บทที่ 13 เอาใจเด็ก

 เสื้อแขนยาวสีโอรสกระโปรงทรงเอสีโอรสใส่รวม ๆ ออกมาแล้วมันก็ดูสวยดีเสื้อเอวลอย เธอก็เลยไม่ค่อยมั่นใจ เธอหยิบเข็มขัดเล็กๆ น่ารัก ๆ มาสวมใส่บริเวณเอว แล้วก็ออกไปรอ นายหัวตรงบันไดเหมือนเช่นเคย

ราชสีห์เขาเองก็แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว วันนี้เขาอยากจะพามะลิไปเที่ยวทะเลแถวระยองใกล้ ๆ สักครั้ง เพราะเขาเห็นว่ามันใกล้จะเปิดเทอมแล้ว หลายปีดีดักนางมะลิก็ไม่เคยออกไปเปิดหูเปิดตาที่ไหนเลยแต่เขาไม่ได้บอกมัน และไม่ต้องการให้มันเตรียมเสื้อผ้าอะไรไป เขาเอง

ยังไม่ลืมที่จะหยิบถุงอีกหนึ่งถุง ที่เขายังไม่ได้ให้มะลิเมื่อคืนนี้มาด้วย      เขาตั้งใจจะไปให้มะลิตอนขึ้นรถแล้ว เขาเดินลงมาที่บันไดการแต่งตัวของมะลิที่เปลี่ยนไป มันช่างทำให้มะลิดูดีสวยสะดุดตา มะลิวันนี้เธอแต่งหน้าเบา ๆ แต่พอเธอแต่งแบบนี้มันดูเฉี่ยวไปทาง สายฝอ ทำให้ใจของราชสีห์เต้นรัวเหมือนกัน

มะลิที่เห็นราชสีห์เดินลงจากบันไดความรู้สึกที่ไม่เหมือนเดิม    มันทำให้เธอรู้สึกเขินอาย ราชสีห์จนแทบจะมุดดินหนีมือบีบกันแน่น เธอรู้สึกเกร็งไปหมด เธอไม่ทักทายเขา ยิ้มแย้มเหมือนทุก ๆ วันที่ผ่านมาเพราะเธอรู้สึกเกร็งกับเรื่องเมื่อคืนที่เกิดขึ้น แตกต่างกับราชสีห์ที่ตอนนี้รู้สึกว่าจะตามติดเธอเป็นเงาไปซะแล้ว

"มะลิเดี๋ยววันนี้กูจะพามึงออกไปข้างนอก"

มะลิพยักหน้าหงึก ๆ เธอไม่กล้าตอบอะไรไปหาราชสีห์เลยเพราะ   เธอรู้สึกเกร็ง ๆ

"มึงเลิกเกร็งกูได้แล้ว กูไม่ได้ฆ่ามึงตายสักหน่อย"

"มะลิก็แค่รู้สึกแปลก ๆ นะจ๊ะ"

"ทำตัวให้มันเป็นปกติมึงไม่ต้องเกร็งแล้วก็ไม่ต้องกลัวด้วย"

"จ้ะนายหัว"

"ไปขึ้นรถได้แล้ว"

"ว่าแต่เราจะไปไหนกันจ๊ะ"

"ไปเถอะ เดี๋ยวมึงก็รู้ว่ากูจะพามึงไปไหน กูไม่พามึงไปหมกป่าต้นมะม่วงหรอกนะ"

"นายหัว ก็ไม่บอกมาสักหน่อยเหรอจ๊ะมะลิจะได้เตรียมตัวถูก"

"ไม่บอกถึงที่เดี๋ยวมึงก็รู้เองแหละไปเร็ว ๆ เดี๋ยวสาย"

มีสายตาคู่หนึ่งยืนจับจ้องมาที่ทั้งสองร่างที่กำลังยืนคุยกันอยู่ตรงบันไดหน้าบ้านราวกับอิจฉาตาร้อนไฟลุกโชติช่วงคงจะเป็นใครไม่ได้นั่นคือชมพูที่เธอแอบชอบนายหัวราชสีห์อยู่ทุกเมื่อเชื่อวันแต่ราชสีห์รู้ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ควรยุ่งเขาจึงไม่เคยเรียกให้ขึ้นมารับใช้เลยแม้แต่ครั้งเดียวแม้แต่วันที่มะลิไม่สบายเขาก็ยังไล่ชมพูให้ออกห่างจากเขา เขาผ่านผู้หญิงมาเยอะเขาจึงรู้ว่าใครเป็นอย่างไร

"หน่อยแนะ นางมะลิปากบอกว่าไม่ แต่การกระทำอ่อยสุดๆ      ดูมันแต่งตัวซิ สักวันหนึ่งเถอะกูจะเขี่ยมึงให้พ้นทาง"

ชมพูที่เฝ้าดูราชสีห์และมะลิที่กำลังยืนคุยกันอยู่ตรงบันไดเรือนใหญ่ก่อนที่ทั้งสองร่างจะพากันขึ้นรถ และขับออกไปข้างนอก โดยที่ชมพูยืน         อิจฉาตาร้อนเฝ้ามองดูจนรถขับลับตาออกไป

ขณะที่รถแล่นอยู่บนท้องถนนราชสีห์ได้บอกให้มะลิหันกลับไปหยิบกล่องด้านหลังรถ โดยเป็นถุงเล็ก ๆ ไม่ใหญ่มากไม่เหมือนกับถุงผ้าเมื่อวานมะลิแอบแปลกใจ ว่านายหัวให้เธอหันไปหยิบอะไรนะ

"มะลิเดี๋ยวมึงหันไปหยิบกล่องด้านหลังมาดู ซิ"

"ได้จากนายหัวแป๊บนึงนะจ๊ะ"

"ได้แล้วจ้า"

"มึงแกะดู ซิ ข้างในคืออะไร"

มะลิค่อย ๆ แกะกล่องออกเธอจึงเห็นว่าด้านในเป็นโทรศัพท์มือถือรุ่นใหม่ล่าสุดยี่ห้อหนึ่ง

"สวยไหม มึงชอบหรือเปล่า"

"สวยจ้ะ"

"ของมึงนั่นแหละ ไม่ต้องทำหน้าแปลกใจ กูจะให้มึงตั้งแต่เมื่อวานกูก็ลืมกูมัวแต่กินนมเพลิน"

"นายหัวอย่าพูดแบบนี้สิจ๊ะ"

"ทำไมล่ะก็มึงเป็นคนของกูเกือบเต็มตัวแล้วนี่"

"ขี้ตู่เองตลอดเลยนะจ๊ะ"

"ขี้ตู่ตรงไหนหรือว่าต้องให้กูจับมึงกระแทกก่อนถึงจะเรียกว่าเต็มตัวดีฮะ"

"นายหัว !! อย่าพูดแบบนี้ขับรถไปเลยจ้ะ"

"แล้วมึงชอบหรือเปล่า มือถือที่กูซื้อให้มึงอ่ะ"

"ชอบมากเลยจ้ะ ขอบคุณนะจ๊ะนายหัวที่ ดูแลมะลิเป็นอย่างดีมาตลอด"

"ถ้ามึงชอบไม่มีรางวัลให้กูหน่อยหรอ"

"นายหัวอยากได้อะไรล่ะจ๊ะ"

ราชสีห์ยื่นแก้มเข้าไปใกล้ ๆ หน้าของมะลิเพื่อส่งสัญญาณให้เธอหันมาหอมแก้มเขาเป็นรางวัล

"เร็ว ๆ สิมาริรางวัลกูน่ะ"

"งือ... ฟอด "

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า มึงจะเขินอะไรขนาดนั้น มากกว่านี้มึงก็ทำมาแล้วนะมะลิ"

"นายหัวบ้าจริง ๆ ใครเขาเอาเรื่องแบบนี้มาพูดกันข้างนอกจ๊ะมะลิก็เขินเป็นนะ"

ราชสีห์พึงพอใจกับมะลิ ที่มีท่าทีเขินอายไม่ได้รังเกียจรังงอนเขา เหมือนกับที่เขาคิดเพราะด้วยวัยของมะลิ และอายุของเขาค่อนข้างจะต่างกันเยอะมากแต่อนาคตเขาไม่รู้หรอกว่า เขาอาจจะเห็นมะลิเป็นแค่คู่นอน ของเล่นหรือเมียอะไรอนาคต ราชสีห์ขับรถมาเรื่อย ๆ จนตอนนี้มาหยุดตรงหาดแสงจันทร์ที่ ระยอง เขาได้ทำการจองห้องพักทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว เขาจองบังกะโลเล็ก ๆ ติดชายหาดเลยเพื่อให้มะลิมันเห็นวิวทะเลสวย ๆ ได้เต็มตาและไม่มีใครรบกวน

"โอ้...โหนายหัวทะเลสวยมากเลยจ้ะ"

"มึงชอบหรือเปล่าล่ะ"

"ชอบมากเลยจ้ะ แต่ว่านายหัวมาทำอะไรที่นี่เหรอจ๊ะ"

"กูพามึงมาเที่ยววันนี้เราจะนอนค้างที่นี่กัน"

"ฮะ!! นายหัวพามะลิมาเที่ยวหรอจ๊ะ"

"เออ..จะให้กูพูดเป็นรอบที่สองหรือไง"

"เปล่าจ้า แต่มะลิไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยนเลยนะ นายหัวก็ไม่มีเหมือนกันไม่ได้เตรียมอะไรมาสักอย่างเลยแล้วจะเล่นน้ำยังไงล่ะจ๊ะ''

"เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงหรอก กูโทรให้ที่บังกะโลเขาเตรียมเสื้อผ้าไว้ให้เราสองคนเรียบร้อยแล้ว มึงมีหน้าที่เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วโดดลงทะเลไปเลย"

"โอ้โห..นายหัวของมะลิรอบคอบที่สุดในสามโลกเลยจ้ะ ขอบคุณนะจ๊ะนายหัว"

ราชสีห์ที่เห็นมะลิยิ้มกว้างในรอบหลายปี เขาก็รู้สึกมีความสุขแบบแปลกๆเขาไม่เปิดใจให้ผู้หญิงคนไหนมานานมากแล้วแต่กลับมะลิวันนี้เขารู้สึกว่ามันเองก็ทำให้เขามีความสุขไม่น้อย นับจากวันที่เขาโดนผู้หญิงชั่วหักหลังทิ้งเขาไป ในวันที่เขาลำบากแต่กลับมะลิมันคือผู้หญิงที่ซื่อ และน่ารักมัน ไม่เคยทำให้เขาปวดหัวเลย ถ้าถามว่าทุกวันนี้คนคงมองว่ามันเป็นแม่บ้านแต่สำหรับเขาคิดว่า มันน่าจะเป็นคนพิเศษอีกแค่สามอาทิตย์ เขาจะต้องส่งมันไปมหาวิทยาลัยแล้วสินะ แค่เขาคิดว่าจะมีผู้ชายมาดอมดมดอกไม้ของเขาดอกมะลิ เขาก็รู้สึกไม่อยากให้มันไปเรียนซะแล้วสิ