บทที่ 29 สติของมะลิ

มะลิเธอสาวเท้าเล็กๆวิ่งออกจากบ้านมาโดยไม่ได้พกอะไรติดตัวสวนทุเรียนที่กว้างใหญ่แทบจะไม่มีที่ให้เธอได้หลบซ่อนโดยการออกไปทางด้านหลังส่วนทุเรียน

เธอพยายามตะเกียกตะกายไปตามไหล่ถนนเพื่อให้รอดพ้นจากสายตาของคนงานในสวนเธอพยายามตั้งสติแต่ด้วยความเสียใจและความเจ็บปวดที่ถาโถมเข้ามาในหัวใจของเธอไม่อาจทำให้เธอดึงสติทั้งหมดกลับมาได้ เธอวิ่งไปจนสุดฝีเท้าเล็กๆจะทำได้เธอไม่ต้องการเห็นนายหัวของเธออีกต่อไป

"ฮื่อ ทำไม ทำไม มะลิต้องรักนายหัวด้วย"

สองมือของเธอปาดน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้มนวล ด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว เธอหายใจติดขัดราวกับจะขาดใจอยู่ตรงนั้นเธอ

เธอละทิ้งถึงสติทุกอย่างเดินไปตามถนนหนทางตั้งแต่เช้าที่เธอเห็นภาพนั้น ภาพที่

นายหัวของเธอและคู่รักเก่าอยู่ด้วยกันบนเตียง เธอไม่อาจทำใจและทนเห็นความเจ็บปวดกับสิ่งนั้นได้

เธอก็เดินด้วยเท้าเปล่าไม่หยุดหย่อน เธอไม่รู้ว่าเธอจะไปที่ไหนรู้แค่เพียงว่ามีเธอไม่อาจจะอยู่ที่นี่ได้อีกต่อไปเพราะคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเจ้าของกำลังมาทวงของของเขาคืน

"ไปซะได้ก็ดีนางเด็กเหลือขอ!!" ราชสีห์จะได้เป็นของฉันคนเดียว"

"ราชสีห์คะโสภากลับมาเพื่อจะดูแลคุณอีกครั้งแล้วเราจะกลับมารักกันเหมือนเดิม"

โสภาที่ใช้นิ้วมือลูบไล้ไปตามใบหน้าลำคอของราชสีห์ที่กำลังนอนสิ้นสติอยู่บนเตียงของเธอตั้งแต่เมื่อคืน เธอมองดูคนที่อยู่บนเตียงตอนนี้อย่างผู้มีชัยเธอรู้ว่าราชสีห์ยังคงรักเธออย่างแน่นอนเธอเชื่ออย่างนั้น

แต่เธอหารู้ไม่ว่าหัวใจของราชสีห์ทั้งดวงตอนนี้เป็นของนางมะลิแต่เพียงผู้เดียว เธอนอนเคียงคู่เฝ้าดูราชสีห์อยู่อย่างนั้นจนเวลาล่วงเลย ราชสีห์ยังไม่รู้สึกตัวเธอที่ใส่ชุดยั่วยวนรอราชสีห์ตื่นขึ้นมาเพื่อรับผิดชอบในการกระทำทุกอย่าง

"วันนี้คุณจะต้องกลับมาเป็นของฉันค่ะราชสีห์"

ป้าใจที่เห็นหลังนางมะลิไวๆเธอไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับดาวมะลิทำไมถึงได้วิ่งหน้าตั้งสภาพกระเซอะกระเซิงออกไปแบบนั้น ป้าใจได้แอบมาดูลาดเราที่เรือนหลังใหญ่ แต่นี่ก็ผ่านมาหลายชั่วโมงไม่เห็นวี่แววของผู้เป็นนายอย่างราชสีห์ซึ่งปกติเขาไม่ใช่คนตื่นสายป้าใจถึงกับเอะใจแล้วเดินกลับไปหาลุงดำในสวน

"ตาดำแกว่าวันนี้นายหัวแปลกๆหรือเปล่าวะ"

"อะไรที่มันแปลกล่ะยายใจ"

"ปกตินายหัวไม่เคยลงจากตึกใหญ่สายขนาดนี้"

"ยายหัวไม่สบายหรือเปล่ายาย"

"ตาคิดอย่างนั้นหรอตั้งแต่คุณโสภามาทุกอย่างก็ดูเปลี่ยนไปหมด เห็นหน้านางมะลิมันเศร้าทุกวัน"

"ตาก็คิดเหมือนยายนั่นแหละแต่ก็ไม่รู้จะช่วยมันยังไงสุดแล้วแต่ว่าจะหนาของมัน"

"เมื่อเช้าฉันเห็นมันวิ่งออกไปทางด้านหลังไวๆแต่ก็ไม่ได้รู้ว่ามันไปไหนฉันก็ไม่ได้ถามมันนะ"

ป้าใจที่มีความสงสัยพูดคุยกับผู้เป็นสามีว่ามีความผิดปกติกับผู้เป็นนาย ปกติป้าใจจะต้องเข้าไปที่เรือนเพื่อช่วยนางมะลิทำความสะอาดในทุกวันหากนายออกจากเรือนแล้วป้าใจถึงจะเข้าไปแต่วันนี้นายตื่นสายกว่าทุกวันแล้วก็ยังไม่ออกจากเรือนเลย ป้าใจก็ได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ในใจแล้วไปทำงานอย่างอื่นต่อจวบจนกระทั่งได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย ดังมาจากที่เรือนหลังใหญ่

ป้าใจและลุงดำรีบวิ่งขึ้นไปดูทันทีที่เรือนสิ่งที่เห็นคือสภาพของคุณโสภาอดีตภรรยาเก่าของนายหัวราชสีห์ในร่างที่เปลือยเปล่านอนอยู่บนเตียง ลุงกับป้าถึงกับตกใจกับภาพที่ที่เกิดขึ้นถึงกับเอามือทาบอก

"ตายแล้วคุณโสเกิดอะไรขึ้นคะ'"

"เมื่อคืนโสกับราชสีห์เราเผลอมีอะไรกันค่ะ"

ราชสีห์ที่นั่งงงงวยอยู่บนเตียงเขายังไม่รู้เลยว่าตอนนี้เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงหรือเกิดอะไรขึ้นเขากำลังนั่งฟังโสภาเล่าความต่างๆ มันคือความเท็จที่ออกมาจากปากของผู้หญิงอย่างโสภา

เขาพยายามไล่ลำดับเหตุการณ์ทุกอย่างว่ามันเกิดอะไรขึ้นและเกิดมาได้ยังไง เมื่อคืนนี้เขาตั้งใจเพียงแค่ลงมากินน้ำแล้วจะกลับขึ้นไปหานางมะลิที่คอยเขาอยู่ด้านบน เขานั่งนึกอยู่สักแป๊บนึงจึงทำให้ได้สติ เขาพยายามมองหาร่างของนางมะลิซึ่งตอนนี้ก็ยังไม่เห็นเขาจึงหันไปถาม

"ป้าใจแล้วนางมะลิล่ะมันไปไหน"

"เอ๋อ เมื่อเช้านี้ป้าเห็นมันวิ่งหลังไวๆไปทางลัดหลังสวนนะจ๊ะแต่ป้าก็ไม่รู้ว่ามันไปไหน"

"ทางลัดหลังสวนหรอป้า"

"ใช่จ้ะ"

"แล้วป้าให้คนไปตามมันหรือยัง!!!"

"ป้ายังไม่ได้ทำอะไรเลยค่ะก็ทำงานอยู่ด้านนอกเห็นนายหัวยังไม่ลงจากตึกก็เลยไม่กล้าเข้ามาจ้ะ"

"โถ่โว๊ย..!!!! มะลิ"ราชสีห์ตะโกนคำรามดั่งคนเสียสติพร้อมกับหันสายตาที่เย็นชาส่งมาหาผู้หญิงที่นั่งเปลือยเปล่าอยู่ตกหน้าของเขา นั่นคือโสภา เขาได้ตะคอกโสภาอย่างรุนแรง

ราชสีห์ได้ยินว่านางมะลิให้เดินไปทางลัดหลังสวนทุเรียนมันเป็นทางเล็กๆที่ไม่ค่อยมีใครใช้แต่มันก็เป็นทางที่ตัดลัดเลาะไปที่ถนนหนทางได้หลายแห่งส่วนใหญ่ถ้าไม่จำเป็นก็จะไม่มีใครใช้เส้นทางนั้นกัน เขาหันไปมองนาฬิกาตอนนี้ก็จวนเจียนจะเที่ยงแล้ว แปลว่าเขาจะต้องโดนอะไรที่ไม่ธรรมดา ถึงได้หลับเป็นตายขนาดนี้

มะลิหลังจากที่เธอได้วิ่งออกมาท้ายสวนทุเรียนเพื่อใช้ทางลัดเลาะออกไปที่ถนนเธอไม่รู้ว่าตอนนี้เธอเดินออกมาไกลแค่ไหนแล้ว สายตาของเธอพร่ามัวไปหมดแทบจะมองไม่เห็นอะไรบนถนนเลยมีเพียงแค่หยดน้ำตาที่ไหลเป็นสายไม่หยุด หัวใจทั้งดวงของเธอรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวจนแทบไม่มีแรงจะก้าวเดินทุกอย่างรอบตัวเธอก่อนแทบจะหยุดหมุน

"นายหัว ฮื่อ นายหัว มะลิเจ็บ เจ็บมาก"

"ถึงแม้วันนี้มะลิจะไม่ได้อยู่กับนายหัวแล้วก็ตามมะลิสัญญาว่าจะดูแลตัวเองเป็นอย่างดีมะลิจะไม่ให้นายหัวเป็นห่วงมะลิอีกต่อไป นายหัวอย่าลืมมะลินะจ๊ะ"

เสียงคร่ำครวญเล็กๆของนางมะลิที่เดินร้องไห้เหมือนคนบ้า ปากก็เรียกหาราชสีห์มือก็ตีเข้าที่หัวใจของตัวเอง แล้วพ่นแต่คำว่าเจ็บปวดออกมานี่สินะที่เขาเรียกว่า

"ความทรมาน"

นางมะลิที่เดินมาตามไหล่ทางเรื่อยๆตอนนี้แสงแดดจ้าได้เพิ่มความทรมานให้กับเธอเท้าเล็กๆที่เหยียบลงไปบนพื้นลาดยางเริ่มร้อนระอุขึ้น

สองเท้าของเธอเริ่มบวมแดง เธอพยายามมองหาแสงเงาไม้เพื่อพักพิงให้เธอได้คลายความร้อน และความเกร็ดเหนื่อยน้ำตาที่ไหลจนเหือดแห้งมันทำให้เธอเริ่มมองเห็นหลายอย่างชัดเจนขึ้น