บทที่ 35 จบบอบริบรูณ์

สองร่างที่ยังคงเชื่อมติดกันอยู่ ต่างคนต่างหอบเหนื่อยเพราะเพิ่งผ่านศึกหนักกิจกรรมแสนเร่าร้อนบนเตียงราชสีห์ที่ตอนนี้มีอารมณ์ร้อนแรงขึ้นมาอีกครั้งส่วนร่างบางเธอเพิ่งจะเกร็งกระตุกถึงสวรรค์ยังไม่ทันได้พักหายใจ พ่อหนุ่มราชสีห์วัย 46 กะรัตถอดแท่งเอ็นร้อนที่แข็งโป๊กออกจากรูร่องอวบอ้วนของเธอ

"เมียจ๋าเลียให้ผัวหน่อยได้ไหมจ๊ะ"

"ได้สิจ๊ะ อุบ จ๊วบ จ๊วบ แผล็บๆ"

"โอว์ ซีด เมียจ๋า เสียวหัวไปหมดแล้ว เมียจ๋า

อย่าทรมานผัวเลยนะ ซีด"

ราชสีห์ที่โดนเมียป้ายแดงรังแกหยอกล้อกับแท่งเอ็นร้อนของเขา ด้วยการอมจนแทบจะมิดด้าม รูดขึ้นรูดลงพร้อมใช้ลิ้นเล็ก ๆ เลียวนที่หัวแท่งร้อนของเขา ราชสีห์กำลังอยากจะลองทุกส่วนในร่างกายของเมียตัวเล็กของเขา เขาจับเมียตัวเล็กของเขาหันหลังในท่าหมาพร้อมกับกระซิบไปที่ข้างหูข้างกระเส่าเพื่อขอบางอย่างกับเธอ แต่เขาไม่รอให้เธออนุญาตค่อยๆใช้หัวแห้งร้อนๆขยับเข้าไป

"กรี๊ด.. อ้าส์ เจ็บ ทำไม่ได้ของผัวใหญ่เกินไปเมียรับไม่ไหวได้โปรดอย่าขยับ เมียเจ็บใจจะขาดแล้ว โอว์ ซีด"

"ชูว์... ไม่เป็นไรเมีย หัวก็ทรมานไม่แพ้เมีย อ้าส์ ซีดมันเพิ่งเข้าไปได้แค่หัวแน่นมากจะเมียจ๋า..ซีด เสียว"

ราชสีห์ที่ตอนนี้ได้ลองประตูหลังบ้านกับเมียตัวน้อยป้ายแดงของเขา       เขาค่อย ๆ หยุดการขยับเปลี่ยนเป็นใช้สองมือเอื้อมไปลูกค้าบดขยี้จุกเต้าอวบใหญ่ของเมียตัวน้อยป้ายแดง เสียงครวญคราง ซ่าบซ่านกระเส่า มือใหญ่ ๆ บีบเล่นเค้าค่อย ๆ โน้มตัวลงไปใช้ลิ้นชักสาดไร้เลียไปตามแผ่นหลังสีน้ำผึ้งนวลเนียน

ราชสีห์ที่เห็นว่าเมียตัวเล็กของเขาใช้สองมือค้ำยันไปที่พื้นเตียงเพื่อรับน้ำหนักเขา เขาโน้มตัวลงไปประกบจูบเธออย่างเร้าร้อนเพื่อให้เธอลดการเกร็งจากการรุกรานทางประตูหลังบ้านของเธอ ราชสีห์ที่เห็นว่าเธอกำลังคลายความกังวลลงแล้วเขาจึงค่อยๆขยับท่อนเป็นแกร่งจากที่ตอนนี้เข้าได้เพียงแค่หัวเท่านั้นเขาขยับทีละนิดทีละนิดร่างบางที่ดิ้นประท้วงเพื่อจะให้หลุดจากพันธนาการของเขา ราชสีห์ไม่มีทางย้อนเพราะตอนนี้เขาเองก็ปวดหนึบๆไปทั้งลำเอ็น

"อย่าดิ้น โอว์ ซีด อย่าดิ้นเมียจ๋า"

"อ้าส์ เจ็บ... เอาออกไปเถอะ ผัวจ๋า"

"เมียจ๋าอย่าเกร็งปวดไปหมดแล้ว เสียวจังเมียจ๋า"

"สวบ!! กรี๊ด อาส์ เจ็บ เจ็บ..."

"ฟูว์ ไม่เป็นไรเมียจ๋า ไม่เป็นไร โอว์ ซีด"

ราชสีห์ก้มลงไปประกบจูบเมียตัวเล็กของเขาอีกครั้ง อย่างเร่าร้อนตอนนี้เขาจูบเธอและเริ่มขยับท่อนเอ็นร้อนของเขา อย่างค่อยเป็นค่อยไป มะลิเริ่มเปลี่ยนจากความเจ็บปวด เป็นความเสียว เธอเริ่มเปลี่ยนเสียงเป็นครางกระเส่าตอบกลับมาแทน ราชสีห์ไม่รอช้า ขยับแท่งร้อนของเขาทีเดียวจนมิดด้ามแล้วหยุดการเคลื่อนไหวเพื่อกอดรั้งร่างบางของเมียรักเอาที่พยายามจะดิ้นหนีออกจากการรุกรานที่ประตูหลังบ้าน เธอที่ไม่เคยมาก่อนถึงกับน้ำตาเล็ด บวกกับความใหญ่โตของสามีตัวโตของเธอ เธอเกือบจะดิ้นขาดใจตายลงตรงนี้ พยายามดิ้นหนี แต่ไม่มีผลเลย เพราตอนนี้สามีตัวโตของเธอรู้ทันเธอไปหมด ล็อคแขนเอามือไขว้หลังเป็นทีเรียบร้อยแล้ว

               “อูย เจ็บ เจ็บ ค่ะ ไม่ไหวแล้ว”

               “ชูว์... ไม่เป็นไรที่รักอย่างเกร็ง เดี๋ยวก็ดีเอง ซีด อย่าเกร็ง”

ไม่รู้ว่าระหว่างคนที่โดนเสียบกับคนที่เสียบใครทรมานกว่ากันเพราะกันครางซีดซาดเหมือนกินพริกเผ็ดเลย  ราชสีห์เขาค่อยขยับจังหวะ มันทั้งแน่นทั้งนุ่ม ตอนรัดแท่งร้อนของเขาจนแทบขาดใจ เขาเร่งจังหวะเร็วขึ้นตามอารมณ์ตอนนี้พลุ่งพล่านเสียวซ่าน คนทั้งสองคืนเข้าหอกว่าเสร็จกิจกันก็ปาไปเกือบสว่าง ทั้งสองคนต่างคนต่างไม่ยอมลุกจากเตียงเพราะหมดแรงทั้งคู่

ผ่านมาแล้ว 3 ปี กับชีวิตที่แสนปกติสุขของคนทั้งคู่ ที่ความหวานไม่เคยลดลงมีแต่ความรักที่สุขงอม อายุหรือรอยห่างระหว่างวัยไม่ได้เป็นปัญหาในความสัมพันธ์ของคนสองคนเลยแม้แต่น้อย ตอนี้ ราชสีห์เดินทางมาในวัย 49 กะรัตเป็นหนุ่มใหญ่เต็มตัว ส่วนมะลิก็ 28 ปี สวยวันสวยคืน ผู้คนต่างพากันโจทย์จันเรื่องความสวยของเมียเจ้าของสวนทุเรียนเมืองจันทรบุรี

ว่าสวยไม่แพ้สาวบ้านอื่น แต่วันนี้มะลิมีอาการแปลก ๆ ไปเพราะเธอตื่นมาพร้อมกับอาการอาเจียนไม่หยุด จนเป็นลมล้มพับเลยทีเดียว

               “อุ๊บ โอ๊กกกกกก!!!! อ๊อกกกกกก!!! แหวะ!!!!

               “ที่รัก ที่รัก เป็นอะไร ไปหาหมอเถอะ”

               “แหวะ โอ๊ยนายหัว มะลิไม่ไหวจ้ะช่วยพามะลินั่งหน่อย”

               “เดี๋ยว พาที่รักไปโรงพยาบาลนะค่ะ

นายหัวราชสีห์ที่เห็นหน้าตา ของมะลิที่ตอนนี้หน้าถอดสี ซีดเป็นไก่ต้มแทบจะไม่มีเลือดฝาดบนหน้า เขารีบอุ้มมะลิขึ้นรถเพื่อไปโรงพยาบาลทันที

               “หมอครับ หมอ ช่วยตรวยภรรยาผมหน่อยครับ”

               “ใจเย็นครับคนไข้ ภรรยาคุณมีอาการยังไงครับ”

ราชสีห์ที่พามะลิเข้าไปนอนรอที่เตียงผู้ป่วยในห้องฉุกเฉิน พร้อมเล่าเหตุการณ์ทุกอย่างให้คุณหมอฟังอย่างละเอียด อาการเบื้องต้นคล้ายเป็นโรคอาหารเป็นพิษ แต่ไม่ได้มีอาการท้องเสียร่วมด้วย จนคุณหมอผู้มากประสบการณ์ต้องเดินไปถามผู้ป่วยเองที่เตียง

               “คนไข้ครับมีอาการอย่างอื่นเพิ่มเติมไหมครับ”

“มีอาการเวียนหัวค่ะ อาเจียนค่ะ ตอนได้กิ่นอาหารตอนเปิดตู้เย็นค่ะอยู่ ๆ มันก็เหม็นแบบไม่มีสาเหตุค่ะ สภาพก็เลยเป็นแบบที่เห็นค่ะ”

คุณหมอผู้มากประสบการณ์ พอจะรู้สาเหตุเบื้องต้นแล้วเพียงแต่ยังไม่มันใจจึงต้องให้พยาบาลพาคนไข้ไปตรวจฉี่เป็นการเพิ่มเติม เวลาผ่านไปราว 15 นาที ขณะรอผลที่ออกมาทำให้ราชสีห์ที่รอฟังผลอยู่หน้าห้องแทบนั่งไม่ติดเก้าอี้หน้าห้องฉุกเฉิน ปกตินางมะลิไม่เคยเจ็บป่วยหนักแบบนี้มาก่อน แต่นี้ถึงกับเป็นลมล้มพับขาแขนอ่อนแรงไปหมด คุณหมอเรียกราชสีห์เข้าไปฟังผลพร้อมกัน

               “คุณหมอครับภรรยาของผมเป็นอะไรครับ”

สองสามีภรรยาหันมองหน้ากันเลิกลัก ราวกับเป็นคำถามส่งยิงตรงไปหาคุณหมอเจ้าของไข้

               “ใจเย็นครับคุณพ่อ คุณแม่”

               “ฮ๊ะ!!” คุณพ่อคุณแม่ สองเสียงร้องประสานกันราวกับตกใจไม่เชื่อหูตัวเองเขาทั้งสองไม่มีลูกที่ไหนจะเป็นคุณพ่อคุณแม่ได้ยังไง คุณหมอเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า

“คุณหมอผมกับภรรยาไม่มีลูกนะครับ คุณหมอดูถูกเคสใช่ไหมครับผมว่าน่าจะมีอะไรเข้าใจผิด”

“ไม่ผิดหรอกครับ ว่าที่คุณพ่อกับว่าที่คุณแม่ป้ายแดงครับ น่าจะ 3 เดือนกว่าๆ แล้ว รู้สึกน่าจะมีไข่สองใบนะครับต้องดูแลคุณแม่เป็นพิเศษนะครับ”

ราชสีห์และมะลิที่ได้ยินคำพูดของคุณหมอถึงกับช็อกตกตลึงจนนิ่งราวกับถูกสาปนี่มันอะไรกัน เขากำลังจะกลายเป็นคุณพ่อในวัย 49 ปี เขาตอนนี้จากที่ตกใจรีบโผเข้ากอดเมียรักตะโกนลั่นโรงพยาบาลจนคุณหมอถึงกับอดขำไม่ได้

               “มะลิ พี่จะได้เป็นพ่อคนแล้ว มะลิ ลูกแฝดด้วย มะลิ ฮ่า ๆ ”

มะลิที่เห็นสามีที่รักของเธอตะโกนดีใจว่ากำลังจะเป็นพ่อคนแล้วเธอเองก็ดีใจที่กำลังจะเป็นแม่คนแล้วเช่นกัน ราชสีห์เดินไปโอบกอดมะลิ ที่ตอนนี้เธอกำลังร้องไห้เพราะเธอกำลังจะมีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบหลังจากที่เฝ้ารอเด็ก ๆ มาตั้งนาน

“มะลิพี่ขอบคุณที่มอบของขวัญที่สุดวิเศษในชีวิตให้พี่”

“มะลิก็ขอบคุณนายหัวเช่นกันจ้ะ”

               หลังจากกลับจากโรงพยาบาล ราชสีห์เอาแต่เฝ้ามะลิไม่ยอมห่างแม้แต่งานในออฟฟิศก็ไม่ไปทำ ขนกลับมาที่บ้านหมด ส่วนงานบ้านที่มะลิเคยทำ เขาเลิกให้เธอหยิบจับทุกอย่างจ้างแม่บ้าน 3 คนมาทำทุกอย่างแทนเธอ ส่วนเรื่องอาหารการกินไม่ว่ามะลิอยากทำอะไรเขาจะหาให้ทันที แต่มะลิมักแพ้ท้องหนักมากยิ่งทำให้ราชสีห์เป็นห่วง  

               “มะลิจ๋า พี่ว่ามะลินอนพักนะ เดี๋ยวเวียนหัวอีก”

               “มะลิไม่อยากนอนนี่จ๊ะ ขอมะลิกินมะม่วงเปรี้ยวหน่อยได้ไหมจ๊ะ”

               “ได้ซิจ๊ะ มะลิกินเยอะนะ”

หลายเดือนผ่านไป มะลิที่ท้องโตขึ้นเรื่อย ๆ เดินขึ้นลงชั้นสองไม่สะดวก ราชสีสั่งทุบสองห้องด้านล่างเพื่อทำห้องนอนให้เมียตัวเล็กเขาที่ไม่ค่อยเห่อลูกซักเท่าไร พอรู้ว่าเป็นแฝดชายหญิง พามะลิออกไปตะลอนหาซื้อเสื้อผ้าข้าวของทุกอย่าง รวมทั้งของเล่นมะลิที่เห็นความน่ารักของสามีก็อดยิ้มไม่ได้ มะลิก็เข้าสภาวะใกล้คลอดแต่ต้องมาเป็นเพื่อนว่าที่คุณพ่อจอมเห่อลูก

               “มะลิจ๋าลูกสาวเราให้ทุกอย่างเป็นสีชมพูดีไหมจ๊ะ”

               “เอาซิจ๊ะ สวยดี ลูกชายเอาเป็นสีอะไรละจ๊ะ”

               “เอาเป็นสีฟ้าดีกว่า เดี๋ยวพี่จะซื้อของเล่นลูกด้วย”

ทั้งสองเลือกของต่างๆจนเสร็จ กำลังพากันกลับบ้านขณะที่นั่งอยู่บนรถอยู่ๆมะลิก็มีน้ำเดินไหลเต็มขา ราชสีห์ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก เขานิ่งเป็นหิน ความคิดอย่างตัดสินใจเกี่ยวกับเรื่องมะลิเขามักจะย้ำคิดย้ำทำจนกังวล

               “นายหัวจ๊ะ นายหัว!! มะลิปวดท้อง”

               “มะลิใจเย็น ๆ เดี๋ยว ต้องทำไง ต้องทำไง”

               “นายหัว นายหัว ตั้งสติหน่อยค่ะ โอ๊ย ปวด ท้อง”

ราชสีเห็นน้ำใส ๆ ไหลออกมาที่ขาของเมียรัก เขาที่ได้สติ รีบขับรถพาเธอไปโรงพยาบาลทันที ตอนนี้เขายืนรอ นั่งรออยู่หน้าห้องคลอด จนผ่านไป 1 ชม.เสียงร้องแรกดังออกมาจากห้องคลอด

               “อุแว้ อุแว้ อุแว้”

ราชสีห์ที่ตื่นเต้นมาก คุณพยาบาลได้เดินมาบอกให้ราชสีห์เข้าไปดูการคลอดภรรยาได้ ราชสีห์รีบจ้ำเท้าเข้าไปในห้องทันที เขาที่กลังจะถึงห้องคลอดภรรยาได้ยินเสียงร้องที่สองตามออกมา ลูกสาว คนที่สองคืนลูกสาว

               “ลูกพ่อ ลูกรักของพ่อ ฮื่อ ฮื่อ”

ราชสีห์ที่เห็นหน้าลูกทั้งสอง เขาได้ตัดสายสะดื้อด้วยตัวเองให้เก็บเด็กทั้งสองคนด้วยมือของเขาเอง ส่วนมะลิที่ตอนนี้นอนหลับพักฟืนอยู่เธอตื่นมาพร้อมเห็นหน้าลูกทั้งสองและสามีที่นั่งนับมือเธออยู่ข้างๆเตียงไม่ทิ้งเธอไปไหน ราชสีห์อุ้มลูกเกร็งๆ แต่ก็ยังอุ้มเด็กทั้งสองเข้ามาในอ้อมกอดของภรรยาเขา มะลิที่เห็นลูกทั้งสองน้ำตาแห่งความปลื้มปิติไหลอาบสองแก้ม ทั้งเธอและเขา ราชสีห์ก้มลงไปจูบหน้าผากของเมียรักและตั้งใจไว้แล้วว่าชีวิตนี้ของเขาจะมีไว้เพื่อภรรยากับลูก เขาจะดำเนินชีวิตบนทางที่ควรเพื่อดูแลสามชีวิตที่เป็นของขวัญที่วิเศษที่สุดในชีวิต็ง

                                                                                                                                        จบบอริบรูณ์