บทที่ 18 งองแง

ผ่านมาแล้วหนึ่งอาทิตย์ ราชสีห์และมะลิดำเนินชีวิตตามปกติสุขแต่มีหนึ่งชีวิตที่เฝ้ามองสองชีวิต ด้วยความอิจฉาตาร้อนตลอดเวลานั่นคือนางชมพู มันก็ยังคงตั้งหน้าตั้งตาหาจังหวะและโอกาสเข้าหาราชสีห์       อยู่เสมอแต่ราชสีห์ไม่เปิดโอกาสให้กับนางชมพูได้เข้าใกล้เขา นอกจากมะลิเพียงคนเดียว อีกแค่สองอาทิตย์นางมะลิจะต้องเตรียมตัวไปมหาวิทยาลัยที่นางมะลิได้สอบติดมหาวิทยาลัยในตัวเมืองแห่งหนึ่งซึ่งไม่ไกลจากสวนทุเรียนเท่าไหร่ ทำให้ง่ายต่อการที่ราชสีห์จะขับรถไปส่ง

"พี่ชมพู พี่ชมพูจ๊ะ อยู่หรือเปล่าจ๊ะ"

"ฉันอยู่นี่ แกมีอะไรกับฉันหรอ นางมะลิ"

"พอดีป้าใจบอกให้พี่ชมพูไปช่วยเก็บกวาดบ้านพักคนงานแทนป้าใจนะจ้ะ"

"แล้วป้าใจเป็นอะไรทำไมวันนี้ไม่ไปเอง"

"ป้าใจแกว่า แกไม่สบายจ้ะ แกคั่นเนื้อคั่นตัวนิดหน่อยเหมือนจะเป็นไข้รุมๆ"

"เออ ๆ เดี๋ยวฉันไปเองแล้ว แกเป็นไงบ้างล่ะนางมะลิช่วงนี้เห็นว่าไปอยู่เรือนใหญ่สบายเลยสิ"

"ไม่สบายเท่าไหร่หรอกจ้า ฉันเก็บเรือนใหญ่เองแทบทั้งหลังเลยมีป้าใจไปช่วยบ้างบางวันจะ"

"แต่ฉันไม่คิดอย่างนั้นนะ"

มะลิที่เห็นชมพูกระแนะกระแหน่ตัวเอง ราวกับกับนางร้ายในละคร แต่เธอก็ไม่ได้ถือสาคนอย่างชมพูสักเท่าไหร่ เธอก็มองว่านางชมพูคือพี่คนหนึ่งที่ร่วมงานทำงานที่เดียวกันก็เท่านั้น นางชมพูอยู่กับป้าใจมาประมาณ 1 ปีแล้ว ทุกคนในไร่รู้ดีว่านางชมพูต้องการขึ้นเป็นเมียนายหัวราชสีห์มากแค่ไหน มะลิได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ ส่งไปให้แล้ว ก็เดินจากนางชมพูไป มะลิต้องรีบกลับไปเตรียมตัวสำหรับมหาวิทยาลัย ระหว่างทางเดินกลับมามะลิเจอกับไอ้เข้มที่เหมือนตั้งใจและจงใจจะดักรอนางมะลิอยู่

"อ้าวมะลิมะลิไปไหนมาจ๊ะ"

"สวัสดีจ้าพี่เข้ม"

"ไม่เจอกันนานสวยขึ้นเป็นกองเลยนะมะลิ"

"ขอบคุณมากนะจ๊ะ"

"แล้วสบายดีหรือเปล่า พี่ไม่เห็นเราเดินมาที่สวนเลย"

"สบายดีจ้า พอดีช่วงนี้ยุ่ง ๆ เตรียมตัวสำหรับมหาวิทยาลัยอีกสองอาทิตย์นะจ๊ะ"

"โอ้โห แป๊บเดียวเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว หรอเนี่ยเห็นตั้งแต่ตัวเล็กๆ โตเร็วเหมือนกันนะเรา"

"จ้าพี่เข้มงั้นมะลิขอตัวก่อนนะจ๊ะ"

ไอ้เข้มที่มองตามหลังของมะลิอย่างไม่วางตา เขากำลังหวนนึกถึงคำพูดของนางชมพู เขาอยากจะทำตามแผนที่นางชมพูเสนอ แต่เขายังไม่กล้าเสี่ยงกับนายหัวราชสีห์เท่านั้นเอง แต่ถ้ามีโอกาสและจังหวะเขาไม่พลาดแน่นอน

มะลิรีบเดินหนี สองเท้ารีบก้าวเดินให้พ้นจากบ้านพักคนงานชายอย่างรวดเร็ว ถึงแม้ว่าจะเป็นอาณาจักรของนายหัวราชสีห์ แต่ไม่ได้หมายความว่าทุกที่ในพื้นที่ จะปลอดภัยสำหรับเธอ เธอเดินมาจนจวบจะถึงบ้านใหญ่เธอก็ไปสะดุดกับตอไม้จนล้มเพราะความรีบร้อน

"โอ๊ะ โอ๊ย เจ็บจังเลย"

มะลิที่ล้มก้นจ้ำเบ้าลงไปนั่งอยู่กับพื้น เท้าของเธอได้เตะสะดุดตอไม้ทำให้บาดเข้ากับหัวแม่โป้งเท้าด้านข้าง จนมีเลือดออก แต่ดูเหมือนเลือดจะไม่ยอมหยุดไหล มะลิพยายามห้ามเลือด เธอรีบลุกและเดินกะเผลก ๆ จนไปถึงบ้านใหญ่เลือดเริ่มไหลเยอะขึ้น เยอะขึ้น มะลิพยายามเดินตรงไปในห้องน้ำเพื่อล้างเท้าให้สะอาด และจัดการห้ามเลือด แต่ดูทีท่าเลือดกลับไม่หยุดไหล เธอตกใจเป็นอย่างมาก เธอรีบวิ่งไปหาชุดอุปกรณ์พยาบาลภายในบ้านใหญ่

ราชสีห์ที่พึ่งกลับมาจากสวนทุเรียนไม่นาน เขาได้ยินเสียงกึกๆกักๆภายในบ้าน แต่เขาก็เดาได้ว่าเป็นใครเพราะมีเพียงแต่เขาและนางมะลิอยู่สองคน เขาจึงรีบสาวเท้าเดินตามเสียงไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น

"นางมะลิมึง ทำอะไรอยู่เนี่ยเสียงดังไปยันข้างนอกเชียว"

"คือว่าฉันเดินเตะตอไม้แล้วหกล้มน่ะจ๊ะ"

"อ้าวแล้วเป็นยังไงบ้างล่ะไหนมาให้กูดู ซิ"

"คือว่าฉันไม่ได้รู้สึกเจ็บมาก แผลก็ไม่ได้ใหญ่มากนะจ๊ะแต่เลือดมันไม่ยอมหยุดไหลเลยจ้ะ"

ราชสีห์ที่เห็นนางมาลีพูดแบบนั้นใจเขาก็เริ่มเกิดความเป็นห่วงนางมะลิขึ้นมาเขาจึงรีบยกเท้านางมะลิขึ้นมาดู ปรากฏว่าเนื้อฉีกขาดแผลค่อนข้างลึก เขาจึงรีบอุ้มนางมะลิขึ้นรถโดยไม่พูดอะไรสักคำเดียว

"ว้าย!! นายหัวจะทำอะไรจ๊ะจะพามะลิไปไหน"

"ถามโง่ ๆ กูก็จะพามึงไปโรงพยาบาลน่ะสิแผลลึกขนาดนี้มึงบอกว่าไม่เป็นอะไรเลือดที่ไหนมันจะหยุดไหลให้มึงล่ะ"

"ไม่ไปโรงพยาบาลไม่ได้เหรอจ๊ะ เดี๋ยวเลือดก็หยุดแล้วจ้ามะลิไม่อยากไปโรงพยาบาล"

"มึงไม่ต้องพูดมากเลยอยู่เฉย ๆเ ดี๋ยวกูพาไปขึ้นรถ"

ราชสีห์ส่งเสียงดุมะลิให้นิ่งเงียบ เขารู้ว่ามะลิเกลียดโรงพยาบาล แต่ก็ยังดีที่มันเป็นเด็กที่กินยาง่ายไม่ค่อยร้องไห้งอแงตั้งแต่เด็ก ๆ แต่ถ้าบอกว่าไปโรงพยาบาลเมื่อไหร่มันจะงอแงขึ้นมาทันที มันเป็นโรคกลัวเข็มและกลัวคุณหมออย่างรุนแรง

"ไม่เอา ไม่ไปไม่ไปโรงพยาบาลนะจ๊ะ นายหัวปล่อยฉันลงเธอฉันไม่อยากไปหาหมอ"

ราชสีห์ส่งแววตาดุดันมาให้นางมะลิ แต่มะลิกับต่อต้านและงอแงกับเขาเป็นครั้งแรก เขาไม่เคยคิดว่านางมะลิจะกลัวโรงพยาบาลขนาดนี้ แต่ยังไงก็ต้องพานางมะลิไปโรงพยาบาล เพราะแผลค่อนข้างลึกและเลือดไม่มีทีท่าจะหยุดไหลเลย ราชสีห์อุ้มนางมะลิขึ้นรถและเหยียบคันเร่งออกไปอย่างรีบร้อนคนในสวนทุเรียนต่างพากันมองมาที่คนทั้งสองโดยที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

"แหมนางมะลิเพิ่งจะออกจากฉันไปแป๊บเดียว มันไปอ่อยให้นายหัวราชสีห์อุ้มมันขึ้นรถซะแล้ว"

"เอ็งพูดอะไรของเอ็งน่ะ นางชมพูพูดให้มันดี ๆ หน่อยมันอาจจะเป็นอะไรหรือเปล่า"

"คนอย่างนางมะลิมันจะเป็นอะไรได้ล่ะจ๊ะลุงดำ นอกจากโลกสำออย"

"เอ็งนี่มันนะ เมื่อไหร่เอ็งจะเลิกฝันเฟื่องฝันกลางวันสักทีเอ็งไม่มีวาสนาเท่านางมะลิมาหลอก"

"ฉันละเบื่อฉันไม่คุยกับลุงดำแล้ว ฉันไปทำความสะอาดแทนป้า ใจก่อนดีกว่า"

ชมพูที่เปิดเดินสะบัดสะบิ้งกระทืบเท้าเดินออกไปก็เหงากะงอดรู้สึกอิจฉามะลิอย่างเต็มอกเพราะคนที่เธออยากจะใกล้ชิดที่สุดกับพยายามตีตัวออกห่างเธอเสมอไม่มีโอกาสให้เธอแม้แต่จะแตะปลายเล็บของเขา

"โอ๊ย!!!หมอจ๊ะมะลิไม่เป็นอะไรแล้วจ้ะ"

"คนไข้อย่าดื้อสิครับขอคุณหมอดูแผลหน่อยนะ"

"ไม่เอาจ้ะมะลิอยากกลับบ้านไม่เอาแล้ว"

ราชสีห์ที่เห็นมะลิแผลงฤทธิ์กับคุณหมอหนุ่ม เขาถึงกับต้องกุมขมับเดินเข้าไปหาคุณหมอเพื่อขออนุญาตพูดคุยกับนางมะลิ แล้วกระซิบไปที่ข้างหูของนางมะลิที่รู้กันเพียงสองคน

"มะลิถ้ามึงยังดื้ออีก ไม่ยอมให้หมอดูแผล คืนนี้กูจะเอามึงให้ถึงเช้าเลย เอาแบบที่กระแทกจนจมเตียงน่ะ มึงอยากจะลองไหม"

มะลิเมื่อได้ยินสิ่งที่นายหัวราชสีห์กระซิบผ่านหูของเธอ เธอถึงกับนิ่งตะลึงกับสิ่งที่นายหัวพูด เธอหยุดและสงบทุกอย่าง ถึงแม้จะกลัวคุณหมอมากแค่ไหน แต่เธอก็กลัวนายหัวและคำขู่ของนายหัวมากกว่าทุกสิ่งอย่างเพราะเธอรู้ว่านายหัวของเธอพูดจริงทำจริงเสมอ ไม่เคยล้อเล่นกับเธอเลยสักครั้ง

"ก็ได้จ้ะ งั้นนายหัวอยู่กับฉันได้ไหมจ๊ะ"

"อยู่ได้ใช่ไหมครับคุณหมอ"

"อยู่ได้ครับนายหัว งั้นเดี๋ยวในหัวไปยืนที่หัวเตียงแล้วกันนะครับจะได้ให้พยาบาลช่วยดูแผล"

ราชสีห์พยักหน้าหงึก ๆ แล้วเดินตรงไปที่หัวเตียง ส่วนนางมะลิตอนนี้ก็คว้าไม้ขวามือของราชสีห์เอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ราวกับกลัวว่าเขาจะหายไปเขาอดอมยิ้มไม่ได้กับนางเด็กมะลิ ที่งอแงยิ่งกว่าเด็กอายุสามขวบ ตอนเจอกับคุณหมอ ผ่านไปไม่นานทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อยเย็บไป 7เข็ม แต่อาการที่เลือดไม่หยุดไหลเพราะนางมะลิเป็นโรค ฮีโมฟีเลีย แต่ไม่รุนแรงมากนัก แต่ถ้าเกิดอุบัติเหตุอาจถึงแก่ชีวิตได้