บทที่ 27 เมียเก่ากับมา

มะลิที่ได้รับคำสั่งจากราชสีห์ว่า ให้จัดเตรียมห้องให้กับคุณโสภาเธอตอนนี้จิตใจกลายเป็นเหม่อลอยเธอแทบจะทำอะไรไม่ถูกมือเล็กๆสั่นเทาไปหมดเธอรู้สึกเสียใจและเจ็บจุกอยู่ในอกแต่เธอกินไม่เข้าคายไม่ออกคำสั่งของราชสีห์คือเด็ดขาด

"ขออนุญาตนะคะคุณโสภา"

"เข้ามาสิ"

"คุณโสภาขาดเหลืออะไรอีกไหมคะ"

"เธอเป็นอะไรกับราชสีห์ ทำไมถึงได้ขึ้นไปอยู่บนห้องเดียวกับราชสีห์ได้นะ"

มะลิที่ได้ยินคำถามยิงตรงอย่างไม่อ้อมค้อมจากปากคนตรงหน้าเธอก็กระอักกะอ่วนหนักใจไม่รู้จะตอบโสภาอย่างไร

"เออคือ คือว่าเรื่องนี้คุณโสภาถามนายหัวเองจะดีกว่าจ้ะมะลิเองก็ไม่รู้จะตอบว่าอย่างไร"

"คงเป็นเด็กเลี้ยงของราชสีห์สินะแต่เก่งมากนะที่สามารถตะเกียกตะกายขึ้นไปอยู่บนห้องกับราชสีห์ได้แบบนั้นฉันนับถือ"

มะลิที่ได้ยินคำถามจากคนตรงหน้าเธอเองก็รู้สึกเสียใจแต่มันก็คงเป็นเรื่องจริงเถียงไม่ได้อย่างที่โสภาพูดว่าเธอคือเด็กชุบเลี้ยงของราชสีห์เท่านั้น

"คุณโสภามีอะไรอีกไหมจ๊ะมะลิขอตัวก่อน"

"ไม่มีแล้วล่ะออกไปเถอะ"

มะลิที่รีบเดินจ้ำอ้าวออกจากห้องทันที เพราะตอนนี้เธอไม่อาจห้ามน้ำตาที่เอ่อคลอเต็มสองดวงตาของเธอ ตอนนี้มันเอ่อล้นไหลอาบสองแก้มทันทีที่  เธอเดินก้าวเท้าออกจากห้อง เธอค่อยๆเดินเข้าไปในห้องครัวขณะที่เธอล้างจานทำกับข้าวน้ำตาของเธอมันก็ไหล โดยที่ไม่ยอมหยุดผ่านมาแล้วเกือบชั่วโมง จนเกือบเย็นราชสีห์เองที่ตอนนี้เขาได้นั่งเคลียร์งานอยู่บนห้องไม่ได้ลงมาด้านล่าง เขาจึงไม่เห็นว่านางมะลิของเขานั้นร้องไห้หนักเพียงใด

มะลิที่ตอนนี้ร้องไห้จนตาบวมปวดตาทั้งสองข้าง ตาแดงกับอย่างเห็นได้ชัด

"มะลิมึง เป็นอะไรเนี่ยทำไมตามึงแดงขนาดนั้น"

"มะลิไม่เป็นอะไรจ้ะมะลิแค่ทำกับข้าวหั่นหอมแล้วน้ำตามันก็ไหลจ้ะ"

"มึงคิดว่ากูเป็นเด็กหรือไงมะลิ"

"มะลิยังไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นเลยนะจ๊ะ"

ราชสีห์เขามองออกว่านางมะลินั้นแอบร้องไห้แน่นอนแต่ไม่กล้าที่จะร้องไห้ต่อหน้าเขาซึ่งเขาก็แอบดีใจที่เห็นนางมะลิอย่างน้อยมันก็ห่วงเขา ราชสีห์รีบเดินตรงไปหานางมะลิที่ยืนอยู่ปลายเตียงเขาค่อยๆโอบกอดนางมะลิด้วยความรักและเอ็นดูในความหึงหวงของนางมะลิแต่กลับไม่พูดสักคำ

"มึงร้องไห้ทำไมมึงบอกกู ซิ"

"มะลิไม่ได้ลองสักหน่อย"

"ก็หลักฐานคาตามึงอยู่กูก็เห็นอยู่เนี่ยว่ามึงแอบร้องไห้มาใช่ไหม"

"พูดความจริงกับกูมาเดี๋ยวนี้อย่าโกหกกู"

"มะลิแค่รู้สึกว่ากำลังจะเสียนายหัวไปนะจ๊ะ"

"เรื่องโสภาใช่ไหม"

มะลิพยักหน้าน้อยๆของเธอเธอไม่ยอมตอบเขาแต่ราชสีห์ก็เดาออกมะลิมันเป็นคนมีอะไรแทบจะไม่พูดกับเขาเลยมันจะเก็บทุกอย่างไว้ที่ตัวมันเองคนเดียวจนบางครั้งเขาก็ไม่รู้ว่ามันจะอดทนอะไรเก่งขนาดนั้น

"มึงฟังกูนะมะลิ"

"กูกับเขาจบกันไปนานแล้วที่ยังคงเหลือก็เป็นเพียงความสัมพันธ์ฉันเพื่อนที่ดีเท่านั้นวันนี้เขามาพึ่งใบบุญกูเพียงเพราะเขาเดือดร้อนและไม่มีที่ไปเขามาขออยู่ที่นี่กับกูอาทิตย์นึง"

มะลิที่ได้ยินดังนั้นกับฉีกรอยยิ้มกว้างส่งกลับมาให้กับราชสีห์หันกลับไปซบอกแก่งของราชสีห์ราวกับแมวขี้อ้อนที่ได้ยินคำตอบที่ทำให้หัวใจของมันแทบจะหยุดเต้น

"อารมณ์ดีแล้วสิ"

"มะลิไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อยนะจ๊ะ"

"มึงหวงกูขนาดนั้นเลยหรอ"

"มะลิมีสิทธิ์หวงในหัวได้ด้วยเหรอจ๊ะ"

"ได้สิก็กูเป็นของมึงนี่"

คำพูดต่างๆเหล่านี้ ที่พ่นพูดกันออกมาในห้องนอนชั้นสอง คำพูดที่ได้ยินเพียงสองคน แต่กลับมีมือที่สามยืนแอบฟังอยู่หน้าประตู นั่นคือโสภา    เธอมีจุดประสงค์ เธอต้องการราชสีห์คืน เพราะเธอตอนนี้หมดเนื้อหมดตัวและหมดที่พึ่ง เธอได้ข่าวว่าราชสีห์ตอนนี้ได้ทำการค้าขายร่ำรวยระดับหลายร้อยล้าน จากวันที่เขาแทบล้มจนไม่เหลืออะไรแต่วันนี้เขากลับร่ำรวยอย่างมหาศาลราชสีห์ โสภาเชื่อว่าราชสีห์ยังคงมีใจให้เธออยู่บ้าง

เช้าวันนี้ราชสีห์ได้พานางมะลิติดตามเข้าไปในสวนทุเรียนด้วยเพื่อไปเคลียร์บัญชีออฟฟิศกับเขาแต่ก็มีแขกไม่ได้รับเชิญออดอ้อนออเซาะราชสีห์ขอตามเข้าไปดูส่วนด้วยราชสีห์เบื่อหน่ายและรำคาญไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงจึงให้ติดรถมาด้วย ปกติทุกวันนางมะลิจะเป็นคนนั่งด้านหน้าข้างๆเขาเสมอแต่วันนี้กลับถูกโสภาแย่งนั่งตั้งแต่รถยังไม่ทันออก ราชสีห์เห็นก็ได้หันกลับไปพยักหัวเป็นนัยๆให้กับมะลิรับรู้ว่าไม่เป็นอะไรส่วนมะลินั้นก็ไม่ได้คิดอะไรมากเพราะเธอเชื่อมั่นในตัวของนายหัวราชสีห์อย่างเต็มร้อย

"ราชสีห์คะส่วนทุเรียนของคุณใหญ่โตจริงๆ"

"ขอบคุณมากครับ"

"วันนี้ขอโสเข้าไปนั่งทำงานกับคนดูคนทำงานด้วยได้ไหมคะ"

"แล้วแต่คุณจะสบายใจเลยครับโส"

ราชสีห์ตอบกลับด้วยความรำคาญเขารู้สึกว่าโสภานั้นน่ารำคาญยิ่งกว่าเมื่อก่อนอีกเขาไม่รู้ว่าเขาไปหลงรักผู้หญิงอย่างนี้ได้อย่างไร

"มะลิเดี๋ยววันนี้มึงช่วยกูดูบัญชีทีนะ มีหลายตัวที่มันตกหล่นไปกูคงต้องให้มึงช่วยเก็บกวาด"

"ได้จ้ะ นายหัวเดี๋ยวมะลิจัดการให้"

วันนี้ทั้งวันโสภาเอาแต่นั่งเฝ้าราชสีห์ไม่ยอมห่างเกาะแขนเกาะขาราชสีห์ยิ่งกว่าปลิงราชสีห์ไม่มีสมาธิทำงานเขารู้สึกว่าเขารำคาญโสภาเป็นอย่างมากที่เข้ามาวุ่นวายในออฟฟิศของเขา มะลิเองเธอรู้ว่าราชสีห์ไม่ชอบอะไรเธอจึงไม่เคยเข้าไปวุ่นวายขณะที่ราชสีห์ทำงานเธอจะเคาะประตูรอบเดียวเลยคือตอนที่ราชสีห์จะทานข้าวกลางวันเท่านั้น

"นายหัวจ๊ะทานข้าวก่อนเถอะ"

"อ้าวเที่ยงแล้วหรอเนี่ย"

"เที่ยงแล้วจ้านายหัวออกมาทานข้าวก่อนนะจ๊ะ"

"อุ๊ย ขอโสภาทานข้าวด้วยนะคะ"

"ทานข้าวกับคนงาน คุณทานได้ใช่ไหมโส"

"โสทานได้หมดแหละค่ะราชสีห์ทานอะไรได้ โสก็ทานได้สิคะทำไมจะทานไม่ได้"

โสภาทำการเกาะแขนเกาะขาทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของราชสีห์คนงานต่างพากันพุ่งเป้ามองมาที่ราชสีห์และโสภาทุกคนต่างคิดว่าโสภาสวยมากเหมาะสมสมกับเป็นเมียเก่าของราชสีห์จริง ๆ

"สวัสดีจ๊ะทุกคนฉันชื่อโสภานะจ๊ะ"

คนงานทุกคนยิ้มส่งมาให้กับโสภาราวกับเป็นมิตรทุกคนรู้ว่าโสภาคือภรรยาเก่าของราชสีห์แต่ก็ไม่ได้คิดว่าจะสวยมากขนาดนี้

ราชสีห์หันกลับไปมองนางมะลิที่ยืนอยู่ไกล ๆ นางมะลิหอบข้าวแอบไปนั่งกินคนเดียวโดยที่ไม่ให้ราชสีห์เห็น ส่วนโสภาก็ควงแขนราชสีห์ไม่ยอมปล่อยให้เขาได้ออกไปไหนเลย

"ราชสีห์ค้า อันนี้เป็นอาหารที่คุณชอบนี้"

ราชสีห์ที่ได้ยินเสียงแสบแก้วหูของโสภาเขากับหงุดหงิดไปหมดอาหารที่โสภาตักให้เขาแทบจะไม่แตะเลยเขาสอดสายตาหาร่างบางของนางมะลิซึ่งตอนนี้ไม่รู้ว่าไปหลบเขาอยู่ตรงไหน

มะลิที่ตอนนี้นั่งกินข้าวทั้งน้ำตา ถึงเธอจะรู้ว่าราชสีห์ไม่สนใจโสภา แต่โสภาทำตัวสนิทสนมชิดเชื้อใกล้ชิดราชสีห์ จนเธอรู้สึกกระอักกะอ้วนและอึดอัดใจจนแทบทนไม่ไหว เธอนั่งร้องไห้อยู่คนเดียวตอนที่กินข้าวไปน้ำตาก็ไหลไป