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้มีค

2-3 วันมานี้ มาหยาไม่ยอมกลับมาอย่านอน ที่ห้องกับอัสลาน อัสลานก็เอาแต่ร้องโอดครวญเพราะคิดถึงเมียรักส่วนคามิโลก็เอาแต่บ่นอุบอิบ กับไอ้ลูกชายที่เป็นตัวต้นเรื่อง ที่ทำให้เขาเองก็อดนอนกับเมียอย่างคุณนายจันทร์ฉาย"ไอ้ลูกเวร วันนี้แกต้องไปเอาเมียแก ออกมาจากห้องนอนของฉัน ต่อให้ฉันรักหลานมากแค่ไหน แต่ฉันก็คิดถึงเมียฉันนะ"คามิโลหันมาด่าไอ้ลูกชายที่เป็นตัวต้นเรื่อง"โถ่..คุณพ่อครับ ผมก็อยากนอนกับเมียผมเหมือนกัน แต่จะให้ทำยังไง ในเมื่อมาหยาไม่ยอมนอนกับผม""ไม่รู้ล่ะ แกไปหาวิธีแยกเมียแกออกจากเมียฉันเลยไม่อย่างนั้นนะ มรดกที่ฉันมีทั้งหมด ฉันจะถวายวัดให้หมดเลย""เถียงอะไรกันแต่เช้าจ๊ะสองคนพ่อลูก"คุณนายจันทร์ฉายที่ได้ยินเสียงดังเอะอะกลางห้องนั่งเล่น"ก็คุณพ่อน่ะสิครับ บอกจะยกสมบัติให้กับวัดหมดเลยไม่ให้ผม ถ้าไม่แยกมาหยาออกจากคุณแม่" ได้ทีอัสลานก็เลยฟ้องผู้เป็นแม่ซะเลย"ทำไมคุณถึงพูดกับลูกอย่างนั้นล่ะคะคามิโล" คามิโลจึงรีบวางมือลงจากหนังสือพิมพ์ทันทีและเดินไปกอดเมียรัก พร้อมกับหอมแก้มซ้ายขวาไม่มีใครที่ทำให้คามิโล สามารถอ่อนโยนได้เท่ากับแม่จันทร์ฉายอีกแล้ว"ก็ผมคิดถึงคุณนี่ที่รัก ดูสิคุณเ

กินระยะเวลานานเข้าเดือนที่ 9 มาหยาใกล้จะคลอดเต็มที เธอโชคดีมากมายที่ไม่มีอาการปวดหัวหรือแพ้ท้องเหมือนแม่คนอื่น ๆ เหมือนกับลูกสาวแสนน่ารักของเธอจะสัมผัสได้ถึงความเข้มแข็งของผู้เป็นแม่"มาหยาเธอมีอาการปวดท้องบ้างไหม.!นายหัวอัสลานที่มีความจำเป็นไปๆ มา ๆ ยังไม่ค่อยเต็มร้อย แต่ก็พอจำบางสิ่งบางอย่างได้บ้างแล้ว ตลอดเวลา 9 เดือนก็ฟื้นฟูความทรงจำกันไปเรื่อย ๆ"ไม่มาหยาสบายดีจ๊ะ นายหัวอัสลานไม่ต้องเป็นห่วงนะจ๊ะ"มาหยาหันไปยิ้มพร้อมกับนอนเอาหลังอิงที่หัวเตียงพร้อมกับหมอนข้างมากมาย"จะไม่ให้ฉันเป็นห่วงเมียฉันได้อย่างไรล่ะ ดูสิท้องโตแล้ว แถมใกล้จะคลอดเต็มที ฉันอยากจะเห็นหน้าลูกสาวฉันเต็มแก่แล้ว"อัสลานไม่พูดเปล่าพร้อมกับใช้มือหนาลูบไปที่ท้องขาวนวลอย่างแผ่วเบา ก้มลงไปจูบหน้าผากของ มาหยาด้วยความรักอัสลานตอนนี้เหมือนเป็นคุณพ่อที่น่ารักมากแต่กลายเป็นสามีที่น่ารำคาญของคุณแม่ เพราะตลอดทั้งคืนอัสลานนอนไม่เต็มตื่น เอาแต่ตื่นมา ถามมาหยาว่าปวดท้องคลอดหรือยังจนมาหยานอนไม่ได้"นายหัวอัสลามหยุดเลยนะจ๊ะ ไม่ต้องถาม มาหยา ว่าปวดท้องคลอดหรือยัง นี่มันจะตีหนึ่งแล้ว ถ้านายหัวยังถามแบบนี้อีก พรุ่งนี้ มาหยาจะ

จูบเร่าร้อนที่แสดงถึงความต้องการกันมาเนิ่นนานลิ้นสากค่อย ๆ โลมเลีย จากปากเล็กเลื่อนมาที่ต้นคอขาว มือหนาบีบเค้นเต้าอวบใหญ่ทั้งสองข้าง ด้วยความที่มาหยาตั้งครรภ์ทำให้เต้านมนั้นเต่งตึงกว่าปกติ มันดูมีน้ำมีนวลและเต็มไม้เต็มมือ มาหยา ครางอื้ออึงอยู่ในลำคอด้วยความโหยหากันและกัน"ฮืม.. นายหัวอัสลาน มาหยาต้องการแท่งเอ็นร้อน ๆ ของนายหัว"มาหยาบอกความต้องการของเธอแบบไม่อายอัสลานผละปากออกจากการซอกไซด์ ทรวงอกที่อวบอิ่ม เงยหน้ามองขึ้นมองหน้าที่แดงก่ำ พร้อมกับปรายตาที่หยาดเยิ้ม แสดงถึงความต้องการมากมายต่อ มาหยา"ใจเย็น ๆ สิยอดรัก วันนี้ผมจะทำให้คุณมีความสุขที่สุดมาหยาของผม"อัสลานปลดเปลื้องเสื้อผ้าของมาหยา จนเหลือแต่ร่างกายเปลือยเปล่า ตัวเขาเองก็ค่อย ๆ ปลดเสื้อเชิ้ตออก ปลดกระดุมทีละเม็ดมาหยานอนมองอัสลานอยู่บนเตียงกว้างพร้อมกับกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ หัวใจของเธอเต้นแรงจนแทบทะลุ"โอ้ว..ยอดรัก คุณอย่าทำดวงตาเช่นนั้นเลย มันทำให้ผมต้องการคุณมาก""ผัวขา....เมียอยากโดนผัวกระแทกแรง ๆ ผัวมากระแทกเมียหน่อยได้ไหมค่ะ"มาหยาเปลี่ยนสรรพนามอัสลานที่ได้ยินคำศัพท์พระนามที่เปลี่ยนไป เขาถึงกับเลือดในกายสูบฉีด เขาถึ

มาหยาห้อยคอจากโต๊ะเล็กน้อยส่วนอัสลานยืนคร่อมหน้าเล็กที่ทำท่าจะกลืนกินท่อนเอ็นใหญ่ อัสลานสอนมาหยาด้วยการใช้สองมือเล็กจับที่ท่อนเอ็นใหญ่พร้อมกับเริ่มกลืนกินปากเล็กเกินกว่าจะครอบงำหัวท่อนเอ็นเข้าไปได้จนหมด “โอ้ว อ้าส์...มาหยา ปากเธอทำฉันเสียว” อัสลานโน้มกายจับเต้าอวบใหญ่ใช้นิ้วมือบี้เคล้นคลึงไปพร้อมกับเริ่มขยับท่อนเอ็นในปากเล็กจนลืมตัว มาหยาถึงกับน้ำตาเล็ดพยายามดันท่อนเอ็นใหญ่ออกจากปากแต่อัสลานไม่ยอมเพราะความเสียวซ่านเข้าครอบงำพร้อมกับความหื่นกระหาย แค่ก แค่ก อ๊อก อ๊อก เสียงมาหยาสำลัก อัสลานกระแทกส่วนสอดให้ลึกเข้าไปในลำคอ ด้วยความรวดเร็วจนน้ำกามล้นทะลัก ออกปากล้นรูจมูก มาหยาน้ำตาไหลหน้าตาแดงก่ำ อัสลานรีบถอนแก่นกายออก แค่ก แค่ก แค่ก ไม่ไหวแล้ว !! “ฉันขอโทษมาหยา ฉันลืมตัวไปหน่อย” อัสลานรีบขอโทษร่างบางตรงหน้า ที่นอนหน้าหูน้ำตาไหลพราก เขาเอาทิชชูเช็ดทำความสะอาด ใบหน้าสวยด้วยความอ่อนโยน พร้อมกับพรมจูบทันที “เธอทำโทษฉันได้นะ มาหยา” มาหยาส่ายหัวไปมาเพราะเธอไม่รู้ว่าจะทำยังไง อัสลานนอนราบลงที่พื้นไม้ปาเก้เย็นเฉียบ “เดินมา มาหยา เดินมาหาฉัน” มาหยาทำหน้าตาลังเลแต่ก็ยังก้าวย่างไปหานายห

บ้านสวนที่ดูสวยสะอาดตาเป็นระเบียบเรียบร้อยมีผู้คนมากมายรายล้อมดูแปลกหน้าแปลกตาอัสลานมองไปรอบๆ ด้วยความสงวนใจว่าตนเองร่ำรวยถึงเพียงนี้เชียวหรือ"มาหยาฉันมีเงินมีบ้านหลังใหญ่ขนาดนี้เชียว" อัสลานหันไปถาม มาหยาที่นั่งอยู่บนรถหรูด้วยกัน"นายหัวอัสลาน .. นี่ยังไม่ถึงเสี้ยวฝุ่นที่นายหัวมีเลยนะจ๊ะ นายหัวยังมีอีกหลายอย่างนับไม่ถ้วนเลยแหละ"มาหยาถึงกับกลั้นขำเอาไว้ไม่อยู่"ฉันเนี่ยนะรวยขนาดนั้นเลย .!?"อัสลานถึงกับร้องอุทานตกใจ"ใช้คำว่ารวยได้เปลืองมากจ้ะนายหัวอัสลาน" มาหยาส่งยิ้มพร้อมกับกุมมือหนาแน่น"แล้วที่นี่ก็เป็นบ้านของฉันหรอ"อัสลานยังคงสงสัยอีก"ที่นี่เป็นบ้านที่นายหัวอัสลาน ให้มาหยามาอยู่ตอนที่มาหยาเสียพ่อกับแม่ นายหัวก็รับเลี้ยงมาหยา" มาหยาก็เล่าเรื่องราวต่าง ๆ เหลืออีกแค่ไม่กี่นาทีก็จะเข้าบ้านเธอก็ยังอยากเล่าเหมือนได้เพื่อนใหม่อีกคนในร่างเดิมอัสลานตอนนี้กลายเป็นคนใจดี ตลกอบอุ่นเพราะความทรงจำเดิมของเขาไม่เหลือเลย มาหยาไม่รู้สึกสิ้นหวังใด ๆ เธอกลับรู้สึกอยากจะเริ่มจีบนายหัวอัสลานเองซะอีก"ไปเถอะจ้ะนายหัว พ่อกับแม่ของนายหัวรออยู่ในบ้านป่านนี้ท่านทั้งสองคงรอแย่แล้ว"อ

มาหยาลืมตาตื่นขึ้นมา เธอมองเห็นอัสลานที่มีใบหน้าซูบผอมไปจากเดิม แต่ก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงความดูดีและสง่าผ่าเผย ของอัสลานลงเลยแม้แต่น้อย เธอกลัวมาตลอดทั้งคืน ผวาจนนอนไม่หลับเพราะกลัวอัสลานจะหายไป"อ้าว..! คุณตื่นตั้งแต่เมื่อไรทำไมคุณถึงไม่ปลุกผมล่ะ"อัสลานที่ค่อย ๆ ขยับร่างกาย"มาหยาเห็นนายหัวหลับอยู่ก็เลยไม่อยากปลุกนะจ๊ะ""วันหลังเธอก็ปลุกฉันสิ ไม่เป็นไรหรอก""ต่อไปนี้อย่าเรียก มาหยาว่าคุณอีกนะจ๊ะ ให้เรียกว่ามาหยาเหมือนเมื่อก่อน""ได้สิ ค่อย ๆ บอกฉันแล้วกัน"ความสงบยามเช้าผ่านไปได้ไม่ทันได้ราบรื่น ทั้งสองยังอยู่ในชุดนอน แต่กลับมีเสียงเคาะประตูดังลั่นเอ็ดตะโร เสียงโวยวายอยู่ถัดจากห้องนอนของมาหยาและอัสลาน ไม่ต้องเดาก็รู้ได้ว่านั่นคือใคร"อีนางผู้หญิงหน้าด้าน แกเอาฝรั่งของฉันออกมาเดี๋ยวนี้นะ..!! ทำไมแกถึงมาแย่งฝรั่งของฉัน" เสียงของชบาโวยวายลั่น แต่ไม่สามารเข้าไปได้เพราะบอดี้การ์ดของมาหยากันเอาไว้"พวกแกอีพวกขี้ข้า อย่ามาขวางฉัน ฉันจะเข้าไปหาผัวของฉัน""คุณกลับไปเถอะ อย่าให้เราต้องใช้กำลังเลย""แกก็ลองดูสิ ที่นี่มันถิ่นฉัน แกจะทำอะไรฉันได้""ฝรั่งออกมาหาชบาเดี๋ยวนี้นะ พี่อย่าไปเชื่อมันมันจะห