บทที่ 7 คนหวง

มะลิที่ได้เตรียมอาหารและกับข้าวให้นายหัวของเธอเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เธอรีบมาอาบน้ำอาบท่า เพราะว่าช่วงนี้เธอกำลังปิดเทอมและเตรียมตัวสำหรับมหาวิทยาลัย เธอได้เลือกมหาวิทยาลัยในตัวเมืองแห่งหนึ่งทำให้นายหัวของเธอ ได้เดินทางสะดวกมากขึ้น เธอเกรงใจนายหัวเป็นอย่างมาก แต่เขาก็ยังยืนยันว่า เขาจะต้องเป็นคนรับส่งเธอเองเท่านั้น มะลิหลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ เธอก็ไปจัดการทำความสะอาดห้องของนายหัวเล็กน้อย ข้าวของเครื่องใช้ที่จะต้องเตรียมให้กับนายหัวเป็นประจำ

"ตายแล้วฉัน !! ลืมถามนายหัวเลยว่าวันนี้ข้าวกลางวันจะให้ฉันเอาไปส่งให้ในสวนทุเรียนหรือเปล่า"

พอนึกขึ้นได้มะลิจึงรีบวิ่งสาวเท้าไปหานายหัวของเธอไม่รู้ว่ายังนั่งอยู่ในห้องอาหารหรือเปล่าเธอรีบวิ่งสาวเท้าอย่างรวดเร็วเพื่อให้ทันนายหัวของเธอ

"แฮ่ก แฮ่ก นายหัวจ๊ะ นายหัว"

"โอ๊ย..นางมะลิแล้วมึงจะวิ่งทำไมหน้าตาตื่นขนาดนั้น เดี๋ยวก็ได้หกล้ม มึงโตเป็นสาวแล้วนะมะลิ"

"แฮ่ ๆ มะลิขอโทษจ้ะ มะลิจะวิ่งมาถามนายหัวว่ากลางวันนี้จะ ให้มะลิเอาข้าวไปส่งในสวนไหมจ๊ะ"

"มึงทำอะไรมากูก็กินได้หมดแหละ เอาไปส่งกูด้วยแล้วกันแล้วมึงก็เอาของมึงมากินกับกูในสวนด้วยนะ"

"ห๊ะ!! นายหัวจะให้มะลิไป กินข้าวพร้อมกับนายหัวนี่เหรอจ๊ะในสวน"

"เออ กูจะให้มึงกินข้าวกับกู แล้วมึงมีปัญหาอะไร"

"ไม่กล้ามีหรอกจ้ะ กลัวตาย"

"เออ กูจะไปสวนแล้ว มึงอยู่บ้านก็ดูแลบ้านให้ดี แล้วก็อย่าลืมเย็นนี้ต้องไปซื้อของกับกูเตรียมตัวเองให้เรียบร้อยล่ะ"

"จ้ะนายหัว งั้นมะลิไปทำความสะอาดห้องในหัวก่อนนะจ๊ะแล้วเดี๋ยวกลางวันมะลิจะเอาข้าวไปส่ง"

ราชสีห์พยักหน้า แล้วก็เดินจากไปขึ้นรถเพื่อเตรียมเข้าสวนทุเรียนของเขาวันนี้เขาจะต้องไปเช็คน้ำ เติมปุ๋ยเพื่อเร่งให้มันติดดอกก่อนที่ฤดูกาลทุเรียนจะมาราคามันจะตกเขาต้องเร่งทำเวลา

"อ้าวเฮ้ยวันนี้พวกมึงเตรียมฉีดยารดน้ำกันเรียบร้อยหรือยัง"

"โซนที่ระยะตีนหนู 50 ต้นแรกพวกฉันจัดการรดน้ำใส่ปุ๋ยเรียบร้อยแล้วครับ"

"ส่วนอีกส่วนหนึ่งฝั่ง 150 ต้นที่เป็นระยะมะเขือพวงวันนี้รดน้ำกันเรียบร้อยนายหัว แต่ว่าอาจจะต้องเพิ่มยากับปุ๋ยสักหน่อยจะนายหัว" นายดำได้แจ้งเหตุการณ์ในสวนแก่ในหัวราชสีห์นายดำคือสามีของป้าใจนั่นเอง

วันนี้เขาเข้าไปดูในสวนทุเรียนตอนนี้เป็นระยะที่ 2 เรียกว่าระยะมะเขือพวงมีลักษณะคล้ายมะเขือพวงการดูแลรักษาเขาจะต้องรดน้ำสม่ำเสมอและฉีดบำรุงปุ๋ยดอกเพื่อให้ดอกสมบูรณ์ควรฉีดยาป้องกันศัตรูพืชต่างๆ

"เออ ลุงดำงั้นฉันฝากแกด้วยนะเรื่องยากับปุ๋ยถ้าจะต้องซื้อเพิ่มก็มาบอกฉันเดี๋ยวฉันจะสั่งจากร้านให้มันเอามาส่งให้"

"ได้ครับนายหัว"

"ไอ้เข้มเดี๋ยววันนี้มึงไปดูทางน้ำกับกูหน่อยแล้วกันว่าจะต้องติดตรงไหนเพิ่มเติม"

"ครับนายหัว เดี๋ยวผมจะรีบจัดการให้เลยครับ"

"งั้นพวกเราก็แยกย้ายกันไปทำงาน"

ขณะที่ราชสีห์ได้สั่งงานต่าง ๆ ภายในสวนทุเรียนอย่างขะมักเขม้นจนเวลาล่วงเลยมาจวบจนจะใกล้เที่ยง เขาก็ยังไม่ลดละในการทำงาน เขาเดินดูระบบน้ำภายในสวนกับไอ้เข้ม เข้มนั้นได้เหม่อลอยคิดไปตามเรื่องที่นางชมพูได้พูดกับเขาเมื่อเช้า เขาเองก็อยากได้นางมะลิเป็นเมียจริง ๆ แต่ความกล้าของเขาในตอนนี้น้อยนิดเหลือเกิน

               มะลิที่ตอนนี้เตรียมข้าวกลางวันและไปหานายหัวของเธอแพ็คอาหารใส่ปิ่นโตเรียบร้อย วันนี้เธอก็ทำ แกงส้มกุ้ง ผัดหมูกะปิคั่วกลิ้ง ให้กับนายหัวของเธอ ถึงเธอจะไม่ใช่คนใต้แต่นายหัวของเธอชอบทานอาหารใต้ฝีมือเธอเป็นที่สุด วันนี้เธอเตรียมรายการอาหารไป 2 ชุดเพราะนายหัวบอกว่าวันนี้เธอจะต้องนั่งกินข้าวเป็นเพื่อนเขา เธอก็เลยเตรียมเสื่อเข้าไปด้วยพร้อมกับน้ำอีก 2 กระบอกน้ำใบเตยเย็น ๆ ชื่นใจ นายหัวของเธอชอบเป็นที่สุด ตอนนี้เธอเร่งฝีเท้าปั่นจักรยานเข้าสวนทุเรียน เธอเริ่มปั่นจักยานตามหานายหัวไปรอบ ๆ สวนแต่ก็ยังไม่เจอจนต้องจอดถามคนงานในสวน

"ลุงดำจ๋า ลุงดำ เห็นนายหัวราชสีห์บ้างไหม"

"นายหัวไปดูน้ำกับไอ้เข้มอยู่ท้ายสวนโน่น"

"ขอบคุณจ้าลุง งั้นฉันไปนะจ๊ะ"

"เออ ๆ ไปเถอะ"

นายดำที่มองตามหลังรถจักรยานคันสีชมพู เขาก็ได้แต่ครุ่นคิดว่าอนาคตของนางมะลิคงจะมีวาสนาดีไม่น้อยแต่เขาก็ไม่ได้เอ่ยพูดออกไปได้แต่ยิ้มและส่ายหัวกราย ๆ

มะลิปั่นจักรยานจนมาถึงท้ายไร่เธอเห็นร่างสูงที่คุ้นเคย           นายหัวราชสีห์ของเธอ ตอนนี้ยืนอยู่ใต้แสงแดดอันแรงจ้า แต่เขาไม่เคยบ่นเลยสักคำ เขาทำงานไม่ต่างกับคนงานในสวนทุเรียนเลย เธอส่งเสียงเรียกนายหัวของเธอ อย่างที่เธอเคยทำประจำโดยที่ไม่มีใครกล้าทำแบบนี้มาก่อนนอกจาก เธอเท่านั้น แต่เธอไม่เคยคิดว่ามันคือกระทำพิเศษกว่าคนอื่นเธอเลยมองว่ามันเป็นเรื่องปกติ

"นายหัวจ๋า นายหัว มะลิเอาข้าวมาส่งแล้วจ้า"

ราชสีห์ที่ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยเขารู้สึกหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งโดยไม่รู้ตัวเขาหันไปตามเสียงที่เรียกเขาอยู่เป็นประจำตั้งแต่นางมะลิปิดเทอมมาได้เดือนนึงแล้วเขามักจะให้นางมะลิเอาข้าวมาส่งเสมอ

"เออ ๆ กูได้ยินแล้ว เรียกซะเสียงดังหูกูจะแตก"

"โถ่..นายหัวก็ มะลิอุตส่าห์รีบเอาข้าวมาส่งกลัวจะหิวเป็นลมเป็นแล้งกลางแดดไป"

"กูดูอ่อนแอขนาดนั้นเลยหรือไง"

"เปล่าหรอกจ้ะมะลิก็แค่เห็นว่าแดดมันแรง"

ไอ้เข้มที่ยืนเฝ้ามองมะลิราวกับอยากจะกลืนกินเธอเข้าไปใบหน้ารูปไข่ ผมยาวปกหลังผิวสีน้ำผึ้ง แววตาที่สวยสีเทามันช่างพิเศษมาก     เอวคอด หน้าอกหน้าใจที่ใหญ่เกินตัว สะโพกผาย ถ้าไม่ติดว่าเป็นเด็กของนายหัวที่ชุบเลี้ยงมา ไอ้เข้มมันอยากจะฉุดไปทำเมียเสียให้รู้แล้วรู้รอด     แต่เมื่อได้ยินคำพูดคำจาระหว่างนายหัว และมะลิมันดูสนิทกันเหลือเกิน ถ้าเป็นแม่บ้านหรือลูกน้องคนอื่นคง ไม่กล้าหยอกล้อเล่นกับนายหัวแบบนี้

"ไอ้เข้ม มึงมองอะไรวะ"

"ฉันแค่มองนางมะลิมันน่ะจ้ะนายหัว"

"มึงมองนางมะลิมันมีอะไรน่ามอง"

"ก็มันโตเป็นสาวแล้วนี่จ๊ะ มันก็ต้องน่ามองอยู่แล้ว"

ราชสีห์ที่ได้ยินคำพูดสองแง่สองง่าม ออกมาจากคำพูดของไอ้เข้ม    ราชสีห์เขาผ่านผู้หญิงมาเยอะและเขาเป็นผู้ชาย เขามองออกว่าไอ้เข้มมีความพึงพอใจในตัวนางมะลิเป็นอย่างมาก เขาก็ไม่ได้ปรามไอ้เข้มแต่อย่างใดแค่พูดเตือนเป็นนัย ๆ

"ใช่..มันโตแล้วมึงก็อย่าไปมองมันซะขนาดนั้น"

"ขอโทษจ้ะนายหัวก็มันน่ารักซะขนาดนี้"

"มันยังเด็กอยู่มึงอย่าไปยุ่งกับมันเชียว"

ราชสีห์ใช้คำพูดเปรย ๆ ว่าห้ามให้มันเข้ามายุ่งกับมะลิเป็นการเตือนด้วยคำพูดที่อาจจะไม่เชิงห้ามแต่ก็ไม่ควรยุ่ง

"เออ มึงไปพักกินข้าวเถอะเดี๋ยวกูก็จะกินข้าวแล้ว"

"ครับนายหัว งั้นฉันไปก่อนนะจ๊ะ"

"เออไปเถอะ"

เข้มที่เก็บอุปกรณ์ข้าวของทุกอย่าง เตรียมเดินกลับไปห้องคนงานเพื่อกินข้าวกลางวัน ไอ้เข้มได้แอบรอบมองมะลิ ที่ตอนนี้กำลังนั่งปูเสื่ออยู่ใต้ต้นทุเรียนเขามองเห็นว่ามีอาหารสองชุดที่ เตรียมมาไอ้เข้มมันก็พอจะมองออกนายหัวคงไม่สามารถกินอาหารคนเดียวสองชุดได้ มันมองมะลิตาไม่วาง

"ไปได้แล้วไอ้เข้ม มึงจะมองมันอะไรนักหนา"

เสียงราชสีห์ไล่ไอ้เข้มให้ไปให้พ้น เพราะมันเอาแต่จ้องนางมะลิตาเป็นมันราวกับจะกลืนกินนางมะลิเข้าไปทั้งตัว เขาเริ่มจะเป็นห่วงนางมะลิแล้วสิ  ไอ้เข้มรีบเดินจ้ำเท้าอย่างไวเมื่อได้ยินเสียงของนายหัวราชสีห์ไล่ตามหลังมา