บทที่ 30 ตามหา

มะลิที่ตอนนี้เธอแอบนั่งพักอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ๆ ริมทางเธอมุดป่ามุดดงเข้าไปเพื่อหลบแดดความร้อน ขณะที่เธอเดินเข้ามาในป่าข้าง ๆ ทางเท้าเล็ก ๆ ของเธอนั้นก็มีรอยแผลเลือดซิบ ๆ เต็มไปหมดแต่ก็เป็นแผลไม่ใหญ่มาก แต่เลือดไม่ค่อยหยุดเธอเองก็ไม่รู้ว่า เธอเป็นโรคอะไรทำไมถึงเป็นแบบนี้ตลอด รู้แค่ว่านายหัวมักจะสอนให้เธอกินวิตามินเป็นประจำตั้งแต่ 4 ปีที่แล้ว แต่เธอก็ไม่เคยถามรายละเอียดอะไรมากมาย ตอนนี้เธอนั่งเหม่อลอยเหมือนคนบ้า เธอเอามือทั้งสองกุ้มหัวใจที่มันรู้สึกเจ็บปวดกับภาพที่เธอเห็น น้ำตาไหลอาบสองแก้ม แสงแดดยามเที่ยงมันร้อนแรงแทบจะแผดเผาให้เธอไหม้เป็นจุล อยู่ข้างทาง เธอทั้งหิวน้ำทั้งหิวข้าวเธอนั่งร้องไห้อยู่ใต้ต้นไม้เพียงลำพัง

ราชสีห์ที่เขาให้ลูกน้องช่วยกันออกตามหานางมะลิรอบสวนทุเรียนแต่ก็ไม่มีใครพบเจอนางมะลิสักคนเขาจึงเกณฑ์คนงานออกตามหารอบๆนอกแต่ก็ยังไม่เจอนางมะลิอยู่ดีตอนนี้เวลาก็โพล้เพล้จวนจะทุ่มนึงอยู่แล้วเขาที่ใจไม่ดีเป็นห่วงกังวลนางมะลิจนจะเป็นบ้าเขาขับรถตลอดทั้งวันเพื่อตามหานางมะลิ

"มะลิทำไมมึงถึงไม่ถามกูก่อน"

ราชสีห์ตอนนี้เขาขับรถออกมาไกลเขาขับรถเรื่อย ๆ โดยที่ไม่ได้หยุดพักข้าวปลาเขาก็ไม่ยอมกินจิตใจของเขาไม่สามารถทำอะไรได้ นอกจากต้องหานางมะลิให้เจอเท่านั้น ตอนนี้ก็ผ่านมาเกือบจะ 20.30 น อยู่แล้วเขายังไม่มีวี่แววที่จะเจอนางมะลิเลย

นางมะลิที่เดินมาหลายชั่วโมงตอนนี้สภาพอ่อนแรงมากดูอีกโดยเพราะมันไม่ได้แตะน้ำและอาหารมาทั้งวันมันเดินมาเรื่อย ๆ จนมาหยุดที่บ้านริมทางหลังหนึ่งซึ่งมองไปห่างจากถนนเพียง 200 เมตรกว่า ๆ เท่านั้นมันจึงเดินตามแสงไฟนั้นไป มันมาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านของตายายคู่นึงที่กำลังนั่งกินข้าวกันอยู่

"ตาจ๊ ะยายจ๊ะ ฉันเดินหลงทางมาจ๊ะ"

สองตายายที่เห็นสภาพของนางมะลิก็ตกอกตกใจคิดว่าผีหลอกจนแทบจะวิ่งหนีวงข้าวแตก

"เอ็งเป็นใครมาจากไหนเนี่ยนางหนู"

"ฉันเดินหลงทางมาจากบ้านนะจ๊ะ"

"แล้วเอ็งเป็นคนหมู่บ้านไหน ทำไมถึงได้เดินมาถึงที่นี่ได้ฮึ"

"ฉันเป็นคนงานสวนทุเรียน ที่อยู่ทางฝั่งเหนือนะจ๊ะ"

"มันไกลมากเลยนะนั่นเอ็งเดินมายังไงถึงได้หลงมาถึงนี่แล้วเอ็งจะติดต่อใครได้บ้างล่ะอีหนู"

"ฉันไม่มีเงินติดตัวสักบาทเลยจ้ะ ไม่รู้จะติดต่อใครได้ฉันขอพักกับตายายสักคืนได้ไหมจ๊ะ"

"มาๆ เข้ามาก่อนมากินข้าว"

มะลิที่ตอนนี้เธอทั้งหิวทั้งโหยสองตายายที่ใจดีก็ให้มะลิพักค้างอาศัยพร้อมกับหุงหาข้าวปลาอาหารเพิ่มเติมให้กับมะลิ มะลิรีบกินข้าวอย่างตะกลามราวกับคนที่ไม่เคยกินข้าวมาก่อน

"เอา เอา ค่อย ๆ กินเดี๋ยวก็ติดคอตายหรอกเอง"

"ยายเอ้ยเดี๋ยวเองไปเตรียมชุดให้มันหน่อยนะ"

"ได้สิจ๊ะเดี๋ยวข้าไปหาที่รับบัตรที่นอนให้มันด้วย"

มะลิที่ตั้งหน้าตั้งตากินจนอิ่มตอนนี้เธอรู้สึกมีพลังขึ้นมาบ้างเธอยกมือไหว้ตากับยายที่ช่วยเหลือให้ที่พักที่หลับที่นอนแก่เธอในวันนี้เธอรู้สึกซาบซึ้งใจมาก

"เอ็งก็พักผ่อนซะนะพรุ่งนี้จะเอายังไงก็ค่อยว่ากันนอนเอาแรงเยอะ ๆ ไว้ก่อนนะ"

"ขอบคุณนะจ๊ะ ตากับยาย"

มะลิที่นอนแทบจะไม่หลับเธอนอนพลิกไปพลิกมาเอาแต่คิดถึงเรื่องของราชสีห์เกือบทั้งคืนแต่ด้วยความเหนื่อยล้าจนจบใกล้รุ่งสางทำให้เธอถอยหลับไป

ราชสีห์ที่ตอนนี้เขาต้องกลับมาตั้งหลักที่บ้านเพราะเขาไม่รู้เลยว่าเขาจะงมเข็มในมหาสมุทรอย่างไรเพื่อตามหามะลิเขาไม่รู้ว่าเธอไปไกลแค่ไหนตอนนี้เขาแทบจะเป็นบ้าส่วนโสภานั้นได้เก็บข้าวของแล้วหนีออกจากบ้านเขาไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เขารู้อย่างนี้สั่งคนไปยิงโสภาทิ้งซะให้รู้แล้วรู้รอดไปก็คงดีถ้าเขาตัดสินใจเด็ดขาดในวันนั้นไม่ให้โสภาเข้ามาอยู่ในบ้านเรื่องพวกนี้ก็คงไม่เกิดขึ้นทั้งหมดมันเป็นความผิดเขาเอง

"มะลิมึงหนีกูไปอยู่ที่ไหน"

ราชสีห์เดินขึ้นไปบนชั้นสอง เขาสาดสายตามองเตียง ที่มักจะมีร่างของ นางมะลิที่คุ้นเคยอยู่ตลอดเวลา ทุกครั้งที่เขาขึ้นมาบนชั้นสอง ห้องนอนเขาจะเห็นนางมะลินอนยิ้มนั่งยิ้ม ส่งมาให้เขาเสมอเวลาที่เขากลับจากไร่แต่ตอนนี้มันว่างเปล่าเขารู้สึกว่าเขาทรมานหัวใจยิ่งกว่าครั้งตอนที่เขารู้ว่าโสภาทรยศหักหลังเขาไปมีคนอื่นแต่กับนางมะลิมันไม่ใช่เขาเหมือนกำลังจะขาดอากาศหายใจตาย หัวใจแกร่งทั้งดวงของเขามันวูบไหวกับความว่างเปล่านี้ ความผูกพันมานานหลายสิบปีระหว่างเขาและนางมะลิมันค่อยๆพัฒนาขึ้นมันไม่ได้เพิ่งเกิดขึ้นเพียง 1-2 ปีเท่านั้นเขาเลี้ยงดูมันมาตั้งแต่เด็ก ๆ จนบัดนี้มันเติบโตแล้ว

เช้าวันรุ่งขึ้นมะลิตื่นแต่เช้าล้างหน้าล้างตาเธอได้พูดคุยกับตากับยายว่าเธอนั้นไร้ญาติขาดมิตรไม่มีที่ไปไม่มีที่พึ่งที่ไหน เธอขออาศัยอยู่กับตากับยายชั่วคราวเธอจะช่วยทำงานบ้านงานเรือนเป็นการตอบแทนขอแค่ข้าวให้เธอกินเท่านั้น ตากับยายที่เห็นแก่เด็กที่ไม่มีที่พึ่งอย่างนางมะลิก็ไม่ได้ว่าอะไรตากับยายเองก็ไม่ได้มีลูกหลานที่ไหนกลับยิ่งยินดีต้อนรับนางมะลิซะอีกเพราะพวกเขาทั้งสองคนก็จะได้ไม่เหงา

"ตากับยายจ๊ะให้ฉันอยู่สักอาทิตย์นึงก็ได้จ้ะฉันเองก็ไม่มีที่จะไปญาติที่ไหนฉันก็ไม่มี"

"เอ็งจะอยู่นานเท่าไหร่ก็ได้ข้าไม่เดือดร้อนหรอก"

"ด้านหลังเรือนมันมีน้ำตกอยู่ถ้าเอ็งอยากจะไปพักผ่อนอาบน้ำด้านหลังก็ได้นะเดินจากนี่ไปซัก 300 เมตรไม่ไกลเท่าไหร่ก็เจอน้ำตกแล้วมันเป็นสวนของเราเองเล่นได้ตลอด"

มะลิที่ได้เห็นดังนั้นก็มีแววตาเป็นประกายความเศร้าภายในใจของเธอเธอไม่อาจจมปลักอยู่กับมันนานมากนักเธอต้องใช้ชีวิตต่อไป

ราชสีห์ตื่นแต่เช้าเพื่อออกตามหามะลิอีกครั้งเขาขับรถตามเส้นทางเดิมขับออกมาไกลกว่าเดิมจนกระทั่งมือดีของเขาได้ข่าวเมื่อตอนเย็นวันนี้ว่ามีคนเห็นนางมะลิเดินไปตามถนนลงใต้ไป ราชสีห์ไม่รอช้าเขาเกณฑ์คนออกตามหานางมะลิทางใต้ทันทีที่รู้พิกัด

"อย่าให้กูเจอมึงนะมะลิ"