บทที่ 23 สอบสวนความผิด

เช้าวันรุ่งขึ้นราชสีห์และนางมะลินอนกอดกันกลมอยู่บนเตียงราวกับว่าต่างคนต่างกลัวว่าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งอาจจะหายไปจากอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นนี้ราชสีห์รีบตื่นก่อนนางมะลิเพราะวันนี้เขาตั้งใจจะทำกับข้าวให้นางมะลิกินก่อนที่เขาจะออกไปจัดการกับไอ้เข้มที่ตอนนี้ถูกลูกน้องมือดีของเขาผูกไว้ที่โกดังในสวนทุเรียน มะลิที่ตอนนี้เธอได้ตื่นจากความหลับไหลเธอรู้สึกอบอุ่นหัวใจที่มีนายหัวราชสีห์อยู่ข้างๆเธอรีบล้างหน้าแปรงฟันและเดินตามนายหัวราชสีห์ของเธอลงไปข้างล่าง

"อ้าวมะลิมึงตื่นแล้วหรอ ลงมากินข้าว"

"นายหัวทำไมลงมาทำกับข้าวเองจ๊ะ"

"ทำไมกูทำกับข้าวเองไม่ได้หรือไงมือเท้ากูก็มีครบ 32 กูก็อยากจะทำกินเองบ้างจะเป็นอะไรไป"

"มะลิรู้จ้ะแต่ปกติมันเป็นหน้าที่ของมะลิไงจ๊ะในหัวมาแย่งงานมะลิทำมะลิก็ตกงานพอดี"

"มึงไม่ต้องทำงานก็ได้มั้งกูก็เลี้ยงดูปูเสื่อมึงอยู่ทุกวันนี้นั่งกินนอนกินเลยยังได้กูเลี้ยงมึงได้สบายอยู่แล้ว"

"ไม่เอาหรอกจ้ะ แค่นี้มะลิก็เป็นหนี้บุญคุณนายหัวจนไม่รู้จะชดใช้ยังไงหมดแล้ว"

"เออ ไม่ต้องพูดมาก ลงมากินข้าวเดี๋ยวกูจะเข้าไปสวนสักหน่อยส่วนมึงก็ดูแลตัวเองแล้วก็เรื่องเท้าที่ไปเดินชนมาหายดีหรือยัง"

"หายดีแล้วจ้านายหัวแต่ก็ยังมีเจ็บๆบ้างแผลเริ่มแห้งแล้วจ้านายหัวไม่ต้องเป็นห่วงนะจ๊ะ"

มะลิที่เดินลงบันไดมาก็ตอบนายหัวทุกคำถามที่เขายิงมาหามะลิมะลิก็ส่งยิ้มหวานไปหานายหัวที่ตอนนี้กลายเป็นคนที่น่ารักและอบอุ่นในสายตาของมะลิมากมายกว่าเมื่อก่อนนัก

"โอ้โห กับข้าวน่ากินทุกอย่างเลยจ้ะนายหัว"

"ถ้าน่ากินมึงก็กินเยอะ ๆ "

"ขอบคุณนะจ๊ะ นายหัวที่เมตตาเอ็นดูมะลิ"

"มึงจะพูดขอบคุณกูทุกวันไม่ได้นะ"

"ก็มะลิรู้สึกอยากจะขอบคุณนะจ๊ะ"

"เออ ตามใจมึงกินข้าวเถอะ เดี๋ยวกูจะขึ้นไปอาบน้ำล้างเนื้อล้างตัวซะก่อนจะไปสวน"

มะลิที่นั่งกินข้าวโดยฝีมือของราชสีห์ เธอรู้สึกว่าราชสีห์ทำอาหารอร่อยมากอร่อยกว่าที่เธอทำซะอีก ส่วนเรื่องเมื่อคืนเธอไม่อยากจะถามราชสีห์ว่าเกิดอะไรขึ้นกับไอ้เข้มหรือเขาจะทำอย่างไรกับไอ้เข้มต่อไปเพราะมะลิรู้ว่าถ้าราชสีห์อยากจะบอกเธอเขาจะเป็นคนเล่าเองโดยที่เธอไม่ต้องถามเธอรู้จักนิสัยของนายหัวราชสีห์ของเธอดีเธอจึงเลือกที่จะเงียบดีกว่า

ราชสีห์หลังจากจัดการเรื่องต่าง ๆ ภายในบ้านแทนนางมะลิเสร็จแล้วเขารีบเบิ่งรถมาที่โกดังเพื่อมาจัดการกับไอ้เข้มตามที่เขาได้ตั้งใจไว้เขาคิดอยู่แล้วว่ามันคงไม่ตายดีอย่างแน่นอนแต่จะให้มันตายทันทีก็คงจะได้ไปสำหรับคนอย่างราชสีห์ สำหรับเขาใครที่กล้าแตะต้องผู้หญิงของเขามันคนนั้นมีโทษคือตายสถานเดียวแล้วยิ่งทำให้ผู้หญิงของเขาต้องเปื้อนน้ำตาอย่างเมื่อคืนเขาไม่มีทางอภัยให้มันอย่างแน่นอน

"นายสวัสดีครับ"

"ไอ้เข้มมันอยู่ไหน"

"อยู่ในโกดังครับนายผมผูกมันไว้ในโกดังเรียบร้อยแล้วครับกระสุนฝังอยู่ในตัวมันสามนัดเลือดมันออกยังไม่หยุดเลยครับนายเมื่อคืนพวกผมก็เลยจัดการห้ามเลือดให้มันรอนายครับ"

"พวกมึงทำดีมาก เพราะกูไม่อยากให้มันตายง่าย ๆ ถ้ามันตายง่ายเกินไปคงไม่สนุก"

เหล่าบรรดามือดีของราชสีห์ที่ได้ยินคำพูดของราชสีห์เมื่อคืนนี้เขาสั่งว่าห้ามให้มันตายเด็ดขาดเพราะมันต้องตายด้วยมือของเขาเองเท่านั้น ทุกคนรู้ว่าราชสีห์โหดร้ายและน่ากลัวมากแค่ไหนแล้วยิ่งมายุ่งกับผู้หญิงของเขาแล้วไม่มีทางรอดแน่นอนเหล่าบรรดาลูกน้องมือดีพากันขนลุกซู่ที่เห็นรอยยิ้มส่งมาหาพวกมัน ราชสีห์ค่อย ๆ เดินเข้าไปหาไอ้เข้มแล้วมองสภาพของมันตั้งแต่หัวจรดเท้าเขายิ้มอย่างพึงพอใจที่เห็นสภาพของมันเป็นแบบนี้

"เฮ้ยพวกมึงทำให้มันตื่น"

"โครม โครม โอ๊ย เจ็บ"

ลูกน้องมือดีคนนึงใช้เท้าถีบไปที่ร่างของไอ้เข้ม ที่บาดเจ็บหนักพร้อมกับสาดน้ำเกลือไปที่ร่างของมันไอ้เข้มถึงกับร้องเสียงหลงตื่นขึ้นมาจากภวังค์ทันทีทันทีที่มันเงยหน้าขึ้นมันเห็นราชสีห์ยืนรอมันอยู่มันรู้ชะตาชีวิตของมันน่าจะถึงฆาตแล้วมันร้องขอชีวิตจากนายหัวราชสีห์แต่ราชสีห์ไร้ซึ่งแววตาเมตตาใบหน้าเรียบเฉยที่ไร้อารมณ์ทำให้ไอ้เข้มรู้สึกกลัวจนขนหัวลุก

"นายหัวจ๊ะอย่าฆ่าฉันเลยนะจ๊ะฉันผิดไปแล้วจ้ะฉันถูกนางชมพูมันเป่าหูมันเป็นคนบงการทุกอย่าง"

"มึงว่าอะไรนะมึงพูดให้กูฟังอีกที"

"เรื่องทั้งหมดเป็นฝีมือของนางชมพูจ้ะมันใช้ให้ฉันไปทำไม่ดีไม่ร้ายนางมะลิฉันไม่มีเจตนาฉันไม่ได้ตั้งใจนะจ๊ะนายหัวไว้ชีวิตฉันเถอะ"

ไอ้เข้มที่กลัวจนหัวหดถึงกับโยนความผิดทั้งหมดให้กับนางชมพูที่ตอนนี้นางชมพูเองก็โดนนายหัวสั่งขังไว้ในห้องคนงาน โดยไม่ให้ออกมาเพ่นพ่านเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์ แต่เขาไม่ได้ใจร้ายใจดำถึงขนาดสั่งให้ลูกน้องไปรุมโทรมมัน เขาเพียงแค่ขู่มันเท่านั้น แต่มีหลอคนอย่างนางชมพูจะกลัวเขารู้ดีแต่ในเมื่อวันนี้มันทำให้คนที่เขาดูแลมาทั้งชีวิตนั้นต้องมีภัยอันตราย ก็อย่าคิดว่าชีวิตของนางชมพูจะได้อยู่สงบสุขอีกต่อไป

"พวกมึงไปลากตัวอีนางชมพูมา"

"ครับนาย"

เมื่อมือดีของราชสีห์ได้ยินคำสั่งผู้เป็นนายก็รีบลุกไปเอาตัวนางชมพูที่ถูกขังไว้ในห้องคนงานเมื่อคืนนี้มาที่โกดังทันที

"ช่วยด้วยจ้ะ ช่วยด้วย ปล่อยฉันนะ พวกแกจะจับฉันไปไหนปล่อยฉันนะช่วยด้วยจ้ะ"

เหล่าบรรดามือดีของราชสีห์ไม่ได้ตอบอะไรนางชมพูทั้งนั้นรีบลากตัวนางชมพูไปที่โกดัง

"ไอ้เข้มทำไมแกถึงมาอยู่สภาพนี้"

ไอ้เข้มใช้หางตากลับไปมองนางชมพูคนที่ทำให้ชีวิตของมันต้องชิบหายแบบนี้ ด้วยแววตาที่โกรธเกรี้ยวราวกับจะฆ่าจะแกงกันทิ้งให้ได้

"ก็เพราะมึงไงอีชมพู ชีวิตกูถึงได้ชิบหายอยู่แบบนี้"

"เพราะฉันฉันไปทำอะไรฉันไม่รู้เรื่อง"

"กูบอกนายหัวไปหมดแล้ว ว่าแผนทุกอย่างมึงเป็นคนบงการ      อีชมพู ถ้ากูลงนรกมึงก็ต้องลงไปกับกูด้วย"

"พวกมึงสองคน ไม่ต้องรีบนรกรอพวกมึงอยู่"

เสียงของราชสีห์พูดแทรกพวกมันสองคนที่กำลังเถียงกันไปมาต่างคนต่างโยนความผิดให้กันไม่มีใครยอมรับในสิ่งที่ตัวเองได้กระทำลงไปราชสีห์มองแล้วว่ายังไงวันนี้ต้องมีคนนึงตายยังแน่นอน