Novels by ิิิิดอกบุหงา-2537

แววตาที่นิ่งเฉยของราชสีห์ใบหน้าที่ไร้ซึ่งอารมณ์ทำให้ไอ้เข้มกับนางชมพูรู้สึกถึงอำนาจและความอำมหิตที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวในหัวราชสีห์ที่ตอนนี้ยืนยิ้มราวกับซาตานที่พร้อมจะคร่าชีวิตของพวกมันทั้งสองคน ราชสีห์หันไปสั่งมือดีให้เตรียมห้องในโกดังสำหรับมันทั้งสองคนเพื่อการลงทัณฑ์ที่เขาได้เตรียมไว้ในเมื่อนางมะลิมันร่านส่วนไอ้เข้มมันเลวกูจะให้มันทั้งสองคนเอากันจนตายไปข้างนึง"พวกมึงห้องที่กูสั่งให้เตรียมเรียบร้อยดีไหม""เรียบร้อยแล้วครับนาย""ดี ดีมาก ส่วนพวกมึงที่เหลือใครอยากจะเล่นอะไรสนุกๆเข้าไปในห้องเชิญพวกมึงตามสบายแต่ก่อนที่กูจะไปมือข้างไหนที่ไอ้เข้มมันสัมผัสนางมะลิตัดมันทิ้งซะทั้งสองข้าง""ครับนาย"เสียงโอดครวญของไอ้เข้มที่โดนตัดมือทิ้งทั้งสองข้างตอนนี้มันสังเวชในชีวิตของมันจนอยากตายมันร้องขอความตายจากผู้เป็นนายหัวแต่เขาไม่มีทางให้มันตายง่ายๆเขาสั่งให้ลูกน้องเอาแอลกอฮอล์ล้างแผลที่แรงที่สุดสาดเข้าไปในแผลสดพร้อมกับน้ำเกลือเพราะเขายังไม่อยากให้มันตาย"พวกมึงไปเอายาไวอาก้า มากรอกให้มันกินทั้งสองคนทุก ๆ ครั้งที่ยาหมดฤทธิ์กรอกให้พวกมันกินเข้าไปอย่าให้ยาขาด""นายหัวฆ่าฉันเถอะจ๊ะ ยิงฉันให้ตายไปเลยก็ไ

เช้าวันรุ่งขึ้นราชสีห์และนางมะลินอนกอดกันกลมอยู่บนเตียงราวกับว่าต่างคนต่างกลัวว่าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งอาจจะหายไปจากอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นนี้ราชสีห์รีบตื่นก่อนนางมะลิเพราะวันนี้เขาตั้งใจจะทำกับข้าวให้นางมะลิกินก่อนที่เขาจะออกไปจัดการกับไอ้เข้มที่ตอนนี้ถูกลูกน้องมือดีของเขาผูกไว้ที่โกดังในสวนทุเรียน มะลิที่ตอนนี้เธอได้ตื่นจากความหลับไหลเธอรู้สึกอบอุ่นหัวใจที่มีนายหัวราชสีห์อยู่ข้างๆเธอรีบล้างหน้าแปรงฟันและเดินตามนายหัวราชสีห์ของเธอลงไปข้างล่าง"อ้าวมะลิมึงตื่นแล้วหรอ ลงมากินข้าว""นายหัวทำไมลงมาทำกับข้าวเองจ๊ะ""ทำไมกูทำกับข้าวเองไม่ได้หรือไงมือเท้ากูก็มีครบ 32 กูก็อยากจะทำกินเองบ้างจะเป็นอะไรไป""มะลิรู้จ้ะแต่ปกติมันเป็นหน้าที่ของมะลิไงจ๊ะในหัวมาแย่งงานมะลิทำมะลิก็ตกงานพอดี""มึงไม่ต้องทำงานก็ได้มั้งกูก็เลี้ยงดูปูเสื่อมึงอยู่ทุกวันนี้นั่งกินนอนกินเลยยังได้กูเลี้ยงมึงได้สบายอยู่แล้ว""ไม่เอาหรอกจ้ะ แค่นี้มะลิก็เป็นหนี้บุญคุณนายหัวจนไม่รู้จะชดใช้ยังไงหมดแล้ว""เออ ไม่ต้องพูดมาก ลงมากินข้าวเดี๋ยวกูจะเข้าไปสวนสักหน่อยส่วนมึงก็ดูแลตัวเองแล้วก็เรื่องเท้าที่ไปเดินชนมาหายดีหรือยัง""หายดีแล้วจ้านายหัวแ

ราชสีห์ที่ตอนนี้เขากัดฟันกรอด ๆ ที่เห็นภาพที่ไอ้สวะเข้มสูดดมซอกคอของนางมะลิแถมมันยังใช้มือลูบไล้ไปตามแขนขาของนางมะลิอีก ราชสีห์ที่เอามือทุบพ่วงมลัยรถอย่างแรง เพื่อระบายความโกรธเกรี้ยวที่เขาเห็นผ่านทางหน้าจอมือถือ ตอนนี้เขาถึงแล้ว เขารีบกระโดดลงรถวิ่งตรงไปห้องนางมะลิทันที ไอ้เข้มที่ได้ยินเสียงรถของนายหัว มันก็แอบตกใจสั่น ๆ มันสั่งให้นางมะลิเงียบไว้ มันคิดว่าถ้านางมะลิเงียบ นายหัวจะไม่สงสัยอะไรก็คงขึ้นห้องนอนไปเลย แต่มันคิดผิดเพราะมันไม่ได้รู้ความสัมพันธุ์ลึกซึ้งของคนทั้งสอง ราชสีห์วิ่งพุ่งตรงไปพร้อมถีบประตูแล้วเหนี่ยวไกปืนเข้าไปทีขาของไอ้เข้มทันที “ปัง ปัง ไอ้ระยำมึงกล้ามายุ่งกับผู้หญิงของกู”เสียงลูกปืนสองนัดติด ๆ ดังระงมไปทั่วทั้งบ้านและสวนทุเรียนได้ยินชัดจนถึงบ้านพักคนงานทั้งชายทั้งหญิงต่างพากันเปิดฟืนเปิดไฟวิ่งหน้าตาตื่นมาที่บ้านใหญ่ทันทีเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้นเหตุใดจึงมีเสียงปืนดังขึ้นหรือมีโจรปล้นบ้านนายหัวกัน “โอ๊ย!! นายหัว ฉันผิดไปแล้วจ๊ะ นายหัวไว้ชีวิตฉันเถอะ” “มึงกล้ามากที่มาแตะต้องคนของกู” “ปัง ...โอ๊

ราชสีห์ที่วันนี้ยุ่งทั้งวันจนเข้ารู้สึกหงุดหงิด เพราะไม่ได้ยินเสียงใสๆ ของนางมะลิเลย เขาแทบจะกินหัวลูกน้อง ลูกน้องแต่ละคนพากันเข้าหน้าราชสีห์ไม่ติด เขาเหวี่ยงแบบไม่มีสาเหตุก็ว่า ได้จนเวลาผ่านไปเกือบทุ่มกว่า ๆ มะลิที่ทำกำข้าวเสร็จเรียบร้อย เธอไปอาบน้ำนอนพักผ่อนเพื่อรอนายหัวราชสีห์ของเธอกลับมาทานข้าวเย็น เวลาผ่านไปจวบจน 3 ทุ่มกว่าๆแล้วนายหัวก็ยังไม่กลับมา เธออยากจะเอาข้าวไปส่งให้นายหัวเธอที่ อ๊อฟฟิศแต่เท้าเธอยังไม่หายดี แล้วทางไปก็ค่อนข้างมืดด้วย เธอก็ได้ถอนหายใจ ราชสีห์ที่ตอนนี้งานเหลืออีกไม่เยอะแล้วเขาคิดว่าไม่เกินสี่ทุ่มครึ่งเขาจะเสร็จจบทุกอย่างใน แต่ตอนนี้เขาคิดถึงนางมะลิใจจะขาดไม่เห็นหน้ามันทั้งวันเขายังหัวเสียขนาดนี้เขาเลยตัดสินใจโทรวีดีโอคอลไปหานางมะลิ ซึ่งปกติเขาไม่เคยทำเลยแต่จะให้ทำยังไงได้ในเมื่อคงอีกซักพักใหญ่ ๆ ที่เขาจะเสร็จงาน “นายหัว ทำไมวันนี้ถึงวีดีโอคอลมาแบบนี้จ๊ะ” “ฉันอยากดูเต้าใหญ่ ๆ ของมึงนะคิดถึง”มะลิที่ได้ยินว่านายหัวคิดถึงเต้าคู่สวยของเธอ เธอก็แทบจะมุดดินหนีนายหัวราชสีห์ชอบใช้คำหยาบโล้นแบบนี้กับเธอเสมอมันทำให้เธอเขิ

ผ่านมาเข้าอาทิตย์ที่สองแล้วมะลิที่เหลืออีกแค่ 3 วันก็ไปมหาวิทยาลัยอย่างที่เธอคาดหวัง วันนี้เธอต้องไปซื้อชุดนักศึกษา เตรียมอุปกรณ์ต่าง ๆ ให้พร้อมสำหรับการเรียนวันแรกของเธอ มะลิตื่นเต้นเป็นที่สุดที่เธอจะได้มีโอกาสได้เรียนในรั้วมหาวิทยาลัยแบบคนอื่นเขาเธอมีเป้าหมายเดียวคือเรียนให้จบเพื่อมาแบ่งเบาภาระงานในไร่ช่วยนายหัวราชสีห์ของเธอ มะลิที่ล้างจานอยู่ในครัว พอได้ยินเสียงราชสีห์ลงมาจากบันไดชั้นสองเธอรีบวิ่งมารอทันทีเพราะวันนี้เธอจะขอไปซื้อหนังกับชุดนักศึกษาของเธอ "นายหัวจ๊ะ นายหัว มะลิขอออกไปข้างนอกได้ไหมจ๊ะ” “มึงจะไปไหนละ” “มะลิจะขอออกไปซื้อหนังสือกับชุดนักศึกษานะจ๊ะ”“เออไปซิเดี๋ยวกูให้ไอ้เข้มขับไปส่งนะ วันนี้กูไม่ว่างนะต้องเคลียร์บัญชีหลายอย่างเลยในอ๊อฟฟิศ” “ขอบคุณจ๊ะนายหัว มะลิไปกับพี่เข้มได้จ๊ะ”ราชสีห์เขาเห็นว่าไอ้เข้มตอนนี้ไม่มีทีท่าไม่น่าไว้ใจมันก็ทำงานปกติไม่มีประวัติเสียหายอะไร เขาเคยปรามมันไว้คงไม่มีอะไร เขาจึงไว้ใจให้มันไปส่งนางมะลิแทนเขาที่ยุ่งทั้งวันราชสีห์พอเดินแยกจากนางมะลิก็เข้าสวนเพื่อไปบอกไอ้เข้มเพื่อให้รับส่งมะลิ

หลังจากที่ราชสีห์พานางมะลิกลับจากโรงพยาบาล เขาที่เห็นนางมะลิเจ็บหนัก เขาจึงอุ้มนางมะลิลงรถ โดยที่ไม่ให้นำมะลิเดินกลับเข้าห้องเอง ทุกการกระทำของราชสีห์ ถูกนางชมพูจ้องมองอยู่ไกล ๆ ไฟอิจฉาได้แน่นทรวงนางชมพูขึ้นทุกวันทุกวันโดยที่ราชสีห์นั้นไม่เคยคิดว่าผู้หญิงอย่างนางชมพูจะเลวร้ายกว่าที่เขาคิด“นายหัวจ๊ะปล่อยมะลิลงเดินเองเถอะจ้ะ”มึงไม่ต้องดื้อ เดี๋ยวกูอุ้มมึงไปส่งในห้อง แล้ววันนี้มึงก็ไม่ต้องทำกับข้าวให้กูกินเดี๋ยวกูให้ป้าใจจัดการให้“แผลแค่นี้เองจ้ะนายหัวไม่เป็นไรหรอกจ้ะเดี๋ยวมะลิทำกับข้าวให้นายหัวกินเองดีกว่าจ้ะ”“ตามใจมึงแล้วกันถ้ามึงทำไหวก็ทำ”ราชสีห์ที่อุ้มมะลิเข้าไปส่งในห้องนอน เขามองไปรอบ ๆ ห้องนางมะลิเป็นเด็กที่มีระเบียบเรียบร้อยดีมาก ห้องสะอาดสะอ้านทุกอย่างจัด เข้าที่เข้าทางอย่างเป็นระเบียบแม้แต่โต๊ะเล็ก ๆ ข้างหน้าต่างแต่มันช่างดูเก่าแล้วเขาจึงคิดอยู่ในใจว่าเขาจะต้องสั่งโต๊ะสำหรับเรียนหนังสือตัวใหม่ให้กับนางมะลิสักที“นายหัวจ๊ะ มะลิขอบคุณมากนะจ๊ะ สำหรับวันนี้มะลิที่เป็นตัวภาระให้นายหัวตลอดเวลาเลย”“แล้วกูเคยบอกมึงหรอ ว่ามึงเป็นตัวภาระของกู”มะลิได้แต่ส่ายหัวน้อย ๆ เป็นการตอบว่านา

"นิชา ที่รักของผม " นี่คือครั้งแรกที่ผมเรียกชื่อเธอ ผมก้มไปลงวนเวียนกับกุหลาบดอกงามเกือบ 20 นาที ผมสงสารคนตรงหน้า แต่มันหยุดไม่ได้ที่จะชิมเกษรหวานๆ ของเธอหลังจากที่ผมชิมจนพอใจผมจึงจุ๊บเบาที่กุหลาบไปหนึ่งที"ตาบ้านี่..อ๊ายยย " ฉันได้พ่นคำด่าใส่คนตัวโตที่เอาแต่ใจกับฉัน เขาล็อคขาสองข้างของฉัน แล้วก็ทำการอุกอาจเอาแต่ใจตัวเองมาก เขาวุ่นวายกับน้องสาวฉันไม่หยุดแต่สมองตอนนั้นขาวโพลนล่องลอย ทั้งเสียว ทั้งฟิน พยายามสุดตัวที่ใช้แรงที่มีดันหัวคนตัวโตให้หยุดยุ่งกับน้องสาวฉัน แต่แรงคงสู้คนตัวโตไม่ ฉันที่ฤทธิ์ยาไม่ได้รู้ว่าอะไรผิดถูกทำไปตามสัญชาตญาณล้วนๆ ขณะที่เขายอมหยุดเลียน้องสาวฉัน เขาบ้ามากจะใช้คำว่า เขาจุ๊บ น้องสาวฉันได้ไหม บ้าไปแล้ว บ้าจริงๆ ใครเขาทำแบบนี้กัน แต่ฉันคิดว่ามันจะจบลงแต่ฤทธิ์ยาที่ยังคงไม่หมด สภาพฉันมันก็ยังคบร้อนๆ หนาว เหงือแตกทั้งตัวและมีความต้องการแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ขณะที่ร่างกายของฉันนอนเปลือยเปล่าอยู่เขาที่ผละออกจากน้องสาวของฉัน ลุกพรึบ และพยายามอ้าขาฉันออกกว้าง คนตัวโตถอดเสื้อผ้าตัวเองอย่างไว พระเจ้า..ไมค์ของเขามันอลังการ ใหญ่มาก ฉันอาจจะตายได้เลย ยาวเกินครึ่งไม้บรรทัดใหญ

เราจะเริ่มกันเลยที่รักของฉัน ไม่ต้องกลัว ฮืมมม ...ฮู้ว..ใจเย็นๆ ซิแม่สาวน้อยตัวอวบของฉัน ผมค่อยๆเลื่อนเสื้อรัดรูปตัวสั้นๆ ที่อยู่ตรงหน้าท้องของเธอลงจนเหลือแต่แพนตี้จิ๋วที่ไม่เรียกว่าควรใส่ ทำไมยั่วแบบนี้ที่รักของฉัน แล้วใครสั่งสอนให้เธอแพนตี้ที่ไม่ปกปิดอะไรแบบนี้ เธอทำให้ผมโกรธอีกแล้ว แต่ไม่เป็นไรที่รัก นับจากวันนี้ฉันจะเป็นคนคุมพฤติกรรมของเธอแม่สาวนน้อยตัวอวบของฉัน ผมค่อยๆ เลื่อนแพนตี้ตัวจิ๋วออกตอนนี้เธอสวย สวยเหลือเกิน ตอนนี้เธอเริ่มดิ้นพลานไม่อยู่สุข โอ้ว...พระเจ้า หน้าอกที่ใหญ่มากนี่มันธรรมชาติมากเท่าที่ผมเคยเจอมาที่รักเต้าใหญ่ๆ ของเธอต่อไปนี้มัเป็นของฉัน ยอดที่เต้าก็สีวยมาก ชมพูปนน้ำตาลอ่อนๆ โอ้วทำไมเธอสวยขนาดนี้ที่รัก ผมตรงไปหาเธอด้วยความลำเพราะตอนนี้ลูกชายของผมมันผองตัวใหญ่เต็มที่พร้อมออกศึกกับเธอแล้วที่รัก ผมเดินตรงไป สัมผัสเต้าใหญ่อย่างพึงพอใจ ผมก้มลงไปจูบเธอฮีมที่รักของผม ฮืม..จ๊วบ..จ๊วบ "ฮืม..ฮืม จ๊วบ...ปล่อ..ย..ก่อน ได้โปรด" ฉันเริ่มทุบตีคนตัวใหญ่ตรงหน้า คุณ..ขา.าาา ได้โปรดดด..ดด ฮู้ววว.วว ฮืม ""ผมถอนจูบออกจากปากของเธอ "แล้วมองหน้าที่แดงระเรือ กับปากอมชมพู ตอนนี้กลายเป็น

โอ๊ย..เธอกำลังจะทำให้ฉันบ้าตายใช่ไหม...อย่ายั่วแบบนี้ซิ แม่สาวน้อยตัวอวบของฉัน โถ่โว๊ย...โอ้ว ไม่ๆๆ เธอจะปีนขึ้นมาบนตักฉันแบบนี้ไม่ได้" ลงไป++ ฉันกำลังกลัวผู้หญิงตรงหน้าหรือไง !!นี่เธอ..นั่งให้มันดีๆ จะมาขึ้นคร่อมแบบนี้ไม่ได้ เธอไม่อยากมีชีวิตถึงพรุ่งนี้เช้าใช่ไหม......"ฉาน..สวยไหมค่ะ...จิ้มๆ หน้าตาทำไมโกรธตลอด...เวลาาาาเลย คูณณ..จับฉานมาทำไม..."ผมอดใจไม่ไหวเจ้าลูกชายของผมมันตื่น!!!..นี่เธออยู่เฉยๆ อย่าทำแบบนี้ซิ ""วาดุลย์กับแดนเนียล แกหัวเราะอะไรห๊ะ...แกมีงานน้อยเกินไปใช่ไหม""ป่าวคับเจ้านาย ฮ่า ฮ่า ฮ่า ปกติเจ้านายไม่เคยพาใครมาแบบนี้นี่ครับ เจ้าวาดุลย์กล่าว"วาดุลย์ พาเธอกับบ้านฉัน แล้วอย่า เพร่งพรายเรื่องนี้ให้ใครรู้เด็ดขาดเรื่องวันนี้ว่าเกิดอะไรขึ้นแม้แต่กับคุณพ่อและคุณแม่ของฉัน ""คับนาย" หลังจากรถหรูวิ่งผ่านคืนที่แสนทรมาน มาจนถึงบ้านใหญ่โต (หรือเรียกวังเลยก็ว่าได้ ห้อง นอน 10 ห้องน้ำ 15 ยังไม่รวมที่จอดรถสระว่ายน้ำและสวนที่ใหญ่ไม่ต่ำกว่า 50 ไร่ยิ่งกว่าสวนเมืองไทยก็ว่าได้)"นายคับ ให้ผมอุ้มให้ไหมคับ นายเล่นไม่ปล่อยเธอตั้งแต่บนรถแล้วนะคับ""แดนเนียล แกอยากตายใช่ไหม" แวตาที่เยือกเ

หลังจากกลับจากสนามบิน เคลียร์งานกับลูกน้องของผม ผมก็นั่งครุ่นคิดถึงใบหน้าสวยคม ที่สะกดให้ผมนึกถึงรอยยิ้มของเธอ จนหลุดยิ้มมุมปาก ราวกับกำลังคิดถึงเหยื่ออันแสนหวาน ตากลมโตผมดำขลับ ตัวอวบ หน้าสวยจนสะกดให้ผมหันมองเธอโดยไม่สนใจเลยว่าเธอพูดอะไรกับผม แต่ใครจะสนใจละในเมื่อเธอมาวุ่นวายกับใจฉันแล้วเตรียมตัวรับมือฉันให้ดีนะแม่สาวน้อยตัวอวบของฉันจากนี้ไปเราจะต้องพบกันอีก"แดนเนียล แกไปเช็คสายการบินวันนี้ที่มาทั้งลำให้ฉันที ว่ามีรายชื่อใครบ้างฉันต้องการรู้ว่าผู้หญิงที่เดินชนฉันทีสนามบินชื่ออะไรไปสืบมา ฉันต้องรู้ภายในวันนี้...ไป!!""ครับนาย..เดียวผมจัดการ แต่ว่าแม่สาวน้อยคนนี้ไปทำอะไรให้นายโกรธคับ""แกจะอยากรู้ไปทำไม ฉันสั่งอะไรแกก็ไปทำเถอะ หรือจะให้ฉันใช้วาดุลย์ไปแทนแกแล้วฉันไล่แกออกหะ..!!"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ครับเจ้านายเดียวผมจัดการให้คับ ไม่ต้องให้ถึงใครหรอกคับ"หลับตาลงพักผ่อนสมองซักหน่อย.. นี่คับนาย ประวัติของเธอ น.ส.นิชาภา ณุกูลสิริ ชื่อเล่นชื่อ นิชา อายุ 27 ปี คับ ตัวเธอเป็นคนไทยบ้านอยู่ประจวบคับ"แดนเนียล ส่งรูปทั้งหมดให้ฉันหน่อยซิ " คับนาย ผมหยิบรูปเธอ 2-3 ภาพ แม่คุณเอ๋ย หน้าอก หน้าใจ สะโพก นี่มั

พุทธโร ธัมโม สังโฆ อายยยยย นิชาแกเกือบทิ้งชีวิตตั้งแต่วันแรกเลยหรือนี่ ฉันได้แต่ยืนรอเพื่อน ตัวแสบมารับที่สนามบิน ผ่านไป 15 นาที...00.."นิชาจ๋าาาาา.....เพื่อนมาแล้ววววว เธอรอฉันนานไหม หิวหรือเปล่า เหนื่อยไหมจ้าคุณเพื่อน""โหหหห ไม่น๊านนนเลย ฉันสาบานแค่ขาเข็งจ๊ะ"เมหรือชื่อเต็มๆ เมษา ผิวสีน้ำผึ้ง ผมดำตัวเล็ก หน้าอกหน้าใจใหญ่เกินตัวและใจเกินร้อยนะ ถ้ามีเรื่องคือพร้อมบวกแทนฉันตลอดนี่คือข้อดีของนางคือรักเพื่อนมากโดยไม่สนใจหน้าอินหน้าพรมเพราะตอนเรียนด้วยกันโดยรุ่นพี่มารังแกฉันนางคือพร้อมบวกแทน สู้ไม่สมตัวเลยเพื่อนฉันคนนี้"เมษา ไปห้องกันเถอะนะและตอนนี้ฉันก็หิวมากแบบกินเธอเข้าไปได้ทั้งตัวเลย ""ยัยนิชาเธอ 55 โลแล้วนะอ้วนแล้วนะจะกินอะไรอีกเดี๋ยวโดน..ไปขึ้นรถกันเถอะ" หลังจากนั่งรถถึงห้องพักที่เพื่อนสาวซื้อไว้ ลืมบอกไว้นางรวยระดับลูกคุณหนู ส่วนฉันบุญพาวาสนาส่งได้มาเป็นเพื่อนรักกันเพราะตอนเรียนคอยช่วยเหลือกันตลอดไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตามจน ถึงวัยทำงาน ยัยเมษาก็ไม่เคยทิ้งฉันเลย(กว่าจะรู้ว่ายายตัวแสบเป็นลูกคุณหนูนางก็ทดสอบเพื่อนแบบกระจายเช่นกัน ยัยเมษาแสบเป็นกรดตั้งแต่เด็กๆ)"นิชา มีอะไรขาดเหลือบอก

ผมราฮิม มูฮามัด อาฟารีม อายุ 35 ปี ดวงตาสีเทาที่สะกดถูกสายตา เพียงแค่เขาจ้องมองก็ทำให้สาวๆละลายได้ สูง 190 cm เป็นเจ้าของธุรกิจโรงแรมและธุรกิจเครือค่ายสีดำ อีกมากมายที่ผู้คนยังไม่รู้ มีเพียงแต่ตระกูลผมเท่านั้นที่ทำกันเงียบๆ แต่ในวงในหากได้ยิน ชื่อตระกูลอาฟารีมของผมจะต้องขยาดและไม่กล้าแตะต้อง เพราะขึ้นชื่อเรื่องความโหดมาตั้งแต่ต้นตระกูลจนถึงรุ่นพ่อผมและผมในปัจจุบัน วันนี้แผมต้องมาตรวจโรงแรมหรูที่ดูไบ ผมก็ลงเครื่องมา แต่ดันก็ไปเจอผู้หญิงเอเชียโก๊ะคนหนึ่งเด็กผู้หญิงที่เดินชนผมที่สนามบินที่ดูไบ อวบๆ น่ารักผิวขาว ผมยาวสีดำสาวเอเชีย ผมสดุดตากับรอยยิ้มที่ไม่เป็นพิษเป็นภัยและทำให้ผมหยุดยืนมองเธอโดยที่ไม่รู้ตัว ปกติผมเป็นคนไม่สนใจผู้หญิงพวกนี้หน้าเงินซะส่วนใหญ่ แต่กับเธอผู้หญิงเอเชียคนนี้ทำให้ผมหยุดมองเธอได้โดยที่เธอไม่รู้ตัวด้วยซ้้ำว่าผมแอบมองเธอ ผมที่มีหน้าตาค่อนข้างดุหน้าไม่เป็นเป็นมิตรอยู่แล้ว ผมค่อนข้างเรียกว่าเย็นชาก็ได้..ผมยืนมองคนตรงหน้าก้มหน้าก้มตา ขอโทษผมเป็นภาษาอังกฤษ ผมก็ได้แต่ทำหน้านิ่งใส่เธอวันนี้ฉันได้มาเยือนดูไบเป็นวันแรกข้ามน้ำ น้ำทะเลมาเพราะเพื่อนตัวแสบนางลากฉันมาทำงานด้วย

อัสลานรีบเซ็นเอกสารให้เสร็จเพื่อจะรีบไปช่วยมาหยาที่จัดร้านใกล้จะเสร็จลูกค้าเริ่มเข้ามานี่ก็เกือบจะบ่ายสามแล้ว ของ มาหยาขายได้เรื่อย ๆ แบบ แทบทำไม่ทันก็ว่าได้เลย“ฮัลโหล มาหยา ไอมาเอาขนม”ฝรั่งรูปหล่อหัวทองตาสีฟ้าน้ำทะเลที่ทักทายมาหยาอย่างเป็นกันเอง“อ้าวออสติน มาแล้วหรอ วันนี้จะเอาเพิ่มจากที่สั่งไหม”“เอาเพิ่ม ซิ เอาอีก 10 กล่อง รวมเป็น 30 กล่อง ไอเตรียมไปให้เพื่อนไอ ที่กำลังลงมาภูเก็ตคืนนี้ มีแต่คนชมว่าขนมยูอร่อยมากข้าวเหนียวมะม่วงยิ่งอร่อย” เสียงไทยที่สำเนียงไม่ชัดมาหยากำลังจะเดินไปหยิบขนมใส่ถุงเพิ่มแต่ไม่ต้องได้ขยับเดชได้เอาใส่จัดเตรียมตั้งแต่ได้ยินว่าสั่งเพิ่มแล้ว“ไม่ต้องมาหยาพี่ทำให้แล้ว เรียบร้อยจ้ะ”“ไวมากพี่เดช แย่งงานมาหยาทำหมดแล้วเนี่ย”“นี่จ้ะ ออสติน เรียบร้อย 30 กล่อง ทั้งหมด 1500 บาท”“เอานี่ 2000 ไม่ต้องทอนนะ ไอให้ยูเป็นทิป”“ทิป 500 เลยหรอออสติน ฮ่า ฮ่า”“มากกว่านี้ไอก็ให้ได้ ถ้ายูยอมไปเดทกับไอซักครั้ง”เสียงทีเล่นทีจริงสำเนียงไทยแปล่ง ๆ ที่อัสลานได้ยินทุกคำพูด ปัง ...!!! เสียงแฟ้มฟาดที่เค้าเตอร์อย่างแรง จนต้องหันไปตามเสียงกันเลยทีเดียว อัสลานที่ตั้งใจทำเพื่อให้ไอ้ห

ร่างบางที่ลงมาก็ตกใจที่เห็นร่างใหญ่ของนายหัวแต่งตัวหล่อมากแต่เหมือน ซีอีโอระดับใหญ่ที่มาตรวจเช็คงานมากกว่าเธอเตรียมข้าวของเสร็จก็รอรถมารับของ “นายหัวจ๊ะ มาไหร่รถเราจะมาจ้ะ”ร่างบางก็สงสัยเพราะนี่ก็เกือบจะหกโมงครึ่งแล้ว “อีก 10 นาทีก็มาแล้วมาหยาใจเย็น ๆ”พูดไม่ทันขาดคำ รถสไลด์ก็ใส่รถหรูใหม่ป้ายแดงยกสูงสี่ประตูก็มาจอดที่หน้าบ้านสวน เจ้าของรถสไลด์ก็ถอยจอดให้ที่หน้าบ้านทันที “นายหัว นี่มันอะไรกันจ๊ะ แล้วใครจะขับกัน”มาหยาที่ตกใจจนหน้าเสีย เพราะอยู่ ๆ ก็มีรถสี่ประตูมาจอดที่หน้าบ้านแบบนี้ “ก็ฉันไงขับให้เธอเอง ไปซิให้ช่วยกันขนของขึ้นรถเดี๋ยวจะสายเอาได้นะ”อัสลานรีบพูดก่อนที่จะให้ร่างบางถามเรื่องรถอีก เขาก็อยากจะซื้อรถให้ร่างบางได้ใช้งาน จะได้ไม่ต้องพึ่งพานายหัวใหญ่นั่นอีก ตัดไฟตั้งแต่ต้นก็ดี มาหยาที่บอกทางให้อัสลานว่าร้านอยู่ตรงไหนเป็นซอยที่มีนักท่องเที่ยวชุกชุมเพราะมีบาร์เปิดเต็มทั้งซอยตั้งแต่ต้นซอยยันท้ายซอย ส่วนร้านขนมของมาหยา ก็อยู่ต้นซอยใครเข้ามาก็เจอเธอก่อนอย่างที่พูดจริง ๆ มาหยาตาแหลมคมมาก อัสลานมาจอดที่หน้าเล็ก ๆ สีชมพูร้านโดดเด่นเพราะเป็นเหมือนบ้านขนมขนาดเล็ก ๆ ด้านหน้าเป็นตู้เ

“มาหยา ฉันหิวข้าว”ร่างใหญ่ของนายหัวอัสลานที่หมดแรงแค่นั่งปั้นแป้ง ทำเอากระดูกสันหลังเคล็ด ตอนเขานั่งเซ็นเอกสารกับต่อสู้ไม่เคยปวดหลังเลย “นายหัวรอซักครู่นะจ๊ะ ใกล้เสร็จแล้ว”มาหยาที่ปกติก็ไม่ได้กินข้าวเย็นกลายเป็นต้องมาเหนื่อยเพิ่มขึ้นเพราะมีผู้มีพระคุณมาเป็นภาระเธอซะแล้ว อัสลานนั่งรอมาหยาที่โต๊ะกินข้าว เธอที่เอากับข้าวออกมาทีละอย่างเป็นอาหารไทย บ้าน ๆ มาก แต่อาหารแต่ละอย่างออกมาหน้ากินทั้งนั้น แต่ไม่รู้จะอร่อยเหมือนหน้าตาหรือเปล่า “วันนี้เรากินแค่นี้ นายหัวกินได้ใช่ไหมจ๊ะ” “กินได้ซิ น่ากินทุกอย่างเลย”รายการเมนูก็ฉู่ฉี่ปลาทู ไข่เจียวหมูสับ และต้มยำไก่บ้านน้ำใส มาหยาลุกขึ้นตักข้าวสวยในโถใส่จากให้กับนายหัวที่นั่งตัวโตดูใหญ่เทอะทะสำหรับเธอเหลือเกิน “มาหยา พรุ่งนี้เธอไปร้านยังไงละ”เขาก็ลืมถามเพราะเธอไม่ได้มีรถเขาไม่เคยซื้อให้เธอเลย “พรุ่งนี้รถของนายหัวใหญ่ จะมารับจ้ะ” “ใครนายหัวใหญ่ !!” “นายหัวใหญ่คือเจ้าของบาร์ข้าง ๆ ร้านของมาหยาจ้ะ แกใจดีให้รถที่ร้านมารับมาหยาเป็นประจำ บางทีก็รับขนมของมาหยาเอาเข้าไปขายในบาร์ด้วย” อัสลานแทบอิ่มข้าว แค่ไอ้ชิน ไอ้เดช ก็ยังไม่ทันได้เคลียร์ให้พ้นท

“มาหยา มาหยา” เสียงตะโกนลั่น รถกระบะคันงามสีดำมาจอดพร้อมกับพวงมะพร้าวกะทิเต็มหลังรถ ที่จอดหน้าบ้านสวนของเขา “จ้าพี่ชิน รอแปปนะ เดี๋ยวลงไป”เสียงตะโกนตอบรีบวิ่งลงมาจากห้องชั้นสองเพื่อตรงไปหน้าบ้านอัสลานที่แอบมองร่างเล็ก กาแฟแทบพุ่งออกจากปากเมื่อเสื้อที่เธอใส่โคตรเซ็กซี่ เสื้อกล้ามสายเดี่ยวสีน้ำตาล โชว์สองเต้าใหญ่เบียดกันแทบระเบิดออก กางเกงขาสั้น วิ่งออกไปหาเด็กผู้ชายที่กำลังยืนยิ้มรอเธออย่างร่าเริง“ใครอนุญาตให้เธอโชว์ร่างกายขนาดนี้ มาหยา”สองคนยืนคุยกันยิ้มกระซิบกระซาบอย่างออกรถออกชาติ ส่วนลูกน้องสองคนก็โยนมะพร้าวกะทิที่ปอกแล้วออกมาจากท้ายรถ มาหยาเธอลืมไปว่า ผู้มีพระคุณของเธอมาอยู่ด้วยแล้ว หลายอย่างเลยยังปรับตัวไม่ค่อยได้ เธอเคยชินกับการแต่งตัวสบาย ๆ มากกว่าโดยไม่ได้คิดอะไร“เท่าไรจ้ะพี่ชิน”“รอบนี้พี่ลดราคาพิเศษให้เลย หมดคัน 2000 พอ”“เสาร์นี้พี่จะเข้าไปช่วยรอบเย็นนะมาหยา พี่ติดติวสอบนะ”“ไม่เป็นไรจ้ะ มาหยาทำคนเดียวสบายมาก”มาหยาควักเงินที่เสียบไว้ในเต้าใหญ่ของเธอ เอาออกเพื่อมาจ่ายให้กับชิน พรูด..!! แค่ก แค่ก เสียงใหญ่สำลักาแฟอัสลานตาเลือก สำลักกาแฟเต็มโต๊ะ ของแท้รอบนี้

ร่างเล็กที่สูงเพียง 157 ซม. เดินตามหลังแผ่นหลังกว้างออกจากโรงพยาบาล นายหัวอัสลานเดินบังร่างเล็กมิด แถมไม่พอ เขาเอาเสื้อสูตรตัวโคร่งใหญ่ของเขา คลุมตัวเธอปิดออกมาจากห้องผู้ป่วยพิเศษ เธอถามเขาอย่างสงสัยแต่ไม่ได้คำตอบ ได้แต่คำสั่งกลับมาแทนว่าให้ใส่ก็ใส่เถอะ มาหยาจะบ้าตายเพราะเสื้อเขาหนักมาก แล้วเสื้อของนายหัวอัสลานใหญ่มากยังกับชุดคลุมที่มันยาวแทบจะถึงตาตุ่มอยู่แล้วก็เท่าที่ดูด้วยตาเปล่านายหัวอัสลานสูงกว่าพี่เดชที่สูง 180 ซม.อีกแล้วเธอก็เดินดุ๊กดิ๊กเพื่อให้ทันก้าวยาว ๆ ของนายหัวผู้ที่กำลังเริ่มเข้ามาปั่นป่วนชีวิตอันสงบสุขของเธอ นายหัวในจินตนาการคือพูดน้อย ไม่จุกจิก ไม่ทำเธอเป็นประสาทได้ขนาดนี้ อยู่กับนายหัวแค่วันเดียว 5 นาที 4 อารมณ์เธอจัดการไม่ถูกว่าต้องทำตัวยังไง ได้แต่เดินตามนายหัวอัสลานต้อย ๆ เหมือนเธอเป็นลูกสมุนเจ้าพ่อเลย เดชที่ขับรถมารอหน้าโรงพยาบาล เพื่อรอรับคนทั้งสองที่กำลังเดินลงมาจากตึกผู้ป่วยพิเศษ เขาถึงกับขำแตก น้ำตาไหลที่เห็นว่ามีคนเกิดอาการหวงของขึ้นมาดื้อ ๆ แบบที่ยังไม่ได้เป็นอะไรกันนอกจากผู้มีพระคุณ เดชพออ่านใจนายหัวอัสลานของเขาออกแล้วว่าคิดจะทำอ

เดชที่ได้รับคำสั่งงานก็จัดการโทรสั่งลูกน้องจัดการทุกอย่างที่บ้านสวน เขาที่ยังอยู่โรงพยาบาลกับนายหัว ก็เห็นน้องสาวตัวแสบอย่างมาหยากินข้าวเสร็จแล้ว น่าจะอยากกินผลไม้พอหันจะกลับเข้าไปปลอกให้เธอ ปรากฏว่านายหัวอัสลานทำเองเรียบร้อย พร้อมกับนั่งมองมาหยากินจนแก้มป่องทั้งสองข้าง เดชเริ่มรู้สึกมีกลิ่นตุ ตุ ซะแล้วนายหัวผู้ที่รักความโสดยิ่งชีพ จะสละโสดเพราะเด็ก 19 หรือเปล่าเนี่ย เขาเห็นก็อดขำไม่ได้“ส้มอีกไหมดาหวัน เดี๋ยวฉันปลอกแกะให้อีก” เขาถามเด็กในอุปการะด้วยความเป็นห่วงเป็นใย นั่งเฝ้าไม่ห่างเลย“พอแล้วจ้ะ นายหัว นายหัวยังไม่ทานอะไรเลย ให้มาหยาปลอกส้มให้นายหัวเอาไหมจ้ะ” เสียงน่ารักเล็ก ที่พูดอยากจะปลอกส้มให้ผู้มีพระคุณที่มาดูแลเธอด้วยตัวเองเธออยากจะตอบแทนเขาทุกอย่างที่ทำได้โดยไม่มีข้อแม้เลยสำหรับเธอมีเพียง นายหัวอัสลาน นม และเดชที่เป็นครอบครัวสุดท้ายในชีวิตเหลืออยู่“เอาซิ ฉันกำลังหิวพอดี”อัสลานยื่นส้มให้กับมาหยาที่เพิ่งถอดสายน้ำเกลือออก จริง ๆ เขาไม่หิวหรอก ปกติก็แทบจะกินข้าวมื้อเดียวอยู่แล้ว แต่เขาอยากให้มาหยาเอาใจเขาบ้างเลยยอมหิวขึ้นมาซะดื้อ ๆมาหยารับส้มจากนายหัวมา ใช้สองมือเรียวปลอกส้มอ