บทที่ 24 นายหัวเปย์

แววตาที่นิ่งเฉยของราชสีห์ใบหน้าที่ไร้ซึ่งอารมณ์ทำให้ไอ้เข้มกับนางชมพูรู้สึกถึงอำนาจและความอำมหิตที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวในหัวราชสีห์ที่ตอนนี้ยืนยิ้มราวกับซาตานที่พร้อมจะคร่าชีวิตของพวกมันทั้งสองคน ราชสีห์หันไปสั่งมือดีให้เตรียมห้องในโกดังสำหรับมันทั้งสองคนเพื่อการลงทัณฑ์ที่เขาได้เตรียมไว้ในเมื่อนางมะลิมันร่านส่วนไอ้เข้มมันเลวกูจะให้มันทั้งสองคนเอากันจนตายไปข้างนึง

"พวกมึงห้องที่กูสั่งให้เตรียมเรียบร้อยดีไหม"

"เรียบร้อยแล้วครับนาย"

"ดี ดีมาก ส่วนพวกมึงที่เหลือใครอยากจะเล่นอะไรสนุกๆเข้าไปในห้องเชิญพวกมึงตามสบายแต่ก่อนที่กูจะไปมือข้างไหนที่ไอ้เข้มมันสัมผัสนางมะลิตัดมันทิ้งซะทั้งสองข้าง"

"ครับนาย"

เสียงโอดครวญของไอ้เข้มที่โดนตัดมือทิ้งทั้งสองข้างตอนนี้มันสังเวชในชีวิตของมันจนอยากตายมันร้องขอความตายจากผู้เป็นนายหัวแต่เขาไม่มีทางให้มันตายง่ายๆเขาสั่งให้ลูกน้องเอาแอลกอฮอล์ล้างแผลที่แรงที่สุดสาดเข้าไปในแผลสดพร้อมกับน้ำเกลือเพราะเขายังไม่อยากให้มันตาย

"พวกมึงไปเอายาไวอาก้า มากรอกให้มันกินทั้งสองคนทุก ๆ ครั้งที่ยาหมดฤทธิ์กรอกให้พวกมันกินเข้าไปอย่าให้ยาขาด"

"นายหัวฆ่าฉันเถอะจ๊ะ ยิงฉันให้ตายไปเลยก็ได้แต่อย่าทำอะไรฉันอีกเลยฉันไม่ไหวแล้ว"

เสียงไอ้เข้มที่นอนครวญครางร้องขอชีวิตให้นายหัวราชสีห์ปลิดชีพมันทิ้งซะเพราะมันทนความทรมานจากพิษบาดแผลแทบจะไม่ได้อยู่แล้ว ราชสีห์หันไปมองพร้อมรอยยิ้มเขาไม่มีทางปล่อยให้มันไปแบบง่ายๆเด็ดขาด

หลังจากที่เขาสั่งให้ลูกน้องกรอกยาวไวเพิ่มความต้องการทางอารมณ์ ให้มันทั้งสองคนเขาจึงจัดการยัดพวกมันเข้าไปในห้องโดยมีลูกน้องมือดีอีก 7-8 คน คอยคุมอยู่ด้านในเพื่อให้นางมะลิได้ขึ้นขย่มให้กับไอ้เข้มที่ตอนนี้ทั้งนางมะลิและไอ้เข้มโดนฤทธิ์ยาเข้าไปอย่างรุนแรงต่อให้มันจะฝืนแค่ไหนมันก็ต้องเอากันอยู่ดี

"ได้โปรดช่วยชมพูด้วยชมพูขอโทษนายหัว"

นางชมพูที่ตอนนี้ฤทธิ์ยา เริ่มออกฤทธิ์ความร่านของมันเริ่มโผล่มาให้ราชสีห์ได้เห็น เขาที่นั่งดูพวกมันอยู่ด้านนอกห้องกระจกเหมือนนั่งชมสัตว์สิ่งมีชีวิตกำลังผสมพันธุ์กันอยู่ เขาสั่งให้ลูกน้องอุ้มนางชมพูไปขึ้นคร่อมลำเอ็นของไอ้เข้มที่ตอนนี้ตั้งชี้โด่ถึงมันจะไม่อยากมีอารมณ์แต่ด้วยฤทธิ์ยามันไม่อาจควบคุมตัวเองได้นางชมพูที่ตอนนี้ความต้องการพลุ่งพล่านต่อให้คนตรงหน้าเป็นยังไงด้วยความร่านของนางชมพูมันก็ขึ้นคร่อมขย่มไอ้เข้มเพื่อต้องการระบายความเสียวซ่านและความทรมานจากฤทธิ์ยา

"โอว้ เสียว เสียว ไม่ไหวแล้ว ช่วยด้วย"

เสียงนางชมพูที่ขึ้นขย่มแท่งของไอ้เข้ม อย่างเมามันส่วนไอ้เข้มนั้นมันทั้งเจ็บและทรมานร่างกายที่โดนยิงรวมถึงมือที่พึ่งโดนตัดมือทั้งสองข้างทำให้มันไม่มีอารมณ์ แต่มันก็ต้านฤทธิ์ยาไม่ได้ ได้ยินเสียงคนทั้งสองขย่มกันและร้องครางระงม ผ่านไปไม่ถึงชั่วโมงนางชมพูที่ขย่มไอ้เข้มจนมันช็อคตายคาที่ส่วนนางชมพูที่ยังไม่หมดฤทธิ์ยา เขาจัดการสั่งคนที่อยู่ด้านในเก็บร่างของไอ้เข้มให้เรียบร้อยอย่าให้เหลือร่องรอยหลักฐานแม้แต่นิดเดียว แล้วจัดการเวียนเทียนนางชมพูต่อพร้อม กับอัดยาเพิ่มความต้องการให้นางชมพูไปอีก เหล่าบรรดาลูกน้องมือดีของราชสีห์ได้พากันเวียนเทียนนางชมพูตั้งแต่เช้าจนเย็น

ส่วนราชสีห์หลังจากจัดการไอ้เข้มเรียบร้อยเขาปล่อยให้เรามือดีได้จัดการกับนางชมพูส่วนเขานั้นได้รีบขับรถกลับไปหานางมะลิที่ป่านนี้คงรอเขาอยู่ใครๆอาจจะมองว่าเขาเลวร้าย แต่สำหรับเขาแล้วใครที่กล้ายุ่งกับผู้หญิงของเขาคนที่มีอิทธิพลต่อความรู้สึกของเขาขนาดนี้ เขาคงไม่คิดอยากจะเสียนางมะลิไป เสียงรถราชสีห์แล่นเข้ามาจอดที่หน้าบ้านที่เป็นที่เรียบร้อยแล้วมะลิที่ได้ยินเสียงก็รีบวิ่งออกมาต้อนรับดั่งเช่นเคยพร้อมกับรอยยิ้มที่เปื้อนใบหน้า ราชสีห์ที่เห็นนางมะลิวิ่งยิ้มบอกมาแต่ไกลเขาก็กลับรู้สึกอารมณ์ดีกว่าปกติในเมื่อเช้าที่เขาไร้ซึ่งอารมณ์

"นายหัวจ๋า นายหัวกลับมาแล้ว"

"เออ กูกลับมาแล้วทำไมคิดถึงกูหรอ"

"มะลิแค่เป็นห่วงเท่านั้นเองจ๊ะ"

"นายหัวกินข้าวมาหรือยังจ๊ะ"

"วันนี้กูไม่หิวมึงไม่ต้องทำกับข้าวให้กูหรอก"

"วันนี้มึงอยากไปเดินตลาดไหมล่ะ"

"ก็ดีเหมือนกันจ้ะ"

ราชสีห์ได้พานางมะลิขับรถมาเที่ยวตลาด พร้อมหาขนมอร่อย ๆ ที่นางมะลิชอบกิน เขาพานางมะลิขับรถเที่ยวรอบ ๆ ชมบรรยากาศวิวทิวทัศน์ให้นางมะลิรู้สึกดีขึ้น เขารู้ว่าเมื่อคืนนางมะลิตกใจมากต่อให้เขาปลอบขวัญมันอย่างไรมันก็คงยังไม่ได้รู้สึกดีมากนัก

"มะลิเดี๋ยวกูพามึงไปซื้อของนะ"

"นายหัวจะให้มะลิซื้ออะไรล่ะจ๊ะมะลิมีจนจะครบหมดอยู่แล้วจ้ะ"

"กูจะพามึงไปซื้อข้อมือทองสักสองบาท"

"อะไรนะจ๊ะ!!!"

"ก็ตามที่มึงได้ยินนั่นแหละ"

"ไม่เอาหรอกจ้ะ มันไม่ได้จำเป็นสำหรับมะลิเลยมะลิไม่อยากได้นะจ๊ะ นายหัวไม่ต้องซื้อนะ"

"แต่กูอยากให้"

ราชสีห์ได้ตรงไปที่ร้านทองในตัวเมืองซึ่งเป็นร้านประจำของเขาเขาค่อนข้างสนิทกับเจ้าของร้านเพราะในทุกๆปีเขามักจะมาซื้อทองร้านนี้เพื่อแจกลูกน้องเป็นของขวัญปีใหม่หรือในโอกาสพิเศษต่างๆราชสีห์นั้นได้สั่งทำกำไรข้อมือไว้ก่อนหน้านี้โดยที่ด้านบนข้อมือมันมีความพิเศษตรงที่เขาได้ใส่ชื่อของเขาลงในกำไรอย่างชัดเจน เขาได้แอบสั่งทำให้กับนางมะลิ

"เอาลงไปได้แล้วอย่าอิดออด"

"โถ่..นายหัวจ๊ะมันสิ้นเปลืองเงิน"

"เงินกูหรือเงินมึงฮึ"

"เงินนายหัวจ้ะ"

"ถ้าเงินกูก็ไม่ต้องพูดมากแล้วก็ลงไปได้แล้วเร็ว ๆ อย่าชักช้า"

มะลิที่ไม่อยากให้นายหัวราชสีห์ของเธอซื้อของมีราคาให้กับเธอ แค่เสื้อผ้ากระเป๋านักเรียน โทรศัพท์มือถือเครื่องใหม่เขาเพิ่งจะซื้อให้เธอเอง เธอไม่รู้จะมีปัญญาหาเงินที่ไหนมาจ่ายคืนให้เขานักหนาหรอกเธอพยายามห้ามตามราชสีห์แต่สุดท้ายแล้วเขาก็ไม่เคยฟังเธออยู่ดี

"นายหัว สวัสดีครับมาเอาของที่สั่งหรอครับ"

"ใช่ครับเฮีย เรียบร้อยดีใช่ไหมครับ"

"เสร็จตามสั่งเลยครับลองดูของก่อนสิครับ"

ราชสีห์ยื่นมือไปรับกำไลข้อมือทองที่เขาสั่งทำพิเศษตัวเรือนเป็นแบบสายนาฬิกาข้อมือตรงกลางเขาฝังเพชรเม็ดเล็กๆพร้อมกับลงยาตรงชื่อของราชสีห์อย่างชัดเจน

"สวยตามสั่งเลยครับเฮีย"

"แม่หนูนี่หรอ ครับที่เป็นผู้โชคดี"

"คนนี้ล่ะครับเฮีย"

"โอ้โหสวยขนาดนี้ถึงว่าสิ นายหัวถึงได้รักได้หลงสวยราวกับนางฟ้าเลยนะตาถึงนะเนี่ยนายหัว"

ราชสีห์ที่ถูกเจ้าของร้านทองแซวเขาก็แอบเขินๆอยู่นิดนึงแต่จะให้ทำไงได้ล่ะถ้าเกิดนางมะลิมันไปมหาวิทยาลัยเขากลัวจะมีไอ้พวกผู้ชายตัวผู้มาดอมดมดอกมะลิของเขา ราชสีห์รีบเดินตรงไปหามะลิที่ยืนม้วนต้วนเขินอายอยู่ตรงล็อบบี้ของร้าน ราชสีห์ยื่นมือไปหามะลิพร้อมกับใส่ข้อมือทองล้อมเพชรนี้ให้กับมะลิทางมือขวา

"โอ้โหนายหัวสวยมากเลยจ้ะ"

"กูดีใจที่มึงชอบ"

"ต่อไปนี้มึงต้องสายห้ามถอดเด็ดขาด"

"นายหัวแต่มันแพงมากไหมจ๊ะมะลิกลัวจะทำหายทำขาดนะจ๊ะมะลิเก็บไว้ได้ไหม"

"ไม่ได้มึงต้องใส่พกติดตัวตลอด"

มะลิหันไปดูที่ข้อมืออย่างพี่นิดพิเคราะห์เธอรู้ว่ามันต้องแพงมากและเธอหันไปสังเกตเห็นตรงกลางที่ล้อมเพชรใส่ชื่อคำว่าราชสีห์ไว้

"นายหัวจ๋าทำไมถึงใส่ชื่อของนายหัวไว้ตรงนี้ล่ะจ๊ะ"

"ไม่มีอะไรหรอกกูก็แค่อยากจะให้มึงจำไว้ว่ามึงเป็นของใครและใครเป็นเจ้าชีวิตของมึง"

"ก็มีแต่นายหัวนี่แหละจ้ะทั้งชีวิตของมะลิ"

เจ้าของร้านทองที่ได้ยินความรักต่างวัยของคนทั้งสองถึงกับต้องยิ้มตามมะลิที่แสนจะซื่อใสพ่นคำพูดน่ารัก ๆ ออกไปแบบนั้นมีหรอ นายหัวราชสีห์จะไม่หลง นี่ขนาดยังไม่รักยังเปย์ขนาดนี้ ทองเส้นนี้หมดไม่ต่ำกว่า หนึ่งแสนห้าบาทแน่นอน